Lista znaczków

Renesansowy ratusz z 1545 r. usytuowany w centrum rynku w Radkowie. Po pożarze w 1738 r. uzyskał obecną formę trzykondygnacyjną budowli założonej na planie prostokąta. Wieża przykryta jest ostrosłupowym hełmem. We wnętrzu, mimo licznych przebudów, zachowało się na parterze kilka sal z kolebkowym sklepieniami.

Kamieńczyk to pierwsze prywatne schronisko wybudowane po II wojnie światowej. Położone w pobliżu najwyższego wodospadu Sudetów – wodospadu Kamieńczyk, na wysokości 840 m n.p.m. Wodospad, od którego pochodzi nazwa schroniska, można podziwiać z tarasu widokowego lub po zejściu do wąwozu o głębokości 30 m. Stanowi idealną bazę wypadową na Szrenicę, a także w inne rejony Karkonoszy. Schronisko dysponuje 19 miejscami noclegowymi. Do użytku gości oddany został bufet oraz sala z kominkiem, a także osobny szałas na około 90 osób, w którym organizowane są imprezy plenerowe.

Schronisko PTTK w miejscowości Pasterka, w Górach Stołowych, w województwie dolnośląskim. Schronisko położone jest na wysokości 700 m n.p.m., na terenie Parku Narodowego Gór Stołowych. Schronisko usytuowane jest przy szlaku turystycznym łączącym Góry Stołowe po obu stronach granicy polsko–czeskiej. Przez Pasterkę przechodzą szlaki turystyczne do Kudowy-Zdroju (przez Błędne Skały) oraz do Karłowa. Spod schroniska rozpościera się panorama Szczelińca Wielkiego i Szczelińca Małego. Pasterka zajęła czwarte miejsce w II rankingu polskich schronisk górskich PTTK, ogłoszonym w sierpniu 2011 przez pismo N.p.m

Jest to górskie schronisko w Sudetach Środkowych, w Górach Stołowych, w województwie dolnośląskim. Położone jest na wysokości 905 m n.p.m. w północno-zachodniej części platformy Szczelińca Wielkiego. Mieści się w budynku wybudowanym w 1845 r. w stylu tyrolskim. Przed schroniskiem znajduje się punkt widokowy, z którego roztacza się rozległa panorama na okolicę. Schronisko po kapitalnym remoncie służy turystom noclegami i bufetem. W pobliżu schroniska znajdują się tablice upamiętniające pobyt na szczycie Goethego i Johna Quincy'ego Adamsa, jak również tablica upamiętniająca Franza Pabla.

Schronisko PTTK powstało w 1933 roku na wysokości 805 m n.p.m. w Górach Suchych w pobliżu Przełęczy Trzech Dolin. Budynek w okresie II wojny światowej, co ciekawe, trafił w ręce Hitlerjugend do organizacji szkoleń i obozów, a potem został przejęty przez Wehrmacht na siedzibę grupy obrony przeciwlotniczej. Znajduje się na terenie Parku Krajobrazowego Gór Wałbrzyskich. Oferuje 38 miejsc noclegowych oraz bufet. Niedaleko znajdują się wyciągi narciarskie, trasy biegowe oraz wypożyczalnia sprzętu. Można tutaj dotrzeć szlakami turystycznymi z Nowej Rudy, Głuszycy, Wałbrzycha i Mieroszowa.

Obiekt zbudowany został na wzór tyrolskiej bacówki w 1823 roku. Początkowo pełnił rolę leśniczówki, później był rezydencją właścicieli pobliskich Karpnik. Od roku 1950 funkcjonuje jako schronisko turystyczne. „Szwajcarka” położona jest na wysokości 520 m n.p.m. w płytkim siodle na wschodnim zboczu Krzyżnej Góry, w Górach Sokolich na terenie Rudawskiego Parku Krajobrazowego. Sprzed schroniska roztacza się ładny widok na wschodnią część Karkonoszy. Miejsce to stanowi doskonały punkt wypadowy w Rudawy Janowickie i Góry Sokole. Najwyższe i najbardziej charakterystyczne w tutejszym krajobrazie są Krzyżna Góra (654 m) oraz Sokolik (642 m). Znakowane szlaki turystyczne umożliwiają uprawianie górskiej turystyki pieszej, rowerowej i narciarskiej. Schronisko jest także bazą dla uprawiania wspinaczki skałkowej – Góry Sokole są jednym z najlepszych terenów wspinaczkowych w Polsce. Obiekt oferuje noclegi w pokojach 2, 4 i wieloosobowych w standardzie turystycznym, całodzienne wyżywienie oraz organizację imprez.

Położone jest na północno – wschodnim zboczu Ptasiej Góry w Górach Bystrzyckich, skąd roztacza się piękna panorama na Duszniki – Zdrój. Powstało w XIX w., związane było z lecznictwem uzdrowiskowym. Po pożarze w 1959 r. schronisko odbudowano zachowując jego pierwotny kształt i służy turystom do dziś. Nazwa została nadana z powodu głowy muflona wiszącej w jadalni. Przy schronisku znajduje się węzeł szlaków turystycznych prowadzących do Polanicy – Zdroju, Karłowa i Przełęczy Spalonej.

Schronisko jest położone na wysokości 1258 m n.p.m., 10 minut drogi od innego schroniska – Samotni. Jest uważane za najstarsze schronisko w Polsce, gdyż pierwsza wiadomość pochodzi z 1642 r. Pierwsi właściciele słynęli ze znakomitej nalewki na szyszkach i gry, na rogu bądź trąbie, na powitanie i pożegnanie gości. Budynek w obecnym kształcie wzniesiono w roku 1906. Oferuje 140 miejsc noclegowych. Przy schronisku funkcjonuje szkółka narciarska. Znajduje się tu węzeł szlaków prowadzących na Śnieżkę, Karpacza Białego Jaru oraz Świątyni Wang.

Śnieżka to najwyższy szczyt w Karkonoszach (1602 m.n.p.m.) i jednocześnie w całych Sudetach. Położona na granicy polsko-czeskiej, góruje nad Kotliną Jeleniogórską. Śnieżka należy do Korony Europy, Korony Gór Polski, Korony Sudetów i Korony Sudetów Polskich. Nazwa Śnieżka pochodzi z XIX wieku i wzięła się od przymiotnika śnieżna, czyli pokryta śniegiem. Polską nazwę Śnieżka wprowadzono urzędowo w 1949 roku. Na szczycie Śnieżki na przestrzeni lat zbudowano kilka obiektów służących obsłudze ruchu turystycznego, kultowi religijnemu, jak również obserwacjom meteorologicznym i są to . m.in. kaplica św. Wawrzyńca z 1665r., budynek polskiego schroniska na Śnieżce i Obserwatorium Wysokogórskiego Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej. Panuje tutaj specyficzny klimat zbliżony do tego jaki panuje za kołem podbiegunowym. Średnia roczna temperatura na Śnieżce nieznacznie przekracza 0°C, w najcieplejszym miesiącu wynosi 10.6°C. Najbardziej charakterystyczne dla tego szczytu są huraganowe wiatry przekraczające 80m/s oraz częste zamglenie (ponad 300 dni w roku). Mimo to podczas pogodnych dni widoczność ze Śnieżki przekracza 200 km.

Dom Turysty PTTK „Pod Wieżycą” znajduje się w miejscowości Sobótka, w północnej części masywu Ślęży, na Przełęczy pod Wieżycą. Historia Domu Turysty „Pod Wieżycą” rozpoczyna się na początku XX wieku. Wtedy to w obliczu masowego ruchu turystycznego i braku miejsc noclegowych w schroniskach na Ślęży, podjęto decyzję o budowie nowego schroniska u stóp Wieżycy. Nowe schronisko było budynkiem parterowym na kamiennej podmurówce. Od samego początku istnienia było bardzo popularne i stanowiło doskonały punkt wypadowy wycieczek na Ślężę. Po II wojnie światowej schronisko przejął Wrocławski Oddział PTTK, nadając mu za patrona podróżnika i pisarza – Macieja Stęczyńskiego. Przez lata obiekt ten był wielokrotnie modernizowany i przebudowywany. Dziś do dyspozycji turystów jest 50 miejsc noclegowych w pokojach 1, 2, 3, 4-osobowych, a także 2 sale restauracyjne. Mimo upływu lat schronisko nadal cieszy się dużą popularnością turystów spędzających czas na zboczach Ślęży, a także tych zdobywających inne pobliskie szczyty.

Górskie schronisko turystyczne PTTK położone na wysokości 811 m n.p.m. w Sudetach Środkowych w Górach Bystrzyckich. Schronisko stoi na rozległej odsłoniętej polanie we wsi Spalona w okolicy Przełęczy Spalonej, przy skrzyżowaniu widokowych dróg: Spalonej Drogi do Bystrzycy Kłodzkiej i Autostrady Sudeckiej do Międzylesia. Przed 1945 r. drogę tę nazywano Autostradą Göringa. Schronisko mieści się w starym, drewnianym budynku.Posiada 53 miejsca noclegowe. Budynek posiada kanalizację, centralne ogrzewanie i ciepłą wodę. Do dyspozycji jest świetlica, jadalnia i bufet. Do schroniska już od dawna nie można dotrzeć komunikacją publiczną.

Schronisko górskie im. Zygmunta Scheffnera w Górach Sowich. Położone jest na wysokości 740 m n.p.m. Jest to jedno z nielicznych schronisk przedwojennych. Obiekt jest piętrowy, hol wejściowy znajduje się w parterowej przymurówce, przylegającej do głównej części schroniska – znajduje się tam m.in. świetlica. Po wojnie zostało uruchomione dopiero w 1956 dzięki inicjatywie Zygmunta Scheffnera. Na początku lat 60. XX wieku częściowo je przebudowano i zwiększono liczbę miejsc do 44. Obiekt stoi na północno-zachodnim stoku Rymarza.Schronisko znajduje się powyżej dolnej stacji wyciągu narciarskiego na stoku Rymarza. Obok jest weekendowa stacja GOPR.

Schronisko PTTK Samotnia położone jest w malowniczym kotle Małego Stawu na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego. Pierwsza wzmianka o schronisku w tym miejscu pochodzi już z 1670 roku. Rozkwit związany jest z osobą Waldemara Siemaszki, który kierował schroniskiem od 1966 r. Schronisko oferuje 50 miejsc noclegowych. Znajduje się tutaj także Punkt Informacji Turystycznej, GOPR, ścianka wspinaczkowa, działa Szkoła Górska i wypożyczalnia sprzętu turystyczno - rekreacyjnego.

Najwyższy szczyt (919 m n.p.m.) w Górach Stołowych, na terenie Parku Narodowego Gór Stołowych. Należy on do Korony Gór Polski. Na szczyt prowadzi kręty szlak składający się z 665 schodów ułożonych w 1814 przez Franza Pabla. Od strony północnej wiedzie szlak z Pasterki na przełęcz między Szczelińcami. Na okrężnej, jednokierunkowej trasie o długości około 5 km, biegnącej wierzchowiną Szczelińca, znajduje się również schronisko turystyczne Szwajcarka wybudowane w 1846 roku.

"Chatka Górzystów" leży na Hali Izerskiej ok 8 km na południe od Świeradowa Zdroju. Budynek ten powstał około 1938 i pierwotnie mieściła się w nim szkoła. Obecnie jest to jedyny budynek ocalały z istniejącej tutaj kiedyś osady Gross-Iser. W połowie lat osiemdziesiątych, przypadkiem odkryli to miejsce studenci z WSI z Zielonej Góry. Ich staraniem budynek zaadoptowano na chatkę studencką oraz przeprowadzono podstawowy jego remont. Nowym etapem w dziejach Chatki Górzystów było przejęcie jej przez nowych właścicieli w latach 90-tych XX wieku, którzy rozpoczęli przywracanie Chatki do stanu sprzed 1945 roku. Z powodu specyficznego położenia i powojennego zniszczenia elementów instalacji sanitarnej i elektrycznej, nie ma w Chatce wygód w postaci prądu, a o ogrzewanie trzeba zadbać samemu paląc w piecach. Obecnie Chatka Górzystów dysponuje 40-stoma miejscami noclegowymi, a z uwagi na swoją specyfikę przyciąga turystów żądnych specyficznego klimatu tego miejsca.

Schronisko Na Stogu Izerskim znajduje się na wysokości 1060 m n.p.m. Położone jest ok. 50 metrów poniżej szczytu Stóg Izerski. Budynek schroniska powstał w 1924 roku. Schronisko szybko stało się ulubionym celem wypraw kuracjuszy oraz znakiem rozpoznawczym Świeradowa Zdroju. Ze schroniska rozciąga się wspaniały widok na Świeradów Zdrój i Pogórze Izerskie oraz polską część Gór Izerskich i Karkonosze. W pobliżu schroniska znajduje się dawne polsko-czeskie turystyczne przejście graniczne Stóg Izerski - Smrk oraz wieża widokowa po czeskiej stronie. Schronisko dysponuje blisko 50-cioma miejscami noclegowymi.

Schronisko położone jest na wysokości 1362 m n.p.m. w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy, na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego, na szczycie Szrenicy, przy głównym karkonoskim szlaku turystycznym. Stanowi idealną bazę wypadową  i turystyczną zarówno po polskiej jak i czeskiej stronie. Przez wiele lat schronisko na Szrenicy przeżywało swoje wzloty i upadki. W 1992 roku budynek kupili prywatni właściciele, którzy przeprowadzili w nim konieczne remonty. W grudniu tego samego roku schronisko ponownie otwarto dla turystów i od tego czasu funkcjonuje do dnia dzisiejszego. Schronisko dysponuje 90-cioma miejscami noclegowymi przez co zaliczane jest do największych wysokogórskich schronisk w Karkonoszach. Schronisko czynne jest przez cały rok.

Perła Zachodu to – schronisko turystyczne PTTK położone w Siedlęcinie nad Jeziorem Modrym, u stóp Wieżycy. Schronisko powstało w 1950 roku na miejscu zbudowanej w 1927 roku gospody. Samo schronisko sprawia wrażenie jakby zawieszonego nad wodami Bobru. Poniżej schroniska "Perła Zachodu", znajduje się malowniczo położona kładka przecinająca rzekę Bóbr. Przy schronisku znajduje się kamienna wieża. Na jej szczycie usytuowany jest taras widokowy, z którego rozciąga się ujmująca panorama Jeziora Modrego z kładką i wyrastającymi w sąsiedztwie skałami. Obiekt ten znajduje się na szlaku, biegnącym doliną Bobru, z Jeleniej Góry przez Siedlęcin do Jeziora Pilchowickiego. Schronisko dysponuje bazą noclegową, restauracją, świetlicą oraz bezpłatnym parkingiem. Czynne jest cały rok. Organizowane są również imprezy okolicznościowe.

Wodospad Szklarki jest drugim co do wysokości wodospadem w polskiej części Karkonoszy. Ma 13,3 m wysokości i znajduje się na wysokości 520 m n.p.m. w miejscowości Piechowice, tuż przy granicy ze Szklarską Porębą i kilkadziesiąt metrów od drogi ze Szklarskiej Poręby do Jeleniej Góry. Wody Szklarki spadają charakterystyczną zwężającą się ku dołowi i skręcającą spiralnie kaskadą. Pierwsze wzmianki o Wodospadzie Szklarki pochodzą już ze średniowiecza. Przez stulecia wodospad był uwieczniany w opisach, rycinach i obrazach, bowiem uważano to miejsce za szczególnie romantyczne i piękne. Dziś jest najczęściej odwiedzanym wodospadem w Karkonoszach udostępnionym do zwiedzania także osobom niepełnosprawnym. Wodospad znajduje się na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego w związku z czym za wstęp na teren parku pobierana jest opłata.

Kościół Wang zbudowano na przełomie XII i XIII w. w miejscowości Vang w południowej Norwegii. Do Karpacza został przetransportowany w 1842 roku kiedy to ludność Vang w Norwegii doszła do wniosku że świątynia stała się za mała na ich potrzeby i postanowiła go sprzedać. Początkowo kościół miał być eksponatem w berlińskim muzeum jednak za sprawą hrabiny Fryderyki von Reden z Bukowca, która przekonała pruskiego króla Fryderyka Wilhelma IV, żeby budowlę przewieźć na Śląsk, budowla ostatecznie trafiła do Karpacza. W 1844 roku świątynia Wang stała się kościołem miejscowej ewangelickiej parafii i pozostaje w tej roli do dziś. Budynek został wykonany z grubych beli bez użycia gwoździ, a wszelkie połączenia to jedynie umiejętnie wykonane złącza ciesielskie. Obecna bryła obiektu uległa rozbudowie, podczas prac konserwatorskich. Dobudowano również wysoką kamienną dzwonnicę, która dodatkowo chroni drewnianą świątynię przed wiatrem znad Śnieżki. Mimo to Świątynia Wang jest uważana za najstarszy drewniany kościół w Polsce.

Schronisko PTTK Odrodzenie znajduje się przy głównym szlaku karkonoskim, nieco poniżej Małego Szyszaka i niedaleko Przełęczy Karkonoskiej. Budynek obecnego schroniska został wzniesiony w 1928 roku. Późniejsze jego dzieje są dość niejasne. Jedne źródła podają że schronisko przejęli naziści i urządzili w nim ośrodek szkoleniowy młodzieży z Hitlerjugend, inne zaś źródła podają, że w rzeczywistości ośrodek ten znajdował się po obecnej czeskiej stronie. Faktem jest natomiast to, że tuż po wojnie w 1947 roku budynek przejęło Polskie Towarzystwo Tatrzańskie. Po kolejnych latach wzlotów i upadków schroniska jego „odrodzenie” nastąpiło w 2009 roku, kiedy to zostało oddane w użytkowanie nowemu dzierżawcy. Dziś Odrodzenie oferuje swoim gościom blisko 100 pokoi, bufet oraz węzeł sanitarny,a wszystko to w samym centrum Karkonoszy, z dala od zgiełku i cywilizacji.

Zamek Kapitanowo to jeden z najcenniejszych zabytków rezydencjonalno-obronnych w Polsce. Jego przeszło 700 lat historii oraz wyjątkowi mieszkańcy gwarantują niebywały poziom zarówno architektoniczny, jak i humanistycznej myśli tamtych czasów. Drugi co do wielkości donżon w Polsce, krużganki, kuchnie, tajne schody, tajna sala rady, pomieszczenie ostatecznej obrony to niektóre z pereł zamku. Niezwykła aura panująca we wnętrzach stanowi adekwatne tło dla wspaniałej kamieniarki w postaci unikatowych portali, obramień okiennych oraz kominków. Znakomita większość spośród 64 zamkowych sal nakryta została sklepieniami o przeróżnej konstrukcji. Kilka już wyremontowanych i umeblowanych antykami pomieszczeń oczekuje na miłośników dawnych dziejów Ziemi Kłodzkiej.

Placówka muzealna Samorządu Województwa Dolnośląskiego w miejscowości Duszniki-Zdrój, utworzona w 1968 r. w starym XVII-wiecznym młynie papierniczym nad Bystrzycą Dusznicką. Młyn papierniczy w Dusznikach to zabytek techniki. Elementami charakterystycznymi dla papierni są dach kryty gontem, zakończony od zachodu barokowym szczytem wolutowym oraz oryginalny pawilon wejściowy w kształcie wieży, a we wnętrzach budynku – polichromia z XVII-XIX stulecia. Obiekt posiada dużą wartość historyczną w skali Polski i jest jednocześnie ciekawą atrakcją turystyczną. 20 września 2011 młyn papierniczy w Dusznikach-Zdroju decyzją Prezydenta RP uzyskał status pomnika historii.

Schronisko turystyczne położone na wysokości 875 m n.p.m. w Górach Sowich przy drodze z Przełęczy Sokolej do schroniska Sowa i na Wielką Sowę, pod szczytem Sokolicy. Schronisko powstało w roku 1931, a wybudował je mistrz krawiecki Julius Dinter. Po drugiej wojnie światowej było nieużywane, w roku 1950 przejął je FWP. W roku 1968 zostało oddane w ajencję a od 1992 jest formalnie sprywatyzowane. Od początku pozostaje w rękach tej samej rodziny. Schronisko oferuje 71 miejsc w pokojach od 1- do 6-osobowych. Schronisko prowadzi zarówno bufet jak i całodzienne wyżywienie. Przy schronisku funkcjonują dwa wyciągi narciarskie.

Pierwszy obiekt w tym miejscu wzniesiono po 1442 r., następnie odbudowano go w 1577 r. Zniszczony podczas wojny 30-letniej, odbudowany został w 1650 r. Rozebrany w XIX w. ze względu na zły stan techniczny. Na jego miejscu w 1884 r. zbudowano nowy wg projektu Bergera i Seifferta. Okazały budynek, trzykondygnacyjny o rozczłonkowanej bryle nawiązuje do form renesansu i baroku. Okna w opaskach kamiennych posiadają różne kształty i wielkość. Część okien umieszczono w ozdobnych wykuszach lub loggiach, szczyty o swobodnym wykroju, obrzeżone kamiennymi profilami. W północnym narożniku ratusza wmurowana jest kamienna figura św. Floriana z 1756 r. Ratusz wraz z całym Rynkiem został w ostatnich latach rewitalizowany.