Lista znaczków

Znaczek wydany z okazji dziewiątego Ogólnopolskiego Spotkania Kolekcjonerów Znaczków Turystycznych, które jest dorocznym świętem kolekcjonerów znaczków turystycznych z całej Polski, jak również okazją do spotkania turystó i kolekcjonerów z innych państw czyli z Czech, Słowacji oraz Węgier. W roku 2020 z powodu panującej epidemii, wywołanej przez koronawirusa SARS-CoV-2, spotkanie nie może odbywać się w tradycyjnej formie i dlatego ma ono symboliczny charakter jako spotkanie internetowe realizowane w formie dyskusji w naszych mediach społecznościowych. I jak przystało na znaczek okolicznościowy, także ten nietypowy krążek posiada symbole adekwatne do sytuacji. Główną grafikę znaczka stanowi tym razem rysunkowa postać koronawirusa, który ma twarz zasłoniętą maseczką i jak widać nie bardzo jest zadowolony z tego, że musi się bronić przed innym wirusem o nazwie „znaczkoza”.

Znaczek wydany z okazji IV Spotkania Kolekcjonerów Znaczków Turystycznych, które miało miejsce 10 października 2015 roku w Ośrodku Wypoczynkowym "Czerwony Kozioł" w Głuchołazach.

Znaczek wydany z okazji III Spotkania Kolekcjonerów Znaczków Turystycznych, które odbyło się w dniu 11.10.2014 roku w Stacji Turystycznej Jurajska w Domaniewicach.

Po raz trzeci Oddział Miejski PTTK w Skarżysku-Kamiennej organizować będzie Maraton Pieszy „Nad Kamienną” na dystansie 50 kilometrów. Celem maratonu pieszego jest propagowanie sportowego trybu życia, aktywnego odpoczynku oraz umożliwienie uczestnikom z terenu całej Polski wykazania się wytrzymałością w marszu, umiejętnością sprawnej orientacji w terenie oraz poznania walorów i piękna ziemi świętokrzyskiej, a zwłaszcza powiatu skarżyskiego. Maraton to impreza dwudniowa. Pierwszy dzień przeznaczony jest na pokonanie dystansu 50 km i wieczorny odpoczynek przy ognisku wypełniony opowieściami z trasy, wspomnieniami z innych maratonów oraz śpiewami przy akompaniamencie gitary. Limit czasu na pokonanie dystansu wynosi 13 godzin. W drugim dniu po gorącym śniadaniu, następuje uroczyste wręczenie medali, dyplomów i upominków. Bazą naszego maratonu jest Ośrodek Wypoczynkowy w Rejowie. Tradycja organizowania marszów długodystansowych jest bardzo bogata w województwie świętokrzyskim i trwa już 30 lat. Maraton jako impreza cykliczna jest wpisany na listę długodystansowych imprez turystyczno – rekreacyjnych regionu świętokrzyskiego „Superpiechur Świętokrzyski”.

Znaczek wydany z okazji II Spotkania Kolekcjonerów Znaczków Turystycznych, które odbyło się w dniu 12.10.2013 roku w Schronisku Orzeł w Górach Sowich.

W 2017 roku po raz pierwszy  Oddział Miejski Polskiego Towarzystwa Turystyczno - Krajoznawczego w Skarżysku-Kamiennej zorganizował pieszy maraton na dystansie 50 kilometrów. Maraton ten zakończył się sukcesem, w związku z czym impreza doczekała się kontynuacji także w roku bieżącym. Celem Maratonu Pieszego „Nad Kamienną” jest propagowanie sportowego trybu życia, aktywnego odpoczynku oraz umożliwienie uczestnikom z terenu całej Polski wykazania się wytrzymałością w marszu, umiejętnością sprawnej orientacji w terenie oraz poznania walorów i piękna ziemi świętokrzyskiej. Ponadto w tym roku maratonowi przyświecają dodatkowe cele, którymi są: uczczenie 100 rocznicy Odzyskania Niepodległości przez Polskę, uczczenie 65-lecia powstania Oddziału Miejskiego PTTK w Skarżysku-Kamiennej, a także 20-lecia Województwa Świętokrzyskiego i Powiatu Skarżyskiego.

Znaczek został wydany z okazji pierwszego, historycznego spotkania polskich kolekcjonerów. Zapraszamy do zapoznania się z relacjami ze spotkania na http://znaczki-turystyczne.pl/spotkanie-kolekcjonerow-zt Jest w sprzedaży wysyłkowej do końca roku 2013. Liczba znaczków jest limitowana.

I Rajd Toporczyków Tęczyńskich w dniu 13 czerwca 2010r. Trasa Rajdu: MORAWICA – ZAMEK TĘCZYN. Tęczyńscy, średniowieczny polski ród możnowładczy herbu Topór. Być może wywodził się od palatyna Sieciecha, a ich domniemani przodkowie ("poronieni książęta" według Wincentego Kadłubka) mieli być właścicielami Tyńca, który skonfiskował im Kazimierz I Odnowiciel. Za panowania ostatnich Piastów oraz Jagiellonów Tęczyńscy byli najpotężniejszą rodziną w Małopolsce, wielu z nich pełniło ważne funkcje kasztelanów krakowskich i wojewodów krakowskich, posiadali ogromny majątek. Członkowie rodu działali aktywnie najpierw na rzecz zjednoczenia kraju po okresie rozbicia dzielnicowego, potem na rzecz unii z Litwą. Siedzibą rodu był zamek Tenczyn - jego budowę rozpoczął na początku XIV w. Nawój z Morawicy, a kontynuowali jego potomkowie. Od zamku tego członkowie rodu przyjęli nazwisko po przeniesieniu się tam z zamku w Morawicy.

Decyzję o budowie ogrodu podjęto w marcu 2003 roku, a w listopadzie zatwierdzono stosowną uchwałę umożliwiającą rozpoczęcie pierwszych prac. Także w listopadzie posadowiono w tym miejscu pierwsze dwa głazy – upamiętniający lokację Komornik oraz głaz ku czci Powstańców Wielkopolskich. Pierwsze pamiątkowe drzewo – dąb upamiętniający XXV-lecie Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Komornickiej posadzony został w maju 2004 roku. Ogród Pamięci w Komornikach tworzą wspomniane wcześniej głazy, a także stele poświęcone Ofiarom Golgoty Wschodu oraz weteranom walk o niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej.  Znajdują się tu także pamiątkowe drzewa głównie dęby, ale również brzoza. Pośrodku ogrodu wznosi się pamiątkowy krzyż jubileuszowy upamiętniający ofiary Katynia oraz Powstania Styczniowego. Dopełnieniem całości jest tablica informacyjna zawierająca podstawowe dane z historii Komornik oraz Ogrodu Pamięci. Wszystko to, jak napisano na tablicy, wykonano, aby przekazać wiedzę o historii Komornik przyszłym pokoleniom.

Bystrzyca Kłodzka to od 700 lat jeden z najpiękniejszych zakątków Ziemi Kłodzkiej. Obszar gminy rozciąga się między Górami Bystrzyckimi, a Masywem Śnieżnika, co czyni ją bardzo atrakcyjną turystycznie. Zróżnicowane ukształtowanie daje turystom wachlarz możliwości, od wytyczonych szlaków pieszych, rowerowych, nordic walking, biegowych i zjazdowych po wspinaczkę górską. Gmina obejmuje 38 miejscowości z czego dwie, Międzygórze i Długopole Zdrój, o znaczących walorach uzdrowiskowych. Znajdują się tu m.in. rezerwat Wodospadu Wilczki, Śnieżnicki Park Krajobrazowy, uzdrowisko i liczne źródła wód mineralnych oraz wiele innych osobliwości turystycznych i przyrodniczych. Sercem gminy jest Bystrzyca Kłodzka, Miasto Królewskie bogate w historię, kulturę i zabytki, do których prowadzi wytyczona Miejska Trasa Turystyczna. Tarasowa zabudowa miasta otoczona murami obronnymi, stanowi niepowtarzalną panoramę miasta, na długo zapadającą w pamięć turystów odwiedzających to niezwykle malownicze miejsce.

Publiczna Biblioteka Miejska w Bielsku Podlaskim została założona w roku 1928, dziesięć lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Organizatorką i długoletnią kierowniczką placówki była Raisa Miłkowska (Parfjanowicz). Biblioteka liczyła 5229 książek i była ważnym ośrodkiem kultury i oświaty oraz symbolem odrodzonego państwa, ponieważ zapewniała czytelnikom dostęp do polskich książek po wielu latach zaborów. W czasie II wojny światowej jej księgozbiór był wielokrotnie niszczony przez okupantów. Po wyzwoleniu, w roku 1944, została reaktywowana, a od 1975 roku nosi nazwę Miejska Biblioteka Publiczna w Bielsku Podlaskim. Obecnie biblioteka posiada księgozbiór liczący ponad 80 tys. woluminów, czytelnię czasopism, czytelnię internetową oraz multimedia. W ostatnich latach, głównie dzięki projektom Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego biblioteka została zmodernizowana, wyremontowana i wyposażona w nowoczesny sprzęt. Jest otwarta na potrzeby osób niepełnosprawnych, seniorów i najmłodszych czytelników, oferując oprócz księgozbioru liczne i różnorodne imprezy kulturalno-oświatowe. Obecna MBP, jako sukcesorka Publicznej Biblioteki Miejskiej w Bielsku Podlaskim obchodzi w bieżącym (2018) roku jubileusz dziewięćdziesięciolecia istnienia.

Znaczek okolicznościowy wydany z okazji 800-lecia Piotrkowa Trybunalskiego przypadającego w 2017 roku. Nieznana jest dokładna data otrzymania przez Piotrków praw miejskich. Pierwsze wzmianki o Petrecoue odnajdujemy w dokumentach Leszka Białego z 1217 roku. Za panowania Kazimierza Wielkiego rozpoczęto budowę murów miejskich, którą zakończono na początku XV wieku. W 1374 roku Piotrków został siedzibą powiatu sądowego, następnie starostwa grodowego i ostatecznie także siedzibą powiatu. W XV wieku miasto stało się miejscem zjazdów i narad o znaczeniu ogólnopaństwowym, a później także sejmów walnych. W 1493 roku podczas sejmu, który obradował w Piotrkowie, została ustalona struktura Sejmu Polskiego z podziałem na trzy izby, która funkcjonuje po dzień dzisiejszy.

Jako Sveidlervilla – wieś została wymieniona w dokumencie Jana III Droźica z 25 XI 1269 r. Miejscowość powstała z pewnością wcześniej - przy najstarszej drodze w tej części Europy – Szlaku Bursztynowym. Świadczy o tym chociażby neolityczny kamienny toporek, który w 1989 r.  młoda kobieta znalazła na skraju kartofliska. W 1366 r. wieś była jedną z pierwszych parafii na Ziemi Kłodzkiej. Dokument Jerzego z Podiebradu z 1477 r. wymienia wieś jako Stevnic Horny i Stevnic Nizny. W 1652 r. Papież Innocenty X ufundował parafii medal i ustanowił na 14 lipca odpust. W 1668 r. przyłączono do Parafii Szalejów Dolny.      Historia tego miejsca, to nie tylko czas rozkwitu, to także czas nawałnic; husyci, wojny, powodzie, zarazy, zmiany nazwy. Ostatnimi właścicielami Oberschwedeldorf była rodzina Buttner. Po 1945 roku wieś Szalejewo, stała się Szalejowem. Od pierwszego zapisu mija właśnie 750 lat.

Pierwsze ślady osadnictwa na ziemiach komornickich datowane są na ok. IX-VII tysiąclecie p.n.e. Wtedy to też tereny te zostały zasiedlane przez ludność mezolityczną zajmującą się głównie łowiectwem, zbieractwem i rybołówstwem. Pierwsze pisemne wzmianki o Komornikach pochodzą z bulli papieża Innocentego II z roku 1136, natomiast lokacja Komornik nastąpiła między rokiem 1286, a 1297. Komornickie ziemie do XIX wieku należały do biskupów poznańskich, w związku z czym były to głównie osady służebne. Rozwój własności prywatnej pojawił się dopiero podczas zaborów. Miejscem pamięci związanym z historią Komornik jest otwarty w 2003 roku Ogród Pamięci, na terenie którego znajduje się zespół steli, drzew pomnikowych i głazów upamiętniających ważne wydarzenia i osoby. Jednym z takich świadków jest głaz poświęcony lokacji Komornik, a w związku z przypadającą w tym roku 720 rocznicą tego wydarzenia, powstał znaczek okolicznościowy z wizerunkiem tego obiektu.

Anna świdnicka urodziła się w 1339 roku. Była jedynym dzieckiem Henryka świdnickiego oraz Katarzyny, a ponadto księżniczką świdnicką z dynastii Piastów, królową czeską, królową i cesarzową rzymską. Po śmierci ojca, Anna wychowywała się na dworze królewskim w Budzie. W myśl porozumienia zawartego między Bolkiem II świdnickim, stryjem i opiekunem Anny, i królem czeskim Karolem, Anna miała zostać żoną niespełna rocznego wówczas Wacława, pierworodnego syna Karola z jego drugiego małżeństwa. Niestety w ciągu dwóch lat zmarł zarówno następca tronu, jak i jego matka, i plany króla pokrzyżowały się. Chcąc wejść w posiadanie księstwa świdnicko-jaworskiego, Karol sam postanowił ożenić się z Anną. Ślub 14-letniej Anny ze starszym o 23 lata Karolem odbył się 27 maja 1353 roku w Budzie. 28 lipca 1353 roku w katedrze św. Wita w Pradze Anna została koronowana na królową czeską, a 9 lutego 1354 roku w Akwizgranie miała miejsce jej koronacja na królową rzymską. W niedzielę wielkanocną, 5 kwietnia 1355 roku w bazylice św. Piotra w Rzymie, szesnastoletnia Anna świdnicka przybrała tytuł cesarzowej rzymskiej. W 1358 roku w Pradze przyszło na świat pierwsze dziecko Karola i Anny, córka Elżbieta, która żyła 16 lat. 26 lutego 1361 roku w Norymberdze urodził się długo wyczekiwany następca tronu Wacław, późniejszy król Czech. Anna zmarła półtora roku później, 11 lipca 1362 roku, podczas narodzin drugiego syna. Miała wówczas 23 lata. Pochowana została w podziemiach praskiej katedry św. Wita.

5 sierpnia 2018 roku przypada 660. rocznica nadania Będzinowi praw miejskich przez króla Kazimierza Wielkiego. Władca ten w 1358 roku podniósł do rangi miasta na prawie magdeburskim (niemieckim) dotychczasową osadę targową. Będzin wcześniej, prawdopodobnie od lat czterdziestych XIV wieku, był miastem lokowanym na prawie polskim, gdyż najstarsza wzmianka o nim jako mieście pochodzi z 1349 roku. Natomiast lokowanie Będzina na wzór niemieckiego Magdeburga, jak w przypadku wielu środkowoeuropejskich ośrodków, wiązało się ze wzrostem przywilejów posiadanych przez miasto. Ponadto nadanie w 1358 roku Będzinowi praw miejskich związane było z budową w tym miejscu kamiennej warowni, która miała strzec polskiej granicy z państwem czeskim, a przebiegała przez linię Czarnej Przemszy. Przywilej lokacyjny zawierał nawet słowa mówiące, iż miasto lokowane jest „pod zamkiem naszym”. Również w tamtym czasie rozpoczęto tu budowę murów okalających miasto oraz prowadzących do niego bram. Pierwszym wzmiankowanym w źródłach historycznych wójtem miasta był Hinko Ethiopus. Dzięki uzyskaniu lokacji na prawie magdeburskim oraz dzięki późniejszym przywilejom Będzin mógł się rozwinąć jako prężny ośrodek gospodarczy i administracyjny w ówczesnej Rzeczypospolitej.

Książę świdnicki Bolko II Mały z dynastii Piastów, urodzony pomiędzy 1309 a 1312 rokiem, był synem księcia świdnickiego Bernarda i Kunegundy, córki Władysława Łokietka. Ze względu na swój niski wzrost uzyskał przydomek Mały. Władzę w księstwie świdnickim objął w 1326 r., a po przyłączeniu w kolejnych latach księstwa jaworskiego - Sobótki, Kluczborka, Łużyc, Siewierza, stał się najpotężniejszym księciem śląskim. Nie uznawał zwierzchnictwa czeskiego i bronił niezależności księstwa wykorzystując znajomości i tworząc sojusze z władcami Polski, Węgier i cesarzem Ludwikiem Wittelsbachem. Zmarł 28 lipca 1368 r. i został pochowany w klasztorze w Krzeszowie. Księstwo świdnicko-jaworskie dostało się w ręce Agnieszki Habsburskiej i dopiero po jej śmierci zostało połączone z Koroną Czeską jako wiano bratanicy Bolka II, księżniczki Anny. Zamek książęcy istniał w Świdnicy najprawdopodobniej już w XIII wieku i był wzniesiony na najwyższym miejscu w mieście. Spłonął w 1313 r. podczas pożaru, który strawił całe miasto, ale został odbudowany przez księcia Bernarda i stał się jednym z elementów systemu obronnego miasta. Dwieście lat później zamek spłonął ponownie i raz jeszcze został odbudowany. W 1676 r. zamek przekazano zakonowi kapucynów, którzy po jego wyburzeniu wznieśli na tym miejscu budynek klasztorny i kościół. Od 1986 roku gospodarzem tych obiektów jest Zbór Zielonoświątkowy w Świdnicy, a najcenniejszym zabytkiem i jedynym śladem po dawnym zamku jest renesansowy portal z 1537 roku.

Rok 2015 jest dla Pałacu Kultury i Nauki rokiem obchodów jego 60-lecia. Za datę urodzin pałacu przyjmuje się 22 lipca 1955 roku, pomimo iż tak jak z wieloma rzeczami dotyczącymi pałacu, tj. jego historią, czy obowiązującą nazwą, nie jest to do końca jednoznaczne. Aby zaakcentować tegoroczny jubileusz tego ważnego w przestrzeni miejskiej obiektu Zarząd Pałacu Kultury i Nauki chciałby wykorzystać okazję okrągłych urodzin PKiN do przybliżenia mieszkańcom Warszawy oraz turystom sylwetki i dziejów tego budynku. Między innymi z tego też powodu powstał Znaczek Okolicznościowy upamiętniający 60-lecie PKiN.

Znaczek wydany z okazji 54 Ogólnopolskiego Zlotu Turystów na Wielkiej Sowie. Impreza, na której dostępny był znaczek odbyła się 27/28 września 2014 roku. Organizatorami imprezy byli PTTK Oddział Ziemi Wałbrzyskiej, Komisja Turystyki Górskiej przy PTTKo/Ziemi Wałbrzyskiej, Wałbrzyski Klub Przodowników Turystyki Górskiej PTTK.

W 2019 roku Zamek Królewski w Piotrkowie Trybunalskim obchodzi 500-lecie oddania go do użytku. Rezydencja królewska Zygmunta Starego wzniesiona została przez architekta Benedykta – autora prac kamieniarskich na Wawelu oraz w Sandomierzu. Piotrkowską wieżę zbudowano na sztucznym nasypie, otoczonym fosą, do którego wchodziło się przez mostek wiodący do głównych drzwi. Trzykondygnacyjną bryłę budynku zbudowano na planie zbliżonym do kwadratu. Parter budynku był przeznaczony dla dworzan, na pierwszym piętrze znajdowały się zaś prywatne komnaty królewskie. Drugie piętro pełniło funkcję komnat reprezentacyjnych – odbywały się tu spotkania z senatorami oraz innymi dostojnikami. Dach budynku pierwotnie był dwuspadowy, a jego obecny kształt jest wynikiem późniejszych zmian. Piotrkowski zamek był oficjalną rezydencją monarszą do końca panowania Zygmunta Augusta. 500-letni zabytek był świadkiem wielu znaczących wydarzeń w historii Polski: w nim odbywały się obrady izby senackiej za czasów ostatnich Jagiellonów oraz posiedzenia Trybunału Koronnego w końcu XVI wieku. W sierpniu 1918 roku budynek przekazano Polskiemu Towarzystwu Krajoznawczemu, a cztery lata później otwarto w nim Muzeum Krajoznawcze Ziemi Piotrkowskiej. Główne obchody 500-lecia ukończenia prac budowlanych na Zamku Królewskim Zygmunta I Starego w Piotrkowie Trybunalskim zaplanowano na 21 września 2019 roku.

Dymarki Świętokrzyskie to zjawisko, pod postacią którego kryje się organizowana już po raz 50-ty impreza o tej samej nazwie. Historia „Dymarek Świętokrzyskich” ściśle związana jest z dziejami antycznymi i starożytnym hutnictwem w rejonie Gór Świętokrzyskich. Dziś "Dymarki Świętokrzyskie" to, trwający od 1967 roku, spektakl łączący wiedzę historyczną, z elementami folkloru. Jego głównym punktem jest wytop żelaza w pradawnych ziemnych piecach zwanych dymarkami, metodą jaką przed dwoma tysiącami lat, stosowali miejscowi hutnicy.

Towarzystwo Miłośników Ziemi Tczewskiej powstało w 1970 r. jako organizacja społeczno-kulturalna. Skupia osoby, które przeznaczają swój czas, wiedzę i umiejętności dla dobra tczewskiej społeczności. W ciągu 50 lat działalności TMZT podejmowało wiele wartościowych inicjatyw ważnych dla utrwalenia i upowszechnienia wiedzy o regionie, szczególnie cennych dla pogłębiania tożsamości lokalnej. Poza dokumentowaniem dziejów miasta i regionu Towarzystwo organizowało m.in. spotkania z twórcami, konkursy plastyczne, literackie, wiedzy o regionie czy  spotkania autorskie. Imprezy skupiały pokolenia Kociewiaków, łącząc tradycję ze współczesnymi oczekiwaniami młodych wykonawców i twórców. Za działalność na rzecz miasta i regionu TMZT było nagradzane licznymi tytułami i wyróżnieniami władz lokalnych i państwowych. Jego założyciel - Roman Landowski to pisarz, publicysta i regionalista. To także członek  Związku Literatów Polskich i założyciel Filmowego Klubu Dyskusyjnego „Sugestia” w Tczewie. Rodowity Pomorzanin, urodzony w Świeciu nad Wisłą, w latach 1950-2001 mieszkał w Tczewie. Większość swej pracy zawodowej poświęcił książce – był księgarzem, bibliotekarzem, redaktorem, wydawcą. Pracował też jako animator kultury, reżyser teatrów amatorskich. Za całokształt swojej działalności został licznie nagrodzony, odznaczony i wyróżniony. Pozostawił po sobie bogatą twórczość nie tylko z dziejów Tczewa, Kociewia i Pomorza. Ławeczka z jego wizerunkiem na tczewskiej starówce jest dodatkową atrakcją dla licznych turystów.

W dniu 11 listopada 1965 r. w Oddziale Wrocławskim PTTK zarejestrowane zostało Koło PTTK przy DOKP Wrocław i otrzymało Nr 11. W 1993r. Koło przyjęło nazwę „Ślężanie”. Działalność Koła to projekty takie jak: turystyczne powitanie nowego roku, majówka u Ślężan, spływy kajakowe, rajdy rowerowe, „zimowe wędrówki”, wyjazdy na narty biegowe, poznawanie Parków Narodowych oraz obiektów z Kanonu Krajoznawczego Polski, wakacje w górach 10- dniowe sierpniowe wyjazdy w kolejne pasma gór. Koło upowszechnia także zdobywanie odznak turystyki kwalifikowanej, odznak regionalnych, oraz krajoznawczych. Dzisiaj „Ślężanie” znani są w środowisku ze swojej aktywności i ogromnej pasji odkrywania świata i ludzi. Kalendarz koła przedstawia imponujący zestaw imprez, w którym każdy może znaleźć coś dla siebie. Koło „Ślężanie” należy do największych i najaktywniejszych kół turystycznych we Wrocławiu.

Największym skarbem Barda jest wielowiekowa figurka Matki Bożej wystawiona na głównym ołtarzu w Bazylice w Bardzie. Czas powstania figurki historycy ustalają na XII - XIII wiek. Figurka Matki Bożej Bardzkiej jest najstarszym drewnianym zabytkiem rzeźby romańskiej na Dolnym Śląsku. Wykonana z drewna lipowego mierzy 43,3 cm wysokości. Matka Boża, siedząca na tronie z oparciem i poręczami, przybrana jest w suknię zapiętą pod szyją i płaszcz, a na głowie ma koronę o trójlistnych zębach. Dzieciątko Boże siedzi na kolanach Matki również frontalnie. Charakterystyczny jest lekki uśmiech obydwu postaci, a zwłaszcza Matki Bożej, przez co niektórzy nazywają ją "Madonną uśmiechniętą". Dzieje figury Matki Bożej były równie burzliwe co dzieje Barda. Musiała ona nieraz "szukać" schronienia w innych miejscowościach i pozostawać w nich nieraz przez kilkanaście nawet lat (wojny husyckie, reformacja, wojna trzydziestoletnia, pożar miasta i kościoła). Ważnym wydarzeniem była uroczysta koronacja Figury, która odbyła się 3 lipca 1966 roku. Koronacja nadaje specjalnej rangi tak danemu sanktuarium, jak i obrazowi czy figurze. Pierwsze starania o koronację podjęto już w 1947 roku. Akcji koronacji dokonał ks. arcybiskup Bolesław Kominek. Kustoszami sanktuarium i figurki Matki Bożej Bardzkiej jest Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela czyli redemptoryści.

Muzeum w Praszce obchodzi 40-lecie swojej działalności. Inicjatywa powstania Muzeum pojawiła się już w 1975 r. za sprawą wybitnego polskiego archeologa, profesora Konrada Jażdżewskiego, który z Praszką związany był rodzinnie. Poprzez matkę Cecylię z Łuckich Jażdżewską spokrewniony był ze starym, praszkowskim rodem  Łuckich. Uroczystego otwarcia Muzeum dokonano 8 maja 1980 r. Pierwszym dyrektorem nowej instytucji został dr Henryk Łoś, wcześniej kierownik Działu Etnograficznego Muzeum Częstochowskiego. Muzeum w Praszce jest Samorządową Instytucją Kultury Gminy Praszka. Prezentowane  obecnie jest siedem wystaw stałych oraz wystawy czasowe. Muzeum w Praszce mieści się w zabytkowej kamienicy z przełomu XIX i XX w., usytuowanej przy Placu Grunwaldzkim – centralnym placu miasta. Budynek należał do rodziny Łuckich, pierwotnie mieściła się w nim apteka prowadzona przez Wacława i Aldonę Łuckich. Historię praszkowskiej apteki  pokazujemy na stałej wystawie pt. „W dawnej aptece”.