Lista znaczków

Schronisko Hajstra (czarny bocian) znajdujące się w Hucie Polańskiej funkcjonuje od 1996 roku. Miejsce to położone jest w obrębie Beskidu Niskiego w odległości 5 kilometrów na południe od centrum Polan i stanowi enklawę wewnątrz Magurskiego Parku Narodowego. W pobliżu schroniska przebiega szlak turystyczny biegnący z Ożennej w kierunku Baraniego Wierchu i granicy polsko-słowackiej. Takie położenie schroniska stwarza idealne warunki do uprawiania turystyki pieszej i rowerowej - zarówno dla osób lubiących spacery i spokojne przejażdżki, jak i dla bardziej zaawansowanych turystów. Schronisko posiada 42 miejsca noclegowe. Przed budynkiem znajduje się miejsce na ognisko, duża wiata grillowa, boisko do siatkówki i koszykówki oraz pole biwakowe. Przepływający obok potok jest doskonałym miejscem relaksu dzieci i dorosłych. Będąc na wycieczce w okolicy schroniska, można zdobyć inny ZT - nr 519 w Muzeum Marii Konopnickiej w Żarnowcu.

Łysica jest najwyższym szczytem Gór Świętokrzyskich, wysokość (614 m n.p.m.). Leży na zachodniej stronie Łysogór, na południowy-wschód od miejscowości Święta Katarzyna. W całości znajduje się w obszarze Świętokrzyskiego Parku Narodowego. Masyw posiada dwa wierzchołki. Wierzchołek wschodni nazywany jest Skałą Agaty lub Zamczyskiem – (614 m n.p.m.). Drugi, zachodni wierzchołek jest wyższy – (613 m n.p.m.) Umieszczono na nim krzyż będący repliką pamiątkowego krzyża z 1930 roku. Na krzyżu znajduje się tabliczka z napisem: „Nieśmiertelnemu  Królowi Wieków, Jezusowi Chrystusowi, Głosi Cześć I Chwałę Puszcza Jodłowa”. Ze szczytu możemy podziwiać nieco ograniczony widok w kierunku północnym na Górę Miejską i Psarską. Łysicę tworzą kwarcyty i łupki kambryjskie. Od północy i południa otaczają ją gołoborza czyli odsłonięte miejsca, pokryte przez głazy, które powstały w wyniku wietrzenia piaskowców kwarcytowych. Masyw jest niemal w całości porośnięty lasem. W dolnych partiach występuje las jodłowo-bukowy, a w górnych rosną jodły. Przez górę przechodzi Główny Szlak Świętokrzyski im. Edmunda Massalskiego z Gołoszyc do Kuźniaków.

Żar to szczyt w Beskidzie Małym wznoszący się na wysokość 761 m. n.p.m. Zachodnie stoki Żaru opadają do Jeziora Międzybrodzkiego. Ze szczytu rozciągają się malownicze widoki na Kotlinę Żywiecką z Jeziorem Żywieckim oraz na wznoszące się nad nimi szczyty Beskidu Żywieckiego i Beskidu Śląskiego, z kolei na północy widać  Pogórze Śląskie z licznymi miastami i kominami zakładów przemysłowych. U stóp góry od 1936 roku znajduje się szybowcowe lotnisko obecnie znane jako  Górska Szkoła Szybowcowa „Żar”. Na szczyt góry można wjechać wybudowaną w 2004 roku koleją linowo-terenową. Na szczycie od 1979 roku znajduje się zbiornik wodny elektrowni szczytowo-pompowej Porąbka – Żar. Zbiornik ma 650 metrów długości oraz 250 metrów szerokości i jest najwyżej w Polsce położonym zbiornikiem wodnym tego typu.

Biakło to malownicze wzgórze położone na północnym krańcu Jury Krakowsko-Częstochowskiej, wznoszące się na wysokość 361 m n.p.m. nad Olsztynem koło Częstochowy. Zbudowane z twardych wapieni skalistych, wyróżnia się charakterystycznym kształtem, który przywodzi na myśl słynny Giewont. Nic dziwnego, że nazywane jest „Małym Giewontem” lub „Jurajskim Giewontem”. Na jego szczycie, od 1993 roku, góruje żelazny, ażurowy krzyż – ustawiony przez pracowników przemysłu metalowego z Zawiercia, w hołdzie Janowi Pawłowi II z okazji 15-lecia jego pontyfikatu. Ze szczytu można podziwiać panoramę rezerwatu Sokole Góry, majestatyczne ruiny zamku w Olsztynie oraz falujące wapienne wzgórza Jury. Na wzgórzu można obserwować skutki procesu wietrzenia skał w formie okna skalnego lub charakterystycznej iglicy oraz skutki procesów wymywania przez wody deszczowe - liczne żłobienia. Biakło to nie tylko popularny cel wędrówek, ale także miejsce cenione przez miłośników wspinaczki skałkowej.

Wysokie Skałki (Wysoka) - szczyt w Małych Pieninach, wys.1050 m n.p.m., najwyższy w całych Pieninach i Pienińskim Pasie Skałkowym, położony na granicy polsko-słowackiej. Szczyt zbudowany jest z czerwonych wapieni krynoidowych. Cała góra porośnięta jest lasem, jedynie sam czubek jest odkryty. Na szczyt Wysokiej można dojść szlakiem zielonym z Jaworek przez Wąwóz Homole lub niebieskim ze Szczawnicy przez Szafranówkę i Durbaszkę. Szlaki te kończą się na Przełęczy Kapralowa Wysoka. Stamtąd prowadzi już ścieżka turystyczna, w trudnych miejscach ze schodami i poręczami. Na samym szczycie platforma widokowa. Roztaczają się stąd widoki na Tatry, Babią Górę, Pasmo Radziejowej, Magurę Spiską, Góry Lewockie i Pieniny.

We wschodniej części Beskidu Żywieckiego w zawojskich lasach, na  północno-zachodnich stokach Pasma Policy, znajduje się Wodospad na Mosornym Potoku. Jest to naturalny wodospad sięgający 8 metrów wysokości, przez co należy do najwyższych wodospadów w Beskidach. Ma on postać pionowego progu zbudowanego z warstw fliszu karpackiego, składającego się z różnych utworów geologicznych. Wodospad z uwagi na swoje walory geologiczne i przyrodnicze został wpisany do  Centralnego Rejestru Geostanowisk Polski, w którym gromadzone są informacje o najcenniejszych obiektach przyrody nieożywionej. Do wodospadu można zejść stromym zejściem zabezpieczonym balustradami, a u jego podstawy, jak głoszą miejscowe legendy, ma się znajdować tajemnicze wejście do miejsca, w którym dawniej swoje skarby przechowywali babiogórscy zbójnicy. Uważajcie jednak, bowiem wg innej legendy wejścia tego strzegą utopcy.

Na szczycie Trójgarbu położonego w północnej części Gór Wałbrzyskich, znajduje się wieża widokowa, której oficjalnego otwarcia dokonano 29 grudnia 2018 roku. Stalowa budowla z drewnianymi wstawkami w postaci podestów i stopni, powstała przy współudziale trzech gmin Czarny Bór, Stare Bogaczowice i Szczawno – Zdrój oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego, a wybudowano ją kosztem 1,79 mln zł. Wieża na szczycie Trójgarbu ma wysokość 27,5 m i podstawę w kształcie trójkąta. Na jej szczycie posadowionych jest pięć tarasów widokowych w kształcie trójkątów symbolizujących trzy gminy, dzięki którym powstała wieża. Tarasy te znajdują się na wysokości od 17 do 23 metrów ponad poziomem gruntu i zajmują trzy ostatnie kondygnacje wieży. Z jej szczytu przy sprzyjających warunkach atmosferycznych dostrzeżemy nie tylko wzniesienia tej części Gór Wałbrzyskich, ale także Góry Kamienne, Ślężę, zabudowania Wrocławia, Rudawy Janowickie i Góry Kaczawskie oraz widoczną w oddali Śnieżkę.

Drewniana wieża widokowa na szczycie Dzikowca w Boguszowie-Gorcach została wybudowana w 2013 roku, a jej oficjalnego otwarcia dokonano już w kwietniu 2014 roku. Budowla powstała na planie kwadratu o bokach 8x8 m. Konstrukcja wieży wykonana została z impregnowanego drewna modrzewiowego. Wieża wznosi się na wysokość 20 metrów ponad gruntem. Do budowy wieży użyto około 50 kubików drewna. Cała konstrukcja posadowiona jest na betonowych fundamentach, a dla bezpieczeństwa turystów zastosowano również elementy metalowe wzmacniające i usztywniające całą budowlę. Swym wyglądem wieża na Dzikowcu przypomina ambonę myśliwską. Z jej górnego tarasu osłoniętego dachem rozciąga się piękna panorama nie tylko na pobliską górę Chełmiec, ale także na masyw Ślęży, Szczeliniec Wielki, a przy dobrej pogodzie również na Śnieżkę. W pobliżu wieży zlokalizowana jest górna stacja wyciągu krzesełkowego, liczne trasy biegowe i rowerowe.

Wielka Sowa (1015 m n.p.m.) – najwyższy szczyt Gór Sowich w Sudetach Środkowych, należy do Korony Gór Polski. Na szczycie znajduje się wysoka na 25 metrów kamienna wieża widokowa wybudowana w roku 1906. Z racji położenia w środkowej części Sudetów jest wspaniałym punktem widokowym. W drugiej połowie XIX wieku zainicjowano budowę pierwszej drewnianej wieży widokowej na wierzchołku góry. Jej uroczyste oddanie do użytku odbyło się w lipcu 1886 roku. Drewniana konstrukcja przetrwała jednak tylko do 1904 roku. Budowę trwałej kamienno-żelbetowej wieży rozpoczęto w lipcu 1905 roku, a jej uroczyste otwarcie, które odbyło się 24 maja 1906 roku, zgromadziło tłumy ludzi. Na tarasie widokowym podziwiano panoramy od Śnieżnika po Śnieżkę. Wizerunek wieży stał się symbolem Pieszyc, znajduje się w herbie tego miasta.

Wielka Siklawa to olbrzymi wodospad położony w Tatrach Wysokich o wysokości około 70 m, o średnim kącie nachylenia wynoszącym 35⁰. Uznawany jest za największy wodospad w Polsce i w Tatrach. Chociaż jest najwyższym wodospadem w Polsce, to w Tatrach Słowackich znajdują się wodospady od niego wyższe, ale o mniejszym przepływie wody. Ogromne ilości wody z wielkim hukiem spływają z Wielkiego Stawu do Doliny Roztoki dwiema lub trzema strugami (w zależności od poziomu wód) ze ściany stawiarskiej – progu oddzielającego Dolinę Roztoki od Doliny Pięciu Stawów. Zielony szlak turystyczny prowadzący od Wodogrzmotów Mickiewicza do Doliny Pięciu Stawów Polskich wytyczony został obok wodospadu przez niebezpieczny, zwłaszcza w czasie oblodzenia, długi pas wygładzeń polodowcowych zwanych Danielkami.

Waligóra – 936 m n.p.m. najwyższy szczyt Gór Kamiennych. Leży w paśmie Gór Suchych. Góra zbudowana jest z permskich porfirów kwarcowych .Już w XIX wieku Waligóra była częstym celem wycieczek, a to za sprawą dobrego punktu widokowego. Obecnie pomimo braku widoczności z powodu zalesienia szczytu, nadal jest celem wycieczek. Po roku 1945 na szczycie istniała drewniana wieża triangulacyjno-widokowa, jednak popadła w ruinę i została rozebrana. Obecnie na szczycie stoi jedynie kamienny słupek z nazwą i wysokością szczytu. Waligóra góruje nad Przełęczą Trzech Dolin, opadając do niej bardzo stromym północnym stokiem. Leży na terenie Parku Krajobrazowego Sudetów Wałbrzyskich, który został utworzony w 1998 r. Na początku XX w. na wschodnim zboczu stał domek myśliwski zwany "Zameczkiem". Dziś nie ma po nim śladu. Na stokach Waligóry znajdują się źródła dwóch rzek: Sokołowiec i Złota Woda. Przez szczyt prowadzi szlak żółty od Przełęczy Trzech Dolin do Sokołowska przez ruiny zamku Radosno.

Turbacz – 1310 m n.p.m., najwyższy szczyt Gorców. Nazwa szczytu pochodzi prawdopodobnie z gwary, od nazwy instrumentu pasterskiego trumbity (trombity). Zbudowany jest z fliszu karpackiego. Sam szczyt Turbacza leży blisko Gorczańskiego Parku Narodowego, ale nie jest położony w jego granicach. O Turbaczu często pisał piewca Gorców Władysław Orkan, którego imieniem nazwano wybudowane w latach 1953-1958 schronisko znajdujące się pod szczytem w kierunku wschodnim na wysokości 1283 m n.p.m. Turbacz położony jest prawie idealnie pośrodku Gorców. Szczyt Turbacza jest całkowicie porośnięty lasem i pozbawiony jakichkolwiek widoków. Znajduje się na nim betonowy słup triangulacyjny oraz krzyż z datami 1945 – 1985 i metalową tabliczką z wizerunkiem Jezusa Miłosiernego na tle gorczańskiej przyrody. Przez sam szczyt biegnie szlak czerwony (Główny Szlak Beskidzki) z Rabki-Zdroju. Wszystkie pozostałe doprowadzą nas jedynie do schroniska.

Trzy Kopce Wiślańskie (810 m n.p.m.) dawniej znane jako Malinka – szczyt w paśmie Równicy w Beskidzie Śląskim. Nazwa góry pochodzi od jej położenia na styku granic administracyjnych trzech miejscowości czyli Ustronia, Brennej i Wisły. Niegdyś by oznaczyć w terenie przebieg granic administracyjnych zaznaczano granice bądź to zakosami na korze drzew, bądź właśnie kopcami układanymi z kamieni. Przymiotnik "Wiślańskie" dodano w celu odróżnienia góry od innych Trzech Kopców znajdujących się w niedalekiej okolicy. Ze szczytu Trzech Kopców Wiślańskich rozpościera się widok m.in. na Skrzyczne (1257 m n.p.m.) , Kotarz (974 m n.p.m.) , Grabową (905 m n.p.m.), Orłową (813 m n.p.m.), Równicę (884 m n.p.m.) czy Czantorię (995 m n.p.m.). Na północnym zboczu góry znajduje się prywatne schronisko górskie „Telesforówka” oferujące miejsca noclegowe i bufet.

Palenica Białczańska – polana w Tatrach Wysokich położona w Dolinie Białki na wysokości ok. 980-990 m n.p.m. Stanowi punkt końcowy dla ruchu zmotoryzowanego w kierunku Morskiego Oka. Jest tu także końcowy przystanek PKS oraz postój góralskich dorożek. Dawniej na polanie znajdowały się szopy pasterskie górali z Białki Tatrzańskiej. W 1951 r. wybudowano murowany budynek, później kolejne. W 1962 r. na polanie zbudowano duży parking samochodowy. Parkować tu może do 850 samochodów, często jednak nie wszyscy chętni mieszczą się, muszą więc zostawiać auta wzdłuż drogi lub nawet po stronie słowackiej. Parking jest płatny poza godzinami nocnymi. Na Palenicy Białczańskiej mieści się także placówka Straży Granicznej i jedno z wejść do Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jest to najbardziej uczęszczane wejście do parku. Szosą z Palenicy do Morskiego Oka mogą jeździć jedynie odpowiednie służby, od 1998 r. zakaz wjazdu dotyczy też rowerów.Rysy 2503 m n.p.m.) – szczyt położony na granicy polsko-słowackiej, w Tatrach Wysokich. Ma trzy wierzchołki, z których najwyższy jest środkowy, w całości na terytorium Słowacji (2503 m), zaś północny stanowi najwyżej położony punkt Polski (2499 m).

Tarnica to najwyższy szczyt polskich Bieszczadów wznoszący się na wysokość 1346 m n.p.m. Szczyt ten należy do Korony Gór Polskich, a jego nazwa pochodzi od rumuńskiego słowa „tarniţa” oznaczającego siodło, przełęcz ostro wcinającą się w grzbiet łączący szczyt z sąsiednim Szerokim Wierchem. Wąski, ostro zakończony i wydłużony grzbiet Tarnicy tworzą dwa wierzchołki wyściełane rumoszem skalnym. Na szczycie góry w 1987 roku stanął krzyż upamiętniający pobyt w tym miejscu ks. Karola Wojtyły. Nowy stalowy krzyż postawiono na Tarnicy we wrześniu 2000 roku. Ważąca pół tony konstrukcja krzyża została wniesiona na szczyt w częściach przez pielgrzymów. W pobliżu Tarnicy krzyżują się dwa szlaki turystyczne: niebieski Biała – Grybów  oraz czerwony będący końcowym odcinkiem Głównego Szlaku Beskidzkiego prowadzącego z Ustronia do Wołosatego. Tarnica stanowi atrakcyjny punkt widokowy w polskich Bieszczadach. Z jej wierzchołka można zobaczyć nie tylko panoramę Bieszczadów, ale i Tatry, a także wiele charakterystycznych szczytów na Słowacji, Ukrainie czy nawet w Rumunii.

Szkolne Schronisko Młodzieżowe istnieje już 35 lat! Położone jest z dala od wszelkiego przemysłu, w otoczeniu porośniętych lasami wzgórz Beskidu Wyspowego, w mikroklimacie porównywalnym przez naukowców do rabczańskiego. Obiekt oferuje 49 miejsc noclegowych oraz możliwość całodziennego wyżywienia dostosowanego do potrzeb turystów, przyrządzanego w formie tradycyjnych potraw kuchni regionalnej. Schronisko jest placówką całoroczną, będącą doskonałym miejscem wypoczynku oraz idealną bazą do poznawania uroków Beskidu Wyspowego czy Pogórza Wiśnickiego. Naszą ofertę kierujemy do: młodzieży szkolnej, grup zorganizowanych, turystów indywidualnych. Niewątpliwymi atrakcjami pobytu w Rozdzielu będą wędrówki znakowanymi szlakami pieszymi lub rowerowymi, liczne zabytki kultury sakralnej (np. kościół w Lipnicy Murowanej z XV w. - UNESCO) i świeckiej (np. Zamek Kmitów i Lubomirskich w Wiśniczu), pomniki przyrody. Miłośników białego szaleństwa zaprasza położona nieopodal (3 km) stacja narciarska „Laskowa” oraz w Limanowej (16 km).

Nagłowice położone są przy trasie z Kielc do Katowice na zachód od Jędrzejowa. To Nagłowice były dawną siedzibą rodziny Rejów, z której pochodzi Mikołaj Rej i to tutaj funkcjonuje obecnie od 1988 roku Dworek Mikołaja Reja w Nagłowicach ze stałą wystawą bibliograficzno-literacką, zapoznającą z życiem i twórczością tego pisarza. Szkolne Schronisko Młodzieżowe w Nagłowicach jest świetną bazą wypadową dla wszystkich tych, którzy pragną zobaczyć Góry Świętokrzyskie, Jurę Krakowsko-Częstochowską, czy Ponidzie. Obiekt w Nagłowicach dysponuje 60-cioma miejscami noclegowymi. Ponadto do dyspozycji gości schroniska są boiska sportowe wraz z wypożyczalnia rowerów oraz pole biwakowe.

Najwyższy szczyt (919 m n.p.m.) w Górach Stołowych, na terenie Parku Narodowego Gór Stołowych. Należy on do Korony Gór Polski. Na szczyt prowadzi kręty szlak składający się z 665 schodów ułożonych w 1814 przez Franza Pabla. Od strony północnej wiedzie szlak z Pasterki na przełęcz między Szczelińcami. Na okrężnej, jednokierunkowej trasie o długości około 5 km, biegnącej wierzchowiną Szczelińca, znajduje się również schronisko turystyczne Szwajcarka wybudowane w 1846 roku.

Szałas Groń zlokalizowany jest nieopodal Szczawnicy, na szczycie Palenicy (722 m n.p.m.). Z jego bliskiego sąsiedztwa rozciąga się wspaniały widok na panoramę znajdujących się nieopodal Pienin. Turyści znajdą tu nie tylko bar serwujący specjały kuchni regionalnej, ale także zaplecze noclegowe. Szałas Groń to doskonała baza wypadowa dla górskich wędrówek, ale także dobrze wyposażona wypożyczalnia sprzętu narciarskiego i miejsce z wieloma innymi atrakcjami (zjeżdżalnia grawitacyjna, trasy narciarskie z wyciągami, wypożyczalnia leżaków, rowerów itp.)

Stokłosica to znajdująca się w Beskidzie Śląskim polana położona na północno-wschodnim grzbiecie opadającym ze szczytu Czantorii Wielkiej w kierunku Ustronia. Polana rozciąga się na wysokości od 770 do 850 m n.p.m. i znajdują się na niej m.in. górna stacja kolei krzesełkowej i wyciągu narciarskiego oraz charakterystyczny telewizyjny maszt przekaźnikowy, punkty gastronomiczne, a także letni tor saneczkowy. Miejsce to stanowi jeden z bardziej uczęszczanych punktów w polskich Beskidach, zarówno podczas sezonu narciarskiego jak i poza nim. Ze Stokłosicy można podziwiać widoki w kierunku wschodnim – na część Beskidu Śląskiego za doliną Wisły. Na pierwszym planie dominuje tutaj Równica z uzdrowiskową dzielnicą Ustronia z charakterystycznymi budynkami w kształcie piramid, natomiast w dalszej odległości przy sprzyjających warunkach można dostrzec nawet zabudowania Tych.

UWAGA !!! Poza sezonem turystycznym, w okresie zimowym tj. od 11.11 do 13.04 sprzedaż znaczka w Kolibie na Czantorii zawieszona.

Stacja Turystyczna Orle położona jest w Górach Izerskich w miejscu dawnej osady hutniczej, ok. 4 km na zachód od Przełęczy Szklarskiej w Jakuszycach. Osada została założona w 1754 roku przez rodzinę Preusslerów, która wybudowała tu hutę szkła Carlsthal. Huta funkcjonowała do roku 1890. Po tym czasie w budynku administracyjnym huty funkcjonowała leśniczówka, a w latach 30-tych XX w. posterunek służb granicznych. Obecnie zabytkowy budynek mieści bufet i salę kominkową. W pobliżu funkcjonują także dwa dodatkowe obiekty pełniące rolę noclegową. Stacja Turystyczna Orle to miejsce kompleksowej obsługi turystów, a Góry Izerskie to idealne miejsce na uprawianie turystyki pieszej, rowerowej czy narciarstwa biegowego. Na turystów czeka tu obszerna baza noclegowa i gastronomiczna oraz dzika i fascynująca przyroda nieskażona cywilizacją.

Śnieżka to najwyższy szczyt w Karkonoszach (1602 m.n.p.m.) i jednocześnie w całych Sudetach. Położona na granicy polsko-czeskiej, góruje nad Kotliną Jeleniogórską. Śnieżka należy do Korony Europy, Korony Gór Polski, Korony Sudetów i Korony Sudetów Polskich. Nazwa Śnieżka pochodzi z XIX wieku i wzięła się od przymiotnika śnieżna, czyli pokryta śniegiem. Polską nazwę Śnieżka wprowadzono urzędowo w 1949 roku. Na szczycie Śnieżki na przestrzeni lat zbudowano kilka obiektów służących obsłudze ruchu turystycznego, kultowi religijnemu, jak również obserwacjom meteorologicznym i są to . m.in. kaplica św. Wawrzyńca z 1665r., budynek polskiego schroniska na Śnieżce i Obserwatorium Wysokogórskiego Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej. Panuje tutaj specyficzny klimat zbliżony do tego jaki panuje za kołem podbiegunowym. Średnia roczna temperatura na Śnieżce nieznacznie przekracza 0°C, w najcieplejszym miesiącu wynosi 10.6°C. Najbardziej charakterystyczne dla tego szczytu są huraganowe wiatry przekraczające 80m/s oraz częste zamglenie (ponad 300 dni w roku). Mimo to podczas pogodnych dni widoczność ze Śnieżki przekracza 200 km.

Skopiec to szczyt Gór Kaczawskich znajdujący się w południowo- zachodniej Polsce, w paśmie Sudetów Zachodnich. Tabliczka na szczycie Skopca informuje, że góra wznosi się na wysokość 724 m n.p.m. jednak po ostatnim pomiarze okazało się, że wierzchołek Skopca zlokalizowany jest nieco niżej bo na wysokości 718,6 metra n.p.m. W związku z tym, iż w chwili ustalania wysokości Skopiec był uważany za najwyższe wzniesienie Gór Kaczawskich został zaliczony do Korony Gór Polski, a także Korony Sudetów oraz Korony Sudetów Polskich. Pod względem geologicznym Skopiec zbudowany jest z łupków, marmurów i zieleńców o charakterystycznej zielonej barwie z niebieskim odcieniem. Skały te, silnie pofałdowane i poprzecinane uskokami oraz żyłami kwarcu, są pozostałością przeobrażeń po wylewach wulkanicznych na dnie dawnego morza oraz po morskich osadach. Szczyt Skopca w całości porośnięty jest lasem mieszanym, z domieszką świerka. Zbocze południowe zajmuje las świerkowy, który częściowo porasta również zbocze wschodnie i zachodnie, gdzie oprócz lasów występują również łąki i pola uprawne. Na wierzchołku Skopca zlokalizowany jest geodezyjny znak pomiarowy, a na niewielkim rumowisku znajduje się tablica z nazwą szczytu.

Schronisko na Koziej Górze utworzono w 1912 roku po przekształceniu małej chaty robotników leśnych. Zostało rozbudowane w latach 20. Położone tuż pod szczytem Koziej Górki, na wysokości 683 m n.p.m., w Beskidzie Śląskim. Oferuje 28 miejsc noclegowych, a także bufet, plac zabaw, wycieczki konne i rowerowe. Niedaleko znajdują się ruiny niegdyś najdłuższego w Europie toru saneczkowego, który prowadził aż do Cygańskiego Lasu. Dotrzeć tutaj można szlakami turystycznymi z Bielska Białej. W pobliżu schroniska rozpościera się panorama miasta.

Schronisko „Soszów” położone jest tuż przy granicy polsko – czeskiej na zachód od Wisły w siodle pomiędzy Wielkim i Małym Soszowem,  bezpośrednio przy szlaku turystycznym Czantoria-Stożek . Powstało w 1932 roku, a wybudował je Paweł Polok, który w tym czasie prowadził tutaj prywatne schronisko. W późniejszych latach obiekt prowadziła córka Poloka, Anna wraz z mężem Janem Gajdzicą. Na początku II wojny światowej Gajdzica został wywieziony na przymusowe roboty, a w 1944 roku powołano go do niemieckiej armii, skąd zdezerterował, by do końca wojny pozostawać w ukryciu. Wykorzystując nieobecność gospodarza zabrzański Beskiden-Verein wymusił na żonie Gajdzicy dzierżawę obiektu, który później próbowano także bezskutecznie przejąć i pozbyć się dotychczasowych właścicieli. Po wojnie schronisko rozbudowano, natomiast w 1947 roku utworzono w nim stację turystyczną Oddziału Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego w Cieszynie. W 1979 roku obiekt ponownie przeszedł w prywatne ręce. Obecnie Schronisko posiada 33 miejsca noclegowe. W jego pobliżu znajduje się górna stacja kolejki linowej i narciarskie szlaki zjazdowe.

Kamieńczyk to pierwsze prywatne schronisko wybudowane po II wojnie światowej. Położone w pobliżu najwyższego wodospadu Sudetów – wodospadu Kamieńczyk, na wysokości 840 m n.p.m. Wodospad, od którego pochodzi nazwa schroniska, można podziwiać z tarasu widokowego lub po zejściu do wąwozu o głębokości 30 m. Stanowi idealną bazę wypadową na Szrenicę, a także w inne rejony Karkonoszy. Schronisko dysponuje 19 miejscami noclegowymi. Do użytku gości oddany został bufet oraz sala z kominkiem, a także osobny szałas na około 90 osób, w którym organizowane są imprezy plenerowe.

Budynek schroniska znajduje się poniżej szczytu Wielkiego Stożka (978 m. npm.), tuż przy grzbiecie pasma Czantorii i Stożka w Beskidzie Śląskim, stanowiącego jednocześnie granicę Polsko - Czeską. Jest to najstarsze polskie schronisko w Beskidzie Śląskim. Otwarcie schroniska nastąpiło 9 lipca 1922 r. Od czasu gruntownego remontu w latach 60-tych jego kształt i wygląd praktycznie nie uległy zmianie. Z okien jadalni rozciągają się wspaniałe widoki w kierunku wschodnim na Dolinę Wisły, a z samego szczytu Stożka można zobaczyć najwyższym w Polsce szczyt Beskidu Śląskiego - Skrzyczne oraz masyw Baraniej Góry, a w sprzyjających warunkach pogodowych - Tatry. Schronisko posiada w swojej ofercie 72 miejsca noclegowe. W lecie można odpocząć w ogródku zacienionym parasolami. Z okolic schroniska odchodzi wiele ciekawych i widokowych szlaków turystycznych, a także wyciąg krzesełkowy.

Schronisko górskie im. Zygmunta Scheffnera w Górach Sowich. Położone jest na wysokości 740 m n.p.m. Jest to jedno z nielicznych schronisk przedwojennych. Obiekt jest piętrowy, hol wejściowy znajduje się w parterowej przymurówce, przylegającej do głównej części schroniska – znajduje się tam m.in. świetlica. Po wojnie zostało uruchomione dopiero w 1956 dzięki inicjatywie Zygmunta Scheffnera. Na początku lat 60. XX wieku częściowo je przebudowano i zwiększono liczbę miejsc do 44. Obiekt stoi na północno-zachodnim stoku Rymarza.Schronisko znajduje się powyżej dolnej stacji wyciągu narciarskiego na stoku Rymarza. Obok jest weekendowa stacja GOPR.

Schronisko wybudowano w 1934. Wiosną 1945 r. zostało trafione pociskami artyleryjskimi i następnie rozszabrowane. Niszczało do 1964 r., kiedy to podjęto decyzję o jego generalnym remoncie. Położone jest na wysokości 1236 m n.p.m., w pobliżu szczytu Wielkiej Raczy w Beskidzie Żywieckim. Schronisko oferuje do 50 miejsc noclegowych, bufet, saunę fińską oraz wypożyczalnię rakiet śnieżnych. Obok znajduje się węzeł szlaków turystycznych prowadzących ze Zwardonia, Rycerki Kolonii, Przełęczy Przegibek oraz Oszczadnicy.

Schronisko to, jak nazwa wskazuje, położone jest nad brzegiem Morskiego Oka w Tatrach. Położone jest na wysokości 1410 m n.p.m. i składa się z dwóch części – Starego i Nowego Schroniska. Posiada ponad 100 – letnią tradycję. Pierwsze schronisko powstało w 1874 roku. Po wielu przemianach i remontach Nowe Schronisko to niezwykle wygodny i nowoczesny obiekt, w którym znajduje się 35 miejsc noclegowych. Z kolei Stare Schronisko pełni rolę noclegowni, w której schronienie może znaleźć 43 turystów w pokojach wieloosobowych. Pomimo znacznego oddalenia od Zakopanego ruch turystyczny jest bardzo wysoki, a schronisko cieszy się niesłabnącym zainteresowaniem.

Schronisko PTTK w Komańczy położone jest w Komańczy-Letnisku. Budynek schroniska to zbudowana w latach 1933-34 drewniana willa letniskowa. Budynek był dzierżawiony przez PTTK, a od 1964 roku stał się jego własnością. Na początku lat siedemdziesiątych, a później pod koniec lat 90-tych w schronisku przeprowadzono liczne remonty, dzięki czemu gruntownie je zmodernizowano. Obok schroniska wybudowano także domki kempingowe. Obecnie schronisko posiada 23 miejsca noclegowe w budynku głównym i 25 miejsc w pięcioosobowych domkach. Oprócz noclegów i wyżywienia na miejscu oferowana jest możliwość pieczenia barana lub dzika, a także organizacji imprez okolicznościowych. Turystom umożliwia się także przejażdżki końmi huculskimi, a zimą udział w kuligach.

Schronisko Trzy Korony wybudowano na przełomie lat 1929 i 1930 przez Komisję Turystyczną Województwa Śląskiego, według projektu dyrektora szkoły budowlanej w Katowicach. Do roku 1939 ośrodek stanowił kolonię wycieczkową dzieci szkolnych ze Śląska, mieścił także stację noclegową Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.  W czasie II wojny światowej Niemcy wykorzystywali je jako strażnicę graniczną, taką też funkcję pełniło bezpośrednio po wojnie. Potem, do 1962 r. służyło jako dom wypoczynkowy dla żołnierzy WOP. Od roku 1965 był to dom wczasowy oddziału PTTK przy dawnej Hucie im. Lenina. W roku 1973 budynek stał się własnością PTTK, które przeprowadziło remont obiektu. Schronisko posiada  50 miejsc noclegowych w wyposażonych w łazienkę pokojach 2, 3, 4 i 5 osobowych, a także restaurację serwującą dania kuchni polskiej oraz regionalne. Z pokoi Schroniska rozciągają się malownicze widoki na pobliski szczyt Trzy Korony, przełom Dunajca, Czerwony Klasztor oraz Tatry Bielskie po Słowackiej stronie.  Wyglądając przez okno można zobaczyć spływające flisackie tratwy. Położenie schroniska (470 m n.p.m.) sprawia, że jest ono doskonałą bazą wypadową na wycieczki górskie, rowerowe czy też wypady narciarskie. Bliskość pieszego przejścia granicznego pozwala także na przemierzanie słowackich szlaków.

Obiekt zbudowany został na wzór tyrolskiej bacówki w 1823 roku. Początkowo pełnił rolę leśniczówki, później był rezydencją właścicieli pobliskich Karpnik. Od roku 1950 funkcjonuje jako schronisko turystyczne. „Szwajcarka” położona jest na wysokości 520 m n.p.m. w płytkim siodle na wschodnim zboczu Krzyżnej Góry, w Górach Sokolich na terenie Rudawskiego Parku Krajobrazowego. Sprzed schroniska roztacza się ładny widok na wschodnią część Karkonoszy. Miejsce to stanowi doskonały punkt wypadowy w Rudawy Janowickie i Góry Sokole. Najwyższe i najbardziej charakterystyczne w tutejszym krajobrazie są Krzyżna Góra (654 m) oraz Sokolik (642 m). Znakowane szlaki turystyczne umożliwiają uprawianie górskiej turystyki pieszej, rowerowej i narciarskiej. Schronisko jest także bazą dla uprawiania wspinaczki skałkowej – Góry Sokole są jednym z najlepszych terenów wspinaczkowych w Polsce. Obiekt oferuje noclegi w pokojach 2, 4 i wieloosobowych w standardzie turystycznym, całodzienne wyżywienie oraz organizację imprez.

Schronisko jest położone na wysokości 1258 m n.p.m., 10 minut drogi od innego schroniska – Samotni. Jest uważane za najstarsze schronisko w Polsce, gdyż pierwsza wiadomość pochodzi z 1642 r. Pierwsi właściciele słynęli ze znakomitej nalewki na szyszkach i gry, na rogu bądź trąbie, na powitanie i pożegnanie gości. Budynek w obecnym kształcie wzniesiono w roku 1906. Oferuje 140 miejsc noclegowych. Przy schronisku funkcjonuje szkółka narciarska. Znajduje się tu węzeł szlaków prowadzących na Śnieżkę, Karpacza Białego Jaru oraz Świątyni Wang.

Położone jest w Beskidzie Śląskim na wysokości 1257 m n.p.m. Zostało wybudowane w 1933 r. i zmodernizowane w roku 1998. Oferuje 26 miejsc noclegowych, a także bufet, ściankę wspinaczkową, strzelnicę sportową. Do schroniska przylega taras widokowy, skąd dostrzec można Babią Górę, Pilsko, a przy dobrych warunkach pogodowych – Tatry. Tuż obok znajdują się trzy stoki trasy narciarskie, w tym najdłuższa w kraju (5200 m). Dotrzeć można zarówno szlakami turystycznymi ze Szczyrku i Buczkowic, jak i wyciągiem krzesełkowym.

Schronisko PTTK "Pod Biskupią Kopą" im. Bohdana Małachowskiego to jedyne schronisko w Górach Opawskich. Położone jest na wysokości 850 metrów n.p.m., w pobliżu szczytu Biskupiej Kopy na terenie Parku Krajobrazowego Gór Opawskich. Inicjatorem wybudowania schroniska było Śląskie Sudeckie Towarzystwo Górskie. Oficjalne otwarcie nastąpiło w lipcu 1924 r., a obiekt otrzymał wówczas nazwę Schroniska Górnoślązaków. Po 1945 r. schronisko otrzymało nazwę "Pod Biskupią Kopą", a w 1964 r. imię Bohdana Małachowskiego, krakowskiego działacza turystycznego. Pierwszym polskim właścicielem zostało PTTK z Katowic, a od 1992 właścicielem jest wrocławski oddział PTTK. Obiekt dysponuje 50-cioma miejscami noclegowymi w pokojach dwu i wieloosobowych, salą restauracyjną na 65 miejsc oraz salą konferencyjną i miejscem do organizacji pikników. Atrakcyjne położenie schroniska na skrzyżowaniu kilku szlaków turystycznych daje wiele możliwości uprawiania turystyki zarówno pieszej jak i rowerowej.

Całoroczne Schronisko Orlica w Szczawnicy to piękne i klimatyczne miejsce, usytuowane na obrzeżu uzdrowiskowej miejscowości, która słynie z Pijalni Wód Mineralnych. Jest to obiekt wczasowo-turystyczny, który został gruntownie wyremontowany i odnowiony. Dziś, dzięki wspaniałym warunkom noclegowym, przemiłej atmosferze oraz przystępnym cenom, przyciąga gości z całej Polski i zagranicy. Obecnie do dyspozycji turystów są 44 miejsca noclegowe w pokojach 2-, 3-, 4- i 5-osobowych. Schronisko znajduje się na wysokości 520 m. n.p.m. na skarpie nad brzegiem Dunajca, powyżej Drogi Pienińskiej. Budynek został wzniesiony w 1932 roku jako prywatny pensjonat z bardzo atrakcyjnym widokiem na góry oraz rzekę. W 1952 r. obiekt został wydzierżawiony przez PTTK, które dokonało niewielkich przeróbek i uruchomiło schronisko. Kolejna modernizacja nastąpiła w latach 70. XX wieku, wtedy też PTTK kupiło obiekt na własność.

Schronisko PTTK Odrodzenie znajduje się przy głównym szlaku karkonoskim, nieco poniżej Małego Szyszaka i niedaleko Przełęczy Karkonoskiej. Budynek obecnego schroniska został wzniesiony w 1928 roku. Późniejsze jego dzieje są dość niejasne. Jedne źródła podają że schronisko przejęli naziści i urządzili w nim ośrodek szkoleniowy młodzieży z Hitlerjugend, inne zaś źródła podają, że w rzeczywistości ośrodek ten znajdował się po obecnej czeskiej stronie. Faktem jest natomiast to, że tuż po wojnie w 1947 roku budynek przejęło Polskie Towarzystwo Tatrzańskie. Po kolejnych latach wzlotów i upadków schroniska jego „odrodzenie” nastąpiło w 2009 roku, kiedy to zostało oddane w użytkowanie nowemu dzierżawcy. Dziś Odrodzenie oferuje swoim gościom blisko 100 pokoi, bufet oraz węzeł sanitarny,a wszystko to w samym centrum Karkonoszy, z dala od zgiełku i cywilizacji.

Schronisko na Szyndzielni położone na wysokości 1001 m n.p.m. w Beskidzie Śląskim. Jest to jedno z najstarszych schronisk w Polsce. Otwarcia dokonano 18 lipca 1897 roku. Zbudowane jest głównie z kamienia, a stylem nawiązuje do schronisk alpejskich. W 1907 roku obok schroniska udostępniono dla turystów ogród roślin skalnych. W latach 1954–1957 przeprowadzono rozbudowę obiektu, w tym dobudowano nowe skrzydło. Obecnie obiekt posiada 50 miejsc noclegowych, kuchnię i dużą jadalnię. Przed schroniskiem znajduje się taras. Z polany w jego pobliżu, rozciąga się znakomita panorama na miasto Bielsko-Biała. W zimie na polanie kursuje wyciąg narciarski. Przy schronisku krzyżują się szlaki prowadzące do innych schronisk, gdzie także znajdują się ZT na: Klimczok (050), Błatną (048), Dębowiec (026), Kozią Górkę (044). W pobliże schroniska można dostać się także zbudowaną w 1953 roku kolejką gondolową.

Schronisko Na Stogu Izerskim znajduje się na wysokości 1060 m n.p.m. Położone jest ok. 50 metrów poniżej szczytu Stóg Izerski. Budynek schroniska powstał w 1924 roku. Schronisko szybko stało się ulubionym celem wypraw kuracjuszy oraz znakiem rozpoznawczym Świeradowa Zdroju. Ze schroniska rozciąga się wspaniały widok na Świeradów Zdrój i Pogórze Izerskie oraz polską część Gór Izerskich i Karkonosze. W pobliżu schroniska znajduje się dawne polsko-czeskie turystyczne przejście graniczne Stóg Izerski - Smrk oraz wieża widokowa po czeskiej stronie. Schronisko dysponuje blisko 50-cioma miejscami noclegowymi.

Schronisko turystyczne położone w zachodniej części Gorców, na grzbiecie ciągnącym się od Turbacza do Rabki. Znajduje się na wysokości 968 m n.p.m., na dużej polanie Stare Wierchy. Ze schroniska rozciąga się panorama Tatr, Beskidu Wyspowego i niektórych szczytów Gorców, a przy dobrej widoczności można ujrzeć także Babią Górę. W budynku schroniska znajduje się kuchnia i bufet, gdzie można także zakupić Znaczek Turystyczny oraz pamiątki. Miejsca noclegowe dla 34 osób. Możliwość palenia ogniska, a w zimie uprawiania w okolicy narciarstwa biegowego i zjazdowego.

Schronisko im. Zbigniewa Fastnachta – jest położone we Wschodnich Sudetach w masywie Śnieżnika na wysokości 1218 m n.p.m Schronisko na Śnieżniku jest jednym z najstarszych schronisk w Polsce. Okolice schroniska są najlepszym punktem widokowym w całych Sudetach. Przy sprzyjającej pogodzie w promieniu 100 kilometrów można dostrzec Śnieżkę, wieże Wrocławia, Ołomuńca itp. W 1950 r. budynek stał się własnością PTTK. Schronisko dysponowało wtedy 63 miejscami. W latach osiemdziesiątych schronisko gruntownie zmodernizowano i wyremontowano dzięki uporowi Zbigniewa Fastnachta. Był on dzierżawcą schroniska od 1982 roku, zapisał się w historii tego regionu jako prawdziwy miłośnik gór i przyjaciel ludzi. Zmarł 16 maja 2001 r. W uznaniu jego zasług schronisku nadano jego imię.

Schronisko PTTK Na Przełęczy Okraj znajduje się na wysokości 1046 m n.p.m. Tworzą go dwa budynki. Pierwszy murowany służy jako część restauracyjna oraz recepcja, natomiast drugi drewniany, który powstał w 1975 r. w ramach programu „Banku Miast” służy jako Bacówka i posiada 9 pokoi (36 miejsc noclegowych) oraz salę kominkową. Dla narciarzy znajduje się tu aż 8 stoków narciarskich oraz szlaki narciarstwa biegowego, a dla miłośników górskich wędrówek przy schronisku biegnie wiele szlaków turystycznych m.in. na Śnieżkę czy też Budniki, Droga Przyjaźni Polsko-Czeskiej oraz Bajkowa ścieżka (Pohádková stezka) z 9 przystankami, na których opisane są baśnie autorstwa znanej czeskiej pisarki – Pani Marii Kubatovej. Dla zmęczonych turystów, chcących nabrać sił na dalszą wędrówkę, szef kuchni przygotuje pyszną wojskową grochówkę czy też tradycyjny polski schab z ziemniakami i surówką, a dla smakoszy świeży puszysty sernik na zimno.

Zostało uroczyście otwarte 9 sierpnia 1931 roku. Położone jest ono w Beskidzie Wyspowym pomiędzy Rabką, Mszaną Dolną i Tenczynem na wysokości 1022 m n.p.m. Do schroniska prowadzi kilka szlaków, w tym najbardziej popularne z Mszany Dolnej i Rabki Zaryte. Ze schroniska roztacza się rozległa panorama na Beskid Wyspowy, Makowski, Żywiecki, Gorce oraz Tatry. Obiekt oddaje do dyspozycji swoich gości 25 miejsc noclegowych: 10 w głównym budynku oraz 15 w letniej bacówce - w razie potrzeby ogrzewanej też zimą, a także bufet turystyczny i prysznic. Atrakcją jest znajdująca się na piętrze sala wieloosobowa z unikalnym układem okien wychodzących na cztery strony świata. W okolicach Lubonia, turyści mają możliwość zdobycia innych ZT, w tym: 020 Schronisko PTTK Kudłacze, 102 Śnieżnica, 064 Schronisko na Maciejowej, 063 Schronisko na Starych Wierchach, 019 Schronisko Turbacz.

Schronisko Na Hali Szrenickiej położone jest na wysokości ok. 1200 m n.p.m. na środku Hali Szrenickiej w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego. Pierwotnie w miejscu, w którym dzisiaj stoi schronisko w 1786 roku postawiono budę pasterską, którą nazwano "Nowa Buda Śląska", przekształconą później w gospodę, a następnie w schronisko. W 1869 roku wybudowano do schroniska drogę, która znacznie ożywiła ruch turystyczny w tej części Karkonoszy. Przed II wojną światową schronisko zyskało standard wysokiej klasy hotelu. Po wojnie w hotelu mieściła się strażnica WOP. Później budynek przeszedł w ręce Polskiego Towarzystwa Turystycznego, a od 1950 r. funkcjonuje jako schronisko w strukturach PTTK. Obiekt na przestrzeni dziesięcioleci był wielokrotnie przebudowywany. Po pożarze z 1975 roku odbudowano schronisko jednak z pewnymi zmianami i w takim kształcie funkcjonuje do dnia dzisiejszego. W schronisku mieści się stacja Karkonoskiej Grupy GOPR.

Położone jest na stokach Pilska na wysokosci 1330 m n.p.m. Pierwszy obiekt turystyczny w tym miejscu otwarto 20 lipca 1930 r. Był to piętrowy drewniany budynek utrzymany w stylu architektury góralskiej. Przez lata obiekt cieszył się powodzeniem, aż do marca 1953 r., kiedy większość zabudowań strawił pożar. Pomimo sporej popularności miejsca, nowe schronisko otwarto dopiero w październiku 2003 r. W pozostałościach starych zabudowań urządzono bufet. Schronisko położone jest tuż przy granicy ze Słowacją, na dużej polanie wśród pięknych terenów, przez które prowadzą liczne szlaki turystyczne Beskidu Żywieckiego. Zimą stoki Pilska zmieniają się w prawdziwy raj dla miłośników sportów zimowych. Do schroniska prowadzi wyciąg krzesełkowy. Będąc na dłuższej wycieczce w okolicach Pilska, można zdobyć też inne ZT w schroniskach PTTK, w tym: 056 na Hali Rysianka, 061 na Hali Boraczej, 055 na Hali Lipowskiej.

Znajduje się na granicy Beskidu Żywieckiego i Beskidu Makowskiego. Budynek przeszedł gruntowny remont na przełomie lat 80. i 90. XX w. Jest to jednopiętrowy, drewniany dom, idealnie wpasowujący się w otoczenie. Do dyspozycji gości oddano 38 miejsc noclegowych. Schronisko oddalone jest w niewielkiej odległości od dużego węzła szlaków, na którym przeplatają się szlaki na Przełęcz Krowiarki i Babią Górą, do Zawoi i Sidziny czy na Policę i dalej na Mosorny Groń. Schronisko stanowi idealny punkt wypadowy na jednodniowe wycieczki szlakami Beskidu Żywieckiego.

Położone jest na wysokości 891 m n.p.m. Schronisko powstało w latach 1925-1926. W czasie II wojny światowej Niemcy zajęli schronisko do celów wojskowych. W latach 1959-1962 nastąpiła rozbudowa schroniska, już pod opieką cieszyńskiego oddziału PTTK. Kolejny duży remont to lata 1965-1968 - powstała wówczas obecna jadalnia, zmodernizowano kuchnię i sanitariaty, doprowadzono energię elektryczną oraz zainstalowano centralne ogrzewanie. Obecnie możemy podziwiać klimatyczne schronisko,cieszące się niesłabnącą popularnością od ponad 70 lat. Schronisko oferuje 50 miejsc noclegowych, pełne wyżywienie, bufet z napojami, słodyczami i pamiątkami.

Górskie schronisko turystyczne PTTK położone na wysokości 811 m n.p.m. w Sudetach Środkowych w Górach Bystrzyckich. Schronisko stoi na rozległej odsłoniętej polanie we wsi Spalona w okolicy Przełęczy Spalonej, przy skrzyżowaniu widokowych dróg: Spalonej Drogi do Bystrzycy Kłodzkiej i Autostrady Sudeckiej do Międzylesia. Przed 1945 r. drogę tę nazywano Autostradą Göringa. Schronisko mieści się w starym, drewnianym budynku.Posiada 53 miejsca noclegowe. Budynek posiada kanalizację, centralne ogrzewanie i ciepłą wodę. Do dyspozycji jest świetlica, jadalnia i bufet. Do schroniska już od dawna nie można dotrzeć komunikacją publiczną.

Schronisko turystyczne znajdujące się na w Dolinie Białki poniżej wylotu z Doliny Roztoki w Tatrach Wysokich. Pierwsze schronisko turystyczne wybudowano w tym miejscu w 1876 roku, obecny budynek powstał w 1913 roku, kiedy to rozebrano poprzedni, zagrażający bezpieczeństwu turystów budynek. Jego usytuowanie związane jest z przebiegiem starej drogi do Morskiego Oka. Schronisko jest zarządzane przez PTTK i nosi imię Wincentego Pola. Wbrew powszechnej nazwie „Schronisko w Dolinie Roztoki“ jest ono położone poniżej wylotu Doliny Roztoki, w Dolinie Białki. Drewniane schronisko słynie z atmosfery „z dawnych lat”. W latach międzywojennych za czasów gospodarzącej w nim rodziny Grabowskich była to główna baza taterników polskich wspinających się na Słowacji. Od jesieni 2008 r. gospodynią jest Anna Krupa z Chochołowa.