Lista znaczków

Ślęża (718 m n. p. m) zwana też Górą Sobótką jest najwyższym szczytem Masywu Ślęży i całego Przedgórza Sudeckiego, ze względu na znaczną wysokość względną (ponad 500 m) wygląda niezwykle imponująco. Przed wiekami była miejscem pogańskiego kultu religijnego miejscowych plemion, uznawano ją za "siedzibę bogów" - Śląski Olimp. Ośrodek kultu na Ślęży poświęcony był przede wszystkim bóstwu słonecznemu - kult solarny. Pozostałością tego czasu jest wiele rzeźb kultowych. Plemię zamieszkujące terytorium wokół góry Ślęży oraz nad rzeką Ślęzą to Ślężanie, nazwa plemienia pochodzi właśnie od nazwy góry i rzeki. Nazwa plemienia Ślężan została rozciągnięta na inne nadodrzańskie plemiona. W ten sposób w XII wieku ustaliła się jedna wywodząca się od plemienia Ślężan nazwa dla całego regionu, Śląsk. Na szczycie Ślęży Dom Turysty PTTK  im. Romana Zmorskiego położony jest na terenie rezerwatu w Ślężańskim Parku Krajobrazowym. Jest obiektem zabytkowym.

Bardo przez wieki położone było przy głównym szlaku komunikacyjnym, łączącym stolicę Dolnego Śląska z Czeską Pragą i Wiedniem. Przez most na Nysie Kłodzkiej przeprawiali się podróżujący tędy kupcy, wojowie, królowie, pielgrzymi i liczni podróżnicy. Pierwszy most na Nysie Kłodzkiej w Bardzie zbudowany został z drewna jeszcze w średniowieczu i taki stał przez kilka wieków. Budowę kamiennego mostu ukończono w 1589 r. Ostateczny swój wygląd w stylu gotyckim otrzymał po przebudowie w 1909 r. W czasie działań wojennych most uległ zniszczeniu, wysadzony przez wycofujące się wojska niemieckie. W ten sposób z mostu zniknęły dwie figury: jedna przedstawiająca św. Jana Nepomucena, druga Chrystusa Ukrzyżowanego. Most odbudowano w 1950 r. jednakże bez figur. Ciekawostką jest, iż w 1997 r. most oparł się wielkiej powodzi, gdy fala kulminacyjna mierzyła 11 m, a rzeka przelewała się górą mostu, zrywając niektóre z kamiennych płyt. 25 maja 2019 r. na kamienny most w Bardzie powróciła figura św. Jana Nepomucena. Fundatorami figury są: Związek Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Dolnośląski oraz Burmistrz Miasta i Gminy Bardo, Krzysztof Żegański. 

Schronisko PTTK Samotnia położone jest w malowniczym kotle Małego Stawu na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego. Pierwsza wzmianka o schronisku w tym miejscu pochodzi już z 1670 roku. Rozkwit związany jest z osobą Waldemara Siemaszki, który kierował schroniskiem od 1966 r. Schronisko oferuje 50 miejsc noclegowych. Znajduje się tutaj także Punkt Informacji Turystycznej, GOPR, ścianka wspinaczkowa, działa Szkoła Górska i wypożyczalnia sprzętu turystyczno - rekreacyjnego.

Muzeum Dawnego Kupiectwa w Świdnicy, od 1967 roku mieści się w zabudowaniach dawnego ratusza na świdnickim rynku. Muzeum posiada cenne zbiory związane nie tylko z dziejami kupiectwa, ale także dotyczące metrologii czy historii regionu. Zwiedzając muzeum zobaczymy pomieszczenia zaaranżowane na aptekę z przełomu XIX i XX wieku, karczmę, której dawny klimat tworzą różnego rodzaju kufle i butelki oraz ulokowany naprzeciwko niej dawny sklep kolonialny czy wyposażenie dawnej stacji paliw. Przechodząc dalej możemy podziwiać bogatą kolekcję wag, odważników i kas sklepowych. W jednej z sal urządzono ekspozycję piwowarską, która zapoznaje nas z etapami warzenia piwa, z którego w dawnych czasach słynęła Świdnica. Natomiast w gotyckiej Sali Rajców znajdują się cenne malowidła z XVI w. przedstawiające Sąd nad Jawnogrzesznicą, Sąd Ostateczny i Ukrzyżowanie Chrystusa. Zobaczyć tu można również makietę XVII- wiecznej Świdnicy oraz wiele interesujących eksponatów, związanych z przeszłością miasta. Do Sali Rajców przylega niewielkie mauzoleum Piastów świdnickich z kopiami rzeźbionych płyt tumbowych z przedstawieniami Bolka I oraz jego wnuka – Bolka II. Przed wejściem do muzeum koniecznie trzeba przysiąść na ławeczce z Marią Kunic, pierwszą na świecie kobietą-astronom. 

Zamek w Szczytnej powstał na pozostałościach dawnego fortu pruskiego. Budowę zainicjował w 1827 roku  Karol Leopold von Hochberg, a budowlę wkomponowano w skały na krawędzi Szczytnika górującego nad Szczytną. Zamek nazwano Leśna Skała (Waldstein). W 1843 r. rezydencja przeszła w ręce siostry Hochberga. Ostatecznie w 1860 r. kupują ją bracia Rohrbachowie. Córka jednego z nich  przeprowadziła gruntowny remont i to właśnie wtedy wybudowano zamkową kaplicę. Na początku XX wieku budowlę udostępniono turystom. Następnie majątek przejęło  Zgromadzenie Misjonarzy św. Rodziny, a w czasie II wojny światowej zamek zajął Wehrmacht tworząc w nim wojskowy ośrodek rehabilitacyjny. W 1945 roku w zamku mieścił się sztab Armii Sowieckiej, później Dom Pomocy Społecznej, który działał tu do końca 2019 roku. Od roku 2020 zamek ponownie udostępniono turystom.

W VIII wieku pośród miejscowych rozlewisk zbudowano gród drewniano-ziemny. Badania dowodzą, że w czasach panowania Mieszka I około 985 roku zbudowano tu nowy gród w formie tzw. „grodu piastowskiego”.Na miejscu drewnianego grodu w końcu XII wieku wzniesiono zamek. Był on pierwszą murowaną warownią na ziemiach polskich. Zamek był otoczony fosą, a całe wzgórze podzielono na dwie części. W jednej znajdował się okazały pałac wraz z kaplicą i wieżą, otoczony wałami drewniano-ziemnymi, a drugą stanowiły zabudowania  gospodarczo-administracyjnym wraz ze strzegącą wjazdu do zamku wieżą. W XV i XVI wieku zamek częściowo rozbudowano, co zresztą czyniono jeszcze kilkakrotnie na przestrzeni wieków. Po pożarze na początku XVIII wieku, w trakcie którego zniszczeniu uległa kaplica książęca i wieża przy bramie Lubińskiej, nadano zamkowi charakter barokowego pałacu. Po zdobyciu Legnicy przez króla Prus Fryderyka II Wielkiego, zarządzono rozbiórkę twierdzy, jednak poprzestano jedynie na zasypaniu fos i zburzeniu mostu zwodzonego. W połowie XIX wieku, a także na początku 1945 roku zamek nawiedzają kolejne pożary. Zostaje on jednak odbudowany, a do dzisiejszych czasów zachowały się dwie gotyckie wieże: ośmioboczna św. Piotra i okrągła św. Jadwigi oraz brama zamkowa najstarszym zabytkiem architektury renesansowej w Legnicy.

Wieża Bramy Głogowskiej w Legnicy została wzniesiona w pierwszej połowie XV wieku, w miejscu, w którym wcześniej znajdował się podobny, ale trzynastowieczny obiekt, broniący dostępu do miasta przez bramę od strony Głogowa. Pierwotnie wieża miała funkcję obronną i usytuowana była w pierścieniu legnickich murów obronnych. Dopiero w XIX wieku, podczas remontu w wieży wykuto neogotycką bramę, przez co budowla zyskała charakter przejazdowy. W tym samym czasie trzykondygnacyjną wieżę przykryto czterospadowym dachem. Pozostawiono jednak okienka strzelnicze usytuowane w górnej kondygnacji, a tarczę zegara słonecznego umieszczonego na ścianie od strony zamku. Blanki zamurowano jednak w XX wieku i w tej postaci wieża przetrwała do czasów obecnych.

Ratusz w Boguszowie – Gorcach to budowla mieszcząca się w najstarszej dzielnicy miasta we wschodniej części placu Odrodzenia. Budowę ratusza rozpoczęto w 1723 roku, w miejscu dawnej gorzelni, a za jej ukończenie przyjmuje się rok 1737 kiedy to skończono budowę przylegającej do budynku czworobocznej wieży. Wiadomo, że prace przy budowie ratusza prowadził mistrz murarski Kohler ze Świdnicy. W 1763 roku wieża ratuszowa uległa uszkodzeniu i odbudowano ją dopiero w 1789 roku osadzając na niej tarczę zegarową. W związku z kolejnym uszkodzeniem w 1818 roku, wieża ponownie została odremontowana, a w 1885 roku zainstalowano na niej nowy zegar. Na początku XX wieku ratusz przeszedł przebudowę, w wyniku której otrzymał obecny kształt, choć mniejsze lub większe prace remontowe prowadzono w budynku jeszcze dwukrotnie w latach 30. i 70. XX wieku. Obecny ratusz posadowiony jest na planie czworoboku i jest budynkiem trzykondygnacyjnym. Przylega do niego od zachodu wieża wsparta na arkadowych kolumnach. Wieżę wieńczy hełm z latarnią zakończoną iglicą. Ciekawostką może być fakt, że leżąc na wysokości 592 metrów n.p.m. budynek ten jest najwyżej położonym w Polsce zabytkowym ratuszem miejskim. 

Szyb kopalniany „Witold” w Boguszowie – Gorcach jest obiektem na stałe wpisanym w krajobraz miasta. Jego historia sięga roku 1769. Z tego właśnie okresu pochodzi pierwsza wzmianka o istniejącej w Gorcach kopalni. Szyb noszący wówczas nazwę „Gustaw” został wybudowany dopiero w 1791 roku i w czasach świetności kopalni służył jako element transportujący górników i materiały służące do obudowy kopalni.  W czasie II wojny światowej kopalnię w Gorcach przyłączono do zakładów wydobywczych Victoria i  w tym samym okresie nastąpił jej intensywny rozwój. Po wojnie szyb Gustaw został przemianowany na Witold. W 1993 roku szyb wraz z kopalnią został zlikwidowany, a na jego ponowne otwarcie trzeba było czekać do roku 2014. To właśnie wtedy miasto przeprowadziło adaptację budynku nadszybia z wieżą przekształcając pokopalniane obiekty w Centrum Kulturalno – Kongresowe „Witold”. W ich wnętrzu mieści się m.in. Izba Pamięci Górnictwa i Kopalnictwa prezentująca  eksponaty oraz pamiątki przekazane przez byłych pracowników kopalni. Na ekspozycji zobaczyć można m.in. górnicze lampy z różnych okresów, metanomierze, maski przeciwpyłowe, mundury górnicze, stare zdjęcia i dokumenty oraz wiele innych ciekawych eksponatów. Trzydziestometrowa wieża szybu „Witold”, na szczyt której prowadzi 117 wąskich stopni, jest dziś doskonałym punktem widokowym na okolicę i jedną z atrakcji turystycznych regionu. 

Góra Mniszek położona jest w południowo- zachodniej Polsce, w Sudetach Środkowych, w Górach Wałbrzyskich. Stanowi część masywu Chełmca i znajduje się pomiędzy dwiema dzielnicami Boguszowa – Gorców. Wzniesienie posiada dwa charakterystyczne wierzchołki – wyższy wznoszący się na wysokość 711 m n.p.m. i niższy sięgający 704 m n.p.m. Współczesna nazwa góry „Mniszek” pochodzi od niemieckiego Hoch-Berg nawiązującego do nazwiska pierwszych właścicieli tych terenów czyli rodziny  Hochbergów. Niegdyś na niższym ze szczytów znajdowało się schronisko, które od nazwiska właściciela Roberta Ungera nosiło nazwę Ungerbaude. Na szczycie znajdowała się także 20 metrowa wieża widokowa, z której rozciągały się przepiękne widoki na okolicę, ale i odległe masywy górskie. Niestety pożar wywołany uderzeniem pioruna zniszczył schronisko i wieżę i już w 1920 roku obiekty wyburzono. Zbocza góry pokrywają liczne szczeliny tworzące jaskinie o charakterze krasowym, a najgłębsza ze szczelin sięga 36 metrów głębokości. Góra Mniszek kryje w sobie ponadto wiele tajemnic zarówno geologicznych jak i tych związanych z II wojną światową. Dziś miejsce to stanowi oazę dla uprawiania turystyki pieszej i rowerowej, a w nieczynnym kamieniołomie znajduje się ścianka wspinaczkowa.

Najwyższy szczyt (919 m n.p.m.) w Górach Stołowych, na terenie Parku Narodowego Gór Stołowych. Należy on do Korony Gór Polski. Na szczyt prowadzi kręty szlak składający się z 665 schodów ułożonych w 1814 przez Franza Pabla. Od strony północnej wiedzie szlak z Pasterki na przełęcz między Szczelińcami. Na okrężnej, jednokierunkowej trasie o długości około 5 km, biegnącej wierzchowiną Szczelińca, znajduje się również schronisko turystyczne Szwajcarka wybudowane w 1846 roku.

Jakubów, niewielka miejscowość położona na Wzgórzach Dalkowskich niedaleko Głogowa, od wieków kojarzony jest z kultem św. Jakuba Apostoła Starszego oraz z cudownym „Źródłem św. Jakuba” wypływającym z podnóża kościelnego wzgórza. Kościół w Jakubowie zaliczany jest do najstarszych w północnej części Dolnego Śląska. Tradycja utrzymuje, że jego geneza sięga X wieku. Pierwsze pisane świadectwo o tym kościele pochodzi z XIV w. Kościół tworzą trzy bryły o zróżnicowanych wysokościach. Zgrupowanie prostych kubicznych form i wykorzystanie kamienia polnego, nadje świątyni surowy, „starożytny”, gotycki wyraz. Do kościoła wchodzi się przez bramę ceglanej dzwonnicy zbudowanej około 1860 roku w miejscu wcześniejszej drewnianej. Na wieży znajduje się pięćsetletni dzwon z napisem: „O rex glorie veni cum pace Anno MCCCCCVI”. Po lewej stronie bramy znajduje się kaplica grobowa wybudowana w 1752 r. na rzucie kwadratu z czterospadowym dachem z ośmioboczną kamienną latarnią. W roku 2004, przy parafii rzymsko-katolickiej, powstało „Bractwo św. Jakuba Apostoła”. W następnym roku powstał pierwszy – w czasach współczesnych – polski odcinek „Szlaku św. Jakuba” prowadzący z Jakubowa do Zgorzelca i dalej drogami niemieckimi i francuskimi do sanktuarium w Santiago de Compostela. .

Na górującej nad Wleniem Górze Zamkowej, w X wieku, jeszcze przed powstaniem zamku, funkcjonował  gród otoczony obronnym wałem. Pierwsza wzmianka o Wleniu pochodzi z 1155 roku z  tzw. bulli wrocławskiej. Około 1160 roku książę Bolesław Wysoki rozpoczął wznoszenie pierwszej murowanej budowli zamkowej, która określana jest jako „dom romański”. Obiekt ten uznawany jest za najstarszy świecki budynek na Śląsku i jedno z najstarszych założeń zamkowych w  Polsce. Na początku XIII wieku zamek Wleń (Lenno) został rozbudowany. Wzniesiono niewielką kaplicę, a od południa powstała sześcioboczna wieża obronna. W późniejszych latach dobudowano czworoboczną wieżę mieszkalną oraz duży trzykondygnacyjny dom zamkowy z pomieszczeniami gospodarczymi, mieszkalnymi i reprezentacyjnymi. Przed końcem XV wieku rozebrano sześcioboczną wieżę obronną, a w jej miejscu postawiono istniejącą do dziś wieżę cylindryczną. Dalsza zabudowa zamku uległa zagęszczeniu, a zamek górny stał się modelowym przykładem tzw. zamku z zabudową dookolną – budynki mieszkalne, gospodarcze i inne wznoszone były tak, że co najmniej jedną z ich ścian stanowił zewnętrzny mur obwodowy. Jeszcze w XVI wieku trwała rozbudowa zamku, niestety kres jego istnienia przyniosła wojna trzydziestoletnia. W 1646 roku zamek zniszczono i od tego czasu pozostaje w ruinie.

Pośród gęstych Borów Dolnośląskich, przy meandrach rzeki Kwisa znajduje się średniowieczny Zamek Kliczków. Jego powstanie przypisuje się księciu Bolkowi I Surowemu, który pod koniec XIII wieku ufundował warownię do obrony przed najazdami czeskimi. Pod koniec wieku XIV kiedy księstwo świdnicko-jaworskie przejęte zostało przez królestwo Czech, zamek utracił znaczenie strategiczne i z czasem przekształcił się  w założenie zamkowo-folwarczne. Na przestrzeni stuleci zamek wielokrotnie zmieniał właścicieli, często też przechodził większe lub mniejsze rozbudowy.  Na początku XX wieku stanowił centrum spotkań i rozrywki arystokratycznej elity Niemiec. Po zamachu na Hitlera i aresztowaniu ówczesnych właścicieli Kliczkowa w 1944 roku, zamek został skonfiskowany, zawartość wywieziona, a to co pozostało rozszabrowali żołnierze sowieccy. Później budowla popadła w ruinę. Mimo kilku prób rewitalizacji zamku dopiero przejście w ręce prywatnego właściciela, pozwoliło przywrócić budowli dawny blask. Dziś zamek w Kliczkowie, będąc jedną z największych budowli tego typu na całym Dolnym Śląsku, pełni funkcję ośrodka szkoleniowo-wypoczynkowego. W jego odrestaurowanych wnętrzach znajdują się bogato zdobione pomieszczenia m.in. dawnej biblioteki, Sali Dworskiej, Sali Kominkowej oraz Sali Teatralnej.

Drewniany kościół w Nowej Bystrzycy powstał w 1726 r. w miejscu, w którym wcześniej znajdowała się niemal stuletnia kaplica pogrzebowa. Świątynia znajduje się na cmentarzu w centrum wsi na niewielkim wzniesieniu. W drugiej połowie XIX w. kościół gruntownie odnowiono, przebudowano i wzmocniono chór muzyczny. Kolejne prace modernizacyjne wykonywano jeszcze kilkakrotnie w XX i na początku XXI w. Kościół ten wykonany został z drewna w konstrukcji zrębowej, na kamiennej podmurówce. Budowla jest orientowana i posiada prezbiterium, zakrystię oraz nawę na jednej osi. Nad nawą znajduje się sygnaturka kryta baniastym hełmem z latarnią. Czterospadowy dach kryty jest gontem. Na chórze muzycznym znajdują się organy z ręcznym miechem. Na uwagę zasługuje ołtarz główny z ok. 1710 r. z figurą Matki Boskiej z Dzieciątkiem oraz rzeźbami Marii i Jakuba. Kościół zdobi również neorenesansowa chrzcielnica i ambona oraz liczne ludowe obrazy i rzeźby.

Kolej wąskotorowa w Krośnicach to największa atrakcja turystyczna samych Krośnic jak i okolic. Niemal 3 kilometrowa trasa kolejki przebiega po terenie Zespołu Pałacowo – Parkowego Krośnice – Wierzchowice i nawiązuje swym przebiegiem do historycznej trasy Wrocławskiej Kolei Dojazdowej. Na trasie zlokalizowanych jest pięć mniejszych stacyjek wyposażonych w tablice edukacyjne. W bezpośrednim sąsiedztwie kolejki znajdują się również stawy rekreacyjne oraz wiata grillowa. Otwarcie kolejki nastąpiło 25 maja 2013. roku, a sama kolejka jest jedną z nielicznych czynnych kolei parkowych w Polsce. Tutejszą dumą jest lokomotywa parowa Px48 – 1907 wyprodukowana w 1955 roku. Lokomotywa ta niegdyś kursowała po trasie Wrocławskiej Kolei Dojazdowej, a później także Średzkiej Kolei Powiatowej. Oprócz w.w. lokomotywy na terenie Krośnickiej Kolei Wąskotorowej znajdują się także dwa inne parowozy o przeznaczeniu edukacyjno - ekspozycyjnym. Kompleks zamyka dworzec kolejowy, w budynku którego funkcjonuje Centrum Informacji Turystycznej mieszczące bar kolejkowy i sklep z pamiątkami.

Kościół pw. św. Jerzego i NMP – Bazylika Mniejsza i sanktuarium Męki Pańskiej to imponująca gotycka budowla będąca najstarszym zabytkiem Ziębic.  Świątynię wzniesiono w 1. poł. XIII w., później była ona wielokrotnie rozbudowywana i przebudowywana.  Najstarszą częścią kościoła, pochodzącą jeszcze z XIII w. jest północna nawa hali z pięknym portalem, na wzór którego w 1900 r. wykonano bliźniaczy, prowadzący do nawy południowej. Prezbiterium od strony wschodniej powstało już w wieku XIV i XV, a najnowszą część kościoła stanowi jego wolnostojąca kamienna wieża z XV w. Boczne kaplice, mariacką i św. Jerzego, poświęcono patronom kościoła. We wnętrzu godne uwagi są liczne elementy wyposażenia: ołtarze boczne średniowieczne i barokowe, kamienna ambona z 1595 r., epitafia mieszczan i okolicznej szlachty pochodzące głównie z XVI i początku XVII w., gotyckie sakramentarium, a także gotycki krucyfiks zawieszony po zachodniej stronie kościoła (pod organami). 

"Chatka Górzystów" leży na Hali Izerskiej ok 8 km na południe od Świeradowa Zdroju. Budynek ten powstał około 1938 i pierwotnie mieściła się w nim szkoła. Obecnie jest to jedyny budynek ocalały z istniejącej tutaj kiedyś osady Gross-Iser. W połowie lat osiemdziesiątych, przypadkiem odkryli to miejsce studenci z WSI z Zielonej Góry. Ich staraniem budynek zaadoptowano na chatkę studencką oraz przeprowadzono podstawowy jego remont. Nowym etapem w dziejach Chatki Górzystów było przejęcie jej przez nowych właścicieli w latach 90-tych XX wieku, którzy rozpoczęli przywracanie Chatki do stanu sprzed 1945 roku. Z powodu specyficznego położenia i powojennego zniszczenia elementów instalacji sanitarnej i elektrycznej, nie ma w Chatce wygód w postaci prądu, a o ogrzewanie trzeba zadbać samemu paląc w piecach. Obecnie Chatka Górzystów dysponuje 40-stoma miejscami noclegowymi, a z uwagi na swoją specyfikę przyciąga turystów żądnych specyficznego klimatu tego miejsca.

Zamek Wodny w Parku Miejskim w Ziębicach to dawna wieża ciśnień i jedna z atrakcji turystycznych Ziębic oraz ozdoba miejskiego Parku. Historia tej budowli rozpoczyna się w latach 1903-1904, kiedy w Ziębicach założono sieć wodociągową czerpiącą wodę ze studni głębinowej. Z powodu braku odpowiedniego ciśnienia konieczna była budowa wieży ciśnień. Wieżę zbudowano  na jednym ze wzgórz  założonego w latach 1898-1900 Parku Miejskiego dlatego też dołożono starań, aby była jednocześnie jego ozdobą. Budowla wzniesiona została z piaskowca, a jej projektantem był wrocławski  architekt Feliks Henry. Nie była to typowa wieża ciśnień i dlatego obiekt ten nazwano Zamkiem Wodnym. Nazwę uzasadnia fakt, że wiele ozdób, w tym płaskorzeźby umieszczone nad ozdobną bramą nawiązują do wody, a wypływający z niego sztuczny potok po licznych kaskadach wpada do stawu. Aż do 2001 r. pompowano tu wodę pitną dla mieszkańców Ziębic. Obecnie jest to pięknie zdobiony zabytek ziębickiej techniki.

Schronisko Na Stogu Izerskim znajduje się na wysokości 1060 m n.p.m. Położone jest ok. 50 metrów poniżej szczytu Stóg Izerski. Budynek schroniska powstał w 1924 roku. Schronisko szybko stało się ulubionym celem wypraw kuracjuszy oraz znakiem rozpoznawczym Świeradowa Zdroju. Ze schroniska rozciąga się wspaniały widok na Świeradów Zdrój i Pogórze Izerskie oraz polską część Gór Izerskich i Karkonosze. W pobliżu schroniska znajduje się dawne polsko-czeskie turystyczne przejście graniczne Stóg Izerski - Smrk oraz wieża widokowa po czeskiej stronie. Schronisko dysponuje blisko 50-cioma miejscami noclegowymi.

Muzeum Przemysłu i Kolejnictwa rozpoczęło swą działalność, w miejsce zlikwidowanego skansenu lokomotyw parowych, w 2004 roku. Muzeum zajmuje się dokumentowaniem historii kolei na terenie Śląska i Polski. Obszar zainteresowań obejmuje również dziedzictwo przemysłowe regionu. W skład zbiorów Muzeum wchodzi m.in. normalnotorowy tabor kolejowy wyprodukowany w latach 1890- 1970. Wystawę tworzy 40 lokomotyw parowych produkcji polskiej, niemieckiej, amerykańskiej i angielskiej oraz przeszło 100 innych pojazdów kolejowych ( lokomotyw spalinowych i elektrycznych, wagonów osobowych i towarowych, a także kolejowych pojazdów specjalistycznych). Muzeum gromadzi również zbiory ikonograficzne i przedmioty użytkowe związane z historią kolei. Unikatowa, zarządzana kolejowymi urządzeniami nastawczymi, makieta kolejowa H0 pozwala odwiedzającym na zapoznanie się ze specyfiką zarządzania i bezpieczeństwa ruchu kolejowego. Dział poświęcony historii transportu tworzy wystawa zabytkowych motocykli związanych z historią motocyklizmu na Śląsku. W hali parowozowni znajduje się zbiór zabytkowych maszyn i urządzeń przemysłowych z zakładów i wytwórni z terenów Śląska.

Schronisko położone jest na wysokości 1362 m n.p.m. w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy, na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego, na szczycie Szrenicy, przy głównym karkonoskim szlaku turystycznym. Stanowi idealną bazę wypadową  i turystyczną zarówno po polskiej jak i czeskiej stronie. Przez wiele lat schronisko na Szrenicy przeżywało swoje wzloty i upadki. W 1992 roku budynek kupili prywatni właściciele, którzy przeprowadzili w nim konieczne remonty. W grudniu tego samego roku schronisko ponownie otwarto dla turystów i od tego czasu funkcjonuje do dnia dzisiejszego. Schronisko dysponuje 90-cioma miejscami noclegowymi przez co zaliczane jest do największych wysokogórskich schronisk w Karkonoszach. Schronisko czynne jest przez cały rok.

Średniowieczna Osada Górnicza to bardzo dokładna replika dawnej osady górniczej. Park usytuowany jest w bezpośrednim sąsiedztwie Kopalni Złota, a znajdujące się w nim kopie urządzeń zbudowane zostały z zachowaniem ich oryginalnych rozmiarów na podstawie średniowiecznych rycin Georgiusa Agricoli. Wszystkie z prezentowanych w parku urządzeń działają, o czym może przekonać się każdy turysta biorąc udział w prezentacjach działania średniowiecznych maszyn. Zwiedzanie Parku można spokojnie określić jako podróż w czasie, a turyści dodatkowo natrafiają na pełen tajemnic i strachów podziemny tunel, który kończy się wizytą w Chacie złotostockiego Kata. Dodatkową atrakcją tego miejsca są częste wizyty zawodowych kowali, garncarzy czy przedstawicieli innych zawodów niegdyś spotykanych w tego typu wioskach. Średniowieczna Osada Gónicza w Złotym Stoku jest jedyną tego typu atrakcją w Europie. Tak bogaty zbiór replik oraz dbałość o dokładność ich odtworzenia replik sprawia, że znajdzie tu dla siebie coś ciekawego zarówno turysta dorosły jak i dzieci.

Perła Zachodu to – schronisko turystyczne PTTK położone w Siedlęcinie nad Jeziorem Modrym, u stóp Wieżycy. Schronisko powstało w 1950 roku na miejscu zbudowanej w 1927 roku gospody. Samo schronisko sprawia wrażenie jakby zawieszonego nad wodami Bobru. Poniżej schroniska "Perła Zachodu", znajduje się malowniczo położona kładka przecinająca rzekę Bóbr. Przy schronisku znajduje się kamienna wieża. Na jej szczycie usytuowany jest taras widokowy, z którego rozciąga się ujmująca panorama Jeziora Modrego z kładką i wyrastającymi w sąsiedztwie skałami. Obiekt ten znajduje się na szlaku, biegnącym doliną Bobru, z Jeleniej Góry przez Siedlęcin do Jeziora Pilchowickiego. Schronisko dysponuje bazą noclegową, restauracją, świetlicą oraz bezpłatnym parkingiem. Czynne jest cały rok. Organizowane są również imprezy okolicznościowe.

Wodospad Szklarki jest drugim co do wysokości wodospadem w polskiej części Karkonoszy. Ma 13,3 m wysokości i znajduje się na wysokości 520 m n.p.m. w miejscowości Piechowice, tuż przy granicy ze Szklarską Porębą i kilkadziesiąt metrów od drogi ze Szklarskiej Poręby do Jeleniej Góry. Wody Szklarki spadają charakterystyczną zwężającą się ku dołowi i skręcającą spiralnie kaskadą. Pierwsze wzmianki o Wodospadzie Szklarki pochodzą już ze średniowiecza. Przez stulecia wodospad był uwieczniany w opisach, rycinach i obrazach, bowiem uważano to miejsce za szczególnie romantyczne i piękne. Dziś jest najczęściej odwiedzanym wodospadem w Karkonoszach udostępnionym do zwiedzania także osobom niepełnosprawnym. Wodospad znajduje się na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego w związku z czym za wstęp na teren parku pobierana jest opłata.