Lista znaczków

Zamek w Świdwinie powstał pod koniec XIII w. na piaszczystej łasze rzeki Regi. Posiadał fosę, most zwodzony, parkan i czworoboczną wieżę. W 1384 r. Świdwin kupili Krzyżacy i nadbudowali okrągłą część wieży. W północnym skrzydle powstał refektarz i kaplica. Uruchomiono także mennicę, w której bite były srebrne denary. Następnymi zarządcami zamku byli Joannici. W czasie wojny 30. letniej zamek zdobyli Szwedzi. W ręce zakonu zamek wrócił dopiero po pokoju westfalskim. Wkrótce zamek został pozbawiony cech i funkcji obronnych, i przekształcony w reprezentacyjną rezydencję. W XIX w. stał się siedzibą państwowych instytucji, a od połowy lat 30. do 1945 r. mieściła się w nim szkoła  dla żeńskiej sekcji nazistowskiej organizacji RAD. Obecnie zamek jest siedzibą Świdwińskiego Ośrodka Kultury oraz Miejskiej i Powiatowej Biblioteki Publicznej.

Najbardziej wysunięty na zachód punkt Polski znajduje się w gminie Cedynia, w powiecie gryfińskim, w województwie zachodniopomorskim, na terenie Cedyńskiego Parku Krajobrazowego pomiędzy wsiami Osinów Dolny i Stary Kostrzynek. Miejsce to nie jest lądem jako takim, a punktem w nurcie rzeki Odry na jej 663 kilometrze. Punkt ten położony jest w odległości ok. 200 metrów w kierunku południowo-zachodnim od kamienia pamiątkowego, który stanął nad Odrą 26 czerwca 2016 r. podczas uroczystości Błogosławieństwa Wody. Oznakowanie zachodniego krańca Rzeczypospolitej Polskiej było inicjatywą Społecznego Komitetu Budowy Wyznacznika Najdalej Wysuniętego na Zachód Punktu RP. Żeby znaleźć się idealnie naprzeciwko najbardziej wysuniętego na zachód punktu Polski, należy przejść jeszcze około 150 metrów drogą leśną wzdłuż Odry. W charakterystycznym miejscu, na górce, spoglądając na nurt Odry, można zauważyć zakotwiczoną bojkę, która znajduje się dokładnie 5 m na zachód (już po niemieckiej stronie) od szukanego punktu.

Muzeum Ichtiologiczne na Wydziale Nauk o Żywności i Rybactwa Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie po remoncie i rekonstrukcji zostało otwarte w lutym 2020 r. Jego historia sięga jednak 1955 r. kiedy to na Wydziale Rybackim Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie rozpoczęto działalność muzealną. W 1966 r. przeniesiono części wydziału do Szczecina, a wraz z kadrą akademicką trafiły tutaj również zbiory muzealne. Wśród eksponatów znajdują się ryby, płazy, gady, ssaki i bezkręgowce pochodzące z wód morskich i słodkich całego świata, w tym unikatowe gatunki, których brak w innych muzeach europejskich. Z bezkręgowcami muzealna kolekcja liczy ponad tysiąc eksponatów. Stałe wystawy edukacyjne w muzeum to: Tajemnice długowiecznego rekina, Wędrowcy mórz i oceanów, Historia grindwala, Nasi naukowcy w badaniach Antarktyki; Dorsz, ryba, która zmieniła świat; Rekiny świata i ich zagrożenia; Niezwykłe ławice i drapieżne ryby; Kruchy świat podwodnych raf i egzotycznych ryb; Inwazyjne gatunki w wodach polskich. W muzeum znajduje się także wystawa „Plastyczne morze, toksyczny ocean”, będąca wyrazem troski młodych ludzi o przyszłość planety, zatruwanej makro i mikroplastikiem.

Dwór Nawinie położony na uboczu w okolicach Białogardu stanowi perełkę okolicy. Dwór pochodzi z XIX wieku, a ostatnia jego przebudowa miała miejsce na początku XX w. Dwór otacza park dworski uznany za zabytek, dzięki rosnącemu tutaj starodrzewowi i pełniącej funkcji wiatrochronnej i estetycznej dla sąsiadującego z nim bezleśnego obszaru. Znany przede wszystkim z licznie organizowanych rajdów konnych, lekcji jazdy konnej czy obozów jeździeckich. Bogata oferta dla miłośników jeździectwa, ale nie tylko z pewnością przyciąga potencjalnych turystów.

Od połowy XVI w., kiedy to w Szczecinku przyjęto luteranizm, nie było kościoła katolickiego. W połowie XIX w. zaczęli napływać osadnicy wyznania katolickiego z Wielkopolski, Śląska i Pomorza Gdańskiego. Na początku lat dwudziestych podjęto decyzję o budowie kościoła katolickiego w Szczecinku. W 1923 r. wybudowano kościół ze składek 280 rodzin katolickich, wśród których było 80 rodzin polskich. Od początku kościół ten jest pod wezwaniem Ducha Świętego. Niemieccy mieszkańcy ówczesnego Szczecinka nazwali tę katolicką świątynię – „polskim kościołem”. Była to jedyna placówka duszpasterska kościoła katolickiego na tych ziemiach. Kościół otrzymał interesującą formę architektoniczną, złożoną z elementów neorenesansowych i neoromańskich. Kamienna zwarta bryła świątyni została zbudowana na planie prostokąta i ozdobiona fasadą wyraźnie nawiązując do stylu architektury późnego renesansu. Pod koniec II wojny światowej świątynia została zdewastowana. Po dokonaniu koniecznych napraw już w czerwcu 1945 r. udostępniono ją wiernym. Co pewien czas dokonywano remontów tego kościoła. Największy w latach 2002 – 2003. Wówczas kościół został przebudowany i poszerzony. Można odnieść wrażenie, jakby nowy kościół wchłonął stary kościółek. Od 1954 posługę pełnią tu Redemptoryści. W kościele na uwagę zasługuje olbrzymia rzeźba ukrzyżowanego Chrystusa wykonana przez znanego krakowskiego rzeźbiarza Bronisława Chromego.

Pomnik przyrody rosnący przy siedzibie Nadleśnictwa Kliniska na terenie Gminy Goleniów w województwie zachodniopomorskim. Lipa drobnolistna „Anna” - wiek 483 lata, wysokość 21 metrów, na wysokości pierśnicy rozdziela się na 4 pnie z czego najgrubszy ma 440 cm obwodu. Swoją nazwę lipa zawdzięcza Annie Jagiellonce – żonie władcy Pomorza Zachodniego Bogusława X Wielkiego. Legenda głosi, że podczas przyjazdu poselstwa polskiego do szczecińskiego zamku, Bogusław przebywał na polowaniu w pobliskiej Puszczy Goleniowskiej. Anna Jagiellonka wraz z posłami udała się do puszczy na spotkanie z mężem i obozowała w pobliżu lipy. Dzisiaj „Anna” stanowi niezwykle cenny okaz dendrologiczny, unikatowy w skali regionu, stanowiący świadectwo historii. Jest popularnym miejscem wycieczek miłośników drzew i przyrodników. Odbywają się tu zajęcia edukacyjne  prowadzone przez Ośrodek Edukacji Przyrodniczo-Leśnej przy Nadleśnictwie Kliniska.

UWAGA! Punkt sprzedaży znaczków czynny jest od poniedziałku do piątku w godz. 7.00-15.00

W samym centrum Międzyzdrojów, nieopodal Muzeum Wolińskiego Parku Narodowego i w odległości ok. 500 metrów od molo, mieści się siedziba Oddziału PTTK w Międzyzdrojach. Dwukondygnacyjny budynek, z wieżyczką od strony zachodniej i dwoma tarasami widokowymi, znajduje się u zbiegu ulic Niepodległości i Kolejowej. Obiekt ten, położony w centrum bogatych w turystyczne atrakcje Międzyzdrojów, znany jest szerokiemu gronu turystów, którzy na miejscu mogą zasięgnąć nie tylko informacji o ciekawych obiektach, ale również zaopatrzyć się w mapy i przewodniki oraz lokalne pamiątki. Oddział PTTK w Międzyzdrojach to organizacja powstała w 1948 roku. Zajmuje się szeroko pojętą turystyką promując miejscowe walory turystyczne, krzewiąc zamiłowania krajoznawcze oraz organizując imprezy o charakterze turystycznym: wycieczki, rajdy piesze i rowerowe, spływy kajakowe itp. formy aktywności. Dom Turysty PTTK przedstawiony na znaczku oferuje ponadto 50 miejsc noclegowych z wyżywieniem oraz możliwość wypożyczenia rowerów. 

Pierwszy pociąg wąskotorowy wyruszył z Koszalina 1 listopada 1898 r. W kolejnych latach kolej przeżywała gwałtowny rozwój, przerwany przez działania wojenne i rozkradzenie torowiska wraz z taborem przez Armię Czerwoną. Po wojnie odbudowano Koszalińską Kolej Wąskotorową, którą można było dojechać do Kołobrzegu, Rewala lub nad Zalew Szczeciński. Od lat 80` XX w. ruch kolejowy malał i ostatecznie Koszalińska Kolej Wąskotorowa została zamknięta 1 października 2001 r. Nowy rozdział w funkcjonowaniu kolei rozpoczyna się 7 listopada 2005 r. kiedy zostało powołane Towarzystwo Koszalińskiej Kolei Wąskotorowej, którego celem jest odbudowa i przekształcenie wąskotorówki w atrakcję turystyczną regionu. Po odbudowie torów i transporcie taboru uruchomiono regularny ruch turystyczny do Manowa, zarazem rozpoczynając odbudowę rozkradzionego odcinka leśnego do Rosnowa. Od 2016 r. pociągi docierają niemal na plażę nad jezioro w Rosnowie. W 2021 r. została ukończona naprawa parowozu Px48-3901, który po naprawie otrzymał imię Zosia i kursuje w sezonie letnim.

Poza sezonem letnim oraz w dniach, w których kolejka nie kursuje, znaczki dostępne wyłącznie po wcześniejszym kontakcie telefonicznym (tel. 601 154 937), w biurze mieszczącym się w budynku lokomotywowni, przy ul. Lechickiej 54g w Koszalinie.

Szczecinek – to miasto powiatowe położone w województwie zachodniopomorskim we wschodniej części Pojezierza Drawskiego. Atrakcją turystyczną Szczecinka jest jego położenie pomiędzy dwoma jeziorami: Trzesieckim (wzdłuż, którego rozciąga się zabytkowy park miejski) i Wielimie. Na przełomie XIX i XX wieku miasto stało się znanym i popularnym ośrodkiem turystycznym. Duża w tym zasługa dobrych połączeń kolejowych, dzięki którym Szczecinek stał się ważnym węzłem komunikacyjnym na Pomorzu. Ze Szczecinka kolej prowadzi w pięciu kierunkach: Kołobrzeg, Poznań, Szczecin, Słupsk i Chojnice. Tak duży węzeł kolejowy wymagał odpowiedniej infrastruktury – dworzec kolejowy, nastawnie, lokomotywownia, trzy wieże ciśnień, szkoła kolejowa i przede wszystkim ludzie – kolejarze. Nic dziwnego, że Szczecinek stał się miastem kolejarzy. Służbę kolejarzy upamiętnia parowóz wąskotorowy Px48 ustawiony przed lokomotywownią oraz pomnik św. Katarzyny Aleksandryjskiej – patronki kolejarzy stojący obok ronda św. Katarzyny. Pomnik tworzy figura św. Katarzyny postawiona na zestawie kołowym parowozu Ty43. Przy pomniku ustawiony jest ruchomy semafor kształtowy podający sygnał „wolna droga” zapraszający w ten sposób wszystkich turystów. Blisko pomnika św. Katarzyny przy ul. Klasztornej 23 w domu parafialnym można zwiedzić (po wcześniejszym zgłoszeniu nr tel. 695 323 268) salę, w której zgromadzone są różne pamiątki i eksponaty kolejowe. Salą opiekuje się Katolickie Stowarzyszenie Kolejarzy Polskich.

Ogrody Hortulus Spectabilis udostępniono do zwiedzania w czerwcu 2014 roku. Ogród wchodzi w skład zespołu ogrodów o różnej tematyce i stylistyce mających pełnić rolę oryginalnego miejsca rekreacji i wypoczynku. Centralną część ogrodu stanowi największy na świecie labirynt grabowy. Zajmuje on powierzchnię jednego hektara, a ściany żywopłotu wznoszą się na wysokość 2 metrów. W sercu labiryntu znajduje się oryginalna wieża widokowa, której konstrukcja nawiązuje do podwójnej nici DNA. Wieża ma 20 metrów wysokości, a z jej tarasu widokowego rozpościerają się malownicze widoki na otaczające ją ogrody, ale także na sąsiednie miejscowości, a przy dobrej pogodzie także Morze Bałtyckie. Wokół labiryntu i wieży znajdują się inne tematyczne ogrody jak: magii, energii, czasu i przestrzeni. Znajdziemy w nich m.in. kamienny krąg, a także ogród zegarów, ogród „4 Pory Roku” oraz mieniące się kolorami angielskie rabaty bylinowe i rosarium. Ogrody Hortulus Spectabilis to nie tylko rośliny i ich kompozycje, ale także wkomponowane w całość elementy architektury i sztuki ogrodowej. Dzięki nim ogrody są doskonałym miejscem zabawy, rekreacji i wypoczynku dla osób w każdym wieku.

Historia Nadmorskiej Kolei Wąskotorowej rozpoczęła się 1 lipca 1896 r., kiedy kolejka  po raz pierwszy wyruszyła w trasę z Gryfic do Niechorza. Początkowo wąskotorówka poruszała się po torach o rozstawie 750 mm, dopiero w 1912 r. poszerzono rozstaw szyn do 1000 mm. Jeszcze w latach 90-tych XX w. trasa wąskotorówki  liczyła 61 km długości. Dziś ciuchcia kursuje na odcinku pomiędzy Gryficami i Pogorzelicą, na trasie o długości 39,5 km., której pokonanie zabiera prawie 2 godziny. W sezonie przewozowym, który trwa od początku maja do końca września, kolej wyjeżdża codziennie z zajezdni w Gryficach, a po dotarciu do Trzęsacza kursuje wahadłowo na trasie pomiędzy Trzęsaczem i Pogorzelicą. Na malowniczym szlaku nadmorskiej kolejki znajduje się wiele znanych zabytków architektury, takich jak latarnia morska w Niechorzu, czy ruiny kościoła na klifie w Trzęsaczu. 

UWAGA ! Kolej czynna sezonowo. Dostępność znaczków po sezonie ograniczona - informacja w wykazie miejsc sprzedaży

Historia pałacu książęcego nad Młynówką w Trzebiatowie sięga XIII wieku, kiedy to istniejącą tu osadę targową otrzymała księżna Anastazja, córka Mieszka Starego, zakładając w budynkach swojej siedziby klasztor norbertanek. W 1619 roku przebudowano dawny klasztor na pałac. W kolejnych dekadach pałac zyskał na znaczeniu i urodzie, zwłaszcza pod koniec XVII wieku, kiedy to architekt Viktor de Port przekształcił go w barokową rezydencję dla Fryderyka Wilhelma I. Ten nowy, barokowy wygląd dodał pałacowi splendoru i prestiżu, czyniąc go jedną z najważniejszych budowli w regionie. Pałac mimo licznych przebudów i zmian właścicieli zachował swój unikalny charakter i historyczne znaczenie. Dziś jest nie tylko świadkiem burzliwej historii regionu, ale także cennym zabytkiem, który przyciąga turystów i miłośników historii.

Baszta Prochowa, szerzej znana jako baszta kaszana jest jednym z elementów fortyfikacyjnych miasta, elementem murów obronnych. Baszta znajduję się bardzo blisko centrum, co stanowi dużą dostępność dla turystów. Wzniesiona została w XIV w. w stylu barokowym, z charakterystycznym dla tego stylu grubym ceglanym murem. Założona została na planie koła o zewnętrznej średnicy 5,6 m, o wysokości 14 m, przykryta stożkowym dachem. Baszta jest charakterystycznym i symbolicznym elementem Trzebiatowa, odegrała ważną rolę w konflikcie Trzebiatowa z Gryficami. Jak głosi legenda, miska kaszy, którą otrzymał wartownik od swojej ukochanej w trakcie pełnienia swojej nocnej warty, spadła na głowę jednego z podchodzących gryfickich wojów. Krzyki oparzonego wroga obudziły mieszkańców i zaalarmowały trzebiatowian, którzy w obliczu groźby utraty dobytku i życia, wspólnie odparli atak. W ten sposób kasza ocaliła miasto. Walki z gryficzanami toczyły się o wolną żeglugę po rzece Redze.

Pałac w Siemczynie wybudowano w latach 1722-1726 przez barona Henryka Bernarda von Goltza. Wewnątrz znajdowały się pomieszczenia mieszkalne i sypialne, a także sala rycerska. W roku 1796 Henryk August von Arnim dokonuje rozbudowy pałacu, a w późniejszych latach majątek rozbudowuje o budynki gospodarcze. W drugiej połowie XIX wieku Siemczyno należy do największych majątków w okolicy. Niestety długi, w które popadli właściciele zmusiły ich do sprzedaży w 1895 roku majątku, który na przestrzeni kilkunastu lat kilkakrotnie zmieniał właścicieli. W marcu 1945 roku pałac będący wówczas majątkiem rodziny von Bredow zajmują Sowieci urządzając w nim szpital polowy. W kolejnych miesiącach pałac zostaje niemal całkowicie ograbiony z wyposażenia. Dopiero w roku 1950 za sprawą lokalnego nauczyciela Henryka Leszczyńskiego powstaje w pałacu szkoła, która mieści się w nim do 1985 roku. Od tego czasu pałac, mimo iż został sprzedany prywatnym właścicielom, pozostaje niezagospodarowany i popada w ruinę. Dopiero w roku 1999 poprzez licytacje komornicze budynek trafia w ręce nowych właścicieli, którzy zabezpieczają go przed dalszym niszczeniem. Obecnie pałac prawie całkowicie pozbawiony jest wyposażenia, jednak usytuowanie budowli w pięknym parku oraz poddane gruntowej renowacji budynki gospodarcze czynią obiekt niezwykle interesującym dając nadzieję na to iż w kolejnych latach i pałac odzyska swój dawny wygląd.

Muzeum Regionalne w Cedyni powstało 19 czerwca 1966 r. podczas trwania obchodów Tysiąclecia  Państwa Polskiego. Główną rolą muzeum jest promowanie  historii bitwy pod Cedynią, upowszechnianie wiedzy o regionie i ochrona lokalnego dziedzictwa kulturowego. Zbiory muzeum pochodzą głównie z wykopalisk archeologicznych prowadzonych na cedyńskim grodzisku, podgrodziu, cmentarzysku oraz w okolicach Cedyni. Ekspozycje z zakresu paleontologii, archeologii i historii wojskowości były systematycznie wzbogacane dzięki darom mieszkańców. Wśród muzealnych eksponatów na uwagę zasługują: poroże jelenia olbrzymiego oraz łopatka i cios mamuta. Z epoki kamienia oraz brązu i żelaza obejrzeć tu można m.in. ozdoby, naczynia i żarna, a także broń i popielnice. Ze średniowiecza oprócz narzędzi i ceramiki stołowej zachowały się elementy wyposażenia grobów szkieletowych w postaci ozdób: kabłączków skroniowych, pierścionków, paciorków, sprzączek do pasa, a także innego rodzaju wyposażenie np. kości do gry, krzesiwa, noże. Muzeum posiada również egzemplarze wczesnośredniowiecznej broni: groty włóczni i oszczepu, miecz oraz topory bojowe. Wyjątkowe uzupełnienie eksponatów pochodzących z wczesnego średniowiecza stanowi szkielet woja, pochodzący z cedyńskiego cmentarzyska.

Ogród Dendrologiczny w Glinnej koło Szczecina to jeden z najciekawszych polskich ogrodów prezentujący unikatową kolekcję drzew i krzewów przede wszystkim obcego pochodzenia. Choć niewielki, bo niespełna 6 hektarowy słynie z wielu gatunków, uznawanych za największe lub najstarsze w kraju. Tu również rosną wyjątkowe okazy, których próżno niekiedy szukać w innych kolekcjach ogrodów. W ogrodzie podziwiać można m.in. jodłę olbrzymią, jodłę szlachetną, jodłę grecką, orzesznik pięciolistkowy, tulipanowiec chiński, kuningamię chińską, metasekwoję chińska, grupa cyprysików groszkowych, cypryśnik błotny, klon florydzki, daglezję wielkoszyszkową, sosnę Coultera, kielichowiec chiński, mamutowce olbrzymie, kasztany jadalne, platany klonolistne, liczne gatunki i odmian klonów, magnolii, kalin czy ostrokrzewów. Historia Ogrodu Dendrologicznego w Glinnej sięga 1832 roku, a kolekcja liczy obecnie ponad 800 gatunków i odmian drzew i krzewów. W 2014 roku obiekt zyskał tytuł najpiękniejszego leśnego zakątka w plebiscycie organizowanym przez National Geographic i Lasy Państwowe. W sąsiedztwie ogrodu znajdują się miejsca sprzyjające rekreacji (plac zabaw, miejsca na ognisko, miejsca odpoczynku).

W południowej części miasta Chociwel niemal nad samym brzegiem jeziora Starzyc, znajduje się wybudowany na początku XX wieku pałac. Pierwotnie w budynku funkcjonował dom rekonwalescencyjny dla żołnierzy. Po II wojnie światowej w budynku umieszczono placówkę edukacyjną. W roku 2014 dobudowano do pałacu prawe skrzydło jako kolejny etap rozbudowy restauracji o nową salę bankietową oraz pokoje hotelowe. Szkoła działała w tym miejscu do 1997 roku. Nowy rozdział w historii pałacu rozpoczął się w 1999 r., kiedy budowla stała się własnością prywatną. Nowy właściciel przeprowadził niezbędne remonty i dzięki temu udało się pałac zabezpieczyć na kolejne lata. W tym czasie stopniowo przywracano budynek do stanu z początku XX w. Obecnie w Pałacu mieści się restauracja i hotel z salą konferencyjną. Z każdego pokoju rozciąga się wspaniały widok na jezioro Starzyc.

Mieści się w samym centrum tej nadmorskiej miejscowości. Obiekt ten ma dość krótką, ale bardzo bogatą historię. Swoje drzwi dla zwiedzających otworzyło w roku 1994, a za cel wzięło sobie ochronę dziedzictwa materialnego i duchowego rybołówstwa oraz upowszechnienie wiedzy o kulturze marynistycznej. Muzeum swoje zamierzenia realizuje poprzez organizację licznych wystaw, konserwację zabytków czy uczestnicząc w pracach badawczych. Ogromną popularnością cieszy się „Święto Śledzia”, które organizowane jest przy współpracy Muzeum Rybołówstwa Morskiego.

Puszcza Bukowa porasta Wzgórza Bukowe jedno z najwyższych pasm wzniesień morenowych na Pomorzu Zachodnim. Wzniesienia te,  z najwyższym - Bukowcem sięgającym 149 m n.p.m. i siecią głębokich dolin, które je przecinają, tworzą niezwykle malowniczy krajobraz. Zwykło się o nim mawiać, że jest małą namiastką Bieszczad. Jego piękno podkreślają jeziora polodowcowe i strumienie, płynące dolinkami. Ciekawostką jest Jezioro Szmaragdowe, o wyjątkowej barwie wody, powstałe w miejscu zalanej kopalni wapieni kredowych. Tu i ówdzie wiją się pomiędzy wzniesieniami brukowe drogi. Większość z nich zbudowana została w XIX wieku z głazów narzutowych pozyskiwanych m.in. na terenie puszczy. W Puszczy Bukowej dominują buczyny, z królującym w nich bukiem zwyczajnym i roślinnością runa charakterystyczną dla tych lasów. Puszcza Bukowa, poza walorami przyrodniczymi kryje wiele ciekawych, wartych odwiedzenia miejsc.

Powierzchniowy pomnik przyrody Krzywy Las rosnący pod Gryfinem jest jednym z najsłynniejszych w Polsce. Swego czasu okrzyknięto go najbardziej niesamowitym lasem świata więc gryfińskie krzywulce są również słynne za granicami kraju. Na czym polega magia tego miejsca? Na obecności nietypowo wyglądających sosen zwyczajnych. Nie przypominają one bowiem innych, które je otaczają. Ich pnie są bardzo osobliwie zdeformowane, tworząc charakterystyczne i piękne łukowate wygięcia na kształt litery C. Teorii o powstaniu tak dziwnych drzew jest tak wiele jak wielu gości, którzy odwiedzają to miejsce. Jedni upatrują tu anomalii przyrodniczych, oddziaływania podziemnych cieków wodnych, uszkodzeń od śniegu lub owadów, śladów wizyty obcych cywilizacji. Inni skłaniają się ku przesłankom wskazującym na celową działalność człowieka i ta teoria jest najbardziej prawdopodobna. I to właśnie jest w Krzywym Lesie najpiękniejsze. Nie wiemy dokładnie jak, nie wiemy kto, nie wiemy po co. Wiemy natomiast, że samodzielne próby odpowiedzi na te pytania dają wszystkim odwiedzającym ogromną radość.

Utworzone zostało 1 sierpnia 1945 jako polskie Muzeum Miejskie w Szczecinie. Założycielem i organizatorem placówki był przybyły z Poznania Lech Krzekotowski, a jego działania wspierał pionier szczecińskiego muzealnictwa - Kazimierz Haska. Jesienią 1947 muzeum zyskało status placówki okręgowej i jako Muzeum Pomorza Zachodniego sprawowało opiekę merytoryczną nad muzeami zachodniopomorskimi. W 1970 w uznaniu ponadregionalnej wartości zbiorów zostało podniesione do rangi Muzeum Narodowego. Muzeum Narodowe w Szczecinie jest obecnie największą instytucją kultury w województwie zachodniopomorskim, sprawującą opiekę nad ponad 150 tys. obiektów, wśród których są arcydzieła sztuki średniowiecznej.

Jeden z elementów fortyfikacji miasta, zbudowany w XV w.Brama Wysoka zbudowana została na planie prostokąta. Fasadą jest zwrócona do Starego Miasta. Obiekt po okresie wojen napoleońskich (XIX w.) przestał pełnić swą pierwotną funkcję. Brak jest informacji źródłowych o dalszym jego wykorzystaniu. Wiadomo tylko, że po II wojnie światowej stał niezagospodarowany. W latach 60. XX w. został zaadaptowany i wykorzystany przez Zespół Szkół Zawodowych w Gryficach. W latach 90. XX w. obiekt także był przeznaczony pod działalność kawiarnianą i gastronomiczną. 7 lutego 2006 r. bramę Wysoką przekazano Gryfickiemu Domu Kultury, w której zorganizowano Muzeum Ziemi Gryfickiej.

Szlak Gotyku Ceglanego biegnący w granicach Stargardu stanowi część Europejskiego Szlaku Gotyku Ceglanego. Jest to międzynarodowa inicjatywa, która prezentuje gotyckie dziedzictwo w basenie Morza Bałtyckiego. Szlak biegnie przez 34 miasta w 7 krajach. W Stargardzie na szczególną uwagę zasługuje Kolegiata Mariacka, system miejskich fortyfikacji czy Baszta Tkaczy. Na szlak przyciągają stargardzkie planty i zakola rzeki Iny. To tylko jedne z niewielu perełek miasta, które zostały wyróżnione na trasie Szlaku Gotyku Ceglanego.

UWAGA! Archiwalna wersja tego znaczka nie jest już dostępna w sprzedaży korespondencyjnej.

Brama Młyńska to jedno z czterech średniowiecznych wejść do miasta. Stanowi swoisty symbol Stargardu, jako najbardziej rozpoznawalna budowla. Zbudowana została prawdopodobnie w XV w., a jej nazwa pochodzi od funkcjonującego w jej pobliżu młyna, zbudowanego na pobliskim Kanale Portowym. Wpisana została do Krajowego Rejestru Zabytków, a dodatkowo wraz z innymi stargardzkimi budowlami została uznana za pomnik historii. Obecnie brama jest siedzibą Stargardzkiego Bractwa Rycerskiego „GRYF” i niedawno przeszła kapitalny remont.

UWAGA! Archiwalna wersja tego znaczka nie jest już dostępna w sprzedaży korespondencyjnej.

Muzeum Obrony Przeciwlotniczej w Koszalinie jest oddziałem Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie. Prezentuje uzbrojenie i sprzęt będący na wyposażeniu dawnych wojsk obrony przeciwlotniczej. Filia kontynuuje tradycje placówki muzealnej, utworzonej w 1976 roku przy Centrum Szkolenia Sił Powietrznych w Koszalinie. W 2018 roku muzeum otrzymało imię płk. Stanisława Paszkiewicza – pierwszego komendanta Oficerskiej Szkoły Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie. Ekspozycję stałą pn. „Historia polskiej broni przeciwlotniczej” uzupełniają przedmioty odnalezione na terenie dawnego obozu jenieckiego Stalag Luft IV Gross Tychow, zaaranżowane w formie dioramy. Główna ekspozycja to pamiątki związane z Ligą Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, eksponaty ukazujące rozwój polskiej broni przeciwlotniczej oraz zmieniającą się na przestrzeni lat taktykę jej użycia. W muzeum znajduje się wiele eksponatów broni palnej, a także archiwalia dotyczące działalności wojsk OPL. Zwiedzający znajdą tu również pamiątki po koszalińskich jednostkach wojskowych. Sprzęt artyleryjski, rakietowy i radiolokacyjny prezentowany jest na ekspozycji plenerowej, m.in. 23 mm armata przeciwlotnicza ZU-23-2 na samochodzie Star 266, stacja radiolokacyjna pomiaru wysokości PRW-9 „Zofia”, PZR S-125M Newa, przeciwlotniczy zestaw rakietowy „Dźwina”, rakieta 3m8m3 Pzr 2k-11 „Krug”. Kolekcję uzupełniają statki powietrzne: samolot TS-11 Iskra w malowaniu morskim oraz udostępniony do zwiedzania rządowy samolot Jak-40.