Lista znaczków

Wieża Bramy Górnej w Głuchołazach to jeden z elementów pierwotnych obwarowań miejskich. Obwarowania w Głuchołazach powstały ok. 1350 roku. Mury miejskie pierwotnie miały 5 m wysokości i 2 m grubości. Brama górna ma ok. 25 metrów wysokości. Została zbudowana ok. 1600 roku na polecenie wójta Głuchołaz. W tym też czasie ozdobiono ją renesansową attyką ze strzelnicami, a w 1903 roku dobudowano ceglany hełm. Jeszcze w XIX wieku tuż przy wieży istniała brama, w której siedział celnik pobierający opłaty za towary wwożone do miasta. Obecnie na szczycie wieży widnieje metalowa chorągiewka w kształcie głowy kozy i jest to pamiątka nie istniejącego już ratusza. Aktualnie wyremontowana wieża została udostępniona zwiedzającym. Na jej szczycie znajduje się punkt widokowy z widokiem na same Głuchołazy jak i okolicę.

Nyska Droga św. Jakuba została wyznaczona w 2010 roku. 100 kilometrowa trasa prowadzi od Jakubowej Studni w Głuchołazach, przez Nysę, Pakosławice, Kopice, Lewin Brzeski do Skorogoszczy, gdzie łączy się z Drogą św. Jakuba Via Regia. U podnóża Góry Parkowej w Głuchołazach, nieopodal szlaku, znajduje się OW Czerwony Kozioł - miejsce szczególnie przyjazne pielgrzymom i osobom zainteresowanym jakubową drogą. W 2012 roku na terenie ośrodka odsłonięto pomnik św. Jakuba. Rzeźba powstała dla upamiętnienia XXX Rocznicy Aktu Europejskiego, ogłoszonego przez Jana Pawła II w Santiago. Autorem figury wykonanej z piaskowca jest znany artysta rzeźbiarz Marian Krzysztof Lewczak. Obok monumentu stoi słupek kilometrowy, określający odległość z Głuchołaz do Santiago de Compostela – 3506 km.

Bystrzyca Kłodzka – miasto królewskie, dzieło średniowiecznej urbanistyki. Na przełomie XIII/XIV w. na szerokiej, piaskowcowej terasie między dwiema rzekami założono miasto, które mimo wojen, pożarów, klęsk zachowało pierwotny układ z całym niemal systemem fortyfikacji. W pasie fortyfikacji średniowiecznych wybudowano dwie główne bramy wzmocnione basztami. Do Wrocławia i Kłodzka prowadziła droga przez Bramę Kłodzką, a Brama Wodna (zwana wcześniej Dolną) prowadziła na południe w kierunku Czech. Była także obronną siedzibą Wójtostwa. BRAMA WODNA z pocz. XIV w. kamienna, wzmocniona ze względów strategicznych, nadbudowana wieżą z krenelażem i ostrosłupowym hełmem ceglanym z 1508 r. Przelot bramy zamykała od zewnątrz żelazna, spuszczana na łańcuchach krata. W pomieszczeniach wieży pobierano opłatę za wjazd do miasta. Na przełomie 2012 i 2013 r. przeszła gruntowny remont i adaptację na cele kultury i turystyki.

Muzeum Filumenistyczne w Bystrzycy Kłodzkiej jest jedynym muzeum w Polsce, w którym gromadzone są eksponaty dotyczące ognia. Nazwa muzeum związana jest z dziedziną nauki, jaką jest filumenistyka. Wyraz ten oznacza kolekcjonowanie etykiet i opakowań zapałczanych oraz przedmiotów związanych z metodami niecenia ognia, przede wszystkim takimi jak suche patyki, krzesiwa metalowe i skałkowe, różnego rodzaju zapałki oraz zapalniczki. Muzeum mieści się w dwóch budynkach wzniesionych w latach 1821-1823 w stylu klasycystycznym. Mieściły się w nich kościół ewangelicki i przykościelna szkoła ewangelicka. Niestety zaraz po powstaniu oba  budynki zniszczył pożar, a ich odbudowa trwała do 1825 r. Po II wojnie światowej budynek kościoła był nieużytkowany aż do lat 60., kiedy to postanowiono przeznaczyć go na siedzibę nowopowstającego muzeum. Otwarcie Muzeum Filumenistycznego nastąpiło 19 lipca 1964 r. z inicjatywy mieszkańców Bystrzycy Kłodzkiej, przedstawicieli fabryki zapałek oraz Towarzystwa Miłośników Bystrzycy Kłodzkiej. W Muzeum w stałej sprzedaży znajdują się ekskluzywne zapałki pamiątkowe w wyjątkowych opakowaniach. Muzeum Filumenistyczne od lat współpracuje z polskimi filumenistami, a także z polskimi producentami zapałek.

Międzylesie – stare sudeckie miasteczko, przez które w I i II wieku n.e. wiódł słynny szlak bursztynowy, położone w południowym krańcu Rowu Górnej Nysy, pomiędzy Masywem Śnieżnika od wschodu a Górami Bystrzyckimi od zachodu. W 1315 r. miasto przeszło we władanie rodziny Globosów, którzy przyczynili się do jego rozkwitu, budując potężny zamek z masywną Czarną Wieżą. Okres wojen husyckich doprowadził do poważnych zniszczeń, jednak mimo licznych kataklizmów Międzylesie ciągle się odbudowywało. W XIX w. miasto wzbogaciło się o szpital, szkołę, połączenie kolejowe. Istniała tu główna komora celna hrabstwa kłodzkiego, trak, 7 wytwórni tabaki, fabryka betonów, dachówek i firan.

Pierwotny zamek w Międzylesiu powstał w XIV wieku w miejscu dawnego grodziska. Był siedzibą rycerskiego rodu Glaubitzów i został zniszczony w czasie wojen husyckich. W latach 1580-1590 na miejscu zamku wzniesiono renesansowy dwór. Do dwóch istniejących skrzydeł dobudowano następne dwa - południowe i wschodnie. Pod koniec XVII wieku dwór został powiększony o nową część barokową. Budowlę powiększono o nowe dwa skrzydła i mur, zamykający nowo powstały dziedziniec. W XIX wieku obiekt odrestaurowano. W 1945 roku zamek został opuszczony tuż przed nadciągającą Armią Czerwoną, a pozostawione przez byłych właścicieli wyposażenie zostało rozgrabione. W późniejszych latach wnętrza zamku adaptowano na cele kolonijno-wczasowe. W roku 1972 w wyniku pożaru miasta spłonęła część renesansowa zamku. Na początku bieżącego stulecia nowy właściciel zamku przeprowadził remont skrzydła barokowego, które zaadaptował na restaurację i pokoje hotelowe.

Schronisko im. Zbigniewa Fastnachta – jest położone we Wschodnich Sudetach w masywie Śnieżnika na wysokości 1218 m n.p.m Schronisko na Śnieżniku jest jednym z najstarszych schronisk w Polsce. Okolice schroniska są najlepszym punktem widokowym w całych Sudetach. Przy sprzyjającej pogodzie w promieniu 100 kilometrów można dostrzec Śnieżkę, wieże Wrocławia, Ołomuńca itp. W 1950 r. budynek stał się własnością PTTK. Schronisko dysponowało wtedy 63 miejscami. W latach osiemdziesiątych schronisko gruntownie zmodernizowano i wyremontowano dzięki uporowi Zbigniewa Fastnachta. Był on dzierżawcą schroniska od 1982 roku, zapisał się w historii tego regionu jako prawdziwy miłośnik gór i przyjaciel ludzi. Zmarł 16 maja 2001 r. W uznaniu jego zasług schronisku nadano jego imię.

Ogród Bajek w Międzygórzu położony jest na wysokości 780 m n.p.m. Założony został tuż po I wojnie światowej przez pracownika leśnego Izydora Kriestena, który z dużą wyobraźnią tworzył bajkowe postacie z korzeni drzew, szyszek, kory i umieszczał je koło swego domu. Oprócz samych bajkowych postaci Kriesten urządził tam ogród z wieloma gatunkami drzew i krzewów ozdobnych. Po II wojnie światowej ogród uległ częściowemu zniszczeniu i dewastacji. Opiekę nad nim na przestrzeni kilku dziesięcioleci sprawowały osoby prywatne a później także harcerze z Poznania, którzy ogród odbudowali i umieścili w nim nowe eksponaty. Po 1981 roku ogród na skutek zaprzestania nad nim opieki ponownie uległ dewastacji i zniszczeniu. Dopiero działacze Oddziału PTTK w Międzygórzu, którzy w 1985 roku przejęli obiekt dokonali jego odbudowy. Uroczyste otwarcie ogrodu po odbudowie nastąpiło 14 września 1986 roku. Obecnie ogród jest popularnym celem spacerów zarówno dla dzieci jak i towarzyszących im dorosłych.

Kiedy w 1839 roku Marianna Orańska po raz pierwszy odwiedziła  Międzygórze ze swoim mężem Albrechtem stało tu zaledwie kilka skromnych chałup. Zauroczona tym miejscem postanowiła przekształcić je w popularną miejscowość turystyczną wyglądem przypominającym miejscowości górskie Tyrolu i Szwajcarii. Wkrótce potem powstały tu okazałe budynki, gospoda, a także ścieżki spacerowe i tarasy wokół wodospadu na Wilczce. W 1858 roku na zboczu góry Toszek z polecenie Marianny Orańskiej wybudowano okazałą, modrzewiową willę swym charakterem nawiązującą do domku myśliwskiego. Obiekt został wpasowany w zbocze dając przepiękny pejzaż na całą okolicę. Ze względu na swoje historyczne zaszłości obiekt należy do najbardziej znanych i najchętniej odwiedzanych w całym masywie Śnieżnika. W przeszłości dworek określany był także mianem letniego pałacyku księcia Albrechta – syna Marianny Orańskiej. 

Największy i najwyższy wodospad w Masywie Śnieżnika, drugi co do wysokości w Sudetach. Powstał na linii uskoku tektonicznego, skąd rzeka Wilczka spada z 22 m do kotła i dalej płynie wąskim wąwozem zwanym kanionem amerykańskim, którego pionowe skały osiągają nawet 25 m. Wokół wodospadu rośnie piękny, stary las mieszany i wznoszą się malownicze skałki. Wodospad wraz z najbliższym otoczeniem objęte są od 1958 roku ochroną i tworzą rezerwat przyrody „Wodospad Wilczki”. Teren rezerwatu przystosowany jest do zwiedzania. Nad wodospadem znajduje się mostek, a wokół niego wyznaczono ścieżki oraz schodki prowadzące do tarasów widokowych, tak by można było oglądać wodospad i wąwóz z każdej strony.

Średniowieczna Osada Górnicza to bardzo dokładna replika dawnej osady górniczej. Park usytuowany jest w bezpośrednim sąsiedztwie Kopalni Złota, a znajdujące się w nim kopie urządzeń zbudowane zostały z zachowaniem ich oryginalnych rozmiarów na podstawie średniowiecznych rycin Georgiusa Agricoli. Wszystkie z prezentowanych w parku urządzeń działają, o czym może przekonać się każdy turysta biorąc udział w prezentacjach działania średniowiecznych maszyn. Zwiedzanie Parku można spokojnie określić jako podróż w czasie, a turyści dodatkowo natrafiają na pełen tajemnic i strachów podziemny tunel, który kończy się wizytą w Chacie złotostockiego Kata. Dodatkową atrakcją tego miejsca są częste wizyty zawodowych kowali, garncarzy czy przedstawicieli innych zawodów niegdyś spotykanych w tego typu wioskach. Średniowieczna Osada Gónicza w Złotym Stoku jest jedyną tego typu atrakcją w Europie. Tak bogaty zbiór replik oraz dbałość o dokładność ich odtworzenia replik sprawia, że znajdzie tu dla siebie coś ciekawego zarówno turysta dorosły jak i dzieci.

Zasoby wód termalnych bijących w Lądku Zdroju wykorzystywane są w leczeniu już od XIII w. Tak długa historia kuracji uzdrowiskowej upoważnia Lądek Zdrój do określenia miasta jako najstarszego uzdrowiska w Polsce. Liczne lądeckie źródła, potrafią ukoić zmęczone ciało, a także dostarczyć organizmowi energii i sił witalnych. Ponadto Lądek kusi swym malowniczym położeniem. Miasteczko otoczone jest bogatymi i urokliwymi kompleksami leśnymi, okolone łagodnymi wzgórzami oraz rozległymi łąkami. Tak korzystne ukształtowanie terenu oraz wdzięczny charakter miasta sprzyjają wypoczynkowi i zapraszają do odwiedzin.

Jedlina-Zdrój to miejscowość uzdrowiskowa położona w dolinie pomiędzy zalesionymi wzgórzami pasma Gór Wałbrzyskich i Sowich. Ze względu na górski klimat Jedlina-Zdrój posiada doskonałe warunki do prowadzenia terenoterapii - metody rehabilitacji polegającej na połączeniu ćwiczeń fizycznych z oddechowymi stosowanej w terenie. Do dyspozycji kuracjuszy jest więc sześciokilometrowy Szlak Uzdrowiskowy, na trasie którego znajdują się polany oddechowe, platformy widokowe i obiekty sportowe. Dodatkowo od 25 kwietnia 2015 roku po raz pierwszy w Jedlinie-Zdroju odbędą się „Uzdrowiskowe Wędrówki”. Zaprezentowane zostaną nowe trasy do wędrówek pieszych: trasa Gór Wałbrzyskich (ok. 14 km), trasa przyrodniczo-historyczna (ok. 9 km) oraz trasa uzdrowiskowa (ok. 2 km). Motywem przewodnim wszystkich tras jest górująca nad Jedliną-Zdrojem góra Borowa będąca najwyższym szczytem Gór Czarnych i całych Gór Wałbrzyskich (854 m n.p.m.). Szczyt Borowej zaliczany jest do Korony Sudetów i Korony Sudetów Polskich.

Długopole-Zdrój to niewielkie, położone z dala od miejskiego zgiełku, urocze sudeckie uzdrowisko. Miejscowość położona jest w zacisznej i malowniczej dolinie o zalesionych zboczach u stóp Gór Bystrzyckich nad Nysą Kłodzką. Panujący tu łagodny klimat śródgórski, wiele słonecznych dni, zmienność ciśnienia cząstkowego tlenu i czystość górskiego powietrza wpływają korzystnie na czynność układu krążenia, układu oddechowego i czynność krwiotwórczą. Przebywający tu Goście, w ciszy spokojnej doliny i w miłej, rodzinnej atmosferze odzyskują zdrowie i siły, a także chętnie wracają do Długopola, i często – jak mówią - we wdzięcznej pamięci zachowują to niezwykłe miejsce. Warto spróbować...

Muzeum w Ziębicach istnieje od 1931 r. i aż do lat 70-tych XX w. było typowym muzeum regionalnym gromadzącym pamiątki z Ziębic i okolic. W latach siedemdziesiątych ziębickie muzeum przyjęło nazwę i specjalizację Muzeum Sprzętu Gospodarstwa Domowego, ale starało się łączyć funkcję muzeum specjalistycznego i regionalnego. Od 2023 r. zgodnie z charakterem swoich zbiorów i ekspozycji stałej, zmieniło nazwę na Muzeum Domu Śląskiego. Swoje bogate i różnorodne zbiory muzeum prezentuje na 10 stałych ekspozycjach. Można u nas obejrzeć zarówno dawne sprzęty mieszczańskiego gospodarstwa domowego jak i zbiory rzemiosła artystycznego oraz sztuki śląskiej, a także pamiątki z dziejów Ziębic i Ziemi Ziębickiej. Na ekspozycji zaaranżowano dawne pomieszczenia domowe jak m.in. kuchnia, salonik mieszczański biedermeier, gabinet barokowy czy salon mieszczański z przełomu XIX i XX w. poświęcony artystom Marcie i Josephowi Langerom. Siedzibą muzeum jest zabytkowy budynek ratusza miejskiego. Obecny budynek ratusza pochodzi z 1890 r. i jest już trzecim z kolei, wszystkie ulokowane były w tym samym miejscu.

Złoty Stok to malownicze miasteczko, położone u podnóża Gór Złotych. Posiada ponad 1000 letnią historią górnictwa złota dzięki czemu Złoty Stok jest najstarszym ośrodkiem górniczo-hutniczym w Polsce. Oprócz zasobów w postaci atrakcji turystycznych takich jak Kopalnia Złota, Leśny Park Przygody, Średniowieczny Park Techniki czy Naturalny Staw Kąpielowy, Złoty Stok oferuje malownicze szlaki turystyczne, ciekawe i liczne zabytki, rozbudowaną sieć tras rowerowych i spacerowych w pięknej krajobrazowej scenerii, a także szereg imprez sportowo- rekreacyjnych, które corocznie ściągają po kilkaset uczestników. Dodatkowo liczne obiekty sportowe pozwalają na w pełni aktywny wypoczynek.

To doskonałe miejsce dla osób ciekawych historii, aktywnych oraz chcących wypocząć dobrze się bawiąc. To miejsce, w którym zapisana jest historia z X wieku. Wtedy odbywały się pierwsze prace wydobywcze w okolicach Złotego Stoku. Kopalnia oferuje mnóstwo atrakcji, dzięki którym każdy spędzi miło czas. Zapraszamy również do skorzystania ze wspaniałej kuchni polskiej. Zwiedzanie Sztolni Gertruda, chodnik Śmierci i spotkanie z gnomem, oraz jedyny w Polsce podziemny wodospad to tylko kilka atrakcji jakie spotkaja Państwo w podziemnej Trasie Turystycznej. Koniecznie trzeba zobaczyć, obowiazkowy punkt pobytu na Ziemi Kłodzkiej i Ząbkowickiej.

Kościół pocysterski nad Nysą Kłodzką wzniesiony w latach 1686-1704 wg projektu Michała Kleina. Od XIII w. Bardo stało się ośrodkiem kultu maryjnego. Pielgrzymi przybywali do słynącej z cudów figury Matki Boskiej z Dzieciątkiem – Strażniczki Wiary. W późnobarokowym zespole ciekawa jest świątynia z kształcie trójnawowej, emporowej bazyliki bez transeptu. Organy stworzył F. J. Eberhardt. Obok kościoła postawiono budynki klasztorne, gdzie do 1810 r. przebywali cystersi. Na początku XX w. straż przy cudownej figurze objęli Redemptoryści. Obecnie w klasztorze istnieje małe muzeum związane z historia kultu maryjnego w Bardzie. 4 lipca 2009 kościół podniesiono do godności bazyliki mniejszej oraz przyłączono obiekt do Szlaku Sakralnej Sztuki Barokowej im. Michaela Willmanna.

Przełom Bardzki - to odcinek Nysy Kłodzkiej, od ujścia Ścinawki do Barda. Rzeka w tym miejscu przeciska się przez Góry Bardzkie, pięcioma meandrami, odkrywając miejscami skały, na wysokość do kilkunastu metrów i tworzy dolinę o głębokości ok. 150 m. W 2010 roku w miejscowości Bardo otwarta została pierwsza przystań wodna na Nysie Kłodzkiej, dzięki niej każdy jest w stanie poznać uroki rzeki w górach Bardzkich. Proponujemy przepłynięcie Przełomu Bardzkiego na Nysie Kłodzkiej, jednego z najpiękniejszych miejsc w naszym kraju, odcinka na tyle wyjątkowego, iż doceniło to już kilkadziesiąt tysięcy osób.

UWAGA! Przez cały rok znaczek dostępny w Pałacu Ławica k. Kłodzka.

Pałac w Kamieńcu Ząbkowickim to perła architektoniczna Dolnego Śląska i najlepszy przykład architektury neogotyckiej. Został wybudowany w pierwszej połowie XIX wieku z inicjatywy królewny Marianny Orańskiej na podstawie projektu architekta Karla Schinkla, a po jego śmierci plany realizował jego uczeń – młody architekt Ferdynand Martius. Kamień węgielny pod budowę pałacu położono 15 października 1838 roku, a w kwietniu 1839 roku, rozpoczęto prace przy wznoszeniu rezydencji. W pałacu znajdowało się ponad 100 większych i mniejszych pomieszczeń. W jednym z nich tak zwanej jadalni znajdowały się dwa ogromne freski Wesele w Kanie oraz Uczta Baltazara. Zakończenie budowy pałacu nastąpiło w 1872 roku, jednakże drobne prace przy obiekcie, jak również umeblowanie pałacu trwały do 1902 roku. Po II wojnie światowej rozpoczęła się dewastacja i rozkradanie pałacu, a to co pozostało zniweczył pożar, który wybuchł 22 stycznia 1946 roku. Przez lata pałac niszczał, aż do momentu, kiedy w 1984 roku wydzierżawiono go Panu Włodzimierzowi Sobiechowi, który starał się odbudować obiekt. Po jego śmierci od 2012 roku pałac powrócił pod bezpośredni zarząd Gminy Kamieniec Ząbkowicki. Dzięki inwestycjom, jakie są w nim prowadzone obiekt nabiera nowego blasku i od maja 2013 roku jest udostępniony do zwiedzania dla turystów.

Pierwsza wzmianka dotycząca ząbkowickiego ratusza pochodzi z pierwszej połowy XIV wieku. Już wtedy był to budynek murowany i posiadał także wieżę, pod którą mieściło się wówczas więzienie. Na przestrzeni wieków, głównie za sprawą kilku pożarów i najazdu husytów ratusz kilkakrotnie był odbudowywany. Obecna budowla ratusza pochodzi z lat 1862 – 1864 i jest to szósty obiekt stojący w tym miejscu. Wieża ratuszowa ma 72 metry wysokości i wyraźnie góruje nad miastem będąc jednocześnie charakterystyczną jego budowlą. We wnętrzu wieży znajdują się dzwony wybijające kwadranse i godziny. Wnętrze ratusza wyróżnia się ciekawym układem przestrzennym i oryginalną klatką schodową, a także bogatym zdobieniem. Obecnie w Ratuszu mieści się Urząd Stanu Cywilnego i Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy.

Sztandarowy zabytek miasta, duma, wizytówka i chluba Ząbkowic Śląskich, druga krzywa wieża w Europie, zaraz po włoskiej Pizie. Jest to najwyższa krzywa wieża w Polsce (34 m), a jej odchylenie od pionu wynosi 2,14 metra. Obecnie pełni ona funkcję punktu widokowego. Wieża została zbudowana jako miejska dzwonnica. Nie wiadomo dlaczego uległa przechyleniu. Powszechnie uważa się, że przyczyną mogły być wstrząsy tektoniczne, które odnotowano 15 września 1590 roku. Nie wyklucza się również, że przyczyną pochylenia było rozmoknięcie gruntu, które spowodowało osiadanie fundamentu. Pokonując 139 stopni można zobaczyć Ząbkowice Śląskie i okolice ze szczytu korony – panorama jest niezapomniana! Przy okazji ważnych wydarzeń w mieście udostępniania jest do zwiedzania także w nocy – z lampionami. W sezonie turystycznym czynna jest codziennie od godz. 09.00 do 18.00. Bilet ulgowy w cenie 3,00 zł, bilet normalny: 6,00 zł.

Jest unikatowym obiektem w skali dziedzictwa kulturowego Europy i jedną z najważniejszych atrakcji Dolnego Śląska. W chwili powstania (1763-1785) należała do najnowocześniejszych tego typu fortyfikacji w Europie. Największy podziw budził i nadal budzi potężny Donjon, jeden z najciekawszych obiektόw fortyfikacji epoki nowożytnej. W jego wnętrzu mieściło się 3,756 żołnierzy, olbrzymie zapasy amunicji, opału i żywności. Rozległość tego systemu i jego lokalizacja pozwala zaliczyć twierdzę do największych gόrskich założeń obronnych Europy.

Średniowieczna wieża dzierżoniowskiego ratusza zbudowana jest na planie kwadratu. Na początku XVII w. dzięki cechowi tkackiemu uzyskała piękną balustradę z herbem miasta i godłem Habsburgów. W posadzkę wmurowana jest zagadkowa płyta astrologiczna o nieznanym datowaniu. Na wieży od południowej strony znajduje się kopia zaginionej w latach 80. postaci z bębenkiem, upamiętniająca legendarnego dobosza ratującego miasto z opresji podczas oblężenia przez wojska szwedzkie. Wchodząc na wieżę ratuszową podziwiać można galerię przedwojennych fotografii miasta, obejrzeć mechanizm zabytkowego zegara z 1882 r. W dolnej części wieży znajduje się warsztat, który jest rekonstrukcją XIV-wiecznej Mennicy Miejskiej. Można w nim samodzielnie wybić kopię halerza z 1352 roku z inicjałami MCR (Moneta Civitas Rychbach) na awersie i dolnośląskim orłem na rewersie. Cennik biletów na wieżę: bilet normalny – 2 zł, bilet ulgowy – 1 zł.

Wielka Sowa (1015 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Gór Sowich w Sudetach Środkowych, należy do Korony Gór Polski. Na szczycie znajduje się wysoka na 25 metrów kamienna wieża widokowa wybudowana w roku 1906. Z racji położenia w środkowej części Sudetów jest wspaniałym punktem widokowym. W drugiej połowie XIX wieku zainicjowano budowę pierwszej drewnianej wieży widokowej na wierzchołku góry. Jej uroczyste oddanie do użytku odbyło się w lipcu 1886 roku. Drewniana konstrukcja przetrwała jednak tylko do 1904 roku. Budowę trwałej kamienno-żelbetowej wieży rozpoczęto w lipcu 1905 roku, a jej uroczyste otwarcie, które odbyło się 24 maja 1906 roku, zgromadziło tłumy ludzi. Na tarasie widokowym podziwiano panoramy od Śnieżnika po Śnieżkę. Wizerunek wieży stał się symbolem Pieszyc, znajduje się w herbie tego miasta.