Lista znaczków

Przez przemysłową dzielnicę Wałbrzycha – Podgórze, przebiega malownicza linia kolejowa Wałbrzych Główny – Kłodzko Główne. Już od samego początku tej linii na pewno  wzbudza ciekawość zabytkowy, czynny wiadukt kolejowy przebiegający nad ulicą Niepodległości w Wałbrzychu. Wiadukt ten to potężna stalowa konstrukcja. Został zbudowany w 1880 roku. Jest to trójprzęsłowa konstrukcja o długości 120 metrów, każde z przęseł ma długość 40 metrów. Wysokość wiaduktu wynosi 20 metrów. Jadąc pociągiem, z wiaduktu można podziwiać ciekawe widoki Podgórza i okolic. A zaledwie parę kilometrów dalej rozpoczyna się najdłuższy kolejowy tunel w Polsce pod Małym Wołowcem, a więc kolejna turystyczna atrakcja. Warto wspomnieć, że wiadukt ten wielokrotnie został pokazany w filmie Andrzeja Jakimowskiego pt. „Sztuczki”.

Jest to jeden z nielicznych tak wielkich wiaduktów w tej części Beskidów. Zlokalizowany został na górskiej linii kolejowej nr 191 poprowadzonej od Goleszowa do Wisły Głębce. Po wybudowaniu w latach 1928-29 połączenia kolejowego z Ustronia do Wisły Uzdrowisko, w roku 1931 przystąpiono do budowy znacznie trudniejszego, ze względu na górski charakter, szlaku do Wisły Głębce. Dwa żelbetowe wiadukty na tej linii wykonane zostały według projektów inż. Stanisława Saskiego i Tadeusza Mejera w latach 1931-1933 przez firmę Ksawerego Goryanowicza pod nadzorem wybitnego fachowca z dziedziny konstrukcji żelbetowych Jana Gustawa Grycza. Większy z wiaduktów w Łabajowie to żelbetowy most siedmiołukowy. Jego długość wynosi 121,82 m, wysokość 25,60 m,  a łuk kolejowy 200 m. Wiadukt razem z linią kolejową do Głębiec otwarto 3 września 1933 roku. Budowę upamiętnia granitowa tablica zawieszona na jednym z filarów w Łabajowie, zrekonstruowana w 1985 roku przez Towarzystwo Miłośników Wisły.

W południowej części Pyzdr znajduje się jeden z nielicznych w Wielkopolsce wiatraków typu holenderskiego. Podstawa wiatraka o średnicy 10,5 m murowana jest z cegły. Trójkondygnacyjny, ceglany trzon budowli przykrywa kopulasty, drewniany dach pokryty blachą. W obrotowej kopule znajdują się skrzydła wiatraka połączone z całym mechanizmem przekazującym napęd na koła młyńskie. Wiatrak w Pyzdrach został zbudowany w 1903 r., przez rodzinę Bartczaków. Pierwotnie budowla napędzana była wiatrem, jednak w okresie międzywojennym zmieniono napęd na elektryczny, zachowując jednak urządzenia związane z napędem wiatrowym. Po częściowym remoncie w połowie lat 70. XX wieku wiatrak działał jeszcze do lat 80. W latach 2018-2019 wiatrak zakupiła Gmina Pyzdry. Po rewitalizacji i nadaniu budowli wyglądu z lat 80. XX w. wiatrak zyskał funkcję dydaktyczno-muzealną.

Wielka Siklawa to olbrzymi wodospad położony w Tatrach Wysokich o wysokości około 70 m, o średnim kącie nachylenia wynoszącym 35⁰. Uznawany jest za największy wodospad w Polsce i w Tatrach. Chociaż jest najwyższym wodospadem w Polsce, to w Tatrach Słowackich znajdują się wodospady od niego wyższe, ale o mniejszym przepływie wody. Ogromne ilości wody z wielkim hukiem spływają z Wielkiego Stawu do Doliny Roztoki dwiema lub trzema strugami (w zależności od poziomu wód) ze ściany stawiarskiej – progu oddzielającego Dolinę Roztoki od Doliny Pięciu Stawów. Zielony szlak turystyczny prowadzący od Wodogrzmotów Mickiewicza do Doliny Pięciu Stawów Polskich wytyczony został obok wodospadu przez niebezpieczny, zwłaszcza w czasie oblodzenia, długi pas wygładzeń polodowcowych zwanych Danielkami.

Wielka Sowa (1015 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Gór Sowich w Sudetach Środkowych, należy do Korony Gór Polski. Na szczycie znajduje się wysoka na 25 metrów kamienna wieża widokowa wybudowana w roku 1906. Z racji położenia w środkowej części Sudetów jest wspaniałym punktem widokowym. W drugiej połowie XIX wieku zainicjowano budowę pierwszej drewnianej wieży widokowej na wierzchołku góry. Jej uroczyste oddanie do użytku odbyło się w lipcu 1886 roku. Drewniana konstrukcja przetrwała jednak tylko do 1904 roku. Budowę trwałej kamienno-żelbetowej wieży rozpoczęto w lipcu 1905 roku, a jej uroczyste otwarcie, które odbyło się 24 maja 1906 roku, zgromadziło tłumy ludzi. Na tarasie widokowym podziwiano panoramy od Śnieżnika po Śnieżkę. Wizerunek wieży stał się symbolem Pieszyc, znajduje się w herbie tego miasta.

Istnienie świątyni żydowskiej w Piotrkowie Trybunalskim datowane jest na II połowę XVII w. Wówczas była to świątynia drewniana, która uległa całkowitemu zniszczeniu w 1740 r. Obecną synagogę, wzniesioną w latach 1791-1793, ufundował Mojżesz Kocyn. Od strony południowej z Dużą Synagogą sąsiaduje budynek zwany Małą Synagogą. Wzniesiony w 1776 r. przez fundację Herna Piotrkovera od początku był siedzibą szkoły żydowskiej. Na wschód od świątyni, za synagogą rozciągał się cmentarz żydowski czynny w latach 1689-1795. Uległ on zniszczeniu w czasie II wojny światowej. Stał się też miejscem egzekucji ludności żydowskiej. W latach pięćdziesiątych XIX w. synagoga została przebudowana i rozbudowana. W takim kształcie przetrwała, mimo splądrowania w 1854 r., do okupacji hitlerowskiej. W czasie wojny uległa poważnemu zniszczeniu. W roku 1963 władze przystąpiły do prac konserwatorskich i adaptacyjnych budynku. W roku 1967 swą siedzibę znalazła tu biblioteka publiczna.

Wielka Zbrojownia w Gdańsku wzniesiona została w latach 1600-1605. Do roku 1793 użytkowana była zgodnie ze swoim przeznaczeniem, jako skład broni i amunicji. Ogromna sala była największą tego typu budowlą w Europie.  Zbrojownia pełniła też rolę muzeum uzbrojenia, techniki, oraz sztuki.  W jej zbiorach znalazły się egzemplarze białej broni, zbroje rycerskie, kusze, maczugi, ale również uprzęże, urządzenia techniczne, części powozów itp. Na ścianach z kolei wisiały liczne obrazy, a we wnętrzu nie brakowało posągów. Zbrojownia była chętnie odwiedzana przez wielu podróżnych zwiedzających Gdańsk. Ich uwagę przykuwały ruchome manekiny odziane w stylowe szaty, na których eksponowano elementy uzbrojenia. Cała ekspozycja miała za zadanie raczej zastraszyć potencjalnych wrogów, ale w razie zagrożenia mogła być użyta w walce. W XIX i na początku XX wieku zbrojownia była zamknięta dla osób postronnych. Mieściły się w niej magazyny broni. Przez władze Gdańska obiekt został przejęty w 1922 roku. W 1945 roku budynek poważnie ucierpiał. Odbudowany w późniejszych latach służył celom wystawienniczym, teatralnym, ale też handlowym. Dawną świetność zbrojownia odzyskała dopiero na początku XXI wieku.

Budowę skansenu rozpoczęto 29 września 1975. Pierwszą ekspozycję udostępniono zwiedzającym w dniu 1 czerwca 1982. W muzeum prezentowana jest unikatowa rekonstrukcja XIX-wiecznej wsi wielkopolskiej, dworu i folwarku. Park ten to liczne przykłady budownictwa z terenów historycznej Wielkopolski. Najstarsze eksponaty datowane są na rok 1602 natomiast najmłodszy budynek pochodzi z 1935 roku. Budynki zorganizowane są w typowy układ wsi, prezentując kompletne wyposażenie domostw i dekorację wnętrz z oryginalnym umeblowaniem, sprzętami gospodarstwa domowego oraz narzędziami rękodzielniczymi i maszynami rolniczymi.

Znajduje się 15 km na południowy zachód od Poznania, położony na lewym brzegu Warty. Został utworzony w roku 1957 i obejmuje obszar ponad 7,5 tys. hektarów. Park chroni obszar polodowcowy z licznymi jeziorami położonymi w kompleksie leśnym złożonym z borów sosnowych, grądów i dąbrów. Liczne głazy narzutowe i rzadkie okazy krajowej flory i fauny oraz bogata sieć szlaków turystycznych to niewątpliwy atut parku. W siedzibie Wielkopolskiego Parku Narodowego w Jeziorach mieści się Ośrodek Muzealno – Dydaktyczny , w którym znajduje się bogata ekspozycja fauny i flory występującej na terenie parku.

Wielkopolskie Muzeum Pożarnictwa od 1995 r. jest oddziałem zamiejscowym Centralnego Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach. WMP zostało otwarte 16 czerwca 1974 r. zbiory umieszczone są w budynku zabytkowego kościoła ewangelickiego, szkoły i dwóch pawilonach gdzie znajduje się sprzęt ciężki.  W zbiorach muzeum można oglądać sikawki konne (najstarsza pochodzi z 1786 r.) , samochody pożarnicze, mundury, sztandary, medale i odznaczenia strażackie, a także hełmy. Jednym z ciekawszych eksponatów jest Chevrolet 1929 r. który jak przystało na tak wiekowy pojazd może pochwalić się udokumentowaną bogatą historią działań ratowniczo-gaśniczych.  Wyjechał żeby ratować powstańczą Warszawę, biorąc udział w różnych akcjach po drodze do stalicy w 1944 r. nie dojechał. Zabudowę pożarniczą wykonała firma Łoziński spod Wrześni. Samochód ten był pierwszym w powiecie wrzesińskim i znajdował się na wyposażeniu OSP Węgierki. Od 1956 r. wpisany był do Wielkopolskiego Rejestru Wiekowych Samochodów. Brał udział w wielu rajdach pojazdów zabytkowych. W 1988 r. został przekazany z OSP Węgierka do Wielkopolskiego Muzeum Pożarnictwa.

Powstało w 1919 roku, zniszczone w II wojnie światowej, od 1957 roku odbudowuje swoją kolekcję. Jednym z najcenniejszych obiektów jest pochodzący z XVI w. mieczo-rapier o głowni wykutej w Mediolanie. Chlubą zbiorów jest bechter (rodzaj pancerza) wykonany w 1580 r. w Poznaniu, zdobny na napleczniku herbem miasta. Zwraca uwagę czapka rogata (wzór z 1807r.) szwoleżera polskiej Gwardii Napoleona oraz Krzyż Komandorski Orderu Wojennego Virtuti Militari, najwyższego polskiego odznaczenia za czyny wojenne, przywróconego w 1919 r. Ważną część zbiorów stanowią osobiste pamiątki tj. patent oficerski z 1932 r. dla T. Szydy, ppor. piechoty, zamordowanego przez Sowietów w Katyniu. Cenna jest złota papierośnica z daru Wiktora Emanuela III, króla Włoch, będąca nagrodą za zajęcie 2 miejsca w Zawodach Hippicznych (Rzym, 1923r.) dla płk. S. Zahorskiego z 16. P. Uł. Wlkp.

Warowną siedzibę w Wojciechowie wzniesiono prawdopodobnie w II poł. XV w. Murowany dwór otoczony był wałami i suchą fosą. W pierwszej połowie XVI wieku, ówczesny właściciel Wojciechowa, starosta lubelski Jan Pilecki wybudował na terenie warowni murowaną wieżę z kamienia i cegieł. Aby wybudować wieżę rozebrano stary murowany dwór. Trójkondygnacyjna budowla z obszerną klatką schodową i dużymi zdobionymi otworami okiennymi służyła jako mieszkanie, ale miała też charakter obronny. W latach 1550-1598 opiekę nad Wojciechowem sprawowała rodzina Spinków, którzy byli kalwinami i w wieży utworzyli zbór kalwiński. Od 1599 roku Wojciechów był własnością Orzechowskich, arian i to właśnie od tego wyznania wzięła nazwę wieża. Z czasem budowla straciła na swoim znaczeniu, dobudowano do niej zewnętrzną klatkę schodową, a w początkach XVII wieku ulokowano w niej spichlerz. Wieża nadal niszczała i pod koniec XIX wieku groziło jej zawalenie. Przejęta w 1910 roku przez Towarzystwo Opieki nad Zabytkami Przeszłości nie doczekała się jednak odbudowy, którą przerwał wybuch obu wojen. Dopiero w latach 70. XX wieku wieżę odremontowano. Budowla stała się siedzibą Gminnego Ośrodka Kultury mieszcząc ponadto m.in. Muzeum Kowalstwa, Muzeum Regionalne i Bibliotekę Publiczną.

Wieża Bracka w Lubaniu, wznosi się na 45 metrów i jest jedyną pozostałą budowlą bramną w mieście. Wzniesiona została w 1318 w. W jej wnętrzu mieściło się więzienie miejskie, skład broni oraz wartownia. Swoją nazwę zawdzięcza faktowi, że pełniła funkcję obronną nie tylko miasta, ale i pobliskiego klasztoru braci franciszkanów. Ośmiokondygnacyjna wieża została zbudowana z okolicznego kamienia bazaltowego na planie koła. Zazwyczaj to wokół wieży koncentrowały się rozstrzygające walki o Lubań. Po raz pierwszy walki o Wieżę Bracką miały miejsce w roku 1431 w trakcie wojen husyckich, następnie w czasie wojny trzydziestoletniej. Wyglądając na północ z okna budowli dostrzec można cztery wieże, są to: Ratusz (XVI w.), Wieża Kramarska (XIII w.), Wieża Trynitarska (XIII w.) i Kościół pw. Trójcy Świętej (XIX w.). Na południowy zachód rozpościera się widok Kamiennej Góry (274 m. n.p.m.) Tuż obok wieży znajduje się dostępny do zwiedzania schron przeciwlotniczny z wystawą eksponatów z okresu II wojny światowej. Natomiast na ulicy Brackiej uwagę zwracają wmurowane w bruk tablice. To powstająca Aleja Historycznych Gwiazd poświęcona pamięci znanych osób, które odwiedziły Lubań.

Wieża Bramna Zamku Biskupiego to najstarszy murowany zabytek na Warmii. Stanowi fragment nieistniejącego dziś zamku z XIII wieku - pierwszej siedziby biskupów warmińskich. Pierwotnie łączyła zamek z przedzamczem, trzykondygnacyjna budowla gotycka, budowana na planie kwadratu. W dolnej kondygnacji wieży znajdował się przejazd, a w górnej reprezentacyjna kaplica pw. św. Andrzeja z unikatowym sklepieniem gwiaździstym. Sam zamek w formie średniowiecznej istniał do XIX w. W 1811 w jego zabudowaniach ulokowano szkołę. W drugiej połowie XIX wieku uległ poważniej przebudowie i rozbiórkom na korzyść rozbudowy kompleksu szkolnego. Zabudowa kompleksu uległa zniszczeniu w wyniku II wojny światowej. Pozostałe ruiny uprzątnięto w latach 50. XX w. pozostawiając najstarszy fragment - wieżę bramną. W odrestaurowanej w 2020 r. wieży znajduje się Informacja Turystyczna oraz jedyny w mieście punkt widokowy, z którego można podziwiać krajobraz ziemi braniewskiej wraz z panoramą Zalewu Wiślanego.

Ukończona w 1627 roku przez Abrahama Ciświckiego brama o trójkondygnacyjnej konstrukcji w charakterze gotyckiego wiązania. Stanowi do dzisiaj jedyny zachowany element fortecy. Posiada tablicę z łacińską inskrypcją, informującą o fundatorach i budowniczych twierdzy. Nad płytą umieszczono czteropolowy kartusz herbowy Ciświckiego, a nad nim w małej niszy figurę rycerza w zbroi z chorągwią w ręku. Obok wieży widoczne pozostałości wałów oraz fosa zamkowa zasilana z jeziora Błędno. W kierunku południowym park będący pozostałością ogrodu włoskiego. W odrestaurowanej wieży mieści się obecnie galeria sztuki współczesnej.

Wieża Bramy Górnej w Głuchołazach to jeden z elementów pierwotnych obwarowań miejskich. Obwarowania w Głuchołazach powstały ok. 1350 roku. Mury miejskie pierwotnie miały 5 m wysokości i 2 m grubości. Brama górna ma ok. 25 metrów wysokości. Została zbudowana ok. 1600 roku na polecenie wójta Głuchołaz. W tym też czasie ozdobiono ją renesansową attyką ze strzelnicami, a w 1903 roku dobudowano ceglany hełm. Jeszcze w XIX wieku tuż przy wieży istniała brama, w której siedział celnik pobierający opłaty za towary wwożone do miasta. Obecnie na szczycie wieży widnieje metalowa chorągiewka w kształcie głowy kozy i jest to pamiątka nie istniejącego już ratusza. Aktualnie wyremontowana wieża została udostępniona zwiedzającym. Na jej szczycie znajduje się punkt widokowy z widokiem na same Głuchołazy jak i okolicę.

Wieża Bramy Głogowskiej w Legnicy została wzniesiona w pierwszej połowie XV wieku, w miejscu, w którym wcześniej znajdował się podobny, ale trzynastowieczny obiekt, broniący dostępu do miasta przez bramę od strony Głogowa. Pierwotnie wieża miała funkcję obronną i usytuowana była w pierścieniu legnickich murów obronnych. Dopiero w XIX wieku, podczas remontu w wieży wykuto neogotycką bramę, przez co budowla zyskała charakter przejazdowy. W tym samym czasie trzykondygnacyjną wieżę przykryto czterospadowym dachem. Pozostawiono jednak okienka strzelnicze usytuowane w górnej kondygnacji, a tarczę zegara słonecznego umieszczonego na ścianie od strony zamku. Blanki zamurowano jednak w XX wieku i w tej postaci wieża przetrwała do czasów obecnych.

Wieża Bramy Nyskiej znana także jako Wieża Wróbla. To jeden z niezaprzeczalnych symboli miasta. Gotycko-renesansowa baszta jest jedyną pozostałością po miejskich murach obronnych. To właśnie najprawdopodobniej jej oblicze znajduje się w herbie miasta Otmuchowa. Pod koniec XIX wieku zniesiono Bramę Nyską pozostawiając jedynie jej wieżę nazywaną Wieżą Wróbla. Ostrołukowe przejście pseudogotyckie przebito na początku XX wieku. Baszta zwieńczona okazałą „attyką śląską” w 1566 roku. Z dawnego wyposażenia obronnego zachowało się kilka strzelnic szczelinowych oraz kluczowych z XVI wieku. W średniowieczu w wieży mieścił się areszt miejski. Obecnie obiekt nie jest udostępniany zwiedzającym.

Wieża ciśnień w Będzinie-Grodźcu została zbudowana około 1902 r. na terenie dawnej kopalni „Grodziec II” na potrzeby Grodzieckiego Towarzystwa Kopalń Węgla i Zakładów Przemysłowych. Jest to obiekt unikatowy ze względu na jego konstrukcję, wykonany został w całości ze stali łączonej przy pomocy wyłącznie nitów. Wieża ma kształt wąskiej kolumny, na szczycie której został umieszczony zbiornik wodny o pojemności ok.100 m3. Wysokość całej wieży wynosi ok. 27 m. Jej zadaniem było zapewnienie stabilnego ciśnienia w sieci wodociągowej. Pełniła ona również funkcje zbiornika przeciwpożarowego. W związku z rozwojem infrastruktury technicznej na terenie miasta, wieża została wyłączona pod koniec XX wieku z użytkowania. Dzięki zaangażowaniu i wytrwałości Pana Rafała Lipińskiego – architekta z Będzina, społecznika i popularyzatora tematu wieży w środowisku regionalnym - w latach 2018-2020 przeprowadzono rewitalizację samej wieży oraz otaczającego jej terenu. Naprawiono i zabezpieczono konstrukcję wieży przed korozją, wzmocniono jej fundamenty, odtworzono dach i cały obiekt pomalowano. Urządzono także teren wokół wieży, a cały obiekt podświetlono.

Wieża ciśnień w Giżycku powstała w 1900 roku. W całości wybudowano ją z czerwonej cegły w stylu neogotyckim. Wnętrze kopuły mieściło zbiornik wodny z ocynkowanej blachy, służący jako naczynie wyrównawcze mogące pomieścić do 200 m3 wody. Wieża zaopatrywała w bieżącą wodę mieszkańców Giżycka jeszcze do 1996 roku, kiedy to zmodernizowano miejską sieć wodociągową. Nowy właściciel wieży nadał jej zupełnie inne oblicze powiększając szczyt kopuły o taras widokowy. Obecnie wieża oprócz wspomnianego tarasu widokowego mieści kawiarnię, sklepik z pamiątkami oraz lokalne „mini muzeum” ze zbiorem dokumentów, zdjęć i drobnych przedmiotów ukazujących życie okolicznych mieszkańców na przestrzeni minionych lat. Na szczyt wieży dostać się można pokonując 129 stopni jak również wjeżdżając nowoczesną windą. Z tarasu widokowego podziwiać można panoramę Giżycka, okolicznych lasów i malowniczych jezior.

Wieża ciśnień w Gołdapi to jedna z nielicznych zabytkowych budowli jakie znajdują się w mieście. Zbudowana została w 1905 roku jako element miejskiej sieci wodociągowej. Ma 46,5 metra wysokości, 7 kondygnacji i kopulaste przekrycie zwieńczone latarnią z iglicą. Zbiornik wodny, który mieścił się w wieży miał pojemność 250 metrów sześciennych wody.Jako jedna z niewielu budowli, wieża oparła się zniszczeniom obu wojen światowych zyskując ślady jedynie po postrzałach. W eksploatacji wieża pozostawała do zimy 1986 roku. Na skutek pęknięcia zbiornika budowlę wyłączono z użytkowania i od tego czasu zaczęła popadać w ruinę. Od 2008 roku nowy właściciel wieży pan Henryk Górny rozpoczął jej gruntowny remont. Wybudowano dwa tarasy widokowe (wokół kopuły oraz powyżej latarni). Poniżej tarasu mieści się kawiarnia, a parter zajmuje sklepik z pamiątkami. Otwarcie wieży nastąpiło 17 lipca 2009 roku.

Wieżę ciśnień w Kościanie zaprojektował inż. Xaver Geisler, a powstała ona w 1908 r. jako element systemu wodociągowego miasta. Bazuje ona na motywie londyńskiego Tower Bridge. Jej wysokość to 40 m. W czasie działań wojennych w 1945 r. w kościańskiej wieży ciśnień bronili się Niemcy. W rezultacie doszło do jej ostrzelania pociskami czołgowymi, a budowla doznała poważnych uszkodzeń dachu oraz głowicy. Zbiornik na wodę został podziurawiony niczym sito. Wieża eksploatowana była do końca pierwszej dekady XXI w. Dziś jest to wyjątkowy obiekt w skali kraju mieszczący ściany wspinaczkowe i prawdopodobnie jedyne na świecie, tak wyjątkowe, obserwatorium astronomiczne. Kościańska ściana wspinaczkowa to jeden z najciekawszych obiektów tego typu w Polsce. Można tu korzystać ze ścian wspinaczkowych o łącznej powierzchni 345 m² i sięgających wysokości ponad 18 metrów. Na szczycie wieży znajduje się jedyne na świecie obserwatorium astronomiczne, którego obrotowy dach nie jest kopułą, lecz pokrytym dachówką czteropołaciowym dachem namiotowym. Obserwatorium wyposażone jest w teleskop, kamerę oraz komputery z oprogramowaniem do obserwacji nieba.

Zlokalizowana w północno-wschodniej części miasta miejska wieża ciśnień, została zbudowana na niewielkim wzniesieniu w 1911 roku. Podstawa wieży zbudowana jest z kamienia polnego i cegły. Powyżej wieża posiada  przekrój kolisty i ta część murowana jest z cegły. Masywna konstrukcja głowicy wieży miała za zadanie zabezpieczać znajdujący się na jej szczycie zbiornik wodny, który mieścił 150 metrów sześciennych wody. Głowica zakończona jest stożkowym dachem z kopulastą latarenką. Cała konstrukcja wieży ma formę kwiatu okalającego łodygę. W dobudówce, która powstała przy wieży, mieściła się niegdyś łaźnia miejska, a wodę zasilającą zbiornik na wieży czerpano z naturalnego źródła. W 2000 roku obiekt został wpisany do Rejestru Zabytków i obecnie poddawany jest rewitalizacji, by w przyszłości pełnić funkcje turystyczno-kulturalne i gastronomiczne.

UWAGA! Przed wizytą koniecznie należy skontaktować się z zarządcą wieży dzwoniąc pod nr 501 429 391 w celu ustalenia dalszych szczegółów zwiedzania i nabycia znaczków.

Krosno – miasto w południowo-wschodniej Polsce, określane jako "parva Cracovia" – czyli "mały Kraków", ponieważ krośnieński Rynek z renesansowymi sukiennicami kojarzył się z krakowskim Starym Miastem. Posiada liczne zabytki, m in. kościół pod wezwaniem Świętej Trójcy, obok którego znajduje się wczesnobarokowa dzwonnica wzniesiona w XVII w. Jest to 38-metrowa trójkondygnacyjna budowla, zwieńczona wydatnym gzymsem. Przykryta jest baniastym hełmem z kolumnową latarnią. Wewnątrz znajdują się trzy dzwony z 1639 roku. Największy dzwon Urban – mierzący 490 cm w obwodzie, jest drugim, co do wielkości zabytkowym dzwonem w Polsce. Dzwonnicę wraz z dzwonami ufundował Wojciech Portius. Wieża jest dziś najbardziej charakterystyczną krośnieńską budowlą, symbolem miasta Krosna. W okresie od 1.X do 30.IV, aby zwiedzić Wieżę należy skontaktować się wcześniej z Muzeum Rzemiosła w Krośnie.

Przewóz to wieś gminna położona nad Nysą Łużycką przy końcu drogi krajowej nr 27 prowadzącej z Żar i dalej do Saksonii w Niemczech. Ciekawe dzieje tej miejscowości sięgają czasów wczesnopiastowskich. Istniał już wtedy gród, który strzegł przeprawy przez Nysę Łużycką i szlaku handlowego z Saksonii do Wielkopolski. Wiek XV zapisał się w historii Przewozu tragicznym wydarzeniem. W wyniku bratobójczych walk o sukcesję po Janie I Żagańskim w wieży przewoskiego zamku zmarł śmiercią głodową jego syn Baltazar, uwięziony przez własnego brata Jana II. Od tego czasu istniejącą do dziś wieżę nazywano Wieżą Głodową. Sama wieża zbudowana była z cegły i kamienia polnego w XII w. Jej mury osiągają grubość 3,8 metra i wysokość 22 m z kilkoma otworami strzelniczymi i wejściem prowadzącym na mur obronny wysoki na 6 m. Legenda mówi, że zawsze 15 lipca, dokładnie o północy, rozlega się z lochu przeraźliwy krzyk przekleństwa. To duch zmarłego tutaj księcia Baltazara przeklina swojego brata Jana, sprawcę straszliwej głodowej śmierci.