Łączna liczba znaczków: 1369
Barokowo-klasycystyczny budynek Ratusza w Lesznie to historycznie siedziba władz miejskich, sądu, a nawet areszt i magazyn sprzętu strażackiego. Dziś to reprezentacyjna budowla o funkcjach kulturalnych i urzędowych. W swojej historii Ratusz płonął aż czterokrotnie, za każdym razem przy odbudowie zmieniając swój wystrój. Po pierwszym pożarze, w 1656 r., budynek odbudowano według projektu Martina Woydy. Po pożarze w 1707 r. za wystrój odpowiadał prawdopodobnie włoski architekt Pompeo Ferrarii. Przebudowa z lat 1786-1789 przypisywana jest królewskiemu architektowi Dominikowi Merliniemu, autora projektu pałacu na wodzie w warszawskich Łazienkach. Ratusz spłonął całkowicie w 1790 r. Odbudowano go po wojnach napoleońskich w 1817 r. Nie odtworzono jednak wysokiego dachu, a wykonano jedynie dach płaski zasłonięty attyką. Od tego czasu budynek w całości pokryty był tynkiem piaskowo wapiennym. Dopiero w latach 60 XX w. zaczęto mu nadawać nowe kolory, najpierw brązowe, a później różowe lub pomarańczowe. Przy ostatnim remoncie elewacji, wykonanym w latach 2019-2020 odtworzono na podstawie badań architektonicznych kolorystykę budowli z przełomu XIX i XX w.
Szlak Maszkaronów aktualnie łączy 17 miejsc na mapie Tarnowa, które w zabytkowych przestrzeniach skrywają figurki maszkaronów. Nawiązują one od rzeźb, które w XVI-wieku osadzone zostały przez włoskiego artystę Santi Gucciego na attyce tarnowskiego ratusza i odstraszają złe moce, tym samym chroniąc miasto. Współczesne maszkarony stworzone przez tarnowskich artystów również czuwają nad bezpieczeństwem mieszkańców i gości, ale przede wszystkim wywołują pozytywne emocje (bawią, rozśmieszają, edukują, prowokują miłe gesty). Niedawno szlak maszkaronów w Tarnowie wzbogacił się w kolejną rzeźbę. Jest to figurka „Bachusa” autorstwa artysty-rzeźbiarza Mateusza Kijaka. Znajdziecie ją na Placu Kazimierza Wielkiego, tuż obok dawnego składu win węgierskich Norberta Lippóczego. Prezentowany na znaczku maszkaron to Bachus siedzący na rowerze, z wieńcem winorośli na głowie oraz kiścią winogron w ręce, ma przypominać turystom o bogatej ofercie tras rowerowych oraz tradycjach enoturystycznych. Poznanie szlaku maszkaronów ułatwi mapa z oznaczeniem ich lokalizacji, w której po odnalezieniu danego maszkarona zdobywca wkleja odpowiednią naklejkę.
Muzeum Ziemi Leżajskiej to instytucja kultury Powiatu Leżajskiego. Mieści się w zabytkowym kompleksie dworskim w centrum Leżajska. Kompleks ten wybudowany został w latach 1760 – 1770 dla ostatniego starosty leżajskiego Józefa Potockiego. Zajął on miejsce drewnianych dworów istniejących w tym miejscu od 1524 r. W epoce rozbiorowej był kolejno własnością Skarbu Kameralnego Cesarstwa Austrii, hr. Wojciecha Miera i ordynatów Potockich z Łańcuta. W XX w. był siedzibą placówek oświatowych: gimnazjum, liceum, a także szkoły podstawowej. Muzeum jest miejscem pielęgnowania lokalnej historii i tradycji poprzez wystawy stałe i czasowe. Mieszczą się w nim: wystawa Historii Miasta i Regionu, Wystawa Etnograficzno – Zabawkarska, Wystawa Browarnictwa Leżajskiego oraz wystawa „Archeologia i dzieje staropolskie Ziemi Leżajskiej”, która w szczegółowy sposób przedstawia okres do 1772 r. W Muzeum odbywają się także wykłady i spotkania historyczne, a także organizowane są tu lekcje i zajęcia muzealne dla dzieci, i młodzieży.
Muzeum Miejskie w Żorach powstało w 2000 r. Od 2014 roku placówkę przeniesiono w nowe miejsce i obecnie funkcjonuje w odrestaurowanej willi Haeringa z początku XX w. oraz w dobudowanej części wystawienniczo-magazynowej i konferencyjnej. Mimo młodego wieku znane jest w całej Polsce i poza jej granicami. Placówka jest laureatem licznych nagród i wyróżnień, na które wpływ miały bardzo ciekawe wystawy, które można oglądać w muzeum, jak i projekty naukowe i edukacyjne tworzone wokół nich. Na wystawie stałej „Polskie poznawanie świata” zobaczyć można eksponaty niemal ze wszystkich kontynentów, z miejsc, gdzie dotarli polscy naukowcy i podróżnicy. Instrumenty, stroje, przedmioty codziennego użytku i związane z lokalnymi kultami, pokazywane w kolejnych gablotach tworzą opowieść o odległych, egzotycznych dla Europejczyka ludach. Drugą wystawą stałą jest „Nasza Tożsamość”. Zebrane na niej eksponaty opowiadają o historii i zwyczajach mieszkańców Żor i Górnego Śląska w okresie ostatnich stu pięćdziesięciu lat. Muzealną ekspozycję urozmaicają wystawy czasowe oraz odrębne wydarzenia kulturalne.
Parowozownia w Gnieźnie zlokalizowana jest po południowej stronie gnieźnieńskiej stacji kolejowej i przykuwa wzrok charakterystyczną zabudową. Na szczególną uwagę zasługuje tu jednak kolejowy żuraw węglowy, który pod koniec 2024 roku został wpisany do Rejestru Zabytków. Żuraw ten powstał w latach 1941-1942 w Maschinenfabrik Deutschland w Dortmundzie i posiada napęd elektryczny wykonany w Berlinie przez firmę Siemens-Schuckertwerke. Żuraw oparty jest na metalowej ramie, w górnej części znajduje się obudowana drewnem budka sterownicza. Maszyna zachowała się w całości - wewnątrz znajdują się oryginalne silniki. Jeden z nich obraca bęben z liną podnoszącą szczęki chwytaka unoszącego węgiel, drugi z silników swoją moc przekazuje do przekładni napędzającej układ jezdny, poruszający się po dwóch szynach o rozstawie 5 m. Szyny te umożliwiają przejazd żurawia na odcinku 300 metrów. Oryginalnie żuraw posiadał czterokomorowy zasobnik węglowy i użytkowany był przy obsłudze parowozów aż do lat 90. XX wieku. Obecnie jest to jedyny tego typu żuraw zachowany w Polsce i jeden z dwóch na całym świecie co czyni to urządzenie jednym z najważniejszych zabytków technicznych w Polsce.
Muzeum Historyczne Skierniewic im. Jana Olszewskiego otwarte w 2018 r. jest następcą Izby Historii Skierniewic, działającej w Skierniewicach od 1987 r. Muzeum jest miejscem spotkań z twórcami kultury i historykami. Zarówno w budynku jak i w ogrodzie obywają się: wernisaże wystaw czasowych, wykłady, spotkania, warsztaty, koncerty, spektakle teatralne, pokazy filmowe, rekonstrukcje historyczne, obchody dni i świąt oraz uroczystości patriotyczne. Muzeum znajduje się w zrewitalizowanym zabytkowym budynku, przynależącym do historycznego zespołu koszar armii rosyjskiej. Wybudowany w 1890 r. wg projektu Aleksandra Jana Woyde budynek, wykorzystywany był kolejno przez wojska carskie, wojska polskie z okresu II Rzeczypospolitej, wojska okupacyjne podczas II wojny światowej, a następnie przez Ludowe Wojsko Polskie, by w 1989 r. przejść w ręce Wojska Polskiego. W latach 90. XX w. obiekt trafił pod zarząd miasta. Po gruntownym remoncie został oddany w użytkowanie w 2018 r. jako Muzeum Historyczne Skierniewic.
Dworek Konstancji Gładkowskiej w Skierniewicach jest jednym z nielicznych i najstarszym z istniejących drewnianych budynków w mieście. Parterowy budynek powstał w 1849 r., w konstrukcji drewnianej i amfiladowym układzie wnętrz. W budynku tym mieszkało wiele ciekawych postaci, a dworek gościł liczne osobistości zasłużone dla kultury polskiej m.in. Władysława Stanisława Reymonta, Fryderyka Heuricha, Czesława Olszewskiego czy Tadeusza Sułkowskiego. W 1879 r. w dworku zamieszkała Konstancja z Gładkowskich Grabowska - śpiewaczka i młodzieńcze natchnienie Fryderyka Chopina. Konstancja nie mieszkała w tym miejscu długo – zmarła w 1889 roku. Dwa lata wcześniej w dworku została otworzona ekspozycja poświęcona dziejom miasta. Po połączeniu Izby Historii Skierniewic oraz Muzeum Historycznego Skierniewic w jedną instytucję, w 2019 r., dworek stał się oficjalnie oddziałem Muzeum. W 2022 r. przeprowadzono remont budynku i od tego momentu budynek ten rozpoczął swoje nowe życie, rozsławiając swoją mieszkankę Konstancję Salomeę Gładkowską.
Budowę zamku w Rynie rozpoczęto około 1377 r. na miejscu wcześniejszej warowni. Pierwotnie zamek miał mieć dwa skrzydła jednak po zbudowaniu pierwszego budynku i rozpoczęciu prac przy drugim, prace budowlane przerwano. Wznowiono je około 1393 r. i wtedy też podniesiono parterowe skrzydło południowo-wschodnie budując nad nim kaplicę i inne pomieszczenia. Po sekularyzacji w 1525 r. zakon krzyżacki przestał istnieć. W Rynie utworzono Starostwo Prus Książęcych z siedzibą w ryńskim zamku, który znacznie rozbudowano. Podczas potopu szwedzkiego w 1657 r. zamek spłonął. W 1794 r. władze pruskie wystawiły go na sprzedaż. W kolejnych latach zamku dwukrotnie mieściły się więzienie, a w czasie II wojny światowej obóz dla Belgów, Czechów, Francuzów i Norwegów. Po wojnie zamek kilka razy zmieniał właścicieli, w tym czasie będąc siedzibą różnych instytucji. Pod koniec XX w. zamek wystawiono na sprzedaż, a od 2001 r. jest własnością prywatną. Z czasów średniowiecznych zachowało się jedno skrzydło, a trzy pozostałe zbudowane zostały w czasach nowożytnych. Dziś ryński zamek mieści m.in. hotel wraz z restauracją.
Muzeum – Romański Ośrodek Kultury Ottona i Bolesława w Strzelnie powstało w 2000 r w oryginalnej części dawnych zabudowań klasztoru Norbertanek. Zbiory podzielono na dwie części: romańsko-archeologiczną (lapidarium) i liturgiczną, dotyczącą bogatej historii zakonu norbertanek. Ekspozycja romańska to jeden z największych w Polsce zbiorów rzeźby romańskiej. Na wystawie znajduje się m.in. portal północny z trójlistnym tympanonem, na którym Chrystus Triumfujący siedząc na tęczy, depcze złe bestie – lwa i smoka oraz tympanon Zwiastowania NMP przez Archanioła Gabriela. Godne uwagi są także płyty nagrobne oraz płaskorzeźby z dawnego lektorium – m.in. „Matka Boża z Dzieciątkiem w otoczeniu proroków”, „Zdjęcie z krzyża i opłakiwanie”. Wśród licznych eksponatów zobaczymy tutaj także detale architektoniczne, rekonstrukcję celi zakonnej oraz znaleziska archeologiczne Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W górnej sali muzealnej wyeksponowano przepiękne relikwiarze, dokumenty, rzeźby, szaty liturgiczne, a także inne eksponaty należące dawniej do sióstr norbertanek.
W centrum Strzelna znajduje się nowa atrakcja turystyczna – interaktywna ławeczka upamiętniająca noblistę, wybitnego fizyka pochodzącego z tego kujawskiego miasta – Alberta Abrahama Michelsona. Albert urodził się w 1852 r. jako syn żydowskiego kupca Samuela i Rozalii, z domu Przyłubskiej. Przez 4 lata mieszkał w Strzelnie, po czym w 1856 r. wraz z rodzicami opuścił Polskę, a jego drugim domem stały się Stany Zjednoczone Ameryki. Po studiach w Europie związał się z Chicago, gdzie zorganizował Instytut Fizyki, w którym pracował aż do emerytury. Albert Michelson badał zjawiska rozprzestrzeniania się światła, dokonał w tej dziedzinie wielu odkryć, był twórcą licznych wynalazków oraz przyrządów optycznych. Dzięki swoim naukowym dokonaniom w 1907 r. otrzymał od Szwedzkiej Akademii Nauk najważniejszą w świecie — Nagrodę Nobla za wynalezienie interferometru. To przyrząd używany do pomiarów prędkości światła, który naukowcy do dziś wykorzystują w swoich badaniach. Albert Abraham Michelson był pierwszym Amerykaninem z Noblem w kategorii nauk ścisłych. Zmarł w 1931 r., mając 79 lat.
Wieś Skrzynki została założona na prawie niemieckim przed 1357 r. Przez stulecia majątek w Skrzynkach wielokrotnie zmieniał właścicieli, aż w latach 70. XIX w. stał się własnością Gustava Bertholda Ifflanda, który wkrótce rozpoczął budowę eklektycznego dworu. Rodzina Ifflandów gospodarowała w Skrzynkach do 1945 r., po czym wyjechała do Niemiec. Po wojnie wojska Armii Czerwonej zrabowały pozostały majtek. Dwór przeszedł w ręce Skarbu Państwa i przez lata użytkowania stopniowo popadał w ruinę. Po przebudowie w 1985 r. funkcjonował w nim ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy Rejonu Dróg Publicznych w Puszczykowie. W 2015 r. właścicielem dworu i parku w Skrzynkach został powiat poznański. Dwór poddano remontowi, powiększając jego powierzchnię. W budynku znalazło się miejsce na 3 sale konferencyjne, restaurację, bar, saunę, pokoje noclegowe oraz galerię fotografii i Salę Pamięci i Tradycji, w której eksponowane są zbiory kolekcjonerów, a także pamiątki przekazane przez rodzinę Iffland. 10 czerwca 2020 r. powołano Instytut Skrzynki – Instytut Dokumentacji, Rozwoju i Promocji Dziedzictwa Kulturowego i Kulinarnego Powiatu Poznańskiego. Dwór Skrzynki stał się siedzibą tej samorządowej instytucji kultury.
Nazwa wsi Ostrowo, w języku kaszubskim Òstrowò, co po polsku znaczy wyspa. Wieś położona jest niczym wyspa pośród bagien i torfowisk, stanowiących dzisiaj rezerwat Bielawa. Według legend, niegdyś w okolicy, żył groźny smok, który zginął w pożarze lasu. Pamiątką po nim jest brunatna gleba Bielawskich Błot. Ostrowo było dawniej miejscowością rolniczą i rybacką, współcześnie przede wszystkim letniskową. We wsi, przy ulicy Zabytkowej, znajduje się „Zagroda Kaszubska” – oddział Muzeum Ziemi Puckiej. W skład „Zagrody” wchodzą dziewiętnastowieczna chëcz kaszubskiego rolnika – gbùra (w trakcie odtwarzania), oraz budynek dawnej wozowni, w którym znajduje się wystawa „Pszczelarstwo Pomorskie”. Na terenie kompleksu zapoznać się można z wystawą plenerową – „Bielawa”, która opowiada o pobliskim rezerwacie przyrody.
Pierwsza fundacja klasztorna w Krzeszowie związana jest z Anną Przemyślidką, wdową po Henryku II Pobożnym, która w 1242 r. sprowadziła benedyktynów z czeskich Opatowic. W sierpniu 1292 r. książę Bolko I Surowy sprowadził do Krzeszowa zakonników cysterskich. Z cysterskim zakonem i Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej związany jest wizerunek Bogurodzicy umieszczony w ołtarzu głównym krzeszowskiej Bazyliki. Obraz ten datowany na XIII stulecie, uznawany jest za najstarszą ikonę w Polsce i w Europie Środkowej. W czasie wojen husyckich klasztor splądrowano, a obraz ukryto. Przez prawie dwa stulecia nieznane było miejsce jego przechowywania, po czym 18 grudnia 1622 r. podczas prac renowacyjnych zakrystii smuga światła oświetliła pękniętą posadzkę, pod którą spoczywała skrzynia z wizerunkiem MB Łaskawej. Dzień 18 grudnia ustanowiono w Krzeszowie Świętem Światła. Za sprawą Cudownego Obrazu doszło do wielu cudów i uzdrowień, co spotęgowało ruch pielgrzymkowy. Po wielu stuleciach w połowie XVIII w. zakazano urządzania pielgrzymek. Dopiero na początku XIX w. kult maryjny rozkwitł na nowo. W 1992 r. Krzeszów stał się najważniejszym sanktuarium maryjnym nowopowstałej diecezji legnickiej.
Punkt widokowy na Sokolicy- znajduje się na wysokości 1367 m n.p.m, na północno-wschodniej grani masywu Babiej Góry w Beskidzie Żywieckim. Można dotrzeć do niego najpopularniejszym szlakiem czerwonym, prowadzącym na Babią Górę z Przełęczy Lipnickiej zwanej Krowiarkami. Sokolica to punkt widokowy, który tworzy skalna ściana nad urwiskiem porośniętym lasem i kosodrzewiną. Z platformy widokowej ogrodzonej i wyłożonej kamieniami rozciąga się znakomity widok na grzbiet Babiej Góry i m.in. Zawoję, Skrzyczne, Pasmo Jałowieckie, Pasmo Polic, Beskid Mały i Beskid Makowski. Miejscami, zbocze Sokolicy porasta okrzyn jeleni, roślina, która jest symbolem Babiogórskiego Parku Narodowego. Nazwa Sokolica pochodzi od orłów, które w XIX wieku gnieździły się na stokach zbocza, pierwotnie mylnie uznawane za sokoły. Punkt znajduje się również na trasie czerwonego Głównego Szlaku Beskidzkiego.
W samym sercu Pomorza, przy trasie na Władysławowo i w niedalekiej odległości od Trójmiasta, leży miejsce wyjątkowe – Osada Sławutowo. Na skraju Puszczy Darżlubskiej, tuż obok Pucka, powstał żywy skansen, który przenosi odwiedzających w czasie o ponad tysiąc lat, do świata naszych słowiańskich i wikińskich przodków. Drewniane chaty, palisady, repliki narzędzi i stroje tworzą wyjątkowy klimat dawnych wieków, a każdy gość może tu nie tylko zwiedzać, ale i aktywnie uczestniczyć w życiu osady. Zwiedzający mają okazję wziąć udział w warsztatach rzemiosła – garncarstwa, bursztynnictwa, pisania na skórze czy tkactwa – prowadzonych przez pasjonatów i rekonstruktorów. To nie jest zwykła atrakcja turystyczna – to żywe muzeum, które uczy, bawi i wzrusza. Przyjedź i poczuj ducha dawnych Pomorzan – w miejscu, gdzie tradycja łączy się z pasją.
Bacówka pod Małą Rawką znajduje się u podnóża Małej Rawki na terenie Bieszczadzkiego Parku Narodowego. Charakterystyczny, drewniany, piętrowy budynek usytuowany jest przy zielonym szlaku z Przełęczy Wyżniańskiej na Małą i Wielką Rawkę na wysokości 930 m n.p.m. Do budynku nie ma dojazdu drogami publicznymi, a sam obiekt położony jest blisko kilometr od głównej drogi łączącej Brzegi Górne z Ustrzykami Górnymi. Bacówka pod Małą Rawką powstała w 1979 roku. Obiekt dysponuje 27 miejscami noclegowymi w pokojach 2/3- i wieloosobowych. Ponadto istnieje możliwość podjęcia noclegu zastępczego (na glebie) oraz rozbicia namiotu przy bacówce. Budynek posiada zaplecze sanitarne wyposażone w toalety i prysznice, a także jadalnię z tarasem oraz bufet turystyczny. Bacówka jest doskonałym punktem wypadowym na Małą i Wielką Rawkę, trójstyk granic Polski, Ukrainy i Słowacji i wiele innych turystycznych celów w tej części Bieszczadów.
Bajkowy Szlak Utopca to wyjątkowa gra terenowa i szlak turystyczny w Brennej, który przenosi uczestników w świat dawnych słowiańskich wierzeń. Łączy on aktywną turystykę z zabawą, edukacją i lokalnym dziedzictwem kulturowym. Trasa prowadzi z centrum Brennej przez dolinę Hołcyny aż do Chaty Grabowej, gdzie mieści się Ogród Bajek – przestrzeń inspirowana słowiańską mitologią. Na szlaku rozmieszczono drewniane rzeźby przedstawiające postacie (m.in. Strzygoń, Rusałka, Czarownica, Nocnica, Południca), które nie tylko przyciągają wzrok, ale także stanowią ważne punkty gry terenowej. Na uczestników czeka: mapa i karty z zadaniami do odbioru w Informacji Turystycznej w Brennej, poszukiwanie pieczątek na szlaku oraz odpowiedzi. Po ukończeniu gry i zebraniu wszystkich pieczątek uczestnicy otrzymają pamiątkowy magnes z bohaterami szlaku. Cyklicznie na szlaku odbywają się spotkania z maskotką Utopca i animacje dla dzieci przy Chacie Grabowej.
Zabytkowy hangar w Arche Fabryka Samolotów powstał między 1936 a 1939 rokiem w Unieściu dawniej Nest, gdzie był jednym z około 30 obiektów wojskowych. Podczas II wojny światowej stacjonowały tu wodnoloty, a miejsce służyło jako punkt obserwacyjny. Krótki epizod miały tu też samoloty zwiadowcze. Ich głównym zadaniem był wywiad terenu oraz wspomaganie akcji ratunkowych na Bałtyku. Po wojnie teren przejęła Armia Czerwona, która po 2 latach przekazała go Ludowemu Wojsku Polskiemu, które stacjonowało tutaj do lat 90. XX wieku. W 2020 roku budynki dawnej fabryki kupiła Grupa ARCHE, która nadała im nowe turystyczne życie. Ratując zabytkową strukturę obiektów, zachowano wszystkie pamiątki wojskowej historii tego miejsca, by wspólnie opowiadać ją kolejnym pokoleniom odwiedzających.
Pierwszy projekt zapory wodnej opracował w 1921 r. prof. Karol Pomianowski. Projektantem późniejszego kompleksu był inż. Feliks Niczkie, z którym współpracowali liczni projektanci i inżynierowie. Budowę zapory rozpoczęto w 1960 r., a na miejsce wzniesienia wybrano przewężenie doliny Sanu poniżej ujścia Solinki, między górami Plasza i Jawor przy wsi Solina. Główne prace ziemne i fundamentowe zakończono w 1964 r. i od razu rozpoczęto wznoszenie korpusu zapory. Po 9 latach od rozpoczęcia budowy 20 lipca 1968 r. oficjalnie oddano kompleks do eksploatacji. Zapora w Solinie to najwyższa elektrownia szczytowo-pompowa w Polsce. Jej konstrukcja wznosi się na wysokość 82 metrów przy szerokości 664 metrów. Gabaryty tej konstrukcji pozwalają na uzyskanie 60. metrowego spadu wody. Prawdziwe wrażenie robi natomiast pojemność sztucznego zbiornika powstałego na Sanie, którego objętość to 500 mld metrów sześciennych wody. Tuż przy zaporze w 2021 r. rozpoczęto budowę linowej kolei gondolowej, a jej oficjalne otwarcie odbyło się 1 lipca 2022 r.
