Łączna liczba znaczków: 1392
Słupy bazaltowe na Kamiennej Górze w Lubaniu to nietuzinkowe odsłonięcie bazaltów nefelinowych, które tworzą pokrywę lawową o grubości do 100 m. Odsłonięte przez człowieka w toku kilkusetletniego wydobycia kamienia, są nie lada atrakcją nie tylko dla geologów. Ściany wysokie na 13-18 m rozciągają się na 150 m. W najniższym miejscu dawnego wyrobiska wytworzył się niewielki staw. Dawny kamieniołom przypomina amfiteatr albo kalderę wulkanu. Wietrzenie odkrytych skał spowodowało, że ulegają one zaokrągleniu i pod ścianą, w rumowisku, wiele głazów ma kształt kulisty. Ciemna powierzchnia bazaltowa łatwo się nagrzewa, wskutek czego się łuszczy. Miejsce to od 1994 r. jest chronione jako pomnik przyrody nieożywionej i jest wypełnione zielenią parkową oraz dostojnymi drzewami pełniąc funkcję rekreacyjną. Park ten zajmuje powierzchnię 13,6 ha.
Pierwsza fundacja klasztorna w Krzeszowie związana jest z Anną Przemyślidką, wdową po Henryku II Pobożnym, która w 1242 r. sprowadziła benedyktynów z czeskich Opatowic. W sierpniu 1292 r. książę Bolko I Surowy sprowadził do Krzeszowa zakonników cysterskich. Z cysterskim zakonem i Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej związany jest wizerunek Bogurodzicy umieszczony w ołtarzu głównym krzeszowskiej Bazyliki. Obraz ten datowany na XIII stulecie, uznawany jest za najstarszą ikonę w Polsce i w Europie Środkowej. W czasie wojen husyckich klasztor splądrowano, a obraz ukryto. Przez prawie dwa stulecia nieznane było miejsce jego przechowywania, po czym 18 grudnia 1622 r. podczas prac renowacyjnych zakrystii smuga światła oświetliła pękniętą posadzkę, pod którą spoczywała skrzynia z wizerunkiem MB Łaskawej. Dzień 18 grudnia ustanowiono w Krzeszowie Świętem Światła. Za sprawą Cudownego Obrazu doszło do wielu cudów i uzdrowień, co spotęgowało ruch pielgrzymkowy. Po wielu stuleciach w połowie XVIII w. zakazano urządzania pielgrzymek. Dopiero na początku XIX w. kult maryjny rozkwitł na nowo. W 1992 r. Krzeszów stał się najważniejszym sanktuarium maryjnym nowopowstałej diecezji legnickiej.
Nazwa wsi Ostrowo, w języku kaszubskim Òstrowò, co po polsku znaczy wyspa. Wieś położona jest niczym wyspa pośród bagien i torfowisk, stanowiących dzisiaj rezerwat Bielawa. Według legend, niegdyś w okolicy, żył groźny smok, który zginął w pożarze lasu. Pamiątką po nim jest brunatna gleba Bielawskich Błot. Ostrowo było dawniej miejscowością rolniczą i rybacką, współcześnie przede wszystkim letniskową. We wsi, przy ulicy Zabytkowej, znajduje się „Zagroda Kaszubska” – oddział Muzeum Ziemi Puckiej. W skład „Zagrody” wchodzą dziewiętnastowieczna chëcz kaszubskiego rolnika – gbùra (w trakcie odtwarzania), oraz budynek dawnej wozowni, w którym znajduje się wystawa „Pszczelarstwo Pomorskie”. Na terenie kompleksu zapoznać się można z wystawą plenerową – „Bielawa”, która opowiada o pobliskim rezerwacie przyrody.
Wieś Skrzynki została założona na prawie niemieckim przed 1357 r. Przez stulecia majątek w Skrzynkach wielokrotnie zmieniał właścicieli, aż w latach 70. XIX w. stał się własnością Gustava Bertholda Ifflanda, który wkrótce rozpoczął budowę eklektycznego dworu. Rodzina Ifflandów gospodarowała w Skrzynkach do 1945 r., po czym wyjechała do Niemiec. Po wojnie wojska Armii Czerwonej zrabowały pozostały majtek. Dwór przeszedł w ręce Skarbu Państwa i przez lata użytkowania stopniowo popadał w ruinę. Po przebudowie w 1985 r. funkcjonował w nim ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy Rejonu Dróg Publicznych w Puszczykowie. W 2015 r. właścicielem dworu i parku w Skrzynkach został powiat poznański. Dwór poddano remontowi, powiększając jego powierzchnię. W budynku znalazło się miejsce na 3 sale konferencyjne, restaurację, bar, saunę, pokoje noclegowe oraz galerię fotografii i Salę Pamięci i Tradycji, w której eksponowane są zbiory kolekcjonerów, a także pamiątki przekazane przez rodzinę Iffland. 10 czerwca 2020 r. powołano Instytut Skrzynki – Instytut Dokumentacji, Rozwoju i Promocji Dziedzictwa Kulturowego i Kulinarnego Powiatu Poznańskiego. Dwór Skrzynki stał się siedzibą tej samorządowej instytucji kultury.
W centrum Strzelna znajduje się nowa atrakcja turystyczna – interaktywna ławeczka upamiętniająca noblistę, wybitnego fizyka pochodzącego z tego kujawskiego miasta – Alberta Abrahama Michelsona. Albert urodził się w 1852 r. jako syn żydowskiego kupca Samuela i Rozalii, z domu Przyłubskiej. Przez 4 lata mieszkał w Strzelnie, po czym w 1856 r. wraz z rodzicami opuścił Polskę, a jego drugim domem stały się Stany Zjednoczone Ameryki. Po studiach w Europie związał się z Chicago, gdzie zorganizował Instytut Fizyki, w którym pracował aż do emerytury. Albert Michelson badał zjawiska rozprzestrzeniania się światła, dokonał w tej dziedzinie wielu odkryć, był twórcą licznych wynalazków oraz przyrządów optycznych. Dzięki swoim naukowym dokonaniom w 1907 r. otrzymał od Szwedzkiej Akademii Nauk najważniejszą w świecie — Nagrodę Nobla za wynalezienie interferometru. To przyrząd używany do pomiarów prędkości światła, który naukowcy do dziś wykorzystują w swoich badaniach. Albert Abraham Michelson był pierwszym Amerykaninem z Noblem w kategorii nauk ścisłych. Zmarł w 1931 r., mając 79 lat.
Muzeum – Romański Ośrodek Kultury Ottona i Bolesława w Strzelnie powstało w 2000 r w oryginalnej części dawnych zabudowań klasztoru Norbertanek. Zbiory podzielono na dwie części: romańsko-archeologiczną (lapidarium) i liturgiczną, dotyczącą bogatej historii zakonu norbertanek. Ekspozycja romańska to jeden z największych w Polsce zbiorów rzeźby romańskiej. Na wystawie znajduje się m.in. portal północny z trójlistnym tympanonem, na którym Chrystus Triumfujący siedząc na tęczy, depcze złe bestie – lwa i smoka oraz tympanon Zwiastowania NMP przez Archanioła Gabriela. Godne uwagi są także płyty nagrobne oraz płaskorzeźby z dawnego lektorium – m.in. „Matka Boża z Dzieciątkiem w otoczeniu proroków”, „Zdjęcie z krzyża i opłakiwanie”. Wśród licznych eksponatów zobaczymy tutaj także detale architektoniczne, rekonstrukcję celi zakonnej oraz znaleziska archeologiczne Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W górnej sali muzealnej wyeksponowano przepiękne relikwiarze, dokumenty, rzeźby, szaty liturgiczne, a także inne eksponaty należące dawniej do sióstr norbertanek.
Budowę zamku w Rynie rozpoczęto około 1377 r. na miejscu wcześniejszej warowni. Pierwotnie zamek miał mieć dwa skrzydła jednak po zbudowaniu pierwszego budynku i rozpoczęciu prac przy drugim, prace budowlane przerwano. Wznowiono je około 1393 r. i wtedy też podniesiono parterowe skrzydło południowo-wschodnie budując nad nim kaplicę i inne pomieszczenia. Po sekularyzacji w 1525 r. zakon krzyżacki przestał istnieć. W Rynie utworzono Starostwo Prus Książęcych z siedzibą w ryńskim zamku, który znacznie rozbudowano. Podczas potopu szwedzkiego w 1657 r. zamek spłonął. W 1794 r. władze pruskie wystawiły go na sprzedaż. W kolejnych latach zamku dwukrotnie mieściły się więzienie, a w czasie II wojny światowej obóz dla Belgów, Czechów, Francuzów i Norwegów. Po wojnie zamek kilka razy zmieniał właścicieli, w tym czasie będąc siedzibą różnych instytucji. Pod koniec XX w. zamek wystawiono na sprzedaż, a od 2001 r. jest własnością prywatną. Z czasów średniowiecznych zachowało się jedno skrzydło, a trzy pozostałe zbudowane zostały w czasach nowożytnych. Dziś ryński zamek mieści m.in. hotel wraz z restauracją.
Dworek Konstancji Gładkowskiej w Skierniewicach jest jednym z nielicznych i najstarszym z istniejących drewnianych budynków w mieście. Parterowy budynek powstał w 1849 r., w konstrukcji drewnianej i amfiladowym układzie wnętrz. W budynku tym mieszkało wiele ciekawych postaci, a dworek gościł liczne osobistości zasłużone dla kultury polskiej m.in. Władysława Stanisława Reymonta, Fryderyka Heuricha, Czesława Olszewskiego czy Tadeusza Sułkowskiego. W 1879 r. w dworku zamieszkała Konstancja z Gładkowskich Grabowska - śpiewaczka i młodzieńcze natchnienie Fryderyka Chopina. Konstancja nie mieszkała w tym miejscu długo – zmarła w 1889 roku. Dwa lata wcześniej w dworku została otworzona ekspozycja poświęcona dziejom miasta. Po połączeniu Izby Historii Skierniewic oraz Muzeum Historycznego Skierniewic w jedną instytucję, w 2019 r., dworek stał się oficjalnie oddziałem Muzeum. W 2022 r. przeprowadzono remont budynku i od tego momentu budynek ten rozpoczął swoje nowe życie, rozsławiając swoją mieszkankę Konstancję Salomeę Gładkowską.
Muzeum Historyczne Skierniewic im. Jana Olszewskiego otwarte w 2018 r. jest następcą Izby Historii Skierniewic, działającej w Skierniewicach od 1987 r. Muzeum jest miejscem spotkań z twórcami kultury i historykami. Zarówno w budynku jak i w ogrodzie obywają się: wernisaże wystaw czasowych, wykłady, spotkania, warsztaty, koncerty, spektakle teatralne, pokazy filmowe, rekonstrukcje historyczne, obchody dni i świąt oraz uroczystości patriotyczne. Muzeum znajduje się w zrewitalizowanym zabytkowym budynku, przynależącym do historycznego zespołu koszar armii rosyjskiej. Wybudowany w 1890 r. wg projektu Aleksandra Jana Woyde budynek, wykorzystywany był kolejno przez wojska carskie, wojska polskie z okresu II Rzeczypospolitej, wojska okupacyjne podczas II wojny światowej, a następnie przez Ludowe Wojsko Polskie, by w 1989 r. przejść w ręce Wojska Polskiego. W latach 90. XX w. obiekt trafił pod zarząd miasta. Po gruntownym remoncie został oddany w użytkowanie w 2018 r. jako Muzeum Historyczne Skierniewic.
Parowozownia w Gnieźnie zlokalizowana jest po południowej stronie gnieźnieńskiej stacji kolejowej i przykuwa wzrok charakterystyczną zabudową. Na szczególną uwagę zasługuje tu jednak kolejowy żuraw węglowy, który pod koniec 2024 roku został wpisany do Rejestru Zabytków. Żuraw ten powstał w latach 1941-1942 w Maschinenfabrik Deutschland w Dortmundzie i posiada napęd elektryczny wykonany w Berlinie przez firmę Siemens-Schuckertwerke. Żuraw oparty jest na metalowej ramie, w górnej części znajduje się obudowana drewnem budka sterownicza. Maszyna zachowała się w całości - wewnątrz znajdują się oryginalne silniki. Jeden z nich obraca bęben z liną podnoszącą szczęki chwytaka unoszącego węgiel, drugi z silników swoją moc przekazuje do przekładni napędzającej układ jezdny, poruszający się po dwóch szynach o rozstawie 5 m. Szyny te umożliwiają przejazd żurawia na odcinku 300 metrów. Oryginalnie żuraw posiadał czterokomorowy zasobnik węglowy i użytkowany był przy obsłudze parowozów aż do lat 90. XX wieku. Obecnie jest to jedyny tego typu żuraw zachowany w Polsce i jeden z dwóch na całym świecie co czyni to urządzenie jednym z najważniejszych zabytków technicznych w Polsce.
Muzeum Miejskie w Żorach powstało w 2000 r. Od 2014 roku placówkę przeniesiono w nowe miejsce i obecnie funkcjonuje w odrestaurowanej willi Haeringa z początku XX w. oraz w dobudowanej części wystawienniczo-magazynowej i konferencyjnej. Mimo młodego wieku znane jest w całej Polsce i poza jej granicami. Placówka jest laureatem licznych nagród i wyróżnień, na które wpływ miały bardzo ciekawe wystawy, które można oglądać w muzeum, jak i projekty naukowe i edukacyjne tworzone wokół nich. Na wystawie stałej „Polskie poznawanie świata” zobaczyć można eksponaty niemal ze wszystkich kontynentów, z miejsc, gdzie dotarli polscy naukowcy i podróżnicy. Instrumenty, stroje, przedmioty codziennego użytku i związane z lokalnymi kultami, pokazywane w kolejnych gablotach tworzą opowieść o odległych, egzotycznych dla Europejczyka ludach. Drugą wystawą stałą jest „Nasza Tożsamość”. Zebrane na niej eksponaty opowiadają o historii i zwyczajach mieszkańców Żor i Górnego Śląska w okresie ostatnich stu pięćdziesięciu lat. Muzealną ekspozycję urozmaicają wystawy czasowe oraz odrębne wydarzenia kulturalne.
Muzeum Ziemi Leżajskiej to instytucja kultury Powiatu Leżajskiego. Mieści się w zabytkowym kompleksie dworskim w centrum Leżajska. Kompleks ten wybudowany został w latach 1760 – 1770 dla ostatniego starosty leżajskiego Józefa Potockiego. Zajął on miejsce drewnianych dworów istniejących w tym miejscu od 1524 r. W epoce rozbiorowej był kolejno własnością Skarbu Kameralnego Cesarstwa Austrii, hr. Wojciecha Miera i ordynatów Potockich z Łańcuta. W XX w. był siedzibą placówek oświatowych: gimnazjum, liceum, a także szkoły podstawowej. Muzeum jest miejscem pielęgnowania lokalnej historii i tradycji poprzez wystawy stałe i czasowe. Mieszczą się w nim: wystawa Historii Miasta i Regionu, Wystawa Etnograficzno – Zabawkarska, Wystawa Browarnictwa Leżajskiego oraz wystawa „Archeologia i dzieje staropolskie Ziemi Leżajskiej”, która w szczegółowy sposób przedstawia okres do 1772 r. W Muzeum odbywają się także wykłady i spotkania historyczne, a także organizowane są tu lekcje i zajęcia muzealne dla dzieci, i młodzieży.
Muzeum Kultury Łemkowskiej w Zyndranowej to jedyne w Polsce, a nawet w Europie, muzeum prowadzone od początku przez Łemków i dla Łemków. Jego historia sięga 1968 r., kiedy to powołano Izbę Pamiątek Kultury Łemkowskiej, która stała się zalążkiem dzisiejszego skansenu. Najstarszym i najcenniejszym obiektem muzeum jest chyża z 1860 r. – drewniany dom kryty strzechą. W jej wnętrzu odtworzono życie sprzed wieku: można zobaczyć stare meble, naczynia, sprzęty kuchenne, warsztat tkacki i szewski. W stajni urządzono ekspozycję pasterską, a w koniuszni zgromadzono militaria związane z bitwą dukielską. Na terenie muzeum znajdują się też: wiejska kuźnia, rekonstrukcja łemkowskiej kaplicy, wiatrak z Wapiennego, mała karczma oraz nowoczesny pawilon wystawowy. To w nim prezentowane są stroje ludowe, kolorowe krywulki – tradycyjne naszyjniki, misternie zdobione pisanki, dzieła łemkowskich artystów oraz eksponaty sakralne z nieistniejących cerkwi.
Szlak Maszkaronów aktualnie łączy 17 miejsc na mapie Tarnowa, które w zabytkowych przestrzeniach skrywają figurki maszkaronów. Nawiązują one od rzeźb, które w XVI-wieku osadzone zostały przez włoskiego artystę Santi Gucciego na attyce tarnowskiego ratusza i odstraszają złe moce, tym samym chroniąc miasto. Współczesne maszkarony stworzone przez tarnowskich artystów również czuwają nad bezpieczeństwem mieszkańców i gości, ale przede wszystkim wywołują pozytywne emocje (bawią, rozśmieszają, edukują, prowokują miłe gesty). Niedawno szlak maszkaronów w Tarnowie wzbogacił się w kolejną rzeźbę. Jest to figurka „Bachusa” autorstwa artysty-rzeźbiarza Mateusza Kijaka. Znajdziecie ją na Placu Kazimierza Wielkiego, tuż obok dawnego składu win węgierskich Norberta Lippóczego. Prezentowany na znaczku maszkaron to Bachus siedzący na rowerze, z wieńcem winorośli na głowie oraz kiścią winogron w ręce, ma przypominać turystom o bogatej ofercie tras rowerowych oraz tradycjach enoturystycznych. Poznanie szlaku maszkaronów ułatwi mapa z oznaczeniem ich lokalizacji, w której po odnalezieniu danego maszkarona zdobywca wkleja odpowiednią naklejkę.
Barokowo-klasycystyczny budynek Ratusza w Lesznie to historycznie siedziba władz miejskich, sądu, a nawet areszt i magazyn sprzętu strażackiego. Dziś to reprezentacyjna budowla o funkcjach kulturalnych i urzędowych. W swojej historii Ratusz płonął aż czterokrotnie, za każdym razem przy odbudowie zmieniając swój wystrój. Po pierwszym pożarze, w 1656 r., budynek odbudowano według projektu Martina Woydy. Po pożarze w 1707 r. za wystrój odpowiadał prawdopodobnie włoski architekt Pompeo Ferrarii. Przebudowa z lat 1786-1789 przypisywana jest królewskiemu architektowi Dominikowi Merliniemu, autora projektu pałacu na wodzie w warszawskich Łazienkach. Ratusz spłonął całkowicie w 1790 r. Odbudowano go po wojnach napoleońskich w 1817 r. Nie odtworzono jednak wysokiego dachu, a wykonano jedynie dach płaski zasłonięty attyką. Od tego czasu budynek w całości pokryty był tynkiem piaskowo wapiennym. Dopiero w latach 60 XX w. zaczęto mu nadawać nowe kolory, najpierw brązowe, a później różowe lub pomarańczowe. Przy ostatnim remoncie elewacji, wykonanym w latach 2019-2020 odtworzono na podstawie badań architektonicznych kolorystykę budowli z przełomu XIX i XX w.
Piernikowe Drzewo Spełnionych Życzeń ma Magiczną moc spełniania nawet tych najskrytszych życzeń/marzeń, a to za sprawą Piernikowego Ducha, który obrał sobie dziuplę Piernikowego Drzewa za bezpieczną przystań, w której to zazwyczaj słodko śpi. Chcąc spełnić nasze życzenie/marzenie, trzeba obudzić Ducha, dzwoniąc Złotym Dzwonem. Piernikowy Duch chętnie spełni nasze życzenie/marzenie, lecz pod jednym warunkiem: wybudzony oczekuje rekompensaty w postaci dobrego uczynku w tym samym dniu lub monety wrzuconej do dziupli. Biada temu, kto Ducha obudzi, a się nie wykupi! Piernikowe Drzewo Spełnionych Życzeń to dzieło pana Macieja Wokana — lokalnego artysty specjalizującego się w metaloplastyce. Drzewo w obecnej stalowej formie powstało w 2022 roku i znajduje się w Pracowni Piernikowej Izabell w Świeradowie-Zdroju.
Pracownia Piernikowej Isabell to miejsce, w którym przeplata się duch historii z nowoczesnością, tworząc niesamowity klimat miejsca, w którym Boże Narodzenie trwa przez cały rok. Wizyta w pracowni pozwala poznać zarówno ciekawe eksponaty, jak i przekonać się, że wytwarzane tutaj cukiernicze dzieła sztuki pod względem estetycznym dorównują innym dziedzinom rzemiosła artystycznego. To tutaj właśnie powstają misternie zdobione Pierniki Izerskie, a sekret ich zniewalającego smaku jest w zasięgu ręki. Tutaj także można poznać legendę dotyczącą izerskich pierników i odkryć moc drzemiącą w tych wyjątkowych łakociach. Pracownia jest swoistą galerią sztuki cukierniczej, ale i warsztatem artystyczno-kulinarnym, w którym organizowane są zajęcia z pieczenia i dekorowania pierników. Dodatkową atrakcją znajdującą się tuż przy pracowni jest Piernikowe Drzewo Spełnionych Życzeń.
Rabkoland to rodzinny Park Rozrywki położony w malowniczej Rabce-Zdroju na Podhalu. Znaleźć tu można blisko 50 atrakcji w 6 strefach tematycznych, otoczonych bujną zielenią i licznymi drewnianymi atrakcjami, które nadają temu miejscu wyjątkowy, naturalny klimat. Machinarium to kraina niezwykłych urządzeń i wynalazków, z kultowym Wielkim Zaginaczem Czasoprzestrzeni królującym nad dachami Rabki. W strefie cyrkowej pełnej śmiechu, znajduje się dom klauna Mareczka i krzywe lustra, które dostarczą niezapomnianych wrażeń. W Wiosce Wikingów czeka tajemnicza przygoda z Wiking Coaster i Łodzią Wikinga na czele. Dolina Trzmiela to z kolei kolorowa przestrzeń dla najmłodszych, usłana kwiatami i karuzelami, natomiast w Farmie Cioci Maryni spotkacie olbrzymie pomidory, rzodkiewki, czy papryki. Dzięki różnorodnym atrakcjom, malowniczemu otoczeniu i przyjaznej atmosferze, każdy znajdzie tu coś dla siebie, niezależnie od wieku. To miejsce dla energicznych maluchów, ciekawych świata starszaków oraz dorosłych, którzy wciąż mają w sobie dziecięcą radość i chęć do zabawy.
Księży Młyn to zabytkowy kompleks fabryczny, który powstał w XIX wieku z inicjatywy Karola Scheiblera – jednego z najważniejszych łódzkich przemysłowców. Przez lata był sercem tekstylnej Łodzi, a dziś jest jednym z najbardziej klimatycznych i historycznych zakątków miasta. Kompleks Księży Młyn obejmuje dawną fabrykę, osiedle robotnicze, rezydencję rodziny Scheiblerów oraz budynki użyteczności publicznej, które razem tworzyły samowystarczalne miasto w mieście. Jego nazwa pochodzi od młyna wodnego, który działał tu już w XVIII wieku i był własnością duchowieństwa. Scheibler przekształcił to miejsce w nowoczesne centrum przemysłowe, budując potężne zakłady włókiennicze i osiedle dla robotników, które zapewniało im mieszkania, szkołę, szpital, a nawet straż pożarną. Dziś Księży Młyn to miejsce, które łączy historię z nowoczesnością. W odrestaurowanych budynkach znajdują się mieszkania, pracownie artystyczne, kawiarnie oraz galerie sztuki.
Iłowo-Osada to wieś położona na Wzniesieniach Mławskich, w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie działdowskim. Miejscowość leży przy linii kolejowej nr 9 Warszawa – Gdańsk i to dzięki kolei ta miejscowość zyskała na znaczeniu. Nic więc dziwnego, że w swoim herbie ma umieszczony element kolejowy. Przełom w rozwoju wsi datuje się na rok 1877, kiedy dotarła tu kolej. W pobliżu wsi wzniesiono stację graniczną Kolei Malborsko-Mławskiej, którą od strony rosyjskiej połączono z szerokotorową Koleją Nadwiślańską. Iłowo stało się wówczas ważnym ośrodkiem przeładunkowym i handlowym. W Iłowie zbudowano parowozownię obsługującą większość pociągów na trasie Warszawa-Gdańsk. Dlatego też obok strażnicy dróżnika przejazdowego stoi parowóz Ty45-205 przypominający świetność lokomotywowni. W Iłowie napotkamy wiele miejsc związanych z koleją: budynek dworca kolejowego z końca XIX wieku, zlokalizowana obok dworca, pochodząca z 1910 r. murowana wieża ciśnień, pochodzące z początku XX wieku osiedle domków przeznaczonych dla pracowników kolei, strażnica kolejowa z czasów II wojny światowej, a przy niej pomnik upamiętniający pracę kolejarzy.
Strażnica dróżnika przejazdowego w Iłowie-Osadzie została wybudowana w latach 1941-1942 według projektu sporządzonego w Reichsbahndirektion Danzig. Budynek położony jest na planie ośmiokąta, piętrowy, wykonany z cegły klinkierowej, z dachem krytym dachówką karpiówką. Do roku 2015 strażnica służyła dróżnikom, którzy czuwali nad bezpieczeństwem przejazdu kolejowego w Iłowie. Wraz z modernizacją linii kolejowej Warszawa – Gdynia i budową nowych bezkolizyjnych skrzyżowań dwupoziomowych przejazd kolejowy przestał istnieć i strażnica dróżnika przestała pełnić swoje zadanie. Od 14.06.2024 roku strażnica ma nowego właściciela – Stowarzyszenie Kolej na Iłowo - Mazurskie Tory, które zostało założone 23.02.2024 roku. Stowarzyszenie ma na celu przywrócić kolejową historią Iłowa. Wraz z przejęciem przez Stowarzyszenia strażnicy, powstała w niej izba pamięci, w której cały czas są zbierane eksponaty kolejowe. W strażnicy odbywają się również spotkania miłośników kolei oraz spotkania edukacyjne dla dzieci i młodzieży.
Zamek w Świdwinie powstał pod koniec XIII w. na piaszczystej łasze rzeki Regi. Posiadał fosę, most zwodzony, parkan i czworoboczną wieżę. W 1384 r. Świdwin kupili Krzyżacy i nadbudowali okrągłą część wieży. W północnym skrzydle powstał refektarz i kaplica. Uruchomiono także mennicę, w której bite były srebrne denary. Następnymi zarządcami zamku byli Joannici. W czasie wojny 30. letniej zamek zdobyli Szwedzi. W ręce zakonu zamek wrócił dopiero po pokoju westfalskim. Wkrótce zamek został pozbawiony cech i funkcji obronnych, i przekształcony w reprezentacyjną rezydencję. W XIX w. stał się siedzibą państwowych instytucji, a od połowy lat 30. do 1945 r. mieściła się w nim szkoła dla żeńskiej sekcji nazistowskiej organizacji RAD. Obecnie zamek jest siedzibą Świdwińskiego Ośrodka Kultury oraz Miejskiej i Powiatowej Biblioteki Publicznej.
W niewielkiej miejscowości Stępina na Podkarpaciu, powiat strzyżowski, znajduje się jedna z ważniejszych atrakcji militarnych w Polsce, największy na świecie naziemny schron kolejowy z czasów II wojny światowej. Schron został zbudowany przez Niemców w latach 1940-1941. Jego długość to 393 metry, a wysokość 12 metrów, natomiast grubość ścian w niektórych miejscach przekracza 3 metry. Jego cechą charakterystyczną jest lekko łukowaty kształt, utrudniający bezpośrednie trafienie bombą lotniczą. Budowla poprzez system śluz i hermetycznie zamykanych wrót, zapewniała ochronę przed atakiem chemicznym czy biologicznym. W dniach 27-28 sierpnia 1941 roku na terenie kwatery w Stępinie doszło do spotkania Hitlera z Benitem Mussolinim, w tunelu schronowym zatrzymał się wówczas pociąg sztabowy Hitlera. Po wojnie schron przejęło Wojsko Polskie, które następnie w latach 60. wydzierżawiło schron Narodowemu Bankowi Polskiemu, a później Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Stępinie (pieczarkarnia). W 2000 roku schron został wykreślny z ewidencji wojskowej i przekazany gminie Frysztak.
Gmina Frysztak, której historia sięga XII wieku, jest gminą wiejską położoną w południowo – zachodniej części województwa podkarpackiego. Administracyjnie do Gminy Frysztak należy 14 sołectw. Powierzchnia gminy wynosi 91 km2 i zajmuje 1602 miejsce pod względem powierzchni gmin w Polsce. Gminę Frysztak zamieszkuje 10338 mieszkańców, pod względem zaludnienia jest to 854 gmina w Polsce. To są może suche dane, ale to, co najważniejsze to fakt, że gmina przede wszystkim przyciąga turystów swoim pięknym położeniem. Leży ona w dolinie Wisłoka, który przepływa pośród wyniosłości Pogórza Strzyżowsko-Dynowskiego, przy drodze Rzeszów-Jasło. Nad gminą dominują góry: Chełm oraz Czarnówka. Ten malowniczy teren nazywany jest popularnie Bramą Frysztacką. Przez teren gminy przebiegają liczne szlaki i trasy turystyczne oraz trasy rowerowe. Na terenie gminy nie brakuje zabytków od historycznych sakralnych budowli po wojenne fortyfikacje, które warto zwiedzić.
Strzelińska Rotunda jest najcenniejszym zabytkiem w gminie i jednym z najstarszych kościołów na Dolnym Śląsku, a nawet w kraju. Jej pierwotny wygląd różnił się od obecnego. Podstawą budowli był krąg o średnicy 6 metrów z niewielką przylegającą absydą o długości około 3,5 metra. Pierwotna rotunda zbudowana została w stylu romańskim, z kamienia łamanego, a po raz pierwszy wymieniona jest w 1233 roku i wtedy też określona została jako „stary kościół”. Istotną funkcją świątyni była jej funkcja obronna. Postępująca chrystianizacja i wzrastająca liczba wiernych, wymogły rozbudowę świątyni. W XIV w. zburzono absydę i zbudowano dwuprzęsłowe prezbiterium, ale już w stylu gotyckim, zaś dawną rotundę zaadaptowano na dzwonnicę. W kolejnym stuleciu dobudowano drugie, nieco węższe prezbiterium. Dalszej rozbudowy zaniechano, a wówczas powstałe założenie dwunawowe przetrwało do dziś. Rotunda przetrwała zawieruchę wojenną, ale aż do 1992 r. stała opustoszała. Po remoncie i poświęceniu od roku 1994 stała się kościołem pomocniczym dla parafii p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego.
