Lista znaczków

Przewóz to wieś gminna położona nad Nysą Łużycką przy końcu drogi krajowej nr 27 prowadzącej z Żar i dalej do Saksonii w Niemczech. Ciekawe dzieje tej miejscowości sięgają czasów wczesnopiastowskich. Istniał już wtedy gród, który strzegł przeprawy przez Nysę Łużycką i szlaku handlowego z Saksonii do Wielkopolski. Wiek XV zapisał się w historii Przewozu tragicznym wydarzeniem. W wyniku bratobójczych walk o sukcesję po Janie I Żagańskim w wieży przewoskiego zamku zmarł śmiercią głodową jego syn Baltazar, uwięziony przez własnego brata Jana II. Od tego czasu istniejącą do dziś wieżę nazywano Wieżą Głodową. Sama wieża zbudowana była z cegły i kamienia polnego w XII w. Jej mury osiągają grubość 3,8 metra i wysokość 22 m z kilkoma otworami strzelniczymi i wejściem prowadzącym na mur obronny wysoki na 6 m. Legenda mówi, że zawsze 15 lipca, dokładnie o północy, rozlega się z lochu przeraźliwy krzyk przekleństwa. To duch zmarłego tutaj księcia Baltazara przeklina swojego brata Jana, sprawcę straszliwej głodowej śmierci.

Wieża Bierbaumów, to mauzoleum pierwszych właścicieli majątku w Szreniawie, zbudowane najprawdopodobniej w 1860 roku, według projektu Martina Gropiusa, w kształcie wieży w stylu neogotyckim z czerwonej cegły i wstawkami ze sztucznego kamienia. Usytuowane na piaszczystym wzgórzu na wysokości 118 m n.p.m. Główną część budowli stanowi wieża o wysokości 22 m, która u dołu ma kształt prostopadłościanu o podstawie kwadratu. Natomiast górna część zbudowana jest na planie ośmioboku. Ufundował ją najprawdopodobniej Leonhard Bierbaum, gdzie w kaplicy grobowej, w części parterowej wieży-mauzoleum, pochował swoją tragicznie zmarłą córkę. Nie wiadomo jednak, czy był to jedynie grobowiec. Prowadzące na górny taras schody, wskazują, iż mogła już w tamtych czasach służyć za punkt widokowy. Od 1945 roku wieża popadała w ruinę. Z każdym rokiem wejście do środka stawało się coraz bardziej niebezpieczne. W 1993 roku została ona wpisana do rejestru zabytków. Pod koniec lat 90 podjęto decyzję o jej wyremontowaniu. Wewnątrz znajduje się ekspozycja muzealna. Wspinając się po 124 stopniach, dostaniemy się na taras widokowy, z którego rozpościera się widok na Poznań. Obok wieży znajduje się symboliczny grób rodziny Bierbaumów z tablicą informacyjną.  

Wieża Klimek, stanowiąca nieodłączny element zamku krzyżackiego w Grudziądzu, podobnie jak inne zabudowania warowni powstała w 2. połowie XIII wieku. Klimek pełnił przede wszystkim funkcję militarną, jako miejsce ostatecznej obrony – w przypadku zdobycia zamku przez nieprzyjaciela rycerze zakonni zamykali się w wieży, czekając na odsiecz. Drugą funkcją Klimka był punkt obserwacyjno-komunikacyjny. Wieża wysoka na ponad 30 metrów ponad poziom terenu pozwalała przy korzystnych warunkach meteorologicznych na obserwację terenu w promieniu ponad 20 km oraz porozumiewanie się z załogami okolicznych zamków krzyżackich, tj. w Rogóźnie-Zamku, Pokrzywnie, Nowem nad Wisłą i w Świeciu. Trzecią funkcją Klimka było więzienie. W części przyziemnej wieży znajdował się loch i dwa karcery. Według podań w tymże lochu, po pojmaniu w maju 1411 roku, więziony był Mikołaj z Ryńska, chorąży ziemi chełmińskiej, który w decydującej fazie bitwy pod Grunwaldem przeszedł z rycerstwem chełmińskim na stronę Władysława Jagiełły. Odbudowana w 2014 roku po zniszczeniach wojennych wieża ma wysokość 23 metry ponad poziom terenu. Na jej szczyt z tarasem widokowym prowadzi prawoskrętna klatka schodowa. Z wieży roztacza się malowniczy widok na Grudziądz i dolinę Wisły. Przy idealnej widzialności z Klimka można dostrzec wieże kościołów w Chełmnie oddalonym o 30 km.

Wieża mieszkalna w Siedlęcinie jest jedną z największych tego typu wież w Europie. Zbudowana została z kamienia, na planie prostokąta o wymiarach 20x14,5 m i otoczona fosą. Oryginalnie zwieńczona była krenelażem, którego ślady do dziś widoczne są na najwyższej kondygnacji. Wieża wzniesiona została w latach 1313-1315, przy przeprawie przez Bóbr. Za jej fundatora uważa się Henryka I – księcia jaworskiego. Kolejnym właścicielem był książę świdnicki Bolko II Mały. Po jego śmierci wdowa – księżna Agnieszka - sprzedała wieżę dworzaninowi Jenchinowi von Redern. W kolejnych stuleciach obiekt wielokrotnie zmieniał właścicieli, aż w XVIII wieku znalazł się w posiadaniu rodu von Schaffgotsch, w którego rękach pozostawał do 1945 roku. Niewiele jest miejsc, gdzie - tak bardzo jak w siedlęcińskiej wieży - można poczuć atmosferę dawnych wieków. Można tu dotknąć najstarszych w Polsce - ponad 700-letnich stropów, podziwiać wyjątkową konstrukcję drewnianej więźby dachowej, a przede wszystkim obejrzeć Wielką Salę. To właśnie jej wnętrza ozdabiają jedyne na świecie - zachowane malowidła opowiadające historię sir Lancelota z Jeziora - najbardziej znanego rycerza Okrągłego Stołu.

Baszta Pachołków Miejskich w Lubsku, zwana również wieżą Bramy Żarskiej lub Basztą Katowską jest pozostałością po średniowiecznych obwarowaniach otaczających miasto. Mury zostały wymienione w dokumentach już w 1283 roku. Baszta jest zbudowana pod koniec XIV wieku z cegły w stylu gotyckim, założona na planie koła, siedmiokondygnacyjna. W 1834 roku do wieży przeniesiono z ratusza więzienie. Prawdopodobnie w tym okresie powstała nazwa Wieża Pachołków. W okresie międzywojennym do Bramy dostawiono duży budynek mieszkalny. Spod Baszty łatwo dojść deptakiem na plac Wolności, na którym stoją dwie cenne budowle: kościół parafialny Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny oraz renesansowy ratusz a w przeciwnym kierunku można trafić do hotelu i restauracji „Duet” położonego nad rzeczką Lubszą.

Ratusz w Kaliszu to neoklasycystyczny budynek, wzniesiony w latach 1920–1924, wpisany do rejestru zabytków w 1993. Stoi na środku Głównego Rynku. Podpiwniczony o czterech kondygnacjach, wzniesiony na planie kwadratu z niewielkim dziedzińcem pośrodku. Na dziedzińcu stoi rzeźba przedstawiająca mityczną Florę, wykonana ok. 1900 r., która została przeniesiona z parku. Turyści mogą z przewodnikiem wejść na kaliską wieżę ratuszową i wysłuchać opowieści o historii miasta z najstarszą w Polsce metryką pisaną Na ratuszowej wieży urządzono punkt widokowy, skąd z wysokości 50 m roztacza się panorama miasta. W wieży znajduje się zegar z napisem "Ufundowany przez Prezydenta Mieczysława Szarrasa i Ławnika Zygmunta Grossa ze składek mieszkańców Kalisza. 1925". Szklane tarcze zegara widoczne są z czterech stron świata. Mają średnicę 3 m, cyfry i wskazówki są żeliwne, a każda ze wskazówek waży 12 kg. Zegar nakręcany jest raz na dobę i napędzany poprzez zamontowany w nim silnik. W punkcie sprzedaży czeka na kolekcjonerów mały quiz.

Pierwsza wieża ratuszowa zagościła w Świdnicy już w średniowieczu. Przez kolejne wieki ulegała różnym klęskom żywiołowym i wojnom, była wielokrotnie odbudowywana, aż w końcu podczas ostatniej odbudowy przeprowadzonej w latach 1763-65 zyskała swój ostateczny kształt. Wieża Ratuszowa zdobiła świdnicki Rynek przez 202 lata, aż do 5.01.1967 r., kiedy to w wyniku nieudolnie prowadzonych prac rozbiórkowych przylegających do wieży kamienic kwadrans po godzinie 15 nastąpiło naruszenie jej konstrukcji, a w konsekwencji zawalenie się. Świdnica na blisko 45 lat straciła swój symbol i dominantę. Po przeprowadzonej w latach 2010 – 2012 odbudowie od 17.11.2012 r. Wieża Ratuszowa ponownie cieszy oczy świdniczan i turystów stanowiąc symbol świetności miasta i doskonały punkt widokowy na otaczające miasto okolice. Budynek nowej wieży ratuszowej ma 58 m wysokości oraz 10 kondygnacji. Wieża Ratuszowa jest także miejscem, w którym odbywają się liczne imprezy kulturalne oraz wystawy. 

Wieża widokowa zlokalizowana jest na terenie Geoparku Łuk Mużakowa (ZT Nr 79), który jest jednocześnie chroniony jako park krajobrazowy o takiej samej nazwie. Park Krajobrazowy „Łuk Mużakowa” utworzony został, przede wszystkim, by chronić wschodnią część pięknie ukształtowanej moreny czołowej, która zachowała się w całości stanowiąc unikat na skalę światową. Drewniana wieża widokowa usytuowana jest nad zbiornikiem pokopalnianym Afryka przy ścieżce geoturystycznej „Dawna Kopalnia Babina” (ZT Nr 77). Wieża ma 30 m wysokości oraz dwa tarasy widokowe: na 15 i 24 m wysokości. Z górnego tarasu możemy obserwować największy na pojezierzu antropogeniczny zbiornik pokopalniany Afryka (z lotu ptaka zbiornik przypomina kształtem kontynent afrykański). W dalszej perspektywie obserwujemy bezmiar największego w Polsce kompleksu leśnego Bory Dolnośląskie a w kierunku południowym Góry Łużyckie, Góry Izerskie oraz przy dobrej widoczności również pasmo Karkonoszy.

Wieża widokowa jest jedyną pozostałością po dawnym ewangelickim kościele łaski z 1710 r. Posiada pięć kondygnacji. Na szczycie umieszczono żeliwną ażurową iglicę, odlaną w hucie w Iławie. Na parterze wieży urządzone zostało mauzoleum książęce, skąd prowadzi wejście do krypty. Na ścianach widnieją kamienne płyty epitafijne pochowanych w niej członków książęcej rodziny Bironów. W zwieńczeniach płyt umieszczono ich rodowe herby. W 2004 r. wieża ponownie zastała przywrócona do użytku jako widokowa i jest udostępniana zwiedzającym w sezonie od maja do października. Bilety wstępu: normalny 4 zł, ulgowy 2 zł.

Wieża widokowa na Borowej, najwyższym szczycie Gór Czarnych powstała w 2017 roku. Ma 16,5 metra wysokości i kształt zwężającej się ku środkowi hiperboloidy jednopowłokowej o przekroju szesnastokąta. Wieża zbudowana jest w konstrukcji stalowej skręcanej. Elementami nośnymi tej konstrukcji są 32 słupy opisane na dwóch okręgach, pochylone względem podstawy pod kątem 68 stopni i biegnące w dwóch przeciwnych kierunkach. Na szczyt wieży prowadzi 90 schodów układających się spiralnie i przymocowanych do stalowego trzonu. Na wysokości 15,3 metra znajduje się taras widokowy ograniczony barierką. Wieża posadowiona jest na poziomie 853 m n.p.m. Powstała na mocy porozumienia Nadleśnictwa Wałbrzych, Miasta Wałbrzycha i Jedliny–Zdroju wokół koncepcji zagospodarowania najbardziej atrakcyjnych obiektów przyrodniczych i kulturowych Gór Wałbrzyskich. Docelowo na wieży mają być zamontowane lunety i tablice z panoramami okolic ułatwiające identyfikację obserwowanych miejsc.

Wieża widokowa została zbudowana na szczycie Czerniawskiej Kopy, w tym samym miejscu, w którym niegdyś przez wiele lat stała jej poprzedniczka, znana dotąd tylko z fotografii. Budowla wykonana została z wytrzymałego drewna modrzewiowego. Jej wysokość to 15 m. Wieża posiada dwa tarasy widokowe i równocześnie jest w stanie pomieścić około 20 osób. Obok wieży zbudowane zostały miejsce do wypoczynku i stojaki na rowery, co ma znaczenie z uwagi na bliskie sąsiedztwo ścieżek rowerowych Singletrack. Wieża na Czerniawskiej Kopie została oddana do użytku w listopadzie 2019 r. w ramach projektu „Przygoda w górach” realizowanego przez Nadleśnictwo Świeradów z Programu Współpracy INTERREG Polska-Saksonia 2014-2020 – Wspólne dziedzictwo naturalne i kulturowe.  Z wieży na Czerniawskiej Kopie możemy obserwować jednocześnie trzy kraje, a ponadto szczyty Gór Izerskich, Karkonoszy czy panoramę Pogórza Izerskiego.

Drewniana wieża widokowa na szczycie Dzikowca w Boguszowie-Gorcach została wybudowana w 2013 roku, a jej oficjalnego otwarcia dokonano już w kwietniu 2014 roku. Budowla powstała na planie kwadratu o bokach 8x8 m. Konstrukcja wieży wykonana została z impregnowanego drewna modrzewiowego. Wieża wznosi się na wysokość 20 metrów ponad gruntem. Do budowy wieży użyto około 50 kubików drewna. Cała konstrukcja posadowiona jest na betonowych fundamentach, a dla bezpieczeństwa turystów zastosowano również elementy metalowe wzmacniające i usztywniające całą budowlę. Swym wyglądem wieża na Dzikowcu przypomina ambonę myśliwską. Z jej górnego tarasu osłoniętego dachem rozciąga się piękna panorama nie tylko na pobliską górę Chełmiec, ale także na masyw Ślęży, Szczeliniec Wielki, a przy dobrej pogodzie również na Śnieżkę. W pobliżu wieży zlokalizowana jest górna stacja wyciągu krzesełkowego, liczne trasy biegowe i rowerowe.

Na szczycie Trójgarbu położonego w północnej części Gór Wałbrzyskich, znajduje się wieża widokowa, której oficjalnego otwarcia dokonano 29 grudnia 2018 roku. Stalowa budowla z drewnianymi wstawkami w postaci podestów i stopni, powstała przy współudziale trzech gmin Czarny Bór, Stare Bogaczowice i Szczawno – Zdrój oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego, a wybudowano ją kosztem 1,79 mln zł. Wieża na szczycie Trójgarbu ma wysokość 27,5 m i podstawę w kształcie trójkąta. Na jej szczycie posadowionych jest pięć tarasów widokowych w kształcie trójkątów symbolizujących trzy gminy, dzięki którym powstała wieża. Tarasy te znajdują się na wysokości od 17 do 23 metrów ponad poziomem gruntu i zajmują trzy ostatnie kondygnacje wieży. Z jej szczytu przy sprzyjających warunkach atmosferycznych dostrzeżemy nie tylko wzniesienia tej części Gór Wałbrzyskich, ale także Góry Kamienne, Ślężę, zabudowania Wrocławia, Rudawy Janowickie i Góry Kaczawskie oraz widoczną w oddali Śnieżkę.

Góry Bystrzyckie to 40 kilometrowe pasmo Sudetów Środkowych rozciągające się od Obniżenia Dusznickiego i doliny Bystrzycy Dusznickiej na północy do Przełęczy Międzyleskiej na południu. Położone są na granicy z niezwykłymi Górami Stołowymi, Górami Orlickimi i od wschodu z masywem Śnieżnika. Góry te podzielone są na część północną i południową, które oddziela Przełęcz Spalona.  Ich najwyższym szczytem jest Jagodna – 977 m n.p.m., na której w 2019 roku stanęła 21 metrowa wieża widokowa z tarasem widokowym. Wieża wybudowana została w ramach projektu „Czesko-Polski Szlak Grzbietowy”, który był realizowany przez 18 partnerów z Polski i Czech – w tym gminę Bystrzyca Kłodzka. Wieża położona jest w odległości około 5 km od schroniska PTTK w Spalonej i jest to idealny cel wycieczek zarówno pieszych jak i rowerowych. Dochodzimy do niej szlakiem niebieskim lub dojeżdżamy rowerem trasą singletrack. Z wieży roztacza się malowniczy widok na okoliczne pasma górskie, m.in. masyw Śnieżnika i Góry Orlickie oraz na Bystrzycę Kłodzką. Na tarasie zainstalowana jest luneta widokowa.

Żródło: „Góry bez Granic Góry Bystrzyckie, Góry Orlickie i Masyw Śnieżnika” – przewodnik turystyczny

W południowo-wschodniej części Gór Bardzkich, na szczycie wznoszącej się 757 metrów nad poziom morza Kłodzkiej Góry, w 2020 roku otwarto, nową więżę widokową. Stalowa konstrukcja wieży oparta została na betonowych wspornikach. Wieża wznosi się na wysokość 34,5 m, a na jej szczyt prowadzi spiralna klatka schodowa, przecięta kilkoma galeriami widokowymi. Szczytowy pomost widokowy znajduje się na wysokości 30 metrów i rozpościera się z niego niesamowity widok na panoramę masywu Śnieżnika, Góry Orlickie, Góry Sowie i Bardzkie. W pogodne dni z wieży zobaczymy zabudowania Wrocławia, a także majaczące w oddali Karkonosze. Do wieży widokowej na Kłodzkiej górze dojść można z trzech stron. Niebieski szlak prowadzi z barda, przez Przełęcz Łaszczową, ale także z Przełęczy Kłodzkiej. Szlakiem żółtym dotrzemy do wieży, idąc od Kłodzka. Wieża na Kłodzkiej Górze znajduje się na „szlaku grzbietowym” łączącym najatrakcyjniejsze punkty widokowe Sudetów.

Wieżę widokową na szczycie Śnieżnika w Sudetach Wschodnich wzniesiono w miejscu starej wieży kamiennej, która istniała tam od 1899 roku, a którą wysadzono w powietrze w 1973 r. Nowa konstrukcja została wykonana głównie ze stali i szkła. Jej dolna część zbudowana została z kamienia pochodzącego ze starej wieży, który przeleżał na szczycie 50 lat. Stalowa konstrukcja wieży obudowana została szkłem, które nie przepuszcza podmuchów wiatru, tak uciążliwych na Śnieżniku, szczególnie w porze zimowej. Do budowy wieży użyto blisko 100 ton stali, a same prace budowlane trwały 10 miesięcy. Wieża wznosi się na wysokość 34 metrów. Z jej szczytu podziwiać można widoki na całą Kotlinę Kłodzką, Góry Bystrzyckie i Góry Złote. Widać stąd Hrubý Jeseník z dominującym Pradziadem, a także wiele innych, czasem znacznie oddalonych punktów jak Jezioro Otmuchowskie czy kominy Elektrociepłowni Opole. Wieża powstała w ramach projektu Kladsko-Orlicko-Śnieżnik realizowanego przez Stowarzyszenie Gmin Ziemi Kłodzkiej, gminę Stronie Śląskie oraz miasto Králíky. Do użytku budowlę oddano 26 września 2022 r.

Poniżej szczytu Starego Gronia usytuowana jest drewniana wieża widokowa wznosząca się na wysokość 12 metrów. Z jej szczytu można podziwiać wyjątkowe krajobrazy. Widzimy stąd m.in. Dolinę Hołcyny i Brennicy, pasmo Błotnego, Skrzyczne, Orłową, Równicę, pasmo Stożka i Czantorii oraz szczyty Beskidu Śląsko-Morawskiego z dominującą Łysą Górą. Wieża ma dwa tarasy widokowe i czterospadowy dach, a tuż obok budowli oprócz tablic informacyjnych, na polanie Starego Gronia znajduje się także bacówka pasterska. Jej wnętrze dostępne jest dla każdego turysty, a dodatkowo oddaje charakter dawnych bacówek z paleniskiem w środku. Do wieży prowadzą następujące szlaki turystyczne: z Brennej Centrum: zielony szlak (1,50 h), z Brennej Ośrodka Zdrowia: czarny szlak (2 h), z Brennej Leśnicy: żółty, zielony, czarny szlak (1,20 h), z Brennej Leśnicy: zielony, czarny szlak: (1,10 h).

Wieża widokowa na Wieżycy (395 m n.p.m.) znajduje się na Pogórzu Bolkowskim na zachód od miejscowości Dobromierz. Decyzja o budowie wieży w tym miejscu zapadła 4 czerwca 1845 roku, dokładnie w setną rocznicę bitwy pod Dobromierzem, w której Fryderyk II Wielki, król pruski rozgromił wojska austriacko-saksońskie pod dowództwem księcia Karola Lotaryńskiego. Budowla była jednocześnie pomnikiem upamiętniającym to wydarzenie i wieżą widokową, a środki na jej wzniesienie pozyskano m.in. staraniem ówczesnego burmistrza Dobromierza. W 1847 roku król pruski Fryderyk Wilhelm IV dodał brakujące 230 talarów i tym samym dokończono budowę obiektu. W latach 1877-1879 nastąpiła przebudowa wieży. Powstała wówczas nowa dwupiętrowa bryła wieży w stylu neogotyckim, z holem, którego zadaszenie na wysokości pierwszego piętra stanowiło równocześnie taras widokowy. Miejsce to stało się popularnym celem wycieczkowym dlatego w kolejnych latach wybudowano tu również restaurację z salą balową, a także ławki i tereny rekreacyjne. Po wojnie większość obiektów zburzono, a wieża przeszła w ręce prywatnego właściciela, który po jej wyremontowaniu obecnie udostępnia ją dla ruchu turystycznego.

Kaszczor to niewielka wieś w województwie wielkopolskim w gminie Przemęt. Jednym z jej zabytków jest dawny kościół ewangelicki wzniesiony w latach 1906 – 1907 w stylu modernistycznym. Murowany kościół został wybudowany na planie prostokąta i posiada dwuspadowy dach. Od południa przylega do niego niewielka wieża zwieńczona hełmem. Niewiele jest informacji nt. tego obiektu, ale pewne jest to, że kościół służył swoim celom do 1945 roku, kiedy to został zamknięty. W 1964 roku urządzono w nim magazyn co doprowadziło do dalszej dewastacji obiektu. Z wieży kościelnej usunięto dzwon i zegar, a aby zwiększyć powierzchnię magazynową usunięto ołtarz oraz wybudowano wewnętrzną kondygnację.  W roku 2004 obiekt uznano za zabytek i dzięki temu w latach 2010-2011 był możliwy jego remont i adaptacja do celów kulturalnych. Dziś na wieży kościoła znajduje się punkt widokowy, z którego można podziwiać zarówno samą miejscowość jak i nieodległe okolice. 

Punkt widokowy czynny jest w sezonie turystycznym w niedziele od godziny 15 do 17 lub w pozostałe dni po wcześniejszym kontakcie telefonicznym (tel: 605-601-695). 

Wieża widokowa w Mirsku powstała w latach 1887 - 1890 pod kierunkiem mistrza budowlanego O. Jaekela z Mirska . Pierwotnie była to wieża ciśnień mieszcząca na szczycie zbiornik wodny i zapewniała odpowiednie ciśnienie w sieci wodociągowej. Swoje funkcje pełniła do lat 70. XX wieku. Jest to budowla o wysokości 37,5 m, posadowiona na rzucie ośmioboku. Do wysokości parteru zbudowana jest z kamienia bazaltowego, dalej z cegły. W części środkowej wieża ma kształt cylindryczny. Hełm wieży na planie ośmiobocznym, nakryty jest dachówką. Na szczycie budowli  obecnie mieści się punkt widokowy, z którego przez 8 okien i lunety można obserwować 360-stopniową panoramę Pogórza Izerskiego i Gór Izerskich oraz okolicznych miejscowości. Do celów turystycznych wieża przystosowana została na początku XXI w. i udostępniona w 2013 roku. 

Na północno zachodnim stoku góry Iwa, która wznosi się na wysokość 406 m n.p.m w południowej części Pruchnika, a właściwie na terenie przysiółka Korzenie, znajduje się drewniana wieża widokowa. Jest to konstrukcja o wysokości 18 metrów wsparta na ośmiu słupach. Na wysokości prawie 13 metrów znajduje się obszerny taras widokowy, z którego rozciągają się wspaniałe widoki nie tylko na Pruchnik, ale i na Pogórze Dynowskie i Rzeszowskie oraz zabudowania Jarosławia. Wieża widokowa w Pruchniku udostępniona została turystom 14 października 2014 roku i stanowi część lokalnych atrakcji turystycznych. W jej sąsiedztwie zlokalizowana jest ścieżka dydaktyczna  „Wąwóz Lelos”, a także niezwykle rzadki zabytek jakim jest słup tatarski. Wieża na zboczu góry Iwa jest chętnie odwiedzana przez turystów, ale i mieszkańców Pruchnika, którzy szukają tu odrobiny ciszy i pięknych widoków.

Wieża widokowa znajduje się na terenie leśnym nieopodal miejscowości Siekowo i Śniaty, blisko 8 km na północny wschód od Przemętu. Konstrukcja znajduje się na wzgórzu, na wysokości 101 m n.p.m. co w połączeniu z wysokością wieży, która wznosi się 30 metrów ponad teren gruntu, daje zapierający dech w piersiach widok na okolice. Na szczyt wieży prowadzi 147 stopni, a konstrukcja jest uznawana, za najwyższy drewniany punkt widokowy. Miejsce, w którym dzisiaj znajduje się wieża należało niegdyś do hrabiego Czarneckiego, który posiadał tutaj winnicę. Do dziś dzień miejsce to nazywane jest „Winnicą”, a w przewodnikach oraz na mapach często wieża oznaczona jest jako „wieża widokowa na Winnicy”. Z platformy widokowej usytuowanej na wieży rozciągają się malownicze widoki na tereny rolnicze i leśne, ale także na pobliskie wsie i miasteczka. W gronie miejscowości widzianych z wieży można wymienić choćby Pobliski Przemęt czy Śmigiel, ale także Wolsztyn, Rakoniewice oraz położone znacznie dalej obiekty w Środzie Wielkopolskiej, Polkowicach, Zielonej Górze. W pogodne dni z wieży można dostrzec położone blisko 150 km dalej pasmo Karkonoszy z wyróżniającą się Śnieżką, Szrenicą czy budynkiem stacji TV w okolicach Śnieżnych Kotłów.

Wieża widokowa w Łobżenicy jest dawną miejską wieżą ciśnień zaprojektowaną i wybudowaną w 1910 roku przez firmę Carl Francke z Bremy. Ówczesna wieża miała niecałe 36 metrów wysokości i w swojej głowicy, na wysokości 21 m mieściła zbiornik wodny o pojemności 100 m3, wykonany ze stali kowalnej. Średnica wewnętrzna cokołu wieży to 5,78 m, natomiast średnica głowicy to 7,6 m. Wieża ciśnień służyła mieszkańcom Łobżenicy do 1974 roku, kiedy wybudowano nową hydrofornię i zaprzestano użytkowania wieży. Od tego czasu popadała w ruinę. W 2010 roku podjęto decyzję o rewitalizacji wieży, którą odrestaurowano w 2011 roku. Od tego czasu budowla pełni funkcję wieży widokowej. Aby jednak dostać się do punktu widokowego, trzeba pokonać 122 stopnie. Trud wspinaczki wynagradzają widoki, jakie można podziwiać z wieży. Wartym zaznaczenia jest fakt, że po rewitalizacji oryginalna iglica znalazła się wewnątrz wieży, a na jej szczycie zamontowano kopię wykonaną na wzór oryginału, z dopisanym rokiem rewitalizacji.

Pozostałość po XIII - wiecznym zamku jest najstarszym zabytkiem Prudnika jak i najstarszą zachowaną wieżą zamku prywatnego w Polsce. Decyzję o budowie zamku podjął w 1255 r. Marszałek Królestwa Czeskiego Wok z Rosenberga (czes. Rožmberk), nadworny dyplomata króla Przemysła Otakara II. W przeszłości ta cylindryczna budowla w czasie zagrożenia pełniła funkcję miejsca ostatecznej obronny, a grube ściany i wejście do wnętrza na wysokości 12,5 m czyniły z niej twierdzę nie do zdobycia. Po pożarze, który strawił zamek 1806 roku, jedynym widocznym śladem warowni jest ocalała z żywiołu wieża. Obecnie pełni rolę punktu widokowego, z którego można podziwiać panoramę miasta oraz Gór Opawskich.

Murowany zamek powstał w pierwszej połowie XIV wieku i najprawdopodobniej już w 1337 roku był ukończony, na co wskazuje utworzenie w tym czasie krzyżackiej komturii w Brodnicy. Zamek zbudowany został na planie kwadratu o bokach długości 45 metrów. Cztery skrzydła zamku otaczały wewnętrzny dziedziniec. W narożach zamku znajdowały się, wysunięte poza linię murów, wieżyczki. Zamek posiadał także wysoką na 50 metrów wieżę, a cały obiekt otoczony był fosą, przez którą od strony przedzamcza można było dotrzeć jedynie mostem zwodzonym. W 1415 roku fortyfikację przystosowano do walk z użyciem broni palnej. Po bitwie pod Grunwaldem zamek przeszedł w ręce wojsk polskich, jednak już wkrótce powrócił pod władanie zakonu, który władzę na zamku sprawował do 1454 roku. Na początku XVII wieku okoliczne ziemie i zamek przeszły w ręce Anny Wazówny – siostry Zygmunta III Wazy. Po pierwszym rozbiorze Polski Brodnica znalazła się pod panowaniem pruskim. Nakazano wówczas rozbiórkę zamku, z którego ostała się jedynie wieża oraz fundamenty i piwnice. Podziemia odkopano w 1940 roku, a 13 lat później rozpoczęto pierwsze prace konserwatorskie. Od 1986 roku zamek jest własnością Muzeum Regionalnego w Brodnicy. Do zwiedzania udostępniono piwnice, w których mieszczą się wystawy stałe i czasowe, natomiast na wieży udostępniono punkt widokowy.