Lista znaczków

Dworzec Dobrych Myśli to wystawa misi i lalek, znajdująca się w budynku ustrońskiego dworca kolejowego. W miejscu tym znajdują się trzy niezwykle ciekawe kolekcje wpisane do Polskiej Księgi Rekordów i Osobliwości. Znajduje się tu największa w Europie, bo licząca przeszło 11 tys. egzemplarzy kolekcja misiów Bruna Zielonki, ale także kolekcja Lalki Świata – własność Ewy i Jagody Liszka. Całość uzupełnia ponad 600 lalek typu Barbie Anity Michałowskiej, w artystycznych strojach szytych na miarę. Jednak podstawą  wystawy jest kolekcja misiów, wśród których znajduje się zarówno eksponat najmniejszy, bo wielkości 2 mm, jak i największy – 10. metrowej wysokości. Kolekcja składa się z misiów różnych rodzajów z całego świata. Są tu maskotki znane młodszemu pokoleniu, ale i misie starsze pamiętane przez nasze babcie. Na wystawie znajdziemy gwiazdy bajkowego ekranu jak Uszatka, Colargola, Paddingtona czy Gumisie. Nie zabrakło eksponatów zdjęciowych, rysunków, znaczków pocztowych, pocztówek i przypinek oraz wielu innych związanych z misiami i niedźwiedziami. Na Dworcu Dobrych Myśli znajduje się kawiarenka oraz taras, na którym również spotkamy ciekawe misie.

Budynek Dworca Głównego wybudowano w 1905 r. Iława była wówczas ważnym węzłem kolejowym. Został on wybudowany w stylu neogotyckim na planie wydłużonego prostokąta. Jego charakterystyczny wygląd nadaje czerwona cegła klinkierowa. W oknie od strony miasta umieszczono przepiękny herb Iławy. W blendach na bocznych ścianach umieszczono herby miast do których wiodły linie kolejowe wychodzące z Iławy: Brodnica, Działdowo, Gdańsk, Kowalewo, Malbork, Prabuty, Toruń, Wąbrzeźno. W okresie międzywojennym dworzec w Iławie zaliczał się do dworców pierwszej klasy, zaś po zakończeniu drugiej wojny światowej dworzec przeszedł na własność PKP.  W latach 2010-2012 przeprowadzono remont generalny budynku. Obecnie Iława może poszczycić się wieloma połączeniami (w tym również do Wiednia) oraz faktem, iż jest jedyną stacją na Warmii Mazurach, na której zatrzymuje się Pendolino.

Stacja kolejowa Wisła Uzdrowisko wraz z budynkiem dworca kolejowego położona jest na wysokości 412 m n.p.m.,  została otwarta 10 lipca 1929 roku i do powstania odcinka kolejowego do Wisły Głębce w 1933 r. była krańcową stacją na linii kolejowej nr 191. Murowany, piętrowy dworzec był największym dworcem położonym na tej linii kolejowej, w którym umieszczono poczekalnię, przechowalnię bagażu, kasy biletowe, zaś na piętrze mieszkanie zawiadowcy stacji. Do budynku została dobudowana częściowo przeszklona wiata poczekalni, a obok dworca znajdowały się pomieszczenia dyżurnego ruchu, akumulatornia oraz szalety. Rozwój motoryzacji doprowadził do degradacji kolei, co również odbiło się na dworcu w Wiśle. Dworzec zaczął niszczeć, dopiero w listopadzie 2014 roku po wykupieniu przez gminę Wisła budynku dworca i jego otoczenia, rozpoczęto proces rewitalizacji.  Obecnie w wyremontowanym budynku dworca znajduje się informacja turystyczna. Odnowiono okazałą elewację budynku, a w jego wnętrzu na uwagę zasługuje m.in. hol wejściowy i poczekalnia z fototapetami ukazującymi monumentalne mosty kolejowe w Wiśle.

Żarowska Izba Historyczna, to jedna z pierwszych tego typu inicjatyw w regionie. Powołana została przez ówczesną burmistrz panią Lillę Gruntkowską. Izba zainaugurowała swoją działalność 30 września 2010 roku. Jej zadaniem jest przede wszystkim kultywowanie historii i tradycji żarowskiego regionu, poprzez zbieranie pamiątek historycznych, oraz studia naukowe poszerzające wiedzę na temat regionu. Tym bardziej to cenna inicjatywa, bo jak pokazały badania archeologiczne, przeprowadzane w XIX i XX wieku na tych terenach obecność człowieka jest datowana nawet na 40 tys. lat p.n.e. Szczególny rozkwit osada przechodziła w VII wieku. Spora część zasobów izby, to zbiory dotyczące militariów – począwszy od XV w, a skończywszy na walkach II wojny światowej. Siedziba Izby mieści się w zabytkowym, odrestaurowanym budynku dworca kolejowego z 1842 roku, który dla turystów jest również ciekawym obiektem. 

Dział Kultury Dawnej jest instytucją paramuzealną działającą przy Miejskim Ośrodku Kultury w Sławkowie. Znajduje się w kamienicy wybudowanej w roku 1870 przez rodzinę Piekoszewskich, a następnie, od roku 1874 należącej do rodziny Kuców. Pierwotnie znajdował się tutaj sklep kolonialny oraz pomieszczenia mieszkalne. Dawne pomieszczenia użytkowe zostały zaadaptowane na sale wystawowe w których prezentowanych jest 7 tematycznych ekspozycji stałych poświęconych historii miasta: „Początki Sławkowa w świetle badań archeologicznych”, „Sławkowskie górnictwo, rzemiosło i handel”, „W lamusie Zygmunta Glogera” (wystawa etnograficzna), „Historia sławkowskich Żydów”,  „Republika Sławkowska 1905 roku”, „Przez Sławków do niepodległej Polski”, „Sławków w latach okupacji hitlerowskiej 1939-1945”.  W tym samym budynku działa również Galeria Sztuki oraz Punkt Informacji Turystycznej. 

Dziewicza Góra jest najwyższym wzniesieniem położonym w Parku Krajobrazowym Puszcza Zielonka, znajdującym się na północ od Poznania nieopodal miejscowości Czerwonak. Tereny te w przeszłości należały do Klasztoru Cysterskiego w Owińskach, a od cysterek, które w nim mieszkały prawdopodobnie wzięła się nazwa wzniesienia. Dziewicza Góra wznosi się na wysokość 143 m n.p.m.. Wzniesienie porasta las mieszany, natomiast w kilku miejscach znajduje się starodrzew dębowy. Cały obszar objęty jest ochroną ze względu na bogaty świat roślin i zwierząt. Na szczycie góry w 2005 roku wybudowano dostrzegalnię pożarową, która pełni także rolę wieży widokowej. W 2014 roku u stóp Dziewiczej Góry otwarto bazę turystyczną wraz z parkingiem. „Dziewicza Baza” to idealne miejsce wypadowe nie tylko na szczyt Dziewiczej Góry, ale także w inne miejsca Puszczy Zielonki. To także miejsce, w którym można zorganizować imprezę okolicznościową, spotkanie dla grup przy ognisku czy po prostu napić się kawy w funkcjonującym tu Cafe Bistro.

W 1910 roku Jan Klić, w dowód wdzięczności za uzdrowienie ciężko chorej córki, wybudował postument, we wnętrzu którego umieścił scenę objawienia Matki Bożej św. Bernadecie z Lourdes. Figurę wyrzeźbił z lipowego drewna, a nad grotą zawiesił dzwon, nad którym umieszczona została figura św. Jana Nepomucena. Odtąd miejsce to nazywane jest dzwonnicą św. Jana. Przed powstaniem parafii w Zębowie dzwon ten trzy razy dziennie dzwonił na „Anioł Pański”. Po dzień dzisiejszy, dzwonnica oznajmia śmierć mieszkańców wsi lub obwieszcza ważne momenty dla miejscowej parafii. Na dzwonie odlano napis "Soli Deo Gloria – Maria 1910", co potwierdza datę powstania dzwonnicy. W czasie II wojny światowej Niemcy zrabowali obydwie figury, a dzwon chcieli przetopić na pociski. Dzwon jednak, jako jedyny w okolicy, ocalał dzięki wstawiennictwu miejscowego Niemca Adolfa Poschwalda, który przekonał niemieckiego sołtysa wsi, że dzwon jest bardzo potrzebny do ogłaszania alarmów i pożarów. Podobno dzwon zadzwonił tylko trzy razy, kiedy to samoloty alianckie leciały na bombardowanie Poznania. Po wojnie wiele figur odnaleziono w kościele parafialnym we Lwówku, który służył Niemcom jako magazyn. Nigdy nie odnaleziono figur z dzwonnicy św. Jana. Kilka lat temu w ramach programu „Odnowa wsi Zębowo” dzwonnica została gruntownie wyremontowana (z wyjątkiem opoki dzwonnicy zbudowanej ze skał rudy żelaza, która pozostała nietknięta). Przez lata dzwonnicą opiekowali się społecznie mieszkańcy Zębowa, natomiast od wielu już lat dzwonnicą opiekuje się rodzina Państwa Kaczmarków.

EC1 Łódź Miasto Kultury to wyjątkowa w skali kraju instytucja, łącząca w sobie różnorodne dziedziny wiedzy oraz przestrzenie zabytkowej elektrowni. Historia obiektu sięga roku 1907, kiedy to wybudowano pierwszą część kompleksu, obecnie nazywaną EC1 Wschód. Pierwotnie nazywana Elektrownią Łódzką, później przekształcona w elektrociepłownię służyła łodzianom aż do końca XX wieku. Obecnie oferta EC1 składa się z największego w Polsce Centrum Nauki i Techniki, które wykorzystuje oryginalne wnętrza i wyposażenie elektrowni oraz zapewnia zwiedzającym dużą dawkę wiedzy z zakresu fizyki czy chemii, Ulicy Żywiołów, edukującej najmłodszych w aspektach sił rządzących otaczającym nas światem czy Narodowego Centrum Kultury Filmowej prezentującego fascynującą historię polskiej kinematografii. EC1 organizuje również szereg wydarzeń kulturalnych i rozrywkowych oraz jest częścią największych eventów odbywających się w mieście.

Ekocentrum jest ośrodkiem edukacyjno-wystawienniczym Parku Narodowego Gór Stołowych, gdzie można lepiej poznać walory przyrodnicze i kulturowe Gór Stołowych. W Ekocentrum prezentowana jest nowoczesna, multimedialna i interaktywna ekspozycja, która zainteresuje zarówno młodszych jak i starszych. Wśród atrakcji czekających na odwiedzających są między innymi: leśna winda którą zwiedza się piętra lasu, geologiczny tunel czasu, który zabierze zwiedzających w odległą przeszłość, a także leśne gadu-gadu, gdzie można usłyszeć o czym rozmawiają zwierzęta. Jedną z form nauczania w ośrodku dydaktycznym są warsztaty edukacyjne adresowane do dzieci i młodzieży. Park Narodowy Gór Stołowych organizuje także wystawy i plenery fotograficzne oraz dba o wydawnictwa - broszury i foldery związane z przyrodą Parku i jej ochroną. Park zatrudnia także pracowników naukowych, którzy prowadzą prace badawcze związane z przyrodą Gór Stołowych i jej ochroną.

Stare Miasto w Elblągu to fragment miasta znajdujący się w jego południowej części. Samo miasto założone zostało w 1237 roku i tego samego roku uzyskało prawa miejskie. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem, jego ulice usytuowano prostopadle do rzeki, a przecinająca je w poprzek ulica wyznaczała plac, przy którym znajdował się rynek miasta. Obecnie centralną część rynku zajmuje kościół św. Mikołaja natomiast u wylotu ulicy ograniczającej niegdyś rynek znajduje się inna ciekawa budowla, mianowicie Brama Targowa. Brama ta powstała w 1319 roku, kiedy to wybudowano jej dolną część. W latach  1420-1430 budowlę podwyższono do obecnej wysokości czyli 26 m. Od początku istnienia brama funkcjonowała jako element miejskiego systemu fortyfikacji. Od 1639 roku ozdabiał ją zegar ufundowany przez kupca Isaaka Spieringa. Zegar ten na przestrzeni lat kilkakrotnie naprawiano i wymieniano. Nowy zegar zamówiony w Berlinie w 1857 roku funkcjonował do 1945 roku. W czasie II wojny światowej brama mocno ucierpiała. Jej odbudowę zakończono w 1949 roku. Nowy zegar powrócił na bramę w 2000 roku, a sześć lat później cały obiekt przeszedł gruntowny remont. Dziś Brama Targowa jest jednym z najbardziej charakterystycznych i rozpoznawalnych zabytków Elbląga. Wiąże się z nią legenda o piekarczyku, który w czasie najazdu Krzyżaków uratował miasto przy użyciu swojej łopaty do wyjmowania chleba. Mimo upływu lat legenda jest wciąż żywa zarówno wśród mieszkańców jak i przyjezdnych, a ślady łopaty można osobiście odnaleźć na murach Bramy Targowej.

Elektrownia Porąbka-Żar jest drugą co do wielkości elektrownią szczytowo-pompową w Polsce i jedyną w kraju elektrownią podziemną. Myśl o budowie tego typu elektrowni zrodziła się jeszcze przed wojną, a jednym z pierwszych pomysłodawców był nadzorujący jej budowę Gabriel Narutowicz, późniejszy prezydent II RP. Roboty przygotowawcze rozpoczęto w roku 1969. Zbudowano osiedle mieszkaniowe dla pracowników budowy i przyszłych pracowników elektrowni. Zabudowa objęła 16 domów jednorodzinnych, 3 bloki ośmiorodzinne i 4 hotele robotnicze dla 500 pracowników. W 1970 rozpoczęto właściwe prace górnicze, które zwieńczono ostatecznym odbiorem elektrowni w 1979 roku. Elektrownia na górze Żar składa się ze zbiornika górnego mieszczącego 2 mln m3 wody, sztolni upadowych, którymi woda przemieszcza się do komory elektrowni wydrążonej w skałach. Komora ma 27 m szerokości, 40 m wysokości i 125 m długości i znajduje się 300 metrów poniżej zbiornika górnego. Za nią znajdują się sztolnie odprowadzające wodę i komora uderzeń, a na samym końcu zbiornik dolny, którym jest sztuczne Jezioro Międzybrodzkie. Z niego dwoma szybami woda ponownie pompowana jest do zbiornika górnego, skąd z kolei ponownie opada wprowadzając w ruch turbiny produkujące energię elektryczną.

Europejskie Centrum Bajki jest innowacyjną instytucją kultury, znajdującą się w Pacanowie w województwie świętokrzyskim. Prowadzi działalność kulturalną skierowaną do dzieci, młodzieży, rodziców i osób starszych.  Jego misją jest nauka poprzez zabawę, angażowanie i wprowadzanie do bajkowego świata każdego odbiorcy kultury, który korzysta z proponowanych atrakcji. Zapraszamy do odwiedzenia naszych atrakcji stałych: Bajkowego Świata, Krainy Soria Moria, a także zobaczenia spektakli w Małym Teatrze oraz seansów filmowych w Kinie Szkatułka. Do dyspozycji zwiedzających są ponadto warsztaty i wydarzenia kulturalne dla dzieci, dorosłych i seniorów. Europejskie Centrum Bajki stale się rozwija i podnosi jakość oferowanych usług. Obiekt ten rozwija wyobraźnię i kreatywność dzieci, natomiast dorosłym pomaga odkryć w sobie dziecko. Przyjeżdżając tutaj poczujecie się jak w bajce!

Exploseum (Centrum Techniki Wojennej DAG Fabrik Bromberg), to dawna tajna pohitlerowska fabryka zbrojeniowa, która stała się industrialną atrakcją turystyczną. Wkraczając do kompleksu DAG, przenosimy się do zupełnie innego świata. Obiekt mimo tego, że w roku 1945 został "rozmontowany" przez Armię Czerwoną jest znakomicie zachowany. Grube żelbetonowe ściany sprawiają wrażenie świeżo postawionych, a liczne zakamarki i monumentalne hale produkcyjne przyprawiają o stan zdumienia. Budowę kompleksu zapoczątkowano jesienią 1939 roku. System podziemnych tuneli pod DAG łącznie ma długość około 2 km, na różnych głębokościach. Na terenie fabryki produkowano głównie materiały wybuchowe oraz amunicję. Przy jej produkcji pracowali jeńcy oraz pracownicy przymusowi. Przez tryb oraz warunki pracy, fabryka była miejscem śmierci wielu osób.

Fabryka Sztuk to wszechstronna placówka kulturalna miasta Tczewa. Powstała w 2007 r. Siedziba Fabryki Sztuk znajduje się w zabytkowych pofabrycznych budynkach z II połowy XIX w. Mimo nowoczesnej aranżacji, obiekty zachowują pierwotny klimat będąc miejscem rozwoju dla działań promujących dziedzictwo Tczewa i Kociewia. Przez cały rok organizowane są liczne wystawy oraz zajęcia artystyczno-edukacyjne. To także miejsce ciekawych spotkań, konferencji, debat, szkoleń, odczytów i wykładów. Spotykają się tam dorośli, dzieci i młodzież, żeby porozmawiać z artystami, podróżnikami, naukowcami i politykami. Organizowane są liczne promocje książek i publikacji. Wyjątkową popularnością cieszy się organizowana przez placówkę Noc Muzeów oraz widowiskowe inscenizacje historyczne. Fabryka Sztuk jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, w tym głównej nagrody w I Ogólnopolskim Konkursie Polska Pięknieje – 7 Cudów Funduszy Europejskich w kategorii Rewitalizacja oraz Ludowego Oskara 2010 za najważniejsze wydarzenie folklorystyczne w Polsce, w dziedzinie konkursy i wystawy.

26 listopada 2000 roku miasto i gmina Świebodzin zostały zawierzone opiece Chrystusa Króla. Był to początek idei budowy figury Chrystusa Króla, której pomysłodawcą był ksiądz prałat Sylwester Zawadzki, proboszcz parafii Miłosierdzia Bożego w Świebodzinie. W 2005 roku zakupiono działkę i zaraz potem rozpoczęła się budowa, którą zakończono w 2010 roku. Poświęcenie figury i uroczysta msza święta miały miejsce 21 listopada 2010 r. czyli dokładnie w dniu  Uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata. Figura stoi na niewielkim wzniesieniu, zaraz przy wjeździe do Świebodzina i jest widoczna z dużej odległości. Jej wysokość to 36 metrów dzięki czemu jest wyższa od słynnej figury Chrystusa z Rio de Janeiro. Do tego dochodzi jeszcze 12 metrów wysokości kopca. Rozpiętość ramion Chrystusa to 26 metrów. Cały posąg waży 440 ton.

Figura Misia Maciusia to symbol i maskotka miasta. Znajduje się na ścianie kamienicy przy ulicy Sambora, nieopodal kościoła pw. św. Mikołaja w Gniewie. Figura z brązu o wysokości 75 cm i wadze 30 kg, powstała w 2010 roku i została wykonana z inicjatywy księdza Zbigniewa Rutkowskiego. Powstanie tej figury związane jest z miejscową legendą o bitwie jaką stoczono pod Gniewem z wojskami szwedzkimi. Mieszkańcy miasta, wraz z wojskami  króla Zygmunta III Wazy walczyli z wojskami szwedzkimi. W tym czasie dzwony kościoła św. Mikołaja  wzywały na msze, ale kiedy nikt z ludzi nie pojawił się do miasta weszły wypłoszone z łąk i lasów zwierzęta. Prowadzone pod wodzą misia Maciusia pojawiły się w świątyni, gdzie modliły się o dar pokoju wśród ludzi. Ponoć jeszcze dzisiaj słychać wieczorami  pomrukiwania Maciusia, który wraz z innymi zwierzętami prosi o pokój i jedność między ludźmi. Ciekawostką jest również fakt iż figura posiada kilka kompletów ubrań, w które ubierana jest na specjalne okazje. Wśród strojów znajduje się m.in. kolczuga, kontusz szlachecki, ale także strój kominiarza, strażaka, a nawet kibica.

Figura św. Jana Nepomucena w Chełmsku Śląskim znajduje się w południowej części rynku. Powstała pod koniec drugiego dziesięciolecia XVIII wieku, prawdopodobnie w roku 1717, w tym samym czasie co studnia posadowiona za figurą. Ustawienie figury stało się miejscem pielgrzymowania okolicznej ludności rozpropagowanym za rządów krzeszowskiego opata Innocentego Fritscha. Kamienną postać Jana Nepomucena z Chełmska Śląskiego stworzył śląski rzeźbiarz Georg Leohnard Weber. Święty stoi na kłębowisku chmurek, a za jego prawym ramieniem znajduje się anioł wskazujący krucyfiks do adoracji. Figura ma 173 cm wysokości, natomiast cały dwukondygnacyjny pomnik ma prawie 3,5 metra wysokości. Na dolnym kartuszu poniżej figury widnieje data 1855, wskazująca rok renowacji rzeźby. Ciekawostką może być fakt, że niemal bliźniacza rzeźba tego samego autora znajduje się w Lewinie Kłodzkim.

Filharmonia im. Mieczysława Karłowicza powołana została 15 grudnia 1953 roku w miejsce rozwiązanej Orkiestry RTM działającej od roku 1948. Siedzibą jej było lewe skrzydło Urzędu Miasta w Szczecinie. W 1958 r. w dziesięciolecie swego istnienia otrzymała imię Mieczysława Karłowicza. Była to pierwsza na ziemiach zachodnich, a dziewiąta w Polsce Państwowa Filharmonia. Z biegiem czasu dotychczasowa siedziba filharmonii okazała się zbyt mała. Dlatego też w 2007 r. został ogłoszony konkurs na projekt nowego budynku instytucji, który miał powstać w miejscu rozebranego w 1962 roku w wyniku zniszczeń wojennych Domu Koncertowego u zbiegu ulic Małopolskiej i Matejki. Spośród 44 propozycji została wybrana praca autorstwa Estudio Barozzi Veiga (Fabricio Barozzi, Alberto Veiga). Zwycięski projekt zakładał przedstawienie budynku Filharmonii w kształcie lodowej bryły mającej przypominać wierzchołek góry lodowej. Budowa trwała prawie trzy lata i zakończyła się wiosną 2014 roku. Uroczyste otwarcie nowej siedziby odbyło się wraz z rozpoczęciem sezonu artystycznego 2014/2015.

Filharmonia Pomorska im. Ignacego Jana Paderewskiego w Bydgoszczy słynie z fenomenalnej akustyki. Inauguracyjny koncert w neoklasycystycznym gmachu odbył się 16 listopada 1958 roku. Koncertował tu m.in. Artur Rubinstein, Luciano Pavarotti, Krystian Zimerman, Ivo Pogorelić, Krzysztof Penderecki, a także Mischa Maisky, Aleksandra Kurzak, Jakub Józef Orliński, Leszek Możdżer i wielu innych wybitnych artystów światowych estrad. Filharmonia Pomorska posiada dwa znakomite zespoły artystyczne: Orkiestrę Symfoniczną i Orkiestrę Kameralną Capella Bydgostiensis. W kalendarium koncertowym znaleźć można wydarzenia dla wszystkich pokoleń odbiorców: wieczory symfoniczne i kameralne, a także koncerty dla rodzin z niemowlętami, przedszkolakami, szkolne oraz poranki muzyczne dla seniorów, podczas których prezentowana jest muzyka kompozytorów różnych epok i stylów. Od 1963 roku Filharmonia Pomorska organizuje Bydgoski Festiwal Muzyczny, na który zaprasza wybitnych solistów, zespoły i orkiestry z całego świata.

Florianka jest malowniczą osadą położoną w ostępach leśnych ok. 7 km na południe od Zwierzyńca. Nazwa osady według legendy wywodzi się od imienia Floriana Szarego - legendarnego rycerza polskiego z XIV w.  Pierwsze zabudowania Florianki powstały najprawdopodobniej w I poł. XIX wieku. Wybudowano tu m.in.: obiekty służące administracji okolicznych lasów, niewielką cegielnię, zabudowania folwarku wraz z rządcówką oraz baraki robotnicze. W kolejnych latach obiekty modernizowano i dostosowywano do różnych funkcji gospodarczych. Pod koniec XIX w. folwark został przebudowany i przystosowany do prowadzenia szkółek drzew i krzewów, które działały tu przez niemal 30 lat. Florianka znajduje się w zarządzie Roztoczańskiego Parku Narodowego, którego jednym z głównych zadań jest ochrona walorów kulturowych. Izba Leśna wraz z innymi obiektami i ich otoczeniem jest ukłonem w stronę historii miejsca i związanych z nim pozornie zwykłych ludzi zamieszkujących osadę. To tutaj w pobliskim folwarku urodziła się Aleksandra Wachniewska, malarka roztoczańskich drzew i krajobrazu, regionalistka i orędowniczka ochrony przyrody, osoba która walnie przyczyniła się do utworzenia Roztoczańskiego Parku Narodowego. Florianka, choć licznie odwiedzana przez turystów, nie zatraciła swojego niepowtarzalnego uroku i klimatu. Położona w otoczeniu puszczańskich lasów koi i wycisza swoich gości, a zarazem pobudza do refleksji.

Nieopodal Suwałk, nad brzegiem jeziora Koleśne znajdują się zabudowania osady Huta. Dawniej osada ta nosiła nazwę Hutta i była związana z hutą szkła, którą wigierscy kameduli założyli tutaj w XVIII wieku. Znajdował się tu również folwark, który rozpoczął działalność ok. 1765 roku. Pozostałością po dawnym folwarku i kamedulskiej działalności jest barokowa brama, którą dawniej poprzedzała fosa. Dziś zarówno brama jak i sąsiednie zabudowania to rekonstrukcja dawnego folwarku, przypominająca o historii tego miejsca, którą będąc w folwarku trzeba poznać. Obecnie  Folwark Hutta to pensjonat oferujący swoim gościom nocleg i regionalne wyżywienie, ale przede wszystkim kontakt z naturą, ciszę i spokój. Folwark składa się z dwóch budynków: Spichlerza i Dwojaka, w ich piwnicach znajdują się odrestaurowane przestronne sale. Obiekt położony jest w otulinie Wigierskiego Parku Narodowego, a dodatkowo w atrakcyjnej okolicy. Jest to zatem idealne miejsce do wypoczynku, ale i jako baza wypadowa do pobliskich Suwałk czy Wigier.

Folwark Mnichy znajduje się w powiecie międzychodzkim w dolinie niewielkiej rzeczki Kamionki. Obecny budynek dworski pochodzi z 1908 roku, jednak w bryle tej budowli znaleźć można pozostałości osiemnastowiecznego budynku, wzniesionego jeszcze przez rodzinę Sczanieckich. Budynek ten wzniesiony został na planie prostokąta. Fasada z charakterystycznym ryzalitem mieszczącym wejście główne. Jej szczyt wieńczy ozdobny ryzalit z figurą putta z rogiem obfitości oraz ozdobnymi wazami na zakończeniach fryzu. Całość udekorowana jest roślinnymi girlandami i owalami. W skład zespołu folwarcznego wchodzi także zbudowany z czerwonej cegły, na kamiennej podmurówce, budynek rządcówki z 1868 roku. Budynek ten z dworem połączony jest filarową galerią. Ponadto zespół folwarczny tworzy także stajnia z powozownią, budynek dawnej stodoły, a także gołębnik i gorzelnia. Do części dworskiej przylega zabytkowy park, założony w XIX wieku z historycznymi okazami drzew i krzewów. Na terenie folwarku mieści się ponadto izba rybacka, prezentująca bogate tradycje rybackie w regionie.

W XVIII wieku Wąsowem zarządzała rodzina Sczanieckich. Pierwsze zabudowania Folwarku zostały wzniesione ok. 1820 r. – stajnia oraz fragmenty muru. Czasy świetności Folwarku przypadają na 2. połowę XIX w., kiedy majątkiem Wąsowo zarządzała niemiecka rodzina von Hardt. To w tamtych czasach powstały kuźnia, stajnia koni wyjazdowych i spichlerz, a Folwark Wąsowo wskazywany był jako najnowocześniejsze gospodarstwo rolne we wschodniej części Europy. Już na początku XX w. w Folwarku wytwarzana była elektryczność, na polach pracował pług parowy, a buraki cukrowe dostarczane były kolejką wąskotorową prosto do opalenickiej cukrowni. Willo-domki wybudowane dla pracowników Folwarku oświetlały elektryczne lampy, a ulica Lipowa była w całości wybrukowana i obsadzona rzędami starannie pielęgnowanych drzew lipowych. Obecnie Folwark Wąsowo jest rodzinnym gospodarstwem ekologicznym z wyjątkową bazą noclegową i pięknymi, odrestaurowanymi budynkami, gdzie odbywają się wesela i imprezy (kamienna Stodoła, Źrebięciarnia), kawiarnią, w której znajduje się sklepik z własnymi eko przetworami.  Korzystając z gry terenowej quest, można też wybrać się z dziećmi na wycieczkę po Folwarku Wąsowo, podczas której przewodnikiem będzie sam Richard von Hardt.

UWAGA ! Dla kupujących ZT zarządca folwarku przygotował 5% rabat na zakup w kawiarni Folwarku Wąsowo.

Fontanna Neptuna w Gdańsku to jeden z symboli miasta. Znajduje się przed pięknym Dworem Artusa, w pobliżu Ratusza, na Długim Targu. Fontanna została zaprojektowana przez Abrahama van den Blocke. Wykonanie modelu powierzone zostało Piotrowi Husenowi natomiast odlew wykonano przy użyciu formy  Gerdta Benninga. Cały proces projektowania i odlewania rzeźby zajął 9 lat. Posąg Neptuna waży ok. 650 kg. Czasza fontanny została wykonana z czarnego marmuru, a jej trzon z czarnego tufu. Fontannę uruchomiono w roku 1633. Woda w fontannie wypływa głównie przez trójząb trzymany przez Neptuna w prawej dłoni, ale także prze konie morskie stojące u krawędzi postumentu. Wokół fontanny znajduje się krata z polskimi orłami i herbami Gdańska. W czasie II wojny światowej fontanna doznała zniszczeń. Następnie została rozebrana i zabezpieczona, a po wojnie odrestaurowana. Ponowne jej uruchomienie nastąpiło w 1954 roku.

Fontanna Pauckscha w Gorzowie Wielkopolskim ufundowana została w 1896 roku przez gorzowskiego przedsiębiorcę Hermanna Pauckscha. Zaprojektowana i wykonana przez Cuna von Uechtritz-Steinkircha fontanna już rok później stanęła w centrum miasta, tuż za katedrą, a w uroczystości otwarcia dnia 20 czerwca udział brał sam Hermann Paucksch. Trzon fontanny stanowił kamienny słup z postacią kobiety niosącej na ramionach koromysło z wiadrami. Postać ta symbolizuje pracowitość gorzowian i życiodajność Warty. Siedzące u stóp kobiety dzieci to symbole przemysłu, rybołówstwa i żeglugi czyli ówczesnych podstaw gospodarki. W pierwotnej formie fontanna przetrwała do 1941 roku kiedy została rozebrana i w 1942 roku przez samych Niemców przetopiona na cele wojenne. Dopiero w połowie lat 90. postanowiono zrekonstruować fontannę. Nową rzeźbę przygotowała Zofia Bilińska, a uroczystego otwarcia dokonano 2 lipca 1997 roku w rocznicę 740-lecia miasta. Po ponownym demontażu elementów fontanny i  remoncie w 2010 roku, raz jeszcze uruchomiono ją w czerwcu 2011 roku i od tego czasu jest to jeden z ważniejszych symboli miasta.