Aktualna liczba miejsc wyróżnionych Znaczkiem Turystycznym w Polsce: 1267
Na dzień dzisiejszy w Polsce 1267!

Kolekcjonerskie Znaczki Turystyczne


Sortuj według: numernazwa
<< 1 2 3 4 5 6 >>


Łączna liczba znaczków: 141

No. 50030 - Kolekcjonera No.30 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Orlik grubodzioby
Kolekcjonerskie

Orlik grubodzioby (Clanga clanga) to gatunek dużego, wędrownego ptaka drapieżnego. Występuje od północno-wschodniej Europy do wschodniej Azji. Zalatuje także do Europy Zachodniej, aż po Wielką Brytanię. Wędruje sezonowo. Zimuje w południowej Azji, południowo-wschodniej Europie i na Bliskim Wschodzie. W Polsce skrajnie nieliczny ptak lęgowy, głównie na wschodzie kraju. Regularnie lęgi wyprowadza tylko w niedostępnych lasach bagiennych na Bagnach Biebrzańskich i na Podlasiu. Najczęściej spotyka się go w czasie przelotów - wiosną w kwietniu i jesienią od września do listopada. Jego populację w Polsce szacuje się na 15-20 par lęgowych. Obie płci ubarwione jednakowo. Upierzenie jednolicie brązowe z matowym, szarym odcieniem (może wydawać się wręcz czarne), Długość ciała ok. 65 cm, a rozpiętośc skrzydeł ok. 160 cmprzy masie ciała dochodzącej do 1,2 – 1,6 kg. Poluje na średniej wielkości kręgowce - ssaki, ptaki, gady i płazy. Uzupełnienie stanowią duże owady. Niekiedy zjada ryby lub padlinę. W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50003 - Kolekcjonera No.3 Pamiętajmy o zagrożonych wyginięciem gatunkach - Jesiotr zachodni
Kolekcjonerskie

Jesiotr zachodni (Acipenser sturio), był największą rybą występującą do niedawna w polskich wodach. Prawdopodobnie w średniowieczu jesiotr zachodni został wyparty ze zlewni Bałtyku przez podobny gatunek, jesiotra ostronosego, występującego głównie w Ameryce Północnej. Obecnie jesiotr zachodni występuje w przybrzeżnych wodach Europy od wybrzeży Hiszpanii po północną część Norwegii, w Morzu Północnym, Bałtyku, Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym. Ciało jesiotra zachodniego jest silnie wydłużone – rekinowate. Pokryte jest pięcioma rzędami kostnych płytek biegnącymi wzdłuż ciała. Płetwa grzbietowa jest przesunięta daleko ku tyłowi, górny płat płetwy ogonowej wydłużony. Głowa silnie wydłużona zakończona długim ryjem, posiadającym w spodniej części u nasady stosunkowo niewielką, pozbawioną zębów paszczę. Dorosłe osobniki dorastają do 3-4 m długości i ok 300-400 kg. Masy. Tarło jesiotr zachodni odbywa od kwietnia do końca sierpnia w rzekach o kamienistym dnie niekiedy daleko od ujścia. Samica składa wówczas od 800 tys. do ok 2,5 mln ziaren ikry co nierzadko stanowi 20% masy jej ciała. Pokarmem tego gatunku najczęściej fauna denna, którą wygrzebuje z miękkiego podłoża ryjowatym pyskiem. Gównie są to mięczaki, skorupiaki, a także larwy owadów i niekiedy drobne ryby. W Polsce jesiotr zachodni ma status gatunku zanikłego.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50029 - Kolekcjonera No.29 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Nagórnik zwyczajny
Kolekcjonerskie

Nagórnik zwyczajny (Monticola saxatilis) zwany także drozdem skalnym to ptak z rodziny muchołówkowatych. Zamieszkuje górskie rejony od północnej Afryki, przez południową i środkową Europę i Azję Mniejszą aż po środkową Azję. W Polsce nieliczny ptak lęgowy, obserwowany w Pieninach, Tatrach, Bieszczadach i w Babiogórskim Parku Narodowym. Ptak o ciele długości ok. 17–19 cm i 33 – 37 cm rozpiętości skrzydeł oraz masie w granicach 45-60 gram. Prowadzi samotniczy tryb życia. Jest płochliwy i często chowa się za skałkami. Gatunek ten charakterystycznie potrząsa ogonem. Zamieszkuje tereny skaliste w górach i na wyżynach, górskie hale i zbocza ze żwirem. Preferuje miejsca nasłonecznione i suche. Jego pożywienie stanowią głównie owady i pajęczaki, ale nie pogardzi także jagodami czy nawet jaszczurkami. Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50028 - Kolekcjonera No.28 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Morświn
Kolekcjonerskie

Morświn (Phocoena phocoena) - jedyny gatunek waleni występujący w Bałtyku, spokrewniony z delfinami. Żyje samotnie lub w małych grupach 2-3 osobniki. To najmniejsze walenie na świecie. Morświn pływa z szybkością 17-22 km/h. Odżywia się drobnymi rybami. Zarówno samiec jak i samica osiągają długość ok. 2 m. Masa ciała: 45- 65 kg. Żyje maksymalnie do 15 lat. Ciało morświnów jest nagie, ubarwione czarno na grzbiecie i rozjaśniające się do koloru białego na brzuchu i w dolnych partiach głowy. Płetwy morświna są koloru czarnego. Zagrożeniem dla morświna jest zanieczyszczenie morza, powodujący przez to spadek odporności i choroby, a także sieci w przybrzeżnych połowach ryb. Morświn jest gatunkiem ściśle chronionym w Polsce i w Europie.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50027 - Kolekcjonera No.27 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Mornel
Kolekcjonerskie

Mornel, sieweczka gniada (Eudromias morinellus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny sieweczkowatych , zamieszkujący pasma górskie . Długość ciała ok. 20-26 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 45-65 cm, waga ok. 85-140 g. Gniazda zakłada w płytkim zagłębieniu wśród niskiej roślinności lub pomiędzy kamieniami, wyścielone mchem i porostami. Żywi się owadami, pająkami, małymi mięczakami i dżdżownicami. W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju - czerwcu 2-4 zmiennie ubarwione i nakrapiane jaja. Wysiadywanie 22-29 dni wyłącznie przez samca. Młode uzyskują lotność po ok. 25-30 dniach. Wychowywane są również tylko i wyłącznie przez samca. Na terenie Polski stwierdzono jego powrót na stanowiska lęgowe w 1999r, po 53 latach nieobecności.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50026 - Kolekcjonera No.26 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Łosoś
Kolekcjonerskie

Łosoś (Salmo salar), drapieżna ryba z rodziny łososiowatych. Występuje w północnej części Atlantyku, w rzekach Ameryki Północnej, w Europie od Portugalii po Morze Białe, Północne i Bałtyk. Osiąga 150 cm długości i 24 kg masy ciała. Na linii grzbietu występuje mała, czerwono-szara płetwa tłuszczowa. Ma wielką głowę z silnie uzębioną paszczą. Podczas tarła samce zmieniają ubarwienie na czerwonawe, a żuchwa przybiera kształt haka. Młode mają na bokach ciemne i czerwone plamki. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała. Początkowo żywi się skorupiakami planktonowymi i larwami owadów, później mniejszymi rybami oraz skorupiakami. Typowa ryba anadromiczna tzn. wędrująca na czas rozrodu z mórz do rzek. W trakcie przekraczania granicy wód słodkich i słonych dokonują się w ich organizmach zmiany biochemiczne i fizjologiczne. Osobniki młode spędzają w rzekach 2–3 lata, następnie wędrują do morza. W morzu spędzają kolejne 2–3 lata, po czym wracają do tej samej rzeki na tarło.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50025 - Kolekcjonera No.25 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Łęczak
Kolekcjonerskie

Łęczak (Tringa glareola) zwany także brodźcem leśnym to średniej wielkości ptak z rodziny bekasowatych. Zamieszkuje północną Eurazję, a zimuje w pasie klimatów tropikalnych Afryki, Azji Południowej, Indonezji i Australii. W Polsce gatunek ten jest jednym z najpospolitszych brodźców ( w okresie przelotów), ale jako gatunek wyprowadzający lęgi jest w naszym kraju bardzo rzadki i obecnie mówi się zaledwie o kilku parach lęgowych głównie na Podlasiu. Długość ciała dorosłych osobników to ok. 20-23 cm, a rozpiętość skrzydeł ok. 40 cm. Łęczaki zamieszkują głównie bagna, tereny podmokłe i brzegi zbiorników wodnych. Swoje gniazda budują na ziemi, składając do nich 4 jaja. Wysiadywaniem jaj zajmują się oboje rodzice, natomiast pisklętami opiekuje się wyłącznie samiec. Pokarm łęczaków stanowią różnego rodzaju owady. Gatunek ten w Polsce objęty jest ochroną gatunkową ścisłą, a zagrożeniem dla niego jest osuszanie obszarów, na których się gnieździ, oraz zmiany klimatyczne.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50024 - Kolekcjonera No.24 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Kulon
Kolekcjonerskie

Kulon zwyczajny, kulon (Burhinus oedicnemus) ptak wędrowny z rodziny kulonów. W Polsce na granicy wymarcia, występują najwyżej 2-4 pary. Zamieszkuje w dolinie Bugu i Narwi, być może też nad środkową Wisłą. Upierzenie ma płowopiaskowe, pokryte ciemnymi podłużnymi kreskami. Spód ciała białawy. Nad okiem biała brew, a pod nim biała plama. Dziób żółty z czarnym końcem, nogi wysokie, żółte. Odżywia się owadami, dżdżownicami i drobnymi kręgowcami. Ciało ma 41-43 cm długości, rozpiętość skrzydeł ok. 82 cm, waga ok. 400-550 g. Kulon jest najaktywniejszy o zmierzchu i nocą, w ciągu dnia jest bardzo skryty. Ma jeden, rzadziej dwa lęgi w roku, w maju i lipcu, znosząc po dwa jaja. Wysiaduje je samica przez 23 - 37 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo już po kilku godzinach. Kulon objęty jest ochroną gatunkową ścisłą.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50023 - Kolekcjonera No.23 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Kraska
Kolekcjonerskie

Kraska zwyczajna, kraska pospolita, kraska (Coracias garrulus), zwana również siwką, gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny krasek. Jest rozmiarów kawki lub sójki. W Polsce jest jednym z najbarwniejszych ptaków, występuje na wschodzie kraju (60-70 par): w południowej Lubelszczyźnie, Równinie Kurpiowskiej i Mazurskiej, na Podlasiu, w Puszczy Kozienickiej i Białej oraz w Kotlinie Sandomierskiej. Na zachodzie wymarły. Odloty następują we wrześniu lub październiku, przyloty na przełomie kwietnia i maja. Ma krępą budowę i zaokrąglone skrzydła. Ubarwienie niebieskie w różnych odcieniach, grzbiet rdzawobrązowy, lotki czarne. Dziób czarniawy, nogi żółtawe. W Polsce lęgnie się zazwyczaj w dziupli po dzięciole albo w budce lęgowej. Na południu preferuje nory wygrzebane w urwiskach i dziury w murach. Wyprowadza jeden lęg w roku, na przełomie maja i czerwca, składa 4 do 5 czysto białych, błyszczących jaj. Pożywieniem są owady, głównie prostoskrzydłe (pasikoniki) i chrząszcze, rzadziej dżdżownice i pająki, drobne kręgowce - gady, płazy (żaby) i ssaki (norniki). Jesienią dieta jest uzupełniana owocami. Pokarm zdobywa na ziemi. Poluje z zasadzki - zlatuje z miejsc obserwacyjnych prosto na ofiarę, która jest na ziemi.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50022 - Kolekcjonera No.22 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Kozica
Kolekcjonerskie

Kozica (Rupicapra rupicapra) nazywana także kozicą północną to ssak z rodziny krętorogich. Wielkość kozicy to ok. 120 do 130 cm długości ciała przy ok. 90 cm wysokości w kłębie. Kozice dochodzą do wagi 30-60 kg. Gatunek ten zamieszkuje wysokie góry Alp, Kaukazu, Bałkanów, Karpat Wschodnich i Tatr. Jest zwierzęciem wybitnie przystosowanym do górskiego trybu życia. Posiada nieco dłuższe tylne nogi co znacznie ułatwia wspinanie i odpowiednio zmodyfikowane ruchome racice, które dają znacznie pewniejsze podparcie. Kozice żyją w stadach zwanych kierdelami, mających określoną strukturę z doświadczoną samicą na czele. Największym zagrożeniem dla kozic są wszelkiego rodzaju drapieżniki jak orzeł przedni, wilk, ryś i lis. Wśród innych czynników szkodliwych wymienić także można lawiny śnieżne, oblodzenie skał czy czynniki chorobotwórcze, a także kłusownictwo, nadmierna turystyka, zanieczyszczenia środowiska oraz anomalie klimatyczne . W Polsce kozica objęta jest ścisłą ochroną gatunkową. Badania przeprowadzone w 2012 roku wykazały obecność 1096 kozic w całych Tatrach z czego tylko 286 po polskiej stronie.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50021 - Kolekcjonera No.21 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Iglicznia
Kolekcjonerskie

Iglicznia (Syngnathus typhle) - ryba morska występująca we Wschodnim Oceanie Atlantyckim wzdłuż wybrzeży Europy, Morzu  Śródziemnym, Czarnym i Azowskim. W Bałtyku występuje w płytkich wodach porośniętych roślinnością, w łąkach podwodnych i wśród glonów (Zatoka Pucka). Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. Ciało ma wydłużone (do 35 cm), o przekroju siedmiokątnym, pokryte pierścieniami pancerza z płytek kostnych, po trzy na bokach i jeden na brzuchu. Na końcu ma wachlarzykowatą płetwę ogonową. Ma bocznie silnie spłaszczony pysk, o długości większej niż połowa długości głowy, przekształcony w rurkę, otwór gębowy ma skierowany skośnie ku górze. Na bokach drobne płetewki piersiowe. Sposób rozmnażania różni się od innych gatunków. W okresie tarła samiec tworzy w końcowej części ciała torbę lęgową. Do niej samica składa kilkadziesiąt jaj. Tam następuje ich zapłodnienie. Po miesiącu młode ryby o długości 2–3 cm, poruszając się w torbie, rozrywają ją i wypływają do wody. Iglicznia często jest także hodowana w akwariach publicznych.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50020 - Kolekcjonera No.20 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Głuszec
Kolekcjonerskie

Głuszec (Tetrao urogallus ) to ptak z rodziny kurakowatych. Zamieszkuje lasy północnej i środkowej Eurazji. W Polsce głuszec jest nielicznym ptakiem lęgowym, zagrożonym wyginięciem. Występuje w Puszczy Augustowskiej, Puszczy Solskiej i Knyszyńskiej, w Karpatach i Borach Dolnośląskich. Głuszec jest największym ptakiem grzebiącym w Europie. Długość ciała to ok 60-100 cm. Przy masie dochodzącej do 6,5 kg. Rozpiętość skrzydeł w granicach 100 – 130 cm. Samiec jest znacznie większy od samicy, zwykle ok dwukrotnie większy. W ubarwieniu ciemny- głównie czarny podczas gdy samica brunatna. U samca broda z dłuższymi, sztywnymi piórami. Wokół oka czerwona plama, która u samicy jest przybiera postać słabo widocznej narośli koloru brunatnego. Głuszec zamieszkuje rozległe i zwarte kompleksy leśne z przewagą borów i lasów mieszanych o dobrze rozwiniętym podszycie i runie. W zimie pokarm stanowią głównie igły drzew iglastych, a także pędy i pąki krzewów i drzew iglastych. Latem menu urozmaicone jest o jagody i inne owoce leśne, nasiona, owady i ziarna zbóż.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50002 - Kolekcjonera No.2 Pamiętajmy o zagrożonych wyginięciem gatunkach - Jaszczurka zielona
Kolekcjonerskie

Jaszczurka zielona - (Lacerta viridis) to gad z rodziny jaszczurkowatych. Jest to jedna z większych jaszczurek zamieszkujących Europę. W Polsce dorasta średnio do ok. 30 cm długości przy czym na południu Europy jej wielkość sięga nawet 40 cm. Niemal 2/3 długości tej jaszczurki stanowi ogon. Typowo ubarwione samce są trawiastozielone, często bogato nakrapiane czarnymi plamkami. Samice są szarozielone pokryte nieregularnymi ciemnymi plamkami z jasnymi liniami wzdłuż grzbietu. Jaszczurki te występują dość rzadko i spotykane są zarówno na nizinach jak i w górach (do ok. 2000 m.n.p.m.). gatunek ten preferuje miejsca nasłonecznione i suche. Najczęściej spotykana jest na różnego typu zboczach porośniętych trawą i krzewami, zamieszkuje także brzegi lasów i pól uprawnych, ale także wydmy. W Polsce gatunek notowany do ok.1970 roku. Sporadyczne dane o jego występowaniu po roku 1970 nie są udokumentowane naukowo stąd, według Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt (z 2001 r.), gatunek ma status zanikłego na terenie Polski. W Polsce jaszczurka zielona podlega ścisłej ochronie gatunkowej.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50019 - Kolekcjonera No.19 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Głowacica
Kolekcjonerskie

Głowacica (Hucho hucho) - gatunek słodkowodnej ryby z rodziny łososiowatych. Jest największą rybą tej rodziny. W Polsce występuje w Czarnej Orawie, Popradzie, Dunajcu, Sanie, Rabie, Skawie, Sole, Kłodzkiej, Bobrze, Gwdzie. Występuje również w czorsztyńskim zbiorniku zaporowym. Liczebność polskiej głowacicy to ok. 1500–2000 dorosłych osobników. Głowacica to nocny i bardzo aktywny drapieżnik. Zamieszkuje wody zimne dobrze natlenione, szybko płynące o kamienistym lub żwirowym dnie. Może żyć nawet w lekko zanieczyszczonych wodach. Głowacica osiąga 80 do 100 cm długości, wagę 5–10 kg. Ciało ma wydłużone, wrzecionowate, okrągłe w przekroju, głowę dużą, lekko spłaszczoną, z szeroko wyciętym otworem gębowym sięgającym poza krawędź oka. Ma od 4 do 8 hakowatych zębów umieszczonych w jednym rzędzie. Głowacica ma dużą płetwę tłuszczową, natomiast pozostałe płetwy są dość małe. Płetwa ogonowa jest wyraźnie karbowana. Łuski bardzo drobne. Grzbiet brązowawy lub zielonkawoszary, boki jaśniejsze z miedzianym połyskiem, brzuch biały. Na bokach liczne, nieregularnie rozmieszczone, małe, ciemne plamki.. Głównym pokarmem głowacicy są ryby takie jak płoć, jaź, jelec, kiełb, kleń oraz łososiowate. Zjada również owady, bezkręgowce, żaby, małe ssaki i ptaki wodne. Jest typem samotnika.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50018 - Kolekcjonera No.18 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Gadożer zwyczajny
Kolekcjonerskie

Gadożer zwyczajnym (Circaetus gallicus) to duży ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych. Zamieszkuje rozległe, wilgotne lasy, głównie stare kompleksy sosnowe w otoczeniu których znajdują się otwarte tereny podmokłe. Zamieszkuje południową i środkową Europę, zachodnią i południową Azję aż po Indie oraz północno-zachodnią Afrykę. Jest gatunkiem wędrownym przylatującym do Polski w kwietniu i maju. Na terenie naszego kraju prawdopodobnie znajduje się ok. 10 par lęgowych tego gatunku. Żyją one głównie na wschodzie kraju w rejonie Puszczy Białowieskiej, Sandomierskiej i Augustowskiej, w Bieszczadach i na Bagnach Biebrzańskich. Ptak ma barwę brązowo-brunatną, spód jasny, niemal biały z drobnymi plamkami układającymi się w brunatne, poprzeczne pręgi. Ma dużą i okrągłą głowę co odróżnia go od podobnego myszołowa. W powietrzu jego lot charakteryzuje się długim szybowaniem na rozpostartych skrzydłach lub zawisaniem nad ziemią. Żywi się niemal wyłącznie płazami i gadami. Poluje również na węże dochodzące do 2 metrów długości, głównie żmije zygzakowate i zaskrońce, Uzupełnienie diety mogą stanowić ssaki, ptaki i owady. Gadożer objęty jest ochroną gatunkową ścisłą. Uznany jako skrajnie zagrożony przez niewielką liczność i zmiany środowiska wywoływane osuszaniem terenów podmokłych.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50017 - Kolekcjonera No.17 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Dzierzba rudogłowa
Kolekcjonerskie

Dzierzba rudogłowa (Lanius senator) zamieszkuje głównie Europę Południową od Pirenejów przez Półwysep Apeniński, Sycylię i inne śródziemnomorskie wyspy. W Europie Zachodniej i Środkowej areał jej występowania przebiega przez Polskę i rejon Dunaju. Poza Europą spotykana jest także w zachodniej Afryce. W Polsce, głównie w centrum, na południu i wschodzie kraju (Małopolska, Wielkopolska i Mazowsze), gnieździ się ok. 10 par. W całej Europie Środkowej populację dzierzby rudogłowej szacuje się na 75 - 150 par lęgowych. Ptak o dość okrągłej sylwetce, dużej głowie i z długim ogonem. Na wierzchu głowy rdzawobrązowa czapeczka sięgając na kark oraz czarna maska obejmująca czoło. Spód ciała biały. Podobnie jak dzierzba czarnoczelna, żywi się głównie owadami i drobnymi kręgowcami. Gatunek ten jest zagrożony wyginięciem poprzez intensyfikację rolnictwa, zarastaniem nieużytków i likwidacją zadrzewień. W Polsce chroniony.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50016 - Kolekcjonera No.16 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Dzierzba czarnoczelna
Kolekcjonerskie

Dzierzba czarnoczelna (Lanius minor) to gatunek zamieszkujący wschodnią i południową Europę, Turcję i środkową Azję po Kaukaz i Syberię. W Polsce stwierdzono do tej pory zaledwie ok. 10 par na kilku stanowiskach głównie na wschodzie kraju. Ptak ten na głowie posiada szeroką czarną maskę, u samca większą niż u samicy i sięgającą na czoło. Wierzch ciała popielaty, gardło białe, a spód z wyraźnym różowym nalotem. Na czarnym skrzydle jedno białe lusterko. Ogon czarny z białymi obrzeżami. Gatunek ten zasiedla tereny rolnicze z niską roślinnością i z bogatą strukturą - brzegi pól, skraje starych lasów, śródpolne kępy drzew, zadrzewienia śródpolne, Żywi się jedynie pokarmem zwierzęcym (owadami, ślimakami, gryzoniami, ptakami i jaszczurkami. W Polsce gatunek ten objęty jest ochroną prawną, zagrożony utratą siedlisk poprzez intensyfikację rolnictwa, zarastaniem nieużytków i likwidacją zadrzewień śródpolnych.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50015 - Kolekcjonera No.15 Chrońmy zwierzęta zagrożone wyginięciem w Polsce - Bekasik
Kolekcjonerskie

Bekasik (Lymnocryptes minimus) to ptak wędrowny z rodziny bekasowatych. Występuje w pasie od południowo – wschodniej części Płw. Skandynawskiego po wschodnią Syberię, a także obserwuje się kilka izolowanych populacji w Szwecji, płn – wsch. Polsce, na północy Białorusi oraz krajach nadbałtyckich. Upodobał sobie otwarte tereny wilgotnych łąk oraz roślinności szuwarowej nad akwenami wodnymi, dlatego w Polsce jego gniazdowanie stwierdzono jedynie na Bagnach Biebrzańskich. Długość ciała bekasika szacuje się w przedziale 19 – 23 cm. Rozpiętość skrzydeł wynosi ok. 36 – 40 cm, a waga jedynie 30 – 105 g. Ubarwienie złożone z barw brunatnych, czarnych i żółtych jest tak doskonale maskujące, że ptak może być niezauważalny nawet z bliskiej odległości. Od innych bekasów różni się czarnozielonymi pasami na grzbiecie i podwójną beżową brwią. Dziób ma barwę żółtą z zabarwionym na czarno końcem. Jest ptakiem trudnym do obserwacji, ale niepłochliwym. Żywi się owadami i ich larwami, a także wodnymi bezkręgowcami i nasionami roślin. W Polsce jest gatunkiem ściśle chronionym, a szczególnym zagrożeniem dla jego występowania jest osuszanie terenów podmokłych.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50141 - Kolekcjonera No.141 Utracone dziedzictwo. Nieistniejące zamki i pałace w Polsce - Pałac w Czachowie
Kolekcjonerskie

Czachów to niewielka wieś w powiecie gryfińskim, w gminie Cedynia. W północno-wschodnim krańcu wsi zlokalizowany był zespół folwarczny, w którego północno-zachodniej części znajdował się pałac powstały podobnie jak okalający go park w latach 1882-1912. Wiadomo, że okazały pałac był budowlą dwukondygnacyjną posadowioną na planie prostokąta i posiadającą czterospadowy dach. W narożu budynku znajdowała się trzykondygnacyjna wieża widokowa przykryta strzelistym dachem. Od frontu znajdował się okazały ryzalit zdobiony kolumnadą i zwieńczony ozdobnym frontonem. Od zachodniej strony do budynku dobudowano parterowe skrzydło pełniące funkcję tarasu, z wieżyczką w narożu. Od strony wschodniej dobudowano parterowy ryzalit posadowiony na planie siedmiokąta. Przed pałacem zlokalizowany był dziedziniec podjazdowy. W jego centralnym punkcie rosły liczne drzewa i krzewy ozdobne często przystrzyżone w regularne formy. Wokół pałacu roztaczał się park w stylu angielskim o powierzchni ok. 2 ha z okazami kasztanowców, lip, jesionów i grabów oraz wieloma gatunkami krzewów, zarówno rodzimego, jak i obcego pochodzenia. Po 1945 r. W pałacu stacjonowały wojska radzieckie, a budynek służył jako szpital wojskowy. W kolejnych latach ulokowano w pałacu rolników, a w latach 60. budynek rozebrano.


No. 50140 - Kolekcjonera No.140 Utracone dziedzictwo. Nieistniejące zamki i pałace w Polsce - Pałac w Brachowie
Kolekcjonerskie

Na północ od Jawora, około 12 km od Legnicy, jeszcze w latach 70. minionego wieku można było trafić do tętniących życiem wsi Brachów i Żarek, zamieszkiwanych przez ok. 400-500 osób. Wsie znajdowały się w pięknej dolinie w sąsiedztwie rzek, otoczone lasami i wzniesieniami. Dziś po obu tych wsiach nie ma śladu, znalazły się na zawsze na dnie dużego zbiornika wodnego. Jezioro Słup, który powstał tu w latach 1974-1978. Pod wodą zginął piękny pałac w Brachowie pochodzący z XV wieku. Był dumą lokalnej społeczności, okazały i bogato zdobiony posiadał piaskowcowy portal z herbem opatów lubiąskich, potwierdzając tym samym, że wieś była posiadłością mnichów z Lubiąża. W 1811 roku kupił go Carl Friedrich Ernst von Richthofen. W murach pałacu nocował pruski feldmarszałek Gebhard Leberecht von Blücher – ten sam, który dowodził armią pruską m.in. podczas legendarnej bitwy pod Waterloo, w której klęskę poniósł sam Napoleon Bonaparte. Wokół pałacu znajdował się ładnie zagospodarowany otoczony murem, park ze stawem i wieloma gatunkami drzew i krzewów, tworzących swoisty park krajobrazowy.


No. 50014 - Kolekcjonera No.14 Pamiętajmy o zagrożonych wyginięciem gatunkach - Suseł moręgowany
Kolekcjonerskie

Suseł moręgowany (Spermophilus citellus) jest średniej wielkości gryzoniem z rodziny wiewiórkowatych. Gatunek ten zamieszkuje tereny Europy Środkowej i Wschodniej. Wielkość susła to ok. 19-23 cm. przy wadze rzędu 240-340 gr. Ma puszysty, krótki ogon długości ok. 8 cm. Futro w części grzbietowej ma barwę żółto-szarą, a na brzuchu, szyi i klatce piersiowej szaro-rudą. Sierść w sposób charakterystyczny u tego gatunku tworzy gęsto ułożone poprzeczne prążki. Susły żyją w koloniach liczących zazwyczaj od 20 do 200 osobników. Prowadzą dzienny tryb życia, a ich dobowa aktywność zmniejsza się jesienią. Od października do marca zwierzęta te zapadają w sen zimowy budząc się co kilkanaście dni. Suseł moręgowany żywi się głównie zielonymi częściami roślin i nasionami. Czasami zjada także owady, a tylko w wyjątkowych przypadkach jego jadłospis wzbogacają jaja i pisklęta ptaków. W Polsce susła moręgowanego uznano za gatunek „zanikły lub prawdopodobnie zanikły” i objęto ścisłą ochroną gatunkową. Obecnie na terenie kraju prowadzi się jego reintrodukcję, a hodowla prowadzona jest w ogrodach zoologicznych w Poznaniu i Opolu.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50139 - Kolekcjonera No.139 Utracone dziedzictwo. Nieistniejące zamki i pałace w Polsce - Pałac w Modle
Kolekcjonerskie

Pałac w Modle położony był w powiecie bolesławieckim, w województwie dolnośląskim. Od początku swoich dziejów miejscowość była majątkiem rycerskim. Pałac w Modle powstał w latach 1564-1567 z inicjatywy Mikołaja Birbanta. Następnymi jego właścicielami był ród Rittbergów, który dokonał najbardziej spektakularnych zmian. Pomiędzy 1867 a 1869 rokiem Aurel von Rittberg, przebudował pałac i zmodernizował wnętrza tak, że powstała duża czterokondygnacyjna rezydencja z okrągłymi wieżyczkami w narożach. Powierzchnia użytkowa pałacu wynosiła prawie 2000 m2. Stawiało to pałac w Modle w szeregu najokazalszych pałaców na Dolnym Śląsku. Największymi salami były sala balowa oraz sala jadalna, z której wychodziło się na taras. W pomieszczeniach na zdobionych ścianach wyeksponowane były obrazy przodków. W szklanych gablotach, na meblach i ścianach znajdowało się wiele pięknych wyrobów ceramicznych i szklanych z Czech, w tym miśnieńska porcelana. W zbiorach znalazły się pamiątki z Dalekiego Wschodu i Afryki. W zbrojowni stały zbroje rycerskie, kusze, miecze, hakownice, hełmy, broń myśliwska i ceremonialna. Mimo tego, że w 1959 roku stan pałacu był niemal bez zarzutu, uległ on jednak zniszczeniu po tym jak przeszedł w ręce PGR i po dziś dzień pozostaje w ruinie.


No. 50138 - Kolekcjonera No.138 Utracone dziedzictwo. Nieistniejące zamki i pałace w Polsce - Pałac w Smolnie Wielkim
Kolekcjonerskie

Wieś Smolno Wielkie leży nad rzeką Obrzycą, dopływem Odry, w gminie Kargowa na południowym wschodzie województwa lubuskiego. Wieś liczy ok. 700 lat, a pierwsze zapiski pochodzą z roku 1458, kiedy to niejaki Hans Sucko wspomina o posiadłości Schmoellen, przejętej przez rodzinę von Schenckendorff. Rodzina ta była właścicielem miejscowych dóbr aż do 1817 r. Pałac w Smolnie jako siedziba rodowa został wybudowany w miejsce poprzedniego, drewnianego w wiejskim stylu, jako reprezentacyjna budowla. Został wybudowany na początku XIX wieku, na krótko przed kampanią napoleońską. Został wzniesiony wg modnego wówczas stylu angielskiego. Była to jednopiętrowa budowla, z wieloma wieżyczkami i z fasadą w jasnym odcieniu. Pałac był ozdobiony gzymsami i listwami na ścianie pod dachem, nad oknami czy przy cokołach. Dekoracyjność i bogactwo zdobień nadawały rezydencji efektowności, a otoczenie różnorodnej zieleni romantycznego wyglądu. Pałac, najprawdopodobniej położony był pośrodku majątku górnego. Budynek zniszczony został przez żołnierzy Armii Czerwonej w toku działań wojennych w 1945 r. i rozebrany z przeznaczeniem na materiał budowlany.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50137 - Kolekcjonera No.137 Utracone dziedzictwo. Nieistniejące zamki i pałace w Polsce - Pałac Mniszchów w Gdańsku
Kolekcjonerskie

W Gdańsku przy ul. Długie Ogrody w latach 1751-1760 został zbudowany pałac na zlecenie zamożnego polskiego magnata, zaufanego króla Augusta III, Jerzego Augusta Mniszcha. Na obszarze zajmującym pięć posesji, powstało monumentalne założenie pałacowo-ogrodowe. Powstał trójskrzydłowy, parterowy pałac, który posiadał wysoką mansardę. Zastosowano tu wiele efektownych kompozycji rzeźbiarskich, a zdobienia były utrzymane w duchu rokoka. Dekoracyjności rezydencji dodawał parkan poprzedzający pałacowy dziedziniec. Wjazd na teren posesji odbywał się przez trójprzelotową bramę, zwieńczoną w rzeźby bogini Ateny i Flory. Właściciel spędził w pałacu podobno tylko jedną noc. W 1796 roku budynek stał się własnością króla Prus i ten przeznaczył go na siedzibę lokalnego gubernatora, a następnie dowódcy gdańskiego garnizonu. Taką funkcję pałac pełnił do 1905 roku, kiedy ze względu na zły stan techniczny został rozebrany. Jedynym śladem po pięknej budowli pozostał fragment muru dawnego parku okalającego pałac. 

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


No. 50136 - Kolekcjonera No.136 Utracone dziedzictwo. Nieistniejące zamki i pałace w Polsce - Zamek w Białej Nyskiej
Kolekcjonerskie

Biała Nyska to miejscowość położona między Nysą, a Otmuchowem. Istniała tu piękna rezydencja, która miała burzliwą historię, począwszy od XIII w., kiedy w tym miejscu został wybudowany zamek warowny. Na jego miejscu wzniesiono pałac w XVI w., który otoczony był stawem i ogrodem kwiatowym. Pod koniec XIX w. został on przebudowany, a kierujący pracami wzorowali się na pałacu z Mosznej. Rezydencja posiadała cztery skrzydła wokół prostokątnego dziedzińca z krużgankami oraz kaplicę. Budowla z cegły i kamienia miała trzy kondygnacje, nakryta była wysokimi dachami, a w jednym z narożników znajdowała się wysoka wieża, wybudowana w modnym wówczas stylu, jakim był historyzm romantyczny. Przy pałacu znajdował się park w stylu angielskim. Na pocz. 1945 r. Biała Nyska znalazła się na pierwszej linii frontu. Trwające walki dotkliwie uszkodziły także pałac. Ruiny w 1963 r. zostały objęte ochroną prawną przez wpisanie do rejestru zabytków. Ten fakt nie uchronił zabytku przed zniszczeniem. W 1973 r. z inicjatywy dyrekcji miejscowego Kombinatu PGR sprowadzono z pobliskiej Nysy jednostkę saperów i bez zgody Ministra Kultury pozostałości pałacu wysadzono w powietrze. Zachowała się jedynie brama wjazdowa i fragmenty niegdyś okazałego i dużego parku krajobrazowego.

Miejsca sprzedaży:
> Znaczek do otrzymania drogą korespondencyjną wg zasad gry kolekcjonerskiej (web)


<< 1 2 3 4 5 6 >>