Lista znaczków

Obrzycko, miasto w pow. szamotulskim, malowniczo położone na lewym brzegu rzeki Warty, przy ujściu do niej Samy, ok. 12 km na północny zachód od Szamotuł. Pośrodku, w centralnym punkcie rynku, o formie trapezu usytuowany został ratusz, fasadą zwrócony ku zachodowi. Wokół rynku rozlokowana zabudowa mieszkalna pochodząca z XIX i początku XX wieku. Budowa pierwszego ratusza miała miejsce ok. połowy XVII w. W 1739 r. został on zniszczony przez pożar, podobnie jak większość miasta. W 1757 r. wybudowano obecny murowany ratusz, który w połowie XIX w. zamieniony został przez Prusaków na spichlerz. Murowany ratusz pokryty jest dwuspadowym dachem. Od zachodu znajduje się wieża z  herbem Nałęczów-Raczyńskich i mottem Vitam impendere vero w kartuszu. Szczyt wieży zakończony czterospadowym dachem z iglicą. Obecnie ratusz ponownie pełni funkcję siedziby władz samorządowych Miasta Obrzycko.

Rynek Główny w Krakowie powstał po lokacji miasta w 1257 r. w oparciu o regularną siatkę mierniczą. W XIII w. powstały w obrębie rynku pierwsze obiekty murowane: Sukiennice, Kramy Bogate. W kolejnym stuleciu powstała większość kamienic, ratusz oraz Waga Wielka. W okresie od początku XIV do XVIII w. poszczególne fragmenty rynku nosiły oddzielne nazwy, pochodzące zwykle od rodzaju prowadzonego handlu np.: „Kurzy targ” „Targ solny”, „Targ węglowy”, „Rynek ołowny”, lub od grupy handlujących np. „Żydowski targ”. Przez rynek przebiega główny trakt komunikacyjny średniowiecznego Krakowa znany jako Droga Królewska wiodąca od Bramy Floriańskiej przez Stare Miasto na Zamek Królewski na Wawelu. Rynek Główny w Krakowie przez wieki był najważniejszą częścią miasta. Tutaj odprawiane były najważniejsze uroczystości monarsze. Na rynku przysięgę narodowi złożył Tadeusz Kościuszko, rozpoczynając powstanie kościuszkowskie. Tutaj wraz z oddziałami Księstwa Warszawskiego wkroczył książę Józef Poniatowski, a w Sukiennicach odbywały się bale na cześć Napoleona.

Herb Świdnicy tworzy tarcza w postaci czteropolowej, podzielona na krzyż. W polach czarnych znajdują się złote korony – symbol najwyższej władzy i zaszczytów, zwycięstwa i odwagi.  W drugim polu srebrnym znajduje się czerwony gryf – symbol cech rycerskich, takich jak dzielność, czujność i siła.  W trzecim srebrnym polu widnieje czarny dzik – symbol siły, odwagi i szlachetności. Herb został nadany miastu w 1452 roku przez czeskiego króla Władysława Pogrobowca. Był to pierwszy przywilej herbowy w dziejach miasta. Herb czteropolowy używano do 1966 roku, kiedy to Miejska Rada Narodowa w Świdnicy zmieniła go i nadała miastu nowy herb przedstawiający czerwonego gryfa na białym polu. W roku 1999 r. Rada Miejska Świdnicy powróciła do herbu czteropolowego.

Ratusz w Lubaniu to ważny punkt na mapie każdego turysty odwiedzającego to miasto. Został wzniesiony w latach 1539-1544 według projektu nieznanego architekta. Ratusz to najokazalsza świecka budowla i jeden z najcenniejszych zabytków architektury renesansowej na Górnych Łużycach i Dolnym Śląsku. Budynek wielokrotnie padał ofiarą pożarów. W XIX w. przeprowadzono wewnątrz ratusza szereg prac modernizacyjnych i renowacyjnych. Zagospodarowano wewnętrzną przestrzeń budynku, a w 1820 r. wyremontowano wieżę. W takim stanie ratusz nie pozostawał zbyt długo. Największych zniszczeń dokonały pociski artyleryjskie i rosyjsko-niemieckie walki o Lubań w 1945 r. Poważnie nadszarpnięta konstrukcja groziła zawaleniem. Mimo to nowa polska administracja miasta podjęła decyzję o jego odbudowie, która rozpoczęła się na początku lat 50. i trwała z przerwami aż do roku 1972. Obecnie w ratuszu mieści się biblioteka, muzeum, sala ślubów i sala rajców.

Lubań to urocze miasto z ponad 800-letnią historią, położone w południowo-zachodniej części Polski w województwie dolnośląskim, na Pogórzu Izerskim w dolinie rzeki Kwisy. Posiada jeden z piękniejszych herbów na Dolnym Śląsku. Herb miasta Lubania przedstawia umieszczony na błękitnym tle fragment muru miejskiego zwieńczonego blankami i dwiema wieżami po bokach. Pośrodku murów jest otwarta brama z podniesioną do połowy kratą. Nad nią znajduje się czerwono-czarna tarcza herbowa ze skrzyżowanymi srebrnymi kluczami. Powyżej tarczy między skrzydłami widnieje srebrny lew z królewską koroną.

Latowicz jest jedną z najstarszych osad w południowo-wschodniej części Mazowsza. Pierwsze wzmianki o Latowiczu pochodzą z wieku XIII. W 1420 roku Latowicz otrzymał prawa miejskie na prawie magdeburskim potwierdzone następnie przez księcia mazowieckiego Janusza I w 1423 roku. Herb Latowicza przedstawia Baranka Bożego z chorągiewką, symbolu Jana Chrzciciela na niebieskim tle. Pierwszy dokument, na którym zachowała się wyciśnięta pieczęć z herbem pochodzi z 1536 roku. Pochodzenie herbu nie jest do końca jasne ale wśród hipotez wymienia się m. in. fakt, iż patronem pierwszego kościoła po erygowaniu parafii był Jan Chrzciciel. Gmina Latowicz posiada idealne warunki do wypoczynku i rekreacji, a sprzyjają temu  walory przyrodnicze - rozległe tereny zieleni i naturalnych krajobrazów. Odpowiednie położenie i warunki glebowe sprzyjają uprawie czosnku latowickiego, który został wpisany na listę produktów tradycyjnych w kategorii „Warzywa i owoce”. Latowicz co roku odwiedza wielu sympatyków  serialu „Ranczo”, którzy odnajdują tu serialowy „Urząd Gminy Wilkowyje” oraz „Dom Wójta” i „Knajpa u Japycza”.

Ratusz wzniesiono w 1841 r. przy Starym Rynku. Jest to piętrowa murowana z cegły budowla w stylu klasycystycznym. Wzniesiony został na planie prostokąta, na kolebkowo sklepionych piwnicach. Ma pięcioosiową fasadę o kondygnacji rozdzielonych gzymsem kordonowym. Pośrodku, ponad wejściem znajduje się balkon z żeliwną balustradą. Dach jest dwuspadowy z czworoboczną wieżyczką zegarową, zwieńczoną ażurową latarnią na dzwon. Po oddaniu do użytku obiektu w 1841 r., umieszczono w nim siedzibę urzędu municypalnego i mieszkanie burmistrza. Na parterze umieszczone były: areszty cywilny i wojskowy, odwach i biura miejskie ze skarbcem. Piętro w całości zajęte było przez burmistrza z rodziną. Po wybuchu II wojny światowej mieścił się w nim Magistrat, gabinet Burmistrza oraz posterunek Policji Państwowej. Ratusz był siedzibą władz miejskich przez 137 lat. W 1978 roku władze miasta zbudowały nową siedzibę z przeznaczeniem na Urząd Miejski. Współcześnie w ratuszu mieści się Muzeum Wsi Mazowieckiej.

Jeruzal – miejscowość w woj. mazowieckim, w gminie Mrozy. To właśnie tutaj, w Jeruzalu, kręcono popularny polski serial pt. Ranczo w reżyserii Wojciecha Adamczyka. Jeruzal czyli filmowe Wilkowyje stały się jednym z atrakcji dla zwiedzających te okolice. Najsłynniejszym miejscem czy – można by powiedzieć – obiektem miejscowości jest…ławeczka. Miejsce spotkań miejscowej czwórki bohaterów serialu. Kolejnymi serialowymi obiektami są, kościół wraz z dzwonnicą, budynek plebani, apteka, przystanek autobusowy czy stary dom Więcławskich, serialowych właścicieli wspomnianego sklepu przy ławeczce z szyldem „U Krysi”. Większość obiektów biorących udział w serialu znajdowała się w Jeruzalu, jednak jest wiele, które w filmie były częścią miejscowości, ale w rzeczywistości znajdowały się w kilkudziesięciu pobliskich miejscowościach, do których to również warto się wybrać.

Po nadaniu praw miejskich w 1277 r. Osadzie Trzebiatów, powstałej z trzech słowiańskich wsi. W części centralnej wytyczono rynek. Ulice przecinające się pod kątem prostym utworzyły zarys trzebiatowskiej starówki. Stare miasto zachowało swój średniowieczny układ urbanistyczny prostokątnym rynkiem o wymiarach 96 m x 105 m i szachownicowym układem ulic. Większość kamienic pochodzi z XVII/XVIII w., ponieważ zostały zniszczone podczas wielkiego pożaru w 1679 r., ale zostały odbudowane. Każda kamieniczka starego miasta jest inna, wyróżnia się swoją architekturą i różnorodnymi detalami. W sercu starego rynku znajduje się ratusz miejski. Jego budowę rozpoczęto około 1400 r. Po wielkim pożarze zostały gotyckie piwnice i arkady. Ratusz odbudowano w 1701 r. Jest to czteroskrzydłowa budowla z małym wewnętrznym dziedzińcem, na którym odkryto pozostałości siedemnastowiecznej szubienicy. Zwieńczeniem ścian wschodnich jest wieżyczka z barokowym hełmem, z której rozbrzmiewa hejnał miejski. W 1901 r. na wieży zainstalowano czterotarczowy zegar, działający do dzisiaj.

Budynek powstał w 1830 roku przy ulicy Fryderykowskiej (dziś ulicy Chrobrego), po wielkim pożarze Gniezna, po którym wytyczono nowy plan przestrzenny miasta. Nowy ratusz w stylu klasycystycznym zaprojektował przybyły z Bydgoszczy pruski architekt Schildner. Gnieźnieński magistrat dwukrotnie przebudowywano – pod koniec XIX w. i pierwszej połowie wieku XX. Był siedzibą władz pruskich do wybuchu Powstania Wielkopolskiego. W 1918 r. pod ratuszem zebrali się powstańcy i stąd ruszyli w stronę koszar wojskowych, aby je zająć i ustanowić tym samym polską władzę w mieście. Budynek został wpisany do rejestru zabytków w 2000 r. Odrestaurowany w 2018 r., obecnie mieści się w nim kilka podmiotów: filia Miejskiego Ośrodka Kultury – Stary Ratusz, Biuro Rady Miasta, Urząd Stanu Cywilnego, Dom Powstańca Wielkopolskiego oraz Centrum Informacji Turystycznej.

W południowo-wschodnim narożniku rynku, w miejscu, w którym rozpoczyna się ul. Poznańska, stoi ratusz z 1897 r. Wybudowany z czerwonej cegły, eklektyczny, dwupiętrowy budynek z trzema trójkątnymi zwieńczeniami. Jak podaje w swoich wspomnieniach dr Kazimierz Wróblewski, ówcześni mieszkańcy nazwali je „oślimi uszami członków magistratu”. We wschodnim zwieńczeniu okrągły kartusz z XIX-wiecznym herbem miasta. Na tympanonie centralnego ryzalitu widoczna data budowy gmachu – 1897 r., poniżej zegar. W wejściu od ul. Poznańskiej zabytkowe drzwi drewniane, z kutą kratą w kształcie stylizowanego herbu miasta. We wnętrzach nowszej części ratusza pochodzącej z lat 70. XX w. znajduje się obraz przedstawiający rynek widziany z ratusza w latach okupacji niemieckiej 1939-1945. Twórca obrazu zostawił po sobie także zachowane do dziś płótna, na których uwiecznił wieżę wodociągową oraz kościół św. Krzyża. Są one doskonałą dokumentacją miasta z czasów II wojny światowej.

EC1 Łódź Miasto Kultury to wyjątkowa w skali kraju instytucja, łącząca w sobie różnorodne dziedziny wiedzy oraz przestrzenie zabytkowej elektrowni. Historia obiektu sięga roku 1907, kiedy to wybudowano pierwszą część kompleksu, obecnie nazywaną EC1 Wschód. Pierwotnie nazywana Elektrownią Łódzką, później przekształcona w elektrociepłownię służyła łodzianom aż do końca XX wieku. Obecnie oferta EC1 składa się z największego w Polsce Centrum Nauki i Techniki, które wykorzystuje oryginalne wnętrza i wyposażenie elektrowni oraz zapewnia zwiedzającym dużą dawkę wiedzy z zakresu fizyki czy chemii, Ulicy Żywiołów, edukującej najmłodszych w aspektach sił rządzących otaczającym nas światem czy Narodowego Centrum Kultury Filmowej prezentującego fascynującą historię polskiej kinematografii. EC1 organizuje również szereg wydarzeń kulturalnych i rozrywkowych oraz jest częścią największych eventów odbywających się w mieście.

Dukla to miejsce, gdzie historia i przyroda tworzą wyjątkową harmonię. Położona na południu województwa podkarpackiego, w sercu Beskidu Niskiego, na rzeką Jasiołką, zachwyca malowniczymi krajobrazami, bogactwem dziedzictwa kulturowego i nieskazitelną przyrodą. Dukla to przygraniczne miasteczko, malowniczo położone u podnóża Góry Cergowej. Ta niewielka, założona w średniowieczu miejscowość, która aż do czasów II wojny światowej stanowiła własność prywatną, jest pełna osobliwości. Jest znana z historycznych zabytków, takich jak barokowy zespół pałacowo-parkowy, kościół św. Marii Magdaleny – perła rokoko, czy sanktuarium św. Jana z Dukli, będące celem licznych pielgrzymek. Gmina Dukla to również ważny punkt na mapie turystyki przyrodniczej. Znajdują się tu obszary o cennych w skali międzynarodowej wartościach przyrodniczych – obszar gminy obejmują wszystkie formy ochrony przyrody znane w Polsce. W okolicy rozciągają się liczne szlaki turystyczne, które prowadzą przez pasma górskie, dzikie lasy i ukryte w dolinach cerkwie, będące świadectwem wielokulturowości regionu.

Strzeliński ratusz został odbudowany w 2023 roku na podstawie projektu architektonicznego zawierającego w sobie niezwykły kompromis pomiędzy dopasowaniem nowoczesnych standardów użyteczności budynku, a jego historycznym dziedzictwem. Zrealizowany projekt został oparty na historycznych obliczach budynku na przestrzeni wieku. Kamienny, średniowieczny, wygląd ratusza odpowiednio wyróżnia się na tle jasnej elewacji i poprzez kontrast podkreśla charakter całego obiektu. Wnętrze ratusza jest dostosowane do urzędowej funkcjonalności administracyjno – usługowej. Ważną przestrzenią ratusza są pomieszczenia piwniczne, w których mieści się przestrzeń muzealna z wystawami poświęconymi historii miasta. Drugą równie istotną przestrzenią jest, wysoka na 72 metry, wieża. Na jej kondygnacjach umieszczone są wystawy tematyczne oraz dydaktyczne. Całość dopełnia taras widokowy oferujący przepiękną panoramę okolic.

Barokowo-klasycystyczny budynek Ratusza w Lesznie to historycznie siedziba władz miejskich, sądu, a nawet areszt i magazyn sprzętu strażackiego. Dziś to reprezentacyjna budowla o funkcjach kulturalnych i urzędowych. W swojej historii Ratusz płonął aż czterokrotnie, za każdym razem przy odbudowie zmieniając swój wystrój. Po pierwszym pożarze, w 1656 r., budynek odbudowano według projektu Martina Woydy. Po pożarze w 1707 r. za wystrój odpowiadał prawdopodobnie włoski architekt Pompeo Ferrarii. Przebudowa z lat 1786-1789 przypisywana jest królewskiemu architektowi Dominikowi Merliniemu, autora projektu pałacu na wodzie w warszawskich Łazienkach. Ratusz spłonął całkowicie w 1790 r. Odbudowano go po wojnach napoleońskich w 1817 r. Nie odtworzono jednak wysokiego dachu, a wykonano jedynie dach płaski zasłonięty attyką. Od tego czasu budynek w całości pokryty był tynkiem piaskowo wapiennym. Dopiero w latach 60 XX w. zaczęto mu nadawać nowe kolory, najpierw brązowe, a później różowe lub pomarańczowe. Przy ostatnim remoncie elewacji, wykonanym w latach 2019-2020 odtworzono na podstawie badań architektonicznych kolorystykę budowli z przełomu XIX i XX w.