Lista znaczków

Centrum Szyfrów Enigma opowiada prawdziwą historię złamania szyfru Enigmy i pokazuje Polaków stojących za tym sukcesem. Ekspozycja pokazuje istotę Enigmy – sztukę szyfrowania i kodowania oraz doskonałą współpracę genialnych polskich matematyków. Podkreśla potęgę umysłu, znaczenie odwagi i moc pracy zespołowej, czego najlepszym przykładem jest współpraca Mariana Rejewskiego, Henryka Zygalskiego i Jerzego Różyckiego. Odwiedzający Centrum szyfrów Enigma mogą wziąć udział w kursie szyfrowania i odczytywania zakodowanych wiadomości. Poznają najciekawsze metody utajniania informacji stosowane od starożytności aż po czasy współczesne. Zmierzą się z łamigłówkami, zagadkami i szyframi. 
Przestrzeń CSE, znajdująca się w dawnym Collegium Martineum z przełomu lat 40 i 50 XX wieku, została przystosowana do potrzeb osób z niepełnosprawnościami, rodzin z dziećmi oraz seniorów i seniorek. Ekspozycję zwiedza się z audioprzewodnikiem (są dostępne w różnych wersjach językowych, z audiodeskrypcją, w tekście łatwym do zrozumienia oraz polskim języku migowym).

Centrum Tradycji i Kultury w Komornikach jest obiektem użyteczności publicznej, w którym prowadzona jest działalność oferująca bogaty wachlarz usług z dziedziny kultury, sztuki, rozrywki i turystyki. W obiekcie zlokalizowano m.in. bibliotekę, salę widowiskową z 283 miejscami,  pracownie oraz czytelnię. Budynek CTiK został oddany do użytku w 2020 r. Jego nowoczesna bryła oraz zastosowanie drewna i szkła doskonale korespondują z historycznym otoczeniem.  Niebanalna sylwetka budynku Centrum stanowi bez wątpienia jego element wyróżniający, nic więc dziwnego, że budowla została już dwukrotnie nagrodzona w prestiżowych konkursach architektonicznych. Jeszcze w 2020 r. CTiK w Komornikach uzyskało tytuł „Budowa XXI w.” w konkursie „Modernizacja Roku & Budowa XXI w.”. Na początku 2021 r. obiekt nagrodzono również w ramach konkursu Nagroda Architektoniczna Województwa Wielkopolskiego.

Na szklaku wina i miodu w województwie lubuskim w gminie Zabór znajduje się pasieka o nazwie Pszczelarnia Słodnik. Jest to rodzinna pasieka wędrowna, której tradycja sięga lat 20. XX wieku.  Obecnie pasieka składa się z 70-ęciu rodzin pszczelich, które zamieszkują 10-ramkowe i 12-ramkowe ule wielkopolskie. Większość z nich wykonana jest z drewna, lecz w pasiece można też znaleźć modele styropianowe. Teren pasieki został przystosowany do potrzeb osób zwiedzających i szeroko pojętej apiturystyki. Gości wita u bramy rzeźba św. Ambrożego patrona pszczelarzy. W Pszczelarni można zobacz ścieżkę edukacyjną o owadach zapylających, wystawę uli, ogród z roślinami miododajnymi oraz  specjalne domki do inhalacji powietrzem z ula. Pszczelarnia Słodnik organizuje prelekcje o pszczołach i degustacje produktów pszczelich dla dzieci i dorosłych. Pasieka posiada również infrastrukturę turystyczną w postaci wiat rekreacyjnych umiejscowionych w pobliżu tężni solankowej. 

Dworzec Dobrych Myśli to wystawa misi i lalek, znajdująca się w budynku ustrońskiego dworca kolejowego. W miejscu tym znajdują się trzy niezwykle ciekawe kolekcje wpisane do Polskiej Księgi Rekordów i Osobliwości. Znajduje się tu największa w Europie, bo licząca przeszło 11 tys. egzemplarzy kolekcja misiów Bruna Zielonki, ale także kolekcja Lalki Świata – własność Ewy i Jagody Liszka. Całość uzupełnia ponad 600 lalek typu Barbie Anity Michałowskiej, w artystycznych strojach szytych na miarę. Jednak podstawą  wystawy jest kolekcja misiów, wśród których znajduje się zarówno eksponat najmniejszy, bo wielkości 2 mm, jak i największy – 10. metrowej wysokości. Kolekcja składa się z misiów różnych rodzajów z całego świata. Są tu maskotki znane młodszemu pokoleniu, ale i misie starsze pamiętane przez nasze babcie. Na wystawie znajdziemy gwiazdy bajkowego ekranu jak Uszatka, Colargola, Paddingtona czy Gumisie. Nie zabrakło eksponatów zdjęciowych, rysunków, znaczków pocztowych, pocztówek i przypinek oraz wielu innych związanych z misiami i niedźwiedziami. Na Dworcu Dobrych Myśli znajduje się kawiarenka oraz taras, na którym również spotkamy ciekawe misie.

Stadion w Gorzowie Wielkopolskim powstał na terenie byłego wysypiska śmieci. Prace przy budowie prowadzone były w ramach czynu społecznego, a otwarcie stadionu nastąpiło w lipcu 1951 roku.  Pierwszymi zawodami przeprowadzonymi na obiekcie był turniej o „Stalowy But”. Początkowo tor miał długość 395 m. W latach 1957-1964 wybudowano m.in. garaż klubowy z wieloma urządzeniami, bandę w stylu angielskim i ogrodzenie oraz skrócono tor do 352 m. Kolejne prace modernizacyjne prowadzono cyklicznie od 1981 do 2011 roku. Ostatecznie pojemność stadionu wyniosła ok. 15 tys. miejsc. Od roku 1997 gorzowski stadion nosi imię Edwarda Jancarza, ikony gorzowskiego żużla, który w rozgrywkach rangi mistrzostw świata zdobywał medale we wszystkich kategoriach. Mnogość zdobytych medali i tytułów jest tak duża, że nie sposób ich tu wszystkich wymienić. Przez całą karierę związany był z macierzystym klubem - Stal Gorzów, który jest jednym z najbardziej utytułowanych żużlowych klubów w Polsce.

Ponad zbiornikiem wodnym Dobromierz wznosi się wzgórze o nazwie Wieżyca. Na jej południowym stoku w 2000 roku stanął granitowy krzyż, który powstał by uczcić 2000 rocznicę przyjścia na świat Jezusa Chrystusa. Uroczystego poświęcenia Krzyża Milenijnego 12 października 2000 dokonał Biskup legnicki dr Tadeusz Rybak, w asyście mieszkańców miejscowej parafii i okolicznych miejscowości. Inicjatorem budowy tego krzyża był proboszcz dobromierskiej parafii ks Jan Gargasewicz. Kilkunastometrowej wysokości krzyż jest charakterystycznym punktem w okolicy widocznym z wielu okolicznych miejscowości. Spod krzyża rozciągają się natomiast przepiękne widoki na dobromierski zalew oraz widoczne w oddali Góry Sowie i Masyw Ślęży, a także zabudowania Strzegomia czy Świebodzic.

Wystawa Starych Motocykli w Folwarku Cyziówka w miejscowości Kamionka koło Sędziszowa Małopolskiego to miejsce unikatowe. To tutaj czeka niezwykły wehikuł czasu  - świat starych, zabytkowych motocykli, lśniący chromem i pachnący przygodą. W świat dawnych podróży wprowadza największy zbiór przedwojennych jednośladów takich marek jak BMW i Zundapp, a także niezwykła kolekcja polskich przedwojennych, a dziś już kultowych motocykli jak Moj, Tornedo, Sokół, Niemen i wiele innych. Dla wszystkich pragnących powrócić wspomnieniem do lat 50. i 60. czekają jednoślady z czasów PRL, a także konstrukcje z czasów początków motoryzacji, takie jak Douglas z 1914 roku czy Indian z 1919 r. Ekspozycję tworzy ponad 85 maszyn z różnych epok i krajów. To u tutaj zetkniemy się z motocyklami, które mają swoją historię oraz duszę. Wystawa pokazuje żywe legendy i zaskakujące rozwiązania inżynierskie, których nie zobaczymy nigdzie indziej. Prezentowane eksponaty odnowione są ze szczególną dbałością o zachowanie oryginalności i przywróceniem sprawności. Nie przegapcie jednego z największych zbiorów zabytkowych motocykli w Polsce. Przygotujcie się na niezapomniane wrażenia. W ofercie oprócz tradycyjnego zwiedzania przewidziano dodatkowe atrakcje jakie oferuje Folwark Cyziówka.

Reduta Morast wraz z Fortem Ujście stanowiły obiekty fortyfikacyjne służące obronie portu oraz ujścia Parsęty. Najsłabszym punktem obrony miasta był port i to m.in. na tej części miasta, skupili się projektanci nowych umocnień, podczas modernizacji twierdzy w latach 1770-1774. Przy ujściu Parsęty do morza powstał Fort Ujście i Szaniec Maikuhle. Razem z nimi miała współpracować nowa fortyfikacja, którą wykonano w widłach Parsęty i Kanału Drzewnego. Jest nią Reduta Bagienna, wzniesiona pod wpływem francuskiej szkoły fortyfikacyjnej. Nazywa się ją także Redutą Morast, z j. niemieckiego od moczarów, na których ją wykonano. Zaprojektowana została przez francuskiego inżyniera Madeleina Tourous hrabiego d’Heinze. Konstrukcję wzniesiono na palach, po czym zasypano ziemią. Od strony miasta wzniesiono dwa obiekty murowane, kryte ziemią. Była tam m.in. prochownia. Do obiektu prowadziła droga z mostem zwodzonym. Fortyfikację dostosowano do prowadzenia ognia z armat oraz broni strzeleckiej. W Reducie Morast funkcjonuje Klub Żeglarski. Miejsce to cieszy się dużym zainteresowaniem żeglarzy odwiedzających Marinę Solną Kołobrzeg, jak również turystów i mieszkańców Kołobrzegu.

Muzeum im. Przypkowskich w Jędrzejowie powstało w 1962 r. w wyniku przekazania Państwu przez rodzinę Przypkowskich zbiorów gromadzonych od kilku pokoleń. Jedna z największych na świecie kolekcji zegarów słonecznych oraz przyrządów astronomicznych stanowi atrakcję nie tylko dla miłośników astronomii. Zawiera niemal wszystkie typy zegarów słonecznych używanych od XVI w. po czasy współczesne. Oprócz nich prezentowane są instrumenty gnomoniczne, klepsydry, zegary ogniowe i mechaniczne. Feliks Przypkowski, lekarz z wykształcenia, z zamiłowania astronom, kolekcjonował zegary słoneczne i sam je konstruował. W rozwijaniu tej nietypowej pasji pomagał mu syn Tadeusz, pierwszy dyrektor muzeum. Zwiedzający mogą dziś obejrzeć dawne mieszkanie rodziny z początku XX w. - gabinet lekarski Feliksa, salon, bibliotekę, jadalnię, sypialnię i kuchnię. W drugiej kamienicy wnętrza są stylizowane na pałacowe apartamenty. Tutaj eksponowane są zabytkowe meble i rzemiosło artystyczne z XVI-XIX w., a także zespół rokokowych kurdybanów z połowy XVIII w. Zbiory uzupełnia biblioteka starodruków oraz kolekcja grafiki i ekslibrisu, licząca obecnie około 25 tys. znaków książkowych i grafik od XVI do XX w.

Około roku 1190 nad rzeką Regą istniał gród strzegący drogi z Kołobrzegu do Stargardu. W drugiej połowie XIII wieku w miejscu grodu powstała rycerska siedziba. Początkowo warownia była drewniana i otoczona ziemnym wałem. Zbudowana została na wzgórzu wznoszącym się 3,5m ponad łąki nad rzeką Regą. Po roku 1365 Borkowie w miejscu drewnianej warowni rozpoczęli budowę zamku murowanego z kamienia i cegły. Jednocześnie z budową zamku Borkowie rozpoczęli wznoszenie murów miejskich, których długość wyniosła prawie 1300 metrów. Zamek w Resku, mimo, że sprzężony z fortyfikacjami miejskimi został oddzielony od miasta murem i nawodnioną fosą. Prowadziła do niego brama zamkowa. W 1774 r. Borkowie dokonują rozbiórki średniowiecznego zamku i wznoszą w jego miejsce dwór z szachulca. Zniszczono pozostałości gotyckich zabudowań, co utrudnia odtworzenie pierwotnego wyglądu zamku. Dwór uległ zniszczeniu w roku 1826. W kolejnych latach rozebrane zostały mury miejskie, a na terenie wokół zamku powstał park. Obecnie zobaczyć tu można zamkową strukturę: koronę współczesnych murów, zamkową piwnicę i stojący tam centralny filar renesansowych sklepień, schody, balustrady, galerie widokowe.

Rega jest jednym z najładniejszych i najciekawszych szlaków kajakowych północnej Polski. Bierze swój początek w lasach niedaleko wsi Bronowo i uchodzi do morza w urokliwym Mrzeżynie. Wielokrotnie zmienia kierunek biegu, dlatego jest wymarzoną trasą dla uprawiających kajakarstwo. Brzegi rzeki są dość wysokie ze zwisającymi gałęziami oraz pochylonymi lub zatopionymi drzewami, co czyni spływ bardziej atrakcyjnym i dostarcza wiele interesujących wrażeń. W Resku zlokalizowane są 3 przystanie kajakowe. Na jednej z nich można podziwiać obelisk poświęcony papieżowi Janowi Pawłowi II, który jeszcze, jako Karol Wojtyła płynął szlakiem rzeki Regi. Trasa szlaku biegnącego przez gminę to łącznie 25 km i jednodniowe wyzwanie dla kajakarzy. Przed rozpoczęciem spływu warto zapoznać się z historią rycerza Widanta, którego do dziś ciemną nocą można zobaczyć unoszącego się nad Regą.

Na południowy wschód od Żarek, tuż przy drodze 792, na szczycie wzgórza Leskowiec, znajdują się pozostałości dawnego kościoła św. Stanisława w Żarkach. Świątynia ta została zbudowana jeszcze przed 1782 rokiem. Jak podają źródła historyczne, pierwotnie była to drewniana, przydrożna kaplica wzmiankowana w 1595 r. Przy kościele znajdował się niewielki cmentarz, na którym pochówków dokonywano w pierwszej połowie XV w. Od połowy XIX w. obiekt pozostaje w trwałej ruinie. Co roku, 8 maja w dniu liturgicznego wspomnienia św. Stanisława, biskupa i męczennika, przy pozostałości kościoła odprawiana jest msza święta. Kościół św. Stanisława w Żarkach znajduje się na krawędzi uskoku zwanego kuestą jurajską. Tuż obok kościoła znajduje się doskonały punkt widokowy na pradolinę Warty i okoliczne miejscowości.

„Głazy Krasnoludków” to rezerwat przyrody w północno-zachodniej części Gór Stołowych położony na zalesionym zboczu na północny wschód od Chełmska Śląskiego. Rezerwat utworzono w 1970 roku w celu ochrony form skalnych, naturalnych formacji roślinnych i rzadkich roślin chronionych. Główną formą ochrony w rezerwacie są formacje skalne tzw. Gorzeszowskie Skałki przybierające różne formy i przypominające postacie, wieże, grzyby, zwierzęta, maczugi oraz pionowe ściany. Formy te poprzecinane są wąskimi szczelinami i labiryntami utworzonymi w piaskowcach i marglach pochodzenia górnokredowego, dodatkowo wyżłobione wodą. Tworzące rezerwat Gorzeszowskie Skałki wypiętrzają się na długości ok. 1,5 km, tworząc pas szerokości ok. 150 metrów. Większość form skalnych wznosi się na 5-7 metrów, a najwyższe osiągają wysokość dochodzącą do 17 m.

Muzeum i Ośrodek Kultury Białoruskiej w Hajnówce to organizacja pozarządowa, zajmująca się zachowywaniem dziedzictwa kulturowego białoruskiej mniejszości narodowej w Polsce, oraz kreowaniem współczesnej kultury i sztuki Białorusinów. Muzeum to obiekt zbudowany staraniem białoruskiej społeczności Podlasia i całej Polski, państwa Białoruś jak również dzięki pomocy diaspor białoruskich z całego świata od Włoch i Anglii po Stany Zjednoczone, Kanadę, Australię czy Izrael. Dziś służy nie tylko Białorusinom, pokazuje skrawek białoruskiego świata. Muzeum to 3 stałe, etnograficzne ekspozycje związane z kulturą materialną Białorusinów. Na wystawach ukazanych jest kilkaset eksponatów z przełomu XIX i XX w. Muzeum to również wystawy czasowe związane z malarstwem, rzeźbą, fotografią, historią, oscylujące wokół białoruskiej kultury i sztuki.

Przedstawiono tutaj PRL-owską rzeczywistość bez wyśmiewania, wychwalania i nostalgii, tylko taką, jaka była. Podczas blisko godzinnego zwiedzania poznasz mnóstwo kultowych rzeczy, postaci i zjawisk z czasów PRL. Muzeum zwiedza się z audio przewodnikiem, do którego głosu użyczył Tomasz Knapik - słynny lektor filmowy, radiowy i telewizyjny. Zbiory zaprezentowano w 8 gabinetach (sklep, pokój z lat 70, kuchnia, łazienka, gabinet I sekretarza, posterunek MO, pokój z lat 80 i sala filmowa) oraz na 14 wystawach tematycznych. Hitem jest nowa wystawa poświęcona katastrofie w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej. Prezentowany zakres zbiorów muzeum to pamiątki z lat 1944–1989. Zbiory zebrano głównie z terenów Roztocza i Zamojszczyzny, ale także zostały przekazane przez „Zasłużonych Zaopatrzeniowców” z całej Polski. Muzeum urządzono w starym domu, na którym znajduje się mural nawiązujący do bajek z okresu PRL. Kolorowe dzieło wywołuje mnóstwo radości na twarzach turystów! Zabierzemy Cię, Obywatelu, w podróż do dawnych lat – czasów kolejek, kartek na towary, propagandy i cenzury oraz prywatek, winylów i świetnej muzyki.

Szlak Złotych Górników prowadzi po miejscach związanych z eksploatacją złota w okolicach Głuchołaz. Jego atrakcyjność została wyróżniona tytułem Najlepszego Produktu Turystycznego Opolszczyzny w 2009 r. oraz nominacją w 2016 r.  do tytułu 7 cudów Polski miesięcznika National Geographic jako jednego z najatrakcyjniejszych turystycznie miejsc w kraju. Wartości historyczne szlaku podkreślają dodatkowo niezwykłe walory krajobrazowe i przyrodnicze. Wędrówkę najlepiej zacząć w centrum dawnej dzielnicy uzdrowiskowej, przy fontannie Amorek – gdzie niegdyś, w XVI w. zobaczyć można było stojące jeden za drugim żurawie szybów górniczych. W kolejnych wiekach postępująca rozbudowa miasta zatarła część charakterystycznych budowli górniczych. Pozostały jednak na trasie szlaku, w masywie Przedniej Kopy, liczne relikty górnictwa złota w postaci szybów, hałd płonnego nadkładu i przepłukanego urobku, pozostałości płuczek i sztolni górniczych. Trasa szlaku prowadzi przez szczyt Przedniej Kopy (495 m n.p.m.) gdzie postawiono budynek schroniska z kamienną wieżą widokową. Niedaleko, na Wiszących skałach zbudowano kaplicę św. Anny, jeden z najbardziej malowniczo posadowionych obiektów w Górach Opawskich.

21 września 2018 r. podczas sesji głuchołaskiej Rady Miejskiej nadano Głuchołazom honorowy tytuł Miasta Orderu Uśmiechu. Akt nadania przekazał Kanclerz Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu - Marek Michalak, a dokument miał następujące brzmienie: Wszem wobec i Każdemu z osobna wiadomym się czyni, że Prześwietny Gród Głuchołazy zyskał miano: Miasto Orderu Uśmiechu. Stało się to podczas Jubileuszu 50-lecia najsłoneczniejszego z odznaczeń, w roku ustanowionym przez Sejm Rokiem Ireny Sendlerowej - Kawalera Orderu Uśmiechu, w dniu 16 czerwca Roku Pańskiego 2018 w Rabce - Zdroju - Mieście Dzieci Świata z woli Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu, która nadała Miastu Głuchołazy w imieniu Dzieci Świata ten zaszczytny tytuł w podzięce za obecne zasługi i przyszłe działania zacnych Mieszkańców na rzecz najmłodszych.

Kościół farny pw. Wniebowzięcia NMP, dawniej św. Maurycego, to jeden z najcenniejszych obiektów sakralnych Pomorza Zachodniego. Został wzniesiony jako część nowego grodu, prawdopodobnie w II połowie XIII wieku. Wielokrotnie przebudowywany, dwukrotnie płonął w czasie wielkich pożarów miasta. Na przestrzeni wieków dobudowane zostały nawy boczne, obejście prezbiterium oraz kaplice przy wieży zachodniej. Kościół został poważnie zniszczony w czasie walk o miasto w roku 1945, zaś jego odbudowa trwała praktycznie do końca lat 70. Dopiero współcześnie odkrywane są elementy jego oryginalnego wyposażenia - XVII-wieczne płyty epitafijne. Reszta wyposażenia, w większości XIX-wieczna uległa zniszczeniu w czasie walk, albo została wywieziona. Po wojnie kościół, należący od czasów reformacji do gminy luterańskiej, przekazano erygowanej w roku 1924 parafii pw. św. Ottona. Duszpasterstwo prowadzą zakonnicy z Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej.

Pyrzyckie mury obronne o łącznej długości około dwóch kilometrów i średniej wysokości 7 do 9 metrów, to jeden z najlepiej zachowanych zespołów obwarowań w regionie. Pierwotnie do miasta można było wjechać dwiema bramami - Szczecińską od strony północnej i Bańską od strony południowej. Charakterystycznymi elementami są właśnie Brama Bańska, na której rozmieszczenie otworów strzelniczych sprawia wrażenie, jakby była ona cały czas czymś zaskoczona oraz Baszta Sowia - okrągła, ale i jedna z niewielu w Polsce krzywych baszt. Stosunkowo dobrze zachowane są jeszcze Baszta Lodowa, która jak sama nazwa mówi, w późniejszym czasie pełniła funkcję lodówki dla okolicznych mieszkańców, Baszta Prochowa, w której magazynowano materiały obronne oraz Baszta Pijacka, swojego czasu pełniąca funkcję miejskiej izby wytrzeźwień. Niestety II wojna światowa obróciła w pył większość historycznych zabudowań. Skutkiem trwających ponad miesiąc walk, są między innymi liczne ubytki w murach oraz totalnie zdruzgotane Brama Szczecińska i Baszta Mnisza. Dziś o ich istnieniu przypominają pozostałe niewielkie fragmenty, zaś mury można podziwiać, wędrując po dawnych wałach obronnych.

Folwark Mnichy znajduje się w powiecie międzychodzkim w dolinie niewielkiej rzeczki Kamionki. Obecny budynek dworski pochodzi z 1908 roku, jednak w bryle tej budowli znaleźć można pozostałości osiemnastowiecznego budynku, wzniesionego jeszcze przez rodzinę Sczanieckich. Budynek ten wzniesiony został na planie prostokąta. Fasada z charakterystycznym ryzalitem mieszczącym wejście główne. Jej szczyt wieńczy ozdobny ryzalit z figurą putta z rogiem obfitości oraz ozdobnymi wazami na zakończeniach fryzu. Całość udekorowana jest roślinnymi girlandami i owalami. W skład zespołu folwarcznego wchodzi także zbudowany z czerwonej cegły, na kamiennej podmurówce, budynek rządcówki z 1868 roku. Budynek ten z dworem połączony jest filarową galerią. Ponadto zespół folwarczny tworzy także stajnia z powozownią, budynek dawnej stodoły, a także gołębnik i gorzelnia. Do części dworskiej przylega zabytkowy park, założony w XIX wieku z historycznymi okazami drzew i krzewów. Na terenie folwarku mieści się ponadto izba rybacka, prezentująca bogate tradycje rybackie w regionie.

Przyjmuje się, że od czasów króla Kazimierza Wielkiego Olkusz był otaczany kamiennym murem, którego broniło 15 baszt oraz dwie bramy miejskie - Krakowska i Sławkowska. Mury miejskie miały długość około 1100 metrów i zostały wybudowane w technice opus emplectum. Zewnętrzna i wewnętrzna część muru była wykonana z ociosanych bloków czerwonego zlepieńca parczewskiego, a przestrzeń pomiędzy nimi wypełniona kruszonym wapieniem zalanym zaprawą. W XVII i XVIII wieku Olkusz padał łupem najazdów obcych wojsk, co przyczyniało się do pogorszenia stanu miejskich fortyfikacji, które popadały w ruinę.  Na początku XIX wieku mury miejskie zostały rozebrane, a na zasypanej fosie wytyczone nowe ulice.  W 1968 roku, po przypadkowym odkryciu fundamentów baszty przy ul. Szpitalnej, podjęto się rekonstrukcji fragmentu muru i baszty na oryginalnych fundamentach.  Podczas badań archeologicznych prowadzonych pomiędzy basztą a budynkiem dawnego Starostwa znaleziono kamienne fundamenty średniowiecznych budynków stojących przy tzw. uliczce przymurnej. Obecnie odkryte w trakcie badań archeologicznych fundamenty muru miejskiego, baszt i bram zostały pokazane jako niskie nadmurowania lub inny rodzaj kamienia w nawierzchni ulic i chodników. Podczas prowadzonych ostatnio prac rewitalizacyjnych zostało wymienione pokrycie dachu baszty i wyremontowany tzw. pomost bojowy. 

Ekspozycja „Podziemny Olkusz” w piwnicach dawnego starostwa jest poświęcona historii olkuskiego górnictwa oraz mennicy królewskiej. Można tu zobaczyć m.in. modele i repliki dawnych urządzeń górniczych i hutniczych, takich jak m.in. kierat, płuczka, śruba Archimedesa, czy tzw. Paternoster. Jest też część poświęcona metalurgii, gdzie prezentowane są repliki pieców używanych do wytopu ołowiu i srebra. Jedna z komór piwnic, nazwana „Srebrną komnatą”, jest opowieścią o historii srebra od starożytności po czasy współczesne. Uwagę przyciąga replika Srebrnego Krzyża Gwarków Olkuskich, którego oryginał znajduje się w olkuskiej bazylice. W ekspozycji została także przedstawiona historia olkuskiej mennicy.  W gablotach są prezentowane m.in. znaleziska archeologiczne, na jakie natrafiono podczas rewitalizacji olkuskiej starówki. Można tu zobaczyć m.in. formę do odlewania krążków, z których potem wybijano monety, czy fragmenty zabytkowych kafli piecowych. Przybliżeniu historii olkuskiego górnictwa i hutnictwa służą multimedia, czyli m.in. filmy, animacje, prezentacje, nagrania dźwiękowe i gry edukacyjne.

Olkuski ratusz został wybudowany na przełomie XIV i XV wieku. Budowla w stylu gotyckim wzniesiona z miejscowego kamienia o czerwonej barwie miała kształt prostokąta. Co ciekawe, olkuski ratusz był większy od ratusza w stołecznym Krakowie.  W olkuskim ratuszu byli przyjmowani dostojni goście odwiedzający miasto. W 1547 roku rajcy olkuscy podejmowali tu króla Zygmunta Augusta, a w 1787 roku goszczono tu króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Ratusz został rozebrany na początku XIX wieku. Na mury piwnic natrafiono w 2011 roku podczas rewitalizacji olkuskiej starówki i podjęto decyzję o ich adaptacji w celu utworzenia tam podziemnej trasy turystycznej. Staraniem władz miasta powstała tu niezwykła ekspozycja „Podziemny Olkusz”, przybliżająca historię Olkusza, nazywanego Srebrnym Miastem. Jej elementem jest m.in. przestrzenna makieta pokazująca Olkusz w czasach największej świetności. W podziemiach można zobaczyć replikę astrolabium, czyli urządzenia astronomicznego, jakie należało do słynnego olkuskiego astronoma i astrologa Marcina Bylicy. Część ekspozycji jest poświęcona historii samego ratusza – siedziby władz miasta, kancelarii i więzienia miejskiego. Dzięki prezenterom multimedialnym można szczegółowo poznać historię miasta i jego mieszkańców, a także zobaczyć stare dokumenty, ryciny i mapy.

Wieża Bramna Zamku Biskupiego to najstarszy murowany zabytek na Warmii. Stanowi fragment nieistniejącego dziś zamku z XIII wieku - pierwszej siedziby biskupów warmińskich. Pierwotnie łączyła zamek z przedzamczem, trzykondygnacyjna budowla gotycka, budowana na planie kwadratu. W dolnej kondygnacji wieży znajdował się przejazd, a w górnej reprezentacyjna kaplica pw. św. Andrzeja z unikatowym sklepieniem gwiaździstym. Sam zamek w formie średniowiecznej istniał do XIX w. W 1811 w jego zabudowaniach ulokowano szkołę. W drugiej połowie XIX wieku uległ poważniej przebudowie i rozbiórkom na korzyść rozbudowy kompleksu szkolnego. Zabudowa kompleksu uległa zniszczeniu w wyniku II wojny światowej. Pozostałe ruiny uprzątnięto w latach 50. XX w. pozostawiając najstarszy fragment - wieżę bramną. W odrestaurowanej w 2020 r. wieży znajduje się Informacja Turystyczna oraz jedyny w mieście punkt widokowy, z którego można podziwiać krajobraz ziemi braniewskiej wraz z panoramą Zalewu Wiślanego.

SkyWalk w Świeradowie-Zdroju to najwyższa wieża widokowa w Polsce, która dla turystów otworzyła swoje podwoje w czerwcu 2021 roku. Lokalizacja wieży jest wyjątkowa i nie została wybrana przypadkiem. Wieża wznosi się ponad miastem, niemalże u zbiegu granic trzech państw: Polski, Czech i Niemiec. SkyWalk ma 65 metrów wysokości, jednak to nie tylko wieża widokowa. Ta niesamowita konstrukcja urozmaicona jest elementami edukacyjnymi i kulturowymi, które spotkać można podczas spaceru łagodnie wznoszącą się kładką o długości 850 metrów. Po dotarciu na szczyt czeka m.in. siatka relaksacyjna w kształcie kropli, mapy z panoramą gór, czy też przeszklona platforma widokowa. Podróż w dół można sobie urozmaicić zjazdem ze 105. metrowej zjeżdżalni. Pobyt na wieży to jednak nie tylko adrenalina, ale też zapierające dech w piersiach widoki na Góry i Pogórze Izerskie oraz zabudowania Świeradowa-Zdroju.