Lista znaczków

Muzeum Początków Państwa Polskiego w Gnieźnie powstało w 1973 r. Jest to jedyne w kraju muzeum poświęcone najdawniejszym dziejom naszej państwowości oraz dziejom Gniezna – największego stołecznego grodu pierwszych polskich władców. Co roku odwiedza je kilkadziesiąt tysięcy osób. Muzeum prezentuje wystawy poświęcone początkom państwa polskiego. Najnowszej, otwartej w 2012 r., towarzyszą filmy w technologii 3D. Na wystawie, składającej się z ponad 500 eksponatów, zobaczyć można m.in. rekonstrukcję drewnianego wału grodu w Gnieźnie z pocz. XI w., detale architektoniczne z XI-wiecznej katedry gnieźnieńskiej, zabytki archeologiczne dotyczące wierzeń i życia codziennego w czasach pierwszych Piastów. Oprócz tej wystawy, muzeum prezentuje inne stałe ekspozycje: Gniezno w dawnych wiekach, Piastów malowane dzieje, Broń w dawnych wiekach oraz czasowe wystawy poświęcone różnej tematyce.

Muzeum Zabytków Kultury Technicznej w Gnieźnie to obiekt, jakich w Polsce niewiele. To tutaj zetkniesz się z przedmiotami, które mają swoją historię oraz duszę. Można w nim zobaczyć zarówno stare przedmioty codziennego użytku, jak również legendarne zabytki motoryzacji. Prezentowane eksponaty odnowione są ze szczególną dbałością o zachowanie oryginalności i przywróceniem 100% sprawności. W ofercie oprócz tradycyjnego zwiedzania z przewodnikiem przewidziano dodatkowe atrakcje w formie tematycznych warsztatów, w których uczestnik ma szansę poznać zasadę działania i budowę maszyn i urządzeń. Mocną stroną muzeum jest jego lokalizacja na terenie zabytkowych budynków koszar 12 Regimentu Dragonów. Dogodny dojazd oraz darmowy parking są dodatkowym atutem muzeum, które naprawdę warto odwiedzić. Czynne w soboty i niedziele w godzinach 11-17, a także w tygodniu po uprzednim uzgodnieniu terminu.

Brama Poznania jest pierwszym w Polsce centrum interpretacji dziedzictwa. Odnaleźć tu można narrację o dziejach wyspy katedralnej, grodzie z X wieku, pierwszej siedzibie dynastii Piastów, ale także, a może przede wszystkim zmaganiu człowieka z losem, siłami natury i dążeniu do lepszego życia. Brama Poznania jest częścią Ostrowa Tumskiego, miejsca, w którym kształtowała się polska państwowość. Właśnie stąd chrześcijaństwo zaczęło promieniować na ziemie polskie. W katedrze na Ostrowie Tumskim spoczywają pierwsi władcy Polski. Przez wieki rozwijały się tu poznańskie tradycje akademickie i mecenat sztuki. Ostrów Tumski wyróżnia się także niezwykle atrakcyjnym położeniem. To wyspa usytuowana między nurtami Warty i Cybiny, którą cechuje bogactwo przyrodnicze ekosystemu nadrzecznego. Idea i misja Bramy Poznania znajduje swe źródło w rozważaniach Freemana Tildena i jego teorii interpretacji przeszłości w oparciu o dawne obiekty i nowe technologie.

Ostrów Lednicki jest wyspą położoną na jeziorze Lednica. To tutaj mieściła się jedna z największych rezydencji pierwszych Piastów, przez co miejsce to jest jednym z najważniejszych w historii Polski. Atrakcją wyspy są pozostałości rezydencji pałacowej zbudowanej w 2 poł. X wieku przez Mieszka I, w której podejmowany był zapewne cesarz Otton III przez Bolesława Chrobrego w czasie pielgrzymki do grobu św.Wojciecha w Gnieźnie w 1000 roku. Ostrów Lednicki to najbardziej prawdopodobne miejsce chrztu pierwszych władców Polski z doskonale zachowanymi X-wiecznymi ruinami palatium z kaplicą księcia Mieszka I. W kaplicy znajdują się dwa baseny chrzcielne z X w. Pod wodą widoczne są natomiast pozostałości dwóch drewnianych mostów z X w., które niegdyś łączyły wyspę z traktami do Poznania i Gniezna. Ponadto znajdują się tutaj widoczne wały grodowe, a na podgrodziu rekonstrukcja drewnianej zagrody.

Gród w Gieczu zbudowany został na półwyspie otoczonym z trzech stron wodami nieistniejącego już jeziora. Według najnowszych badań najstarsze ślady osadnictwa na tym terenie pochodzą z przełomu VIII i IX wieku. Gród w Gieczu znajdował się na przecięciu szlaków handlowych łączących Europę Zachodnią ze Wschodnią co niewątpliwie miało wpływ na rozwój tego miejsca. Niegdyś znajdował się tu jeden z potężniejszych grodów państwa wczesnopiastowskiego. Na jego terenie znajdują się relikty palatium z kaplicą z X/XI w. oraz nieeksponowane fragmenty XI-wiecznego kościoła św. Jana Chrzciciela w typie karolińskich dwuwieżowych kościołów z westwerkiem. We wsi Giecz, na terenie dawnej osady targowej, znajduje się romański kościół z przełomu XII/XIII w. pod wezwaniem Wniebowzięcia NMP i św. Mikołaja.

Gród w Grzybowie to jeden z największych grodów, jakie powstały w okresie formowania się państwa Piastów. Zlokalizowany jest w miejscowości Grzybowo niedaleko Wrześni. W terenie grodzisko obejmuje powierzchnię 4,7 hektara o kształcie zbliżonym do czworoboku o zaokrąglonych narożnikach. Gród otoczony był wałem o wysokości ok. 16 metrów zbudowanym z drewna dębowego, gliny, ziemi i piasku. Początki grodu w Grzybowie można określić na lata 20. i 30. X wieku. Okres świetności jednego z największych grodów w Wielkopolsce trwał około 100 lat (od 1. połowy X do połowy XI w.). Gród wyposażony jest w nowoczesny obiekt wystawowo-edukacyjny, w którym zajęcia są prowadzone przez cały rok.

Budowę skansenu rozpoczęto 29 września 1975. Pierwszą ekspozycję udostępniono zwiedzającym w dniu 1 czerwca 1982. W muzeum prezentowana jest unikatowa rekonstrukcja XIX-wiecznej wsi wielkopolskiej, dworu i folwarku. Park ten to liczne przykłady budownictwa z terenów historycznej Wielkopolski. Najstarsze eksponaty datowane są na rok 1602 natomiast najmłodszy budynek pochodzi z 1935 roku. Budynki zorganizowane są w typowy układ wsi, prezentując kompletne wyposażenie domostw i dekorację wnętrz z oryginalnym umeblowaniem, sprzętami gospodarstwa domowego oraz narzędziami rękodzielniczymi i maszynami rolniczymi.

Otwarcie Muzeum Regionalnego Ziemi Zbąskiej w Przyprosytyni – pierwszego muzeum na wsi polskiej, nastąpiło 20 lutego 1938 roku. Rozwojowi instytucji przeszkodziła II wojna światowa. W latach pięćdziesiątych, dzięki zaangażowaniu władz miejskich i powiatowych powstał projekt adaptacji wieży bramnej na muzeum etnograficzne. Uroczyste otwarcie nowego muzeum nastąpiło 17 lipca 1965 roku. W 1966 roku Muzeum Regionalne Ziemi Zbąszyńskiej przeszło pod patronat oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego. W 2000 roku zbąszyński oddział PTTK-u został rozwiązany, a zbiory zostały przekazane Zbąszyńskiemu Centrum Kultury. W kwietniu 2004 roku Muzeum Ziemi Zbąszyńskiej i Regionu Kozła przeniesiono do zabytkowego budynku dawnej szkoły ewangelickiej na Rynku. Aktualnie muzeum posiada salę archeologiczną oraz etnograficzną. Jednym z najciekawszych eksponatów jest wydanie Anatomii Rzeczypospolitej Polskiej autorstwa Stefana Garczyńskiego, wojewody poznańskiego.

Wielkopolskie Muzeum Pożarnictwa od 1995 r. jest oddziałem zamiejscowym Centralnego Muzeum Pożarnictwa w Mysłowicach. WMP zostało otwarte 16 czerwca 1974 r. zbiory umieszczone są w budynku zabytkowego kościoła ewangelickiego, szkoły i dwóch pawilonach gdzie znajduje się sprzęt ciężki.  W zbiorach muzeum można oglądać sikawki konne (najstarsza pochodzi z 1786 r.) , samochody pożarnicze, mundury, sztandary, medale i odznaczenia strażackie, a także hełmy. Jednym z ciekawszych eksponatów jest Chevrolet 1929 r. który jak przystało na tak wiekowy pojazd może pochwalić się udokumentowaną bogatą historią działań ratowniczo-gaśniczych.  Wyjechał żeby ratować powstańczą Warszawę, biorąc udział w różnych akcjach po drodze do stalicy w 1944 r. nie dojechał. Zabudowę pożarniczą wykonała firma Łoziński spod Wrześni. Samochód ten był pierwszym w powiecie wrzesińskim i znajdował się na wyposażeniu OSP Węgierki. Od 1956 r. wpisany był do Wielkopolskiego Rejestru Wiekowych Samochodów. Brał udział w wielu rajdach pojazdów zabytkowych. W 1988 r. został przekazany z OSP Węgierka do Wielkopolskiego Muzeum Pożarnictwa.

Muzeum Sztuk Użytkowych, dawniej Muzeum Rzemiosł Artystycznych udostępniono publiczności  23 lutego 1965 roku. Jako oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu miało siedzibę w części dawnej zabudowy Wzgórza Przemysła, zwanej budynkiem Raczyńskiego, odbudowanej po zniszczeniach wojennych. Muzeum powstało w oparciu o zbiory rzemiosła artystycznego, których historia kolekcjonowania w Poznaniu sięga połowy XIX stulecia. Gromadzone były w ramach działających w naszym mieście instytucji polskich i niemieckich. Od tamtego czasu zbiory są systematycznie rozbudowywane. W latach 2011 – 2016 trwała budowa Zamku Przemysła oraz remont budynku Raczyńskiego.  W obu połączonych ze sobą przestrzeniach, na powierzchni ok. 4.000 m2, utworzono nowoczesne muzeum ze studyjnymi magazynami i nową ekspozycją. 26 czerwca 2016 roku, w 721 rocznicę koronacji Przemysła na króla Polski udostępniono publiczności Salę Przemysła i dwa tarasy widokowe na zamkowej wieży. Sala Przemysła poświęcona  jest księciu Wielopolski Przemysłowi II, który w 1295 roku został wyniesiony do godności króla Polski. W aranżacji sali zaakcentowano cztery wątki tematyczne związane z Przemysłem i  zamkiem: postać Przemysła II, Orzeł Biały  jako znak heraldyczny rozpoczynający  historię herbu państwowego, historia zamku poznańskiego od XIII w. do 1945 r., powojenne koncepcje restytucji dawnego zamku królewskiego.

W północnej części miasta, nad Jeziorem Wolsztyńskim, rozciąga się park z zabytkowym drzewostanem, pośrodku którego stoi pałac z początku XX stulecia. Obiekt powstał w 1911 roku, w tzw. "stylu narodowym", według projektu Rogera Sławskiego, dla Stefana Mycielskiego Pałac otacza zabytkowy park w stylu angielskim, dziś będący parkiem miejskim zajmującym powierzchnię ok. 18 ha. Formę regularnego założenia z alejami grabowymi i lipowymi nadano mu w XVIII i XIX w., gdy właścicielami tutejszych dóbr byli Gajewscy. Park przecinają ścieżki spacerowe, z których cześć ma charakter historyczny, a część ukształtowana została w wyniku budowy infrastruktury turystycznej. Na jednym z rosnących w parku dębów, w 1910 roku Marcin Rożek wyrzeźbił głowy Fauna i Meduzy, postaci mitologicznych. Dziś ich oryginały znajdują się w Muzeum Marcina Rożka (ul. 5 Stycznia 34), a dąb zdobią kopie dłuta Wiesława Stempyry, który wyrzeźbił tam jeszcze jedną twarz – diabła. 

Izba Pamięci Szczypiorna mieści się w niewielkim budynku o powierzchni 130 m2. Budynek powstał w latach 1905-1907. Mieściły się w nim łaźnie, a później także „Klub środowiskowy w Szczypiornie” z biblioteką i salą TV oraz w końcowym okresie piwiarnia. W 2013 roku w budynku stworzono Muzeum Historii Szczypiorna, które działało do 2019 roku. W czerwcu 2021 roku muzeum przekształcono w Izbę Pamięci Szczypiorna będącą filią Miejskiej Biblioteki Publicznej w Kaliszu. W odmienionym wnętrzu izby centralną część ekspozycji stanowi makieta obozu jenieckiego w Szczypiornie, od której promieniście rozchodzą się ścieżki historii. Podążając ich śladem, mamy szansę na podróż w czasie przez najważniejsze wydarzenia związane ze Szczypiornem - miejscem, w którym rodziła się niepodległość i narodził szczypiorniak.

Muzeum Okręgowe w Lesznie jest instytucją kultury województwa wielkopolskiego. Należy do najstarszych instytucji muzealnych na terenie Wielkopolski. Główna siedziba Muzeum znajduje się w dwóch zabytkowych kamieniczkach z XVIII/XIX w. przy pl. J. Metziga 17. Prezentowane są tu: wystawa stała dotycząca historii Leszna, kolekcja portretów trumiennych, dworskich, szlacheckich i mieszczańskich oraz miejscowych królów kurkowych, malarstwo polskie o tematyce wiejskiej XIX/XX w, ekspozycja dotycząca kultury ludowej regionu oraz pamiątki po przedwojennych, miejscowych jednostkach wojskowych.

Część ekspozycyjna Muzeum Okręgowego w Lesznie mieści się w dawnej synagodze przy ul. Gabriela Narutowicza 31. Ten zabytkowy budynek uznawany jest za jedną z najstarszych i największych zachowanych bożnic na terenie Wielkopolski. Prócz wystaw czasowych, prezentowana jest tu stała ekspozycja dotycząca historii Leszna. W budynku znajdują się także muzealne pracownie, w tym m.in. pracownia konserwacji zbiorów.

Siedzibą muzeum jest wybudowany w latach 1753-1756 ratusz, na wieży którego zainstalowano w 1783 r. pierwszy na ziemiach polskich piorunochron. W Sali Rawickiej pokazane są zabytki związane z cechami – miasto od XVII do XIX w. było jednym z głównych ośrodków rzemieślniczych w Wielkopolsce. W Sali Etnograficznej są eksponaty obrazujące życie codzienne i folklor okolic Rawicza, m.in. mikroregionu hazackiego. W Sali Brackiej zgromadzone są pamiątki związane z Bractwem Kurkowym w Rawiczu, najstarszą organizacją w mieście, utworzoną w 1642 r. Sala Kadecka poświęcona jest Korpusowi Kadetów w Rawiczu, który powstał w 1925 r. jako jedna z trzech, a od 1936 r. - dwóch tego typu szkół w Polsce. W Sali Portretowej jest cenna kolekcja portretów właścicieli Rawicza z XVII  i XVIII w. Muzeum ma bogaty zbiór europejskiej sztuki współczesnej, efekt Rawickich Mostów Sztuki - corocznych spotkań artystów.

Muzeum Gazownictwa w Paczkowie zostało utworzone w budynku byłej gazowni w listopadzie 1991 roku. Jest to jedyny w Polsce obiekt, w którym w całości zachowały się urządzenia do produkcji gazu. Muzeum może się poszczycić posiadaniem ponad 3 tysięcy eksponatów, wśród których znajdują się zarówno  gazowe urządzenia gospodarstwa domowego (lampy gazowe, kuchenki, lokówki, żelazka) jak i urządzenia przemysłowe. Placówka posiada największą w Europie kolekcję gazomierzy domowych, a ciekawostką jest fakt, że większość eksponatów zgromadzona w muzeum jest sprawna technicznie. Paczkowska gazownia powstała w latach 1898 – 1901, dostarczając początkowo gaz głównie do oświetlenia ulic miejskich czy napędu pomp wodociągowych. Z czasem infrastruktura rozwinęła się do tego stopnia, że w latach 30. XX wieku z gazu korzystało 700 odbiorców domowych. W czasie wojny gazownia niewiele ucierpiała, natomiast tuż po niej przeszła liczne modernizacje. W latach 70. przeprowadzono liczne modernizacje sieci gazowych i połączono lokalne spółki gazowe co ostatecznie doprowadziło do zaprzestania produkcji gazu w Paczkowie. W 1977 roku w gazowni ugaszono symbolicznie ostatni wózek koksu, który wraz z zawartością do dnia dzisiejszego jest jednym z eksponatów w muzeum.

Muzeum Złota w Złotoryi mieści się w ciekawym, zabytkowym budynku z poł. XVIII w. z charakterystycznym mansardowym dachem. Znajduje się w historycznej części miasta w międzymurzu. Muzeum powstało w l. 1973-77, jako Społeczne Muzeum Ziemi Złotoryjskiej. Bazą do utworzenia muzeum były zbiory Leopolda Schmetterlinga. W 1997 r. Muzeum przekształcone zostało w Muzeum Złota. Współcześnie można tam zobaczyć ekspozycje: geologiczną, najpiękniejsze agaty w Polsce, które pochodzą z okolic Złotoryi oraz „Złotą Salę”, która prezentuje historię, miejsce występowania złotego kruszcu, narzędzia do poszukiwania złota wraz ze złotem. Prezentowane tu też są interesujące wystawy czasowe.

Muzeum Ceramiki w Bolesławcu powstało początkowo jako Muzeum Miejskie. Od samego początku istnienia zbiory muzealne eksponowane były w budynku przy ul. Mickiewicza, połączonym z XV-wieczną basztą miejską, która działała do czasu II wojny światowej. Początkowo muzeum nie dysponowało własnymi zbiorami i bazowało głównie na eksponatach wypożyczonych z ówczesnego Muzeum Śląskiego we Wrocławiu. Z biegiem lat jednak placówka wzbogaciła się o własne nabytki pochodzące z przekazów muzeów dolnośląskich: Chojnowa, Kamiennej Góry, Wałbrzycha, Ziębic oraz z zakupów antykwarycznych i darów. Od 1991 roku rozdzielono część zbiorów i obecnie w budynku mieści się Dział Ceramiki prezentujący i eksponujący bolesławiecką ceramikę do 1945 roku, ukazując m.in. techniki jej wytwarzania. Ekspozycja bolesławieckiej ceramiki po 1945 roku prezentuje natomiast ceramikę produkowaną przez Zakłady Ceramiczne „Bolesławiec” oraz Spółdzielnię „Ceramika Artystyczna”. Autorami prezentowanych wyrobów było wielu wybitnych projektantów.

Muzeum Miejskie w Bolesławcu zostało założone w 1908 roku, a dla zwiedzających zostało otwarte w maju 1911 roku. Siedzibą muzeum był budynek przy obecnej ul. Mickiewicza, połączony z XV-wieczną basztą miejską. W muzeum prezentowane były zbiory archeologiczne, etnograficzne, rzemiosła artystycznego, kolekcja ceramiki z Bolesławca i okolic, obrazy, dokumenty historyczne a także księgozbiór. Po zakończeniu wojny całość zbiorów zaginęła. Muzeum zostało ponownie otwarte w 1953 roku, a opiekę nad zbiorami w tym czasie sprawowało wówczas Muzeum Śląskie we Wrocławiu. Zawilgocenie budynku było jednak ostatecznie powodem ponownego zamknięcia muzeum, które po remoncie ponownie otwarto w 1967 roku i od tego czasu nosi nazwę Muzeum Ceramiki. Od roku 1991 placówka działa w budynku przy ul. Kutuzowa 14, w którym wcześniej działało - administrowane przez Rosjan - Muzeum Kutuzowa. Obecnie muzeum gromadzi i prezentuje zbiory archeologiczne, historyczne, ikonograficzne. Osobna wystawa poświęcona jest bolesławieckim aptekom. Obecnie mieści się tu Dział Historii Miasta.

Muzeum Kargula i Pawlaka w Lubomierzu to placówka poświęcona kultowej trylogii Sylwestra Chęcińskiego „Sami Swoi” „Nie ma mocnych” i „Kochaj albo rzuć”. Znajduje się na skraju lubomierskiego rynku, w jednym z najstarszych w mieście budynków tzw.  Domu Płócienników. W muzeum zgromadzone są liczne pamiątki związane z komedią, przede wszystkim rekwizyty używane podczas kręcenia filmu. Wśród nich znajdują się m.in. fragment płota dzielącego posesje zwaśnionych sąsiadów, karabin z „wylatającym zamkiem” czy granat ze świątecznego ubrania. Zbiory wzbogacają plakaty i zdjęcia, a także umowa z dublerem Władysława Hańczy i kopia filmu „Sami swoi” odtwarzana podczas prapremiery w 1967 roku. Muzeum powstało w 1995 r. z inicjatywy mieszkańców miasta i przy wsparciu ówczesnego burmistrza. Zalążkiem do powstania tej placówki muzealnej była gazeta „Sami swoi” wydana od 1992 roku, której redaktorzy  zaczęli gromadzić pamiątki związane z filmową przeszłością miasta. Rozwinięciem ekspozycji muzealnej jest tzw. „zaułek filmowy” mieszczący się przed muzeum, a poświęcony innym produkcjom filmowym realizowanym w Lubomierzu. 

Palmiarnia w Wałbrzychu powstała z inicjatywy ostatniego przedstawiciela rodu Hochbergów na Zamku Książ – Jana Henryka XV z myślą o jego małżonce, która była miłośniczką pięknych roślin. Za okres powstania palmiarni przyjmuje się lata 1911-1913 przy czym niektóre źródła mówią też o latach 1908-1911. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to jeden z najstarszych tego typu obiektów w Polsce. Palmiarnia w Wałbrzychu na powierzchni ok. 1900 m2 prezentuje tropikalne rośliny z całego świata. Kolekcja ta obejmuje ponad 250 gatunków roślin pochodzących z różnych stref klimatycznych. W alei palmowej  zobaczyć można  ponad 120 – letnie okazy palmy daktylowej osiągające wysokość 12 metrów. Gratką dla zwiedzających jest też jedyna w Polsce stała wystawa Bonsai prezentująca liczne okazy miniaturowych drzewek, wśród których najstarszym okazem jest ponad 200-letni jałowiec. Ciekawostką może być również budulec, którym wyłożono wnętrze palmiarni tworząc z niego groty, wodospady oraz ściany z kieszeniami dla roślin. Materiał ten to tuf wulkaniczny będący zastygłą lawą wulkanu Etna.

Idea stworzenia Muzeum Bociana Białego w Kłopocie zrodziła się w 2001 roku. Uroczyste otwarcie nastąpiło w kwietniu 2003 roku. Muzeum prowadzone jest przez Zarząd Okręgu Ligi Ochrony Przyrody w Zielonej Górze. Jest to jedyne tego typu muzeum w Polsce położone na terenie największej w Polsce zachodniej kolonii bociana białego. Główne obszary działalności MBB to: edukacja przyrodnicza, koordynowanie zadań związanych z ochroną populacji bociana (np. montowanie platform gniazdowych, czyszczenie przez usuwanie sznurków, śmieci niebezpiecznych dla ptaków), współpraca z Krzesińskim Parkiem Krajobrazowym w zakresie ochrony najważniejszych i najcenniejszych przyrodniczo siedlisk (m.in. łąki zalewowe w dolinie Odry), monitoring liczebności kolonii bociana i badania ekologiczne populacji tego gatunku. Na co dzień Muzeum współpracuje z m.in. Urzędem Gminy w Cybince, Uniwersytetem Zielonogórskim, niemiecką organizacją FOEJ, której wolontariusze pracują na rzecz Muzeum oraz Europejską Siecią Bocianich Wiosek.

Muzeum Miejskie w Nowej Soli pierwszą po wojnie wystawę udostępniło zwiedzającym 3 maja 1947 roku. W 1948 roku Muzeum otrzymało budynek na obecnej ulicy Muzealnej, pozostający jego siedzibą do chwili obecnej. Gmach główny zbudowany został w 1883 roku przez właściciela nowosolskiej fabryki nici Aleksandra Gruschwitza. Powierzchnia wystawiennicza, to obecnie dwa budynki na wystawy stałe i na lokalizację wystaw czasowych. Dział historyczny zajmuje się historią dawną i współczesną, numizmatyką i militariami. Zabytki te prezentowane są na wystawie „Nowa Sól - powstanie-lokacja-rozwój”. W zbiorach działu artystycznego znajdują się zabytki z zakresu malarstwa, grafiki, rysunku, rzeźby i rzemiosła artystycznego gromadzonych pod kątem kultury mieszczańskiej XIX i XX w., które dostępne są na wystawie „Wnętrza mieszczańskie”. Eksponaty zaprezentowane na wystawie przyrodniczej to między innymi osobliwości przyrodnicze, kolekcja skał, minerałów i skamieniałości oraz preparaty roślin, owadów, ptaków i ssaków Polski ze szczególnym uwzględnieniem fauny i flory nadodrzańskiej. 

Muzeum Powiatowe w Nysie mieści się w gmachu dawnego Pałacu Biskupów Wrocławskich, wybudowanego w latach 1660-1729, w stylu barokowym. W ciągu kolejnych ponad dwustu lat pałac zmieniał właścicieli i zarządców, pełniąc różnorodne funkcje. W 1945 roku spłonął. W latach 1962-1984 pałac odremontowano i przeznaczono na siedzibę nyskiego muzeum. Instytucja muzealna w Nysie funkcjonowała już od roku 1897, stopniowo powiększając zasoby zabytków. W 1945 r. część zbiorów uległa zniszczeniu, a część udało się zabezpieczyć. Już w maju 1945 r. polskie władze w Nysie rozpoczęły starania o odnalezienie muzealiów oraz pozyskanie nowych, reaktywując działalność muzealną. W 1986 roku oficjalnie otwarto podwoje Pałacu Biskupiego z bogatą ekspozycją prezentującą m.in. wyposażenie pałacowych, dworskich i mieszczańskich wnętrz, galerię malarstwa zachodnioeuropejskiego, a także historię Nysy oraz zabytki archeologiczne.

Park Miniatur Minieuroland w Kłodzku to obiekt położony na północnych obrzeżach miasta rozciągający się na powierzchni 20 tys. m². W parku wyeksponowane są miniatury obiektów architektonicznych wzorowanych na słynnych budowlach z całego świata, a zwłaszcza Europy i Dolnego Śląska, w tym Kłodzka i okolic. Wśród przepięknej zieleni na terenie parku podziwiać można wykonane z niezwykłą starannością miniatury zarówno obiektów starożytnych jak i budowle współczesne. Znalazły się tutaj światowej sławy obiekty jak  drezdeński kompleks pałacowy Zwinger, paryski Łuk Triumfalny czy krzywa wieża w Pizie. Wśród rodzimych budowli znalazł się m.in. wrocławski ratusz, makieta Twierdzy Kłodzko czy miniatura Sanktuarium w Wambierzycach. Minieuroland wciąż się rozrasta, a w planach jest powstanie kolejnych kilkudziesięciu budowli. Docelowo w parku znajdą się miniatury obiektów industrialnych: fabryk, kopalń, elektrowni, budowli architektury nowoczesnej oraz obiektów sportowych, a także makiety obiektów związanych z transportem i komunikacją. Obecnie istniejące miniatury jak i wszechobecna zieleń i kwiaty sprawiają, że Park Miniatur Minieuroland jest idealnym miejscem na wypoczynek zarówno dla dorosłych jak i dzieci.