Lista znaczków

Pruski schron Piechoty I2IVa zbudowany został w latach 80. XIX wieku. Schron był częścią pruskiego systemu obronnego, mającego na celu ochronę granic i utrzymanie kontroli nad terytorium. Jego konstrukcja była typowa dla tego okresu, z 6 kazamatami zaprojektowanymi do zapewnienia maksymalnej ochrony żołnierzom. Modernizacja schronu przed I wojną światową była odpowiedzią na zmieniające się potrzeby militarne, a jego zajęcie przez powstańców w 1918 roku podkreślało rolę obiektu w lokalnych zmaganiach o niepodległość. W dwudziestoleciu międzywojennym schron zyskał nowe znaczenie, stając się miejscem schronienia dla najuboższych mieszkańców Poznania. W sierpniu 1939 r. dobudowano do niego schron obserwacyjno-bojowy, który pomieścił jeden ciężki karabin maszynowy wz. 30. W czasie II wojny światowej obiekt wykorzystywany był jako magazyn przez armię niemiecką, a podczas bitwy o Poznań w 1945 r. stał się jednym z kluczowych punktów oporu na północnym odcinku.

Zamek w Świdwinie powstał pod koniec XIII w. na piaszczystej łasze rzeki Regi. Posiadał fosę, most zwodzony, parkan i czworoboczną wieżę. W 1384 r. Świdwin kupili Krzyżacy i nadbudowali okrągłą część wieży. W północnym skrzydle powstał refektarz i kaplica. Uruchomiono także mennicę, w której bite były srebrne denary. Następnymi zarządcami zamku byli Joannici. W czasie wojny 30. letniej zamek zdobyli Szwedzi. W ręce zakonu zamek wrócił dopiero po pokoju westfalskim. Wkrótce zamek został pozbawiony cech i funkcji obronnych, i przekształcony w reprezentacyjną rezydencję. W XIX w. stał się siedzibą państwowych instytucji, a od połowy lat 30. do 1945 r. mieściła się w nim szkoła  dla żeńskiej sekcji nazistowskiej organizacji RAD. Obecnie zamek jest siedzibą Świdwińskiego Ośrodka Kultury oraz Miejskiej i Powiatowej Biblioteki Publicznej.

Budowę zamku w Rynie rozpoczęto około 1377 r. na miejscu wcześniejszej warowni. Pierwotnie zamek miał mieć dwa skrzydła jednak po zbudowaniu pierwszego budynku i rozpoczęciu prac przy drugim, prace budowlane przerwano. Wznowiono je około 1393 r. i wtedy też podniesiono parterowe skrzydło południowo-wschodnie budując nad nim kaplicę i inne pomieszczenia. Po sekularyzacji w 1525 r. zakon krzyżacki przestał istnieć. W Rynie utworzono Starostwo Prus Książęcych z siedzibą w ryńskim zamku, który znacznie rozbudowano. Podczas potopu szwedzkiego w 1657 r. zamek spłonął. W 1794 r. władze pruskie wystawiły go na sprzedaż. W kolejnych latach zamku dwukrotnie mieściły się więzienie, a w czasie II wojny światowej obóz dla Belgów, Czechów, Francuzów i Norwegów. Po wojnie zamek kilka razy zmieniał właścicieli, w tym czasie będąc siedzibą różnych instytucji. Pod koniec XX w. zamek wystawiono na sprzedaż, a od 2001 r. jest własnością prywatną. Z czasów średniowiecznych zachowało się jedno skrzydło, a trzy pozostałe zbudowane zostały w czasach nowożytnych. Dziś ryński zamek mieści m.in. hotel wraz z restauracją.

Budowę Pałacu Kultury Zagłębia rozpoczęto w 1951 r. Pomysłodawcą jego powstania był ówczesny wojewoda śląsko-dąbrowski - Aleksander Zawadzki. Budowla została zaprojektowana przez Zbigniewa Rzepeckiego – uznanego architekta. Podczas otwarcia - 11 stycznia 1958 r. i od razu stał się wizytówką Dąbrowy Górniczej i największą tego typu placówką w mieście. Architektura Pałacu Kultury Zagłębia wyróżnia się monumentalną fasadą, symetrycznymi formami i bogatymi zdobieniami, czyli cechami typowymi dla stylu socrealistycznego dominującego w latach 50. XX w. Budynek zaprojektowano z myślą o jego funkcjonalności oraz o symbolizowaniu potęgi i postępu socjalistycznego państwa. Centralne miejsce w budynku zajmuje ogromny hol, zdobiony marmurowymi kolumnami i dekoracyjnymi elementami, które podkreślają reprezentacyjny charakter pałacu. Uwagę zwracają zdobione sufity, kamienne balustrady z tralkami oraz indywidualnie projektowane, drewniane meble. Pałac jest ważnym elementem dziedzictwa kulturowego Dąbrowy Górniczej i pełni rolę centrum kulturalnego, oferując różnorodne wydarzenia, począwszy od koncertów, przez wystawy i spektakle teatralne.

Iwonicz to miejscowość bogata w zabytki kultury i sztuki, a jednym z najcenniejszych jest zespół pałacowo-parkowy. Jego historia sięga XV wieku, kiedy w miejscu dzisiejszego parku znajdował się dwór obronny. Park przydworski, założony w XVIII wieku w stylu sentymentalnym, zachwyca starodrzewem i dużym stawem z wyspą, na której dawniej stała altana. Centralnym punktem zespołu jest Pałac Zimowy, wybudowany w drugiej połowie XIX wieku jako rezydencja rodu Załuskich. Murowany, dwukondygnacyjny budynek na planie prostokąta wyróżnia się imponującym czterokolumnowym portykiem z tarasem i tympanonem, na którym umieszczono herby Junosza i Strzemię. Charakterystyczne są także wykusze z hełmami, żeliwna galeria ogrodowa i boczne portyki prowadzące bezpośrednio do parku. Obecnie pałac z parkiem należy do Uniwersytetu Rzeszowskiego, który prowadzi tu Międzynarodowe Centrum Edukacji Ekologicznej, nadając temu miejscu nowe, edukacyjne znaczenie.