Łączna liczba znaczków: 1385
Znajdujący się w północnej części Bychawy rezerwat Podzamcze, jest rezerwatem stepowym, utworzonym 12 lipca 1974 roku. Rezerwat o powierzchni 3,40 ha znajduje się na wysokiej na 33 metry skarpie w dolinie Kosarzewki i chroni zbiorowiska zaroślowe oraz roślinność kserotermiczną porastającą to lessowo-kredowe zbocze. Południowa wystawa skarpy i panujące tutaj warunki siedliskowe sprawiają, że miejsce to upodobały sobie liczne rośliny znane ze stepów. Stwierdzono tutaj obecność 210 roślin naczyniowych w tym wiele bardzo ciekawych i rzadkich m.in. wiśnia karłowata, oman wąskolistny, oman szorstki, ostrożeń pannoński, kostrzewa walezyjska, turzyca niska, turzyca Michela. Spotkać tu można także wiele gatunków ssaków, ptaków i bezkręgowców. Rezerwat objęty jest ochroną czynną z uwagi na fakt czasowego zarastania muraw przez niepożądaną roślinność zielną krzewiastą i drzewiastą, prowadzącą do zanikania roślin będących celem ochrony.
Muzeum Żołnierzy Wyklętych i Więźniów Politycznych PRL znajduje się w Warszawie przy ul. Rakowieckiej 37 w budynku dawnego więzienia mokotowskiego. Muzeum upamiętnia tych, którzy poznali więzienne cele Rakowieckiej: żołnierzy wyklętych, czyli bohaterów podziemia niepodległościowego więzionych, torturowanych i skazywanych na śmierć w czasach stalinowskich – oraz więźniów politycznych represjonowanych w kolejnych dekadach PRL. W okresie stalinowskim Rakowiecka była głównym więzieniem politycznym. To tu przetrzymywano, torturowano i mordowano działaczy podziemia niepodległościowego, m.in.: gen. Augusta Fieldorfa „Nila”, rtm. Witolda Pileckiego, mjr. Zygmunta Szendzielarza „Łupaszkę”. W tych murach więziony był również ks. bp Antoni Baraniak, sekretarz Prymasa Stefana Wyszyńskiego. W latach 1945–1956 na Rakowieckiej komuniści wykonali ponad 350 wyroków śmierci. W późniejszych dekadach w więzieniu przetrzymywano działaczy opozycji antykomunistycznej. Więzieni byli tu m.in.: Jacek Kuroń, Adam Michnik, Leszek Moczulski, Anna Walentynowicz, Kornel Morawiecki. Choć Muzeum jest w trakcie budowy ekspozycji stałej i adaptacji budynków dawnego więzienia, to już teraz prowadzi działalność muzealną, organizując wizyty z przewodnikiem, zwiedzanie cel więziennych Pawilonu X i pozwalając lepiej zrozumieć dramatyczną powojenną historię Polski.
Pomnik Księcia Bolka II Małego w Świdnicy odsłonięto 16 maja 2025 r., w obecności władz miasta oraz licznych mieszkańców. Monument stanął u zbiegu ulic Muzealnej, Zamkowej i Kotlarskiej, w miejscu, gdzie niegdyś wznosił się zamek książęcy. Powstanie pomnika to efekt inicjatywy mieszkańców, którzy w konsultacjach społecznych z 2020 r. zdecydowali o potrzebie upamiętnienia Bolka II właśnie w tym miejscu. Nad wykonaniem monumentu czuwali m.in. członkowie Towarzystwa Regionalnego Ziemi Świdnickiej, będący zarazem pomysłodawcami przedsięwzięcia. Rzeźba autorstwa Aleksandra Mazija została odlana z brązu i mierzy 3,5 metra wysokości. Przedstawia władcę Księstwa Świdnicko-Jaworskiego, w paradnym rycerskim stroju – ze zbroją, płaszczem i mieczem u boku. Towarzyszą mu dwa symboliczne zwierzęta: lew, będący uosobieniem jego siły i odwagi, oraz pies, symbolizujący uczciwość i lojalność wobec króla Polski.
Najbardziej wysunięty na zachód punkt Polski znajduje się w gminie Cedynia, w powiecie gryfińskim, w województwie zachodniopomorskim, na terenie Cedyńskiego Parku Krajobrazowego pomiędzy wsiami Osinów Dolny i Stary Kostrzynek. Miejsce to nie jest lądem jako takim, a punktem w nurcie rzeki Odry na jej 663 kilometrze. Punkt ten położony jest w odległości ok. 200 metrów w kierunku południowo-zachodnim od kamienia pamiątkowego, który stanął nad Odrą 26 czerwca 2016 r. podczas uroczystości Błogosławieństwa Wody. Oznakowanie zachodniego krańca Rzeczypospolitej Polskiej było inicjatywą Społecznego Komitetu Budowy Wyznacznika Najdalej Wysuniętego na Zachód Punktu RP. Żeby znaleźć się idealnie naprzeciwko najbardziej wysuniętego na zachód punktu Polski, należy przejść jeszcze około 150 metrów drogą leśną wzdłuż Odry. W charakterystycznym miejscu, na górce, spoglądając na nurt Odry, można zauważyć zakotwiczoną bojkę, która znajduje się dokładnie 5 m na zachód (już po niemieckiej stronie) od szukanego punktu.
Muzeum Ichtiologiczne na Wydziale Nauk o Żywności i Rybactwa Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie po remoncie i rekonstrukcji zostało otwarte w lutym 2020 r. Jego historia sięga jednak 1955 r. kiedy to na Wydziale Rybackim Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie rozpoczęto działalność muzealną. W 1966 r. przeniesiono części wydziału do Szczecina, a wraz z kadrą akademicką trafiły tutaj również zbiory muzealne. Wśród eksponatów znajdują się ryby, płazy, gady, ssaki i bezkręgowce pochodzące z wód morskich i słodkich całego świata, w tym unikatowe gatunki, których brak w innych muzeach europejskich. Z bezkręgowcami muzealna kolekcja liczy ponad tysiąc eksponatów. Stałe wystawy edukacyjne w muzeum to: Tajemnice długowiecznego rekina, Wędrowcy mórz i oceanów, Historia grindwala, Nasi naukowcy w badaniach Antarktyki; Dorsz, ryba, która zmieniła świat; Rekiny świata i ich zagrożenia; Niezwykłe ławice i drapieżne ryby; Kruchy świat podwodnych raf i egzotycznych ryb; Inwazyjne gatunki w wodach polskich. W muzeum znajduje się także wystawa „Plastyczne morze, toksyczny ocean”, będąca wyrazem troski młodych ludzi o przyszłość planety, zatruwanej makro i mikroplastikiem.
Użytek ekologiczny Pogoria II został utworzony w 2002 roku uchwałą Rady Miejskiej w Dąbrowie Górniczej. Jego obszar wynosi około 40 ha. Użytek obejmuje jezioro Pogorię II wraz z otaczającym terenem. Pogoria II, podobnie jak Pogoria I i III, jest zbiornikiem sztucznym, powstałym po zalaniu głębokich wyrobisk piasku podsadzkowego. Pogoria II otoczona jest szerokim pasem roślinności. Występują tu takie zbiorowiska roślinne jak: szuwary, murawy, zarośla, lasy łęgowe, zespoły bagienne i wodne. Obszar charakteryzuje się dużym bogactwem faunistycznym. Stwierdzono tu występowanie 84 gatunków kręgowców, z czego 52 znajdują się pod całkowitą ochroną. Szczególnie bogata i cenna jest fauna ptaków, ale znajdziemy tu także interesujące gatunki płazów, ryb, roślin oraz grzybów. Pogoria II to malownicze miejsce w Dąbrowie Górniczej, do którego można wybrać się na spacer, czy rowerową przejażdżkę i jest to swoista enklawa spokoju w sąsiedztwie dwóch innych zbiorników licznie odwiedzanych przez miejscową ludność.
Budowę Pałacu Kultury Zagłębia rozpoczęto w 1951 r. Pomysłodawcą jego powstania był ówczesny wojewoda śląsko-dąbrowski - Aleksander Zawadzki. Budowla została zaprojektowana przez Zbigniewa Rzepeckiego – uznanego architekta. Podczas otwarcia - 11 stycznia 1958 r. i od razu stał się wizytówką Dąbrowy Górniczej i największą tego typu placówką w mieście. Architektura Pałacu Kultury Zagłębia wyróżnia się monumentalną fasadą, symetrycznymi formami i bogatymi zdobieniami, czyli cechami typowymi dla stylu socrealistycznego dominującego w latach 50. XX w. Budynek zaprojektowano z myślą o jego funkcjonalności oraz o symbolizowaniu potęgi i postępu socjalistycznego państwa. Centralne miejsce w budynku zajmuje ogromny hol, zdobiony marmurowymi kolumnami i dekoracyjnymi elementami, które podkreślają reprezentacyjny charakter pałacu. Uwagę zwracają zdobione sufity, kamienne balustrady z tralkami oraz indywidualnie projektowane, drewniane meble. Pałac jest ważnym elementem dziedzictwa kulturowego Dąbrowy Górniczej i pełni rolę centrum kulturalnego, oferując różnorodne wydarzenia, począwszy od koncertów, przez wystawy i spektakle teatralne.
Iwonicz to miejscowość bogata w zabytki kultury i sztuki, a jednym z najcenniejszych jest zespół pałacowo-parkowy. Jego historia sięga XV wieku, kiedy w miejscu dzisiejszego parku znajdował się dwór obronny. Park przydworski, założony w XVIII wieku w stylu sentymentalnym, zachwyca starodrzewem i dużym stawem z wyspą, na której dawniej stała altana. Centralnym punktem zespołu jest Pałac Zimowy, wybudowany w drugiej połowie XIX wieku jako rezydencja rodu Załuskich. Murowany, dwukondygnacyjny budynek na planie prostokąta wyróżnia się imponującym czterokolumnowym portykiem z tarasem i tympanonem, na którym umieszczono herby Junosza i Strzemię. Charakterystyczne są także wykusze z hełmami, żeliwna galeria ogrodowa i boczne portyki prowadzące bezpośrednio do parku. Obecnie pałac z parkiem należy do Uniwersytetu Rzeszowskiego, który prowadzi tu Międzynarodowe Centrum Edukacji Ekologicznej, nadając temu miejscu nowe, edukacyjne znaczenie.
Centralnym punktem Iwonicza-Zdroju jest Plac Dietla, od XIX w. skupiający życie kuracyjne i towarzyskie. To tutaj dawni kuracjusze rozpoczynali spacery po Parku Zdrojowym i spotykali się w kawiarniach czy hotelach. Dziś plac wciąż zachwyca atmosferą dawnych czasów i jest wizytówką uzdrowiska. Najbardziej charakterystycznym budynkiem jest Bazar z lat 1876–1880 pełniący dawniej funkcję luksusowego hotelu. W południe rozbrzmiewa stąd hejnał iwonicki, skomponowany w 2008 roku przez Jana Macieja Bardowskiego. Tuż obok stoi Dom Zdrojowy z ok. 1860 roku. Godny uwagi jest także Stary Pałac, zaprojektowany przez Amelię z Ogińskich Załuską. W jego pobliżu znajdują się Stare Łazienki z 1838 r., rozbudowane w 1869 r. Ważnym punktem jest także Pijalnia Wód Mineralnych. Spacerując po placu, warto zwrócić uwagę na Pawilon nad Źródłami oraz rzeźbę Matki Boskiej Przedziwnej. Plac Dietla to nie tylko zabytkowe budynki, lecz także wyjątkowa atmosfera. To najlepszy punkt, by rozpocząć zwiedzanie Iwonicza-Zdroju.
Sędzisz to wzniesienie położone w Sudetach Wschodnich, w północno-zachodniej części Masywu Śnieżnika w paśmie Krowiarek. Szczyt ten wznosi się na wysokość 498 m n.p.m. i usytuowany jest około 2 km, na południowy zachód od miejscowości Ołdrzychowice Kłodzkie. Jest to niezbyt wysoki, wydłużony wał z kulminacją w północnej części. Wzniesienie w większości pokrywają łąki i częściowo pola uprawne, a we wschodniej części tereny kamieniołomu. Północne zbocza porasta las świerkowy i mieszany. Na wierzchołku Sędzisza znajduje się krzyż. Sam szczyt jest doskonałym punktem widokowym, z którego roztacza się rozległa panorama m.in. na Góry Żelazne, Góry Bystrzyckie i Góry Stołowe, Wzgórza Rogówki i Góry Złote, a także Masyw Śnieżnika z dominującą Czarną Górą. Przy sprzyjających warunkach widać stąd nawet Śnieżkę w Karkonoszach. Na szczyt prowadzi czarny szlak z Ołdrzychowic, na który najprościej można się dostać z parkingu naprzeciwko kościoła, a następnie przez most gdzie prowadzi już szlak.
