Lista znaczków

Katedra św. Mikołaja w Bielsku-Białej to najważniejszy kościół diecezji Bielsko-Żywieckiej znajdujący się na wzgórzu zamkowym zabytkowej starówki Bielska, 70 m od Rynku (znaczek no. 177). Początki katedry sięgają XIII wieku, kiedy to zabudowywano wzgórze na wschodniej granicy Śląska Cieszyńskiego z Małopolską. Najstarsze elementy murowanej budowli pochodzą z XV wieku. Kościół po licznych przebudowach uzyskał bogatą i skomplikowaną bryłę, w której wzrok przykuwa wysoka na 61 m wieża. Wnętrza kościoła należą do typowych dla Śląska Cieszyńskiego, bowiem obecny charakter uzyskały w wyniku rekonstrukcji i prac restauratorskich przywracających XIX-wieczne polichromie. Jednym z ważniejszych zabytków jest łaskami słynący obraz przywieziony z Tokaju przez płk Teodora Sułkowskiego, a także oryginał XIX-wiecznej figury św. Jana Nepomucena, której kopia znajduje się na Rynku.

Pierwsze wzmianki i kościele pochodzą z 1192 roku. Świątynia początkowo była drewniana, a dopiero później wybudowana z kamienia. Konsekracji kościoła dokonano na początku 1341 roku przez biskupa Nankiera. Na przestrzeni wieków kościół był wielokrotnie przebudowywany. Obecna świątynia powstała w latach 1333-1380. W XV wieku, pomiędzy przyporami naw bocznych dobudowano 9 kaplic, których fundatorami byli m.in. bogaci mieszczanie i cechy rzemieślnicze. Nawa główna jest znacznie wyższa od naw bocznych i ma sklepienie sieciowe, a nawy boczne – sklepienie krzyżowe. Najstarszym i bezcennym dziełem sztuki sakralnej jest do dzisiaj zachowana chrzcielnica, odlana ze srebrzystego brązu. Datowana jest na koniec XII lub początek XIII wieku. W czasie wojny 30-letniej (1618-1648) kościół spełniał rolę szpitala. Ciekawostką jest także fakt, że na jednej z wież kościoła znajdowało się mieszkanie strażaka, który dzień i noc obserwował panoramę miasta czuwając nad jego bezpieczeństwem. Jan Paweł II bullą Totus Tuus Poloniae Populus ustanowił kościół katedrą Diecezji Legnickiej. Jan Paweł II przebywał później w katedrze w 1997 roku.

Kasztel Rycerski "Na Gorących Źródłach " w Uniejowie położony jest nad Wartą, nieopodal Term Uniejowskich. W kasztelu w stylizowanych na średniowieczne komnatach można zaznać odpoczynku, ale główną atrakcją tego miejsca są pokazy walk rycerskich, degustacje miodów pitnych oraz kąpiele w Łaźniach Kasztelańskich, gdzie w dębowych baliach można zaznać kąpieli różanych, piwnych lub w czekoladowych. Dla spragnionych nieco mocniejszych wrażeń czeka bogaty pakiet rozrywek np: kręcioła, szkocka lina, strzelanie z łuku, rzut włócznią oraz wystawa narzędzi tortur w wieży rycerskiej, na szczycie której dodatkowo znajduje się taras widokowy.

Budynek ten powstał na początku XX w., w latach 1905-1906, jako kasyno dla oficerów rosyjskich stacjonujących w twierdzy Nowogieorgiewsk. Ten ciekawy obiekt architektoniczny o charakterze pałacowym, wybudowano na planie litery „T”. Fasada nosi cechy architektury gotyckiej. Z kolei eklektyczne wnętrza zachwycają sztukatorską ornamentyką. Był to budynek bardzo nowoczesny jak na początek XX wieku. Posiadał, jako pierwszy w Modlinie, oświetlenie elektryczne oraz centralne ogrzewanie na parę wodną. Ponadto w kasynie działała klimatyzacja nawiewająca czyste i świeże powietrze oraz wywiewająca powietrze zużyte. Obecnie kasyno pełni rolę Wojskowego Domu Kultury z wciąż urzekającą swoim wyglądem dawną salą restauracyjną oraz salą balową.

Kasprowy Wierch (1987 m n.p.m.)  to jeden z najbardziej znanych tatrzańskich szczytów. Położony jest w głównej grani Tatr u zbiegu trzech walnych tatrzańskich dolin: Doliny Bystrej, Suchej Wody Gąsienicowej i Doliny Cichej. Prowadzą na niego liczne szlaki turystyczne, ale prawdziwe oblężenie przeżywa z powodu kolei linowej wwożącej turystów z Kuźnic prawie na sam wierzchołek. Z Kasprowego Wierchu rozpościerają się piękne widoki. Na wschodzie i południowym wschodzie możemy podziwiać Granaty, Kościelec, Kozi Wierch, Zawratową, Niebieską i Gąsienicową Turnię oraz Świnicę, na południu galerię szczytów słowackich, na zachodzie szczyty Tatr Zachodnich, a wśród nich Starorobociański Wierch, Czerwone Wierchy oraz Giewont. Na północy, w dole widoczne jest Zakopane. Tuż poniżej szczytu znajduje się stacja kolejki, bar i restauracja oraz zimowa stacja TOPR. Na samym szczycie, na wysokości 1987 m n.p.m. wybudowano w latach 1936-37 budynek obserwatorium meteorologicznego. Przez szczyt przebiega granica ze Słowacją.

Kaskady Rodła to zespół 25 naturalnych progów rzecznych na Białej Wisełce w Beskidzie Śląskim, ich wysokość waha się od 0.5 do 5 metrów. Pomysłodawcą nadania nazwy „Kaskady Rodła” był Jan Krop. Rodło było symbolem Związku Polaków w Niemczech, organizacji działającej na terenie Rzeszy od 1922 roku. Ponieważ członkowie związku nie mogli się posługiwać godłem polskim, w 1933 roku wprowadzony został symbol w kształcie odwróconej literki Z przedstawiającej bieg Wisły jako kolebki narodu Polskiego z zaznaczonym kreseczką Krakowem jako siedliskiem kultury polskiej. Kaskady Rodła można oglądać idąc niebieskim szlakiem pieszym na Baranią Górę z Wisły Czarnego lub ścieżką dydaktyczno-przyrodniczą na Baranią Górę. Przy wodospadach możemy spotkać 22 punkt ścieżki dydaktycznej.

Stawy Milickie wpisane są na listę Living Lakes – międzynarodową sieć jezior i innych zbiorników wodnych, które charakteryzują się wyjątkowymi walorami przyrodniczymi. Obecnie na liście Living Lakes znajdują się 24 jeziora, m.in. Bajkał, Morze Martwe, Pantanal i Balaton. Tradycje hodowli karpia milickiego są bardzo długie, sięgają bowiem czasów średniowiecza. Hodowla karpia trwa nieprzerwanie od 700 lat, nie zakłóciła jej żadna wojna, żaden kryzys gospodarczy ani zmiana przynależności administracyjnej tych ziem. Karpie milickie spożywane były na stołach niemieckich władców i stanowią do dziś tradycyjną polską potrawę wigilijną. Stawy Milickie - królestwo karpia to największy w Europie ośrodek hodowli karpia, również największy w Polsce rezerwat przyrodniczy i jeden z cenniejszych ośrodków ornitologicznych w Europie. Od 1996 roku część Parku Krajobrazowego Dolina Baryczy, została objęta ochroną w ramach konwencji ramsarskiej.

Schronisko PTTK Samotnia położone jest w malowniczym kotle Małego Stawu na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego. Pierwsza wzmianka o schronisku w tym miejscu pochodzi już z 1670 roku. Rozkwit związany jest z osobą Waldemara Siemaszki, który kierował schroniskiem od 1966 r. Schronisko oferuje 50 miejsc noclegowych. Znajduje się tutaj także Punkt Informacji Turystycznej, GOPR, ścianka wspinaczkowa, działa Szkoła Górska i wypożyczalnia sprzętu turystyczno - rekreacyjnego.

Tuż przy rynku w Suchej Beskidzkiej znajduje się drewniany budynek karczmy z początku XVIII wieku. Niegdyś budynek ten znajdował się na skrzyżowaniu dróg, przy którym odbywały się targi i jarmarki, jednak z czasem miejsce to przybrało charakter rynku miejskiego. Drewniana karczma to parterowy budynek, częściowo na kamiennej podmurówce. Budynek kryty jest czterospadowym, gontowym dachem, a w części frontowej posiada arkadowe podcienia. Posiada sień, po bokach której znajdują się pomieszczenia karczemne. Niegdyś sień ta była przejazdowa i prowadziła do pomieszczeń mieszczących wozownię dla podróżnych. Zabytkowa budowla w czasie II wojny światowej została otynkowana i pobielona, dach zaś pokryto papą. Dopiero pod koniec lat 60.XX wieku karczmie przywrócono dawny wygląd i stan, w którym funkcjonuje obecnie. Z miejscem tym związana jest akcja mickiewiczowskiej ballady „Pani Twardowska”. To właśnie tutaj spotkał się Mistrz Twardowski z Mefistofelesem, ale w dawnych czasach karczma gościła także kupców oraz zbójników na czele z babiogórskim harnasiem. 

Jedna z najbardziej charakterystycznych budowli sakralnych w Mysłowicach. Jej historia sięga XVIII w., a jej lokalizacja była zmieniana aż trzykrotnie. Pierwotnie była to mała, murowana kaplica ufundowana w 1745 roku przez Jarlików pochodzących z Niwki, w podziękowaniu za zwolnienie ich przodka z odrabiania pańszczyzny. Bezpośrednią przyczyną powstania kaplicy był wydany zakaz przez króla Fryderyka II urządzania pielgrzymek i procesji do zagranicznych miejscowości. Takową granicę należało przekroczyć by udać się do kaplicy św. Jana Nepomucena stojącej niegdyś na moście do Modrzejowa. Postanowiono więc wybudować nieopodal nową kaplicę, ale już po stronie Mysłowic. Rozwój miasta, a co za tym idzie budowa nowego, masywniejszego mostu nad Przemszą, na którego wylocie stała kaplica Jarlików doprowadził do rozbiórki kaplicy w 1927 roku i jej odtworzenia w kształcie i wyglądzie znanym nam do dnia dzisiejszego. Powstała w 1928 roku, a 3 maja 1929 roku uroczyście została poświęcona przez ks. prałata Bromboszcza. Koleje losu kaplicy powtórzyły się pod koniec XX w. kiedy to przystąpiono do prac kończących budowę nowego mostu nad Czarną Przemszą o zdecydowanie większej nośności. I tym razem na drodze stanęła kaplica. Po raz drugi postanowiono kaplice rozebrać i postawić w nowym miejscu jej replikę. Poświęcona w 2000 roku, stoi po dziś dzień przy ulicy Grunwaldzkiej, nieopodal Placu Wolności.

Kaplica "Na Wodzie" w Ojcowie to niewielki, drewniany kościółek pw. św. Józefa Rzemieślnika (Robotnika). Znajduje się u podnóża skał zwanych Prałatkami, kilkaset metrów na północ od ojcowskiego zamku. Kaplica znajduje się w miejscu dawnych łazienek zdrojowych. Wzniesiono ją w 1901 roku na betonowych podporach i fundamentach ponad dwoma brzegami potoku Prądnik. Jak głosi legenda takie usytuowanie kaplicy wynikało z carskiego zakazu, który uniemożliwiał budowanie na ziemi ojcowskiej. Wybudowano więc kaplicę „na wodzie” omijając tym samym zakaz. Kaplica w Ojcowie wybudowana została według szwajcarsko-ojcowskiego stylu. Drewniany budynek, zwieńczony charakterystyczną wieżyczką, ma kształt krzyża o długości 11 i szerokości 5 metrów. We wnętrzu zachowały się trzy ołtarze w formie szczytów góralskich chat. Ołtarz główny na szczycie posiada słońce, a pod nim znajdują się figurki pięciu świętych. Po bokach znajdują się dwa orły (symbol Polski) zawieszone ponad trzema wężami symbolizującymi zaborców. Centralną część ołtarza zajmuje obraz Matki Boskiej Wspomożenia, namalowany w 1901 roku przez jedną z kuracjuszek ówczesnego zakładu zdrojowego.

Kaplica w Wielgolesie znajduje się w pobliżu Sanktuarium matki Bożej Łaskawej. Wybudowano ją w miejscu, w którym w XIX wieku idącym do pracy chłopom na pniu drzewa objawiła się Matka Boża. Na pamiątkę tego wydarzenia na drzewie powieszono obraz Matki Bożej. Tu też jakiś czas później chłopi przenieśli swego zarządcę, kiedy ów doznał paraliżu. Wtedy to spod korzenia starej jabłoni wybiło źródełko, a jego woda, którą obmyto ciało chorego, spowodowała uzdrowienie. Odtąd miejsce to stało się nawiedzane przez wiernych. W 1931 roku rozpoczęto budowę kaplicy, a ukończono ją w 1934 roku. Budowla wzniesiona wg projektu Michała Sławińskiego cechuje się skromnością. W jej wnętrzu znajduje się jedynie ołtarz, obraz maryjny oraz ludowe freski przedstawiające wydarzenia związane z tym miejscem. W kaplicy znalazł się także pień drzewa, na którym ukazała się postać Maryi. Tuż obok kapliczki znajduje się studnia, której wodzie przypisywane są uleczające właściwości.

Kaplica św. Jadwigi zbudowana została dzięki staraniom Georga Abrahama von Dyhrna, radcy cesarza Leopolda I, właściciela miasta w latach 1662-1671. Kaplica została wybudowana w latach 1665 - 1666 i stanowiła przez szereg lat samodzielnym obiekt. Dopiero w 1834 roku obok niej powstał cmentarz. Stała się pierwszym katolickim kościołem w Dyhernfurth, bowiem wieś Warzyń i znajdujący się tam kościół parafialny w wieku XVII nie należał jeszcze do miasta. Swój barokowy kształt kaplica zawdzięcza późniejszym właścicielom miasta - Christopherowi Franzowi von Glaubitz i jego małżonce. Dzięki ich funduszom rozbudowano i poszerzono kaplicę od zachodu, przykryto ją nowym sklepieniem oraz wymieniono wyposażenie. Do roku 1834 istniała tylko murowana z cegły ośmioboczna budowla zwieńczona kopułą z oknami przez które przedostawało się do wnętrza światło, później dobudowano podłużną nawę, która została w wieku XIX rozebrana i ponownie odbudowana od początku. Obecny wygląd został jej nadany w latach 1858 - 1861 dzięki staraniom hrabiny Lazareff.

Kaplica Najświętszego Serca Pana Jezusa w Jaszczurówce to przykład zastosowania stylu zakopiańskiego w budownictwie sakralnym. Zaprojektowana przez Stanisława Witkiewicza, wybudowana została w latach 1904-07 przez  braci Uznańskich, ówczesnych właścicieli tzw. Państwa Szaflarskiego, jako kaplica rodzinna.  Kaplica jest budynkiem drewnianym o konstrukcji zrębowej, osadzonym na wysokiej, granitowej podmurówce. Bryła budynku składa się z nawy oraz węższego prostokątnie zamkniętego prezbiterium. Z przodu znajdują się arkadowe podcienia. Kaplica przykryta została dwuspadowym dachem z charakterystycznymi szczytami oraz czworoboczną sygnaturką zwieńczoną metalowym krzyżem. Cała budowla wraz z dachem pokryta została gontem. Wnętrze kaplicy zaprojektowane zostało w stylu zakopiańskim przez Witkiewicza. Jest bardzo proste. Wyróżnia się wykonanym w drewnie ołtarzem głównym w kształcie chaty góralskiej oraz kolorowymi witrażami z Matką Boską Częstochowską z herbem Polski i Matką Boską Ostrobramską z herbem Litwy.

Parafia Piotrkowice w diecezji kieleckiej, w powiecie jędrzejowskim, w gminie Wodzisław jest jedną z trzech parafii w Polsce, w których znajdują się relikwie św. Tekli. Parafia posiada późnobarokowy relikwiarz z 2 połowy XVIII w. w kształcie rocaillowego kartusza z owalną, przeszkloną puszką na relikwie w centrum z relikwiami św. Tekli. Staraniem ks. proboszcza Mariusza Chmury przy parafii została wybudowana także Kapliczka św. Tekli z figurą Świętej wykonaną przez rzeźbiarza Ryszarda Wojdę. W parafii Piotrkowice każdego 23. dnia miesiąca odbywa się Nabożeństwo do św. Tekli z intencjami proszącymi przede wszystkim o uzdrowienie, szczególnie z chorób oczu. Od roku 2023 drugi odpust parafialny ku czci św. Tekli jest obchodzony uroczyście w sam dzień wspomnienia świętej Tekli – 23 września.

Murowana kaplica w Czernichowie pochodzi prawdopodobnie z XVIII wieku. Zbudowana została na planie prostokąta. Wejście do kapliczki chroni prostokątny okap, nad którym znajduje się zaokrąglony szczyt. Zarówno okap jak i dach są kryte gontem. We wnętrzu kapliczki znajduje się współczesna figura Matki Bożej. Tuż obok kaplicy stoi zbudowana w XIX wieku drewniana dzwonnica. Posadowiona ona została na planie kwadratu, a zbudowana w konstrukcji słupowej. Ściany dzwonnicy oszalowane deskami, pochylają się do środka. Nad wejściem w niewielkiej wnęce znajduje się miejsce na kapliczkę z figurą Matki Bożej. Dzwonnica zwieńczona jest gontowym dachem z latarnią z dachem namiotowym zakończonym krzyżem. Dawniej dzwonnica miała różnorakie zastosowanie. Dźwięk dzwonu wzywał wiernych do modlitwy, ale też jak sądzono odpędzał burze, wzywał też do gaszenia pożarów, a także żegnał zmarłych. Oryginalny dzwon w 1941 roku zarekwirowali Niemcy. Tuż po wojnie dzwon odtworzono z fragmentów innego dzwonu przesłanego do wsi przez jej mieszkańca wysiedlonego na przymusowe roboty do Niemiec. Po remoncie dzwonnicy w 2004 roku dzwon powrócił na pierwotne miejsce.

Zbudowana w latach 1617–1619 na Górze Bardzkiej (583 m n.p.m.), zwanej także Kalwarią, usytuowana została w miejscu, gdzie jak podaje tradycja, w 1400 roku miała się objawić Matka Boża Płacząca. Jeszcze na początku XVII w. w miejscu objawienia widoczne były podobno ślady stóp i rąk odbitych w kamieniu przez Matkę Bożą. Odcisk stópki znajdujący się obecnie za Kaplicą jest odtworzoną pamiątką po tym zdarzeniu. Kaplica, założona na rzucie centralnym, kwadratu z mocno ściętymi narożami, posiada wewnątrz wpisany mniejszy kwadrat o narożach wtopionych w ściany boczne, akcentowanych na zewnątrz przyporami. Wśród skromnego wyposażenia uwagę przyciąga ołtarz główny z rzeźbą Matki Bożej Płaczącej. Od maja do września w każdą niedzielę (oprócz świąt), o godz. 11.00, w Kaplicy Górskiej odbywają się msze św.

Czermna to przede wszystkim KAPLICA CZASZEK. Zbudował ją w latach 1776 – 1804 ks. proboszcz Wacław Tomaszek, Niemiec o czeskim pochodzeniu. Czasy księdza Tomaszka to okres oświecenia, w którym bardzo często kwestionowano istnienie wieczności, sądu ostatecznego, pośmiertnej odpowiedzialności za przeżyte życie i powszechne zmartwychwstanie. Czermna i okolice obfitowały i to w nadmiarze mogiłami nie tylko na cmentarzach, ale i poza cmentarzami. Był to wynik 2 wielkich pandemii cholery, 2 Wojen Śląskich (1740 – 1742), (1744 – 1745) oraz Wojny Siedmioletniej (1757 – 1762), a również Wojny Trzydziestoletniej. Groby ofiar były kopane naprędce i często płytko, nawet psy wygrzebywały ludzkie kości. Chrześcijańska wrażliwość ks. Tomaszka nie pozwoliła przechodzić nad tym obojętnie. Na subtelność i wyobraźnię proboszcza z Czermnej musiała też mocno wpłynąć pielgrzymka do Rzymu i zetknięcie się z katakumbami. To wszystko razem wzięte stanęło na progu decyzji o zbudowaniu grobowca. Tak powstała Kaplica Czaszek. Jest to kaplica barokowa. Sklepienie wnętrza kaplicy pokrywa 3 tyś. ułożonych czaszek i kości ludzkich. Dalsze 20 – 30 tyś. szczątków leży w krypcie pod kaplicą. Na ścianie głównej znajduje się niewielki ołtarz z barokowym krucyfiksem, na którym leżą ciekawsze okazy czaszek. Wśród piszczeli i czaszek znajdują się dwie drewniane rzeźby aniołów, jeden z trąbką i napisem łacińskim i czeskim „Powstańcie z martwych”, drugi z wagą i napisem łacińskim i czeskim „Pójdźcie pod sąd”. Miejsce to rzeczywiście robi wrażenie, skłania do zadumy, dlatego jest nazywane „Sanktuarium zadumy i milczenia”. Ks. Tomaszek budując tę kaplicę z jednej strony oddał hołd i szacunek zmarłym, a z drugiej zaś – wspaniałą katechezę o prawdach ostatecznych.

Kanał Elbląski  o długości 82 km to światowej klasy zabytek  sztuki hydrotechnicznej. Zaprojektowany został na początku XIX wieku przez holenderskiego inżyniera Jakoba Georga Steenke. Celem budowy kanału było gospodarcze połączenie drogą wodną  Prus Wschodnich z Bałtykiem. Budowę kanału rozpoczęto blisko 20 lat później, w 1844 roku i trwała ona 8 lat. W 1852 roku po kanale zaczął kursować pierwszy parowiec na odcinku Elbląg – Iława. Odcinek od Miłomłyna do Ostródy oficjalnie otwarto w 1860 roku, ale już 4 lata wcześniej przypłynął do Ostródy pierwszy statek. Uruchomienie linii kolejowej osłabiło znaczenie kanału, który do 1912 r. służył wyłącznie transportowi płodów rolnych, drewna i artykułów przemysłowych. W późniejszych latach zainicjowano także rejsy turystyczne. Działania wojenne doprowadziły jednak do poważnych uszkodzeń urządzeń obsługujących kanał, który udrożniono w 1948 roku wznawiając regularne rejsy turystyczne.  Kanał łącznie z pochylniami i śluzami przeszedł gruntowny remont w latach 2013 – 2014, dzięki czemu  niepowtarzalne walory  przyrodniczo-krajobrazowe kanału podziwiają corocznie tysiące turystów.  Rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 14 stycznia 2011 został uznany za pomnik historii.

Kamienica przy Starym Rynku, to najstarszy budynek w mieście i jednocześnie, obok ratusza, najcenniejszy zabytek Gąbina. Zbudowana w 1809 roku, swoją konstrukcją nawiązuje do architektury barokowej. W 1885 roku w kamienicy urodził się ostatni premier II RP, Sławoj Felicjan Składkowski. Przed pierwszą wojną światową była siedzibą lokalnego gimnazjum. W jej murach znajdował się także miejscowy sąd gminny. W ostatnich latach, obiekt był siedzibą Społecznego Muzeum Ziemi Gąbińskiej im. Sławoja Felicjana Składkowskiego oraz stowarzyszeń: Towarzystwa Miłośników Ziemi Gąbińskiej i Związku Piłsudczyków Oddział Gąbin. W roku 2017 budynek został całkowicie wyremontowany. Obecnie odbywają się w nim wystawy historyczno-kulturalne oraz ceremonie ślubne (filia Urzędu Stanu Cywilnego w Gąbinie) Kontynuuje także swoją wcześniejszą funkcję – siedziby dwóch stowarzyszeń: Towarzystwa Miłośników Ziemi Gąbińskiej oraz Związku Piłsudczyków Oddział Gąbin.

Kamienica Oleśnickich znajdująca się pod adresem Rynek 10 to jedna z najlepiej zachowanych kamienic mieszczańskich w Sandomierzu. Prawdopodobnie wybudowana przez Zbigniewa Oleśnickiego, pierwotnie gotycka później wielokrotnie przebudowywana. Według przekazów historycznych, w kwietniu 1570 r. zawarto w niej tzw. „zgodę sandomierską”. Przedstawiciele kalwinów, luteranów i braci czeskich opracowali i wydali wspólnie katechizm uważany za najstarszy akt ekumeniczny w Europie. Budowla wyróżnia się charakterystycznymi podcieniami, obszerną sienią z przejściem na podwórze oraz głębokimi piwnicami. Są one elementami Podziemnej Trasy Turystycznej, do której wejście znajduje się w oficynie gmachu. Obecnie w kamienicy na parterze znajduje się oddział Poczty Polskiej, a na pierwszym piętrze wystawy i pokazy przygotowywane przez Chorągiew Rycerstwa Ziemi Sandomierskiej.  

Kamienica Niemczówka jest przykładem typowej zabudowy mieszczańskiej w Chęcinach. Wyróżnia je obszerna sień przejazdowa z izbami po obu stronach, które pełniły funkcję mieszkalną lub handlową oraz dobudowana od strony podwórza Wielka Izba zwana Salą Wielką. Powstanie Niemczówki datuje się na podstawie inskrypcji zachowanych na portalu drzwiowym przy wejściu do Sali Małej, gdzie umieszczona została data 1570 oraz dane pierwszych właścicieli. W Sali Małej mieści się Zbrojownia, gdzie prezentowane są rekonstrukcje uzbrojenia z okresu od XI do XVII wieku. Sala Wielka wyróżnia się drewnianym stropem. W pomieszczeniu tym zachowały się  dwa zabytkowe, renesansowe filary z  piaskowca, podtrzymujące dawne triforium. W drugiej połowie XX w. znajdowały się tu kolejno kawiarnia i biblioteka publiczna. Obecnie miejsce to służy jako Sala Ślubów, a także odbywają się w niej lekcje tematyczne oraz różnego rodzaju imprezy kulturalne. W piwnicach natomiast znajdziemy m.in. elementy świadczące o dawnych żydowskich mieszkańcach kamienicy. Najstarszą część budynku zajmuje obecnie Centrum Informacji Turystycznej.

Kalwarię zbudowano w drugiej połowie XIX stulecia. W 1854 roku ks. Jan Alojzy Ficek przedstawił pomysł jej utworzenia. Dopiero jego następca, ks. Bernard Purkop przystąpił do realizacji projektu. Duży wkład prac przy Kalwarii mieli także sami mieszkańcy miasta. Na wzgórzu Cerekwica, na którym znajduje się Kalwaria, jest 14 kaplic Drogi Krzyżowej (zaprojektowanych przez Edwarda Schneidera, zbudowanych w różnych stylach architektonicznych), 15 kaplic różańcowych (każde pięć kolejnych kaplic symbolizujących tajemnice radosne, bolesne i chwalebne, zbudowano w innym stylu) i 11 innych. Jest również Ogród Oliwny, Góra Oliwna, Dwór Annasza i Dom Piłata. Na szczycie wzgórza znajduje się neogotycki kościół Zmartwychwstania Pańskiego, którego wieża jest doskonale widoczna z daleka. Powstał w latach 1893-1896 według projektu architekta Juliusza Kapackiego. Kalwaria w Piekarach Śląskich jest jednym z najpopularniejszych miejsc pielgrzymkowych na Górnym Śląsku i w Polsce.

Szczecinecka Kalwaria  jest częścią Parafii pw. św. Rozalii z Palermo w Szczecinku. To jedyna w swoim rodzaju kamienna kalwaria w Diecezji Koszalińsko - Kołobrzeskiej, a trzecia taka Droga Krzyżowa w Polsce. Prócz charakteru religijnego, nawiązuje poprzez niektóre elementy do historii miasta i Polski. Składa się z 3. „ścieżek”. Najważniejsza z nich - Plenerowa Droga Krzyżowa i dwie pozostałe - „Scieżka Patronów” i „Ścieżka Historii” ( wszystkie kamienne), zawierają razem około 40 obiektów, nie wliczając samego kościoła z nietypową bryłą architektoniczną. Spośród tak licznych można wyróżnić te najciekawsze i najokazalsze, a więc: stację „Miniatura Ostrej Bramy” wzorowaną na wileńskiej Ostrej Bramie, grotę św. Rozalii z figurą patronki – replikę z Palermo na Sycylii, stację „Marientron” z figurą Szczecineckiej Matki Bożej Zielnej, muzeum parafialne – jedyne takie w diecezji (z bogatym zbiorem eksponatów kamiennych z ciekawych miejsc, zbiorem muszli i bursztynu) oraz lapidarium, czyli „Szczecinecki Świat Kamienia”, także jedyne w diecezji, które eksponuje kamienie z wielu miejsc świata, mające wartość geograficzno-historyczną oraz religijną. Szczecinecka Kalwaria, kamienna i zielona, istnieje zaledwie 17 lat, a już swoją atrakcyjnością, w sensie religijnym i turystycznym potrafiła przyciągnąć tysiące pielgrzymów i turystów nie tylko  z regionu, lecz kraju i świata.

Jezioro Wigry jest dziesiątym pod względem wielkości (2,2 tys. ha) i piątym co do głębokości (73 m) zbiornikiem wodnym w Polsce. Znajduje się w sercu Wigierskiego Parku Narodowego. Większość jego brzegów otacza Puszcza Augustowska. Zaliczane jest do najcenniejszych przyrodniczo i najpiękniejszych krajobrazowo w naszym kraju. Wigry kształtem przypominają literę „S” i mają bardzo zróżnicowaną linię brzegową. Nazwa jeziora prawdopodobnie wywodzi się z jaćwieskiego słowa „Vingris”, co oznacza wijący się, kręty. Na jeziorze znajduje się 15 wysp oraz liczne są półwyspy. Na najbardziej znanym - Półwyspie Klasztornym znajduje się zabytkowy klasztor pokamedulski, gdzie w 1999 r. odpoczywał papież - św. Jan Paweł II. Zarówno wody, jak i brzegi jeziora są rajem dla wielu gatunków zwierząt. W Wigrach występuje 26 gatunków ryb, w tym słynna sieja i sielawa. W 1975 roku jezioro zostało wpisane na listę najcenniejszych akwenów świata (Projekt „Aqua”).