Lista znaczków

Urodziła się 29 maja 1610 roku w Świdnicy, a zmarła 22 sierpnia 1664 roku w Byczynie. Światowej sławy kobieta astronom, wymieniana dzisiaj jednym tchem obok takich postaci jak Kopernik, Kepler czy Galileusz. W 1650 r. wydała swoje największe dzieło „Urania propitia”  będące uzupełnieniem i uproszczeniem tablic rudolfińskich Jana Keplera. Prowadziła korespondencję z wybitnym astronomem Janem Heweliuszem, który ją rozsławił pisząc o niej do profesorów francuskich i krakowskich. Sławna stała się w XVIII w., a za swoje dokonania naukowe nazwana została Śląską Pallas. Maria mieszkała w Kamienicy pod Złotym Chłopkiem (Rynek 8) i już od najmłodszych lat przejawiała wiele talentów oraz niebywale bystrą umysłowość. Mimo to Marię jako dziewczynkę rodzice zaczęli  wdrażać do spraw gospodarstwa domowego i prac ręcznych.  Za zgodą rodziców przysłuchiwała się także wykładom udzielanym jej bratu. Znała siedem języków, interesowała się malarstwem, muzyką, astrologią, historią, matematyką i medycyną. W 1630 roku Maria poznała Eliasa von Löwen, uznanego matematyka, z którym połączyły ją nie tylko wspólne zainteresowania naukowe, ale także małżeństwo. Dzięki Eliasowi Cunitia zajęła się najważniejszym problemem ówczesnej astronomii, jakim była zapoczątkowana przez Kopernika debata nad budową Wszechświata. Wspólnie z dachu kamienicy „Pod Złotym Chłopkiem" dokonywali obserwacji planet Wenus i Jupitera. Na jej cześć nazwano jeden z nielicznych kraterów uderzeniowych na Wenus – Cunitz. Na ścianie kamienicy gdzie mieszkała i prowadziła swoje obserwacje, zamontowano pamiątkową tablicę, a przed Muzeum Dawnego Kupiectwa ustawiono rzeźbę na ławeczce. Niestety nie zachował się żaden wizerunek Marii, a rzeźba na świdnickim Rynku jest jedynie wizją artystyczną autora.

Pierwszy budynek dworca kolejowego w Skierniewicach wzniesiono w 1875 roku, w stylu neogotyku, z wnętrzami neoklasycystycznymi. Połączono styl gotyku angielskiego z gotykiem ceglanym. We wnętrzu dworca zachowały się różne malowidła z lat 50. XX w., które prezentują różne prace fizyczne, a także kulturę, czy sztukę. Obok dworca kolejowego powstały również obiekty jak: parowozownia, stacja węzłowa, magazyny, szpital, tartak, a także huta szkła. W latach 70. XIX w. dworzec zyskał przeznaczenie jedynie do obsługi cara i jego gości, nieopodal stacji został wybudowany nowy obiekt dworca miejskiego, istniejący i użytkowany do dziś (dworzec „cesarski” został zniszczony w 1945 roku). Jako ciekawostkę, warto wspomnieć, iż zgodnie z akcją toczącą się w powieści Bolesława Prusa „Lalka”, przy dworcu w Skierniewicach Stanisław Wokulski próbował popełnić samobójstwo. Chcąc upamiętnić to literackie wydarzenie w 2010 roku odsłonięto na dworcu pomnik Wokulskiego.

Początki dworca w Piotrkowie Trybunalskim sięgają połowy XIX wieku (1846 r.), kiedy to wybudowano go w ramach kolei warszawsko-wiedeńskiej (zwanej również drogą żelazną warszawsko-wiedeńską). W 1914 roku w obiekcie wybuchł pożar, na szczęście udało się odzyskać aktualny kształt dworca kolejowego już w latach 1915-1922. Na terenie kolejowym zostały zbudowane liczne obiekty obsługi ruchu kolejowego. Najważniejsze z nich to: budynek dworca, lokomotywownia, budynek spedycji towarowej, a także administracyjne, magazynowe. Większość z nich znajduje się na liście obiektów zabytkowych, a obecnie pełnią inne funkcje, najczęściej handlowe. 

Budynek dworca kolei warszawsko-wiedeńskiej, w Żyrardowie został wybudowany ok. 1922 roku, w stylu dworkowym, na podstawie projektu pracowni sekcji architektonicznej Wydziału Drogowego Warszawskiej Dyrekcji Kolejowej. Dworzec ten zaliczany jest do grupy budynków powstających w miejsce zniszczonych obiektów kolejowych w okresie I wojny światowej. Budynkowi dodają uroku kolumny w stylu jońskim, zdobione szczyty i wieża wieńcząca jego środkową część. Ta swojska forma, symetryczny plan i detale ściśle nawiązują do baroku. Wewnątrz dworca kolejowego można dostrzec kaflowe piece, które dawniej służyły do ogrzewania dworcowych pomieszczeń.

Stacja kolejowa w Zawierciu jest jednym z największych dworców kolejowych w województwie śląskim. 1 grudnia 1847 przez Zawiercie przejechał pierwszy pociąg. Został uruchomiony jednotorowy ruch prowadzący z Częstochowy do Ząbkowic, natomiast w roku 1881 otworzono ruch dwutorowy z Koluszek do Ząbkowic. Pierwszy budynek dworca był drewniany, a po 1872 roku pasażerowie mogli już korzystać z murowanego obiektu stacyjnego. Na początku XX wieku pojawił się pomysł budowy nowego dworca projektu Czesława Domaniewskiego, który był głównym architektem kolei warszawsko-wiedeńskiej. Podczas I wojny światowej budynek został doszczętnie spalony. Dworzec kolejowy odbudowano, przez długi czas był tylko jeden peron, a obiekt dworca w małym miasteczku był jednym z nielicznych budynków, który miał walory reprezentacyjne.

Data otwarcia stacji kolejowej w Myszkowie sięga 1883 roku. Budynek dworca zaliczany jest do kategorii dworców regionalnych. Jego powstanie jest ściśle powiązane z budową kolei warszawsko-wiedeńskiej (rozpoczęcie budowy 1848 r.), która do Myszkowa dotarła w roku 1854. Nowo wybudowania linia kolejowa była jednotorowa, drugi tor powstał w późniejszym czasie. Stacja kolejowa z dworcem i bocznicą to namacalny dowód istnienia przemysłu w Myszkowie i właściwie jedyny, który zapoczątkował rozwój miasta.

Dworzec w Grodzisku Mazowieckiem został wybudowany w latach 1922-1924, na bazie projektu Romualda Millera, w stylu dworku polskiego. Budynek dworca posiadał alkierz, podcienie, dwuspadowy dach, kolumny oraz poczekalnię, która z czasem została zamurowana.  W 1972 roku budynek dworca został wpisany do rejestru zabytków. Był to jeden z pierwszych przystanków Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej.

Znaczek okolicznościowy wydany przez Stowarzyszenie Kolekcjonerów we Wrocławiu, które organizuje XXII Wrocławską Krajową Wystawę Kolekcjonerską - Wrocław 2020. Tegoroczna wystawa ma upamiętnić 75. rocznicę powrotu Ziem Zachodnich i Północnych do Macierzy oraz 100. rocznicę urodzin świętego Jana Pawła II. Celem wystawy jest promowanie ruchu kolekcjonerskiego oraz ukazanie dotychczasowego dorobku członków Stowarzyszenia Kolekcjonerów we Wrocławiu. Tradycyjnie wystawa będzie brała udział w corocznej edycji wrocławskiej Nocy Muzeów. Wyjątkowo z racji zagrożenia epidemiologicznego tegoroczna edycja odbędzie się w innym terminie (prawdopodobnie w drugiej połowie września).

Muzeum w Praszce obchodzi 40-lecie swojej działalności. Inicjatywa powstania Muzeum pojawiła się już w 1975 r. za sprawą wybitnego polskiego archeologa, profesora Konrada Jażdżewskiego, który z Praszką związany był rodzinnie. Poprzez matkę Cecylię z Łuckich Jażdżewską spokrewniony był ze starym, praszkowskim rodem  Łuckich. Uroczystego otwarcia Muzeum dokonano 8 maja 1980 r. Pierwszym dyrektorem nowej instytucji został dr Henryk Łoś, wcześniej kierownik Działu Etnograficznego Muzeum Częstochowskiego. Muzeum w Praszce jest Samorządową Instytucją Kultury Gminy Praszka. Prezentowane  obecnie jest siedem wystaw stałych oraz wystawy czasowe. Muzeum w Praszce mieści się w zabytkowej kamienicy z przełomu XIX i XX w., usytuowanej przy Placu Grunwaldzkim – centralnym placu miasta. Budynek należał do rodziny Łuckich, pierwotnie mieściła się w nim apteka prowadzona przez Wacława i Aldonę Łuckich. Historię praszkowskiej apteki  pokazujemy na stałej wystawie pt. „W dawnej aptece”. 

Towarzystwo Miłośników Ziemi Tczewskiej powstało w 1970 r. jako organizacja społeczno-kulturalna. Skupia osoby, które przeznaczają swój czas, wiedzę i umiejętności dla dobra tczewskiej społeczności. W ciągu 50 lat działalności TMZT podejmowało wiele wartościowych inicjatyw ważnych dla utrwalenia i upowszechnienia wiedzy o regionie, szczególnie cennych dla pogłębiania tożsamości lokalnej. Poza dokumentowaniem dziejów miasta i regionu Towarzystwo organizowało m.in. spotkania z twórcami, konkursy plastyczne, literackie, wiedzy o regionie czy  spotkania autorskie. Imprezy skupiały pokolenia Kociewiaków, łącząc tradycję ze współczesnymi oczekiwaniami młodych wykonawców i twórców. Za działalność na rzecz miasta i regionu TMZT było nagradzane licznymi tytułami i wyróżnieniami władz lokalnych i państwowych. Jego założyciel - Roman Landowski to pisarz, publicysta i regionalista. To także członek  Związku Literatów Polskich i założyciel Filmowego Klubu Dyskusyjnego „Sugestia” w Tczewie. Rodowity Pomorzanin, urodzony w Świeciu nad Wisłą, w latach 1950-2001 mieszkał w Tczewie. Większość swej pracy zawodowej poświęcił książce – był księgarzem, bibliotekarzem, redaktorem, wydawcą. Pracował też jako animator kultury, reżyser teatrów amatorskich. Za całokształt swojej działalności został licznie nagrodzony, odznaczony i wyróżniony. Pozostawił po sobie bogatą twórczość nie tylko z dziejów Tczewa, Kociewia i Pomorza. Ławeczka z jego wizerunkiem na tczewskiej starówce jest dodatkową atrakcją dla licznych turystów.

Św. Klemens Maria Hofbauer (1751-1820) urodził się w Tasowicach na czeskich Morawach. Ojciec był Czechem, a matka Niemką. Gdy miał 7 lat zmarł jego ojciec. Ubóstwo rodziny spowodowało, że od najmłodszych lat podjął pracę jako piekarz. Stąd jest patronem piekarzy. Później był pustelnikiem we Włoszech. Kiedy poczuł głos powołania do kapłaństwa powrócił do kraju, celem zdobycia wykształcenia. Aby zdobyć pieniądze na kształcenie powrócił do pracy jako piekarz. Następnie podjął wyższe studia na uniwersytecie wiedeńskim cały czas myśląc o kapłaństwie. Ze względu na antyklerykalny józefinizm w Austrii wyjechał do Rzymu, gdzie spotkał redemptorystów i u nich przyjął święcenia kapłańskie. Był pierwszym obcokrajowcem u redemptorystów. Pierwszą fundację założył w Warszawie przy kościele św. Benona. Tam pracował 21 lat zakładając szkoły, sierocińce, troszcząc się o ubogich. Nieprzychylność zlaicyzowanych władz spowodowała wyrzucenie redemptorystów z Warszawy. Następnym miejscem jego pracy był Wiedeń. Był niezmordowany w konfesjonale i na ambonie. Zdołał skupić koło siebie grupę inteligencji wiedeńskiej, która później przyczyniła się do odrodzenia religijnego w Austrii.

Stargard – Nasza Mała Ojczyzna, Klejnot Pomorza, miasto na europejskim szlaku gotyku ceglanego. Wszyscy widzą przepiękne kościoły, ciąg murów obronnych, wyniosłe baszty, kamieniczki. Jednak często zapomina się, że za piękną architekturą stoją zwyczajni i niezwyczajni ludzie. Dziesięć lat temu powstała inicjatywa pokazania naszego miasta z innej perspektywy. Stargard Tajemniczy to rajd, który ma zawsze swój „podtytuł”. Uczestnicy wiedzą, jaki jest temat rajdu, ale zupełnie nie spodziewają się tego, co spotka ich na trasie. Były więc już rajdy poświęcone m.in. aptekarstwu, kościołom i wyznaniom, garnizonowi wojskowemu, prekursorom turystyki i krajoznawstwa. Teraz czas na Stargard bliski naszej współczesności. Podczas tego rajdu chcemy pokazać rozwój naszego miasta w ciągu ostatniego stulecia: jego architekturę,  zagospodarowanie przestrzenne, omówić wprowadzanie nowoczesnych technologii (wszak to w Stargardzie powstała papa bitumiczna i lekarstwo na cholerę czyli krople Mampego), opowiedzieć o ludziach tworzących miasto w XIX i XX w. Czas odkryć Stargard taki „za rogiem”.

18 stycznia 1920 roku rozpoczęło się przejmowanie ziem pomorskich odebranych Polsce podczas rozbiorów. Poszczególne miejscowości przejmowano od wycofujących się wojsk niemieckich aż do 11 lutego 1920. 10 lutego do Pucka przybył generał Józef Haller wraz z ministrem spraw wewnętrznych Stanisławem Wojciechowskim oraz nową administracją Województwa Pomorskiego. Dokonano wtedy symbolicznych zaślubin Polski z Bałtykiem. Najważniejszym punktem uroczystości była msza dziękczynna, podczas której dokonano poświęcenia bandery polskiej jako znaku objęcia przez Marynarkę Wojenną Polski wachty na Bałtyku. Akt zaślubin odbył się poprzez wrzucenie do morza pierścienia. Dwa takie platynowe pierścienie sfinansowane zostały przez polskich gdańszczan. Jedynymi żołnierzami, którzy podczas ceremonii wjechali konno z brzegu do wody byli Józef Haller i Władysław Zakrzewski. Jako upamiętnienie zaślubin, na brzegu odsłonięto i poświęcono pamiątkowy słup, z wizerunkiem orła Jagiellonów, datą wydarzenia oraz napisem: "Roku Pańskiego 1920, 10 lutego Wojsko Polskie z generałem Józefem Hallerem na czele objęło na wieczne posiadanie polskie morze." 16 października 2019 roku, uchwałą Sejmu RP, rok 2020 został ustanowiony Rokiem Zaślubin Polski z Morzem w Pucku.

Jako Sveidlervilla – wieś została wymieniona w dokumencie Jana III Droźica z 25 XI 1269 r. Miejscowość powstała z pewnością wcześniej - przy najstarszej drodze w tej części Europy – Szlaku Bursztynowym. Świadczy o tym chociażby neolityczny kamienny toporek, który w 1989 r.  młoda kobieta znalazła na skraju kartofliska. W 1366 r. wieś była jedną z pierwszych parafii na Ziemi Kłodzkiej. Dokument Jerzego z Podiebradu z 1477 r. wymienia wieś jako Stevnic Horny i Stevnic Nizny. W 1652 r. Papież Innocenty X ufundował parafii medal i ustanowił na 14 lipca odpust. W 1668 r. przyłączono do Parafii Szalejów Dolny.      Historia tego miejsca, to nie tylko czas rozkwitu, to także czas nawałnic; husyci, wojny, powodzie, zarazy, zmiany nazwy. Ostatnimi właścicielami Oberschwedeldorf była rodzina Buttner. Po 1945 roku wieś Szalejewo, stała się Szalejowem. Od pierwszego zapisu mija właśnie 750 lat.

Kaliskie Towarzystwo Wioślarskie powstało w 1894 r. Od pierwszego dnia istnienia było związane z Kaliszem, odgrywając ważną rolę w życiu miasta, jego mieszkańców, ale i całej Wielkopolski. W 1919 roku z inicjatywy kaliszan powstaje  Polski Związek Towarzystw Wioślarskich, który był pierwszą w Polsce organizacją o zasięgu ogólnopolskim. Działalność KTW sprawia, że wioślarstwo staje się najpopularniejszą dyscypliną sportową w Kaliszu. W czasie II wojny światowej członkowie KTW ukrywali majątek towarzystwa oraz jego liczne pamiątki. Dzięki temu już w marcu 1945 roku można było wznowić treningi. W sekcji wioślarskiej KTW wychowało dwóch olimpijczyków. W 1962 roku powstaje sekcja kajakowa wychowując kolejnego olimpijczyka oraz wielu mistrzów i reprezentantów kraju. Kaliskie Towarzystwo Wioślarskie jest jedną z najstarszych organizacji sportowych w Polsce, a swą działalnością zapisało się złotymi zgłoskami w życiu Kalisza i jego mieszkańców. Z okazji jubileuszu 125-lecia istnienia KTW, wydany został niniejszy znaczek okolicznościowy, który ma przybliżyć działalność towarzystwa, być pamiątką fascynującej historii, a być może i pretekstem do rozpoczęcia wioślarskiej przygody.

Dworzec we Wrocławiu powstał w 1855 roku według projektu Wilhelma Grapowa, Królewskiego architekta Kolei Górnośląskich.  Jego budowę zakończono w 1857 r. Budynek stworzony jest w stylu gotyku angielskiego Tudorów. W tamtym okresie była to największa budowla tej klasy w Europie. Dworzec ten stanowił węzeł przesiadkowy dla Kolei Górnośląskiej i Wrocławsko-Poznańsko-Głogowskiej. Niegdyś na jego terenie znajdowało się kino dworcowe, do którego uczęszczał m.in. Zbigniew Cybulski, który zginął 20 lat później na tym właśnie dworcu, wpadając pod ruszający pociąg. Budynek był tłem w wielu polskich filmach, m.in. „Stawka Większa, niż życie”, „Mniejsze Niebo” czy „Ajlawju”. Budynek dworca został wyremontowany gruntownie w latach 2010-2012, wielu uznaje go za najpiękniejszy obiekt kolejowy w Polsce. 

Główna stacja kolejowa w Łodzi, to właśnie Łódź Fabryczna. Jeden szlak kolejowy prowadzący do Koluszek powstał w 1866, z inicjatywy Karola Schreiblera. W 1865 roku rozpoczęto (zgodnie z zezwoleniem cara Aleksandra II) budowę pierwszej linii kolejowej w Łodzi, która łączyła miasto z Koluszkami, a tym samym z Drogą Żelazną Warszawsko-Wiedeńską zbudowaną w 1848 roku. W listopadzie 1865 roku został uruchomiony przewóz towarów, a w czerwcu 1866 roku przewozy pasażerskie. W 1868 roku z projektu warszawskiego architekta Adolfa Schimmelpfenninga został zbudowany nowy budynek dworca, w 1930 roku był zmodernizowany i istniał do 2012 roku. W 2016 roku ukończono trwającą 5 lat gruntowną modernizację, przebudowę dworca. Jeszcze przez 2 lata będą trwały prace nad przepustowością tunelu średnicowego prowadzącego w stronę dworca Łódź Kaliska.

Budynek dworca kolejowego w Przemyślu wzniesiono w 1860 roku. Równocześnie w tym okresie budowano linię kolejową prowadzącą z Krakowa do Lwowa. W 1872 roku rozbudowano trasę o połączenie z Węgrami przez Karpaty. Ponad 20 lat później dworzec został zmodernizowany w stylu neobarokowym. Budynek dworca charakteryzuje się pięknym, neorenesansowym wnętrzem, niezwykłymi plafonami Feliksa Wygrzywalskiego oraz Jana Talagi. Budynek był tłem w wielu filmach, m.in. w ekranizacji Andrzeja Wajdy „Kronika wypadków miłosnych”. Dworzec w Przemyślu zachwyca pięknem, bogatą dekoracją wnętrz, ale też formą architektoniczną. Ciekawostką jest fakt, że z Przemyśla pociągi wyruszają w najdłuższą trasę po Polsce, pokonując tym samym prawie 1000 km.

Dworzec kolejowy w Gdyni został otwarty na początku stycznia w 1894 roku. Początkowo przypominał przystanek z małą, drewnianą poczekalnią. W związku z rozwijaniem się nadmorskich miejscowości w latach 1923-1926 powstał nowy budynek zaprojektowany przez Romualda Millera, w stylu narodowo-dworkowym. W budynku znajdowały się kasy, poczekalnia, przechowalnia bagażu, restauracja, księgarnia, toalety, a nawet zakład fryzjerski. W 1938 roku budynek uległ modernizacji i powiększeniu. W 1946 roku został prowizorycznie odbudowany po zniszczeniach wojennych. Autorem projektu nowego dworca w latach 50-tych był prof. Wacław Tomaszewski. Obok Dworca Centralnego w Warszawie był to najnowocześniejszy dworzec kolejowy w Polsce. W sierpniu 2008 roku dworzec został wpisany do rejestru zabytków. Dworzec kolejowy był pokazany w filmach, m.in. „Stawka większa niż życie”, „Czarny czwartek”. 

W latach 70-tych budowa tak wielkiego obiektu była ogromnym wyzwaniem architektonicznym. Do budowy Dworca Centralnego zużyto ponad 12,5 tys. ton stali, 80 tys. m² szkła oraz 100 tys. m³ betonu. W trakcie jego budowy wykopano 90 tys. m³ ziemi. 2/3 powierzchni dworca Warszawa Centralna znajduje się pod ziemią. A jego całkowita powierzchnia wynosi około 5 ha, co można przyrównać do powierzchni 5 boisk piłkarskich. Sama hala mierzy 120 m długości i 84 m szerokości, a więc jest większa niż Rynek Starego Miasta. Jego głównymi architektami był Arseniusz Romanowicz i Piotr Szymaniak. Dworzec Centralny był wielokrotnie pokazywany w filmach m.in. 07 Zgłoś się, 40 – latku, Brunecie Wieczorową Porą czy Wesołych Świąt, Niewinni Czarodzieje (w czasie budowy), Szczur (Jana Łomnickiego), czy Dekalog Trzy (Kieślowskiego).

Znaczek wydany z okazji ósmego Ogólnopolskiego Spotkania Kolekcjonerów Znaczków Turystycznych, które jest dorocznym świętem tzw. znaczkomaniaków. W roku 2019 spotkanie odbywa się na obszarze Mierzei Wiślanej w miejscowości Stegna, w Ośrodku Kolonijno - Wypoczynkowym "Syrenka". Jak co roku w trakcie spotkania przewidziano wiele turystycznych atrakcji, ale udział w imprezie to dla wielu turystów przede wszystkim możliwość do spotkania starych znajomych, zawarcia nowych znajomości i wymiany turystycznych doświadczeń. To również okazja do spędzenia czasu w miłej, rodzinnej atmosferze oraz do kolekcjonerskich rozmów do późnych godzin nocnych. Jako, że jest to pierwsze nadmorskie spotkanie w historii, nie mogło zabraknąć morza i tutejszych symboli na znaczku okolicznościowych. Jest więc morze, plaża, zarys wydmy i charakterystyczny kuter rybacki, który być może uda się odnaleźć na plaży, by wykonać z nim pamiątkową fotografię. 

W 2019 roku Zamek Królewski w Piotrkowie Trybunalskim obchodzi 500-lecie oddania go do użytku. Rezydencja królewska Zygmunta Starego wzniesiona została przez architekta Benedykta – autora prac kamieniarskich na Wawelu oraz w Sandomierzu. Piotrkowską wieżę zbudowano na sztucznym nasypie, otoczonym fosą, do którego wchodziło się przez mostek wiodący do głównych drzwi. Trzykondygnacyjną bryłę budynku zbudowano na planie zbliżonym do kwadratu. Parter budynku był przeznaczony dla dworzan, na pierwszym piętrze znajdowały się zaś prywatne komnaty królewskie. Drugie piętro pełniło funkcję komnat reprezentacyjnych – odbywały się tu spotkania z senatorami oraz innymi dostojnikami. Dach budynku pierwotnie był dwuspadowy, a jego obecny kształt jest wynikiem późniejszych zmian. Piotrkowski zamek był oficjalną rezydencją monarszą do końca panowania Zygmunta Augusta. 500-letni zabytek był świadkiem wielu znaczących wydarzeń w historii Polski: w nim odbywały się obrady izby senackiej za czasów ostatnich Jagiellonów oraz posiedzenia Trybunału Koronnego w końcu XVI wieku. W sierpniu 1918 roku budynek przekazano Polskiemu Towarzystwu Krajoznawczemu, a cztery lata później otwarto w nim Muzeum Krajoznawcze Ziemi Piotrkowskiej. Główne obchody 500-lecia ukończenia prac budowlanych na Zamku Królewskim Zygmunta I Starego w Piotrkowie Trybunalskim zaplanowano na 21 września 2019 roku.

Św. Gerard Majella,  włoski redemptorysta (1726-1755) to charyzmatyczny brat zakonny. Jego pełne wiary życie obfitowało w wiele cudów i nadzwyczajnych wydarzeń. Matki, zwłaszcza w stanie błogosławionym, doświadczają mocy św. Gerarda. Dlatego też, włoskie matki podjęły starania, by ogłosić go ich patronem. Nazywany jest też „świętym od szczęśliwych porodów”. Wiele szpitali włoskich swoje oddziały porodowe poświęca św. Gerardowi. Św. Gerard jest też patronem dobrej spowiedzi. Jako brat zakonny nie mógł spowiadać, lecz potrafił jak nikt inny przygotowywać do godnego i owocnego przeżycia spowiedzi. Wspaniale potrafił dodać odwagi do przezwyciężenia wstydu i lęku przed spowiednikiem. Miejscem kultu św. Gerda jest Materdomini na południu Włoch, natomiast w Polsce w kościołach redemptorystów: w Krakowie, Lubaszowej, Tuchowie, Szczecinie, Szczecinku, Toruniu, Skarżysku-Kamiennej, Zamościu i Bardzie, a poza kościołami redemptorystów w Gliwicach i Rzeszowie. Aby jeszcze bardziej przybliżyć postać tego świętego i jednocześnie uczcić jego życie i działalność, w Warszawskiej Prowincji Redemptorystów od 1 stycznia do 31 grudnia 2019 roku we wszystkich kościołach, wspólnotach i instytucjach redemptorystów przeżywany jest Rok św. Gerarda Majelli.

Niniejszy znaczek okolicznościowy został wydany w ramach XI edycji Rajdu Rowerowego "Tour de Calisia" - Setka Cyklisty” jako pamiątka dla uczestników imprezy. XI Setka Cyklisty odbędzie się 3 sierpnia 2019 roku. Organizatorem rajdu jest Klub Turystyki Rowerowej „ Cyklista” w Kaliszu, Urząd Miejski oraz Ośrodek Sportu i Rekreacji w Kaliszu, a także Kaliski Oddział PTTK im. Stanisława Graevego. Cykliści na 100. kilometrową trasę wyruszą z samego rana z Głównego Rynku w Kaliszu, by poprzez Godziesze, Iwanowice, Błaszki, Tubądzin i Staw po kilku godzinach rekreacyjnej jazdy dotrzeć z powrotem do Kalisza, gdzie przewidziano zakończenie rajdu.  Rajd "Tour de Calisia" organizowany jest od 2008 roku. Początkowo brało w nim udział kilkunastu lokalnych rowerzystów, ale po kilku latach liczba uczestników przekroczyła  350 osób. Rajd jest okazją do spotkania się i integracji cyklistów z całego kraju, ale też ma na celu popularyzację i rozwój turystyki rowerowej oraz  prezentację i promocję walorów krajoznawczych regionu ziemi kaliskiej.

UWAGA !! - Znaczek dostępny podczas rajdu "Tour de Calisia" - XI Setka Cyklisty” w dniu 3.08.2019

W tym roku 113. urodziny wieży widokowej na szczycie Wielkiej Sowy odbędą się 25 maja. Tego też dnia od godziny 19:00 na polanie pod wieżą zapłonie ognisko, przy którym każdy turysta będzie mógł upiec kiełbaskę, posiedzieć w gronie turystów, a także w blasku gwiazd rozkoszować się widokiem wieży nocną porą. Za drobną opłatą każdy będzie miał niepowtarzalną okazję doświadczyć nocnego wejścia na szczyt wieży, z której o tej porze rozciągają się niedostępne zwykle widoki miejscowości położonych wokół Gór Sowich. Na pierwszych zdobywców wieży organizatorzy przewidzieli pamiątkowy znaczek turystyczny ufundowany przez CKiT w Walimiu. Na uczestników urodzin czekać też będzie kiełbaska na ognisko, którą tradycyjnie funduje Ośrodek Wypoczynkowy "Rzeczka" oraz Schronisko Górskie "Orzeł".