Lista znaczków

Muzeum Ziemi Rawickiej powstało w 1973 r., uroczysta inauguracja jego działalności nastąpiła 13 grudnia 1973 r. Decyzję o utworzeniu muzeum podjęto w 1971 r., lecz jego uruchomienie nastąpiło po kilku latach, m.in. z powodu konieczności adaptacji pomieszczeń w zabytkowym Ratuszu. Przez 50 lat zbiory poszerzały się i obecnie w muzeum znajdują się następujące pomieszczenia ekspozycyjne: Sala Etnograficzna, Sala Dawnych Rzemiosł, Sala Bracka im. Romana Rybackiego, Sala Kadecka, Sala Portretowa, Historyczny Gabinet Burmistrza, Sala im. Stanisława Kukli, galeria wystaw czasowych. Do sal, umieszczonych na parterze budynku, prowadzi ozdobna kuta brama z motywami herbowymi miast powiatu rawickiego. Wyjątkowy projekt stworzony przez rawickiego artystę Zbigniewa Łukowiaka został zrealizowany przez Warsztaty Zasadniczej Szkoły Zawodowej pod przewodnictwem Cyryla Hamielca – ówczesnego kierownika warsztatów. Do dnia dzisiejszego brama budzi podziw, stała się symbolem i znakiem rozpoznawczym placówki. Z okazji 50-lecia rozpoczęcia działalności przez muzeum 13 grudnia 2023 r. w rawickim Ratuszu odbędzie się uroczystość jubileuszowa, podczas której zostanie zaprezentowana wystawa poświęcona historii muzeum, wystawa czasowa litografii Marca Chagalla, a także kolekcja muzealiów będących nawiązaniem do początków działalności MZR.

9 kwietnia 2016 roku, po Regionalnym Spotkaniu Kolekcjonerów w Poznaniu, zrodziła się myśl o klubie skupiającym ludzi o podobnej pasji. Takich osób, jak się okazało, na wspomnianym spotkaniu było kilku. Tematem został zainteresowany także dyrektor GOK w Komornikach, pan Antoni Pawlik, a efektem współpracy był pierwszy znaczek turystyczny - „Gmina Komorniki — Zawsze w dobrym kierunku”, którego promocja miała miejsce podczas Eko Majówki na komornickim stadionie. Od tego wszystko się zaczęło… Spotkanie założycielskie odbyło się 29.09.2016 r., od tej pory członkowie spotykali się regularnie w Sali „PIWNICA” w Komornikach. W kolejnych latach działacze klubowi, przy wsparciu Gminy Komorniki, doprowadzili do powstania kolejnych znaczków turystycznych i okolicznościowych, gdzie jeden z nich -  „Ceglany most łukowy w Wirach” uzyskał tytuł „Najładniejszego Znaczka Turystycznego 2017 roku”. Liczebność członków Klubu z roku na rok wzrastała. Klub przybrał charakterystyczną barwę w postaci żółtych koszulek, a jego przedstawiciele licznie promowali gminę i lokalne atrakcje turystyczne, pojawiając się na zlotach regionalnych, ogólnopolskich, a także międzynarodowych (w Czechach, Słowacji i na Węgrzech). Klubową tradycją stał się udział w targach turystycznych, kolejnych urodzinach oraz okolicznościowych spotkaniach „wigilijno-opłatkowych”. I tak minęło pierwszych 5 lat działalności Klubu. Jak będzie w kolejnym pięcioleciu, czas pokaże, ale mamy nadzieję, że okres ten będzie równie barwny i bogaty.

Muzeum w Praszce obchodzi 40-lecie swojej działalności. Inicjatywa powstania Muzeum pojawiła się już w 1975 r. za sprawą wybitnego polskiego archeologa, profesora Konrada Jażdżewskiego, który z Praszką związany był rodzinnie. Poprzez matkę Cecylię z Łuckich Jażdżewską spokrewniony był ze starym, praszkowskim rodem  Łuckich. Uroczystego otwarcia Muzeum dokonano 8 maja 1980 r. Pierwszym dyrektorem nowej instytucji został dr Henryk Łoś, wcześniej kierownik Działu Etnograficznego Muzeum Częstochowskiego. Muzeum w Praszce jest Samorządową Instytucją Kultury Gminy Praszka. Prezentowane  obecnie jest siedem wystaw stałych oraz wystawy czasowe. Muzeum w Praszce mieści się w zabytkowej kamienicy z przełomu XIX i XX w., usytuowanej przy Placu Grunwaldzkim – centralnym placu miasta. Budynek należał do rodziny Łuckich, pierwotnie mieściła się w nim apteka prowadzona przez Wacława i Aldonę Łuckich. Historię praszkowskiej apteki  pokazujemy na stałej wystawie pt. „W dawnej aptece”. 

W 1741 r. po zajęciu Śląska przez protestanckie Prusy, nastał w Zatoniu pastor Gottlieb Linke. Doprowadził on do wydania zgody na postawienie świątyni. Budowa rozpoczęła się i zakończyła w roku 1765. Ośmioboczny budynek miał konstrukcję szkieletową. Skromne salowe wnętrze obiegały z trzech stron empory. Po 20 latach świątynię zaczęto wyposaża w elementy świadczące o zamożności mieszkańców i właścicieli wsi. W 1795 roku Melchior von Schweinitz ufundował chrzcielnicę. Dwa lata później rozpoczął budowę późnobarokowego ołtarza, a w 1799r. powstały najstarsze na Ziemi Lubuskiej dwumanuałowe organy wykonane przez Gottloba Meinerta. Z końca XVIII wieku pochodzą również dwa późnobarokowe świeczniki korpusowe. W roku 1875 dobudowano wieżę, na której zainstalowano zegar zamówiony ze znanej manufaktury Weissa. Stopniowo wymieniano konstrukcję szkieletową poszczególnych ścian na ceglane.

Radni Miasta Kalisza uchwalili Rok 2023 Rokiem Braci Kościelniaków: Tadeusza, Mieczysława i Władysława. Inicjatywa ta zrodziła się w związku z przypadającą w bieżącym roku 30. rocznicą śmierci Mieczysława Kościelniaka, a także w uznaniu dokonań twórczych utalentowanych plastycznie braci: Tadeusza Kościelniaka (ur. 11.07.1910 w Kaliszu, zm. 14.01.1996 w Kaliszu), Mieczysława Kościelniaka (ur. 29.01.1912, zm. 5.03.1993 w Słupsku) oraz Władysława Kościelniaka (ur. 21.09.1916, zm. 13.11.2015 w Kaliszu). To 3 artyści plastycy, którzy przysłużyli się Kaliszowi i znani są nie tylko w kraju, ale też za granicą. Byli wszechstronnie utalentowanymi artystami plastykami, historykami, a także popularyzatorami wiedzy historycznej, dotyczącej nie tylko Kalisza. Szczególnie ostatni z braci poświęcił całe swoje życie dokumentowaniu, opisywaniu i promocji Kalisza oraz regionu, a także innych zakątków świata, po którym chętnie podróżował.

Unia Europejska ustanowiła rok 2021 „Europejskim Rokiem Kolei”, aby w ten sposób promować kolej jako bezpieczny i zrównoważony środek transportu. Jest to jeden z elementów wdrażanej w Unii Europejskiej polityki Europejskiego Zielonego Ładu. Państwa Unii Europejskiej widzą w kolei wielką przyszłość, jako nowoczesny i ekologiczny środek transportu. Również Polska wpisuje się ten program, remontując liczne linie kolejowe oraz przez produkcję nowoczesnego taboru. Na okolicznościowym znaczku turystycznym, który został wydany z tej okazji widnieje nowoczesny spalinowy zespół trakcyjny typu 223M produkowany przez PESA Bydgoszcz,  zwany bardzo często Pesa Link, czy po prostu linkiem, a na polskich kolejach oznaczony jako autobus szynowy SA139. Jest on eksploatowany w Polsce (Polregio, Koleje Dolnośląskie i Koleje Wielkopolskie), również w Czechach (České dráhy) oraz w Niemczech (Niederbarnimer Eisenbahn i Deutsche Bahn).

Św. Klemens Maria Hofbauer (1751-1820) urodził się w Tasowicach na czeskich Morawach. Ojciec był Czechem, a matka Niemką. Gdy miał 7 lat zmarł jego ojciec. Ubóstwo rodziny spowodowało, że od najmłodszych lat podjął pracę jako piekarz. Stąd jest patronem piekarzy. Później był pustelnikiem we Włoszech. Kiedy poczuł głos powołania do kapłaństwa powrócił do kraju, celem zdobycia wykształcenia. Aby zdobyć pieniądze na kształcenie powrócił do pracy jako piekarz. Następnie podjął wyższe studia na uniwersytecie wiedeńskim cały czas myśląc o kapłaństwie. Ze względu na antyklerykalny józefinizm w Austrii wyjechał do Rzymu, gdzie spotkał redemptorystów i u nich przyjął święcenia kapłańskie. Był pierwszym obcokrajowcem u redemptorystów. Pierwszą fundację założył w Warszawie przy kościele św. Benona. Tam pracował 21 lat zakładając szkoły, sierocińce, troszcząc się o ubogich. Nieprzychylność zlaicyzowanych władz spowodowała wyrzucenie redemptorystów z Warszawy. Następnym miejscem jego pracy był Wiedeń. Był niezmordowany w konfesjonale i na ambonie. Zdołał skupić koło siebie grupę inteligencji wiedeńskiej, która później przyczyniła się do odrodzenia religijnego w Austrii.

Św. Gerard Majella,  włoski redemptorysta (1726-1755) to charyzmatyczny brat zakonny. Jego pełne wiary życie obfitowało w wiele cudów i nadzwyczajnych wydarzeń. Matki, zwłaszcza w stanie błogosławionym, doświadczają mocy św. Gerarda. Dlatego też, włoskie matki podjęły starania, by ogłosić go ich patronem. Nazywany jest też „świętym od szczęśliwych porodów”. Wiele szpitali włoskich swoje oddziały porodowe poświęca św. Gerardowi. Św. Gerard jest też patronem dobrej spowiedzi. Jako brat zakonny nie mógł spowiadać, lecz potrafił jak nikt inny przygotowywać do godnego i owocnego przeżycia spowiedzi. Wspaniale potrafił dodać odwagi do przezwyciężenia wstydu i lęku przed spowiednikiem. Miejscem kultu św. Gerda jest Materdomini na południu Włoch, natomiast w Polsce w kościołach redemptorystów: w Krakowie, Lubaszowej, Tuchowie, Szczecinie, Szczecinku, Toruniu, Skarżysku-Kamiennej, Zamościu i Bardzie, a poza kościołami redemptorystów w Gliwicach i Rzeszowie. Aby jeszcze bardziej przybliżyć postać tego świętego i jednocześnie uczcić jego życie i działalność, w Warszawskiej Prowincji Redemptorystów od 1 stycznia do 31 grudnia 2019 roku we wszystkich kościołach, wspólnotach i instytucjach redemptorystów przeżywany jest Rok św. Gerarda Majelli.

Decyzją Rady Miejskiej Kalisza ustanowiono rok 2017 rokiem wybitnego podróżnika Stefana Szolc – Rogozińskiego. Pozwoliło to nadać obchodom godny charakter, a tym samym przypomnieć i spopularyzować dokonania kaliskiego podróżnik w 135. rocznicę jego wyprawy.

Stefan Szolc – Rogoziński to polski podróżnik i badacz Afryki, zwłaszcza Kamerunu, od 1885 roku członek Królewskiego Towarzystwa Geograficznego w Londynie. Urodził się w Kaliszu 14 kwietnia 1861 roku. W wieku 12 lat rozpoczął naukę w niemieckiej szkole we Wrocławiu. Wbrew woli ojca, wstąpił jako ochotnik do Akademii Marynarki Wojennej w Kronsztadzie, gdzie dwa lata później zdał egzamin i otrzymał stopień oficera. Wkrótce wypłynął w pierwszy rejs do Władywostoku, rok później także do Paryża, gdzie został przyjęty do Paryskiego Towarzystwa Geograficznego. Liczne życiowe perypetie doprowadziły go w końcu do Kamerunu, gdzie kupuje wyspę i w  1882 roku zakłada polską kolonię, którą już po dwóch latach przejmują Anglicy, a później Niemcy. Oprócz badań wybrzeża Kamerunu i dorzecza rzeki Mungo odkrył jezioro Barombi Mbo. 12 grudnia 1884 roku zdobywa najwyższy szczyt Kamerunu – Fako (4095 m n.p.m.). Podczas kolejnego pobytu w kraju, ożenił się po czym powrócił do podróżowania odwiedzając w latach 1892-1893 Egipt. Z nadzieją na kolejne wyprawy trafił w końcu do Paryża, gdzie w wieku 35 lat (1 grudnia 1896 roku) zginął tragicznie pod kołami samochodu.

Budynek dworca kolei warszawsko-wiedeńskiej, w Żyrardowie został wybudowany ok. 1922 roku, w stylu dworkowym, na podstawie projektu pracowni sekcji architektonicznej Wydziału Drogowego Warszawskiej Dyrekcji Kolejowej. Dworzec ten zaliczany jest do grupy budynków powstających w miejsce zniszczonych obiektów kolejowych w okresie I wojny światowej. Budynkowi dodają uroku kolumny w stylu jońskim, zdobione szczyty i wieża wieńcząca jego środkową część. Ta swojska forma, symetryczny plan i detale ściśle nawiązują do baroku. Wewnątrz dworca kolejowego można dostrzec kaflowe piece, które dawniej służyły do ogrzewania dworcowych pomieszczeń.

Stacja kolejowa w Zawierciu jest jednym z największych dworców kolejowych w województwie śląskim. 1 grudnia 1847 przez Zawiercie przejechał pierwszy pociąg. Został uruchomiony jednotorowy ruch prowadzący z Częstochowy do Ząbkowic, natomiast w roku 1881 otworzono ruch dwutorowy z Koluszek do Ząbkowic. Pierwszy budynek dworca był drewniany, a po 1872 roku pasażerowie mogli już korzystać z murowanego obiektu stacyjnego. Na początku XX wieku pojawił się pomysł budowy nowego dworca projektu Czesława Domaniewskiego, który był głównym architektem kolei warszawsko-wiedeńskiej. Podczas I wojny światowej budynek został doszczętnie spalony. Dworzec kolejowy odbudowano, przez długi czas był tylko jeden peron, a obiekt dworca w małym miasteczku był jednym z nielicznych budynków, który miał walory reprezentacyjne.

Pierwszy budynek dworca kolejowego w Skierniewicach wzniesiono w 1875 roku, w stylu neogotyku, z wnętrzami neoklasycystycznymi. Połączono styl gotyku angielskiego z gotykiem ceglanym. We wnętrzu dworca zachowały się różne malowidła z lat 50. XX w., które prezentują różne prace fizyczne, a także kulturę, czy sztukę. Obok dworca kolejowego powstały również obiekty jak: parowozownia, stacja węzłowa, magazyny, szpital, tartak, a także huta szkła. W latach 70. XIX w. dworzec zyskał przeznaczenie jedynie do obsługi cara i jego gości, nieopodal stacji został wybudowany nowy obiekt dworca miejskiego, istniejący i użytkowany do dziś (dworzec „cesarski” został zniszczony w 1945 roku). Jako ciekawostkę, warto wspomnieć, iż zgodnie z akcją toczącą się w powieści Bolesława Prusa „Lalka”, przy dworcu w Skierniewicach Stanisław Wokulski próbował popełnić samobójstwo. Chcąc upamiętnić to literackie wydarzenie w 2010 roku odsłonięto na dworcu pomnik Wokulskiego.

Początki dworca w Piotrkowie Trybunalskim sięgają połowy XIX wieku (1846 r.), kiedy to wybudowano go w ramach kolei warszawsko-wiedeńskiej (zwanej również drogą żelazną warszawsko-wiedeńską). W 1914 roku w obiekcie wybuchł pożar, na szczęście udało się odzyskać aktualny kształt dworca kolejowego już w latach 1915-1922. Na terenie kolejowym zostały zbudowane liczne obiekty obsługi ruchu kolejowego. Najważniejsze z nich to: budynek dworca, lokomotywownia, budynek spedycji towarowej, a także administracyjne, magazynowe. Większość z nich znajduje się na liście obiektów zabytkowych, a obecnie pełnią inne funkcje, najczęściej handlowe. 

Data otwarcia stacji kolejowej w Myszkowie sięga 1883 roku. Budynek dworca zaliczany jest do kategorii dworców regionalnych. Jego powstanie jest ściśle powiązane z budową kolei warszawsko-wiedeńskiej (rozpoczęcie budowy 1848 r.), która do Myszkowa dotarła w roku 1854. Nowo wybudowania linia kolejowa była jednotorowa, drugi tor powstał w późniejszym czasie. Stacja kolejowa z dworcem i bocznicą to namacalny dowód istnienia przemysłu w Myszkowie i właściwie jedyny, który zapoczątkował rozwój miasta.

Dworzec w Grodzisku Mazowieckiem został wybudowany w latach 1922-1924, na bazie projektu Romualda Millera, w stylu dworku polskiego. Budynek dworca posiadał alkierz, podcienie, dwuspadowy dach, kolumny oraz poczekalnię, która z czasem została zamurowana.  W 1972 roku budynek dworca został wpisany do rejestru zabytków. Był to jeden z pierwszych przystanków Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej.

Urodziła się 29 maja 1610 roku w Świdnicy, a zmarła 22 sierpnia 1664 roku w Byczynie. Światowej sławy kobieta astronom, wymieniana dzisiaj jednym tchem obok takich postaci jak Kopernik, Kepler czy Galileusz. W 1650 r. wydała swoje największe dzieło „Urania propitia”  będące uzupełnieniem i uproszczeniem tablic rudolfińskich Jana Keplera. Prowadziła korespondencję z wybitnym astronomem Janem Heweliuszem, który ją rozsławił pisząc o niej do profesorów francuskich i krakowskich. Sławna stała się w XVIII w., a za swoje dokonania naukowe nazwana została Śląską Pallas. Maria mieszkała w Kamienicy pod Złotym Chłopkiem (Rynek 8) i już od najmłodszych lat przejawiała wiele talentów oraz niebywale bystrą umysłowość. Mimo to Marię jako dziewczynkę rodzice zaczęli  wdrażać do spraw gospodarstwa domowego i prac ręcznych.  Za zgodą rodziców przysłuchiwała się także wykładom udzielanym jej bratu. Znała siedem języków, interesowała się malarstwem, muzyką, astrologią, historią, matematyką i medycyną. W 1630 roku Maria poznała Eliasa von Löwen, uznanego matematyka, z którym połączyły ją nie tylko wspólne zainteresowania naukowe, ale także małżeństwo. Dzięki Eliasowi Cunitia zajęła się najważniejszym problemem ówczesnej astronomii, jakim była zapoczątkowana przez Kopernika debata nad budową Wszechświata. Wspólnie z dachu kamienicy „Pod Złotym Chłopkiem" dokonywali obserwacji planet Wenus i Jupitera. Na jej cześć nazwano jeden z nielicznych kraterów uderzeniowych na Wenus – Cunitz. Na ścianie kamienicy gdzie mieszkała i prowadziła swoje obserwacje, zamontowano pamiątkową tablicę, a przed Muzeum Dawnego Kupiectwa ustawiono rzeźbę na ławeczce. Niestety nie zachował się żaden wizerunek Marii, a rzeźba na świdnickim Rynku jest jedynie wizją artystyczną autora.

Pałac wzniesiony z inicjatywy majora Emila Krackera von Schwarzenfelda w latach 1864-1867 ukształtowany został w stylu neorenesansu. Architektura 150-letnie­go dziś pałacu nie uległa zmianom od czasu jego budowy. Niewielkich przekształceń do­konano wewnątrz rezydencji po 1945 roku, wprowadzając wtórny podział pomieszczeń. Budowla założona jest na rzucie wydłużonego prostokąta z licznymi przyległościami. Bry­ła rozczłonkowana, w partii korpusu dwukondygnacyjna, na wysokim podpiwniczeniu, nakryta jest czterospadowym dachem, nad którym wznoszą się smukłe kominy z dekora­cyjnie wykonanymi koronami. Przyległe do krótszych boków aneksy, piętrowy i partero­wy, zakończone są tarasami. Wewnątrz zachowały się elementy zabytkowego wystroju – sztukaterie, stolarka i balustrada klatki schodowej.  Na uwagę zasługuje również wieża z tzw. latarnią. Okolicznościowy znaczek wydany został z okazji obchodów 150-lecie istnienia pałacu w Przytoku, a przedstawia widok pałacu od strony parku, który założony został 
w 1792 r.

Wydanie ZO jest współfinansowane ze środków otrzymanych z Urzędu Marszałkowskiego Województwa Lubuskiego w ramach realizacji zadania publicznego pt. "Promowanie turystyki i krajoznawstwa w woj. lubuskim poprzez realizację celów Programu Rozwoju Lubuskiej Turystyki do 2020 r.". Projekt został napisany przez członków Stowarzyszenia Miłośników Przytoku.

Kaliskie Towarzystwo Wioślarskie powstało w 1894 r. Od pierwszego dnia istnienia było związane z Kaliszem, odgrywając ważną rolę w życiu miasta, jego mieszkańców, ale i całej Wielkopolski. W 1919 roku z inicjatywy kaliszan powstaje  Polski Związek Towarzystw Wioślarskich, który był pierwszą w Polsce organizacją o zasięgu ogólnopolskim. Działalność KTW sprawia, że wioślarstwo staje się najpopularniejszą dyscypliną sportową w Kaliszu. W czasie II wojny światowej członkowie KTW ukrywali majątek towarzystwa oraz jego liczne pamiątki. Dzięki temu już w marcu 1945 roku można było wznowić treningi. W sekcji wioślarskiej KTW wychowało dwóch olimpijczyków. W 1962 roku powstaje sekcja kajakowa wychowując kolejnego olimpijczyka oraz wielu mistrzów i reprezentantów kraju. Kaliskie Towarzystwo Wioślarskie jest jedną z najstarszych organizacji sportowych w Polsce, a swą działalnością zapisało się złotymi zgłoskami w życiu Kalisza i jego mieszkańców. Z okazji jubileuszu 125-lecia istnienia KTW, wydany został niniejszy znaczek okolicznościowy, który ma przybliżyć działalność towarzystwa, być pamiątką fascynującej historii, a być może i pretekstem do rozpoczęcia wioślarskiej przygody.

Znaczek Okolicznościowy wydany w ramach corocznych obchodów urodzin wieży widokowej na szczycie Wielkiej Sowy. To już dwunasta odsłona imprezy, której od 2013 roku (z trzyletnią przerwą) towarzyszy wydanie specjalnego znaczka okolicznościowego. W tym roku świętowanie 117. urodzin wieży na szczycie Wielkiej Sowie odbędzie się w sobotę 27 maja od godziny 19:00. Na miejscu przewidziano tradycyjny poczęstunek, drobne pamiątki, a dla pierwszych gości prezentowany właśnie znaczek upamiętniający wyżej opisane wydarzenie. Przewidziane jest także ognisko, śpiew turystycznych pieśni i doskonała atmosfera. Wyjątkowo w tym roku, z powodu trwającego remontu wieży, nie będzie możliwe nocne podziwianie widoków z jej szczytu. Dojście na szczyt Wielkiej Sowy możliwe jest wszystkimi wyznaczonymi szlakami turystycznymi.

Przystanek kolejowy Bardo Śląskie leży na linii kolejowej nr 276 Wrocław – Międzylesie. Linię tę budowano etapami w latach 1871 – 1875. Do Barda kolej dotarła w 1872 r. Stację wybudowano w Przyłęku obecnie Bardo Przyłęk (do 1945 r. nazwa Wartha Frankenberg). W Bardzie przez dwa lata budowano tunel kolejowy, więc pociągi z Wrocławia dojeżdżały tylko do stacji Bardo Przyłęk. Pierwszy pociąg próbny przejechał przez Bardo do Kłodzka 16.08.1873 r.  Jednak dopiero od 1874 r. regularnie zaczęły jeździć pociągi najpierw do Kłodzka, a później do Międzylesia. Ponieważ stacja kolejowa Bardo Przyłęk jest znacznie oddalona od centrum Barda, dla wygody mieszkańców, turystów i pielgrzymów przybywających do sanktuarium Matki Bożej Bardzkiej w 1905 roku wybudowano przystanek kolejowy Bardo Śląskie. Duży wkład, również finansowy w budowę tego przystanku mieli kustosze sanktuarium czyli zgromadzenie redemptorystów. Do dziś zachowały się przedwojenne drewniane wiaty, zabytkowa kładka nad torami oraz budynki stacyjne. W roku 2020 r., w 115. rocznicę powstania tego przystanku trwa gruntowny remont zabytkowych wiat peronowych. Z tego przystanku kolejowego można dojechać bezpośrednio do Poznania, Zielonej Góry, Gliwic, Warszawy, Kudowy Zdr. i Pragi, a niebawem również do Olsztyna i Gdyni.

W tym roku 113. urodziny wieży widokowej na szczycie Wielkiej Sowy odbędą się 25 maja. Tego też dnia od godziny 19:00 na polanie pod wieżą zapłonie ognisko, przy którym każdy turysta będzie mógł upiec kiełbaskę, posiedzieć w gronie turystów, a także w blasku gwiazd rozkoszować się widokiem wieży nocną porą. Za drobną opłatą każdy będzie miał niepowtarzalną okazję doświadczyć nocnego wejścia na szczyt wieży, z której o tej porze rozciągają się niedostępne zwykle widoki miejscowości położonych wokół Gór Sowich. Na pierwszych zdobywców wieży organizatorzy przewidzieli pamiątkowy znaczek turystyczny ufundowany przez CKiT w Walimiu. Na uczestników urodzin czekać też będzie kiełbaska na ognisko, którą tradycyjnie funduje Ośrodek Wypoczynkowy "Rzeczka" oraz Schronisko Górskie "Orzeł".

Znaczek Okolicznościowy wydany w ramach corocznych obchodów urodzin wieży widokowej na szczycie Wielkiej Sowy. To już szósta edycja okolicznościowego znaczka, który urodzinom wieży towarzyszy od  2013 roku. W roku bieżącym uroczystości świętowania 112 urodzin wieży, odbędą się 26 maja wieczorem (godz. 19:00), na polanie pod wieżą. W ramach atrakcji dla uczestników spotkania urodzinowego przewidziano ognisko z kiełbaskami i oczywiście znaczek okolicznościowy. Podobnie jak w latach ubiegłych nie zabraknie również śpiewu turystycznych piosenek i dobrej turystycznej atmosfery.

Znaczek Okolicznościowy wydany w ramach corocznych obchodów urodzin wieży widokowej na szczycie Wielkiej Sowy. W roku 2017 uroczystości urodzinowe odbyły się 27 maja wieczorem (godz. 19:00), na polanie pod wieżą. Znaczek to jedna z wielu atrakcji jakie przewidziano w ramach urodzin. Oprócz tego na miejscu zapłonęło ognisko, na którym można było usmażyć kiełbaski. Organizator przewidział ponadto różne zabawy oraz śpiew piosenek turystycznych. Atmosfera jak zwykle wyśmienita i urodzinowa.

Znaczek Okolicznościowy wydany w ramach corocznych obchodów urodzin wieży widokowej na szczycie Wielkiej Sowy. W roku 2016 uroczystości urodzinowe odbyły się 21 maja wieczorem (godz. 19:00), na polanie pod wieżą. Znaczek to jedna z wielu atrakcji jakie przewidziano w ramach urodzin. Oprócz tego zapewnione były kiełbaski, różne zabawy i śpiew piosenek turystycznych, a na zakończenie spotkania także pokaz sztucznych ogni.

24 maja 2015 r. zapraszamy wszystkich miłośników Znaczków Turystycznych i turystyki na 109 urodziny wieży widokowej na szczycie Wielkiej Sowy – najwyższego wzniesienia Gór Sowich 1015 m n.p.m. Wśród atrakcji na miejscu przewidziane są konkursy i śpiew piosenek turystycznych, a także pokaz sztucznych ogni. Z okazji urodzin wieży na Wielkiej Sowie, po raz trzeci, wydano Znaczek Okolicznościowy, który dostępny będzie w dniu imprezy dla wszystkich jej uczestników.