Lista znaczków

Zamek Książąt Mazowieckich w Sochaczewie wybudowany został na miejscu wcześniejszej drewniano-ziemnej warowni w drugiej połowie XIV wieku. Murowany zamek zbudowany został na planie prostokąta i posiadał dwie murowane wieże, które później podwyższono o część drewnianą. Z drewna bowiem wykonane były również pozostałe zabudowania warowni. Najważniejszym gmachem był trzykondygnacyjny dom królewski, mieszczący piwnice, sklepy i składy oraz sale mieszkalne monarchy. Do budynku tego dołączono tzw. dom stary mieszczący mieszkania starosty oraz więzienie. Do północnej kurtyny dobudowano dom nowy, w którym mieściły się izby dla załogi oraz kilka sal o charakterze mieszkalnym. Niestety na skutek osunięcia się wzniesienia, na którym stała budowla, część zamku uległa zawaleniu. Po odbudowie zamek nękany był przez różnych najeźdźców i najpierw zniszczony został podczas wojny ze Szwedami, a następnie przez Prusaków podczas insurekcji kościuszkowskiej. Od tej pory zamek pozostał ruiną. 

Klasztor Redemptorystów przy ul. Karolkowej 49 w Warszawie na Woli został założony w 1926 r. Kamień węgielny pod kościół przy tym klasztorze położono w 1931 r.. Zbudowano go wg projektu Stanisława Marzyńskiego. Konsekracji dokonał w 1933 r. Ks. Kard. Aleksander Kakowski. 6 Sierpnia 1944 r., w czasie Powstania Warszawskiego kościół został zbombardowany. Martyrologia ludności dzielnicy Wola w Warszawie rozpoczęła się już 1 sierpnia 1944 r. W dniach 5-7 sierpnia hitlerowcy wymordowali około 50 tysięcy Polaków. Cała Wspólnota klasztoru, tj. 30 współbraci, została wymordowana, a dom i kościół spalone. Zbrodni dokonali Niemcy, a także podlegli im Kałmucy, Rosjanie, Azerowie i Kozacy. Na zewnętrznej ścianie kościoła znajduje się tablica upamiętniająca to tragiczne wydarzenie. Po wojnie kościół odbudowano, a klasztor powiększono o jedną kondygnację. W latach 90-tych w kościele zostały wmurowane i poświęcone tablice upamiętniające bohaterską walkę żołnierzy i harcerek w Powstaniu Warszawskim. W roku 2000 dziedziniec przed kościołem został przekształcony w plac pamięci Męczenników Warszawskiej Woli.

Muzeum im. Jacka Malczewskiego mieści się w Zespole Popijarskim w Radomiu.  Placówka jest w posiadaniu czwartej w kraju kolekcji dzieł patrona – Jacka Malczewskiego, oraz wielu osobistych pamiątek po malarzu i jego rodzinie. Ponad 50 obrazów jest prezentowanych na wystawie stałej zatytułowanej Jacek Malczewski 1854 – 1929. Wystawy stałe to: Galeria Malarstwa Polskiego XIX i XX wieku, Kultury pozaeuropejskie w zbiorach Muzeum im. Jacka Malczewskiego , Skarby i tajemnice Piotrówki  - wystawa prezentująca znaleziska archeologiczne regionu radomskiego, Kolekcja rodziny Pinno, na której można zobaczyć kulturę materialną przełomu XIX i XX w., Leszek Kołakowski (1927–2009)  - ekspozycja pokazująca m.in. rzeczy osobiste filozofa a także wiele wystaw przyrodniczych: Ochrona przyrody na Ziemi Radomskiej; Środowiska przyrodnicze Ziemi Radomskiej; Gabinet XIX-wiecznego Przyrodnika; Geologia i paleontologia Ziemi Radomskiej; Polskie Parki Narodowe. Muzeum organizuje także cieszące się dużym uznaniem wystawy czasowe o różnorodnej tematyce: historyczne, literackie, etnograficzne, sztuki, archeologiczne i inne. 

Muzeum Jana Kochanowskiego jest jedyną w Polsce i na świecie placówką muzealną poświęconą Janowi Kochanowskiemu, wybitnemu poecie, niezwykłej osobowości i wielkiej indywidualności epoki renesansu. Jego dokonania literackie  wyszły poza ramy polskiego renesansu i porównywane są do dzieł tak wybitnych poetów, jak Francesco Petrarka. Do najcenniejszych zbiorów muzealnych, związanych z Kochanowskim, należą drzwi żelazne z herbem Korwin, fotel kryty kurdybanem, fragment tympanonu z rodzinnej kaplicy Kochanowskich w Sycynie, pierwodruki jego dzieł, meble, obrazy o tematyce czarnoleskiej oraz niezwykła kolekcja gobelinów związanych z życiem i działalnością literacką poety. Czarnolas to miejsce wyjątkowe, bardzo osobliwe, niezwykłe,  które  przeszło do literatury  jako miejsce  skąd wyrastają korzenie polskiej poezji. Niezwykłość Czarnolasu polega na tym, że mieszkał tu i tworzył wielki mistrz polskiego  i europejskiego renesansu.

Siedziba Muzeum Żydów Mazowieckich mieści się w zabytkowej XIX-wiecznej bożnicy przy ulicy Kwiatka 7 Podstawowym zadaniem Muzeum jest ukazanie historii osadnictwa żydowskiego na ziemiach polskich od jego początków aż po współczesne odrodzenie kultury żydowskiej w Polsce. Przestrzeń wystawiennicza podzielona jest na trzy główne strefy tematyczne: przedsionek, pomieszczenie Holokaust i salę główną. Muzeum pielęgnuje pamięć po społeczności, której już nie ma, a która zostawiła trwały ślad na mapie miasta i przez wieki współtworzyła jego tradycję oraz kulturę. Oprócz części wystawienniczej Muzeum proponuje bogaty program kulturalno – oświatowy na który składają się koncerty kameralne, wieczory literackie, wykłady, małe spektakle teatralne, wystawy czasowe, zajęcia edukacyjne dla dzieci i młodzieży, filmy fabularne i dokumentalne.

Muzeum Mazowieckie w Płocku to najstarsze polskie muzeum powstałe z inicjatywy społecznej w 1821 roku, posiadające zbiory historyczne, numizmatyczne, artystyczne, i archeologiczne. Ze względu na największą ekspozycję poświęconą sztuce secesji, zwane jest "muzeum secesji". Niezwykle interesująca wystawa mieści się na 4 piętrach i zawiera aranżację wnętrz mieszczańskich, sale rzemiosła artystycznego – szkła, ceramiki, metalu, biżuterii - galerię malarstwa i rzeźby okresu Młodej Polski oraz medalierstwa z przełomu XIX i XX wieku. Obok secesji znajduje się tu również imponująca kolekcja art déco, która znacznie wzbogaciła się w ciągu ostatnich kilku lat. Otwarta pod koniec 2010 r., nowocześnie zaaranżowana wystawa „X Wieków Płocka. Płock w przestrzeni kulturowej Mazowsza, Polski, Europy” mieści się na 3 piętrach nowego budynku i przedstawia 1000 lat bogatej historii miasta Płocka.

„Kultura Mazowsza w ludowej wizji świata" to jedna z ekspozycji stałych, jaką od 1 października 2015r. można oglądać w płockim Spichlerzu. Ten zabytkowy budynek z drugiej połowy XIX wieku wymagał zarówno remontu jak i stworzenia na trzech kondygnacjach nowej przestrzeni wystawienniczej. Muzeum przeorganizowało swoje przestrzenie tak, by w pasjonujący sposób przedstawić grupy etnograficzne naszego regionu i zwyczaje panujące tu od wieków. W zbiorach działu znajduje się ponad 9500 muzealiów z całego Mazowsza, w tym: stroje ludowe, tkaniny, kolekcja rzeźby, ceramiki, wycinanki ludowej, oraz zabytki kultury materialnej. Dodatkowymi atrakcjami Spichlerza są: - ekspozycja ok. 130 muzealiów z kolekcji sztuki orientalnej "Sztuka Dalekiego Wschodu. Płockie skarby buddyjskiej Azji" - ekspozycja „Bolesław Biegas“, składająca się z 57 obiektów muzealnych – rzeźb i obrazów artysty.

Jest to jeden z dwudziestu kilku tak dużych skansenów w Polsce. Został utworzony w 1976 roku. Na powierzchni 32 hektarów znajduje się tu ponad 60 obiektów dawnego budownictwa wiejskiego (chałupy, dwory, kościół, budynki gospodarcze, kuźnie i wiatraki). Muzealne budynki zostały wkomponowane w typowy dla południowego Mazowsza krajobraz. Zabudowa Parku Etnograficznego zorganizowana jest w dużej części nad jeziorkiem, nad którym góruje wieża widokowa. Groblą poprowadzono drewniany pomost, którym można pospacerować wśród podmokłych szuwarów wsłuchując się w odgłosy ptactwa. Wiejski krajobraz skansenu uzupełniają przydrożne krzyże, kapliczki, przydomowe ogródki i sady z ulami. Muzeum posiada również 16000 eksponatów ruchomych, wśród których na szczególną uwagę zasługują kolekcje: pojazdów, maszyn rolniczych, naczyń miedzianych, uli i narzędzi pszczelarskich, tkanin i sztuki ludowej.

W 1629 roku w Warszawie opodal Rynku Nowego Miasta przez bractwo św. Benona została wybudowana drewniana kaplica. W roku 1646 w tym samym miejscu rozpoczęto budowę kościoła, który poświęcony został trzy lata później. W lutym 1787 r. na prośbę bractwa św. Benona św. Klemens Hofbauer wraz ze współbraćmi redemptorystami podejmuje posługę kapłańską, inicjując pierwszą wspólnotę redemptorystów poza Italią. Po odnowieniu kościoła i klasztoru św. Klemens zakłada sierociniec dla dzieci narodowości polskiej, rosyjskiej i niemieckiej, z czasem przekształcając go w dwie zawodowe szkoły. Lata 1794 - 1808 to szczyt pracy apostolskiej przy kościele św. Benona. Przez gorliwą pracę duszpasterską św. Klemens zdobył tytuł — apostoła Warszawy. Niestety 20 czerwca 1808 r. na skutek działań ludzi nieprzychylnych Kościołowi, władze wypędzają redemptorystów z Warszawy. Św. Klemens wraz ze współbraćmi zostaje wywieziony do twierdzy w Kostrzyniu. Odtąd budynek kościoła w kolejnych latach przekształcany jest kolejno w cerkiew, koszary, magazyn wojskowy, mieszkania i fabrykę. W 1938 roku budynek kościelny zostaje wykupiony przez Marię Biernacką i przekazany archidiecezji warszawskiej. Podczas Powstania Warszawskiego kościół uległ całkowitemu zniszczeniu. W 1952 r. władze kościelne przekazują zniszczony obiekt redemptorystom, a w 1957 r. władze państwowe wydają pozwolenie na odbudowę zburzonego kościoła. 22 czerwca Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński uroczyście poświęca kościół odbudowany według projektu Bronisława Iwańczyka. Przy kościele jest klasztor, w którym mieści się siedziba Przełożonego Prowincji Warszawskiej redemptorystów i kurii prowincjalnej.

Muzeum Fryderyka Chopina w Warszawie – muzeum biograficzne w Warszawie, w Zamku Ostrogskich, założone w 1954 przez Towarzystwo im. Fryderyka Chopina. Dokumentuje życie i twórczość Fryderyka Chopina. Od 2005 podlega Narodowemu Instytutowi Fryderyka Chopina.1 marca 2010 otwarto nową multimedialną ekspozycję muzealną obejmującą także nowy budynek naprzeciw zamku – Centrum Chopinowskie przy ul.Tamka 43.

Szydłowiecki zamek to jedna z najpiękniejszych wczesnorenesansowych rezydencji magnackich w Polsce. Według zachowanych dokumentów już w 1427 roku istniał w tym miejscu kamienny dwór należący do Jakuba i Sławka Odrowążów – protoplastów rodziny Szydłowieckich. Archeolodzy znaleźli też resztki starszych, drewnianych konstrukcji, prawdopodobnie pochodzących z XIII wieku. Do łatwiejszej obrony zamek zbudowano na sztucznej wyspie w rozlewiskach rzeki Korzeniówki i otoczono fosą. Przez ponad dwa stulecia zamek należał do Radziwiłłów. W czasie II wojny światowej okupanci utworzyli w nim getto dla ludności żydowskiej, którą po likwidacji getta przewieziono do obozu koncentracyjnego w Treblince. W latach 2011-2015 przeprowadzone zostały prace remontowo-budowlane na terenie Zamku i dziedzińca, wyspy zamkowej oraz Parku Radziwiłłowskiego. Obecnie w zamku ma swoją siedzibę Szydłowieckie Centrum Kultury – Zamek oraz Muzeum Ludowych Instrumentów Muzycznych.

Na południe od rynku i kościoła w Borowiu, kilkadziesiąt metrów za stawem, znajduje się klasycystyczny dwór. Budynek został wzniesiony w 1. poł. XIX w. dla rodziny Moszyńskich. Po II wojnie światowej został nieco zniekształcony. Ma oryginalny układ dwóch portyków kolumnowych. Skromniejszy jest w fasadzie głównej, bardziej okazały – sześciokolumnowy i zwieńczony trójkątnym szczytem – w elewacji bocznej, wschodniej. Pierwotnie z przeciwnej strony znajdował się pawilon mieszczący kuchnię dworską, połączoną z głównym korpusem murowanym gankiem. Od frontu zachował się zarys podjazdu z kolistym gazonem na środku. Obecnie w dworze mieści się Urząd Gminy Borowie. Wokół dworu rozciąga się zabytkowy park krajobrazowy z 1. poł. XIX w. Szczególną uwagę zwracają trzy pomnikowe drzewa od strony stawu.

W centralnej części Borowia znajduje się dawny kościół parafialny pw. Św. Trójcy. Świątynia powstała w 1831 r. z fundacji Ludwiki z Załuskich Moszyńskiej w miejscu, w którym niegdyś istniał drewniany kościół. Budowla wybudowana została z cegieł łączonych zaprawą wapienną. Jej wnętrze składa się z wyodrębnionego prezbiterium oraz trzech naw oddzielonych parami kolumn toskańskich. W części zachodniej nad wejściem znajduje się drewniana empora chórowa. Kościół był kilkakrotnie przebudowywany, a w 1907 r. nad szczytem fasady dobudowano wieżyczkę z sygnaturką. Od 1989 roku, kiedy w Borowiu powstał nowy kościół, świątynia nie jest użytkowana. Na teren kościelny prowadzi murowana barokowa brama prawdopodobnie z ok. 1715 r., ze szczytem nadbudowanym w 1907 r. Brama zbudowana jest z cegły, otynkowana i posiada zdobienia w postaci profilowanych gzymsów i pilastrów. Na jej osi znajduje się arkada przejazdowa sklepiona krzyżowo. Brama pełniła również funkcję dzwonnicy.

Rodzinny dom Zofii Nałkowskiej został zbudowany w 1895 r. przez ojca pisarki – Wacława Nałkowskiego – geografa i pedagoga, publicystę społecznego i literackiego. Drewniany domek zlokalizowany jest na niewielkim piaszczystym wzgórzu, na granicy między Wołominem a Kobyłką. Od ruchliwej, asfaltowej szosy warszawskiej oddzielony jest łąką, od której pochodzi nazwa posiadłości oraz książka Zofii Nałkowskiej z 1925 r. - Dom nad łąkami. Górki były też miejscem ciężkiej pracy naukowej, która w przyszłości miała ogromne znaczenie dla rozwoju międzywojennej geografii polskiej. Tu Wacław Nałkowski pisał książki poświęcone zreformowaniu nauczania geografii w szkolnictwie polskim - m.in. „Zarys metodyki geografii” i „Zarys geografii powszechnej (rozumowej)”. Nie zdołał dokończyć innego ważnego dzieła – „Wielkiego atlasu geograficznego” – który opracował wspólnie z Andrzejem Świętochowskim. Na Górkach powstały takie utwory Zofii Nałkowskiej jak ”Romans Teresy Hennert”, „Granica”, dramat „Dom kobiet”. Dom rodzinny stał się tłem i tematem wielu utworów, ale wszedł do literatury i jest znany dzięki powieści „Dom nad łąkami”. Muzeum im. Zofii i Wacława Nałkowskich w Wołominie zostało otwarte 29 października 1992 roku. /wikipedia/

Zamek Biskupów Krakowskich w Iłży to perła architektury średniowiecza i renesansu. Jego budowa rozpoczęła się najprawdopodobniej już pod koniec XIII w. Zamek był kilkukrotnie rozbudowywany – m.in. w wieku XIV, zniszczony m.in. przez Szwedów w 1656 r., odbudowany w poł. XVII i XVIII w., a po pożarze na początku XIX w. popadł w ruinę. Zabudowania zamkowe składały się z zamku dolnego oraz zamku górnego. Budowla powstała głównie z łamanego wpienia, łączonego zaprawą wapienno-piaskową. Posiada charakterystyczną murowaną wieżą górującą nad miastem. Mury zamku miejscami mają grubość 3 metrów. Na zamku górnym zachowały się m.in. sklepione piwnice zamkowe oraz murowana i częściowo kuta w skale, studnia zamkowa. W przeszłości zamek był siedzibą biskupów krakowskich – obiektem obronnym, rezydencjonalnym, oraz centrum gospodarczo-administracyjnym. W 2021 r. ruina zamku górnego przeszła pierwszy etap prac konserwatorskich. Obiekt niemalże w całości udostępniony jest dla turystów, którzy mogą m.in. wejść na wieżę zamkową oraz zajrzeć w głąb studni zamkowej. Na zamku organizowane są wystawy oraz liczne atrakcje i imprezy, wraz z niezwykle widowiskowym turniejem rycerskim.

Czersk niegdyś był siedzibą książąt mazowieckich i stolicą Ziemi Czerskiej, potem własnością królów polskich. Średniowieczny, gotycki zamek w Czersku wybudowany został przez księcia Janusza I na przełomie XIV i XV wieku na miejscu wcześniejszego grodu. Dziś jego gotyckie baszty i mury nadal przyciągają miłośników historii. W wieży bramnej można zobaczyć Komnatę Kasztelana z odtworzonym wystrojem z XV wieku. W sezonie (od maja do września) w weekendy przeszłość na zamku ożywa za sprawą Pocztu Rycerskiego – rekonstruktorów ze Stowarzyszenia Hanza. Wiosną odbywa się turniej rycerski (XIII w.), latem festyn „Szwedzi na zamku” (XVII w.), jesienią – Europejskie Dni Dziedzictwa. Szkoły zapraszamy na Żywe lekcje historii. Wszystkich – do zwiedzania z Questem i Grą zamkową. Wspaniałe widoki na pradolinę Wisły ze wspaniałymi sadami, przestrzeń i cisza zachęcają do odpoczynku. Warto odwiedzić Czersk!

Muzeum Sue Ryder mieści się w zabytkowej, późnoklasycystycznej Rogatce Mokotowskiej, jednej z rogatek miejskich Warszawy zaprojektowanych przez słynnego architekta królewskiego, Jakuba Kubickiego. Z kilkunastu domków rogatkowych powstałych w latach 1816-25 do dziś pozostało tylko cztery: dwa przy pl. Unii Lubelskiej na  Mokotowie oraz dwa przy ul. Grochowskiej na Pradze. Muzeum jest poświęcone Sue Ryder, brytyjskiej działaczce charytatywnej, założycielce fundacji działającej w wielu krajach, w tym także w Polsce. Sue Ryder była wielką miłośniczką naszego kraju. W czasie II wojny światowej służyła w brytyjskiej agencji rządowej SOE, wspierającej ruch oporu na terenach okupowanych przez Niemcy. Wtedy poznała polskich cichociemnych, u których podziwiała wielką odwagę i miłość ojczyzny. Po wojnie, kiedy założyła już swoją fundację, zaczęła przyjeżdżać do Polski, niosąc pomoc humanitarną i charytatywną: przywoziła transporty darów, budowała domy opieki, organizowała wyjazdy wypoczynkowe dla byłych więźniów obozów koncentracyjnych. Muzeum jest położone w centrum Warszawy, kilkaset metrów od Belwederu i Łazienek Królewskich. W pobliżu znajdują się także: Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL, Mauzoleum Walk i Męczeństwa, Muzeum Geologiczne, Ogród Botaniczny UW, Centrum Sztuki Współczesnej i wiele innych godnych uwagi miejsc.

Muzeum czynne od pn. -  śr. w godz: 10:00 - 18:00 - wstęp bezpłatny

Placówka powstała w 1936 roku jako Muzeum Dawnej Warszawy. Mieściła się wówczas w trzech zakupionych przez magistrat kamienicach na rynku: Baryczkowskiej, Szlichtyngera i Pod Murzynkiem. Od początku obejmowała opieką varsaviana. Siedziba muzeum wraz ze zbiorami uległa zniszczeniu w okresie powstania warszawskiego. Po wojnie, decyzją Zarządu Miejskiego, muzeum zostało reaktywowane pod obecną nazwą, a zaadaptowane na siedzibę kamienice odbudowano w latach 1948-1954 w ramach bezprecedensowej rekonstrukcji zabytkowego zespołu miejskiego Starego Miasta. Oprócz jedenastu kamienic MHW obejmuje również trzy dziedzińce. W latach 2010-2012 pod jedenastoma kamienicami Muzeum Historycznego m.st. Warszawy trwała – jako inwestycja miejska z Funduszy Norweskich – całościowa renowacja piwnic MHW obejmujących powierzchnię 1142 m². Ze względu na konieczne ingerencje remontowe na wyższych kondygnacjach, od połowy 2010 r. działalność wystawiennicza Muzeum prowadzona jest poza siedzibą i w oddziałach./wikipedia/

Muzeum Regionalne w Siedlcach powstało w 1928 roku. Mieści się w XVIII-wiecznym ratuszu klasycystyczno-barokowym. Budynek wzniesiono z inicjatywy ówczesnych właścicieli miasta – książęcej rodziny Czartoryskich. Stanowi centrum dużego reprezentacyjnego placu miejskiego i jest ważną częścią układu urbanistycznego. Siedlecka placówka gromadzi eksponaty z zakresu sztuki, historii, fotografii archiwalnej, numizmatyki, etnografii i archeologii. Prowadzi również badania naukowe oraz działalność edukacyjną, wystawienniczą i wydawniczą. W swoich zasobach posiada ponad 12 tysięcy eksponatów. Są to malarstwo i grafika XIX i XX w., największa w Polsce kolekcja części niemieckich rakiet balistycznych V-2, bogaty zbiór szklanych negatywów z przełomu XIX i XX wieku oraz  tkaniny, rzeźby, sprzęt gospodarstwa domowego i narzędzia rolnicze.

Muzeum Ziemiaństwa w Dąbrowie – Oddział Muzeum Regionalnego w Siedlcach to dwór i oficyna zbudowane około 1852 r. dla rodziny Dobrzyńskich. Kolejnymi ich właścicielami byli Bujalscy i  Fayettowie, a  do 1944 r. – Ignacy Fonberg. Majątek rozparcelowano, a rodzina musiała opuścić Dąbrowę. Od 2011 roku obiekt był remontowany i przygotowywany do celów muzealnych. We dworze prezentowane są zabytkowe wnętrza ziemiańskie przełomu XIX i XX wieku, jak: kancelaria dworska, pokój pani domu, sypialnie, salon, jadalnia, kuchnia, łazienka itp. W parku można obejrzeć obiekty nawiązujące do dawnej części gospodarczej majątku jak: spichlerz, gołębnik, wędzarnia itp.

Muzeum Pożarnictwa w Kotuniu – Oddział Muzeum Regionalnego w Siedlcach to jedyne muzeum techniczne w regionie. Mieści się w remizie Ochotniczej Straży Pożarnej. Powstało w 1982 r., a w następnym roku zostało przekształcone w Oddział Muzeum Okręgowego w Siedlcach, obecnie Regionalnego. W zasobach posiada ponad 1000 eksponatów. Zbiory muzeum to niejednokrotnie wyjątkowe okazy zabytkowego sprzętu pożarniczego m.in.: motopompy, wozy strażackie, sprzęt gaśniczy, umundurowanie strażackie. Muzeum posiada również bogate zbiory fotografii, sztandarów, odznaczeń i medali.  Głównym obszarem zainteresowania muzeum jest kultura i technika polskiego pożarnictwa od XIX w. do czasów współczesnych.

Muzeum Walki i Męczeństwa w Treblince powstało w 1964 r. Na jego terenie znajdują się: były Karny Obóz Pracy (Treblinka I), były Obóz Zagłady (Treblinka II), Pomnik Martyrologii Romów i Sinti oraz kopalnia żwiru. Upamiętnienie tworzą m.in.: założenie pomnikowo-przestrzenne z symbolicznym cmentarzem żydowskim utworzonym z 17 tysięcy głazów i centralnym pomnikiem oraz pomnik ofiar-więźniów Karnego Obozu Pracy. W budynku muzealnym prezentowane są stałe i czasowe ekspozycje na temat II wojny światowej, obozów w Treblince oraz wystawy artystyczne poświęcone problematyce holokaustu. Są tutaj m.in. kopie rysunków wykonane przez ocalałego więźnia Samuela Willenberga, które przekazał do muzeum. Obejrzeć też będzie można makietę Obozu Zagłady, przedmioty odnalezione na terenie Obozu Pracy oraz macewy (nagrobki żydowskie), które niemieccy naziści wykorzystali jako materiał budowlany. Wydobyto je z „Czarnej Drogi” łączącej oba obozy.

Muzeum Walki i Męczeństwa w Treblince powstało w 1964 r. Na jego terenie znajdują się: były Karny Obóz Pracy (Treblinka I), były Obóz Zagłady (Treblinka II), Pomnik Martyrologii Romów i Sinti oraz kopalnia żwiru. Upamiętnienie tworzą m.in.: założenie pomnikowo-przestrzenne z symbolicznym cmentarzem żydowskim utworzonym z 17 tysięcy głazów i centralnym pomnikiem oraz pomnik ofiar-więźniów Karnego Obozu Pracy. W budynku muzealnym prezentowane są stałe i czasowe ekspozycje na temat II wojny światowej, obozów w Treblince oraz wystawy artystyczne poświęcone problematyce holokaustu. Są tutaj m.in. kopie rysunków wykonane przez ocalałego więźnia Samuela Willenberga, które przekazał do muzeum. Obejrzeć też będzie można makietę Obozu Zagłady, przedmioty odnalezione na terenie Obozu Pracy oraz macewy (nagrobki żydowskie), które niemieccy naziści wykorzystali jako materiał budowlany. Wydobyto je z „Czarnej Drogi” łączącej oba obozy.

Muzeum Walki i Męczeństwa w Treblince powstało w 1964 r. Na jego terenie znajdują się: były Karny Obóz Pracy (Treblinka I), były Obóz Zagłady (Treblinka II), Pomnik Martyrologii Romów i Sinti oraz kopalnia żwiru. Upamiętnienie tworzą m.in.: założenie pomnikowo-przestrzenne z symbolicznym cmentarzem żydowskim utworzonym z 17 tysięcy głazów i centralnym pomnikiem oraz pomnik ofiar-więźniów Karnego Obozu Pracy. W budynku muzealnym prezentowane są stałe i czasowe ekspozycje na temat II wojny światowej, obozów w Treblince oraz wystawy artystyczne poświęcone problematyce holokaustu. Są tutaj m.in. kopie rysunków wykonane przez ocalałego więźnia Samuela Willenberga, które przekazał do muzeum. Obejrzeć też będzie można makietę Obozu Zagłady, przedmioty odnalezione na terenie Obozu Pracy oraz macewy (nagrobki żydowskie), które niemieccy naziści wykorzystali jako materiał budowlany. Wydobyto je z „Czarnej Drogi” łączącej oba obozy.

Szlak Pamięci Cichociemnych „Załusków – Wszeliwy – Brzozów Stary” leży w Gminie Iłów, w powiecie sochaczewskim, w województwie mazowieckim. Upamiętnia operację Cichociemnych „Jacket”. Cichociemni wylądowali pomyłkowo bardzo blisko granicy między III Rzeszą a Generalną Gubernią, która biegła przez Wszeliwy i Brzozów Stary, stąd napotkali opór niemieckich celników. Na Szlaku Pamięci Cichociemnych w Brzozowie Starym znajduje się szczególne miejsce historyczne, gdyż tutaj 28 grudnia 1941 r. zginęli z rąk Niemców pierwsi dwaj Cichociemni. To tragiczne wydarzenie upamiętnia obelisk znajdujący się w miejscu ich walki i śmierci na Skwerze im. Żołnierzy AK Cichociemnych. Na miejscowym cmentarzu przy kwaterze Żołnierzy Września 1939 r. znajduje się ich grób. Warto zajrzeć do kościoła z połowy XIX wieku,  gdzie znajduje się pamiątkowa tablica poświęcona śmierci dwóch Cichociemnych. Przez Szlak Pamięci Cichociemnych prowadzą 4 tablice informacyjne znajdujące się we Wszeliwach (przy Lewiatanie), w Brzozowie  Starym (przy obelisku, na cmentarzu parafialnym i przy szkole).