Kolekcjonerskie Znaczki Turystyczne

304 Dywizjon Bombowy Ziemi Śląskiej im. Ks. Józefa Poniatowskiego sformowano 23 sierpnia 1940 r. na lotnisku Bramcote. Większość składu dywizjonu wywodziła się z byłego 2 Pułku Lotniczego z Krakowa - oddziału lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej. Gotowość bojową dywizjon osiągnął 23 kwietnia 1941 r. i wszedł w skład 1 Grupy Bombowej. Pierwszym dowódcą dywizjonu został ppłk pil. Jan Biały. Od kwietnia 1941 r. do maja 1942 r. piloci Dywizjonu 304 uczestniczyli w nalotach bombowych na Rotterdam, Kolonię, Bremę, Hamburg, Emden, Essen, Mannheim, Szczecin, Rostock oraz Brest i Hawr. 14 maja 1942 r. dywizjon został przeniesiony do lotnictwa obrony wybrzeża. W latach 1942-1945 Dywizjonowi 304 przypadło patrolowanie wód Atlantyku i przede wszystkim wyszukiwanie U-Bootów. Ostatnie zwycięstwo polscy piloci odnieśli 4 maja 1945 r. zmuszając do poddania się niemiecki okręt podwodny. Piloci Dywizjonu 304 wnieśli spory udział w zwycięstwo w Bitwie o Atlantyk. Po zakończeniu wojny w Europie, 14 czerwca 1945 r., dywizjon został przeniesiony do Grupy Transportowej RAF Transport Command, obsługując regularne połączenia do Grecji i Włoch. Po kwietniu 1946 r. działania zostały ograniczone do lotów w Wielkiej Brytanii. Dywizjon został rozwiązany 18 grudnia 1946 r. w bazie RAF Chedburgh. Odznaka dywizjonu ma kształt uskrzydlonej bomby, z nałożonym symbolem V, pierwsza litera słowa Victory - zwycięstwo oraz liczbą 304. Z prawej strony, w półkolu, umieszczono niebiesko-biało-czerwone barwy znaku RAF, z lewej strony, połowę polskiej szachownicy lotniczej.

Historia 303 Dywizjonu Myśliwskiego Warszawskiego im. Tadeusza Kościuszki rozpoczęła się 2 sierpnia 1940 r. W Northolt został sformowany dywizjon, który dziedziczył tradycję 111 i 112 Eskadry Myśliwskiej oraz 1 Pułku Lotniczego, które niegdyś stacjonowały na Okęciu w Warszawie. Większość  pilotów pochodziła właśnie z Warszawy i we wrześniu 1939 r. brała udział w walkach w obronie stolicy. Dywizjon gotowość bojową osiągnął 31 sierpnia 1940 r. Pierwszym dowódcą z ramienia RAF został s/ldr Ronald Kellet, a polskim - mjr pil. Zdzisław Krasnodębski. W latach 1940-45 piloci Dywizjonu 303 uczestniczyli w Bitwie o Anglię, ofensywie myśliwskiej nad Francją, obronie ujścia rzeki Mersey, Rajdzie na Dieppe, osłonie konwojów, w Alianckich nalotach na Niemcy, w operacji "Overlord", "Big Ben", a także w inwazji na Niemcy. 25 kwietnia 1945 r. dywizjon wykonał swój ostatni lot bojowy - bombardowano Berchtesgaden. Oficjalne rozwiązanie Dywizjonu 303 nastąpiło 9 grudnia 1946 r. w Hethel (Anglia). Zaliczany jest do najlepszych jednostek myśliwskich II wojny światowej. Odznaka Dywizjonu ma kształt okrągłej, białej tarczy, której środek pokryto pionowymi amarantowymi pasami. Na skrzyżowaniu dwóch kos została umieszczona czapka „krakuska” podobna do tej z roku 1794. W otoku odznaki trzynaście pięcioramiennych granatowych gwiazdek (nawiązanie do 13 stanów Ameryki dla upamiętnienia wielkich osiągnięć Kościuszki). W dolnej części otoku, pomiędzy drzewcami kos numer dywizjonu 303. Odznaka nawiązywała do herbu 111 Eskadry Myśliwskiej - pododdziału lotnictwa myśliwskiego Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, której tradycje dywizjon kontynuował. Obecnie tradycje Dywizjonu 303 dziedziczy 23 Baza Lotnictwa Taktycznego w Mińsku Mazowieckim.

302 Dywizjon Myśliwski „Poznański” był pierwszym polskim dywizjonem sformowanym na terenie Wielkiej Brytanii. Rozkaz o jego utworzeniu jest datowany na 10 lipca 1940 r. - dzień uznawany za początek bitwy o Anglię. Nazwa dywizjonu pochodzi od nazwy armii, z której wywodziła się większość lotników dywizjonu. Po klęsce w kampanii wrześniowej lotnicy Armii "Poznań" gen. Tadeusza Kutrzeby zdołali dotrzeć do Francji i tam walczyli w strukturach Dywizjonu Myśliwskiego 1/145. Najwięcej pilotów pochodziło z 3 Dywizjonu Myśliwskiego, a konkretniej z 3 Pułku Lotniczego, walczącego we wspomnianej wyżej Wojnie Obronnej we wrześniu 1939 roku. Jego pierwszym dowódcą brytyjskim został mjr William A.J. Satchell, a pierwszym polskim dowódcą -– mjr Mieczysław Mümler. Dywizjon wszedł w skład 12 Grupy Lotniczej z zadaniem osłony środkowej Anglii. W latach 1940-45 piloci dywizjonu walczyli w Bitwie o Anglię, ofensywie myśliwskiej nad Francją, obronie Exeter, w osłonie konwojów, operacji "Jubilee" (desant pod Dieppe), bitwie o Niemcy, operacji "Overlord", bitwie w Normandii, w inwazji Niemiec. Oficjalne rozwiązanie 302 Dywizjonu nastąpiło 18 grudnia 1946 roku. Odznaka Dywizjonu ma kształt tarczy w kształcie rombu, tło w barwach francuskich: niebieskiej (góra), białej (środek) i czerwonej (dół). W rombie wizerunek kroczącego kruka z czarnymi i niebieskimi piórami. W górnym rogu numer 1/145 (pamiątka po numeracji z okresu walk we Francji), w dolnym 302. Łapy, dziób, cyfry i krawędzie rombu w kolorze złota. Sylwetka kruka zapożyczona z godła 132 Eskadry Myśliwskiej 3 Pułku Lotniczego w Poznaniu.

Sęp płowy (Gyps fulvus) to ptak z rodziny jastrzębiowatych. Gatunek zamieszkuje góry południowej Europy i południowo zachodniej Azji, Bliskiego Wschodu, Półwyspu Arabskiego, Iranu i północnej Afryki. W Polsce sęp płowy gnieździł się w Pieninach i Tatrach. Ostatni lęg w Pieninach zanotowano w 1914 roku. Obecnie ptak ten zalatuje do Polski jednak jego pojawy są nieregularne i nieliczne. Sęp jest największym ptakiem drapieżnym spotykanym w naszym kraju. Rozpiętość jego skrzydeł to 260–280 cm, a średnia wysokość to ok. 100 cm. Dorosłe ptaki osiągają wagę 7 kg. U gatunku tego nie występuje dymorfizm płciowy. Charakterystycznymi cechami sępa płowego jest naga głowa i wygięta szyja pokryta popielatym puchem. Wierzch ciała ma barwę szarorudą, a pióra lotek i sterówek są czarne. Pożywienie sępów stanowi głównie padlina, choć w przypadku jej braku ptaki te mogą polować na żywą zdobycz. Za pokarmem sępy mogą przemierzać znaczne odległości, a podczas żerowania panuje wśród sępów swoista hierarchia. W Polsce ptak ten objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.

301 Dywizjon Bombowy Ziemi Pomorskiej "Obrońców Warszawy" powstał 24 lipca 1940 r. Był bliźniaczym dywizjonem polskiego Dywizjonu 300 i organizował się na tym samym lotnisku w Bramcote. Personel rekrutował się z lotników przybyłych na początku 1940 r. z Francji do Anglii — do Eastchurch. 23 sierpnia 1940 r. dywizjon został przeniesiony na lotnisko Swinderby i podporządkowany 1 Grupie Bombowej — RAF Bomber Command. Dywizjon na swój szlak bojowy wyruszył 14 września 1940 r., wkraczając do walki podczas decydującej fazy Bitwy o Anglię. Pierwszym dowódcą nowego oddziału został ppłk pil. Roman Rudkowski, jego doradcą z ramienia RAF — s/l dr E. Skinner. W okresie od września 1940 do marca 1943 piloci Dywizjonu 301 uczestniczyli w lotach na Antwerpię, Bremę, Hamburg, Essen, Osnabruck, Bielefeld, Norymbergię i inne. W nocy z 30 na 31 maja 1942 r. dywizjon wziął udział w nalocie tysiąca bombowców RAF na Kolonię, a w nocy z 26 na 27 czerwca w podobnym nalocie na Bremę. Z powodu strat i braku pilotów, 31 marca 1943 r.  został rozwiązany i przekształcony 1 kwietnia w Eskadrę „C” w składzie brytyjskiego 138 Dywizjonu Specjalnego Przeznaczenia RAF. Zadaniem Eskadry „C” było przewożenie osób oraz wyposażenia wojskowego dla ruchu oporu w okupowanych krajach, w tym w Polsce. Eskadra „C” 4 listopada 1943 r. została usamodzielniona oraz przemianowana na 1586. Eskadrę Specjalnego Przeznaczenia.  Od tej pory polscy lotnicy wykonywali loty z zaopatrzeniem, nie tylko do Polski, choć głównie ten rejon był celem ich niebezpiecznych misji, zwłaszcza w czasie Powstania Warszawskiego. 7 listopada 1944 r. Eskadrę 1586, przekształcono najpierw w Dywizjon 319, a następnie z powrotem w Dywizjon 301. Rozformowanie dywizjonu nastąpiło 18 grudnia 1946 r. 11 listopada 1966 r. nadano dywizjonowi Order Virtuti Militari. Odznaka Dywizjonu ma kształt okręgu z nasadzonym po lewej stronie półksiężycem. W środku odznaki ukoronowany orzeł, na tle którego w dolnej części umieszczono dwie tarcze herbowe. Po lewej stronie wizerunek warszawskiej Syrenki, po prawej Gryfa Pomorskiego. Poniżej tarcz herbowych, na półksiężycu, numer dywizjonu 301.

Pierwszy, w pełni pilotowany przez Polaków, pododdział lotnictwa bombowego został sformowany 1 lipca 1940 r. w bazie RAF Bramcote w hrabstwie Warwickshire w Wielkiej Brytanii. 300 Dywizjon Bombowy Ziemi Mazowieckiej został zorganizowany z personelu, przybywającego z Francji na początku roku 1940 do polskiego ośrodka w Eastchurch. Swoje działania rozpoczął jako część 6 Grupy Szkoleniowej, lecz ostatecznie dołączył do 1 Grupy Bombowej w 1941 roku. Jego pierwszym dowódcą został ppłk inż. pil. Wacław Makowski. Dywizjon na swój szlak bojowy wyruszył 14 września 1940 r., wkraczając do walki podczas decydującej fazy Bitwy o Anglię. W okresie od 1941 do 1945 r. piloci dywizjonu wykonali ponad 1000 lotów: w ramach operacji Millenium, wspierali forsowanie Renu, brali udział w bitwie o Zagłębie Ruhry, a także uczestniczyli w D-Day i w lokalizowaniu niemieckiej broni V. Ostatnią operacją bojową Dywizjonu 300 podczas II wojny światowej był nalot w dniu 25 kwietnia 1945 r. na rezydencję Hitlera w Berchtesgaden. Po zakończeniu działań bojowych brał udział w kilku kluczowych operacjach, takich jak Dodge, Exodus i Manna. Rozwiązanie dywizjonu nastąpiło 11 października 1946 r., a jego ostateczne rozformowanie - 2 stycznia 1947 r. Odznaka Dywizjonu to czteropolowa tarcza herbowa książąt mazowieckich w kształcie szachownicy lotniczej. W prawym górnym polu wizerunek orła książąt mazowieckich, w lewym dolnym sylwetka brytyjskiego lwa. Nad tarczą stylizowana korona z wpisaną rzymską liczbą CCC na perłowym tle.

Urodził się w Wołczynie 17 stycznia 1732 r. Był synem kasztelana krakowskiego Stanisława i Konstancji z Czartoryskich. Jako dziecko otrzymał staranne wychowanie i wykształcenie. Na tron królewski dostał się podczas elekcji w 1764 roku dzięki nominacji carycy Katarzyny i przy wojskowej interwencji Rosji. Jako król usiłował  zmodernizować i wzmocnić znajdującą się w trudnej sytuacji politycznej Rzeczpospolitą. W 1765 r. założył w Warszawie Teatr Narodowy oraz Szkołę Rycerską dla kadetów. Pod jego patronatem powstało jedno z pierwszych polskich czasopism – Monitor. Stanisław August był przede wszystkim mecenasem sztuki. Organizował „obiady czwartkowe”, zapraszając na Zamek Królewski pisarzy i intelektualistów, a także założył zespół pałacowo-ogrodowy w Łazienkach jako swoją letnią rezydencję, w której gromadził cenne dzieła sztuki i książki. Reformy wzmacniające Rzeczypospolitą doprowadziły do zbrojnej interwencji Rosji, a to w konsekwencji przełożyło się na doprowadzenie do I rozbioru Polski. Reformatorskie działania króla nie ustawały, a ich końcowym efektem było  uchwalenie Konstytucji 3 maja 1791 roku, której król był jednym z głównych autorów. Niestety później doszło do II i III rozbioru Polski, a w konsekwencji król udał się do Grodna, po czym abdykował w 1795 r. na rzecz Rosji. Zmarł 12 lutego 1798 roku. 

Fryderyk August II urodził się 17 października 1696 roku w Dreźnie. Był synem Augusta II z saskiej dynastii Wettynów i Krystyny Eberhardyny. W wieku kilkunastu lat wyruszył w podróż po Europie gdzie m.in. potajemnie przeszedł na katolicyzm co miało mu ułatwić staranie się o koronę polską. Przejście na katolicyzm ukrywano jednak przez kolejne pięć lat. W roku 1719 r. w Wiedniu poślubił arcyksiężniczkę austriacką Marię Józefę Habsburg. Będąc w Polsce w 1726 roku zaskarbił sobie wielu magnatów, jednak konkurując o tron ze Stanisławem Leszczyńskim dopiero poparcie Rosji i jej wsparcie siłowe ostatecznie przyczyniły się do uzyskania korony. Miało to miejsce 17 stycznia 1734 r., a nowy król mianował się odtąd jako August III Sas. W Polsce król przebywał rzadko, wpadając głównie na kilka godzin do przygranicznej Wschowy. Większość czasu spędzał w Dreźnie skąd dopiero w obliczu klęski wojny siedmioletniej wrócił do Warszawy, gdzie spędził kilka lat. Do Drezna wrócił w 1763 roku i tam też zmarł jesienią tego samego roku. 

Stanisław Leszczyński urodził się we Lwowie 20 października 1677r. Pochodził z  wielkopolskiej rodziny. Ojciec Stanisława był wojewodą poznańskim, a dziadek ze strony matki hetmanem wielkim koronnym. Swoje wykształcenie zdobywał zarówno podczas zagranicznych podróży jak i ucząc się w domu oraz w protestanckim gimnazjum w Lesznie. W czasie toczącej się na ziemiach Rzeczypospolitej wojny północnej król szwedzki Karol XII zdecydował, że Stanisław zostanie królem polskim. 12 lipca 1704 sejm elekcyjny, zwołany w szwedzkim obozie wojskowym pod Warszawą, potwierdził wybór nowego króla, jednak na króla Polski Stanisław został koronowany dopiero w październiku 1705 r. Pięć kolejnych lat jego rządów to głównie walka ze szwedzką okupacją. W 1709 roku udaje się na tułaczkę. Do Polski wraca w 1733 roku i już 12 września zostaje wybrany królem. Niestety dzień później ucieka ze stolicy w obliczu wojny o tron polski, do której doprowadziła Rosja po powtórnej elekcji Augusta III. Formalnie Stanisław zatrzymał tytuł, ale przy braku wsparcia w chłopskim przebraniu uciekł do Prus, a następnie do Francji gdzie został księciem Baru i Lotaryngii. Zmarł 23 lutego 1766 roku, a bezpośrednią przyczyną śmierci były poparzenia wywołane pożarem szat, które zapaliły się od iskry z kominka.

To syn Jana Jerzego III Wettyna i Anny Zofii Oldenburg. Urodził się w maju 1670 roku w Dreźnie. Jako młodzieniec wiele podróżował zdobywając wykształcenie i doświadczenie wojskowe walcząc z Francuzami nad Renem i dowodząc armią w wojnie z Turcją. W 1694 roku objął tron w Saksonii. W 1697 roku wystąpił jako kandydat do polskiego tronu. Przechodząc na katolicyzm  i rozdając znaczne sumy pieniędzy zaskarbił sobie poparcie. Poparcie jakiego udzielił Augustowi cesarz Leopold I i car Piotr I doprowadziło do szybkiej koronacji 15 września 1697 roku. W 1700 roku August II Mocny włączył się do wielkiej wojny północnej toczonej między Szwecją a Rosją co doprowadziło do spustoszenia kraju przez Szwedów. Po przymusowej abdykacji w 1706 roku na tron powrócił 3 lata później. Jego rządy zapoczątkowały okres pełnego uzależnienia Rzeczpospolitej od Rosji. August II Mocny zmarł 1 lutego 1733 roku w Warszawie. Jego szczątki spoczęły na Wawelu, w kościele Kapucynów w Warszawie oraz w kościele dworskim w Dreźnie.

Urodził się 17 sierpnia 1629 roku w Olesku na Ukrainie. Ojciec Jana – Jakub był kasztelanem krakowskim, a matka Zofia Teofilia z Daniłowiczów, wojewodzianką ruską. Jan był ponadto prawnukiem hetmana wielkiego koronnego Stanisława Żółkiewskiego, który dla młodego Jana był wzorem godnym naśladowania. Sobieski otrzymał staranne wykształcenie. Znał m.in. osiem języków, był znawcą literatury klasycznej, a przy tym także bibliofilem. Interesował się geografią, matematyką, astronomią, architekturą oraz inżynierią. Utrzymywał kontakty z wybitnymi osobistościami świata nauki. Sobieski piastował m.in. funkcje hetmana polnego koronnego, hetmana wielkiego koronnego, a także marszałka wielkiego koronnego. Jego największym sukcesem było zwycięstwo nad Turkami pod Chocimiem, co utorowało mu drogę do korony królewskiej, którą uzyskał w 1674 roku. Jako król rozpoczął reorganizację polityki zagranicznej zawierając sojusz z Francją i Szwecją. Dowodząc połączonymi siłami polskimi, cesarskimi i książąt niemieckich pokonał w 1683 roku armię turecko-tatarską pod Wiedniem. Był jednym z najwybitniejszych wodzów polskiej i europejskiej sztuki wojennej. Zmarł w Wilanowie 17 czerwca 1696 roku.

Michał Korybut Wiśniowiecki to syn wojewody ruskiego, księcia Jeremiego Wiśniowieckiego i Gryzeldy Zamoyskiej. Urodził się 31 maja 1640 roku w Białym Kamieniu na Ukrainie. W dziecińskie przebywał w rezydencji biskupów płockich w Broku, gdzie uczył się pod okiem jezuitów. Następnie opieką otoczył go wuj Jan Sobiepan Zamoyski zapewniając dalszą naukę. Stąd trafił na dwór Jana Kazimierza gdzie zyskał ogólną życzliwość i przychylność. Rozpoczął też studia na uniwersytecie w Pradze, a kilka lat później udał się na dwory w Dreźnie i Wiedniu.  Na króla został wybrany na sejmie elekcyjnym w czerwcu 1669 roku, a koronowany został 29 września w Krakowie. Był pozbawiony zdolności politycznych. Rządy Króla Michała to przede wszystkim konflikt zbrojny z Turcją, którego końca nie doczekał, przekazując dowództwo Janowi III Sobieskiemu. Michał Korybut Wiśniowiecki zmarł we Lwowie 10 listopada 1673 roku. Serce króla pochowano w klasztorze kamedułów na Bielanach w Warszawie, wnętrzności w katedrze we Lwowie, a ciało spoczęło w podziemiach katedry wawelskiej. 

Jan Kazimierz to syn Zygmunta III Wazy i jego drugiej żony Konstancji. Urodził się w Krakowie na Wawelu 22 marca 1609 roku. Jako dziecko prowadził bardzo urozmaicone życie pełne nieoczekiwanych zwrotów akcji. Uczestniczył m.in. w wyprawach wojennych, był aresztowany pod zarzutem szpiegostwa we Francji, rozpoczął nowicjat u Jezuitów w Loreto, a później gdy zrzucił habit otrzymał od papieża kapelusz kardynalski jako jako kardydał-diakon bez święceń kapłańskich. W 1648 roku powrócił do Polski i 17 listopada został obrany królem Polski. Rządy Jana Kazimierza były burzliwe. Powstanie na Ukrainie i wojna ze Szwecją doprowadziły do tego że król schronił się na Śląsku Opolskim traktowany jako zbieg. Po obronie Jasnej Góry wrócił do Polski i kontynuował walkę z najeźdźcą. Śmierć jego żony przyspieszyła tylko decyzję o abdykacji. Jan Kazimierz ustąpił z tronu 16 września 1668 roku, po czym wyjechał do Francji by zamieszkać w opactwie będąc opatem zwolnionym ze ślubów zakonnych i święceń kapłańskich. Zmarł 16 grudnia 1672 roku, a jego prochy sprowadzono do Polski, gdzie spoczęły w katedrze wawelskiej.

Władysław IV Waza urodził się 9 czerwca 1595 roku w  miejscowości Łobzów nieopodal Krakowa. Był synem Zygmunta III Wazy i Anny Habsburżanki. Już w najmłodszych latach przejawiał zainteresowania wojskowe. Czytał dzieła z tej dziedziny, podróżował po Europie i brał udział w licznych wyprawach wojennych. Zyskawszy w tym czasie wielką popularność wśród szlachty i wojska stał się po śmierci Zygmunta III mocnym kandydatem do polskiej korony. Królem Polski ogłoszony został 13 listopada 1632 r. i wkrótce musiał stawić czoło nadciągającej wojnie z Rosją, która zakończyła się zwycięstwem. Za jego panowania Rzeczpospolita wkroczyła w okres „złotego pokoju”. Król unowocześnił w tym czasie armię, wznosił twierdze, a nawet podjął się próby utworzenia floty wojennej. Władysław był miłośnikiem sztuki, zwłaszcza muzyki i opery. Niestety odebrawszy wieści o narastającym buncie na Ukrainie, podczas powrotu z Litwy do Warszawy 20 maja 1648 roku zmarł, prawdopodobnie na skutek przedawkowania leków. Pochowany został w katedrze na Wawelu, a jego serce spoczęło w katedrze wileńskiej.

Pustułeczka (Falco naumanni) jest ptakiem z rodziny sokołowatych. Zamieszkuje południowo-wschodnią część Europy. W Polsce ptak ten dawniej sporadycznie wyprowadzał lęgi, a spotykany był na terenie kraju. Obecnie zalatuje do Polski i to tylko wyjątkowo. W ciągu minionych 25 lat w Polsce obecność pustułeczki odnotowano zaledwie 6 razy. Jest to gatunek trudny do rozróżnienia od pokrewnej i większej pustułki. W porównaniu z nią jest smuklejsza, ma węższe i bardziej spiczaste skrzydła oraz krótszy ogon z dłuższymi środkowymi piórami. Samiec ma bardziej popielatą głowę oraz jasne szpony dzięki którym ptak ten nazywany był niegdyś "bialoszponem". Pustułeczka waży średnio około 150-200 gram. Rozpiętość jej skrzydeł sięga 60-70 cm przy średniej długości ciała 30 cm. Gatunek ten zasiedla tereny ciepłe, suche łąki i otwarte, słabo zagospodarowane rolniczo pola, gdzie znajduje się duża ilość owadów. Gniazdo zakłada w dziupli spróchniałego drzewa, rzedziej w szczelinach skalnych czy wieżach budynków. Pożywienie pustułeczki to głównie duże owady, czasem gryzonie. Nigdy jednak nie poluje na ptaki. Tak sprecyzowany rodzaj pokarmu sprawia, że z powodu jego braku w zimie ptak ten musi migorwać do Afryki. Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. W Polskiej Czerwonej Księdze uznany za wymarły.

Drop (zwyczajny), drop wielki (Otis tarda) – gatunek dużego ptaka z rodziny dropi (Otididae), będący jedynym przedstawicielem rodzaju Otis. W zależności od podgatunku zamieszkuje: Otis tarda tarda – Europa Środkowa i Wschodnia; izolowana populacja na Półwyspie Iberyjskim. Osiadły: W Polsce dawniej skrajnie nielicznie gniazdował, wyginął ok. 1986 (ostatnie osobniki spotykano w Wielkopolsce).Trwają próby reintrodukcji, również w innych krajach, np. w Wielkiej Brytanii, gdzie został wytępiony około 200 lat temu. Cechy gatunku Samiec znacznie większy i cięższy od samicy, w szacie godowej ma wierzch ciała rdzawy z poprzecznym, czarnym prążkowaniem. Głowa i szyja szare, na karku i wolu rdzawa opaska. Spód i boki białe. Po bokach dzioba jasnoszare pęczki piór tworzą charakterystyczne "wąsy". Samiec w szacie spoczynkowej i samica nie mają "wąsów", a jedynie jasnoszarą plamę na podgardlu. Brak również rdzawego koloru na wolu. Samiec osiąga ostateczną szatę w 3–4 roku życia. Młodociane podobne do samicy, ale bardziej szarawe. Podgatunek azjatycki O. t. dybowski bledszy. Wymiary średnie Długość ciała ok. 85–105 cm rozpiętość skrzydeł do ok. 220 cm waga ok. 3–17 kg