OkolicznościoweKsiążę świdnicki Bolko II Mały z dynastii Piastów, urodzony pomiędzy 1309 a 1312 rokiem, był synem księcia świdnickiego Bernarda i Kunegundy, córki Władysława Łokietka. Ze względu na swój niski wzrost uzyskał przydomek Mały. Władzę w księstwie świdnickim objął w 1326 r., a po przyłączeniu w kolejnych latach księstwa jaworskiego - Sobótki, Kluczborka, Łużyc, Siewierza, stał się najpotężniejszym księciem śląskim. Nie uznawał zwierzchnictwa czeskiego i bronił niezależności księstwa wykorzystując znajomości i tworząc sojusze z władcami Polski, Węgier i cesarzem Ludwikiem Wittelsbachem. Zmarł 28 lipca 1368 r. i został pochowany w klasztorze w Krzeszowie. Księstwo świdnicko-jaworskie dostało się w ręce Agnieszki Habsburskiej i dopiero po jej śmierci zostało połączone z Koroną Czeską jako wiano bratanicy Bolka II, księżniczki Anny. Zamek książęcy istniał w Świdnicy najprawdopodobniej już w XIII wieku i był wzniesiony na najwyższym miejscu w mieście. Spłonął w 1313 r. podczas pożaru, który strawił całe miasto, ale został odbudowany przez księcia Bernarda i stał się jednym z elementów systemu obronnego miasta. Dwieście lat później zamek spłonął ponownie i raz jeszcze został odbudowany. W 1676 r. zamek przekazano zakonowi kapucynów, którzy po jego wyburzeniu wznieśli na tym miejscu budynek klasztorny i kościół. Od 1986 roku gospodarzem tych obiektów jest Zbór Zielonoświątkowy w Świdnicy, a najcenniejszym zabytkiem i jedynym śladem po dawnym zamku jest renesansowy portal z 1537 roku.
62. Ogólnopolski Szkoleniowy Zlot Przodowników Turystyki Kolarskiej PTTK w Kołobrzegu odbędzie się w dniach od 12 do 18 czerwca 2022 roku. Głównym organizatorem jest Oddział Wojskowy PTTK w Kołobrzegu z 60-cio letnią tradycją, który w tym roku będzie obchodził swój jubileusz. Komitet Honorowy nad zlotem sprawuje Prezes Zarządu Głównego PTTK - Jerzy Kapłon, Przewodniczący Komisji Turystyki Kolarskiej ZG PTTK - Marek Koba. Impreza realizowana jest przy współpracy z Urzędem Marszałkowskim Województwa Zachodniopomorskiego, Urzędem Miasta Kołobrzeg oraz zaprzyjaźnionymi gminami powiatu kołobrzeskiego. Celem zlotu jest m.in. popularyzacja turystyki rowerowej jako formy czynnego wypoczynku, integracja środowiska turystów kolarzy, promowanie atrakcyjnych turystycznie miejsc Pomorza Zachodniego oraz wymiana doświadczeń turystów i kadry PTTK z całej Polski. Dla uczestników przygotowano mnóstwo atrakcji w tym liczne konkursy z nagrodami. Podczas zlotu uczestnicy będą pokonywać na rowerze kilkanaście nadmorskich tras rowerowych.
Rok 2023 jest dla Łodzi rokiem szczególnym. 600 lat temu, dokładnie 14 lipca 1423 roku, król Polski Władysław Jagiełło nadał osadzie Łodzia prawa miejskie, rozpoczynając tym samym niezwykłą historię jednego z najbardziej wyjątkowych miast w naszym kraju. Mieszkańcy miasteczka, położonego w sercu puszczy, nad rzeką Ostrogą (później nazwaną Łódką) na trakcie biegnącym ze Zgierza do Piotrkowa Trybunalskiego, przez kolejne dziesiątki lat nie zmienili jednak swojego trybu życia. Czas tu płynął niespiesznie, bez doniosłych wydarzeń. Sytuacja zmieniła się blisko 400 lat po podpisaniu przez Jagiełłę wspomnianego dokumentu. Rajmund Rembieliński i Stanisław Staszic, wierzący w przewodnią rolę przemysłu, wypchnęli senną Łódź na głębokie wody i rozpoczęli nową epokę w dziejach miasteczka – epokę wielkich ceglanych gmachów fabrycznych, wielkich fortun i spektakularnych interesów.
Rok 2015 jest dla Pałacu Kultury i Nauki rokiem obchodów jego 60-lecia. Za datę urodzin pałacu przyjmuje się 22 lipca 1955 roku, pomimo iż tak jak z wieloma rzeczami dotyczącymi pałacu, tj. jego historią, czy obowiązującą nazwą, nie jest to do końca jednoznaczne. Aby zaakcentować tegoroczny jubileusz tego ważnego w przestrzeni miejskiej obiektu Zarząd Pałacu Kultury i Nauki chciałby wykorzystać okazję okrągłych urodzin PKiN do przybliżenia mieszkańcom Warszawy oraz turystom sylwetki i dziejów tego budynku. Między innymi z tego też powodu powstał Znaczek Okolicznościowy upamiętniający 60-lecie PKiN.
UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany
Znaczek wydany z okazji 54 Ogólnopolskiego Zlotu Turystów na Wielkiej Sowie. Impreza, na której dostępny był znaczek odbyła się 27/28 września 2014 roku. Organizatorami imprezy byli PTTK Oddział Ziemi Wałbrzyskiej, Komisja Turystyki Górskiej przy PTTKo/Ziemi Wałbrzyskiej, Wałbrzyski Klub Przodowników Turystyki Górskiej PTTK.
UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany
W 2019 roku Zamek Królewski w Piotrkowie Trybunalskim obchodzi 500-lecie oddania go do użytku. Rezydencja królewska Zygmunta Starego wzniesiona została przez architekta Benedykta – autora prac kamieniarskich na Wawelu oraz w Sandomierzu. Piotrkowską wieżę zbudowano na sztucznym nasypie, otoczonym fosą, do którego wchodziło się przez mostek wiodący do głównych drzwi. Trzykondygnacyjną bryłę budynku zbudowano na planie zbliżonym do kwadratu. Parter budynku był przeznaczony dla dworzan, na pierwszym piętrze znajdowały się zaś prywatne komnaty królewskie. Drugie piętro pełniło funkcję komnat reprezentacyjnych – odbywały się tu spotkania z senatorami oraz innymi dostojnikami. Dach budynku pierwotnie był dwuspadowy, a jego obecny kształt jest wynikiem późniejszych zmian. Piotrkowski zamek był oficjalną rezydencją monarszą do końca panowania Zygmunta Augusta. 500-letni zabytek był świadkiem wielu znaczących wydarzeń w historii Polski: w nim odbywały się obrady izby senackiej za czasów ostatnich Jagiellonów oraz posiedzenia Trybunału Koronnego w końcu XVI wieku. W sierpniu 1918 roku budynek przekazano Polskiemu Towarzystwu Krajoznawczemu, a cztery lata później otwarto w nim Muzeum Krajoznawcze Ziemi Piotrkowskiej. Główne obchody 500-lecia ukończenia prac budowlanych na Zamku Królewskim Zygmunta I Starego w Piotrkowie Trybunalskim zaplanowano na 21 września 2019 roku.
Dymarki Świętokrzyskie to zjawisko, pod postacią którego kryje się organizowana już po raz 50-ty impreza o tej samej nazwie. Historia „Dymarek Świętokrzyskich” ściśle związana jest z dziejami antycznymi i starożytnym hutnictwem w rejonie Gór Świętokrzyskich. Dziś "Dymarki Świętokrzyskie" to, trwający od 1967 roku, spektakl łączący wiedzę historyczną, z elementami folkloru. Jego głównym punktem jest wytop żelaza w pradawnych ziemnych piecach zwanych dymarkami, metodą jaką przed dwoma tysiącami lat, stosowali miejscowi hutnicy.
UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany
Towarzystwo Miłośników Ziemi Tczewskiej powstało w 1970 r. jako organizacja społeczno-kulturalna. Skupia osoby, które przeznaczają swój czas, wiedzę i umiejętności dla dobra tczewskiej społeczności. W ciągu 50 lat działalności TMZT podejmowało wiele wartościowych inicjatyw ważnych dla utrwalenia i upowszechnienia wiedzy o regionie, szczególnie cennych dla pogłębiania tożsamości lokalnej. Poza dokumentowaniem dziejów miasta i regionu Towarzystwo organizowało m.in. spotkania z twórcami, konkursy plastyczne, literackie, wiedzy o regionie czy spotkania autorskie. Imprezy skupiały pokolenia Kociewiaków, łącząc tradycję ze współczesnymi oczekiwaniami młodych wykonawców i twórców. Za działalność na rzecz miasta i regionu TMZT było nagradzane licznymi tytułami i wyróżnieniami władz lokalnych i państwowych. Jego założyciel - Roman Landowski to pisarz, publicysta i regionalista. To także członek Związku Literatów Polskich i założyciel Filmowego Klubu Dyskusyjnego „Sugestia” w Tczewie. Rodowity Pomorzanin, urodzony w Świeciu nad Wisłą, w latach 1950-2001 mieszkał w Tczewie. Większość swej pracy zawodowej poświęcił książce – był księgarzem, bibliotekarzem, redaktorem, wydawcą. Pracował też jako animator kultury, reżyser teatrów amatorskich. Za całokształt swojej działalności został licznie nagrodzony, odznaczony i wyróżniony. Pozostawił po sobie bogatą twórczość nie tylko z dziejów Tczewa, Kociewia i Pomorza. Ławeczka z jego wizerunkiem na tczewskiej starówce jest dodatkową atrakcją dla licznych turystów.
W dniu 11 listopada 1965 r. w Oddziale Wrocławskim PTTK zarejestrowane zostało Koło PTTK przy DOKP Wrocław i otrzymało Nr 11. W 1993r. Koło przyjęło nazwę „Ślężanie”. Działalność Koła to projekty takie jak: turystyczne powitanie nowego roku, majówka u Ślężan, spływy kajakowe, rajdy rowerowe, „zimowe wędrówki”, wyjazdy na narty biegowe, poznawanie Parków Narodowych oraz obiektów z Kanonu Krajoznawczego Polski, wakacje w górach 10- dniowe sierpniowe wyjazdy w kolejne pasma gór. Koło upowszechnia także zdobywanie odznak turystyki kwalifikowanej, odznak regionalnych, oraz krajoznawczych. Dzisiaj „Ślężanie” znani są w środowisku ze swojej aktywności i ogromnej pasji odkrywania świata i ludzi. Kalendarz koła przedstawia imponujący zestaw imprez, w którym każdy może znaleźć coś dla siebie. Koło „Ślężanie” należy do największych i najaktywniejszych kół turystycznych we Wrocławiu.
OkolicznościoweNajwiększym skarbem Barda jest wielowiekowa figurka Matki Bożej wystawiona na głównym ołtarzu w Bazylice w Bardzie. Czas powstania figurki historycy ustalają na XII - XIII wiek. Figurka Matki Bożej Bardzkiej jest najstarszym drewnianym zabytkiem rzeźby romańskiej na Dolnym Śląsku. Wykonana z drewna lipowego mierzy 43,3 cm wysokości. Matka Boża, siedząca na tronie z oparciem i poręczami, przybrana jest w suknię zapiętą pod szyją i płaszcz, a na głowie ma koronę o trójlistnych zębach. Dzieciątko Boże siedzi na kolanach Matki również frontalnie. Charakterystyczny jest lekki uśmiech obydwu postaci, a zwłaszcza Matki Bożej, przez co niektórzy nazywają ją "Madonną uśmiechniętą". Dzieje figury Matki Bożej były równie burzliwe co dzieje Barda. Musiała ona nieraz "szukać" schronienia w innych miejscowościach i pozostawać w nich nieraz przez kilkanaście nawet lat (wojny husyckie, reformacja, wojna trzydziestoletnia, pożar miasta i kościoła). Ważnym wydarzeniem była uroczysta koronacja Figury, która odbyła się 3 lipca 1966 roku. Koronacja nadaje specjalnej rangi tak danemu sanktuarium, jak i obrazowi czy figurze. Pierwsze starania o koronację podjęto już w 1947 roku. Akcji koronacji dokonał ks. arcybiskup Bolesław Kominek. Kustoszami sanktuarium i figurki Matki Bożej Bardzkiej jest Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela czyli redemptoryści.
Muzeum Ziemi Rawickiej powstało w 1973 r., uroczysta inauguracja jego działalności nastąpiła 13 grudnia 1973 r. Decyzję o utworzeniu muzeum podjęto w 1971 r., lecz jego uruchomienie nastąpiło po kilku latach, m.in. z powodu konieczności adaptacji pomieszczeń w zabytkowym Ratuszu. Przez 50 lat zbiory poszerzały się i obecnie w muzeum znajdują się następujące pomieszczenia ekspozycyjne: Sala Etnograficzna, Sala Dawnych Rzemiosł, Sala Bracka im. Romana Rybackiego, Sala Kadecka, Sala Portretowa, Historyczny Gabinet Burmistrza, Sala im. Stanisława Kukli, galeria wystaw czasowych. Do sal, umieszczonych na parterze budynku, prowadzi ozdobna kuta brama z motywami herbowymi miast powiatu rawickiego. Wyjątkowy projekt stworzony przez rawickiego artystę Zbigniewa Łukowiaka został zrealizowany przez Warsztaty Zasadniczej Szkoły Zawodowej pod przewodnictwem Cyryla Hamielca – ówczesnego kierownika warsztatów. Do dnia dzisiejszego brama budzi podziw, stała się symbolem i znakiem rozpoznawczym placówki. Z okazji 50-lecia rozpoczęcia działalności przez muzeum 13 grudnia 2023 r. w rawickim Ratuszu odbędzie się uroczystość jubileuszowa, podczas której zostanie zaprezentowana wystawa poświęcona historii muzeum, wystawa czasowa litografii Marca Chagalla, a także kolekcja muzealiów będących nawiązaniem do początków działalności MZR.
9 kwietnia 2016 roku, po Regionalnym Spotkaniu Kolekcjonerów w Poznaniu, zrodziła się myśl o klubie skupiającym ludzi o podobnej pasji. Takich osób, jak się okazało, na wspomnianym spotkaniu było kilku. Tematem został zainteresowany także dyrektor GOK w Komornikach, pan Antoni Pawlik, a efektem współpracy był pierwszy znaczek turystyczny - „Gmina Komorniki — Zawsze w dobrym kierunku”, którego promocja miała miejsce podczas Eko Majówki na komornickim stadionie. Od tego wszystko się zaczęło… Spotkanie założycielskie odbyło się 29.09.2016 r., od tej pory członkowie spotykali się regularnie w Sali „PIWNICA” w Komornikach. W kolejnych latach działacze klubowi, przy wsparciu Gminy Komorniki, doprowadzili do powstania kolejnych znaczków turystycznych i okolicznościowych, gdzie jeden z nich - „Ceglany most łukowy w Wirach” uzyskał tytuł „Najładniejszego Znaczka Turystycznego 2017 roku”. Liczebność członków Klubu z roku na rok wzrastała. Klub przybrał charakterystyczną barwę w postaci żółtych koszulek, a jego przedstawiciele licznie promowali gminę i lokalne atrakcje turystyczne, pojawiając się na zlotach regionalnych, ogólnopolskich, a także międzynarodowych (w Czechach, Słowacji i na Węgrzech). Klubową tradycją stał się udział w targach turystycznych, kolejnych urodzinach oraz okolicznościowych spotkaniach „wigilijno-opłatkowych”. I tak minęło pierwszych 5 lat działalności Klubu. Jak będzie w kolejnym pięcioleciu, czas pokaże, ale mamy nadzieję, że okres ten będzie równie barwny i bogaty.
Muzeum w Praszce obchodzi 40-lecie swojej działalności. Inicjatywa powstania Muzeum pojawiła się już w 1975 r. za sprawą wybitnego polskiego archeologa, profesora Konrada Jażdżewskiego, który z Praszką związany był rodzinnie. Poprzez matkę Cecylię z Łuckich Jażdżewską spokrewniony był ze starym, praszkowskim rodem Łuckich. Uroczystego otwarcia Muzeum dokonano 8 maja 1980 r. Pierwszym dyrektorem nowej instytucji został dr Henryk Łoś, wcześniej kierownik Działu Etnograficznego Muzeum Częstochowskiego. Muzeum w Praszce jest Samorządową Instytucją Kultury Gminy Praszka. Prezentowane obecnie jest siedem wystaw stałych oraz wystawy czasowe. Muzeum w Praszce mieści się w zabytkowej kamienicy z przełomu XIX i XX w., usytuowanej przy Placu Grunwaldzkim – centralnym placu miasta. Budynek należał do rodziny Łuckich, pierwotnie mieściła się w nim apteka prowadzona przez Wacława i Aldonę Łuckich. Historię praszkowskiej apteki pokazujemy na stałej wystawie pt. „W dawnej aptece”.
UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany
W 1741 r. po zajęciu Śląska przez protestanckie Prusy, nastał w Zatoniu pastor Gottlieb Linke. Doprowadził on do wydania zgody na postawienie świątyni. Budowa rozpoczęła się i zakończyła w roku 1765. Ośmioboczny budynek miał konstrukcję szkieletową. Skromne salowe wnętrze obiegały z trzech stron empory. Po 20 latach świątynię zaczęto wyposaża w elementy świadczące o zamożności mieszkańców i właścicieli wsi. W 1795 roku Melchior von Schweinitz ufundował chrzcielnicę. Dwa lata później rozpoczął budowę późnobarokowego ołtarza, a w 1799r. powstały najstarsze na Ziemi Lubuskiej dwumanuałowe organy wykonane przez Gottloba Meinerta. Z końca XVIII wieku pochodzą również dwa późnobarokowe świeczniki korpusowe. W roku 1875 dobudowano wieżę, na której zainstalowano zegar zamówiony ze znanej manufaktury Weissa. Stopniowo wymieniano konstrukcję szkieletową poszczególnych ścian na ceglane.
Radni Miasta Kalisza uchwalili Rok 2023 Rokiem Braci Kościelniaków: Tadeusza, Mieczysława i Władysława. Inicjatywa ta zrodziła się w związku z przypadającą w bieżącym roku 30. rocznicą śmierci Mieczysława Kościelniaka, a także w uznaniu dokonań twórczych utalentowanych plastycznie braci: Tadeusza Kościelniaka (ur. 11.07.1910 w Kaliszu, zm. 14.01.1996 w Kaliszu), Mieczysława Kościelniaka (ur. 29.01.1912, zm. 5.03.1993 w Słupsku) oraz Władysława Kościelniaka (ur. 21.09.1916, zm. 13.11.2015 w Kaliszu). To 3 artyści plastycy, którzy przysłużyli się Kaliszowi i znani są nie tylko w kraju, ale też za granicą. Byli wszechstronnie utalentowanymi artystami plastykami, historykami, a także popularyzatorami wiedzy historycznej, dotyczącej nie tylko Kalisza. Szczególnie ostatni z braci poświęcił całe swoje życie dokumentowaniu, opisywaniu i promocji Kalisza oraz regionu, a także innych zakątków świata, po którym chętnie podróżował.
Unia Europejska ustanowiła rok 2021 „Europejskim Rokiem Kolei”, aby w ten sposób promować kolej jako bezpieczny i zrównoważony środek transportu. Jest to jeden z elementów wdrażanej w Unii Europejskiej polityki Europejskiego Zielonego Ładu. Państwa Unii Europejskiej widzą w kolei wielką przyszłość, jako nowoczesny i ekologiczny środek transportu. Również Polska wpisuje się ten program, remontując liczne linie kolejowe oraz przez produkcję nowoczesnego taboru. Na okolicznościowym znaczku turystycznym, który został wydany z tej okazji widnieje nowoczesny spalinowy zespół trakcyjny typu 223M produkowany przez PESA Bydgoszcz, zwany bardzo często Pesa Link, czy po prostu linkiem, a na polskich kolejach oznaczony jako autobus szynowy SA139. Jest on eksploatowany w Polsce (Polregio, Koleje Dolnośląskie i Koleje Wielkopolskie), również w Czechach (České dráhy) oraz w Niemczech (Niederbarnimer Eisenbahn i Deutsche Bahn).
OkolicznościoweŚw. Klemens Maria Hofbauer (1751-1820) urodził się w Tasowicach na czeskich Morawach. Ojciec był Czechem, a matka Niemką. Gdy miał 7 lat zmarł jego ojciec. Ubóstwo rodziny spowodowało, że od najmłodszych lat podjął pracę jako piekarz. Stąd jest patronem piekarzy. Później był pustelnikiem we Włoszech. Kiedy poczuł głos powołania do kapłaństwa powrócił do kraju, celem zdobycia wykształcenia. Aby zdobyć pieniądze na kształcenie powrócił do pracy jako piekarz. Następnie podjął wyższe studia na uniwersytecie wiedeńskim cały czas myśląc o kapłaństwie. Ze względu na antyklerykalny józefinizm w Austrii wyjechał do Rzymu, gdzie spotkał redemptorystów i u nich przyjął święcenia kapłańskie. Był pierwszym obcokrajowcem u redemptorystów. Pierwszą fundację założył w Warszawie przy kościele św. Benona. Tam pracował 21 lat zakładając szkoły, sierocińce, troszcząc się o ubogich. Nieprzychylność zlaicyzowanych władz spowodowała wyrzucenie redemptorystów z Warszawy. Następnym miejscem jego pracy był Wiedeń. Był niezmordowany w konfesjonale i na ambonie. Zdołał skupić koło siebie grupę inteligencji wiedeńskiej, która później przyczyniła się do odrodzenia religijnego w Austrii.
OkolicznościoweŚw. Gerard Majella, włoski redemptorysta (1726-1755) to charyzmatyczny brat zakonny. Jego pełne wiary życie obfitowało w wiele cudów i nadzwyczajnych wydarzeń. Matki, zwłaszcza w stanie błogosławionym, doświadczają mocy św. Gerarda. Dlatego też, włoskie matki podjęły starania, by ogłosić go ich patronem. Nazywany jest też „świętym od szczęśliwych porodów”. Wiele szpitali włoskich swoje oddziały porodowe poświęca św. Gerardowi. Św. Gerard jest też patronem dobrej spowiedzi. Jako brat zakonny nie mógł spowiadać, lecz potrafił jak nikt inny przygotowywać do godnego i owocnego przeżycia spowiedzi. Wspaniale potrafił dodać odwagi do przezwyciężenia wstydu i lęku przed spowiednikiem. Miejscem kultu św. Gerda jest Materdomini na południu Włoch, natomiast w Polsce w kościołach redemptorystów: w Krakowie, Lubaszowej, Tuchowie, Szczecinie, Szczecinku, Toruniu, Skarżysku-Kamiennej, Zamościu i Bardzie, a poza kościołami redemptorystów w Gliwicach i Rzeszowie. Aby jeszcze bardziej przybliżyć postać tego świętego i jednocześnie uczcić jego życie i działalność, w Warszawskiej Prowincji Redemptorystów od 1 stycznia do 31 grudnia 2019 roku we wszystkich kościołach, wspólnotach i instytucjach redemptorystów przeżywany jest Rok św. Gerarda Majelli.
Decyzją Rady Miejskiej Kalisza ustanowiono rok 2017 rokiem wybitnego podróżnika Stefana Szolc – Rogozińskiego. Pozwoliło to nadać obchodom godny charakter, a tym samym przypomnieć i spopularyzować dokonania kaliskiego podróżnik w 135. rocznicę jego wyprawy.
Stefan Szolc – Rogoziński to polski podróżnik i badacz Afryki, zwłaszcza Kamerunu, od 1885 roku członek Królewskiego Towarzystwa Geograficznego w Londynie. Urodził się w Kaliszu 14 kwietnia 1861 roku. W wieku 12 lat rozpoczął naukę w niemieckiej szkole we Wrocławiu. Wbrew woli ojca, wstąpił jako ochotnik do Akademii Marynarki Wojennej w Kronsztadzie, gdzie dwa lata później zdał egzamin i otrzymał stopień oficera. Wkrótce wypłynął w pierwszy rejs do Władywostoku, rok później także do Paryża, gdzie został przyjęty do Paryskiego Towarzystwa Geograficznego. Liczne życiowe perypetie doprowadziły go w końcu do Kamerunu, gdzie kupuje wyspę i w 1882 roku zakłada polską kolonię, którą już po dwóch latach przejmują Anglicy, a później Niemcy. Oprócz badań wybrzeża Kamerunu i dorzecza rzeki Mungo odkrył jezioro Barombi Mbo. 12 grudnia 1884 roku zdobywa najwyższy szczyt Kamerunu – Fako (4095 m n.p.m.). Podczas kolejnego pobytu w kraju, ożenił się po czym powrócił do podróżowania odwiedzając w latach 1892-1893 Egipt. Z nadzieją na kolejne wyprawy trafił w końcu do Paryża, gdzie w wieku 35 lat (1 grudnia 1896 roku) zginął tragicznie pod kołami samochodu.
UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany
Pierwszy znaczek turystyczny pojawił się w Polsce w 2004 roku i od tego czasu rozpoczęła się historia znaczkowej idei w naszym kraju. Pierwsze lata działalności firmy to głównie próba zaszczepienia idei na rodzimym gruncie. Do roku 2012 w Polsce powstało 155 znaczków turystycznych czyli solidna podstawa do dalszego rozwoju idei powiązanej z międzynarodową grą kolekcjonerską. Rok 2012 przyniósł zmiany w firmie i zmianę ekipy tworzącej zespół Znaczków Turystycznych. W centrum zainteresowania stanął turysta jako główny odbiorca znaczkowej idei. Ruch kolekcjonerski przybrał na sile, a grono kolekcjonerów, z początkowych kilkudziesięciu osób, szybko zaczęło rosnąć. Liczne spotkania kolekcjonerskie, tworzenie się lokalnych grup turystycznych i promocja znaczkowej idei, doprowadziły do powstawania kolejnych znaczków niemal w każdym rejonie kraju. Dziś, po 20 latach działalności, w Polsce mamy ponad 1300 miejsc, oznaczonych znaczkiem turystycznym i wielokrotnie większe grono kolekcjonerów i turystów, którzy dzięki znaczkowej idei poznają kraj i jego atrakcje. Tym samym tworzą własne kolekcje oparte o ujednolicony, ale wyjątkowy w swoim rodzaju znaczek turystyczny. Niniejszy znaczek okolicznościowy powstał jako pamiątka przypominająca 20-lecie działalności firmy, którą to rocznicę obchodziliśmy przy okazji XII Ogólnopolskiego Spotkania Kolekcjonerów Znaczków Turystycznych.
Po oddaniu do użytku linii z Wrocławia do Świebodzic co nastąpiło w 1843 r. postanowiono wybudować odgałęzienie do Świdnicy. Ze względu na opór wojskowych władz twierdzy świdnickiej, które nie chciały zgodzić się na poprowadzenie linii przez tereny twierdzy linię zakończono budując stację końcową pomiędzy Fortem Jawornickim a Redutą Kościelną . Tym sposobem powstał pierwszy odcinek przyszłej Magistrali Podsudeckiej, który oddano do użytku 21.07.1844 r. 24.11.1855 r. ukończono budowę linii do Dzierżoniowa, a 3 lata później w listopadzie 1858 r. pierwszy pociąg wjechał na stację w Ząbkowicach Śląskich. Jednocześnie trwały prace nad rozbudową linii w kierunku północnym przez Strzegom i Jawor do Legnicy. Pierwszy pociąg dotarł do Strzegomia 25.10.1855 r. natomiast rok później można było już dojechać do Legnicy. 1.04.1874 r. oddano do użytku odcinek z Ząbkowic Śląskich do Kamieńca Ząbkowickiego. Prace kontynuowano w kierunku wschodnim aby doprowadzić linię do Głubczyc i Kędzierzyna-Koźla. Po 32 latach od wybudowania pierwszego odcinka powstała ważna linia biegnąca skrajem Sudetów i mierząca blisko 220 km długości. W latach 1906-11 przebudowano linię na dwutorową, jednak po II wojnie światowej dokonano rozbiórki 1 toru na odcinku od Legnicy do Kamieńca Ząbkowickiego. W 1961 r. odbudowano 2 tor z Jaworzyny Śląskiej do Świdnicy, natomiast pozostałe odcinki pozostały jednotorowe. Magistrala Podsudecka przez lata stanowiła ważną oś komunikacyjną łączącą Górny i Dolny Śląsk.
OkolicznościoweBudynek dworca kolei warszawsko-wiedeńskiej, w Żyrardowie został wybudowany ok. 1922 roku, w stylu dworkowym, na podstawie projektu pracowni sekcji architektonicznej Wydziału Drogowego Warszawskiej Dyrekcji Kolejowej. Dworzec ten zaliczany jest do grupy budynków powstających w miejsce zniszczonych obiektów kolejowych w okresie I wojny światowej. Budynkowi dodają uroku kolumny w stylu jońskim, zdobione szczyty i wieża wieńcząca jego środkową część. Ta swojska forma, symetryczny plan i detale ściśle nawiązują do baroku. Wewnątrz dworca kolejowego można dostrzec kaflowe piece, które dawniej służyły do ogrzewania dworcowych pomieszczeń.
OkolicznościoweStacja kolejowa w Zawierciu jest jednym z największych dworców kolejowych w województwie śląskim. 1 grudnia 1847 przez Zawiercie przejechał pierwszy pociąg. Został uruchomiony jednotorowy ruch prowadzący z Częstochowy do Ząbkowic, natomiast w roku 1881 otworzono ruch dwutorowy z Koluszek do Ząbkowic. Pierwszy budynek dworca był drewniany, a po 1872 roku pasażerowie mogli już korzystać z murowanego obiektu stacyjnego. Na początku XX wieku pojawił się pomysł budowy nowego dworca projektu Czesława Domaniewskiego, który był głównym architektem kolei warszawsko-wiedeńskiej. Podczas I wojny światowej budynek został doszczętnie spalony. Dworzec kolejowy odbudowano, przez długi czas był tylko jeden peron, a obiekt dworca w małym miasteczku był jednym z nielicznych budynków, który miał walory reprezentacyjne.
UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany
OkolicznościowePierwszy budynek dworca kolejowego w Skierniewicach wzniesiono w 1875 roku, w stylu neogotyku, z wnętrzami neoklasycystycznymi. Połączono styl gotyku angielskiego z gotykiem ceglanym. We wnętrzu dworca zachowały się różne malowidła z lat 50. XX w., które prezentują różne prace fizyczne, a także kulturę, czy sztukę. Obok dworca kolejowego powstały również obiekty jak: parowozownia, stacja węzłowa, magazyny, szpital, tartak, a także huta szkła. W latach 70. XIX w. dworzec zyskał przeznaczenie jedynie do obsługi cara i jego gości, nieopodal stacji został wybudowany nowy obiekt dworca miejskiego, istniejący i użytkowany do dziś (dworzec „cesarski” został zniszczony w 1945 roku). Jako ciekawostkę, warto wspomnieć, iż zgodnie z akcją toczącą się w powieści Bolesława Prusa „Lalka”, przy dworcu w Skierniewicach Stanisław Wokulski próbował popełnić samobójstwo. Chcąc upamiętnić to literackie wydarzenie w 2010 roku odsłonięto na dworcu pomnik Wokulskiego.
OkolicznościowePoczątki dworca w Piotrkowie Trybunalskim sięgają połowy XIX wieku (1846 r.), kiedy to wybudowano go w ramach kolei warszawsko-wiedeńskiej (zwanej również drogą żelazną warszawsko-wiedeńską). W 1914 roku w obiekcie wybuchł pożar, na szczęście udało się odzyskać aktualny kształt dworca kolejowego już w latach 1915-1922. Na terenie kolejowym zostały zbudowane liczne obiekty obsługi ruchu kolejowego. Najważniejsze z nich to: budynek dworca, lokomotywownia, budynek spedycji towarowej, a także administracyjne, magazynowe. Większość z nich znajduje się na liście obiektów zabytkowych, a obecnie pełnią inne funkcje, najczęściej handlowe.
UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany
