Łączna liczba znaczków: 1285
Od połowy XVI wieku budynek miejskiego ratusza znajdował się na płycie oświęcimskiego rynku. Został odnowiony w 1792 roku, po czym w 1863 roku doszczętnie spłonął w wyniku poważnego pożaru, który nawiedził wtedy miasto. Biura władz miejskich funkcjonowały w nowej siedzibie od 1875 roku aż do wybuchu II wojny światowej. Wówczas Niemcy włączyli budynek do systemu obrony przeciwartyleryjskiej. Po zakończeniu wojny magistrat przeniesiono do Zamku, a budynek Ratusza został przejęty przez komunistyczne władze. W 2018 roku ten zabytkowy XIX wieczny obiekt został gruntownie odnowiony. Rozpoczął działalność jako Muzeum Ratusz - oddział Muzeum Zamek w Oświęcimiu. To miejsce, w którym prezentowana jest wystawa stała zatytułowana „W przestrzeniach historii. Dzieje miasta Oświęcimia”. Ekspozycja ta ukazuje osiem wieków historii jednego z najstarszych polskich grodów od średniowiecza po współczesność.
Powstanie Muzeum Kultury Przeworskiej i Izby Pamięci Bitwy pod Mokrą łączy się z dniem 9 maja 1975 roku, kiedy to odsłonięty został pomnik ku czci bohaterów poległych na polach Mokrej 1 września 1939 roku. Podjęto wtedy działania zmierzające do utworzenia miejsca, w którym pamięć o zwycięstwie Wołyńskiej Brygady Kawalerii zostałaby godnie uczczona. Decyzją dyrekcji Szkoły Podstawowej w Mokrej utworzono Izbę Pamięci I Tradycji, w której zgromadzono oryginalne eksponaty z pola bitwy, zdjęcia, pamiątki oraz dary od rodzin poległych żołnierzy. Po odkryciu w 1994 roku w Mokrej stanowisk archeologicznych z okresu kultury przeworskiej – Izba zaczęła gromadzić informacje dotyczące także tej, dotychczas nieznanej części dziedzictwa historycznego Mokrej. Do roku 2005 Izba mieściła się w budynku „starej szkoły” w Mokrej. Następnie została przeniesiona do budynku „nowej szkoły”, a od 2010 r. w nowopowstałym budynku utworzono muzeum, które jest kontynuatorem tradycji Izby Pamięci.
UWAGA! Znaczki w sprzedaży pojawią się 10 maja.
W 1975 r. społeczeństwo regionu kłobuckiego oraz młodzież harcerska okolicznych Hufców ZHP dla uczczenia poległych pierwszego września 1939 r. żołnierzy Wołyńskiej Brygady Kawalerii, wzniosło pomnik usytuowany w sąsiedztwie niemego świadka bitwy - drewnianego Kościoła pw. świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza. Pomnik ten jest symbolem bohaterskiej i patriotycznej walki żołnierza polskiego w obronie ojczyzny. Twórcą pomnika jest artysta rzeźbiarz Gabriel Hajdas. Corocznie w pierwszych dniach września odbywają się pod pomnikiem w Mokrej uroczystości patriotyczne upamiętniające bohaterstwo żołnierzy września.
UWAGA! Znaczki w sprzedaży pojawią się 10 maja.
Na południe od Szczecina, znajduje się wyjątkowo malownicze miejsce - Ogród Dendrologiczny w Przelewicach. Powstał on na początku XIX w. jako przypałacowy park. Przepiękny teren na obszarze ponad 30 ha jest idealnym miejscem do wypoczynku w otoczeniu rzadkich okazów drzew i krzewów. Tu, w otoczeniu dziewiętnastowiecznego pałacu spacerują pawie, które niewątpliwie są atrakcją przelewickiego ogrodu. Zasoby ogrodu to około 1700 gatunków drzew, krzewów i roślin zielnych. W kolekcji znajduje się wiele okazów roślin chronionych występujących na terenie parku naturalnie oraz introdukowanych. Najstarsze zadrzewienia Arboretum Przelewickiego liczą 180-250 lat. Poza Ogrodem Dendrologicznym w jego skład wchodzi: pałac oranżeria oraz zabytkowy zespół folwarczny. W 2021 r. powstała instytucja Ogrody Przelewice – Zachodniopomorskie Centrum Kultury Obszarów Wiejskich i Edukacji Ekologicznej, której misją jest przede wszystkim wyeksponowanie walorów ogrodu, pielęgnowanie tradycji wsi zachodniopomorskiej, odrestaurowanie wszystkich zabytkowych obiektów i nadanie im nowych funkcji związanych z kulturą i edukacją ekologiczną.
Główną ideą sławkowskiego szlaku kruszcowego jest zwrócenie uwagi na otaczające nas do dzisiaj, choć często zapomniane, relikty dawnego górnictwa i hutnictwa rud cynku i ołowiu. Historia Sławkowa nierozerwalnie związana jest z górnictwem – obecność rud metali była najprawdopodobniej głównym czynnikiem miastotwórczym. Co najmniej od XIII wieku wydobywano tu oraz eksploatowano ołów, a w wieku XIX również cynk. Sławkowski szlak jest kontynuacją szlaku kruszcowego istniejącego już od kilka lat na terenie Strzemieszyc w Dąbrowie Górniczej. Część sławkowska rozpoczyna się przy kapliczce św. Antoniego na Zakawiu (Dąbrowa Górnicza) i prowadzi po śladach dawnych wyrobisk górniczych kopalni Leonidas i Kozioł w kierunku centrum Sławkowa i dalej do Doliny Białej Przemszy, gdzie niegdyś działały huty ołowiu oraz XIX-wieczna walcownia blach cynkowych i żelaznych. W poszczególnych punktach umieszczone są tablice informacyjne, pozwalające zapoznać się z historią odwiedzanych miejsc. Wędrówka szlakiem kruszcowym to także okazja do zobaczenia najważniejszych zabytków w mieście i podziwiania jego walorów.
Austeria Miejska w Sławkowie Pierwochą Zwana to jedna z trzech najstarszych karczem w Polsce. Jak wskazuje napis na belce (stragarzu) w głównej sali, została wybudowana w obecnym kształcie w roku 1781. Słowo austeria pochodzi z języka włoskiego i oznacza karczmy o podwyższonym standardzie. Odwiedzający ją goście mogli dobrze zjeść w szynku, przespać się w alkierzu oraz pozostawić na czas swojego pobytu konia i wóz w stanie. Karczma jest budynkiem drewnianym, wybudowanym w konstrukcji zrębowej, na planie w kształcie litery T. Posiada łamany dach (tzw. polski), kryty gontem. Od frontu dach jest wysunięty poza obręb budynku i wsparty na 6 murowanych filarach (pierwotnie były to drewniane słupy) tworząc charakterystyczny podcień. Główna brama znajduje się od strony Rynku, przez nią wchodzi się do szerokiego przejazdowego korytarza z którego można dostać się do poszczególnych pomieszczeń. Na końcu korytarza znajduje się stajnia i wozownia (stan) oraz druga brama, którą można było wyjechać na Mały Rynek. Austeria do dnia dzisiejszego spełnia funkcję gastronomiczną.
Zamek Bolczów położony jest w północnej części Rudaw Janowickich. Nikt dokładnie nie zna daty powstania zamku, ale przypuszcza się, że związana jest z rycerzem z pobliskiego Mniszkowa - Clericusem Bolzem, a jako czas powstania zamku przyjmuje się lata 1371-1386. Historia zamku Bolczów to historia walki i odbudowy. Początkowo stanowił on rodową siedzibę Clericusa Bolza, a także strzegł okolicznych traktów handlowych. W okresie wojen husyckich, zamek stał się siedzibą rabusiów, napadających na kupieckie karawany. Doprowadziło to do interwencji mieszczan wrocławskich i świdnickich, którzy chcąc położyć kres grabieżom, zdobyli i zniszczyli zamek. Hans Dippold von Burghaus przywrócił zamkowi świetność, rozbudowując go o dziedziniec i wieżę obronną. Pod jego rządami zamek stał się fortecą nie do zdobycia, wykorzystując naturalne ukształtowanie terenu. Niestety, okres świetności zamku zakończyła wojna trzydziestoletnia, podczas której dwukrotnie padł on ofiarą szwedzkich najeźdźców i ostatecznie został spalony. Dziś ruiny zamku Bolczów przyciągają tłumy turystów, zachwycając swoją historią i pięknem.
Folwarczna, Baraniec oraz Skopiec to trzy szczyty w Górach Kaczawskich, które położone są tuż obok siebie. Skopiec uznawany do tej pory za najwyższe wzniesienie, według obecnych pomiarów musiał oddać tytuł Folwarcznej, która to stała się wyższym wzniesieniem od Skopca. Masyw Folwarcznej zbudowany jest ze skał staropaleozoicznych – zieleńców, diabazów i łupków zieleńcowych. Na północnym zboczu masywu znajduje się rezerwat przyrody “Buczyna Storczykowa na Białych Skałach” z Jaskinią Walońską. Jest to jeden z niewielu rezerwatów w Sudetach, który chroni dobrze zachowane siedliska ciepłolubnych buczyn storczykowych, od których wzięła się pierwsza część nazwy rezerwatu. Podstawę zbocza stanowią liczne wapienne skały i kilkumetrowe wychodnie o nazwie Białe Skały - to druga część nazwy rezerwatu, składające się głownie z wapieni prekambryjskich i wojcieszowskich. Na południowym zboczu można podziwiać widok na Kotlinę Jeleniogórską i Karkonosze.
Olenderski Park Etnograficzny w Wielkiej Nieszawce jest pierwszym w Polsce skansenem poświęconym osadnictwu olenderskiemu, rozwijającemu się od XVI w. Początkowo byli to osadnicy z Niderlandów i Fryzji – członkowie protestanckiej grupy menonitów, którzy w tolerancyjnym Królestwie Polskim mogli swobodnie wyznawać swoją wiarę. Zasiedlali tereny zalewowe i nieużytki od Żuław w górę Wisły do Torunia i dalej aż na Mazowsze. Głównym celem założenia Parku jest odtworzenie fragmentu krajobrazu kulturowego nadwiślańskiej wsi z przełomu XIX i XX w. Na powierzchni ponad 5 ha, zrekonstruowano olenderską wieś o charakterystycznym układzie, tzw. rzędówkę bagienną. Znajdują się tu 3 pełne zagrody składające się z 6 zabytkowych budynków mieszkalnych i gospodarczych. Przeniesione zostały z terenu Doliny Dolnej Wisły i pochodzą z XVIII i XIX w. Obiekty te to najcenniejsze, zachowane do dzisiaj, przykłady architektury charakterystycznej dla osadników olenderskich. Otaczają je pola uprawne, łąki, ogródki i sady, roślinność przyzagrodowa oraz zadrzewienia spotykane przy drogach i rowach odwadniających.
Muzeum Etnograficzne im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu zajmuje się różnorodnymi aspektami polskiej kultury ludowej. Jego twórczynią i pierwszym wieloletnim dyrektorem była prof. Maria Znamierowska-Prüfferowa, której imię, Muzeum nosi od 15 grudnia 1999 roku. Muzeum Etnograficzne w Toruniu jest jednym z trzech samodzielnych muzeów etnograficznych w kraju i działa w oparciu o ustawę o muzeach z 1996 roku, a jego Organizatorem jest Województwo Kujawsko-Pomorskiego. Goście mogą zwiedzić wystawy „Tajemnice codzienności…”, która w ciekawej formule opowiada o życiu codziennym na wsi w latach 1850-1950 oraz „Salonik prof. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej”, poświęconą założycielce Muzeum. Do dyspozycji zwiedzających na terenie kompleksu muzealnego na niewielkim obszarze, utrzymanym w charakterze parku prezentowane są różnorodne obiekty architektury wiejskiej. Muzeum organizuje także liczne wystawy czasowe, prowadzi działalność edukacyjną, organizuje koncerty muzyki ludowej z Polski i z zagranicy oraz kiermasze sztuki ludowej.
Powierzchniowy pomnik przyrody Krzywy Las rosnący pod Gryfinem jest jednym z najsłynniejszych w Polsce. Swego czasu okrzyknięto go najbardziej niesamowitym lasem świata więc gryfińskie krzywulce są również słynne za granicami kraju. Na czym polega magia tego miejsca? Na obecności nietypowo wyglądających sosen zwyczajnych. Nie przypominają one bowiem innych, które je otaczają. Ich pnie są bardzo osobliwie zdeformowane, tworząc charakterystyczne i piękne łukowate wygięcia na kształt litery C. Teorii o powstaniu tak dziwnych drzew jest tak wiele jak wielu gości, którzy odwiedzają to miejsce. Jedni upatrują tu anomalii przyrodniczych, oddziaływania podziemnych cieków wodnych, uszkodzeń od śniegu lub owadów, śladów wizyty obcych cywilizacji. Inni skłaniają się ku przesłankom wskazującym na celową działalność człowieka i ta teoria jest najbardziej prawdopodobna. I to właśnie jest w Krzywym Lesie najpiękniejsze. Nie wiemy dokładnie jak, nie wiemy kto, nie wiemy po co. Wiemy natomiast, że samodzielne próby odpowiedzi na te pytania dają wszystkim odwiedzającym ogromną radość.
Puszcza Bukowa porasta Wzgórza Bukowe jedno z najwyższych pasm wzniesień morenowych na Pomorzu Zachodnim. Wzniesienia te, z najwyższym - Bukowcem sięgającym 149 m n.p.m. i siecią głębokich dolin, które je przecinają, tworzą niezwykle malowniczy krajobraz. Zwykło się o nim mawiać, że jest małą namiastką Bieszczad. Jego piękno podkreślają jeziora polodowcowe i strumienie, płynące dolinkami. Ciekawostką jest Jezioro Szmaragdowe, o wyjątkowej barwie wody, powstałe w miejscu zalanej kopalni wapieni kredowych. Tu i ówdzie wiją się pomiędzy wzniesieniami brukowe drogi. Większość z nich zbudowana została w XIX wieku z głazów narzutowych pozyskiwanych m.in. na terenie puszczy. W Puszczy Bukowej dominują buczyny, z królującym w nich bukiem zwyczajnym i roślinnością runa charakterystyczną dla tych lasów. Puszcza Bukowa, poza walorami przyrodniczymi kryje wiele ciekawych, wartych odwiedzenia miejsc.
Historia Łódzkich Linii Turystycznych zaczyna się w 2003 roku i od początku związana jest z Klubem Miłośników Starych Tramwajów w Łodzi. Pierwszy kurs Linii 0 miał miejsce w sierpniu a na trasę wyjechał skład polskich wagonów 5N i 5ND z lat 1960-1961, które zostały na tę okazję odświeżone i przywrócono im pierwotne numery taborowe. W tramwaju po ponad dwudziestoletniej przerwie zagościli konduktorzy, którzy zgodnie z tradycją sprzedawali i kasowali szczypcami bilety. Projekt Linii Turystycznej z roku na rok przechodził modyfikacje. Zmieniały się trasy oraz częstotliwość kursów, na trasy wyjeżdżały rożne pojazdy a możliwość podróżowania zabytkowymi tramwajami na stałe wpisała się w wakacyjny krajobraz Łodzi. W 2011 roku, Linie Turystyczne włączono w system Lokalnego Transportu Zbiorowego w Łodzi, a w 2021 r. powstała inicjatywa Łódzkie Linie Turystyczne. Rok 2024 przyniósł połączenie działań miłośników komunikacji miejskiej oraz Łódzkiej Organizacji Turystycznej dzięki czemu trasy zostały przygotowane tak, aby z okien pojazdów móc podziwiać najważniejsze łódzkie atrakcje turystyczne.
EC1 Łódź Miasto Kultury to wyjątkowa w skali kraju instytucja, łącząca w sobie różnorodne dziedziny wiedzy oraz przestrzenie zabytkowej elektrowni. Historia obiektu sięga roku 1907, kiedy to wybudowano pierwszą część kompleksu, obecnie nazywaną EC1 Wschód. Pierwotnie nazywana Elektrownią Łódzką, później przekształcona w elektrociepłownię służyła łodzianom aż do końca XX wieku. Obecnie oferta EC1 składa się z największego w Polsce Centrum Nauki i Techniki, które wykorzystuje oryginalne wnętrza i wyposażenie elektrowni oraz zapewnia zwiedzającym dużą dawkę wiedzy z zakresu fizyki czy chemii, Ulicy Żywiołów, edukującej najmłodszych w aspektach sił rządzących otaczającym nas światem czy Narodowego Centrum Kultury Filmowej prezentującego fascynującą historię polskiej kinematografii. EC1 organizuje również szereg wydarzeń kulturalnych i rozrywkowych oraz jest częścią największych eventów odbywających się w mieście.
W południowej części miasta Chociwel niemal nad samym brzegiem jeziora Starzyc, znajduje się wybudowany na początku XX wieku pałac. Pierwotnie w budynku funkcjonował dom rekonwalescencyjny dla żołnierzy. Po II wojnie światowej w budynku umieszczono placówkę edukacyjną. W roku 2014 dobudowano do pałacu prawe skrzydło jako kolejny etap rozbudowy restauracji o nową salę bankietową oraz pokoje hotelowe. Szkoła działała w tym miejscu do 1997 roku. Nowy rozdział w historii pałacu rozpoczął się w 1999 r., kiedy budowla stała się własnością prywatną. Nowy właściciel przeprowadził niezbędne remonty i dzięki temu udało się pałac zabezpieczyć na kolejne lata. W tym czasie stopniowo przywracano budynek do stanu z początku XX w. Obecnie w Pałacu mieści się restauracja i hotel z salą konferencyjną. Z każdego pokoju rozciąga się wspaniały widok na jezioro Starzyc.
Historia teatru w Rybniku sięga 1953 roku, kiedy powstał pomysł stworzenia tego typu obiektu. Niestety dopiero w 1958 roku ruszyła budowa teatru, który do użytku oddano 4 grudnia 1964 r. Modernistyczną bryłę budynku teatru zaprojektował zespół architektów w składzie: Jerzy Gottfried, Henryk Buszko i Aleksander Franta. W bryle budowli znaleźć można liczne załamania, zieleń oraz kaskady wodne. W 2006 roku budynek Teatru Ziemi Rybnickiej doczekał się kompleksowej modernizacji ze środków Unii Europejskiej, a w roku 2023 wpisany został do rejestru zabytków. Teatr posiada salę widowiskową dla 650 osób, salę kameralną, salę baletową, galerię sztuki oraz galerię „Oblicza”. Tym samym Teatr Ziemi Rybnickiej jest jedną z największych samorządowych instytucji kultury województwa śląskiego.
Bazylika św. Antoniego w Rybniku powstała w latach 1903-1906, a jej historia związana jest z kapliczką, która istniała w pobliżu od 1828 r. Ta neogotycka świątynia z czerwonej cegły powstała z inicjatywy rybnickiego proboszcza ks. Franciszka Brudnioka. Projektantem kościoła był natomiast Ludwig Schneider. Świątynia została poświęcona 29 sierpnia 1907 r., a osiem lat później nastąpiła jej konsekracja. Bazylika w Rybniku jest najwyższym kościołem Górnego Śląska. Jej wieże wznoszą się na wysokość 88 metrów, a sama budowla sprawia imponujące wrażenie. Na uwagę zasługuje także bogate wyposażenie wnętrza, na które składa się m.in. ołtarz główny wykonany w firmie Carla Buhla. W ołtarzu głównym znajduje się figura św. Antoniego przeniesiona ze wspomnianej wcześniej kapliczki. Uwagę zwracają także ambona i stacje drogi krzyżowej oraz spiżowe drzwi z płaskorzeźbami rybnickich kapłanów.
Muzeum Regionalne w Chojnicach istnieje od 1932 r. Na początku jego siedziba mieściła się w prywatnym domu W.J. Schreibera, a pieczę nad zbiorami sprawował chojnicki regionalista Julian Rydzkowski. W takiej formie muzeum funkcjonowało do momentu wybuchu II wojny światowej. W 1960 r. reaktywowano muzeum, które miało siedzibę w chojnickim ratuszu, a następnie od 1962 r. zaczęło działać w Bramie Człuchowskiej, której wnętrze przebudowano i dostosowano do potrzeb muzeum, tworząc w niej sale wystawowe. W Bramie eksponowane są wystawy stałe i czasowe. Na wystawach stałych prezentowane są zbiory historyczne, etnograficzne i archeologiczne. Na wystawach czasowych pokazywane są eksponaty o różnej tematyce, między innymi malarstwo, rzeźba itp. Na przełomie lat 70-80 XX w. do obiektów muzealnych dołączyły baszty: Baszta Wronia, Dom Szewski, Baszta Szewska, Baszta Kurza Stopa, Dom na Murach oraz Kolekcja regionalna Makowskich. W 1984 roku uległa zmianie nazwa instytucji na Muzeum Historyczno-Etnograficzne w Chojnicach, a w 2012 roku muzeum przyjęło imię swojego założyciela Juliana Rydzkowskiego.
Ruiny zamku w Owieśnie są jedną z największych atrakcji turystycznych miejscowości. Według doniesień już na początku XIII w. miał tu powstać zameczek, zbudowany przez templariuszy. Około XIV w. zbudowano na jego miejscu zamek murowany z kamienia. Otaczał go mur obronny oraz fosa. Zamek zbudowano na planie koła o średnicy około 30 m. Zamek w Owieśnie był trzykrotnie przebudowywany. Każda epoka wnosiła nowe ślady w jego wygląd. Rozbudowywano budynki mieszkalne oraz kilkakrotnie restaurowano wieżę. Pierwotnie zamek miał charakter obronny, ale później czasy baroku wprowadziły wiele elementów dekoracyjnych. Założono wokół zamku park, powstała barokowa elewacja, ozdobne bramy, fontanna, a na moście stanęły mitologiczne posągi. Po wojnie pozbawiony użytkownika zamek szybko niszczał – rozkradziono stolarkę, zarysowały się mury. W 1964 r. runęła wieża. Obecnym właścicielem obiektu jest Fundacja Zamek Chudów.
Przystań rybacka w Mielnie – Unieściu jest jedną z dwóch przystani rybackich w gminie Mielno. Unieście to od 2017 roku dzielnica Mielna. Przystań powstała w 1994 roku. Wszystkie kutry rybackie, wyruszające z Unieścia oznaczone są wymalowaną na burcie sygnaturą „UNI”. Na przystani można zakupić różne gatunki ryb wędzonych, smażonych lub świeżych. W sklepikach również dostępne są rozmaite wyroby rybne. Ponadto właśnie tutaj można przyjrzeć się pracy rybaków, podziwiać wpływające i wypływające kutry, okopcone piece do wędzenia ryb, prace przy sieciach czy potężne wyciągarki, którymi łodzie wyciągane są na brzeg. Życie toczy się tutaj cały rok, dlatego warto odwiedzać przystań o różnych porach roku. Przystań rybacka jest często odwiedzana przez turystów dlatego jest jedną z atrakcji turystycznych Mielna.
Pomnik Morsa – jest symbolem organizowanych w Mielnie od 2004 roku Międzynarodowych Zlotów Morsów. Każdego roku w połowie lutego Mielno staje się miejscem największej w kraju imprezy dla miłośników lodowatych kąpieli. Każdemu zlotowi morsów towarzyszy inne hasło przewodnie. W 2024 roku podczas XXI Zlotu 8493 Morsy jednocześnie wykąpały się w Bałtyku. Pomnik Morsa stoi na ul. Kościuszki przy głównym wejściu na plażę w Mielnie. Do Mielna pomnikowy mors zawitał w 2010 roku i oficjalnie został odsłonięty podczas ówczesnego Zlotu Morsów. Autorem pomnika jest poznański rzeźbiarz - Robert Sobociński. Na pewno jest to jedyny taki pomnik w Polsce, a być może i na świecie.
Najstarsze ślady osadnictwa na położonym nad Sołą wzgórzu zamkowym pochodzą z XI wieku. Gród, będący siedzibą kasztelana, jest po raz pierwszy wzmiankowany w 1179 roku. Zamek był siedzibą kasztelanów i książąt oświęcimskich. Pierwszym księciem, który zamieszkał w jego wnętrzach był Władysław, syn Mieszka I, księcia cieszyńskiego. Zamek był wielokrotnie niszczony przez pożary i powodzie. Obecny budynek zamku wzniesiono na początku XVI wieku. Najstarszymi obiektami zamkowymi są gotycka wieża obronna z przełomu XIII/IV w. oraz fragment muru obronnego. Wieża jest jedną z pierwszych budowli ceglanych w Małopolsce oraz najwyższym zachowanym murem gotyckim w Polsce południowej. Od 2010 roku w zamku swoją siedzibę ma Muzeum Zamek, które opowiada i dokumentuje historię miasta Oświęcimia.
Obecna świątynia została zbudowana na ruinach XIV-wiecznego, gotyckiego kościoła oo. dominikanów pw. Świętego Krzyża. Pierwotny obiekt ulegał pożarom, a po kasacji zakonów w 1782 r., opustoszała świątynia niszczała. W 1898 r. obiekt przejęli Salezjanie z Turynu, sprowadzeni do Oświęcimia przez Andrzeja Knycza - ówczesnego proboszcza kościoła parafialnego. Salezjanie rozpoczęli odbudowę kościoła i budowę zakładu wychowawczego. W ołtarzu znajduje się kopia turyńskiego obrazu Wspomożycielki z 1907 r., namalowana przez oświęcimianina, Jana Szczęsnego Stankiewicza. Ostatni zachowany obiekt z zespołu klasztornego dominikanów w Oświęcimiu to dawny kapitularz z XIV w., a od 1594 r. kaplica pw. św. Jacka Odrowąża.
UWAGA! Aby dostać się do Biura Centrum Informacji Turystycznej należy pobrać bezpłatną "Kartę dostępu do usług" w okienku kasowym naprzeciwko głównego wejścia do muzeum i wraz z dokumentem tożsamości okazać podczas kontroli.
Para Kaszubów na ławce to rzeźba, która znajduje się na Placu Kaszubskim w Gdyni. Jej autorem jest rzeźbiarz i malarz Adam Dawczak-Dębicki, a została odsłonięta 30 września 2006. Rzeźba przedstawia parę zakochanych Kaszubów. Pogodni staruszkowie trzymają się za ręce. Mężczyzna wskazuje palcem na pobliski budynek, a z jego kieszeni wystaje list o treści: „Jakubie, Jeśli na ostatnim piętrze zbudujesz dla mnie pokoik, będę widziała, kiedy wracasz z morza – Elżbieta”. Rzeźba nawiązuje do kamienicy przy ul. Jana z Kolna 2 i jej prawdziwych mieszkańców - Jakuba i Elżbiety Scheibe. Jakub Scheibe dorobił się na emigracji, wrócił do Gdyni i wybudował w 1928 r. pierwszy gdyński „drapacz chmur”. Na prośbę żony, na ostatniej kondygnacji dobudował pomieszczenie, tzw. belwederek, z którego Elżbieta mogła wypatrywać powracającego z połowów męża. Modernistyczna kamienica zachowała się do dzisiaj i jest to obecny Hotel Jakubowy.
Muzeum Lodów Kamieni Pingwin mieści się w jednej z kamienic rynku w Piotrkowie Trybunalskim i jest jedynym tego typu muzeum w Polsce. Powstało na bazie rodzinnej lodziarni, która działa nieprzerwanie od niemal 100 lat. Pomysł stworzenia muzeum narodził się podczas wycieczki do Włoch i wizyty w tamtejszym muzeum lodów, ale dopiero odnalezienie dokumentów na temat produkcji lodów było bezpośrednim bodźcem to uruchomienia placówki muzealnej. Najstarsze eksponaty zgromadzone w muzeum mają niemal 100 lat i pochodzą z rodzinnej wytwórni. Zobaczyć tu można m.in. stare maszynki i gałkownice z okresu międzywojennego, a także liczne dokumenty potwierdzające historię rodzinnej produkcji. Uzupełnieniem zwiedzania jest projekcja filmu, a niewątpliwą atrakcją możliwość przygotowania lodów pod okiem przewodnika i oczywiście ich degustacja. Lody Kamienie Pingwin zwane kamieniakami, kamborkami, granatami, lodami z kartką, odpustowymi, są produktem regionalnym, znanym od kilkudziesięciu lat. Produkowane z najwyższej jakości składników i w sposób tradycyjny. To produkt rozpoznawalny i tym samym promujący Piotrków Trybunalski, Powiat Piotrkowski i Dolinę Pilicy.
UWAGA! W kwietniu zwiedzanie bez umawiania w pt., sob., niedz. W pozostałe dni dla grup zorganizowanych, jednak istnieje możliwość dołączenia do takiej grupy po wcześniejszym kontakcie telefonicznym (tel. 514856409). Od maja muzeum czynne w godzinach od 11 do 19 przez cały tydzień.
