Kolekcjonerskie Znaczki Turystyczne

Rożeniec (Anas acuta) to gatunek dużego, wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych. Długość ciała dorosłych osobników sięga od 50-75 cm, a rozpiętości skrzydeł do 85 cm.  Ptak ten zamieszkuje północne części Eurazji i Ameryki Północnej. Przeloty odbywają się w marcu i kwietniu oraz we wrześniu i listopadzie. W Polsce gniazduje nielicznie głównie na północy kraju. Gatunek o charakterystycznej długiej smukłej szyi i długim ogonie. Samiec w szacie godowej ma głowę i górną część szyi ciemnobrązowe, przód szyi i wole białe, tył szyi szary, a w górnej części czarny. Samica szarobrązowa z brązowymi cętkami i białawym brzuchem. Rożeńce zamieszkują stojące wody śródlądowe z bogatą roślinnością. Gniazdo zakładane na lądzie, pod osłoną traw lub turzyc, zazwyczaj w pobliżu wody nad jeziorami lub stawami. Pokarm stanowią drobne bezkręgowce wodne np. owady, kijanki, drobne ryby i rośliny wodne. Gatunek objęty ochroną ścisłą.

Podkowiec mały (Rhinolophus hipposideros) to ssak z rzędu nietoperzy z rodziny podkowcowatych. Gatunek ten występuje w południowej i środkowej Europie. W Polsce stwierdzany w Karpatach, Sudetach oraz na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej, a nielicznie także na Nizinie Śląskiej. Gatunek ten należy najmniejszych nietoperzy występujących w Polsce. Długość jego ciała  to około 40 mm, rozpiętość skrzydeł do 250 mm. Dookoła nozdrzy znajduje się narośl skórna w kształcie podkowy służąca do skupiania wiązki sygnałów echolokacyjnych. Jego pokarm stanowią głównie owady latające nocą, choć nie pogardzi pająkami i parecznikami. Podkowiec mały jest gatunkiem ciepłolubnym, stąd zwykle przebywa w miejscach dobrze izolowanych termicznie. Na wiosnę dorosłe samice tworzą kolonie rozrodcze izolując się od samców. Po 7-8 tygodniach rodzą młode, które po okresie ok. 6 tygodni osiągają zdolność do samodzielnego życia. W Polsce gatunek ten objęty jest ochroną ścisłą.

Podgorzałka (Aythya nyroca) to średniej wielkości ptak z rodziny kaczkowatych występujący od Europy Środkowej i Wschodniej po zachodnią Mongolię. Populacje północne wędrowne, zimują w basenie Morza Śródziemnego. Samiec nieco większy od samicy. Długość ciała średnio 40-46 cm, waga do 700 gram. W okresie godowym jego głowa, szyja i pierś barwy kasztanowordzawej, na podbródku biała plama, oczy białe. Samica o ciemniejszym ubarwieniu po bokach, wchodzącym w szarości, a na grzbiecie ciemnobrązowa.  Oczy brązowe, a na podbródku brak białej plamy. U obu płci na kuprze białe lusterko, w locie widoczne jako biały pas. Gatunek zamieszkujący stojące, gęsto zarośnięte zbiorniki wody słodkiej. Pokarm w postaci roślin wodnych z niewielką domieszką bezkręgowców, zdobywany podczas nurkowania. W Polsce gatunek ten objęty jest ochroną gatunkową ścisłą.

Parposz - (Alosa fallax) – gatunek ryby z rodziny śledziowatych. Występuje w Morzu Bałtyckim oraz północno-wschodnim Oceanie Atlantyckim wzdłuż wybrzeży Europy, od Norwegii do Maroko, spotykany również w Morzu Śródziemnym i w Morzu Czarnym. Długość do 60 cm. Ciało bocznie spłaszczone, dość wysokie, pokryte rzędami dużych, kolistych łusek. Na bokach tuż za pokrywami skrzelowymi występuje od 4 do 8 ciemnych plam. Odżywia się głównie małymi rybami i skorupiakami. Gatunek w Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową.

Kobczyk (Falco vespertinus ) to ptak drapieżny z rodziny sokołowatych. W Polsce obecnie ptak ten jest gatunkiem przelotnym, podczas gdy dawniej był ptakiem sporadycznie lęgowym. Widywany od kwietnia do października. Gatunek ten żywi się większymi owadami i tylko sporadycznie w swoim menu sięga po drobne gryzonie, płazy, gady i ptaki. Gniazduje zwykle w opuszczonych gniazdach srok, wron, gawronów lub w dużych dziuplach, czasem w norach i na półkach skalnych. Kobczyk jest ptakiem średniej wielkości. Jego średnia długość to ok 30 cm., a rozpiętość skrzydeł to ok. 60-70 cm. W Polsce ptak ten objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.

Orzeł przedni (Aquila chrysaetos) – to duży ptak z rodziny jastrzębiowatych zamieszkujący północną Afrykę, środkową Azję, Amerykę Północną i Europę. W Polsce skrajnie nieliczny ptak lęgowy (ok. 30-35 par). Występuje głównie w Karpatach - przede wszystkim w Tatrach, Pieninach, Beskidzie Niskim i Sądeckim i Bieszczadach. Na nizinach spotykany m.in. na terenie Biebrzańskiego Parku Narodowego. Upierzenie u osobników dorosłych całkowicie brązowe. Dziób żółty, czarno zakończony. Samice są większe od samców. W Polsce drugi co do wielkości ptak drapieżny. Rzadszy od bielika. Poluje m.in. na gryzonie, ale nie pogardzi też kotami domowymi, zającami czy lisami. Gniazduje na niedostępnych półkach skalnych w górach.  Na obszarach nizinnych gniazduje na drzewach. Wokół gniazd orłów przednich obowiązuje strefa ochronna: przez cały rok w promieniu do 200 m, a okresowo o promieniu do 500 m od gniazda.

Nocek orzęsiony (Myotis emarginatus) to średniej wielkości nietoperz z rodziny mroczkowatych. Futro na grzbiecie brązowe, a na brzuchu jasne z szarobrązowymi lub brązowymi końcówkami. Skrzydła szerokie. Cechą charakterystyczną tego gatunku jest wyraźne wycięcie na zewnętrznym brzegu ucha, sięgające połowy jego długości. Błona skrzydłowa dochodzi do nasady palców stopy. Występuje w południowej i zachodniej Europie. W Polsce do niedawna był bardzo rzadko obserwowany i spotyka się go wyłącznie w południowej części kraju. Obecnie, dwa największe zimowiska nocka orzęsionego to Jaskinia Niedźwiedzia oraz Jaskinia Racławicka. W okresie letnim notowany w kilku miejscach głównie na strychach kościołów i w pobliżu jaskiń. Poluje latając w pobliżu koron drzew lub krzewów,  łowiąc ofiary w locie lub zbierając z powierzchni roślin. W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej.

Nocek łydkowłosy (Myotis dasycneme) to nietoprze z rodziny mroczkowatych. Jest to jeden z większych gatunków w rodzaju Myotis o długości głowy i tułowia 43–60 mm. Grzbiet wyraźnie ciemniejszy od jasnego brzucha. Żywi się owadami, głównie muchówkami z rodziny ochotkowatych, wodnymi chrząszczami i chruścikami. Jest związany z dużymi zbiornikami wody, zarówno stojącej jak i płynącej, nad którymi poluje, chwytając ofiary znad samej tafli. W Polsce jest objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej, dodatkowo obowiązuje zakaz fotografowania, filmowania lub obserwacji, mogących powodować płoszenie lub niepokojenie. W Polsce znane są tylko dwie kolonie rozrodcze tego gatunku (w Jeleniewie na Suwalszczyźnie i w Lubni na Pomorzu), choć na podstawie badań przypuszcza się o istnieniu jeszcze kilku obszarów, w których gatunek ten się rozmnaża. Nocek łydkowłosy jest lokalnie pospolitym i licznym gatunkiem w Holandii, zachodniej Danii, Łotwie i Rosji.

Minóg morski (Petromyzon marinus) – pasożytniczy gatunek bezżuchwowca z rodziny minogowatych. Występuje wzdłuż kanadyjskich i europejskich wybrzeży Oceanu Atlantyckiego, Morza Bałtyckiego, zachodniej części Morza Śródziemnego. W okresie tarła wpływa do rzek. Gatunek wędrowny, w dużych jeziorach tworzy formy słodkowodne. W Polsce rzadki, głównie w przybrzeżnej strefie Bałtyku, pojedynczo w północnym i środkowym dorzeczu Wisły. Ciało wężowate o przeciętnej długości ok. 100 centymetrów, ubarwione na grzbiecie zwykle szaroniebiesko, a na spodzie srebrnobiałe. Na bokach głowy widoczne siedem par otworów skrzelowych, przy czym dwie wyraźnie oddzielone od siebie. Pysk ma postać dużej przyssawki z dwoma, zrośniętymi ze sobą, zębami rogowymi w górnej części i 7 oddzielnymi u dołu. Larwy żywią się drobnymi organizmami unoszącymi się w wodzie natomiast osobniki są pasożytami, atakując głównie dorsze, łososie i węgorze. W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą.

Koza złotawa (Sabanejewia aurata) – gatunek słodkowodnej ryby z rodziny piskorzowatych. Żyje w czystych, szybko płynących rzekach, zarówno płytkich jak i głębokich. Chętnie chowa się między kamieniami. Ciało koloru jasnożółtego. Wzdłuż grzbietu ciągnie się rząd średnio 12–13 ciemnych, dużych, brązowych plam. Podobne plamy w liczbie od 9 do 18 tworzą rzędy po bokach ciała. Plamy te są nieregularne lub prawie kwadratowe. Pomiędzy plamami grzbietowymi i bocznymi liczne drobne plamki. Przy nasadzie płetwy ogonowej znajdują się dwie wyraźne, ciemne plamy, które czasami leżą blisko siebie. Ryba ta odżywia się drobnymi bezkręgowcami dennymi, głównie larwami i poczwarkami ochotek. pokarm uzupełniający stanowią skorupiaki: wioślarki i widłonogi. W Polsce po raz pierwszy kozę złotawą stwierdzono w 1950 roku. Obecnie najwięcej stanowisk znajduje się w Bugu i jego dopływach, a także w Pilicy. Gatunek objęty ochroną gatunkową.

Cietrzew (Lyrurus tetrix) to duży ptak, wielkości kury domowej, z rodziny głuszcowatych. Zamieszkuje strefę lasów iglastych północnej i środkowej Eurazji, od Europy Zachodniej i Wielkiej Brytanii po Wschodnią Syberię. W Polsce to bardzo nieliczny ptak lęgowy. Zamieszkuje głównie wschodnią i południową część kraju - Karpaty Zachodnie, Sudety Zachodnie, Kielecczyznę oraz Bory Dolnośląskie. Samiec czarny z granatowym połyskiem z wyjątkiem białego podogonia i pasków skrzydłowych. Ogon w kształcie liry. Nad okiem czerwona brew nabrzmiewająca w okresie godowym. Samica brązowa z pręgowanym wzorem o barwie rdzawej, płowej i szarej. Ogon bez liry, płytko wcięty. Pożywieniem cietrzewi są głównie rośliny, ale menu ptaki te wzbogacają także bezkręgowcami. Jeszcze w 2003 roku jego liczebność szacowano na ok 2500 osobników. Do roku 1995 gatunek ten był ptakiem łownym. Obecnie mimo prób prawnej ochrony jego populacja stale maleje.

Brodziec pławny (Tringa stagnatilis) – średniej wielkości ptak wędrowny z rodziny bekasowatych o długości ciała w granicach 20-26 cm. Zamieszkuje środkową Eurazję od wschodniej Ukrainy po wschodnią Syberię. Zimuje w basenie Morza Śródziemnego i Afryce, a także na Bliskim Wschodzie. Gatunek skrajnie nieliczny nieregularnie gniazdujący na północnym wschodzie kraju. Przyjmuje się, że w Polsce gniazduje do 5 par tego gatunku. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. W szacie spoczynkowej spód ciała biały, a wierzch szary. W szacie gotowej wierzch ciała brązowoszary z ciemnymi plamami. Pożywieniem są drobne bezkręgowce wodne zdobywane podczas brodzenia. Gatunek chroniony, wymieniony w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako silnie zagrożony z powodu osuszania terenów bagiennych.

Biegus zmienny (Calidris alpina) – ptak z rodziny bekasowantych o ciele długości od 16 do 22 cm. Sylwetka dość krępa o krótkiej szyi i niezbyt długich nogach. W szacie godowej łatwo rozpoznawalny po czarnej plamie na brzuchu. Jest to skrajnie nieliczny ptak lęgowy (ok 10 gniazdujących par w Polsce), natomiast licznie występuje podczas przelotów. W ostatnich latach gniazdował tylko na kilku stanowiskach: w delcie Świny, nad jez. Łebsko, w rejonie ujścia Redy do Zat. Puckiej. Niegdyś występował także na Bagnach Biebrzańskich. Pokarm stanowią drobne bezkręgowce zbierane z powierzchni lub poprzez sondowanie w miękkim podłożu. W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej. Zagrożeniami dla tego gatunku są osuszanie podmokłych łąk lub szybkie ich zarastanie i niszczenie terenów lęgowych, a dla ptaków wędrujących - ubywanie naturalnych plaż i ich nadmierna penetracje przez ludzi.

Bojownik batalion (Calidris pugnax) to średni ptak wędrowny z rodziny bekasowatych. Zamieszkuje północno-wschodnią Europę i Syberię. Zimuje w Afryce, na Bliskim Wschodzie oraz w Indiach. Niekiedy dolatuje tylko do Morza Północnego i Wielkiej Brytanii. W Polsce skrajnie nieliczny ptak lęgowy - rocznie zakłada gniazda od 50 do 80 samic, przy czym nie znana jest dokładnie liczebność samców. Batalion występuje głównie na Bagnach Biebrzańskich. Pojedyncze lęgi stwierdzano również na Polesiu Lubelskim, nad jeziorem Jamno i u ujścia rzeki Redy. W Polsce, obok Niemiec, Belgii, Holandii i Francji, przebiega jego południowa granica występowania. Batalion charakteryzuje się silnym dymorfizmem płciowym. Samiec (29-32 cm) większy od samicy (22- 26 cm), w szacie godowej pióra na przodzie szyi tworzą jednobarwną lub prążkowaną kryzę (czarną, czerwonobrązową lub białą). Długie, zakręcone pióra na potylicy tworzą rodzaj uszu. Przód i boki głowy nieopierzone. Ponadto zmienny również rysunek od jednolitego koloru poprzez plamki i prążki. To wszystko sprawia, że ubarwienie samców jest równie niepowtarzalne co układ linii papilarnych u człowieka. Pożywienie stanowią głównie owady, ale także skorupiaki wodne oraz ślimaki, a okresowo także nasiona. Zagrożeniem dla gatunku jest osuszanie bagien i ich zarastanie krzewami.

Tur (Bos primigenius) – to wymarły gatunek ssaka z rodziny wołowatych. Wyglądem ogólnym przypominał duże rasy prymitywne bydła domowego. Na podstawie literatury szacuje się, że byki miały ok 1,6 do 1,9 metra wysokości w kłębie i około 3 metrów długości tułowia wraz z głową. Tury posiadały bardzo charakterystycznie gięte rogi. Rosły one na boki i do góry, a następnie wyginały się do przodu Rogi miały barwę kości słoniowej z ciemniejącymi końcówkami. Tur w przeważającym stopniu był trawożercą oraz gatunkiem typowo leśnym. Zamieszkiwał tereny zwartych, gęsto podszytych puszcz gdzie zasiedlał tereny podmokłe i bagienne, odporne na sukcesję leśną. Tereny te zapewniały turowi obfitą bazę pokarmową, a w okresie zimowym pozwalały na urozmaicenie diety o występujące tu licznie pędy i korę młodych drzew i krzewów. Przyczyną wymarcia turów był rozwój rolnictwa i związane z nim zanik i zmniejszenie powierzchni lasów. Główną ostoją turów w Polsce była Puszcza Jaktorowska, a ostatnia samica padła z przyczyn naturalnych w 1627 roku.

Karliczka (Porzana pusilla) to gatunek małego ptaka wodnego z rodziny chruścieli. W Polsce ptak ten jest bardzo rzadko spotykany, przy czym osobniki spotykane w naszym kraju najprawdopodobniej do Polski zalatują. Niegdyś karliczka gnieździła się na Śląsku. Prawdopodobnie ostatnie widziane u nas osobniki obserwowano pod Janowem Lubelskim, jednak nie są to informacje potwierdzone naukowo stąd właśnie przyjmuje się, że gatunek ten do Polski sporadycznie zalatuje. Karliczka jest ptakiem średniej wielkości. Jej długość to ok. 15-20 cm, a rozpiętość skrzydeł od 20 do 35 cm., przy wadze w granicach ok. 55 g. Jest to gatunek żyjący wyłącznie na leżących w pobliżu wody okresowo zalewanych łąkach porośniętych turzycami. Pożywieniem karliczki są głównie owady, a w niewielkim stopniu także zielone części roślin. W Polsce karliczka objęta jest ochroną gatunkową.

Tarpan (Equus gmelini) – gatunek doszczętnie wytępionego dzikiego konia zamieszkującego obszary leśne Europy. Był to mały koń mierzący w kłębie ok. 130 cm. Maść myszata, grzywa krótka i stojąca, na grzbiecie ciemniejsza pręga przebiegająca wzdłuż kręgosłupa oraz pręgowane nogi. W okolicach Puszczy Białowieskiej tarpany przetrwały do 1780 roku. Wtedy też zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Najpóźniej wymarły jednak na stepach Ukrainy (lata 80-te XIX wieku). W wyniku krzyżowania z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana konikiem polskim. Ocalałe po II wojnie światowej koniki trafiły do Popielna do Instytutu Genetyki i Hodowli Doświadczalnej PAN gdzie prowadzi się ich badania i hodowlę. Kolejne stado koników żyje w Puszczy Noteckiej na terenie Stacji Doświadczalnej Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Oba stada utrzymywane są w warunkach leśnych na otwartej przestrzeni, a jedyna opieka ogranicza się do podawania siana w okresie zimowym.

Żołędnica (Eliomys quercinus), ssak z rodziny popielicowatych,zamieszkujący lasy liściaste i mieszane zachodniej, środkowej i północno-wschodniej Europy oraz północnej Afryki. Osiąga długość ciała do 14 cm, ogona do 12 cm. Sierść ma krótką, gęstą, szarobrązową z rudym odcieniem, brzuch białawy, po bokach głowy czarna pręga, biegnąca przez oko, na policzkach biała cętka. Ogon owłosiony, zakończony pędzlem czarnych włosów z białymi końcami. Jest aktywna nocą i przebywa niemal wyłącznie na drzewach. Przyczepność zapewniają jej ostre pazurki oraz kleista wydzielina z gruczołów znajdujących się na podeszwach stóp. Bardzo dobrze orientuje się w ciemności dzięki doskonale rozwiniętym zmysłom węchu, słuch i wzroku oraz włoskom czuciowych, które znajdują się na jej głowie i podudziach. Zapada na zimę w sen trwający od października do końca kwietnia i obniża w tym czasie temperaturę ciała do 1°C. Po przebudzeniu wykorzystuje zapasy pożywienia, które gromadzi jesienią. Gryzonie te są wszystkożerne, wiosną jedzą głównie nasiona, pędy i pąki roślin, latem zmieniają dietę na mięsną. Zjadają również owoce. Jesienią żywią się oleistymi nasionami, orzechami i żołędziami.

Wąż Eskulapa (Zamenis longissimus) to gatunek niejadowitego węża zamieszkującego południową i wschodnią części Europy Środkowej, zachodnią Azję oraz Azję Mniejszą. W Polsce jest rzadkim gatunkiem, występuje na południu kraju, głównie w Bieszczadach, gdzie jego ilość nie przekracza ok. 200 osobników. Jest to największy wąż żyjący w Polsce i Europie Środkowej. Długość jego ciała może przekraczać 2 m, przy czym najdłuższy odnotowany osobnik mierzył 225 cm. Samce są zwykle dłuższe od samic. Dorosłe osobniki są oliwkowo-brązowe. Głowa oraz ciało, z wyjątkiem brzucha, są brunatne lub oliwkowobrunatne z wieloma małymi, jasnymi plamkami. Jest to wąż jajorodny. Latem samice składają od 5 do 21 jaj umieszczając je w bardzo ciepłych i wilgotnych miejscach (np. w próchniejącym drewnie, stertach trocin lub gnijących liści). Młode legną się jesienią tuż po wylęgu osiągając długość 20-30 cm. Wąż ten odżywia się myszami, małymi ssakami, jaszczurkami, jajami, pisklętami oraz małymi ptakami. Czasem zjada też młode bezkręgowce. Nie jest jadowity, a zdobycz chwyta pyskiem i owijając ciałem dusi, a następnie połyka. Gatunek w Polsce pod ochroną.

Świstun zwyczajny (Anas penelope) to gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych. Zamieszkuje północną Eurazję. Zimuje w południowej i zachodniej Europie (wokół Morza Śródziemnego) i południowej Azji. W Polsce skrajnie nielicznie gniazduje na północy kraju (5–10 par), a pojedyncze pary spotykano także w innych rejonach. Świstuny mają krótki dziób i okrągłe głowy z wypukłym czołem. Samiec w szacie godowej ma czoło i wierzch głowy kremowy, boki głowy i szyja kasztanowordzawe, wierzch i boki ciała popielate z poprzecznym prążkowaniem. Samica w szacie godowej ubarwiona mniej jaskrawo, ogólnie brązowa lub brązowoszara z licznymi, drobnymi ciemnymi plamkami. Ma na skrzydłach szarą dużą plamę i czarne mieniące się na zielono lusterko. Gatunek ten zasiedla duże jeziora, rzeki i stawy gęsto zarośnięte, również bagna. Gniazdo budowane przez samicę na ziemi, w pobliżu wody, pod krzewami lub w kępach trawy., składa się z gałązek i puchu. Pożywienie to głównie roślinność wodna i tylko jako dodatek mięczaki. W Polsce świstun objęty jest ochroną gatunkową ścisłą.

Sokół wędrowny (Falco peregrinus) – średni ptak drapieżny z rodziny sokołowatych. Zasiedla wszystkie kontynenty z wyjątkiem Antarktydy. W Polsce nieliczny ptak lęgowy. Zamieszkuje rozległe stare lasy, skaliste góry, kamieniołomy, a także miasta. Wierzch ciała sokoła wędrownego jest stalowoszary, spód gęsto prążkowany. Na głowie czarny kaptur z szerokimi wąsami na policzkach. Sokół wędrowny należy do najlepszych łowców. Potrafi schwytać ptaka w locie pikując na niego z dużej odległości z prędkością dochodzącą nawet do 300 km/h. Pożywieniem są głównie ptaki wielkości gołębia lub większe. W jadłospisie europejskich sokołów znajduje się blisko 200 gatunków ptaków. W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą. Wymaga ochrony czynnej. Wokół gniazd sokołów wędrownych obowiązuje strefa ochronna: przez cały rok w promieniu do 200 m, a okresowo (od 1.01 do 31.07) – w promieniu do 500 m od gniazda.

Rybitwa popielata (Sterna paradisaea) to średniej wielkości ptak z rodziny mewowatych. Zamieszkuje najdalsze północne krańce Eurazji i Ameryki Północnej, pas od Islandii przez Wyspy Brytyjskie, wybrzeża Francji, Niemiec, Polski i Beneluxu, Półwysep Skandynawski, przez Syberię po Cieśninę Beringa po Grenlandię. W Europie Środkowej widuje się ją głównie nad Morzem Północnym i Bałtykiem. W Polsce gnieździ się sporadycznie i nieregularnie w Zatoce Gdańskiej i na jeziorach przymorskich - najwyżej kilkanaście par. Wierzch głowy i końcówki skrzydeł czarne, tułów i skrzydła szare, boki głowy i szyi, kuper i ogon białe. W sezonie godowym dziób i nogi całe czerwone później czarne. Szyja, pierś i brzuch popielate. Gniazdo buduje na otwartym terenie w zagłębieniu w ziemi, prawie bez wyściółki. Pożywienie rybitwy popielatej stanowią drobne ryby, a także bezkręgowce m.in skorupiaki. Polując zawisa nad wodą i atakuje ofiarę spadając na nią i nurkując. Gatunek chroniony, wymieniony w Dyrektywie ptasiej i w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako krytycznie zagrożony,

Rybitwa czubata (Sterna sandvicensis) to duży ptak wędrowny z rodziny mewowatych. Jest to duża rybitwa o długim, smukłym, czarnym dziobie z żółtym końcem. Wierzch ciała jasnopopielaty. Na głowie czarna czapeczka z krótkim czubem na potylicy. Nogi krótkie, czarne. W Polsce gnieździ się nieregularnie w Zatoce Gdańskiej w rezerwacie Mewia Łacha. Pojawia się od kwietnia do września na całym wybrzeżu, zwłaszcza w ujściach rzek, w głębi lądu obserwowana rzadko. Po okresie lęgowym odlatuje nad bogate w ryby Morze Północne i wzdłuż wybrzeży Afryki na południe. Pokarmem tego gatunku są drobne ryby chwytane zwykle podczas nurkowania z lotu, a także wodne bezkręgowce np. mięczaki, owady łapane na ziemi, a niekiedy także pisklęta innych gatunków ptaków. W Polsce gatunek objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej.

Pomurnik (Tichodroma muraria) – niewielki ptak górski z rodziny pomurników której jest jedynym przedstawicielem. Występuje w górach południowej i środkowej Europy oraz zachodniej i środkowej Azji. Występuje przede wszystkim w Tatrach, które są najbardziej na północ wysuniętym stanowiskiem lęgowym tego gatunku w Europie. Przypomina dużego pełzacza. Ma długi zakrzywiony dziób, ale zupełnie inaczej ubarwiony. Całe ciało szare z czarnym, białawo zakończonym ogonem, u samca także z czarnym gardłem. Ciemnoczerwone pokrywy skrzydłowe i część lotek oraz białe perły na skrajnych lotkach ukazują się w pełnej krasie podczas żerowania i w locie. Gniazdo pomurnik buduje w trudno dostępnych szczelinach skalnych. Budulcem najczęściej są mchy i porosty oraz sierść ssaków. Pożywienie to głównie owady. W Polsce jest to skrajnie nieliczny ptak lęgowy. Objęty jest ochroną gatunkową ścisłą.

Orzełek włochaty (Hieraaetus pennatus) to duży, wędrowny ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych. Zamieszkuje południową i wschodnią Europę, północną Afrykę i Azję Środkową, na wschód od Środkowej Syberii i północnej Mongolii. W Polsce skrajnie nieliczny ptak lęgowy na wschodzie (5-10 par). Najczęściej widywany jest w Puszczy Białowieskiej, Lubelszczyźnie, Bieszczadach i na Bagnach Biebrzańskich, gdzie prawdopodobnie gniazduje (od ponad 100 lat nie stwierdzono lęgu zakończonego sukcesem). Należy do najrzadszych polskich ptaków drapieżnych. Dorosłe osobniki dorastają do ok. 50 cm. Rozpiętość skrzydeł to ok. 120 cm, a waga dochodzi do 1 kg. Zasiedla lasy liściaste i mieszane o dużej powierzchni, doliny rzeczne między wzgórzami, stoki górskie. Pożywienie stanowią średnie ssaki oraz ptaki. Rzadziej chwyta gady (preferuje jaszczurki) i duże owady. W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą.