Przystanek kolejowy Bardo Śląskie leży na linii kolejowej nr 276 Wrocław – Międzylesie. Linię tę budowano etapami w latach 1871 – 1875. Początkowo był tylko jeden przystanek Bardo Przyłęk (do 1945 r. nazwa Wartha Frankenberg). Ponieważ stacja kolejowa Bardo Przyłęk jest znacznie oddalona od centrum Barda, dla wygody mieszkańców, turystów i pielgrzymów przybywających do sanktuarium Matki Bożej Bardzkiej w 1905 roku wybudowano przystanek kolejowy Bardo Śląskie. Duży wkład, również finansowy w budowę tego przystanku mieli kustosze sanktuarium czyli zgromadzenie redemptorystów. Do dziś zachowały się przedwojenne drewniane wiaty, zabytkowa kładka nad torami oraz budynki stacyjne. W roku 2020, w 115. rocznicę powstania tego przystanku wykonano gruntowny remont zabytkowych wiat peronowych. W budynku stacyjnym od paru lat znajduje się bar „Stacja Smaku”, gdzie można zjeść pyszne dania. Warto wspomnieć, że to właśnie na tym przystanku kręcono sceny do filmu Radosława Piwowarskiego z roku 1989 „Marcowe migdały”.
Sudecki Festiwal Minerałów jest jedyną okazją, by zobaczyć cuda Ziemi, których nikt inny w Polsce nie wystawia. Mineralogiczne i geologiczne miasteczko, przez 3 dni w sercu Lubania, oferuje to, co w Sudetach i na Dolnym Śląsku jest na wyciągnięcie ręki — niezwykłe kamienie z wnętrza Ziemi. Co roku do Lubania zjeżdżają się kolekcjonerzy z Polski, Europy, a nawet z innych kontynentów, by się spotkać, wymienić doświadczeniami, a także okazami z kolekcji. Każdego też roku SFM zaskakuje nowościami. Tegoroczna edycja to dwie nowe strefy: ASTRO i REGIO prezentujące geologię kosmiczną oraz to, co w szerokiej okolicy możemy zwiedzać, poznawać i przeżywać. Przez 3 dni lipca Lubań staje się mineralogicznym El Dorado, a jak na każde wydarzenie przyciągające tłumy, nie brakuje rozrywek takich jak: muzyka, wesołe miasteczko dla najmłodszych, uliczne jedzenie i przemiła atmosfera pikniku. Festiwalowi towarzyszą: Giełda biżuterii z kamieni (pół)szlachetnych i kruszców, giełda okazów mineralogicznych dla kolekcjonerów i początkujących amatorów, miasteczko popularnonaukowe oraz wystawy mineralogiczne z unikatowymi eksponatami.
Włodzimierz Dzieduszycki urodził się 22 czerwca 1825 r. w Jaryszowie na Podolu. Był znanym ornitologiem i autorem dzieła „Spis ptaków okolicy Krystynopola i Sokala nad Bugiem” (1853). Utworzył przyrodnicze Muzeum im. Dzieduszyckich we Lwowie, pierwszą tego typu placówkę na ziemiach polskich, które ofiarował na cele publiczne (1880), oraz pierwszy na ziemiach polskich rezerwat przyrody – „Pamiątkę Pieniacką" (1886). Angażował się w ochronę dziedzictwa kulturowego – wspierał rozwój rzemiosła, zakładał szkoły (m.in. garncarskie), organizował wystawy promujące sztukę ludową. Jako mecenas wspierał twórców takich jak Artur Grottger, Juliusz Kossak, Adam Chmielowski. Był posłem i marszałkiem galicyjskiego Sejmu Krajowego, a także członkiem Izby Panów w Wiedniu. Podczas powstania styczniowego wspierał działania konspiracyjne. Zmarł 18 września 1899 roku w Poturzycy. Został pochowany w rodzinnej krypcie pod kościołem pw. św. Michała Archanioła w Zarzeczu.
Jarosław otrzymał prawa miejskie 7 grudnia 1375 r. z rąk księcia Władysław Opolczyka, zarządzającego Rusią z ramienia króla Ludwika Węgierskiego. Książę wydał dokument potwierdzający status miasta, określił jego wielkość i ustalił nowe zasady funkcjonowania. Przeniesiono Jarosław ze wzgórza św. Mikołaja na nowe miejsce – teren dzisiejszego rynku – na którym wytyczono place, ulice i prostokątne działki, a przywileje gwarantowane przez prawo magdeburskie umożliwiły stworzenie nowoczesnych instytucji miejskich. Wszystko to przyczyniło się do przeobrażenia Jarosławia, który zyskał większą autonomię oraz możliwość rozwoju, stając się w konsekwencji ważnym ośrodkiem handlowym na skrzyżowaniu szlaków kupieckich. 650-lecie otrzymania przez Jarosław praw, które zapewniły miastu liczne korzyści, były podstawą jego rozwoju i fundamentem sukcesów gospodarczych, zasługuje na upamiętnienie okolicznościowym Znaczkiem Turystycznym.
OkolicznościowePostać św. Gerarda Majelli – redemptorysty, zapewne kolekcjonerom znaczków turystycznych jest już znana za sprawą znaczka okolicznościowego wydanego w 2019 r. Natomiast z okazji 300. rocznicy urodzin tego świętego (1726-2026) przełożony generalny Zgromadzenia Redemptorystów ogłosił obchody Roku Jubileuszowego św. Gerarda na cały świecie (2025-2026). Z tej okazji powstał kolejny znaczek okolicznościowy ze św. Gerardem. Św. Gerard Majella był włoskim bratem zakonnym w Zgromadzeniu Redemptorystów. Przeżył tylko 29 lat (1726-1755). Z zawodu był krawcem. Odchodząc w tajemnicy z domu rodzinnego, aby zostać redemptorystą, zostawił matce tylko kilka słów: „Idę, by zostać świętym". Przyjęty do Zgromadzenia spełniał proste zadania klasztorne, wyróżniając się miłością i poświęceniem. Św. Gerard czczony jest jako patron dobrej spowiedzi oraz opiekun matek w stanie błogosławionym i orędownik małżeństw proszących o dar potomstwa. Jego główne sanktuarium w Materdomini na południu Włoch jest jednym z najchętniej odwiedzanych przez włoskich pielgrzymów.
OkolicznościoweJezioro Szmaragdowe jest sztucznym zbiornikiem wodnym położonym na obszarze Szczecińskiego Parku Krajobrazowego „Puszcza Bukowa”, który swój wyjątkowy kolor zawdzięcza zawartości węglanu wapnia. Jezioro powstało 100 lat temu w wyrobisku dawnej kopalni kredy, którą wykorzystywała pobliska fabryka cementu portlandzkiego „Stern”. 16 lipca 1925 r. podczas prac kopalnianych odsłonięto warstwę wodonośną, a woda zalała kopalnię wraz ze znajdującym się w niej sprzętem i uniemożliwiła jej dalsze funkcjonowanie. Nieopodal brzegu jeziora wznosi się betonowy mostek, który jest pozostałością po torowisku kolejki wywożącej urobek z kopalni do pobliskiej cementowni. Z historią tego miejsca wiąże się legenda o duchu zwanym Skarbkiem, który nagromadził pod ziemią ogromne bogactwa, a jego kryjówka znajdowała się u podnóża urwiska. W najgłębszym miejscu jeziora woda sięga około 18 metrów głębokości. W jego okolicy żyje wiele chronionych gatunków zwierząt. Jezioro Szmaragdowe z charakterystycznym mostkiem i trasami turystycznymi jest jednym z ulubionych miejsc do spacerowania dla mieszkańców Szczecina.
UWAGA! Znaczek dostępny od 13 lipca 2025 r. W tym dniu znaczki przewidziano dla pierwszych 30 osób biorących udział w obchodach 100-lecia Jeziora Szmaragdowego, które zgłoszą się do stoiska Zespołu Parków Krajobrazowych Województwa Zachodniopomorskiego. Po 13 lipca znaczki dostępne od pon.-pt. w godz. 10:00-12:00 w siedzibie ZPKWZ, ul. Kopalniana 2. W weekendy – po wcześniejszym kontakcie telefonicznym pod numerem 91 333 80 07.
24 maja 2025 roku o godzinie 19:00, na szczycie Wielkiej Sowy odbędzie się świętowanie 119. urodzin tamtejszej wieży widokowej. Impreza urodzinowa ma charakter cykliczny i z trzyletnią przerwą, organizowana jest od 2013 roku. Kolejny raz towarzyszyć jej będzie znaczek okolicznościowy, który tworzy już pewnego rodzaju serię szczególnie cenioną przez kolekcjonerów. Organizatorzy urodzin jak co roku dla uczestników spotkania przygotowali wiele atrakcji. Dla pierwszych 100 osób przewidziano znaczek turystyczny, a oprócz tego dla wszystkich uczestników przygotowano ognisko z kiełbaskami, konkursy i turystyczną muzykę. Gmina Pieszyce zaoferowała natomiast bezpłatne wejście na szczyt wieży, dzięki czemu każdy uczestnik będzie miał możliwość podziwiania widoków w niecodziennej atmosferze, także o zmroku.
Po raz dziewiąty Oddział Miejski PTTK w Skarżysku-Kamiennej zachęca piechurów do pokonania 50 kilometrów. IX Skarżyski Maraton Pieszy „Nad Kamienną” wystartuje w sobotę 17 maja z Bodzentyna. Na pokonanie dystansu obowiązywać będzie limit 13 godzin. Trasa przebiegać będzie oznakowanymi szlakami pieszymi oraz wytyczonymi przez organizatora na odcinku: Bodzentyn – Łączna – Góra Osieczyńska – Skarżysko-Kamienna (Rejów). Oddział PTTK w Skarżysku-Kamiennej od lat realizuje różne formy sportu, turystyki i krajoznawstwa, których odbiorcami są dzieci, młodzież i dorośli, a także seniorzy. Uczestniczą oni w rajdach, wycieczkach niedzielnych, imprezach wielodniowych, wycieczkach autokarowych, zdobywają odznaki turystyki kwalifikowanej i odznaki regionalne. Do tej bogatej oferty dołączył maraton jako impreza cykliczna, która została wpisana na listę długodystansowych imprez turystyczno – rekreacyjnych regionu świętokrzyskiego „Superpiechur Świętokrzyski”.
Z okazji jubileuszu 70-lecia Pałacu Kultury i Nauki przypadającego na 2025 rok powstał wyjątkowy Znaczek Turystyczny (Okolicznościowy), będący częścią międzynarodowego programu kolekcjonerskiego. Symbolizuje on siedem dekad historii jednego z najbardziej rozpoznawalnych budynków Warszawy i Polski, podkreślając jego architektoniczne piękno oraz kulturowe znaczenie. Znaczek przedstawia charakterystyczną sylwetkę Pałacu oddanego do użytku 22 lipca 1955 roku. To doskonała pamiątka dla miłośników historii, turystów i kolekcjonerów.
W roku 2025 mija 1000 lat od koronacji Bolesława Chrobrego z dynastii Piastów na pierwszego króla Polski. Przyjmuje się, że – z dużym prawdopodobieństwem – miało to miejsce 18 kwietnia 1025 r. w katedrze gnieźnieńskiej i było zwieńczeniem wieloletnich, żmudnych starań władcy, których początku upatruje się w geście nałożenia diademu na jego skronie przez cesarza Ottona III podczas zjazdu gnieźnieńskiego w 1000 r. Moment koronacji, opóźniony przez splot niekorzystnych okoliczności – przedwczesną śmierć Ottona III oraz długotrwałą wojnę Bolesława z następcą zaprzyjaźnionego cesarza, Henrykiem II – był początkiem tradycji, do której następcy polskiego władcy odwoływali się przez kolejne stulecia, ale oznaczał także manifestację suwerenności i niepodległości młodego państwa. Wydarzenie to miało znaczący wpływ na rozwój państwowości, a sama postać pierwszego króla i jego dokonania – identyfikacji i tożsamości narodowej w kolejnym tysiącleciu. Bolesław Chrobry zmarł zaledwie dwa miesiące po koronacji i najprawdopodobniej został pochowany w katedrze poznańskiej. Dziś za miejsce spoczynku króla uznaje się Kaplicę Królów Polskich – tzw. „Złotą Kaplicę” – nekropolię pierwszych polskich władców, ufundowaną i wybudowaną w XIX w. w osi katedry z inicjatywy ks. Teofila Wolickiego i hr. Edwarda Raczyńskiego. W Kaplicy znajduje się pomnik Bolesława Chrobrego o rysach twarzy księcia Józefa Poniatowskiego.
Znaczek okolicznościowy wydany z okazji XXVII Wrocławskiej Krajowej Wystawy Kolekcjonerskiej w 2025 roku. Hasłem przewodnim tegorocznej wystawy jest: „Dolny Śląsk wczoraj i dziś”. Wystawa odbędzie się w dniach od 15 do 17 maja 2025 r. w auli Przestrzeni Trzeciego Wieku we Wrocławiu. Celem wystawy jest popularyzacja historii Dolnego Śląska oraz promowanie ruchu kolekcjonerskiego. Uroczyste otwarcie dla wystawców i zaproszonych gości odbędzie się w dniu 15 maja (czwartek) o godz. 12:00. Tradycyjnie wystawa będzie brała udział w corocznej edycji wrocławskiej Nocy Muzeów. Stowarzyszenie Kolekcjonerów we Wrocławiu zarejestrowane zostało w kwietniu 1997 r. Stowarzyszenie propaguje wszelkie formy kolekcjonowania różnych przedmiotów i walorów. Początkowo członkami stowarzyszenia byli wyłącznie kolekcjonerzy kart telefonicznych jednak z czasem grono członków powiększyło się o kolekcjonerów znaków pocztowych, pocztówek, numizmatów, banknotów, biletów komunikacji miejskiej, a także znaczków turystycznych.
OkolicznościoweWiek XII to okres fundowania w Polsce bardzo licznych klasztorów. Również i Bardo dość wcześnie dostaje się w orbitę wpływów zakonnych. W 1189 do Barda przychodzą joannici, ale już w 1210 roku w miejsce joannitów pojawiają się augustianie. Natomiast w roku 1247 rozpoczynają swoją działalność w Bardzie cystersi. To oni w 1704 roku wybudowali obecną bazylikę, a następnie klasztor stojący do dzisiaj. Cystersi pracowali do 1810 roku, czyli do kasaty klasztorów w państwie pruskim. Od tego roku pracę duszpasterską w Bardzie podjęli księża diecezjalni. Aż w roku 1900 przybyli tutaj redemptoryści, najpierw austriaccy, a następnie niemieccy. Po zakończeniu drugiej wojny światowej bardzkie sanktuarium przejmują redemptoryści polscy. Pierwszym polskim redemptorystą w Bardzie był o. Ludwik Frąś, któremu przypadło trudne zadanie, przekonanie przybyłych Polaków na te ziemie, że Bardo jest starym polskim sanktuarium i tutaj powinni pielgrzymować. Udało mu się to znakomicie. Do dzisiaj pracują tutaj redemptoryści.
Tunel kolejowy w Bardzie leży na linii kolejowej nr 276 Wrocław – Międzylesie. Kolej do Barda dotarła w roku 1872. Przeszkodą do dalszej realizacji linii kolejowej w stronę Kłodzka i dalej do Międzylesia była góra, którą nazywano Prause Berg, Tunnelberg a dzisiaj Tunelowa Góra (373 m n.p.m). Nazwę Tunelowa Góra zaczęto używać od chwili budowy tunelu. Przez dwa lata budowano tunel. Budowali go włoscy kamieniarze. Pierwszy pociąg próbny przez tunel przejechał 16.08.1873 roku. Jednak dopiero od 1874 roku regularnie zaczęły jeździć pociągi. Tunel liczy 364 metry długości. Został zaprojektowany jako szerszy i przeznaczony na dwa tory. Dwutorowy ruch pociągów w jednym tunelu odbywa się do dziś. Warto wiedzieć, że w połowie XIX wieku właściciel pobliskiej Opolnicy na Tunelowej Górze wybudował pałac i założył park przypałacowy. Dokładnie pod tym pałacem został wydrążony tunel i pod pałacem przejeżdżają pociągi. Na zewnątrz przed wjazdem do tunelu znajduje się niewielki bunkier. W czasie wojny w schronie przebywała obsługa karabinu maszynowego.
W dniach od 17 do 18 listopada 1914 r. w dwóch natarciach, najpierw 17 XI wieczorem, a potem 18 XI rano, legioniści przypuścili szturm na okopy wroga. Pozycje rosyjskie zlokalizowane we wschodniej części wsi były bardzo trudne do zdobycia. Legioniści atakujący praktycznie bez wsparcia ze strony żołnierzy austriackich nacierali pod silnym ogniem artylerii i obstrzałem rosyjskim. Świadek tamtych wydarzeń Pan Stanisław Szot wspomina: „Od rana nastąpił drugi atak austriacki i polski. Rozszalało się piekło. Cały czas przebywamy w dekunkach. Rozstrzelały się karabiny maszynowe i armaty. Słychać było już nieustanny świst pocisków. Słyszeliśmy obok krzyki, nawoływania, jęki atakujących legionistów. Jęki rannych były przerażające…ratujcie!, dobijcie! , (..) Sąsiednia zagroda płonęła. (…) po bitwie widziałem obok na wpół spalonej stodoły Macieja Szota popalone ciała trzech legionistów.” Straty wyniosły 30% stanu liczebnego VI baonu. Bitwa ta scementowała żołnierzy – dając im tężyznę i hart ducha, pozwalające być wzorem dla wszystkich Polaków w drodze do NIEPODLEGŁOŚCI. Wielkich strat doznali również mieszkańcy wsi. Austriacy jeszcze przed bitwą wypalali domy w celu oczyszczenia pola walki. Łącznie Austriacy i Rosjanie spalili aż 24 domostwa. Bitwa o Załęże została nazwana przez Józefa Piłsudskiego polskimi Termopilami!
Znaczek wydany z okazji XII Ogólnopolskiego Spotkania Kolekcjonerów Znaczków Turystycznych, które w 2024 roku zorganizowane zostało na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej w miejscowości Podlesice. Ogólnopolskie Spotkania Kolekcjonerów Znaczków Turystycznych to coroczna impreza skupiająca turystów i kolekcjonerów znaczków turystycznych z całej Polski. Jednym ze stałych elementów spotkania jest znaczek okolicznościowy, na którym w tym roku przedstawiono charakterystyczny element okolicznego krajobrazu w postaci wapiennych ostańców. Krajobrazowi temu towarzyszy mamut toczący kłodę z wypalonym logo Znaczków Turystycznych co z kolei jest nawiązaniem do przypadającej w tym roku rocznicy 20-lecia istnienia firmy w Polsce. Spotkanie jest więc idealną okazją do wspomnienia minionych 20 lat działalności, ale też czasem na zwiedzanie, wspólne rozmowy i wymianę turystycznych doświadczeń. To także chwila odpoczynku od codzienności i czas na naładowanie baterii po intensywnym sezonie turystycznym.
OkolicznościoweZnaczki okolicznościowe promujące akcję „Góry Otwarte Dla Wszystkich” organizowaną przez Karkonoski Sejmik Osób Niepełnosprawnych - partnera Uniwersytetu Liderów. Do wykonania projektów zaproszono kilkoro absolwentów z trzech edycji Uniwersytetu Liderów. Autorzy prac (projekt i zdjęcie umieszczone na przywieszce) to: Amelia Wieczorek i Karol Pawlak, Dawid Mazurek i Aleksandra Ziętara, Oliwia Kapysz i Kinga Rybiałek. Projekt „Góry Otwarte Dla Wszystkich” to próba przełamania barier i ograniczeń oraz ciekawy sposób na wyciągnięcie ludzi z domów. To także próba pokazania gór osobom starszym lub z niepełnosprawnościami. Projekt realizowany jest także przez zwiększenie dostępności górskich tras turystycznych dla niepełnosprawnych, szkolenia wolontariuszy i przewodników.
OkolicznościoweZnaczki okolicznościowe promujące akcję „Góry Otwarte Dla Wszystkich” organizowaną przez Karkonoski Sejmik Osób Niepełnosprawnych - partnera Uniwersytetu Liderów. Do wykonania projektów zaproszono kilkoro absolwentów z trzech edycji Uniwersytetu Liderów. Autorzy prac (projekt i zdjęcie umieszczone na przywieszce) to: Amelia Wieczorek i Karol Pawlak, Dawid Mazurek i Aleksandra Ziętara, Oliwia Kapysz i Kinga Rybiałek. Projekt „Góry Otwarte Dla Wszystkich” to próba przełamania barier i ograniczeń oraz ciekawy sposób na wyciągnięcie ludzi z domów. To także próba pokazania gór osobom starszym lub z niepełnosprawnościami. Projekt realizowany jest także przez zwiększenie dostępności górskich tras turystycznych dla niepełnosprawnych, szkolenia wolontariuszy i przewodników.
Pierwszy znaczek turystyczny pojawił się w Polsce w 2004 roku i od tego czasu rozpoczęła się historia znaczkowej idei w naszym kraju. Pierwsze lata działalności firmy to głównie próba zaszczepienia idei na rodzimym gruncie. Do roku 2012 w Polsce powstało 155 znaczków turystycznych czyli solidna podstawa do dalszego rozwoju idei powiązanej z międzynarodową grą kolekcjonerską. Rok 2012 przyniósł zmiany w firmie i zmianę ekipy tworzącej zespół Znaczków Turystycznych. W centrum zainteresowania stanął turysta jako główny odbiorca znaczkowej idei. Ruch kolekcjonerski przybrał na sile, a grono kolekcjonerów, z początkowych kilkudziesięciu osób, szybko zaczęło rosnąć. Liczne spotkania kolekcjonerskie, tworzenie się lokalnych grup turystycznych i promocja znaczkowej idei, doprowadziły do powstawania kolejnych znaczków niemal w każdym rejonie kraju. Dziś, po 20 latach działalności, w Polsce mamy ponad 1300 miejsc, oznaczonych znaczkiem turystycznym i wielokrotnie większe grono kolekcjonerów i turystów, którzy dzięki znaczkowej idei poznają kraj i jego atrakcje. Tym samym tworzą własne kolekcje oparte o ujednolicony, ale wyjątkowy w swoim rodzaju znaczek turystyczny. Niniejszy znaczek okolicznościowy powstał jako pamiątka przypominająca 20-lecie działalności firmy, którą to rocznicę obchodziliśmy przy okazji XII Ogólnopolskiego Spotkania Kolekcjonerów Znaczków Turystycznych.
OkolicznościoweZnaczki okolicznościowe promujące akcję „Góry Otwarte Dla Wszystkich” organizowaną przez Karkonoski Sejmik Osób Niepełnosprawnych - partnera Uniwersytetu Liderów. Do wykonania projektów zaproszono kilkoro absolwentów z trzech edycji Uniwersytetu Liderów. Autorzy prac (projekt i zdjęcie umieszczone na przywieszce) to: Amelia Wieczorek i Karol Pawlak, Dawid Mazurek i Aleksandra Ziętara, Oliwia Kapysz i Kinga Rybiałek. Projekt „Góry Otwarte Dla Wszystkich” to próba przełamania barier i ograniczeń oraz ciekawy sposób na wyciągnięcie ludzi z domów. To także próba pokazania gór osobom starszym lub z niepełnosprawnościami. Projekt realizowany jest także przez zwiększenie dostępności górskich tras turystycznych dla niepełnosprawnych, szkolenia wolontariuszy i przewodników.
Linię kolejową ze Świdnicy do Jedliny-Zdroju, zwaną także Koleją Doliny Bystrzycy, oddano do użytku 1.10.1904 roku. Była ona przedłużeniem oddanej 6 lat wcześniej linii z Wrocławia przez Sobótkę do Świdnicy. Główną funkcją tej linii było skrócenie drogi z Wrocławia do coraz bardziej popularnych wśród turystów Gór Sowich, ale także zapewnienie odpowiedniej obsługi transportowej ośrodków przemysłowych leżących w dolinach rzek Bystrzycy i Walimki. Zniszczenia, jakie dotknęły linię pod koniec wojny, spowodowały wojska niemieckie, które uszkodziły 17 z 22 mostów i wiaduktów. Po odbudowie zniszczonych obiektów przywrócono ruch pociągów, jednak brak większych inwestycji doprowadził do pogarszania się stanu infrastruktury, a finalnie do zamknięcia linii i podjęcia decyzji o jej remoncie w 1989 r. Po zakończeniu remontu nie przywrócono już ruchu pasażerskiego, pozostawiając ograniczony ruch towarowy. Przysłowiowym gwoździem do trumny było osunięcie się nasypu przed stacją w Zagórzu Śląskim w 1994 r., co spowodowało przerwanie ciągłości linii. Od 2002 r. linia znajdowała się pod „opieką” entuzjastów kolejnictwa skupionych w Stowarzyszeniu Sowiogórskie Bractwo Kolejowe, które podejmowało różnorodne inicjatywy promujące uroki tej linii. Po wielu latach walki przez miłośników kolei oraz lokalne władze samorządowe o utrzymanie i przywrócenie ruchu na linii, w październiku 2018 r. podpisano umowę na przebudowę linii kolejowej, której realizację zakończono na przełomie 2022 i 2023 roku a dla ruchu pasażerskiego linię ponownie otwarto 24.06.2023 roku.
1.09.2024 r. w pierwszą rocznicę śmierci kolegi Marka Szota, jego przyjaciele ze szlaku organizują Memoriał Jego Pamięci na szczycie Chełmca w Górach Wałbrzyskich. Z tej właśnie okazji został wydany okolicznościowy znaczek poświęcony tej imprezie.
Marek Szot był wielkim społecznikiem, długoletnim zasłużonym działaczem turystyki górskiej i krajoznawstwa w Polskim Towarzystwie Turystyczno-Krajoznawczym. Człowiek wysokiej kultury i dużej wiedzy, wychowawca licznego grona przodowników turystyki górskiej. Z Polskim Towarzystwem Turystyczno-Krajoznawczym związał się w 1973 roku, zostając członkiem Oddziału PTTK Wrocław Fabryczna. Jego pasją była turystyka górska, którą uprawiał jeszcze w czasach szkolnych. Od początku należał do Klubu Turystyki Górskiej „Grzdyle”. W 1980 r., z gronem przyjaciół z PTTK – opiekunów szkolnych kół krajoznawczo – turystycznych oraz instruktorów ZHP tworzy Klub Turystyki Górskiej „Łazek” i zostaje jego pierwszym prezesem. Aktywnym jego członkiem był do ostatniego dnia, piastując różne funkcje we władzach Klubu. Działalność klubowa pozwoliła mu na rozwijanie zainteresowań, pogłębianie wiedzy i uzyskiwanie kolejnych stopni wtajemniczenia turystycznego. Marek Szot działał nie tylko w strukturach regionalnych PTTK, ale także na szczeblu krajowym. Od początku swojej działalności Marek Szot uzyskał uprawnienia organizatora turystyki, strażnika ochrony przyrody, przodownika turystyki górskiej, przodownika turystyki pieszej, a także instruktora krajoznawstwa oraz przewodnika sudeckiego.
W czerwcu 2024 roku z Kapsztadu w RPA wyruszył samotny wędrowiec – Daniel Korzeniewski. Jego celem jest piesze przebycie najdłuższego pieszego szlaku na Ziemi (pierwotnie z Kapsztadu w RPA do Magadanu w Rosji, natomiast ze względu na obecną sytuację do Singapuru w Malezji), liczącego prawie 24 tys. km. Jest to podróż życia Daniela, który mierząc się z przeciwnościami losu, własnymi słabościami i innymi nieprzewidzianymi okolicznościami, postanowił jako pierwszy człowiek na świecie pokonać tę trasę. W czasie trwającej trzy lata wędrówki Daniel odwiedzi 18 krajów i niezliczone ilości miejscowości. Daniel regularnie publikuje materiały dokumentujące swoją wędrówkę. Oprócz postów w serwisie Facebook pojawiają się filmy na kanale YouTube, a marsz Daniela można śledzić na bieżąco za pomocą stale aktualizowanej mapy. Niestety każde przedsięwzięcie wymaga nakładów finansowych. Na początek wystarczyły zgromadzone oszczędności, ale potrzeby są ogromne, więc potrzebne jest wsparcie tej inicjatywy. I temu właśnie ma służyć niniejszy Znaczek Dobroczynny. Zachęcamy do zapoznania się z tą inicjatywą, poznania Daniela i jego planów, i jeśli tylko czujecie potrzebę pomocy, do wsparcia tego przedsięwzięcia i zakupu niniejszego znaczka.
UWAGA ! Dobroczynny Znaczek Turystyczny można zamówić po spełnieniu określonych procedur o czym napisaliśmy w artykule na stronie >> Warunkiem niezbędnym do wysyłki znaczka jest przesłanie do centrali potwierdzenia wykonania przelewu na rzecz Daniela.
Znaczek okolicznościowy wydany z okazji przypadającej w 2024 roku 80. Rocznicy Powstania Warszawskiego. Znaczek ten ma za zadanie przede wszystkim zachować pamięć o tym wydarzeniu i bohaterskich działaniach jego uczestników, ale pośrednio także edukować, szczególnie młodsze pokolenie. Powstanie Warszawskie wybuchło o godzinie 17:00, 1 sierpnia 1944 r. Było największą bitwą stoczoną przez organizację podziemną z wojskami okupacyjnymi podczas II wojny światowej. Zorganizowane przez Armię Krajową wymierzone było militarnie przeciw Niemcom, a politycznie przeciw ZSRR. Miało na celu wyzwolenie stolicy spod niemieckiej okupacji jeszcze przed wkroczeniem do niej Armii Czerwonej. Powstanie planowane na kilka dni ostatecznie upadło po 63. dniach walk. Słabo uzbrojone oddziały powstańcze prowadziły samotną walkę z przeważającymi siłami niemieckimi. W rezultacie w trakcie dwumiesięcznych walk straty wojsk polskich wyniosły ok. 16 tys. zabitych oraz zaginionych, ok. 20 tys. rannych i 15 tys. wziętych do niewoli. Wśród ludności cywilnej zamieszkującej stolicę straty były jeszcze większe i szacowane są na 150-200 tys. osób, które zginęły na skutek m.in. nalotów i ostrzału artyleryjskiego, masakr urządzanych przez okupanta, jak i ciężkich warunków bytowych oraz systematycznego wyburzania miasta przez Niemców.
Na znaczku przedstawiono moment wybuchu pocisku, który 28 sierpnia 1944 roku uderzył w najnowocześniejszy i najwyższy w ówczesnej Warszawie wieżowiec, będący siedzibą Towarzystwa Ubezpieczeniowego Prudential. Kadr ten symbolizuje zniszczenia powstałe w Warszawie podczas Powstania Warszawskiego.
Po oddaniu do użytku linii z Wrocławia do Świebodzic co nastąpiło w 1843 r. postanowiono wybudować odgałęzienie do Świdnicy. Ze względu na opór wojskowych władz twierdzy świdnickiej, które nie chciały zgodzić się na poprowadzenie linii przez tereny twierdzy linię zakończono budując stację końcową pomiędzy Fortem Jawornickim a Redutą Kościelną . Tym sposobem powstał pierwszy odcinek przyszłej Magistrali Podsudeckiej, który oddano do użytku 21.07.1844 r. 24.11.1855 r. ukończono budowę linii do Dzierżoniowa, a 3 lata później w listopadzie 1858 r. pierwszy pociąg wjechał na stację w Ząbkowicach Śląskich. Jednocześnie trwały prace nad rozbudową linii w kierunku północnym przez Strzegom i Jawor do Legnicy. Pierwszy pociąg dotarł do Strzegomia 25.10.1855 r. natomiast rok później można było już dojechać do Legnicy. 1.04.1874 r. oddano do użytku odcinek z Ząbkowic Śląskich do Kamieńca Ząbkowickiego. Prace kontynuowano w kierunku wschodnim aby doprowadzić linię do Głubczyc i Kędzierzyna-Koźla. Po 32 latach od wybudowania pierwszego odcinka powstała ważna linia biegnąca skrajem Sudetów i mierząca blisko 220 km długości. W latach 1906-11 przebudowano linię na dwutorową, jednak po II wojnie światowej dokonano rozbiórki 1 toru na odcinku od Legnicy do Kamieńca Ząbkowickiego. W 1961 r. odbudowano 2 tor z Jaworzyny Śląskiej do Świdnicy, natomiast pozostałe odcinki pozostały jednotorowe. Magistrala Podsudecka przez lata stanowiła ważną oś komunikacyjną łączącą Górny i Dolny Śląsk.
Cudowny Obraz Matki Bożej Tuchowskiej jak sama nazwa wskazuje, znajduje się w bazylice w Tuchowie. Sprowadzono go do Tuchowa ok. XVI wieku. Pochodzi on z lat 1530 – 1540 z polskiej szkoły malarskiej Mistrza z Bodzentyna. Namalowany jest na desce lipowej tłustą temperą o zaprawie kredowej, techniką typową dla renesansu. Oryginalne, malowane szaty Maryi i Jezusa pokrywa obecnie metalowa „sukienka” wykonana z pozłacanej, srebrnej blachy. Pierwsza wzmianka o łaskach, jakie otrzymali modlący się tutaj wierni, pochodzi z 1597 roku. Od tego momentu do Tuchowa zaczęli przybywać liczni pielgrzymi nie tylko z Polski. W związku z rozwojem ruchu pielgrzymkowego biskup krakowski Tomasz Oborski powołał komisję, która w roku 1642 wydała orzeczenie o cudowności miejsca i obrazu. Obraz został koronowany papieskimi koronami 2.10.1904 r. przez biskupa tarnowskiego Leona Wałęgę. Przed obrazem podczas dnia milenijnego 10.07.1966 r. celebrował uroczystą sumę metropolita krakowski Karol Wojtyła – św. Jan Paweł II.
