Kolekcjonerskie Znaczki Turystyczne

308 Dywizjon Myśliwski Krakowski sformowano 9 września 1940 r. w Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Blackpool. Większość pilotów i personelu technicznego tego dywizjonu wywodziło się z 2 Pułku Lotniczego w Krakowie. Pierwszymi dowódcami dywizjonu byli - brytyjskim  – s/ldr John Davis, a polskim - kpt. pil. Stefan Łaszkiewicz. Oficjalnie dywizjon osiągnął gotowość bojową 1 grudnia 1940 roku i tego dnia został włączony do 9 Grupy Myśliwskiej. Do głównych zadań dywizjonu należała ochrona portów Southampton i Portsmouth oraz konwojów na kanale La Manche. 24 czerwca 1941 r. dywizjon wszedł w skład 1 Polskiego Skrzydła Myśliwskiego wspólnie z dywizjonami nr 303 i 306. W tym czasie uczestniczył w ofensywie lotniczej na Francję jako osłona wypraw bombowych. W dniu 19 sierpnia 1942 r. dywizjon osłaniał operację desantową pod Dieppe. 3 sierpnia 1944 r. został przeniesiony na lotnisko Plumetot we Francji, skąd walczył w rejonie Falaise wspomagając 1 Dywizję Pancerną generała Stanisława Maczka. W następnych miesiącach piloci dywizjonu uczestniczyli w walkach na terenie Belgii, Holandii, Niemiec, w tym w Bitwie nad Gandawą w dniu 01.01.1945 r. Po zakończeniu działań wojennych dywizjon wszedł w skład sił brytyjskich okupujących Niemcy. Oficjalne jego rozwiązanie nastąpiło 3 stycznia 1947 na lotnisku Portreath w Kornwalii. Odznaka dywizjonu to znak 121 eskadry myśliwskiej, przedstawiający uskrzydloną strzałę oraz biało-czerwono-niebieską wypustkę. Strzała została umieszczona po przekątnej czarnej, kwadratowej tarczy, otoczonej żółtą obwódką i ustawiona pod kątem 45°. W przeciwieństwie do przedwojennego znaku grot strzały został skierowany w prawą stronę. 

307 Dywizjon Myśliwski Nocny "Lwowskich Puchaczy" został sformowany 24 sierpnia 1940 roku w Blackpool. Personel tworzyli lotnicy z 5 i 6 pułku lotniczego - oddziałów lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej. Był jedynym polskim nocnym dywizjonem myśliwskim działającym w Wielkiej Brytanii w okresie II wojny światowej. Pierwszymi dowódcami dywizjonu zostali – brytyjskim -  s/ldr  George Charlie Tomlinson oraz polskim - kpt. pil. Stanisław Pietraszkiewicz. Od 3 grudnia 1940 r. dywizjon uzyskał zdolność do pełnienia dziennej służby bojowej. Pierwsze zadania to patrolowanie wód Kanału La Manche oraz patrole nad Liverpoolem i Manchesterem. Piloci brali udział w obronie południowo-zachodnich wybrzeży Anglii oraz miasta i rejonu Exeter, a także po przeszkoleniu uczestniczyli w zadaniach intruder operations i ranger operations nad okupowaną Europą. W 1943 r. załogi wykonywały dzienne loty nad Zatokę Biskajską i nad oceanem w celu zwalczania niemieckiego lotnictwa. 9 listopada 1943 r. dywizjon został przeniesiony na lotnisko Drem koło Edynburga, skąd prowadził nocne patrolowanie nad Szkocją oraz zaczął pełnić dyżury bojowe z lotniska Sumburgh z jednej z wysp szetlandzkich. W styczniu 1944 r. zaczęto wykonywać loty nękające nad Norwegię, gdzie m.in. zaatakowano niemiecką bazę w Stavanger. 17 września 1944 pięć polskich samolotów osłaniało desant pod Arnhem w ramach operacji Market Garden. Dywizjon rozwiązano 2 stycznia 1947 roku. W 1970 Dywizjon 307 został odznaczony złotą odznaką honorową Koła Lwowian. Odznaka Dywizjonu przedstawia puchacza z zielonymi oczami, siedzącego na kadłubie samolotu, z prawej strony puchacza półksiężyc, zaś pod kadłubem samolotu numer Dywizjonu – 307.

306 Dywizjon Myśliwski Toruński został sformowany 26 sierpnia 1940 roku w Blackpool. Był spadkobiercą dwóch przedwojennych dywizjonów myśliwskich: III/4 z Torunia oraz III/3 z Poznania. W jego skład weszli  lotnicy i personel techniczny z 4 Pułku Lotniczego z Torunia. Pierwszym brytyjskim dowódcą został s/ldr Douglas Scott, a polskim kpt. pil. Tadeusz Rolski. Gotowość bojową dywizjon osiągnął 8 listopada 1940 r. W 1941 r. piloci dywizjonu brali udział w patrolowaniu okolic Birmingham i Manchesteru oraz w lotach nad Francję, gdzie osłaniali lotników z Bomber Command. W dniu 19 sierpnia 1942 r. dywizjon uczestniczył w operacji pod Dieppe. W 1944 r. podczas operacji "Overlord" osłaniał wojska inwazyjne. Do końca 1944 r. piloci dywizjonu wykonywali zadania związane osłanianiem żołnierzy oraz atakowaniem wrogich myśliwców. Od 13 czerwca 1944 r. część samolotów broniła Londynu, bombardowanego przez wyrzutnie rakiet V-1. W 1945 roku zadaniem dywizjonu było ubezpieczanie wypraw bombowych w głąb Rzeszy. Dywizjon 306 został rozwiązany 7 stycznia 1947 r. Odznaka dywizjonu to wizerunek kaczki z niebieskimi skrzydłami w locie (nawiązanie do symbolu dywizjonu III/4 z Torunia), na tle rombu (nawiązanie do symbolu dywizjonu III/3 z Poznania). W górnym rogu rombu umieszczono sylwetkę niedźwiedzia pochodzącą z godła dywizjonu pierwszego brytyjskiego dowódcy (Dywizjon 605 RAF). Krawędzie rombu, dziób kaczki w kolorze złota. Głowa i fragment skrzydła wysunięte poza krawędź rombu.

305 Dywizjon Bombowy Ziemi Wielkopolskiej im. Marszałka Józefa Piłsudzkiego zorganizowany został 29 sierpnia 1940 r. z personelu 3 Poznańskiego i 5 Lidzkiego Pułku Lotniczego na lotnisku Bramcote. Gotowość operacyjną dywizjon uzyskał 24 kwietnia 1941 r.  i wszedł w skład 1 Grupy Bombowej. Pierwszym dowódcą dywizjonu został ppłk nawigator Jan Jankowski, a doradcą z ramienia RAF w/cdr J. Drysdale. Od kwietnia 1941 r. do sierpnia 1943 r. piloci Dywizjonu 305 brali udział w Operacji Millenium, w Bitwie o Ruhrę, w Operacji Gomora. Uczestniczyli w nocnych bombardowaniach miast niemieckich oraz wyposażenia niemieckiego w portach francuskich. Poważne straty własne w załogach i samolotach były jednym z powodów decyzji wyłączenia dywizjonu z Grupy Bombowej i podporządkowania go do nowej Drugiej Grupy Sił Taktycznych (2TAF). Celem Drugiej Grupy Sił Taktycznych było skoncentrowanie ataków na kontynencie na cele strategiczne nieprzyjaciela: mosty, magazyny, dworce, pociągi i linie kolejowe. Dywizjon wziął udział w D-Day, bombardując tereny przed lądowaniem wojsk sprzymierzonych oraz cele strategiczne we Francji. Po zakończeniu działań wojennych stacjonował w Niemczech jako część sił okupacyjnych. 15 października 1946 r. powrócił do Anglii do bazy RAF Faldingworth. Został rozformowany 6 stycznia 1947 r. Odznaka dywizjonu ma kształt skrzydła husarskiego skierowanego w prawą stronę. Na jego tle zostały wpisane inicjały JP przedzielone złotą buławą marszałkowską. W dolnej części, po prawej stronie wkomponowane zostały barwne ćwiartki polskiej szachownicy lotniczej i lotniczego koła RAF. Na piórach w dolnej części skrzydła wpisany został pionowo złoty numer dywizjonu 305.

304 Dywizjon Bombowy Ziemi Śląskiej im. Ks. Józefa Poniatowskiego sformowano 23 sierpnia 1940 r. na lotnisku Bramcote. Większość składu dywizjonu wywodziła się z byłego 2 Pułku Lotniczego z Krakowa - oddziału lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej. Gotowość bojową dywizjon osiągnął 23 kwietnia 1941 r. i wszedł w skład 1 Grupy Bombowej. Pierwszym dowódcą dywizjonu został ppłk pil. Jan Biały. Od kwietnia 1941 r. do maja 1942 r. piloci Dywizjonu 304 uczestniczyli w nalotach bombowych na Rotterdam, Kolonię, Bremę, Hamburg, Emden, Essen, Mannheim, Szczecin, Rostock oraz Brest i Hawr. 14 maja 1942 r. dywizjon został przeniesiony do lotnictwa obrony wybrzeża. W latach 1942-1945 Dywizjonowi 304 przypadło patrolowanie wód Atlantyku i przede wszystkim wyszukiwanie U-Bootów. Ostatnie zwycięstwo polscy piloci odnieśli 4 maja 1945 r. zmuszając do poddania się niemiecki okręt podwodny. Piloci Dywizjonu 304 wnieśli spory udział w zwycięstwo w Bitwie o Atlantyk. Po zakończeniu wojny w Europie, 14 czerwca 1945 r., dywizjon został przeniesiony do Grupy Transportowej RAF Transport Command, obsługując regularne połączenia do Grecji i Włoch. Po kwietniu 1946 r. działania zostały ograniczone do lotów w Wielkiej Brytanii. Dywizjon został rozwiązany 18 grudnia 1946 r. w bazie RAF Chedburgh. Odznaka dywizjonu ma kształt uskrzydlonej bomby, z nałożonym symbolem V, pierwsza litera słowa Victory - zwycięstwo oraz liczbą 304. Z prawej strony, w półkolu, umieszczono niebiesko-biało-czerwone barwy znaku RAF, z lewej strony, połowę polskiej szachownicy lotniczej.

Historia 303 Dywizjonu Myśliwskiego Warszawskiego im. Tadeusza Kościuszki rozpoczęła się 2 sierpnia 1940 r. W Northolt został sformowany dywizjon, który dziedziczył tradycję 111 i 112 Eskadry Myśliwskiej oraz 1 Pułku Lotniczego, które niegdyś stacjonowały na Okęciu w Warszawie. Większość  pilotów pochodziła właśnie z Warszawy i we wrześniu 1939 r. brała udział w walkach w obronie stolicy. Dywizjon gotowość bojową osiągnął 31 sierpnia 1940 r. Pierwszym dowódcą z ramienia RAF został s/ldr Ronald Kellet, a polskim - mjr pil. Zdzisław Krasnodębski. W latach 1940-45 piloci Dywizjonu 303 uczestniczyli w Bitwie o Anglię, ofensywie myśliwskiej nad Francją, obronie ujścia rzeki Mersey, Rajdzie na Dieppe, osłonie konwojów, w Alianckich nalotach na Niemcy, w operacji "Overlord", "Big Ben", a także w inwazji na Niemcy. 25 kwietnia 1945 r. dywizjon wykonał swój ostatni lot bojowy - bombardowano Berchtesgaden. Oficjalne rozwiązanie Dywizjonu 303 nastąpiło 9 grudnia 1946 r. w Hethel (Anglia). Zaliczany jest do najlepszych jednostek myśliwskich II wojny światowej. Odznaka Dywizjonu ma kształt okrągłej, białej tarczy, której środek pokryto pionowymi amarantowymi pasami. Na skrzyżowaniu dwóch kos została umieszczona czapka „krakuska” podobna do tej z roku 1794. W otoku odznaki trzynaście pięcioramiennych granatowych gwiazdek (nawiązanie do 13 stanów Ameryki dla upamiętnienia wielkich osiągnięć Kościuszki). W dolnej części otoku, pomiędzy drzewcami kos numer dywizjonu 303. Odznaka nawiązywała do herbu 111 Eskadry Myśliwskiej - pododdziału lotnictwa myśliwskiego Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, której tradycje dywizjon kontynuował. Obecnie tradycje Dywizjonu 303 dziedziczy 23 Baza Lotnictwa Taktycznego w Mińsku Mazowieckim.

302 Dywizjon Myśliwski „Poznański” był pierwszym polskim dywizjonem sformowanym na terenie Wielkiej Brytanii. Rozkaz o jego utworzeniu jest datowany na 10 lipca 1940 r. - dzień uznawany za początek bitwy o Anglię. Nazwa dywizjonu pochodzi od nazwy armii, z której wywodziła się większość lotników dywizjonu. Po klęsce w kampanii wrześniowej lotnicy Armii "Poznań" gen. Tadeusza Kutrzeby zdołali dotrzeć do Francji i tam walczyli w strukturach Dywizjonu Myśliwskiego 1/145. Najwięcej pilotów pochodziło z 3 Dywizjonu Myśliwskiego, a konkretniej z 3 Pułku Lotniczego, walczącego we wspomnianej wyżej Wojnie Obronnej we wrześniu 1939 roku. Jego pierwszym dowódcą brytyjskim został mjr William A.J. Satchell, a pierwszym polskim dowódcą -– mjr Mieczysław Mümler. Dywizjon wszedł w skład 12 Grupy Lotniczej z zadaniem osłony środkowej Anglii. W latach 1940-45 piloci dywizjonu walczyli w Bitwie o Anglię, ofensywie myśliwskiej nad Francją, obronie Exeter, w osłonie konwojów, operacji "Jubilee" (desant pod Dieppe), bitwie o Niemcy, operacji "Overlord", bitwie w Normandii, w inwazji Niemiec. Oficjalne rozwiązanie 302 Dywizjonu nastąpiło 18 grudnia 1946 roku. Odznaka Dywizjonu ma kształt tarczy w kształcie rombu, tło w barwach francuskich: niebieskiej (góra), białej (środek) i czerwonej (dół). W rombie wizerunek kroczącego kruka z czarnymi i niebieskimi piórami. W górnym rogu numer 1/145 (pamiątka po numeracji z okresu walk we Francji), w dolnym 302. Łapy, dziób, cyfry i krawędzie rombu w kolorze złota. Sylwetka kruka zapożyczona z godła 132 Eskadry Myśliwskiej 3 Pułku Lotniczego w Poznaniu.

301 Dywizjon Bombowy Ziemi Pomorskiej "Obrońców Warszawy" powstał 24 lipca 1940 r. Był bliźniaczym dywizjonem polskiego Dywizjonu 300 i organizował się na tym samym lotnisku w Bramcote. Personel rekrutował się z lotników przybyłych na początku 1940 r. z Francji do Anglii — do Eastchurch. 23 sierpnia 1940 r. dywizjon został przeniesiony na lotnisko Swinderby i podporządkowany 1 Grupie Bombowej — RAF Bomber Command. Dywizjon na swój szlak bojowy wyruszył 14 września 1940 r., wkraczając do walki podczas decydującej fazy Bitwy o Anglię. Pierwszym dowódcą nowego oddziału został ppłk pil. Roman Rudkowski, jego doradcą z ramienia RAF — s/l dr E. Skinner. W okresie od września 1940 do marca 1943 piloci Dywizjonu 301 uczestniczyli w lotach na Antwerpię, Bremę, Hamburg, Essen, Osnabruck, Bielefeld, Norymbergię i inne. W nocy z 30 na 31 maja 1942 r. dywizjon wziął udział w nalocie tysiąca bombowców RAF na Kolonię, a w nocy z 26 na 27 czerwca w podobnym nalocie na Bremę. Z powodu strat i braku pilotów, 31 marca 1943 r.  został rozwiązany i przekształcony 1 kwietnia w Eskadrę „C” w składzie brytyjskiego 138 Dywizjonu Specjalnego Przeznaczenia RAF. Zadaniem Eskadry „C” było przewożenie osób oraz wyposażenia wojskowego dla ruchu oporu w okupowanych krajach, w tym w Polsce. Eskadra „C” 4 listopada 1943 r. została usamodzielniona oraz przemianowana na 1586. Eskadrę Specjalnego Przeznaczenia.  Od tej pory polscy lotnicy wykonywali loty z zaopatrzeniem, nie tylko do Polski, choć głównie ten rejon był celem ich niebezpiecznych misji, zwłaszcza w czasie Powstania Warszawskiego. 7 listopada 1944 r. Eskadrę 1586, przekształcono najpierw w Dywizjon 319, a następnie z powrotem w Dywizjon 301. Rozformowanie dywizjonu nastąpiło 18 grudnia 1946 r. 11 listopada 1966 r. nadano dywizjonowi Order Virtuti Militari. Odznaka Dywizjonu ma kształt okręgu z nasadzonym po lewej stronie półksiężycem. W środku odznaki ukoronowany orzeł, na tle którego w dolnej części umieszczono dwie tarcze herbowe. Po lewej stronie wizerunek warszawskiej Syrenki, po prawej Gryfa Pomorskiego. Poniżej tarcz herbowych, na półksiężycu, numer dywizjonu 301.

Pierwszy, w pełni pilotowany przez Polaków, pododdział lotnictwa bombowego został sformowany 1 lipca 1940 r. w bazie RAF Bramcote w hrabstwie Warwickshire w Wielkiej Brytanii. 300 Dywizjon Bombowy Ziemi Mazowieckiej został zorganizowany z personelu, przybywającego z Francji na początku roku 1940 do polskiego ośrodka w Eastchurch. Swoje działania rozpoczął jako część 6 Grupy Szkoleniowej, lecz ostatecznie dołączył do 1 Grupy Bombowej w 1941 roku. Jego pierwszym dowódcą został ppłk inż. pil. Wacław Makowski. Dywizjon na swój szlak bojowy wyruszył 14 września 1940 r., wkraczając do walki podczas decydującej fazy Bitwy o Anglię. W okresie od 1941 do 1945 r. piloci dywizjonu wykonali ponad 1000 lotów: w ramach operacji Millenium, wspierali forsowanie Renu, brali udział w bitwie o Zagłębie Ruhry, a także uczestniczyli w D-Day i w lokalizowaniu niemieckiej broni V. Ostatnią operacją bojową Dywizjonu 300 podczas II wojny światowej był nalot w dniu 25 kwietnia 1945 r. na rezydencję Hitlera w Berchtesgaden. Po zakończeniu działań bojowych brał udział w kilku kluczowych operacjach, takich jak Dodge, Exodus i Manna. Rozwiązanie dywizjonu nastąpiło 11 października 1946 r., a jego ostateczne rozformowanie - 2 stycznia 1947 r. Odznaka Dywizjonu to czteropolowa tarcza herbowa książąt mazowieckich w kształcie szachownicy lotniczej. W prawym górnym polu wizerunek orła książąt mazowieckich, w lewym dolnym sylwetka brytyjskiego lwa. Nad tarczą stylizowana korona z wpisaną rzymską liczbą CCC na perłowym tle.

Urodził się w Wołczynie 17 stycznia 1732 r. Był synem kasztelana krakowskiego Stanisława i Konstancji z Czartoryskich. Jako dziecko otrzymał staranne wychowanie i wykształcenie. Na tron królewski dostał się podczas elekcji w 1764 roku dzięki nominacji carycy Katarzyny i przy wojskowej interwencji Rosji. Jako król usiłował  zmodernizować i wzmocnić znajdującą się w trudnej sytuacji politycznej Rzeczpospolitą. W 1765 r. założył w Warszawie Teatr Narodowy oraz Szkołę Rycerską dla kadetów. Pod jego patronatem powstało jedno z pierwszych polskich czasopism – Monitor. Stanisław August był przede wszystkim mecenasem sztuki. Organizował „obiady czwartkowe”, zapraszając na Zamek Królewski pisarzy i intelektualistów, a także założył zespół pałacowo-ogrodowy w Łazienkach jako swoją letnią rezydencję, w której gromadził cenne dzieła sztuki i książki. Reformy wzmacniające Rzeczypospolitą doprowadziły do zbrojnej interwencji Rosji, a to w konsekwencji przełożyło się na doprowadzenie do I rozbioru Polski. Reformatorskie działania króla nie ustawały, a ich końcowym efektem było  uchwalenie Konstytucji 3 maja 1791 roku, której król był jednym z głównych autorów. Niestety później doszło do II i III rozbioru Polski, a w konsekwencji król udał się do Grodna, po czym abdykował w 1795 r. na rzecz Rosji. Zmarł 12 lutego 1798 roku. 

Fryderyk August II urodził się 17 października 1696 roku w Dreźnie. Był synem Augusta II z saskiej dynastii Wettynów i Krystyny Eberhardyny. W wieku kilkunastu lat wyruszył w podróż po Europie gdzie m.in. potajemnie przeszedł na katolicyzm co miało mu ułatwić staranie się o koronę polską. Przejście na katolicyzm ukrywano jednak przez kolejne pięć lat. W roku 1719 r. w Wiedniu poślubił arcyksiężniczkę austriacką Marię Józefę Habsburg. Będąc w Polsce w 1726 roku zaskarbił sobie wielu magnatów, jednak konkurując o tron ze Stanisławem Leszczyńskim dopiero poparcie Rosji i jej wsparcie siłowe ostatecznie przyczyniły się do uzyskania korony. Miało to miejsce 17 stycznia 1734 r., a nowy król mianował się odtąd jako August III Sas. W Polsce król przebywał rzadko, wpadając głównie na kilka godzin do przygranicznej Wschowy. Większość czasu spędzał w Dreźnie skąd dopiero w obliczu klęski wojny siedmioletniej wrócił do Warszawy, gdzie spędził kilka lat. Do Drezna wrócił w 1763 roku i tam też zmarł jesienią tego samego roku. 

Stanisław Leszczyński urodził się we Lwowie 20 października 1677r. Pochodził z  wielkopolskiej rodziny. Ojciec Stanisława był wojewodą poznańskim, a dziadek ze strony matki hetmanem wielkim koronnym. Swoje wykształcenie zdobywał zarówno podczas zagranicznych podróży jak i ucząc się w domu oraz w protestanckim gimnazjum w Lesznie. W czasie toczącej się na ziemiach Rzeczypospolitej wojny północnej król szwedzki Karol XII zdecydował, że Stanisław zostanie królem polskim. 12 lipca 1704 sejm elekcyjny, zwołany w szwedzkim obozie wojskowym pod Warszawą, potwierdził wybór nowego króla, jednak na króla Polski Stanisław został koronowany dopiero w październiku 1705 r. Pięć kolejnych lat jego rządów to głównie walka ze szwedzką okupacją. W 1709 roku udaje się na tułaczkę. Do Polski wraca w 1733 roku i już 12 września zostaje wybrany królem. Niestety dzień później ucieka ze stolicy w obliczu wojny o tron polski, do której doprowadziła Rosja po powtórnej elekcji Augusta III. Formalnie Stanisław zatrzymał tytuł, ale przy braku wsparcia w chłopskim przebraniu uciekł do Prus, a następnie do Francji gdzie został księciem Baru i Lotaryngii. Zmarł 23 lutego 1766 roku, a bezpośrednią przyczyną śmierci były poparzenia wywołane pożarem szat, które zapaliły się od iskry z kominka.

To syn Jana Jerzego III Wettyna i Anny Zofii Oldenburg. Urodził się w maju 1670 roku w Dreźnie. Jako młodzieniec wiele podróżował zdobywając wykształcenie i doświadczenie wojskowe walcząc z Francuzami nad Renem i dowodząc armią w wojnie z Turcją. W 1694 roku objął tron w Saksonii. W 1697 roku wystąpił jako kandydat do polskiego tronu. Przechodząc na katolicyzm  i rozdając znaczne sumy pieniędzy zaskarbił sobie poparcie. Poparcie jakiego udzielił Augustowi cesarz Leopold I i car Piotr I doprowadziło do szybkiej koronacji 15 września 1697 roku. W 1700 roku August II Mocny włączył się do wielkiej wojny północnej toczonej między Szwecją a Rosją co doprowadziło do spustoszenia kraju przez Szwedów. Po przymusowej abdykacji w 1706 roku na tron powrócił 3 lata później. Jego rządy zapoczątkowały okres pełnego uzależnienia Rzeczpospolitej od Rosji. August II Mocny zmarł 1 lutego 1733 roku w Warszawie. Jego szczątki spoczęły na Wawelu, w kościele Kapucynów w Warszawie oraz w kościele dworskim w Dreźnie.

Urodził się 17 sierpnia 1629 roku w Olesku na Ukrainie. Ojciec Jana – Jakub był kasztelanem krakowskim, a matka Zofia Teofilia z Daniłowiczów, wojewodzianką ruską. Jan był ponadto prawnukiem hetmana wielkiego koronnego Stanisława Żółkiewskiego, który dla młodego Jana był wzorem godnym naśladowania. Sobieski otrzymał staranne wykształcenie. Znał m.in. osiem języków, był znawcą literatury klasycznej, a przy tym także bibliofilem. Interesował się geografią, matematyką, astronomią, architekturą oraz inżynierią. Utrzymywał kontakty z wybitnymi osobistościami świata nauki. Sobieski piastował m.in. funkcje hetmana polnego koronnego, hetmana wielkiego koronnego, a także marszałka wielkiego koronnego. Jego największym sukcesem było zwycięstwo nad Turkami pod Chocimiem, co utorowało mu drogę do korony królewskiej, którą uzyskał w 1674 roku. Jako król rozpoczął reorganizację polityki zagranicznej zawierając sojusz z Francją i Szwecją. Dowodząc połączonymi siłami polskimi, cesarskimi i książąt niemieckich pokonał w 1683 roku armię turecko-tatarską pod Wiedniem. Był jednym z najwybitniejszych wodzów polskiej i europejskiej sztuki wojennej. Zmarł w Wilanowie 17 czerwca 1696 roku.

Michał Korybut Wiśniowiecki to syn wojewody ruskiego, księcia Jeremiego Wiśniowieckiego i Gryzeldy Zamoyskiej. Urodził się 31 maja 1640 roku w Białym Kamieniu na Ukrainie. W dziecińskie przebywał w rezydencji biskupów płockich w Broku, gdzie uczył się pod okiem jezuitów. Następnie opieką otoczył go wuj Jan Sobiepan Zamoyski zapewniając dalszą naukę. Stąd trafił na dwór Jana Kazimierza gdzie zyskał ogólną życzliwość i przychylność. Rozpoczął też studia na uniwersytecie w Pradze, a kilka lat później udał się na dwory w Dreźnie i Wiedniu.  Na króla został wybrany na sejmie elekcyjnym w czerwcu 1669 roku, a koronowany został 29 września w Krakowie. Był pozbawiony zdolności politycznych. Rządy Króla Michała to przede wszystkim konflikt zbrojny z Turcją, którego końca nie doczekał, przekazując dowództwo Janowi III Sobieskiemu. Michał Korybut Wiśniowiecki zmarł we Lwowie 10 listopada 1673 roku. Serce króla pochowano w klasztorze kamedułów na Bielanach w Warszawie, wnętrzności w katedrze we Lwowie, a ciało spoczęło w podziemiach katedry wawelskiej. 

Jan Kazimierz to syn Zygmunta III Wazy i jego drugiej żony Konstancji. Urodził się w Krakowie na Wawelu 22 marca 1609 roku. Jako dziecko prowadził bardzo urozmaicone życie pełne nieoczekiwanych zwrotów akcji. Uczestniczył m.in. w wyprawach wojennych, był aresztowany pod zarzutem szpiegostwa we Francji, rozpoczął nowicjat u Jezuitów w Loreto, a później gdy zrzucił habit otrzymał od papieża kapelusz kardynalski jako jako kardydał-diakon bez święceń kapłańskich. W 1648 roku powrócił do Polski i 17 listopada został obrany królem Polski. Rządy Jana Kazimierza były burzliwe. Powstanie na Ukrainie i wojna ze Szwecją doprowadziły do tego że król schronił się na Śląsku Opolskim traktowany jako zbieg. Po obronie Jasnej Góry wrócił do Polski i kontynuował walkę z najeźdźcą. Śmierć jego żony przyspieszyła tylko decyzję o abdykacji. Jan Kazimierz ustąpił z tronu 16 września 1668 roku, po czym wyjechał do Francji by zamieszkać w opactwie będąc opatem zwolnionym ze ślubów zakonnych i święceń kapłańskich. Zmarł 16 grudnia 1672 roku, a jego prochy sprowadzono do Polski, gdzie spoczęły w katedrze wawelskiej.

Władysław IV Waza urodził się 9 czerwca 1595 roku w  miejscowości Łobzów nieopodal Krakowa. Był synem Zygmunta III Wazy i Anny Habsburżanki. Już w najmłodszych latach przejawiał zainteresowania wojskowe. Czytał dzieła z tej dziedziny, podróżował po Europie i brał udział w licznych wyprawach wojennych. Zyskawszy w tym czasie wielką popularność wśród szlachty i wojska stał się po śmierci Zygmunta III mocnym kandydatem do polskiej korony. Królem Polski ogłoszony został 13 listopada 1632 r. i wkrótce musiał stawić czoło nadciągającej wojnie z Rosją, która zakończyła się zwycięstwem. Za jego panowania Rzeczpospolita wkroczyła w okres „złotego pokoju”. Król unowocześnił w tym czasie armię, wznosił twierdze, a nawet podjął się próby utworzenia floty wojennej. Władysław był miłośnikiem sztuki, zwłaszcza muzyki i opery. Niestety odebrawszy wieści o narastającym buncie na Ukrainie, podczas powrotu z Litwy do Warszawy 20 maja 1648 roku zmarł, prawdopodobnie na skutek przedawkowania leków. Pochowany został w katedrze na Wawelu, a jego serce spoczęło w katedrze wileńskiej.

Zygmunt III Waza syn Jana III Wazy i Katarzyny Jagiellonki urodził się 20.06.1566 roku w szwedzkim więzieniu na zamku Gripsholm, gdzie osadzeni byli rodzice Zygmunta. W młodości wychowywany był przez jezuitów w taki sposób, aby w przyszłości mógł zostać zarówno królem Polski jak i Szwecji. Zyskał bogate wykształcenie, ale brakowało mu doświadczenia politycznego. Na króla Polski został wybrany w wolnej elekcji z 1587 roku, po zwycięstwie Jana Zamoyskiego pod Baryczą, które uniemożliwiło Habsburgom staranie się o koronę. Rządy Zygmunta nie należały do łatwych. Już na ich początku popadł w konflikt ze szlachtą i magnaterią. Sytuację komplikowała również sprawa Ukrainy włączonej do Polski i tamtejszych Kozaków buntujących się przeciw ograniczeniu swobód. Pogorszeniu uległy również stosunki polsko-tureckie, a także wyznaniowe. Rzeczpospolita weszła w tym czasie w okres długoletnich wojen z sąsiadami, które doprowadziły do mocno odczuwalnego zubożenia państwowego skarbu. Zygmunt nie zaskarbiał sobie przychylności szlachty. Był oziębły i powolny w podejmowaniu decyzji, ale równocześnie wielu ludzi twierdziło, że był godnym i poprawnie sprawującym władzę królem. Zmarł w wieku 66 lat 30 kwietnia 1632 roku.

Stefan Batory urodził się 27 września 1533 w Rumunii. Był synem wojewody siedmiogrodzkiego Stefana Batorego i Katarzyny Telegdi. Wcześnie został osierocony w związku z czym związał swą polityczną karierę z rodem Habsburgów, a później z węgierskim rodem Zápolya. Zyskawszy poparcie sułtana tureckiego w 1571 roku został wybrany księciem Siedmiogrodu. Następnie podczas podwójnej elekcji w 1575 roku ogłoszony został królem Rzeczypospolitej i poślubił Annę Jagiellonkę. Swoje rządy Batory rozpoczął od wojny z Gdańskiem. W 1579 rozpoczął zwycięską wojnę z Rusią o zagarnięte wcześniej Inflanty. Batory był zwolennikiem wyrzucenia z Europy Turków i odbudowy niezależności Węgier. Wewnętrznie wzmocnił państwo akceptując rolę szlachty. Niestety nie potrafił stworzyć własnego stronnictwa politycznego. Nie miał też dużego poparcia w narodzie. Jakkolwiek znał wiele języków, tak do samej śmierci nie nauczył się mówić po polsku. Zmarł 12 grudnia 1586 roku w Grodnie, a pochowany został w katedrze wawelskiej w Krakowie.

Anna Jagiellonka to córka Zygmunta I Starego i Bony Sforzy. Urodziła się 18 października 1523 roku w Krakowie. Następnie wraz z matką przeniosła się do Warszawy. Była kandydatką na żonę wybranego w 1574 roku na tron Polski Henryka Walezego, jednak do ślubu nie doszło, a splot przeróżnych wydarzeń doprowadził w końcu do wyboru Anny Jagiellonki na króla Polski na II sejmie elekcyjnym w 1575 roku. Annę postanowiono wówczas wydać za Stefana Batorego – jednego z kandydatów, a o wyborze na króla miano zadecydować podczas koronacji na Wawelu. W 1576 roku wyszła za Stefana Batorego, który został królem Polski i sprawował faktyczną władzę. Anna nie kwapiła się do sprawowania rządów, a po śmierci Batorego mocno zaangażowała się na rzeczy wyboru na tron Polski swojego siostrzeńca – Zygmunta III Wazy. Przez całe życie Anna była osobą bardzo pobożną, ale i energiczną dążącą do realizacji wcześniej założonych celów. Ostatnie lata życia spędziła w Warszawie, gdzie zmarła 9 września 1596 na rękach Zygmunta III.

Henryk Walezy urodził się 15.09.1551 roku we Francji, gdzie zmarł 2.08.1589 r. W latach 1573-74 był pierwszym elekcyjnym królem Polski, a od 1574 roku królem Francji. Jako syn Henryka II Walezjusza i Katarzyny Medycejskiej nie miał szans na objęcie tronu francuskiego. Po bezpotomnej śmierci ostatniego z Jagiellonów – Zygmunta II Augusta, Henryk zyskał jednak poparcie polskiej szlachty i w głosowaniu w 1573 roku został on wybrany na króla Polski. Kandydatowi kazano zaprzysiąc zbiór praw i zasad życia politycznego oraz ustroju państwa, znanych jako artykuły henrykowskie. Artykuły określały przede wszystkim możliwość użycia pospolitego ruszenia, utrzymanie dotychczasowych przywilejów oraz tolerancję religijną. Ostatecznie sprowadzono do Polski król, koronowany 21 lutego 1574 roku, nie zaprzysiągł obowiązujących go artykułów (poza pokojem wyznaniowym), a z racji wciąż pogarszających się relacji już w czerwcu 1574 roku uciekł w Polski. Zdetronizowany w Polsce Henryk nigdy jednak nie zrzekł się władzy w Rzeczypospolitej i do końca życia uważał się za jej prawowitego monarchę.

Zygmunt II August urodził się 1 sierpnia 1520 roku w Krakowie. Był synem Zygmunta I Starego i jego drugiej małżonki Bony Sforzy. W wieku dwóch lat został uznany za spadkobiercę tronu litewskiego, a w wieku dziewięciu lat ogłoszony wielkim księciem litewskim. Na króla Polski Zygmunt II August został koronowany 20 lutego 1530 roku, jeszcze za życia swojego ojca. Jednym z sukcesów Zygmunta II Augusta była unia zawarta w Lublinie, na mocy której Korona Królestwa Polskiego i Wielkie Księstwo Litewskie stały się jednym państwem – Rzeczpospolitą Obojga Narodów. Państwo to posiadało wspólnego króla, sejm i walutę, natomiast odrębne wojsko, urzędy i prawo. Zygmunt August był wszechstronnie wykształconym władcą i mecenasem kultury. Rozbudował Wawel, a także Zamek Królewski w Warszawie. Kolekcjonował także książki, a jego biblioteka – częściowo zachowana do dziś – liczyła ponad 4 tys. woluminów skupiając dzieła autorów starożytnych i współczesnych ze wszystkich dziedzin wiedzy. Zygmunt II August  był ostatnim męskim przedstawicielem dynastii Jagiellonów. Zmarł 7 lipca 1572 roku w Knyszynie. 

Zygmunt I Stary to piąty w kolejności syn Kazimierza Jagiellończyka. Urodził się  1 stycznia 1467 roku w Kozienicach. Po śmierci ojca był jedynym z synów, który nie piastował żadnych godności. Ostatecznie opiekę nad nim otoczył starszy brat Władysław, od którego otrzymał księstwo głogowskie, opawskie oraz namiestnictwo Śląska i Dolnych Łużyc. Po śmierci Aleksandra Jagiellończyka został wyniesiony na tron litewski, a 8 grudnia 1506 roku na sejmie piotrkowskim został obrany na króla polskiego. Był dwukrotnie żonaty: z Barbarą Zápolyą, a później także z Boną z rodu Sforzów. Sukcesem Zygmunta I Starego było częściowe oddłużenie skarbu, wzmocnienie działalności mennicy krakowskiej, a także dążenie do ujednolicenia prawa. Za jego panowania włączono do Polski Mazowsze. Na arenie międzynarodowej sukcesem Zygmunta było doprowadzenie do sekularyzacji Prus Krzyżackich. Wynikiem tego był tzw. „hołd pruski” 10 kwietnia 1525 roku uznający  zwierzchnictwo polskiego króla nad Prusami Książęcymi. Zygmunt I Stary był wybitnym mecenasem sztuki. Za jego rządów wprowadzono w Polsce styl renesansowy w sztuce i w tym stylu przebudowano Zamek Królewski na Wawelu i wzniesiono Kaplicę Zygmuntowską przy katedrze. Zygmunt I Stary zmarł 1 kwietnia 1548 roku. 

Aleksander Jagiellończyk to czwarty syn Kazimierza Jagiellończyka. Urodził się 5 sierpnia 1461 roku w Krakowie. Jeszcze za życia swego ojca sprawował w imieniu króla rządy na Litwie, gdzie formalnie tron Wielkiego Księstwa Litewskiego objął w lipcu 1492 roku. Po śmierci swego brata Jana Olbrachta został 12 grudnia 1501 roku koronowany na króla Polski. Koronację przyjął z rąk swego najmłodszego brata, arcybiskupa gnieźnieńskiego i prymasa Polski kardynała Fryderyka Jagiellończyka. Za czasów panowania Aleksandra nie było spokoju w stosunkach z sąsiadami, za to obyło się bez wielkich strat dla Polski. W polityce wewnętrznej okres panowania Aleksandra Jagiellończyka zapisał się wprowadzeniem ustawy sejmowej zwanej „Nihil novi”, która stała się fundamentem ustroju państwa, gwarantując królowi, senatowi i sejmowi udział w sprawowaniu władzy. Zatwierdzono także tzw. Statut Łaskiego, zawierający przywileje wydane szlachcie, mieszczanom i Kościołowi. Za panowania Aleksandra rozpoczęto ponadto w 1504 roku, budowę renesansowego pałacu na zamku na Wawelu. Aleksander Jagiellończyk zmarł w wieku 45 lat, 19 sierpnia 1506 roku, nie pozostawiając po sobie potomka. Jego zwłoki, wbrew woli zmarłego wyrażonej w testamencie, spoczęły w katedrze wileńskiej.

Jan Olbracht urodził się 27 grudnia 1459 roku w Krakowie. Był trzecim synem Kazimierza Jagiellończyka i jego żony Elżbiety Rakuszanki. Jako dziecko otrzymał staranne wykształcenie, a jego nauczycielami był m.in. Jan Długosz. Jan Olbracht władał trzema językami: łaciną, niemieckim i włoskim. Edukację zakończył  około 1474 roku. Wraz z ojcem uczestniczył w sejmach i objazdach kraju co dało mu podstawy do rozpoczęcia aktywności politycznej.  W latach 1486–1490 pełnił funkcję królewskiego namiestnika na Rusi gdzie wsławił się pokonując Tatarów pod Kopystrzyniem. Po nieudanej walce ze swoim bratem o tron Węgierski Jan piastował funkcję księcia głogowskiego. 30 września 1492 roku został koronowany na króla Polski. Za panowania Olbrachta wzrosła rola szlachty oraz ograniczono prawa chłopów i mieszczan. Panowanie Olbrachta to także początki parlamentaryzmu w Polsce. Od 1493 roku regularnie zbierał się dwuizbowy sejm walny koronny, którego pierwsze posiedzenie odbyło się w Piotrkowie Trybunalskim 18 stycznia 1493 r. Jan Olbracht nie pozostawił po sobie potomka. Zmarł 17 czerwca 1501 roku w Toruniu, podczas przygotowań do Wojny z Krzyżakami.