Lista znaczków

Pod dworcem kolejowym w Szczecinie jak również w przydworcowej skarpie znajduje się schron z okresu II wojny światowej. Zbudowali go Niemcy wykorzystując osiemnastowieczne fortyfikacje podziemne, a ukończyli w 1941 roku. Schron schodzi pod ziemię na głębokość pięciu kondygnacji. Tworzą go żelbetowe ściany i stropy niemal trzymetrowej grubości. Ogólna powierzchnia schronu to blisko 3 tys. metrów kwadratowych. Do końca wojny schron służył do ochrony ludności cywilnej miasta. Po wojnie i przekazaniu Szczecina Polsce, schron przebudowano na schron przeciwatomowy, mogący pomieścić nawet 5 tys. osób. Do lat 90. XX wieku odbywały się w nim ćwiczenia obrony cywilnej. W 2014 roku podziemia stały się scenografią do filmu „Wielka ucieczka na północ” ukazującego dalsze losy bohaterów filmu „Wielka ucieczka” z 1963 roku. Obecnie podziemny schron funkcjonuje jako obiekt turystyczny mieszczący  „Podziemne Trasy Szczecina”. Na dwóch udostępnionych trasach przedstawiono m.in. historię miasta podczas II wojny światowej i w czasach PRL-u, dzieje szczecińskich fortyfikacji jak również eksponaty związane z systemem schronów i obroną cywilną. W 2008 roku obiekt otrzymał tytuł „Turystycznego Produktu Polski”  Polskiej Organizacji Turystycznej.

Brama Królewska w Szczecinie jest jedną z bram miejskich znajdującą się u zbiegu ulicy Jana Matejki i placu Żołnierza Polskiego. Barokowa brama powstała w latach  1725–1728,według projektu holenderskiego projektanta twierdz Gerharda Corneliusa van Wallrawe, w miejscu dawnych murów miejskich i wchodziła w skład systemu pruskich fortyfikacji Szczecina. Budowla z obu stron zwieńczona jest ozdobnymi attykami wywyższającymi się wyraźnie ponad pozostałą częścią. Jest bogato zdobiona rzeźbami autorstwa  Bartholome Damarta. Na jednej z attyk widnieje postać odpoczywającego Herkulesa z maczugą w dłoni, a tuż obok również odpoczywający Mars trzyma miecz i tarczę. Wejścia do bramy zamykają ozdobne kraty z końca XIX wieku. Nad wejściem znajduje się sylwetka czarnego orła pruskiego, a po przeciwnej stronie drugie wejście zdobią dwa putta trzymające tarczę herbową z inicjałami Fryderyka Wilhelma I Pruskiego. Na zachodniej ścianie budowli znajduje się tablica upamiętniającą Dezyderego Chłapowskiego, który w Forcie „Prusy” w Twierdzy Szczecin odbył karę pozbawienia wolności.

Brama Portowa w Szczecinie podobnie jak Brama Królewska to jedna z dawnych bram miejskich Szczecina. Wybudowana została w latach 1725–1727. Jej projektantem był holender Gerhard Cornelius van Wallrawe, a liczne zdobienia są autorstwa francuskiego rzeźbiarza Bartholome Damarta. Barokowa Brama Portowa pierwotnie nosiła nazwę Bramy Brandenburskiej, a później także Bramy Berlińskiej, gdyż rzeczywiście prowadziła ze Szczecina prosto do Berlina. Swoją obecną nazwę brama zyskała w 1945 roku kiedy to Szczecin przypadł Polsce. Powstała jako pamiątka odkupienia Pomorza Zachodniego od Szwedów przez króla Prus Fryderyka Wilhelma I w 1719 roku.  W jednej z attyk znajduje się złocony napis w języku łacińskim upamiętniający to wydarzenie.  Tuż powyżej przedstawiono płaskorzeźbioną panoramę miasta z wizerunkiem Viadrusa – boga Odry.  Nad panoramą widnieje owalna tarcza z herbem Prus, a całość zwieńczona została królewską koroną. Liczne zdobienia z motywami militarnymi znajdują się także na przeciwległej attyce. Dziś Brama Portowa znajduje się w centrum Szczecina i aż trudno sobie wyobrazić, że niegdyś zamykała ona miasto od zachodu.

Pomnik Morsa – jest symbolem organizowanych w Mielnie od 2004 roku Międzynarodowych Zlotów Morsów. Każdego roku w połowie lutego Mielno staje się miejscem największej w kraju imprezy dla miłośników lodowatych kąpieli. Każdemu zlotowi morsów towarzyszy inne hasło przewodnie. W 2024 roku podczas XXI Zlotu 8493 Morsy jednocześnie wykąpały się w Bałtyku. Pomnik Morsa stoi na ul. Kościuszki przy głównym wejściu na plażę w Mielnie. Do Mielna pomnikowy mors zawitał w 2010 roku i oficjalnie został odsłonięty podczas ówczesnego Zlotu Morsów. Autorem pomnika jest poznański rzeźbiarz - Robert Sobociński. Na pewno jest to jedyny taki pomnik w Polsce, a być może i na świecie.

Przystań rybacka w Mielnie – Unieściu jest jedną z dwóch przystani rybackich w gminie Mielno. Unieście to od 2017 roku dzielnica Mielna. Przystań powstała w 1994 roku. Wszystkie kutry rybackie, wyruszające z Unieścia oznaczone są wymalowaną na burcie sygnaturą „UNI”. Na przystani można zakupić różne gatunki ryb wędzonych, smażonych lub świeżych. W sklepikach również dostępne są rozmaite wyroby rybne. Ponadto  właśnie tutaj można przyjrzeć się pracy rybaków, podziwiać wpływające i wypływające kutry, okopcone piece do wędzenia ryb, prace przy sieciach czy potężne wyciągarki, którymi łodzie wyciągane są na brzeg. Życie toczy się tutaj cały rok, dlatego warto odwiedzać przystań o różnych porach roku. Przystań rybacka jest często odwiedzana przez turystów dlatego jest jedną z atrakcji turystycznych Mielna.

Port w Szczecinie to handlowy port morski i rzeczny znajdujący się nad Odrą, w dzielnicy Śródmieście w środkowej części miasta. Razem z portem w Świnoujściu tworzy największy kompleks portowy na południowym Bałtyku. Port w Szczecinie obsługuje transporty drobnicowe jak i wielkogabarytowe. Według ustawy o obszarach morskich, port morski w Szczecinie należy do portów o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej. Do portu dochodzą tory kolejowe i drogi dojazdowe, a na jego obszarze znajduje się kilka terminali przeładunkowych: kontenerowe, przeładunku paliw, węgla, rudy i fosfatów. Położenie geograficzne szczecińskiego portu, a także liczne kanały, baseny i wyspy  sprawiają, że sam w sobie jest on atrakcją turystyczną i poza działalnością typowo portową prowadzona jest tu także działalność turystyczna. Ruch turystyczny i pasażerski obsługiwany jest przez Dworzec Morski Żeglugi Szczecińskiej, a organizowane rejsy odbywają się zarówno po porcie jak i naturalnych akwenach Odry i jeziorze Dąbie. W sezonie turystycznym uruchamiane są połączenia turystyczne ze Świnoujściem. Port w Szczecinie odwiedzają zarówno jednostki śródlądowe jak i pełnomorskie statki wycieczkowe.

Szczecinecka Kalwaria  jest częścią Parafii pw. św. Rozalii z Palermo w Szczecinku. To jedyna w swoim rodzaju kamienna kalwaria w Diecezji Koszalińsko - Kołobrzeskiej, a trzecia taka Droga Krzyżowa w Polsce. Prócz charakteru religijnego, nawiązuje poprzez niektóre elementy do historii miasta i Polski. Składa się z 3. „ścieżek”. Najważniejsza z nich - Plenerowa Droga Krzyżowa i dwie pozostałe - „Scieżka Patronów” i „Ścieżka Historii” ( wszystkie kamienne), zawierają razem około 40 obiektów, nie wliczając samego kościoła z nietypową bryłą architektoniczną. Spośród tak licznych można wyróżnić te najciekawsze i najokazalsze, a więc: stację „Miniatura Ostrej Bramy” wzorowaną na wileńskiej Ostrej Bramie, grotę św. Rozalii z figurą patronki – replikę z Palermo na Sycylii, stację „Marientron” z figurą Szczecineckiej Matki Bożej Zielnej, muzeum parafialne – jedyne takie w diecezji (z bogatym zbiorem eksponatów kamiennych z ciekawych miejsc, zbiorem muszli i bursztynu) oraz lapidarium, czyli „Szczecinecki Świat Kamienia”, także jedyne w diecezji, które eksponuje kamienie z wielu miejsc świata, mające wartość geograficzno-historyczną oraz religijną. Szczecinecka Kalwaria, kamienna i zielona, istnieje zaledwie 17 lat, a już swoją atrakcyjnością, w sensie religijnym i turystycznym potrafiła przyciągnąć tysiące pielgrzymów i turystów nie tylko  z regionu, lecz kraju i świata.

Rega jest jednym z najładniejszych i najciekawszych szlaków kajakowych północnej Polski. Bierze swój początek w lasach niedaleko wsi Bronowo i uchodzi do morza w urokliwym Mrzeżynie. Wielokrotnie zmienia kierunek biegu, dlatego jest wymarzoną trasą dla uprawiających kajakarstwo. Brzegi rzeki są dość wysokie ze zwisającymi gałęziami oraz pochylonymi lub zatopionymi drzewami, co czyni spływ bardziej atrakcyjnym i dostarcza wiele interesujących wrażeń. W Resku zlokalizowane są 3 przystanie kajakowe. Na jednej z nich można podziwiać obelisk poświęcony papieżowi Janowi Pawłowi II, który jeszcze, jako Karol Wojtyła płynął szlakiem rzeki Regi. Trasa szlaku biegnącego przez gminę to łącznie 25 km i jednodniowe wyzwanie dla kajakarzy. Przed rozpoczęciem spływu warto zapoznać się z historią rycerza Widanta, którego do dziś ciemną nocą można zobaczyć unoszącego się nad Regą.

Około roku 1190 nad rzeką Regą istniał gród strzegący drogi z Kołobrzegu do Stargardu. W drugiej połowie XIII wieku w miejscu grodu powstała rycerska siedziba. Początkowo warownia była drewniana i otoczona ziemnym wałem. Zbudowana została na wzgórzu wznoszącym się 3,5m ponad łąki nad rzeką Regą. Po roku 1365 Borkowie w miejscu drewnianej warowni rozpoczęli budowę zamku murowanego z kamienia i cegły. Jednocześnie z budową zamku Borkowie rozpoczęli wznoszenie murów miejskich, których długość wyniosła prawie 1300 metrów. Zamek w Resku, mimo, że sprzężony z fortyfikacjami miejskimi został oddzielony od miasta murem i nawodnioną fosą. Prowadziła do niego brama zamkowa. W 1774 r. Borkowie dokonują rozbiórki średniowiecznego zamku i wznoszą w jego miejsce dwór z szachulca. Zniszczono pozostałości gotyckich zabudowań, co utrudnia odtworzenie pierwotnego wyglądu zamku. Dwór uległ zniszczeniu w roku 1826. W kolejnych latach rozebrane zostały mury miejskie, a na terenie wokół zamku powstał park. Obecnie zobaczyć tu można zamkową strukturę: koronę współczesnych murów, zamkową piwnicę i stojący tam centralny filar renesansowych sklepień, schody, balustrady, galerie widokowe.

Malowniczo położony Zamek Książąt Pomorskich w Szczecinku, będący siedzibą Centrum Konferencyjnego ZAMEK, ma za sobą długą historię. W różnych założeniach, przechodząc liczne przebudowy, renowacje, a czasami wręcz odbudowy, istnieje w tym samym miejscu od połowy XIV wieku. Po gruntownym remoncie współfinansowanym przez Unię Europejską od września 2013 roku funkcjonuje tu Centrum Konferencyjne ZAMEK dysponujące nowocześnie wyposażonymi salami wykładowymi, a także restauracją z letnim ogródkiem i stylowym pubem z weekendowym graniem na żywo. W Zamkowej, pełnej niezwykłego klimatu restauracji, wśród wielu potraw łączących tradycję staropolskich smaków z elementami kuchni nowoczesnej, szczególną uwagę gości przyciąga jesiotr na parze w sosie z kiszonych ogórków, podawany na glazurowanej marchewce i groszku cukrowym. Jesiotr to nie tylko szlachetna i bardzo smaczna ryba, ale przede wszystkim ważny element graficzny herbu Szczecinka oraz jeden z symboli miasta. W Centrum Konferencyjnym Zamek przygotowano także dla gości pięć wyjątkowych pokoi nawiązujących do szczecineckich legend. Niezwykłą noc spędzić można w „towarzystwie” Białej Damy, Rycerza, Zielarek, czy Ptasznika. Zamek malowniczo położony nad brzegiem jeziora Trzesiecko, w historycznym parku miejskim to wymarzone miejsce na romantyczny weekend we dwoje.

Latarnia morska w Darłowie znajduje się tuż przy ujściu rzeki Wieprzy, przy wejściu do portu. Pierwsza wzmianka o latarni w Darłowie pochodzi z 1715 roku, kiedy to zarządzono ustawienie świateł po obu stronach ujścia rzeki. W 1885 roku u nasady wschodniego falochronu zbudowano stację pilotów, do której od południa przylegała kwadratowa wieża. Stacja ta na drugim piętrze posiadała pokój dyżurnego pilota, który obsługiwał latarnię wskazując drogę do portu. Lampa z soczewką umieszczona była wtedy w oknie na wysokości 12 metrów. Obecna latarnia to stan z 1927 roku kiedy to po remoncie wieża została podwyższona do 22 metrów. Zmieniono też optykę latarni, a w 1996 roku zmodernizowano źródło zasilania, dzięki czemu dzisiaj latarnia może świecić ciągłym światłem nawet przy braku zasilania przez okres siedmiu dni. Światło latarni ma zasięg 15 mil morskich, co oznacza, że jest widziane z odległości ok. 27 kilometrów. Od sierpnia 2000 roku latarnię udostępniono zwiedzającym, którzy mogą podziwiać zarówno samą latarnię jak i piękne widoki z jej wieży.

Reduta Morast wraz z Fortem Ujście stanowiły obiekty fortyfikacyjne służące obronie portu oraz ujścia Parsęty. Najsłabszym punktem obrony miasta był port i to m.in. na tej części miasta, skupili się projektanci nowych umocnień, podczas modernizacji twierdzy w latach 1770-1774. Przy ujściu Parsęty do morza powstał Fort Ujście i Szaniec Maikuhle. Razem z nimi miała współpracować nowa fortyfikacja, którą wykonano w widłach Parsęty i Kanału Drzewnego. Jest nią Reduta Bagienna, wzniesiona pod wpływem francuskiej szkoły fortyfikacyjnej. Nazywa się ją także Redutą Morast, z j. niemieckiego od moczarów, na których ją wykonano. Zaprojektowana została przez francuskiego inżyniera Madeleina Tourous hrabiego d’Heinze. Konstrukcję wzniesiono na palach, po czym zasypano ziemią. Od strony miasta wzniesiono dwa obiekty murowane, kryte ziemią. Była tam m.in. prochownia. Do obiektu prowadziła droga z mostem zwodzonym. Fortyfikację dostosowano do prowadzenia ognia z armat oraz broni strzeleckiej. W Reducie Morast funkcjonuje Klub Żeglarski. Miejsce to cieszy się dużym zainteresowaniem żeglarzy odwiedzających Marinę Solną Kołobrzeg, jak również turystów i mieszkańców Kołobrzegu.

Dwór Nawinie położony na uboczu w okolicach Białogardu stanowi perełkę okolicy. Dwór pochodzi z XIX wieku, a ostatnia jego przebudowa miała miejsce na początku XX w. Dwór otacza park dworski uznany za zabytek, dzięki rosnącemu tutaj starodrzewowi i pełniącej funkcji wiatrochronnej i estetycznej dla sąsiadującego z nim bezleśnego obszaru. Znany przede wszystkim z licznie organizowanych rajdów konnych, lekcji jazdy konnej czy obozów jeździeckich. Bogata oferta dla miłośników jeździectwa, ale nie tylko z pewnością przyciąga potencjalnych turystów.

Od połowy XVI w., kiedy to w Szczecinku przyjęto luteranizm, nie było kościoła katolickiego. W połowie XIX w. zaczęli napływać osadnicy wyznania katolickiego z Wielkopolski, Śląska i Pomorza Gdańskiego. Na początku lat dwudziestych podjęto decyzję o budowie kościoła katolickiego w Szczecinku. W 1923 r. wybudowano kościół ze składek 280 rodzin katolickich, wśród których było 80 rodzin polskich. Od początku kościół ten jest pod wezwaniem Ducha Świętego. Niemieccy mieszkańcy ówczesnego Szczecinka nazwali tę katolicką świątynię – „polskim kościołem”. Była to jedyna placówka duszpasterska kościoła katolickiego na tych ziemiach. Kościół otrzymał interesującą formę architektoniczną, złożoną z elementów neorenesansowych i neoromańskich. Kamienna zwarta bryła świątyni została zbudowana na planie prostokąta i ozdobiona fasadą wyraźnie nawiązując do stylu architektury późnego renesansu. Pod koniec II wojny światowej świątynia została zdewastowana. Po dokonaniu koniecznych napraw już w czerwcu 1945 r. udostępniono ją wiernym. Co pewien czas dokonywano remontów tego kościoła. Największy w latach 2002 – 2003. Wówczas kościół został przebudowany i poszerzony. Można odnieść wrażenie, jakby nowy kościół wchłonął stary kościółek. Od 1954 posługę pełnią tu Redemptoryści. W kościele na uwagę zasługuje olbrzymia rzeźba ukrzyżowanego Chrystusa wykonana przez znanego krakowskiego rzeźbiarza Bronisława Chromego.

Pomnik przyrody rosnący przy siedzibie Nadleśnictwa Kliniska na terenie Gminy Goleniów w województwie zachodniopomorskim. Lipa drobnolistna „Anna” - wiek 483 lata, wysokość 21 metrów, na wysokości pierśnicy rozdziela się na 4 pnie z czego najgrubszy ma 440 cm obwodu. Swoją nazwę lipa zawdzięcza Annie Jagiellonce – żonie władcy Pomorza Zachodniego Bogusława X Wielkiego. Legenda głosi, że podczas przyjazdu poselstwa polskiego do szczecińskiego zamku, Bogusław przebywał na polowaniu w pobliskiej Puszczy Goleniowskiej. Anna Jagiellonka wraz z posłami udała się do puszczy na spotkanie z mężem i obozowała w pobliżu lipy. Dzisiaj „Anna” stanowi niezwykle cenny okaz dendrologiczny, unikatowy w skali regionu, stanowiący świadectwo historii. Jest popularnym miejscem wycieczek miłośników drzew i przyrodników. Odbywają się tu zajęcia edukacyjne  prowadzone przez Ośrodek Edukacji Przyrodniczo-Leśnej przy Nadleśnictwie Kliniska.

UWAGA! Punkt sprzedaży znaczków czynny jest od poniedziałku do piątku w godz. 7.00-15.00

W samym centrum Międzyzdrojów, nieopodal Muzeum Wolińskiego Parku Narodowego i w odległości ok. 500 metrów od molo, mieści się siedziba Oddziału PTTK w Międzyzdrojach. Dwukondygnacyjny budynek, z wieżyczką od strony zachodniej i dwoma tarasami widokowymi, znajduje się u zbiegu ulic Niepodległości i Kolejowej. Obiekt ten, położony w centrum bogatych w turystyczne atrakcje Międzyzdrojów, znany jest szerokiemu gronu turystów, którzy na miejscu mogą zasięgnąć nie tylko informacji o ciekawych obiektach, ale również zaopatrzyć się w mapy i przewodniki oraz lokalne pamiątki. Oddział PTTK w Międzyzdrojach to organizacja powstała w 1948 roku. Zajmuje się szeroko pojętą turystyką promując miejscowe walory turystyczne, krzewiąc zamiłowania krajoznawcze oraz organizując imprezy o charakterze turystycznym: wycieczki, rajdy piesze i rowerowe, spływy kajakowe itp. formy aktywności. Dom Turysty PTTK przedstawiony na znaczku oferuje ponadto 50 miejsc noclegowych z wyżywieniem oraz możliwość wypożyczenia rowerów. 

Pierwszy pociąg wąskotorowy wyruszył z Koszalina 1 listopada 1898 r. W kolejnych latach kolej przeżywała gwałtowny rozwój, przerwany przez działania wojenne i rozkradzenie torowiska wraz z taborem przez Armię Czerwoną. Po wojnie odbudowano Koszalińską Kolej Wąskotorową, którą można było dojechać do Kołobrzegu, Rewala lub nad Zalew Szczeciński. Od lat 80` XX w. ruch kolejowy malał i ostatecznie Koszalińska Kolej Wąskotorowa została zamknięta 1 października 2001 r. Nowy rozdział w funkcjonowaniu kolei rozpoczyna się 7 listopada 2005 r. kiedy zostało powołane Towarzystwo Koszalińskiej Kolei Wąskotorowej, którego celem jest odbudowa i przekształcenie wąskotorówki w atrakcję turystyczną regionu. Po odbudowie torów i transporcie taboru uruchomiono regularny ruch turystyczny do Manowa, zarazem rozpoczynając odbudowę rozkradzionego odcinka leśnego do Rosnowa. Od 2016 r. pociągi docierają niemal na plażę nad jezioro w Rosnowie. W 2021 r. została ukończona naprawa parowozu Px48-3901, który po naprawie otrzymał imię Zosia i kursuje w sezonie letnim.

Poza sezonem letnim oraz w dniach, w których kolejka nie kursuje, znaczki dostępne wyłącznie po wcześniejszym kontakcie telefonicznym (tel. 601 154 937), w biurze mieszczącym się w budynku lokomotywowni, przy ul. Lechickiej 54g w Koszalinie.

Szczecinek – to miasto powiatowe położone w województwie zachodniopomorskim we wschodniej części Pojezierza Drawskiego. Atrakcją turystyczną Szczecinka jest jego położenie pomiędzy dwoma jeziorami: Trzesieckim (wzdłuż, którego rozciąga się zabytkowy park miejski) i Wielimie. Na przełomie XIX i XX wieku miasto stało się znanym i popularnym ośrodkiem turystycznym. Duża w tym zasługa dobrych połączeń kolejowych, dzięki którym Szczecinek stał się ważnym węzłem komunikacyjnym na Pomorzu. Ze Szczecinka kolej prowadzi w pięciu kierunkach: Kołobrzeg, Poznań, Szczecin, Słupsk i Chojnice. Tak duży węzeł kolejowy wymagał odpowiedniej infrastruktury – dworzec kolejowy, nastawnie, lokomotywownia, trzy wieże ciśnień, szkoła kolejowa i przede wszystkim ludzie – kolejarze. Nic dziwnego, że Szczecinek stał się miastem kolejarzy. Służbę kolejarzy upamiętnia parowóz wąskotorowy Px48 ustawiony przed lokomotywownią oraz pomnik św. Katarzyny Aleksandryjskiej – patronki kolejarzy stojący obok ronda św. Katarzyny. Pomnik tworzy figura św. Katarzyny postawiona na zestawie kołowym parowozu Ty43. Przy pomniku ustawiony jest ruchomy semafor kształtowy podający sygnał „wolna droga” zapraszający w ten sposób wszystkich turystów. Blisko pomnika św. Katarzyny przy ul. Klasztornej 23 w domu parafialnym można zwiedzić (po wcześniejszym zgłoszeniu nr tel. 695 323 268) salę, w której zgromadzone są różne pamiątki i eksponaty kolejowe. Salą opiekuje się Katolickie Stowarzyszenie Kolejarzy Polskich.

Ogrody Hortulus Spectabilis udostępniono do zwiedzania w czerwcu 2014 roku. Ogród wchodzi w skład zespołu ogrodów o różnej tematyce i stylistyce mających pełnić rolę oryginalnego miejsca rekreacji i wypoczynku. Centralną część ogrodu stanowi największy na świecie labirynt grabowy. Zajmuje on powierzchnię jednego hektara, a ściany żywopłotu wznoszą się na wysokość 2 metrów. W sercu labiryntu znajduje się oryginalna wieża widokowa, której konstrukcja nawiązuje do podwójnej nici DNA. Wieża ma 20 metrów wysokości, a z jej tarasu widokowego rozpościerają się malownicze widoki na otaczające ją ogrody, ale także na sąsiednie miejscowości, a przy dobrej pogodzie także Morze Bałtyckie. Wokół labiryntu i wieży znajdują się inne tematyczne ogrody jak: magii, energii, czasu i przestrzeni. Znajdziemy w nich m.in. kamienny krąg, a także ogród zegarów, ogród „4 Pory Roku” oraz mieniące się kolorami angielskie rabaty bylinowe i rosarium. Ogrody Hortulus Spectabilis to nie tylko rośliny i ich kompozycje, ale także wkomponowane w całość elementy architektury i sztuki ogrodowej. Dzięki nim ogrody są doskonałym miejscem zabawy, rekreacji i wypoczynku dla osób w każdym wieku.

Renesansowy zamek usytuowany na Wzgórzu Zamkowym w Szczecinie, w sąsiedztwie Odry, historyczna siedziba rodu Gryfitów. Początki dzisiejszego zamku sięgają 1346 roku, kiedy Barnim III, łamiąc przywileje szczecińskiego patrycjatu rozpoczął wznoszenie na wzgórzu zamkowym tzw. kamiennego domu. Obok kamiennego domu stanęła kaplica św. Ottona oraz tzw. duży dom z wieżą więzienną. Po opuszczeniu przez garnizon w 1902 roku, zamek popadał stopniowo w dewastację. Roboty renowacyjne mające przywrócić zamkowi wygląd dawnej rezydencji podjęto w 1925 roku, jednak zaprzestano ich rok później. W 1944 roku zamek został poważnie zniszczony podczas nalotów. W 1946 roku rozpoczęto zabezpieczanie ruin zamku, odkrywając wówczas m.in. kryptę książęcą. W 1948 roku na dziedzińcu zamku rozpoczęły się prace archeologiczne. W latach 1958−1980 zamek został odbudowany. Przywrócono mu XVI-wieczny renesansowy wygląd.

Szlak Gotyku Ceglanego biegnący w granicach Stargardu stanowi część Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego. Jest to międzynarodowa inicjatywa, która prezentuje gotyckie dziedzictwo w basenie Morza Bałtyckiego. Szlak biegnie przez 34 miasta w 7 krajach. W Stargardzie na szczególną uwagę zasługuje Kolegiata Mariacka, system miejskich fortyfikacji czy Baszta Tkaczy. Na szlak przyciągają stargardzkie planty i zakola rzeki Iny. To tylko jedne z niewielu perełek miasta, które zostały wyróżnione na trasie Szlaku Gotyku Ceglanego.

Historia Nadmorskiej Kolei Wąskotorowej rozpoczęła się 1 lipca 1896 r., kiedy kolejka  po raz pierwszy wyruszyła w trasę z Gryfic do Niechorza. Początkowo wąskotorówka poruszała się po torach o rozstawie 750 mm, dopiero w 1912 r. poszerzono rozstaw szyn do 1000 mm. Jeszcze w latach 90-tych XX w. trasa wąskotorówki  liczyła 61 km długości. Dziś ciuchcia kursuje na odcinku pomiędzy Gryficami i Pogorzelicą, na trasie o długości 39,5 km., której pokonanie zabiera prawie 2 godziny. W sezonie przewozowym, który trwa od początku maja do końca września, kolej wyjeżdża codziennie z zajezdni w Gryficach, a po dotarciu do Trzęsacza kursuje wahadłowo na trasie pomiędzy Trzęsaczem i Pogorzelicą. Na malowniczym szlaku nadmorskiej kolejki znajduje się wiele znanych zabytków architektury, takich jak latarnia morska w Niechorzu, czy ruiny kościoła na klifie w Trzęsaczu. 

UWAGA ! Kolej czynna sezonowo. Dostępność znaczków po sezonie ograniczona - informacja w wykazie miejsc sprzedaży

Brama Młyńska to jedno z czterech średniowiecznych wejść do miasta. Stanowi swoisty symbol Stargardu, jako najbardziej rozpoznawalna budowla. Zbudowana została prawdopodobnie w XV w., a jej nazwa pochodzi od funkcjonującego w jej pobliżu młyna, zbudowanego na pobliskim Kanale Portowym. Wpisana została do Krajowego Rejestru Zabytków, a dodatkowo wraz z innymi stargardzkimi budowlami została uznana za pomnik historii. Obecnie brama jest siedzibą Stargardzkiego Bractwa Rycerskiego „GRYF” i niedawno przeszła kapitalny remont.

Pałac w Siemczynie wybudowano w latach 1722-1726 przez barona Henryka Bernarda von Goltza. Wewnątrz znajdowały się pomieszczenia mieszkalne i sypialne, a także sala rycerska. W roku 1796 Henryk August von Arnim dokonuje rozbudowy pałacu, a w późniejszych latach majątek rozbudowuje o budynki gospodarcze. W drugiej połowie XIX wieku Siemczyno należy do największych majątków w okolicy. Niestety długi, w które popadli właściciele zmusiły ich do sprzedaży w 1895 roku majątku, który na przestrzeni kilkunastu lat kilkakrotnie zmieniał właścicieli. W marcu 1945 roku pałac będący wówczas majątkiem rodziny von Bredow zajmują Sowieci urządzając w nim szpital polowy. W kolejnych miesiącach pałac zostaje niemal całkowicie ograbiony z wyposażenia. Dopiero w roku 1950 za sprawą lokalnego nauczyciela Henryka Leszczyńskiego powstaje w pałacu szkoła, która mieści się w nim do 1985 roku. Od tego czasu pałac, mimo iż został sprzedany prywatnym właścicielom, pozostaje niezagospodarowany i popada w ruinę. Dopiero w roku 1999 poprzez licytacje komornicze budynek trafia w ręce nowych właścicieli, którzy zabezpieczają go przed dalszym niszczeniem. Obecnie pałac prawie całkowicie pozbawiony jest wyposażenia, jednak usytuowanie budowli w pięknym parku oraz poddane gruntowej renowacji budynki gospodarcze czynią obiekt niezwykle interesującym dając nadzieję na to iż w kolejnych latach i pałac odzyska swój dawny wygląd.

Ogród Dendrologiczny w Glinnej koło Szczecina to jeden z najciekawszych polskich ogrodów prezentujący unikatową kolekcję drzew i krzewów przede wszystkim obcego pochodzenia. Choć niewielki, bo niespełna 6 hektarowy słynie z wielu gatunków, uznawanych za największe lub najstarsze w kraju. Tu również rosną wyjątkowe okazy, których próżno niekiedy szukać w innych kolekcjach ogrodów. W ogrodzie podziwiać można m.in. jodłę olbrzymią, jodłę szlachetną, jodłę grecką, orzesznik pięciolistkowy, tulipanowiec chiński, kuningamię chińską, metasekwoję chińska, grupa cyprysików groszkowych, cypryśnik błotny, klon florydzki, daglezję wielkoszyszkową, sosnę Coultera, kielichowiec chiński, mamutowce olbrzymie, kasztany jadalne, platany klonolistne, liczne gatunki i odmian klonów, magnolii, kalin czy ostrokrzewów. Historia Ogrodu Dendrologicznego w Glinnej sięga 1832 roku, a kolekcja liczy obecnie ponad 800 gatunków i odmian drzew i krzewów. W 2014 roku obiekt zyskał tytuł najpiękniejszego leśnego zakątka w plebiscycie organizowanym przez National Geographic i Lasy Państwowe. W sąsiedztwie ogrodu znajdują się miejsca sprzyjające rekreacji (plac zabaw, miejsca na ognisko, miejsca odpoczynku).