Kolekcjonerskie Znaczki Turystyczne

Bojownik batalion (Calidris pugnax) to średni ptak wędrowny z rodziny bekasowatych. Zamieszkuje północno-wschodnią Europę i Syberię. Zimuje w Afryce, na Bliskim Wschodzie oraz w Indiach. Niekiedy dolatuje tylko do Morza Północnego i Wielkiej Brytanii. W Polsce skrajnie nieliczny ptak lęgowy - rocznie zakłada gniazda od 50 do 80 samic, przy czym nie znana jest dokładnie liczebność samców. Batalion występuje głównie na Bagnach Biebrzańskich. Pojedyncze lęgi stwierdzano również na Polesiu Lubelskim, nad jeziorem Jamno i u ujścia rzeki Redy. W Polsce, obok Niemiec, Belgii, Holandii i Francji, przebiega jego południowa granica występowania. Batalion charakteryzuje się silnym dymorfizmem płciowym. Samiec (29-32 cm) większy od samicy (22- 26 cm), w szacie godowej pióra na przodzie szyi tworzą jednobarwną lub prążkowaną kryzę (czarną, czerwonobrązową lub białą). Długie, zakręcone pióra na potylicy tworzą rodzaj uszu. Przód i boki głowy nieopierzone. Ponadto zmienny również rysunek od jednolitego koloru poprzez plamki i prążki. To wszystko sprawia, że ubarwienie samców jest równie niepowtarzalne co układ linii papilarnych u człowieka. Pożywienie stanowią głównie owady, ale także skorupiaki wodne oraz ślimaki, a okresowo także nasiona. Zagrożeniem dla gatunku jest osuszanie bagien i ich zarastanie krzewami.

Tur (Bos primigenius) – to wymarły gatunek ssaka z rodziny wołowatych. Wyglądem ogólnym przypominał duże rasy prymitywne bydła domowego. Na podstawie literatury szacuje się, że byki miały ok 1,6 do 1,9 metra wysokości w kłębie i około 3 metrów długości tułowia wraz z głową. Tury posiadały bardzo charakterystycznie gięte rogi. Rosły one na boki i do góry, a następnie wyginały się do przodu Rogi miały barwę kości słoniowej z ciemniejącymi końcówkami. Tur w przeważającym stopniu był trawożercą oraz gatunkiem typowo leśnym. Zamieszkiwał tereny zwartych, gęsto podszytych puszcz gdzie zasiedlał tereny podmokłe i bagienne, odporne na sukcesję leśną. Tereny te zapewniały turowi obfitą bazę pokarmową, a w okresie zimowym pozwalały na urozmaicenie diety o występujące tu licznie pędy i korę młodych drzew i krzewów. Przyczyną wymarcia turów był rozwój rolnictwa i związane z nim zanik i zmniejszenie powierzchni lasów. Główną ostoją turów w Polsce była Puszcza Jaktorowska, a ostatnia samica padła z przyczyn naturalnych w 1627 roku.

Tarpan (Equus gmelini) – gatunek doszczętnie wytępionego dzikiego konia zamieszkującego obszary leśne Europy. Był to mały koń mierzący w kłębie ok. 130 cm. Maść myszata, grzywa krótka i stojąca, na grzbiecie ciemniejsza pręga przebiegająca wzdłuż kręgosłupa oraz pręgowane nogi. W okolicach Puszczy Białowieskiej tarpany przetrwały do 1780 roku. Wtedy też zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. Najpóźniej wymarły jednak na stepach Ukrainy (lata 80-te XIX wieku). W wyniku krzyżowania z lokalnymi końmi wykształciła się rasa nazwana konikiem polskim. Ocalałe po II wojnie światowej koniki trafiły do Popielna do Instytutu Genetyki i Hodowli Doświadczalnej PAN gdzie prowadzi się ich badania i hodowlę. Kolejne stado koników żyje w Puszczy Noteckiej na terenie Stacji Doświadczalnej Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. Oba stada utrzymywane są w warunkach leśnych na otwartej przestrzeni, a jedyna opieka ogranicza się do podawania siana w okresie zimowym.

Żołędnica (Eliomys quercinus), ssak z rodziny popielicowatych,zamieszkujący lasy liściaste i mieszane zachodniej, środkowej i północno-wschodniej Europy oraz północnej Afryki. Osiąga długość ciała do 14 cm, ogona do 12 cm. Sierść ma krótką, gęstą, szarobrązową z rudym odcieniem, brzuch białawy, po bokach głowy czarna pręga, biegnąca przez oko, na policzkach biała cętka. Ogon owłosiony, zakończony pędzlem czarnych włosów z białymi końcami. Jest aktywna nocą i przebywa niemal wyłącznie na drzewach. Przyczepność zapewniają jej ostre pazurki oraz kleista wydzielina z gruczołów znajdujących się na podeszwach stóp. Bardzo dobrze orientuje się w ciemności dzięki doskonale rozwiniętym zmysłom węchu, słuch i wzroku oraz włoskom czuciowych, które znajdują się na jej głowie i podudziach. Zapada na zimę w sen trwający od października do końca kwietnia i obniża w tym czasie temperaturę ciała do 1°C. Po przebudzeniu wykorzystuje zapasy pożywienia, które gromadzi jesienią. Gryzonie te są wszystkożerne, wiosną jedzą głównie nasiona, pędy i pąki roślin, latem zmieniają dietę na mięsną. Zjadają również owoce. Jesienią żywią się oleistymi nasionami, orzechami i żołędziami.

Wąż Eskulapa (Zamenis longissimus) to gatunek niejadowitego węża zamieszkującego południową i wschodnią części Europy Środkowej, zachodnią Azję oraz Azję Mniejszą. W Polsce jest rzadkim gatunkiem, występuje na południu kraju, głównie w Bieszczadach, gdzie jego ilość nie przekracza ok. 200 osobników. Jest to największy wąż żyjący w Polsce i Europie Środkowej. Długość jego ciała może przekraczać 2 m, przy czym najdłuższy odnotowany osobnik mierzył 225 cm. Samce są zwykle dłuższe od samic. Dorosłe osobniki są oliwkowo-brązowe. Głowa oraz ciało, z wyjątkiem brzucha, są brunatne lub oliwkowobrunatne z wieloma małymi, jasnymi plamkami. Jest to wąż jajorodny. Latem samice składają od 5 do 21 jaj umieszczając je w bardzo ciepłych i wilgotnych miejscach (np. w próchniejącym drewnie, stertach trocin lub gnijących liści). Młode legną się jesienią tuż po wylęgu osiągając długość 20-30 cm. Wąż ten odżywia się myszami, małymi ssakami, jaszczurkami, jajami, pisklętami oraz małymi ptakami. Czasem zjada też młode bezkręgowce. Nie jest jadowity, a zdobycz chwyta pyskiem i owijając ciałem dusi, a następnie połyka. Gatunek w Polsce pod ochroną.

Świstun zwyczajny (Anas penelope) to gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych. Zamieszkuje północną Eurazję. Zimuje w południowej i zachodniej Europie (wokół Morza Śródziemnego) i południowej Azji. W Polsce skrajnie nielicznie gniazduje na północy kraju (5–10 par), a pojedyncze pary spotykano także w innych rejonach. Świstuny mają krótki dziób i okrągłe głowy z wypukłym czołem. Samiec w szacie godowej ma czoło i wierzch głowy kremowy, boki głowy i szyja kasztanowordzawe, wierzch i boki ciała popielate z poprzecznym prążkowaniem. Samica w szacie godowej ubarwiona mniej jaskrawo, ogólnie brązowa lub brązowoszara z licznymi, drobnymi ciemnymi plamkami. Ma na skrzydłach szarą dużą plamę i czarne mieniące się na zielono lusterko. Gatunek ten zasiedla duże jeziora, rzeki i stawy gęsto zarośnięte, również bagna. Gniazdo budowane przez samicę na ziemi, w pobliżu wody, pod krzewami lub w kępach trawy., składa się z gałązek i puchu. Pożywienie to głównie roślinność wodna i tylko jako dodatek mięczaki. W Polsce świstun objęty jest ochroną gatunkową ścisłą.

Sokół wędrowny (Falco peregrinus) – średni ptak drapieżny z rodziny sokołowatych. Zasiedla wszystkie kontynenty z wyjątkiem Antarktydy. W Polsce nieliczny ptak lęgowy. Zamieszkuje rozległe stare lasy, skaliste góry, kamieniołomy, a także miasta. Wierzch ciała sokoła wędrownego jest stalowoszary, spód gęsto prążkowany. Na głowie czarny kaptur z szerokimi wąsami na policzkach. Sokół wędrowny należy do najlepszych łowców. Potrafi schwytać ptaka w locie pikując na niego z dużej odległości z prędkością dochodzącą nawet do 300 km/h. Pożywieniem są głównie ptaki wielkości gołębia lub większe. W jadłospisie europejskich sokołów znajduje się blisko 200 gatunków ptaków. W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą. Wymaga ochrony czynnej. Wokół gniazd sokołów wędrownych obowiązuje strefa ochronna: przez cały rok w promieniu do 200 m, a okresowo (od 1.01 do 31.07) – w promieniu do 500 m od gniazda.

Rybitwa popielata (Sterna paradisaea) to średniej wielkości ptak z rodziny mewowatych. Zamieszkuje najdalsze północne krańce Eurazji i Ameryki Północnej, pas od Islandii przez Wyspy Brytyjskie, wybrzeża Francji, Niemiec, Polski i Beneluxu, Półwysep Skandynawski, przez Syberię po Cieśninę Beringa po Grenlandię. W Europie Środkowej widuje się ją głównie nad Morzem Północnym i Bałtykiem. W Polsce gnieździ się sporadycznie i nieregularnie w Zatoce Gdańskiej i na jeziorach przymorskich - najwyżej kilkanaście par. Wierzch głowy i końcówki skrzydeł czarne, tułów i skrzydła szare, boki głowy i szyi, kuper i ogon białe. W sezonie godowym dziób i nogi całe czerwone później czarne. Szyja, pierś i brzuch popielate. Gniazdo buduje na otwartym terenie w zagłębieniu w ziemi, prawie bez wyściółki. Pożywienie rybitwy popielatej stanowią drobne ryby, a także bezkręgowce m.in skorupiaki. Polując zawisa nad wodą i atakuje ofiarę spadając na nią i nurkując. Gatunek chroniony, wymieniony w Dyrektywie ptasiej i w Polskiej czerwonej księdze zwierząt jako krytycznie zagrożony,

Rybitwa czubata (Sterna sandvicensis) to duży ptak wędrowny z rodziny mewowatych. Jest to duża rybitwa o długim, smukłym, czarnym dziobie z żółtym końcem. Wierzch ciała jasnopopielaty. Na głowie czarna czapeczka z krótkim czubem na potylicy. Nogi krótkie, czarne. W Polsce gnieździ się nieregularnie w Zatoce Gdańskiej w rezerwacie Mewia Łacha. Pojawia się od kwietnia do września na całym wybrzeżu, zwłaszcza w ujściach rzek, w głębi lądu obserwowana rzadko. Po okresie lęgowym odlatuje nad bogate w ryby Morze Północne i wzdłuż wybrzeży Afryki na południe. Pokarmem tego gatunku są drobne ryby chwytane zwykle podczas nurkowania z lotu, a także wodne bezkręgowce np. mięczaki, owady łapane na ziemi, a niekiedy także pisklęta innych gatunków ptaków. W Polsce gatunek objęty ścisłą ochroną gatunkową oraz wymagający ochrony czynnej.

Pomurnik (Tichodroma muraria) – niewielki ptak górski z rodziny pomurników której jest jedynym przedstawicielem. Występuje w górach południowej i środkowej Europy oraz zachodniej i środkowej Azji. Występuje przede wszystkim w Tatrach, które są najbardziej na północ wysuniętym stanowiskiem lęgowym tego gatunku w Europie. Przypomina dużego pełzacza. Ma długi zakrzywiony dziób, ale zupełnie inaczej ubarwiony. Całe ciało szare z czarnym, białawo zakończonym ogonem, u samca także z czarnym gardłem. Ciemnoczerwone pokrywy skrzydłowe i część lotek oraz białe perły na skrajnych lotkach ukazują się w pełnej krasie podczas żerowania i w locie. Gniazdo pomurnik buduje w trudno dostępnych szczelinach skalnych. Budulcem najczęściej są mchy i porosty oraz sierść ssaków. Pożywienie to głównie owady. W Polsce jest to skrajnie nieliczny ptak lęgowy. Objęty jest ochroną gatunkową ścisłą.

Orzełek włochaty (Hieraaetus pennatus) to duży, wędrowny ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych. Zamieszkuje południową i wschodnią Europę, północną Afrykę i Azję Środkową, na wschód od Środkowej Syberii i północnej Mongolii. W Polsce skrajnie nieliczny ptak lęgowy na wschodzie (5-10 par). Najczęściej widywany jest w Puszczy Białowieskiej, Lubelszczyźnie, Bieszczadach i na Bagnach Biebrzańskich, gdzie prawdopodobnie gniazduje (od ponad 100 lat nie stwierdzono lęgu zakończonego sukcesem). Należy do najrzadszych polskich ptaków drapieżnych. Dorosłe osobniki dorastają do ok. 50 cm. Rozpiętość skrzydeł to ok. 120 cm, a waga dochodzi do 1 kg. Zasiedla lasy liściaste i mieszane o dużej powierzchni, doliny rzeczne między wzgórzami, stoki górskie. Pożywienie stanowią średnie ssaki oraz ptaki. Rzadziej chwyta gady (preferuje jaszczurki) i duże owady. W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą.

Orlik grubodzioby (Clanga clanga) to gatunek dużego, wędrownego ptaka drapieżnego. Występuje od północno-wschodniej Europy do wschodniej Azji. Zalatuje także do Europy Zachodniej, aż po Wielką Brytanię. Wędruje sezonowo. Zimuje w południowej Azji, południowo-wschodniej Europie i na Bliskim Wschodzie. W Polsce skrajnie nieliczny ptak lęgowy, głównie na wschodzie kraju. Regularnie lęgi wyprowadza tylko w niedostępnych lasach bagiennych na Bagnach Biebrzańskich i na Podlasiu. Najczęściej spotyka się go w czasie przelotów - wiosną w kwietniu i jesienią od września do listopada. Jego populację w Polsce szacuje się na 15-20 par lęgowych. Obie płci ubarwione jednakowo. Upierzenie jednolicie brązowe z matowym, szarym odcieniem (może wydawać się wręcz czarne), Długość ciała ok. 65 cm, a rozpiętośc skrzydeł ok. 160 cmprzy masie ciała dochodzącej do 1,2 – 1,6 kg. Poluje na średniej wielkości kręgowce - ssaki, ptaki, gady i płazy. Uzupełnienie stanowią duże owady. Niekiedy zjada ryby lub padlinę. W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą.

Nagórnik zwyczajny (Monticola saxatilis) zwany także drozdem skalnym to ptak z rodziny muchołówkowatych. Zamieszkuje górskie rejony od północnej Afryki, przez południową i środkową Europę i Azję Mniejszą aż po środkową Azję. W Polsce nieliczny ptak lęgowy, obserwowany w Pieninach, Tatrach, Bieszczadach i w Babiogórskim Parku Narodowym. Ptak o ciele długości ok. 17–19 cm i 33 – 37 cm rozpiętości skrzydeł oraz masie w granicach 45-60 gram. Prowadzi samotniczy tryb życia. Jest płochliwy i często chowa się za skałkami. Gatunek ten charakterystycznie potrząsa ogonem. Zamieszkuje tereny skaliste w górach i na wyżynach, górskie hale i zbocza ze żwirem. Preferuje miejsca nasłonecznione i suche. Jego pożywienie stanowią głównie owady i pajęczaki, ale nie pogardzi także jagodami czy nawet jaszczurkami. Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową.

Morświn (Phocoena phocoena) - jedyny gatunek waleni występujący w Bałtyku, spokrewniony z delfinami. Żyje samotnie lub w małych grupach 2-3 osobniki. To najmniejsze walenie na świecie. Morświn pływa z szybkością 17-22 km/h. Odżywia się drobnymi rybami. Zarówno samiec jak i samica osiągają długość ok. 2 m. Masa ciała: 45- 65 kg. Żyje maksymalnie do 15 lat. Ciało morświnów jest nagie, ubarwione czarno na grzbiecie i rozjaśniające się do koloru białego na brzuchu i w dolnych partiach głowy. Płetwy morświna są koloru czarnego. Zagrożeniem dla morświna jest zanieczyszczenie morza, powodujący przez to spadek odporności i choroby, a także sieci w przybrzeżnych połowach ryb. Morświn jest gatunkiem ściśle chronionym w Polsce i w Europie.

Mornel, sieweczka gniada (Eudromias morinellus) – gatunek średniego ptaka wędrownego z rodziny sieweczkowatych , zamieszkujący pasma górskie . Długość ciała ok. 20-26 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 45-65 cm, waga ok. 85-140 g. Gniazda zakłada w płytkim zagłębieniu wśród niskiej roślinności lub pomiędzy kamieniami, wyścielone mchem i porostami. Żywi się owadami, pająkami, małymi mięczakami i dżdżownicami. W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w maju - czerwcu 2-4 zmiennie ubarwione i nakrapiane jaja. Wysiadywanie 22-29 dni wyłącznie przez samca. Młode uzyskują lotność po ok. 25-30 dniach. Wychowywane są również tylko i wyłącznie przez samca. Na terenie Polski stwierdzono jego powrót na stanowiska lęgowe w 1999r, po 53 latach nieobecności.

Łosoś (Salmo salar), drapieżna ryba z rodziny łososiowatych. Występuje w północnej części Atlantyku, w rzekach Ameryki Północnej, w Europie od Portugalii po Morze Białe, Północne i Bałtyk. Osiąga 150 cm długości i 24 kg masy ciała. Na linii grzbietu występuje mała, czerwono-szara płetwa tłuszczowa. Ma wielką głowę z silnie uzębioną paszczą. Podczas tarła samce zmieniają ubarwienie na czerwonawe, a żuchwa przybiera kształt haka. Młode mają na bokach ciemne i czerwone plamki. Osobniki dorosłe mają nieregularne czarne plamy na górnej połowie ciała. Początkowo żywi się skorupiakami planktonowymi i larwami owadów, później mniejszymi rybami oraz skorupiakami. Typowa ryba anadromiczna tzn. wędrująca na czas rozrodu z mórz do rzek. W trakcie przekraczania granicy wód słodkich i słonych dokonują się w ich organizmach zmiany biochemiczne i fizjologiczne. Osobniki młode spędzają w rzekach 2–3 lata, następnie wędrują do morza. W morzu spędzają kolejne 2–3 lata, po czym wracają do tej samej rzeki na tarło.

Łęczak (Tringa glareola) zwany także brodźcem leśnym to średniej wielkości ptak z rodziny bekasowatych. Zamieszkuje północną Eurazję, a zimuje w pasie klimatów tropikalnych Afryki, Azji Południowej, Indonezji i Australii. W Polsce gatunek ten jest jednym z najpospolitszych brodźców ( w okresie przelotów), ale jako gatunek wyprowadzający lęgi jest w naszym kraju bardzo rzadki i obecnie mówi się zaledwie o kilku parach lęgowych głównie na Podlasiu. Długość ciała dorosłych osobników to ok. 20-23 cm, a rozpiętość skrzydeł ok. 40 cm. Łęczaki zamieszkują głównie bagna, tereny podmokłe i brzegi zbiorników wodnych. Swoje gniazda budują na ziemi, składając do nich 4 jaja. Wysiadywaniem jaj zajmują się oboje rodzice, natomiast pisklętami opiekuje się wyłącznie samiec. Pokarm łęczaków stanowią różnego rodzaju owady. Gatunek ten w Polsce objęty jest ochroną gatunkową ścisłą, a zagrożeniem dla niego jest osuszanie obszarów, na których się gnieździ, oraz zmiany klimatyczne.

Kulon zwyczajny, kulon (Burhinus oedicnemus) ptak wędrowny z rodziny kulonów. W Polsce na granicy wymarcia, występują najwyżej 2-4 pary. Zamieszkuje w dolinie Bugu i Narwi, być może też nad środkową Wisłą. Upierzenie ma płowopiaskowe, pokryte ciemnymi podłużnymi kreskami. Spód ciała białawy. Nad okiem biała brew, a pod nim biała plama. Dziób żółty z czarnym końcem, nogi wysokie, żółte. Odżywia się owadami, dżdżownicami i drobnymi kręgowcami. Ciało ma 41-43 cm długości, rozpiętość skrzydeł ok. 82 cm, waga ok. 400-550 g. Kulon jest najaktywniejszy o zmierzchu i nocą, w ciągu dnia jest bardzo skryty. Ma jeden, rzadziej dwa lęgi w roku, w maju i lipcu, znosząc po dwa jaja. Wysiaduje je samica przez 23 - 37 dni. Pisklęta opuszczają gniazdo już po kilku godzinach. Kulon objęty jest ochroną gatunkową ścisłą.

Kraska zwyczajna, kraska pospolita, kraska (Coracias garrulus), zwana również siwką, gatunek średniej wielkości ptaka wędrownego z rodziny krasek. Jest rozmiarów kawki lub sójki. W Polsce jest jednym z najbarwniejszych ptaków, występuje na wschodzie kraju (60-70 par): w południowej Lubelszczyźnie, Równinie Kurpiowskiej i Mazurskiej, na Podlasiu, w Puszczy Kozienickiej i Białej oraz w Kotlinie Sandomierskiej. Na zachodzie wymarły. Odloty następują we wrześniu lub październiku, przyloty na przełomie kwietnia i maja. Ma krępą budowę i zaokrąglone skrzydła. Ubarwienie niebieskie w różnych odcieniach, grzbiet rdzawobrązowy, lotki czarne. Dziób czarniawy, nogi żółtawe. W Polsce lęgnie się zazwyczaj w dziupli po dzięciole albo w budce lęgowej. Na południu preferuje nory wygrzebane w urwiskach i dziury w murach. Wyprowadza jeden lęg w roku, na przełomie maja i czerwca, składa 4 do 5 czysto białych, błyszczących jaj. Pożywieniem są owady, głównie prostoskrzydłe (pasikoniki) i chrząszcze, rzadziej dżdżownice i pająki, drobne kręgowce - gady, płazy (żaby) i ssaki (norniki). Jesienią dieta jest uzupełniana owocami. Pokarm zdobywa na ziemi. Poluje z zasadzki - zlatuje z miejsc obserwacyjnych prosto na ofiarę, która jest na ziemi.

Kozica (Rupicapra rupicapra) nazywana także kozicą północną to ssak z rodziny krętorogich. Wielkość kozicy to ok. 120 do 130 cm długości ciała przy ok. 90 cm wysokości w kłębie. Kozice dochodzą do wagi 30-60 kg. Gatunek ten zamieszkuje wysokie góry Alp, Kaukazu, Bałkanów, Karpat Wschodnich i Tatr. Jest zwierzęciem wybitnie przystosowanym do górskiego trybu życia. Posiada nieco dłuższe tylne nogi co znacznie ułatwia wspinanie i odpowiednio zmodyfikowane ruchome racice, które dają znacznie pewniejsze podparcie. Kozice żyją w stadach zwanych kierdelami, mających określoną strukturę z doświadczoną samicą na czele. Największym zagrożeniem dla kozic są wszelkiego rodzaju drapieżniki jak orzeł przedni, wilk, ryś i lis. Wśród innych czynników szkodliwych wymienić także można lawiny śnieżne, oblodzenie skał czy czynniki chorobotwórcze, a także kłusownictwo, nadmierna turystyka, zanieczyszczenia środowiska oraz anomalie klimatyczne . W Polsce kozica objęta jest ścisłą ochroną gatunkową. Badania przeprowadzone w 2012 roku wykazały obecność 1096 kozic w całych Tatrach z czego tylko 286 po polskiej stronie.

Iglicznia (Syngnathus typhle) - ryba morska występująca we Wschodnim Oceanie Atlantyckim wzdłuż wybrzeży Europy, Morzu  Śródziemnym, Czarnym i Azowskim. W Bałtyku występuje w płytkich wodach porośniętych roślinnością, w łąkach podwodnych i wśród glonów (Zatoka Pucka). Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. Ciało ma wydłużone (do 35 cm), o przekroju siedmiokątnym, pokryte pierścieniami pancerza z płytek kostnych, po trzy na bokach i jeden na brzuchu. Na końcu ma wachlarzykowatą płetwę ogonową. Ma bocznie silnie spłaszczony pysk, o długości większej niż połowa długości głowy, przekształcony w rurkę, otwór gębowy ma skierowany skośnie ku górze. Na bokach drobne płetewki piersiowe. Sposób rozmnażania różni się od innych gatunków. W okresie tarła samiec tworzy w końcowej części ciała torbę lęgową. Do niej samica składa kilkadziesiąt jaj. Tam następuje ich zapłodnienie. Po miesiącu młode ryby o długości 2–3 cm, poruszając się w torbie, rozrywają ją i wypływają do wody. Iglicznia często jest także hodowana w akwariach publicznych.

Głuszec (Tetrao urogallus ) to ptak z rodziny kurakowatych. Zamieszkuje lasy północnej i środkowej Eurazji. W Polsce głuszec jest nielicznym ptakiem lęgowym, zagrożonym wyginięciem. Występuje w Puszczy Augustowskiej, Puszczy Solskiej i Knyszyńskiej, w Karpatach i Borach Dolnośląskich. Głuszec jest największym ptakiem grzebiącym w Europie. Długość ciała to ok 60-100 cm. Przy masie dochodzącej do 6,5 kg. Rozpiętość skrzydeł w granicach 100 – 130 cm. Samiec jest znacznie większy od samicy, zwykle ok dwukrotnie większy. W ubarwieniu ciemny- głównie czarny podczas gdy samica brunatna. U samca broda z dłuższymi, sztywnymi piórami. Wokół oka czerwona plama, która u samicy jest przybiera postać słabo widocznej narośli koloru brunatnego. Głuszec zamieszkuje rozległe i zwarte kompleksy leśne z przewagą borów i lasów mieszanych o dobrze rozwiniętym podszycie i runie. W zimie pokarm stanowią głównie igły drzew iglastych, a także pędy i pąki krzewów i drzew iglastych. Latem menu urozmaicone jest o jagody i inne owoce leśne, nasiona, owady i ziarna zbóż.

Głowacica (Hucho hucho) - gatunek słodkowodnej ryby z rodziny łososiowatych. Jest największą rybą tej rodziny. W Polsce występuje w Czarnej Orawie, Popradzie, Dunajcu, Sanie, Rabie, Skawie, Sole, Kłodzkiej, Bobrze, Gwdzie. Występuje również w czorsztyńskim zbiorniku zaporowym. Liczebność polskiej głowacicy to ok. 1500–2000 dorosłych osobników. Głowacica to nocny i bardzo aktywny drapieżnik. Zamieszkuje wody zimne dobrze natlenione, szybko płynące o kamienistym lub żwirowym dnie. Może żyć nawet w lekko zanieczyszczonych wodach. Głowacica osiąga 80 do 100 cm długości, wagę 5–10 kg. Ciało ma wydłużone, wrzecionowate, okrągłe w przekroju, głowę dużą, lekko spłaszczoną, z szeroko wyciętym otworem gębowym sięgającym poza krawędź oka. Ma od 4 do 8 hakowatych zębów umieszczonych w jednym rzędzie. Głowacica ma dużą płetwę tłuszczową, natomiast pozostałe płetwy są dość małe. Płetwa ogonowa jest wyraźnie karbowana. Łuski bardzo drobne. Grzbiet brązowawy lub zielonkawoszary, boki jaśniejsze z miedzianym połyskiem, brzuch biały. Na bokach liczne, nieregularnie rozmieszczone, małe, ciemne plamki.. Głównym pokarmem głowacicy są ryby takie jak płoć, jaź, jelec, kiełb, kleń oraz łososiowate. Zjada również owady, bezkręgowce, żaby, małe ssaki i ptaki wodne. Jest typem samotnika.

Gadożer zwyczajnym (Circaetus gallicus) to duży ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych. Zamieszkuje rozległe, wilgotne lasy, głównie stare kompleksy sosnowe w otoczeniu których znajdują się otwarte tereny podmokłe. Zamieszkuje południową i środkową Europę, zachodnią i południową Azję aż po Indie oraz północno-zachodnią Afrykę. Jest gatunkiem wędrownym przylatującym do Polski w kwietniu i maju. Na terenie naszego kraju prawdopodobnie znajduje się ok. 10 par lęgowych tego gatunku. Żyją one głównie na wschodzie kraju w rejonie Puszczy Białowieskiej, Sandomierskiej i Augustowskiej, w Bieszczadach i na Bagnach Biebrzańskich. Ptak ma barwę brązowo-brunatną, spód jasny, niemal biały z drobnymi plamkami układającymi się w brunatne, poprzeczne pręgi. Ma dużą i okrągłą głowę co odróżnia go od podobnego myszołowa. W powietrzu jego lot charakteryzuje się długim szybowaniem na rozpostartych skrzydłach lub zawisaniem nad ziemią. Żywi się niemal wyłącznie płazami i gadami. Poluje również na węże dochodzące do 2 metrów długości, głównie żmije zygzakowate i zaskrońce, Uzupełnienie diety mogą stanowić ssaki, ptaki i owady. Gadożer objęty jest ochroną gatunkową ścisłą. Uznany jako skrajnie zagrożony przez niewielką liczność i zmiany środowiska wywoływane osuszaniem terenów podmokłych.

Dzierzba rudogłowa (Lanius senator) zamieszkuje głównie Europę Południową od Pirenejów przez Półwysep Apeniński, Sycylię i inne śródziemnomorskie wyspy. W Europie Zachodniej i Środkowej areał jej występowania przebiega przez Polskę i rejon Dunaju. Poza Europą spotykana jest także w zachodniej Afryce. W Polsce, głównie w centrum, na południu i wschodzie kraju (Małopolska, Wielkopolska i Mazowsze), gnieździ się ok. 10 par. W całej Europie Środkowej populację dzierzby rudogłowej szacuje się na 75 - 150 par lęgowych. Ptak o dość okrągłej sylwetce, dużej głowie i z długim ogonem. Na wierzchu głowy rdzawobrązowa czapeczka sięgając na kark oraz czarna maska obejmująca czoło. Spód ciała biały. Podobnie jak dzierzba czarnoczelna, żywi się głównie owadami i drobnymi kręgowcami. Gatunek ten jest zagrożony wyginięciem poprzez intensyfikację rolnictwa, zarastaniem nieużytków i likwidacją zadrzewień. W Polsce chroniony.

Dzierzba czarnoczelna (Lanius minor) to gatunek zamieszkujący wschodnią i południową Europę, Turcję i środkową Azję po Kaukaz i Syberię. W Polsce stwierdzono do tej pory zaledwie ok. 10 par na kilku stanowiskach głównie na wschodzie kraju. Ptak ten na głowie posiada szeroką czarną maskę, u samca większą niż u samicy i sięgającą na czoło. Wierzch ciała popielaty, gardło białe, a spód z wyraźnym różowym nalotem. Na czarnym skrzydle jedno białe lusterko. Ogon czarny z białymi obrzeżami. Gatunek ten zasiedla tereny rolnicze z niską roślinnością i z bogatą strukturą - brzegi pól, skraje starych lasów, śródpolne kępy drzew, zadrzewienia śródpolne, Żywi się jedynie pokarmem zwierzęcym (owadami, ślimakami, gryzoniami, ptakami i jaszczurkami. W Polsce gatunek ten objęty jest ochroną prawną, zagrożony utratą siedlisk poprzez intensyfikację rolnictwa, zarastaniem nieużytków i likwidacją zadrzewień śródpolnych.

Bekasik (Lymnocryptes minimus) to ptak wędrowny z rodziny bekasowatych. Występuje w pasie od południowo – wschodniej części Płw. Skandynawskiego po wschodnią Syberię, a także obserwuje się kilka izolowanych populacji w Szwecji, płn – wsch. Polsce, na północy Białorusi oraz krajach nadbałtyckich. Upodobał sobie otwarte tereny wilgotnych łąk oraz roślinności szuwarowej nad akwenami wodnymi, dlatego w Polsce jego gniazdowanie stwierdzono jedynie na Bagnach Biebrzańskich. Długość ciała bekasika szacuje się w przedziale 19 – 23 cm. Rozpiętość skrzydeł wynosi ok. 36 – 40 cm, a waga jedynie 30 – 105 g. Ubarwienie złożone z barw brunatnych, czarnych i żółtych jest tak doskonale maskujące, że ptak może być niezauważalny nawet z bliskiej odległości. Od innych bekasów różni się czarnozielonymi pasami na grzbiecie i podwójną beżową brwią. Dziób ma barwę żółtą z zabarwionym na czarno końcem. Jest ptakiem trudnym do obserwacji, ale niepłochliwym. Żywi się owadami i ich larwami, a także wodnymi bezkręgowcami i nasionami roślin. W Polsce jest gatunkiem ściśle chronionym, a szczególnym zagrożeniem dla jego występowania jest osuszanie terenów podmokłych.

Suseł moręgowany (Spermophilus citellus) jest średniej wielkości gryzoniem z rodziny wiewiórkowatych. Gatunek ten zamieszkuje tereny Europy Środkowej i Wschodniej. Wielkość susła to ok. 19-23 cm. przy wadze rzędu 240-340 gr. Ma puszysty, krótki ogon długości ok. 8 cm. Futro w części grzbietowej ma barwę żółto-szarą, a na brzuchu, szyi i klatce piersiowej szaro-rudą. Sierść w sposób charakterystyczny u tego gatunku tworzy gęsto ułożone poprzeczne prążki. Susły żyją w koloniach liczących zazwyczaj od 20 do 200 osobników. Prowadzą dzienny tryb życia, a ich dobowa aktywność zmniejsza się jesienią. Od października do marca zwierzęta te zapadają w sen zimowy budząc się co kilkanaście dni. Suseł moręgowany żywi się głównie zielonymi częściami roślin i nasionami. Czasami zjada także owady, a tylko w wyjątkowych przypadkach jego jadłospis wzbogacają jaja i pisklęta ptaków. W Polsce susła moręgowanego uznano za gatunek „zanikły lub prawdopodobnie zanikły” i objęto ścisłą ochroną gatunkową. Obecnie na terenie kraju prowadzi się jego reintrodukcję, a hodowla prowadzona jest w ogrodach zoologicznych w Poznaniu i Opolu.

Strepet (tetrax tetrax) to średniej wielkości ptak z rodziny dropi. Gatunek ten zamieszkuje w południowo-zachodniej i południowo-wschodniej Europie, północno-zachodniej Afryce i środkowo-zachodniej Azji. W Polsce sporadycznie gniazdował do początków XX wieku, a obecnie dość rzadko zalatuje. Zamieszkuje stepy, suche łąki i uprawy z niską roślinnością. Ptak ten jest najmniejszym z dropi. W okresie godowym samiec ma wierzch głowy płowobrązowy z ciemnymi plamkami, boki głowy szaropopielate, szyję czarną z dwoma białymi pasami, górnym w kształcie litery "U", a dolną w formie półobroży. W sezonie lęgowym samiec głośno tupie nogami, wydając okrzyki i podskakując pionowo w górę na 1-2 m. Długość ciała strepeta to średnio ok. 40-50 cm, przy rozpiętości skrzydeł rzędu 85 cm i wadze między 600, a 900 gram. Jego pokarmem są zwykle zielone części roślin, a także owady i drobne kręgowce. Strepet na terenie Polski objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.

Siewka złota (Pluvialis apricaria) to ptak z rodziny sieweczkowatych, mniejszy od czajki, krępa budowa, krótka szyja i dziób, nogi średniej długości. W szacie godowej policzki, gardło, przód szyi, pierś i brzuch czarne z białą otoczką dookoła, oddzielającą ją od żółtozłotego wierzchu ciała, nakrapianego ciemnymi plamkami. W szacie spoczynkowej mają jasny spód. Szyja i pierś żółtawe, a pozostała część biała. W Europie występuje w Skandynawii, na Islandii i Wyspach Brytyjskich, spotykana jest także w krajach bałtyckich i na Białorusi. Jeszcze w XIX wieku wyprowadzała lęgi na Pomorzu, ale od kilkudziesięciu lat nie stwierdzono gniazdowania tego gatunku w Polsce. Jest spotykana jedynie podczas przelotów, niekiedy w stadach liczących kilkaset sztuk. Żywi się owadami, innymi drobnymi bezkręgowcami oraz jagodami. Siewki złote żyją parami, składają jaja w gnieździe na ziemi w okresie kwiecień - lipiec. Pisklakami opiekują się wspólnie. Młode siewki rozwijają się bardzo szybko i już po miesiącu od wylęgnięcia zaczynają latać. Po okresie lęgowym przebywają na polach, pastwiskach i łąkach.

Sęp płowy (Gyps fulvus) to ptak z rodziny jastrzębiowatych. Gatunek zamieszkuje góry południowej Europy i południowo zachodniej Azji, Bliskiego Wschodu, Półwyspu Arabskiego, Iranu i północnej Afryki. W Polsce sęp płowy gnieździł się w Pieninach i Tatrach. Ostatni lęg w Pieninach zanotowano w 1914 roku. Obecnie ptak ten zalatuje do Polski jednak jego pojawy są nieregularne i nieliczne. Sęp jest największym ptakiem drapieżnym spotykanym w naszym kraju. Rozpiętość jego skrzydeł to 260–280 cm, a średnia wysokość to ok. 100 cm. Dorosłe ptaki osiągają wagę 7 kg. U gatunku tego nie występuje dymorfizm płciowy. Charakterystycznymi cechami sępa płowego jest naga głowa i wygięta szyja pokryta popielatym puchem. Wierzch ciała ma barwę szarorudą, a pióra lotek i sterówek są czarne. Pożywienie sępów stanowi głównie padlina, choć w przypadku jej braku ptaki te mogą polować na żywą zdobycz. Za pokarmem sępy mogą przemierzać znaczne odległości, a podczas żerowania panuje wśród sępów swoista hierarchia. W Polsce ptak ten objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.

Pustułeczka (Falco naumanni) jest ptakiem z rodziny sokołowatych. Zamieszkuje południowo-wschodnią część Europy. W Polsce ptak ten dawniej sporadycznie wyprowadzał lęgi, a spotykany był na terenie kraju. Obecnie zalatuje do Polski i to tylko wyjątkowo. W ciągu minionych 25 lat w Polsce obecność pustułeczki odnotowano zaledwie 6 razy. Jest to gatunek trudny do rozróżnienia od pokrewnej i większej pustułki. W porównaniu z nią jest smuklejsza, ma węższe i bardziej spiczaste skrzydła oraz krótszy ogon z dłuższymi środkowymi piórami. Samiec ma bardziej popielatą głowę oraz jasne szpony dzięki którym ptak ten nazywany był niegdyś "bialoszponem". Pustułeczka waży średnio około 150-200 gram. Rozpiętość jej skrzydeł sięga 60-70 cm przy średniej długości ciała 30 cm. Gatunek ten zasiedla tereny ciepłe, suche łąki i otwarte, słabo zagospodarowane rolniczo pola, gdzie znajduje się duża ilość owadów. Gniazdo zakłada w dziupli spróchniałego drzewa, rzedziej w szczelinach skalnych czy wieżach budynków. Pożywienie pustułeczki to głównie duże owady, czasem gryzonie. Nigdy jednak nie poluje na ptaki. Tak sprecyzowany rodzaj pokarmu sprawia, że z powodu jego braku w zimie ptak ten musi migorwać do Afryki. Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. W Polskiej Czerwonej Księdze uznany za wymarły.

Pardwa mszarna (Lagopus lagopus) – to średniej wielkości ptak z rodziny kurowatych. Pardwy te dorastają do ok. 40 cm długości. Rospiętość ich skrzydeł to ok 60-65 cm, a masa ciała często dochodzi do 600 g. Wiosną i latem upierzenie tej pardwy jest brązowo-brunatne, przy czym podbrzusze pozostaje białe. Zimą ptaki przepierzają się całkowicie na biało. Dziób krótki, mocny, nogi całkowicie opierzone. Gatunek ten rozmnaża się na przełomie maja i czerwca. Samica składa tylko jeden lęg (do 12 jaj). Gniazdo buduje na ziemi, wykopuje dołek, wyściela go suchymi częściami roślin. Pożywienie to głównie części roślin - pąki, jagody, nasiona, a w okresie letnim także bezkręgowce. Ptak ten występuje licznie w Skandynawii, gdzie jest ptakiem łownym. Zasiedla głównie wrzosowiska i mszary. Na terenie Polski (w jej obecnych granicach) Pardwa mszarna gniazdowała prawdopodobnie jeszcze w XVI wieku. W XIX wieku dwukrotnie notowano ten gatunek w północno-wschodniej Polsce. W naszym kraju znaleziono jednak liczne ślady występowania tego gatunku w osadach pochodzących z plejstocenu. Obecnie w Polsce jest uznawana za gatunek wymarły.

Nur czarnoszyi (Gavia arctic) – wędrowny ptak wodny. Środowiskiem jego życia są otwarte zbiorniki wody stojącej np. jeziora, zbiorniki zaporowe, stawy hodowlane, duże rzeki i wybrzeża. Gniazda są lokowane na lądzie, w bezpośrednim sąsiedztwie dużych, głębokich jezior, nawet ubogich w ryby. Zbudowane są niedbale z traw, mchu i liści w postaci małego kopca, mogą unosić się na wodzie lub na małej wyspie. Nury dobierają się w pary na lęgowiskach i zazwyczaj pozostają sobie wierne przez całe życie. Szata spoczynkowa zimą ma szarobrązowy wierzch ciała, a spód biały. Szata godowa z wierzchem głowy i tyłem szyi popielatymi. W czasie godów mają na szyi dużą prostokątną czarną plamę, a na jej bokach i piersiach czarno-białe pasy. Na czarnych plecach widnieją dwie duże plamy poprzecinane czarnymi paskami na łopatkach. W każdej szacie widać białe pole w tylnej części ciała. Charakterystyczne jest też białe zakole z tyłu głowy. Samiec i samica nie różnią się upierzeniem. Nur czarnoszyi jest doskonale przystosowany do pływania dzięki łapom opłetwowanym aż do pięt i nieruchomym goleniom. Dziób ma szary, krótki i mocny. Nury żywią się głównie rybami, rzadziej wodnymi bezkręgowcami morskimi i słodkowodnymi oraz żabami. Gatunek ten objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.

Norka europejska (Mustela lutreola) to ssak z rodziny łasicowatych. Norki osiągają 35-45 cm długości i wagę 0,5-1,5 kg. Budową ciała norka europejska przypomina tchórza jest jednak od niego mniejsza. Norki posiadają białe łatki na pyszczku, które są charakterystyczne dla każdego osobnika. Norki europejskie jednak częściej niż amerykańskie mają białe łatki także na górnej wardze. Norki prowadzą głównie nocny tryb życia. Żyją głównie nad brzegami rzek i strumieni leśnych, a także na rozlewiskach i terenach bagnistych. Bardzo rzadko osiedlają się nad brzegami jezior. Pokarm norek stanowią gryzonie, ptaki oraz ich jaja i pisklęta, raki, owady, a nawet pokarm roślinny. Bardzo ważnym elementem diety są ryby. Ostatnie wiarygodne stwierdzenie norki europejskiej na terenie naszego kraju pochodzi z 1926 roku z okolic Elbląga. Obecnie norka europejska występuje w kilku izolowanych populacjach w Rosji, Białorusi, Estonii, na Ukrainie, na Kaukazie, w zachodniej Hiszpanii i północnej Francji. Jedynym miejscem, gdzie można w Polsce zobaczyć żywe norki europejskie jest Wielkopolski Ogród Zoologiczny w Poznaniu, gdzie hoduje się je w ramach międzynarodowego programu restytucyjnego. Według Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt gatunek w Polsce ma status zanikłego na terenie kraju.

Krzyżodziób sosnowy (Loxia pytyopsittacus)to ptak zamieszkujący północną Europę głównie na obszarze wokół Bałtyku. W Polsce gniazdował nielicznie na północy kraju, obecnie rzadko zalatuje. Spotyka się go pojedynczo lub w niewielkich grupach zalatujących ze wschodu. Krzyżodziób sosnowy jest podobny do krzyżodzioba świerkowego, ale jest od niego większy. Ma także bardziej krępą sylwetkę, grubszą szyję i większą głowę z płaskim czołem. Dziób krzyżodzioba jest charakterystycznie skrzyżowany co umożliwia mu wyłuskiwanie nasion z twardych szyszek sosny. Krzyżodziób sosnowy zamieszkuje głównie bory sosnowe a także lasy mieszane z dominującym udziałem sosny. Pożywienie tego gatunku stanowią głównie nasiona sosny, a także świerka. Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową. W kraju uznaje się go za gatunek wymarły.

Kobczyk (Falco vespertinus ) to ptak drapieżny z rodziny sokołowatych. W Polsce obecnie ptak ten jest gatunkiem przelotnym, podczas gdy dawniej był ptakiem sporadycznie lęgowym. Widywany od kwietnia do października. Gatunek ten żywi się większymi owadami i tylko sporadycznie w swoim menu sięga po drobne gryzonie, płazy, gady i ptaki. Gniazduje zwykle w opuszczonych gniazdach srok, wron, gawronów lub w dużych dziuplach, czasem w norach i na półkach skalnych. Kobczyk jest ptakiem średniej wielkości. Jego średnia długość to ok 30 cm., a rozpiętość skrzydeł to ok. 60-70 cm. W Polsce ptak ten objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.

Karliczka (Porzana pusilla) to gatunek małego ptaka wodnego z rodziny chruścieli. W Polsce ptak ten jest bardzo rzadko spotykany, przy czym osobniki spotykane w naszym kraju najprawdopodobniej do Polski zalatują. Niegdyś karliczka gnieździła się na Śląsku. Prawdopodobnie ostatnie widziane u nas osobniki obserwowano pod Janowem Lubelskim, jednak nie są to informacje potwierdzone naukowo stąd właśnie przyjmuje się, że gatunek ten do Polski sporadycznie zalatuje. Karliczka jest ptakiem średniej wielkości. Jej długość to ok. 15-20 cm, a rozpiętość skrzydeł od 20 do 35 cm., przy wadze w granicach ok. 55 g. Jest to gatunek żyjący wyłącznie na leżących w pobliżu wody okresowo zalewanych łąkach porośniętych turzycami. Pożywieniem karliczki są głównie owady, a w niewielkim stopniu także zielone części roślin. W Polsce karliczka objęta jest ochroną gatunkową.

Jesiotr zachodni (Acipenser sturio), był największą rybą występującą do niedawna w polskich wodach. Prawdopodobnie w średniowieczu jesiotr zachodni został wyparty ze zlewni Bałtyku przez podobny gatunek, jesiotra ostronosego, występującego głównie w Ameryce Północnej. Obecnie jesiotr zachodni występuje w przybrzeżnych wodach Europy od wybrzeży Hiszpanii po północną część Norwegii, w Morzu Północnym, Bałtyku, Morzu Śródziemnym i Morzu Czarnym. Ciało jesiotra zachodniego jest silnie wydłużone – rekinowate. Pokryte jest pięcioma rzędami kostnych płytek biegnącymi wzdłuż ciała. Płetwa grzbietowa jest przesunięta daleko ku tyłowi, górny płat płetwy ogonowej wydłużony. Głowa silnie wydłużona zakończona długim ryjem, posiadającym w spodniej części u nasady stosunkowo niewielką, pozbawioną zębów paszczę. Dorosłe osobniki dorastają do 3-4 m długości i ok 300-400 kg. Masy. Tarło jesiotr zachodni odbywa od kwietnia do końca sierpnia w rzekach o kamienistym dnie niekiedy daleko od ujścia. Samica składa wówczas od 800 tys. do ok 2,5 mln ziaren ikry co nierzadko stanowi 20% masy jej ciała. Pokarmem tego gatunku najczęściej fauna denna, którą wygrzebuje z miękkiego podłoża ryjowatym pyskiem. Gównie są to mięczaki, skorupiaki, a także larwy owadów i niekiedy drobne ryby. W Polsce jesiotr zachodni ma status gatunku zanikłego.

Jaszczurka zielona - (Lacerta viridis) to gad z rodziny jaszczurkowatych. Jest to jedna z większych jaszczurek zamieszkujących Europę. W Polsce dorasta średnio do ok. 30 cm długości przy czym na południu Europy jej wielkość sięga nawet 40 cm. Niemal 2/3 długości tej jaszczurki stanowi ogon. Typowo ubarwione samce są trawiastozielone, często bogato nakrapiane czarnymi plamkami. Samice są szarozielone pokryte nieregularnymi ciemnymi plamkami z jasnymi liniami wzdłuż grzbietu. Jaszczurki te występują dość rzadko i spotykane są zarówno na nizinach jak i w górach (do ok. 2000 m.n.p.m.). gatunek ten preferuje miejsca nasłonecznione i suche. Najczęściej spotykana jest na różnego typu zboczach porośniętych trawą i krzewami, zamieszkuje także brzegi lasów i pól uprawnych, ale także wydmy. W Polsce gatunek notowany do ok.1970 roku. Sporadyczne dane o jego występowaniu po roku 1970 nie są udokumentowane naukowo stąd, według Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt (z 2001 r.), gatunek ma status zanikłego na terenie Polski. W Polsce jaszczurka zielona podlega ścisłej ochronie gatunkowej.

Drop (zwyczajny), drop wielki (Otis tarda) – gatunek dużego ptaka z rodziny dropi (Otididae), będący jedynym przedstawicielem rodzaju Otis. W zależności od podgatunku zamieszkuje: Otis tarda tarda – Europa Środkowa i Wschodnia; izolowana populacja na Półwyspie Iberyjskim. Osiadły: W Polsce dawniej skrajnie nielicznie gniazdował, wyginął ok. 1986 (ostatnie osobniki spotykano w Wielkopolsce).Trwają próby reintrodukcji, również w innych krajach, np. w Wielkiej Brytanii, gdzie został wytępiony około 200 lat temu. Cechy gatunku Samiec znacznie większy i cięższy od samicy, w szacie godowej ma wierzch ciała rdzawy z poprzecznym, czarnym prążkowaniem. Głowa i szyja szare, na karku i wolu rdzawa opaska. Spód i boki białe. Po bokach dzioba jasnoszare pęczki piór tworzą charakterystyczne "wąsy". Samiec w szacie spoczynkowej i samica nie mają "wąsów", a jedynie jasnoszarą plamę na podgardlu. Brak również rdzawego koloru na wolu. Samiec osiąga ostateczną szatę w 3–4 roku życia. Młodociane podobne do samicy, ale bardziej szarawe. Podgatunek azjatycki O. t. dybowski bledszy. Wymiary średnie Długość ciała ok. 85–105 cm rozpiętość skrzydeł do ok. 220 cm waga ok. 3–17 kg