Łączna liczba znaczków: 1358
Barokowo-klasycystyczny budynek Ratusza w Lesznie to historycznie siedziba władz miejskich, sądu, a nawet areszt i magazyn sprzętu strażackiego. Dziś to reprezentacyjna budowla o funkcjach kulturalnych i urzędowych. W swojej historii Ratusz płonął aż czterokrotnie, za każdym razem przy odbudowie zmieniając swój wystrój. Po pierwszym pożarze, w 1656 r., budynek odbudowano według projektu Martina Woydy. Po pożarze w 1707 r. za wystrój odpowiadał prawdopodobnie włoski architekt Pompeo Ferrarii. Przebudowa z lat 1786-1789 przypisywana jest królewskiemu architektowi Dominikowi Merliniemu, autora projektu pałacu na wodzie w warszawskich Łazienkach. Ratusz spłonął całkowicie w 1790 r. Odbudowano go po wojnach napoleońskich w 1817 r. Nie odtworzono jednak wysokiego dachu, a wykonano jedynie dach płaski zasłonięty attyką. Od tego czasu budynek w całości pokryty był tynkiem piaskowo wapiennym. Dopiero w latach 60 XX w. zaczęto mu nadawać nowe kolory, najpierw brązowe, a później różowe lub pomarańczowe. Przy ostatnim remoncie elewacji, wykonanym w latach 2019-2020 odtworzono na podstawie badań architektonicznych kolorystykę budowli z przełomu XIX i XX w.
Szlak Maszkaronów aktualnie łączy 17 miejsc na mapie Tarnowa, które w zabytkowych przestrzeniach skrywają figurki maszkaronów. Nawiązują one od rzeźb, które w XVI-wieku osadzone zostały przez włoskiego artystę Santi Gucciego na attyce tarnowskiego ratusza i odstraszają złe moce, tym samym chroniąc miasto. Współczesne maszkarony stworzone przez tarnowskich artystów również czuwają nad bezpieczeństwem mieszkańców i gości, ale przede wszystkim wywołują pozytywne emocje (bawią, rozśmieszają, edukują, prowokują miłe gesty). Niedawno szlak maszkaronów w Tarnowie wzbogacił się w kolejną rzeźbę. Jest to figurka „Bachusa” autorstwa artysty-rzeźbiarza Mateusza Kijaka. Znajdziecie ją na Placu Kazimierza Wielkiego, tuż obok dawnego składu win węgierskich Norberta Lippóczego. Prezentowany na znaczku maszkaron to Bachus siedzący na rowerze, z wieńcem winorośli na głowie oraz kiścią winogron w ręce, ma przypominać turystom o bogatej ofercie tras rowerowych oraz tradycjach enoturystycznych. Poznanie szlaku maszkaronów ułatwi mapa z oznaczeniem ich lokalizacji, w której po odnalezieniu danego maszkarona zdobywca wkleja odpowiednią naklejkę.
Muzeum Ziemi Leżajskiej to instytucja kultury Powiatu Leżajskiego. Mieści się w zabytkowym kompleksie dworskim w centrum Leżajska. Kompleks ten wybudowany został w latach 1760 – 1770 dla ostatniego starosty leżajskiego Józefa Potockiego. Zajął on miejsce drewnianych dworów istniejących w tym miejscu od 1524 r. W epoce rozbiorowej był kolejno własnością Skarbu Kameralnego Cesarstwa Austrii, hr. Wojciecha Miera i ordynatów Potockich z Łańcuta. W XX w. był siedzibą placówek oświatowych: gimnazjum, liceum, a także szkoły podstawowej. Muzeum jest miejscem pielęgnowania lokalnej historii i tradycji poprzez wystawy stałe i czasowe. Mieszczą się w nim: wystawa Historii Miasta i Regionu, Wystawa Etnograficzno – Zabawkarska, Wystawa Browarnictwa Leżajskiego oraz wystawa „Archeologia i dzieje staropolskie Ziemi Leżajskiej”, która w szczegółowy sposób przedstawia okres do 1772 r. W Muzeum odbywają się także wykłady i spotkania historyczne, a także organizowane są tu lekcje i zajęcia muzealne dla dzieci, i młodzieży.
Muzeum Miejskie w Żorach powstało w 2000 r. Od 2014 roku placówkę przeniesiono w nowe miejsce i obecnie funkcjonuje w odrestaurowanej willi Haeringa z początku XX w. oraz w dobudowanej części wystawienniczo-magazynowej i konferencyjnej. Mimo młodego wieku znane jest w całej Polsce i poza jej granicami. Placówka jest laureatem licznych nagród i wyróżnień, na które wpływ miały bardzo ciekawe wystawy, które można oglądać w muzeum, jak i projekty naukowe i edukacyjne tworzone wokół nich. Na wystawie stałej „Polskie poznawanie świata” zobaczyć można eksponaty niemal ze wszystkich kontynentów, z miejsc, gdzie dotarli polscy naukowcy i podróżnicy. Instrumenty, stroje, przedmioty codziennego użytku i związane z lokalnymi kultami, pokazywane w kolejnych gablotach tworzą opowieść o odległych, egzotycznych dla Europejczyka ludach. Drugą wystawą stałą jest „Nasza Tożsamość”. Zebrane na niej eksponaty opowiadają o historii i zwyczajach mieszkańców Żor i Górnego Śląska w okresie ostatnich stu pięćdziesięciu lat. Muzealną ekspozycję urozmaicają wystawy czasowe oraz odrębne wydarzenia kulturalne.
Parowozownia w Gnieźnie zlokalizowana jest po południowej stronie gnieźnieńskiej stacji kolejowej i przykuwa wzrok charakterystyczną zabudową. Na szczególną uwagę zasługuje tu jednak kolejowy żuraw węglowy, który pod koniec 2024 roku został wpisany do Rejestru Zabytków. Żuraw ten powstał w latach 1941-1942 w Maschinenfabrik Deutschland w Dortmundzie i posiada napęd elektryczny wykonany w Berlinie przez firmę Siemens-Schuckertwerke. Żuraw oparty jest na metalowej ramie, w górnej części znajduje się obudowana drewnem budka sterownicza. Maszyna zachowała się w całości - wewnątrz znajdują się oryginalne silniki. Jeden z nich obraca bęben z liną podnoszącą szczęki chwytaka unoszącego węgiel, drugi z silników swoją moc przekazuje do przekładni napędzającej układ jezdny, poruszający się po dwóch szynach o rozstawie 5 m. Szyny te umożliwiają przejazd żurawia na odcinku 300 metrów. Oryginalnie żuraw posiadał czterokomorowy zasobnik węglowy i użytkowany był przy obsłudze parowozów aż do lat 90. XX wieku. Obecnie jest to jedyny tego typu żuraw zachowany w Polsce i jeden z dwóch na całym świecie co czyni to urządzenie jednym z najważniejszych zabytków technicznych w Polsce.
Muzeum Historyczne Skierniewic im. Jana Olszewskiego otwarte w 2018 r. jest następcą Izby Historii Skierniewic, działającej w Skierniewicach od 1987 r. Muzeum jest miejscem spotkań z twórcami kultury i historykami. Zarówno w budynku jak i w ogrodzie obywają się: wernisaże wystaw czasowych, wykłady, spotkania, warsztaty, koncerty, spektakle teatralne, pokazy filmowe, rekonstrukcje historyczne, obchody dni i świąt oraz uroczystości patriotyczne. Muzeum znajduje się w zrewitalizowanym zabytkowym budynku, przynależącym do historycznego zespołu koszar armii rosyjskiej. Wybudowany w 1890 r. wg projektu Aleksandra Jana Woyde budynek, wykorzystywany był kolejno przez wojska carskie, wojska polskie z okresu II Rzeczypospolitej, wojska okupacyjne podczas II wojny światowej, a następnie przez Ludowe Wojsko Polskie, by w 1989 r. przejść w ręce Wojska Polskiego. W latach 90. XX w. obiekt trafił pod zarząd miasta. Po gruntownym remoncie został oddany w użytkowanie w 2018 r. jako Muzeum Historyczne Skierniewic.
Dworek Konstancji Gładkowskiej w Skierniewicach jest jednym z nielicznych i najstarszym z istniejących drewnianych budynków w mieście. Parterowy budynek powstał w 1849 r., w konstrukcji drewnianej i amfiladowym układzie wnętrz. W budynku tym mieszkało wiele ciekawych postaci, a dworek gościł liczne osobistości zasłużone dla kultury polskiej m.in. Władysława Stanisława Reymonta, Fryderyka Heuricha, Czesława Olszewskiego czy Tadeusza Sułkowskiego. W 1879 r. w dworku zamieszkała Konstancja z Gładkowskich Grabowska - śpiewaczka i młodzieńcze natchnienie Fryderyka Chopina. Konstancja nie mieszkała w tym miejscu długo – zmarła w 1889 roku. Dwa lata wcześniej w dworku została otworzona ekspozycja poświęcona dziejom miasta. Po połączeniu Izby Historii Skierniewic oraz Muzeum Historycznego Skierniewic w jedną instytucję, w 2019 r., dworek stał się oficjalnie oddziałem Muzeum. W 2022 r. przeprowadzono remont budynku i od tego momentu budynek ten rozpoczął swoje nowe życie, rozsławiając swoją mieszkankę Konstancję Salomeę Gładkowską.
Budowę zamku w Rynie rozpoczęto około 1377 r. na miejscu wcześniejszej warowni. Pierwotnie zamek miał mieć dwa skrzydła jednak po zbudowaniu pierwszego budynku i rozpoczęciu prac przy drugim, prace budowlane przerwano. Wznowiono je około 1393 r. i wtedy też podniesiono parterowe skrzydło południowo-wschodnie budując nad nim kaplicę i inne pomieszczenia. Po sekularyzacji w 1525 r. zakon krzyżacki przestał istnieć. W Rynie utworzono Starostwo Prus Książęcych z siedzibą w ryńskim zamku, który znacznie rozbudowano. Podczas potopu szwedzkiego w 1657 r. zamek spłonął. W 1794 r. władze pruskie wystawiły go na sprzedaż. W kolejnych latach zamku dwukrotnie mieściły się więzienie, a w czasie II wojny światowej obóz dla Belgów, Czechów, Francuzów i Norwegów. Po wojnie zamek kilka razy zmieniał właścicieli, w tym czasie będąc siedzibą różnych instytucji. Pod koniec XX w. zamek wystawiono na sprzedaż, a od 2001 r. jest własnością prywatną. Z czasów średniowiecznych zachowało się jedno skrzydło, a trzy pozostałe zbudowane zostały w czasach nowożytnych. Dziś ryński zamek mieści m.in. hotel wraz z restauracją.
