Lista znaczków

Francesco Nullo to jeden z niezwykłych uczestników Powstania Styczniowego. Urodził się w 1826 r. w Bergamo i choć zawodowo zajmował się handlem, to aktywnie włączył się w ruch rewolucyjny w ówczesnej Europie. Wziął udział w Wiośnie Ludów, gdzie poznał się z Giuseppe Garibaldim, rozpoczynając tym samym prace na rzecz zjednoczenia Włoch. Walczył u jego boku w czasie „Wyprawy Tysiąca” na Sycylię w 1860 r. Kiedy kilka lat później na ziemiach polskich wybuchło powstanie, wraz z niewielką grupą towarzyszy dołączył do oddziału płk. Józefa Miniewskiego, który na początku maja przekroczył granicę Galicji i Królestwa Polskiego. Pierwsza potyczka z jednostkami carskimi miała miejsce 4 maja, a następnego dnia powstańcy zostali zaatakowani pod Krzykawką. W tym właśnie starciu zostali rozbici, a Francesco Nullo poległ. Kilka dni później został on pochowany na cmentarzu w Olkuszu.  W sierpniu 1908 r. postawiono pomnik na tej ważnej mogile, ale jej poświęcenie nastąpiło dopiero w styczniu 1915 r. z inicjatywy Legionów Polskich. Wielokrotnie przy tym nagrobku spotykali się przedstawiciele dwóch narodów celem upamiętnienia wspólnej historii. 

Góry Pieprzowe, zwane potocznie „Pieprzówkami” położone są ok. 2 km na wschód od Sandomierza na lewym brzegu Wisły. Są pozostałością Gór Sandomierskich i jednocześnie wschodnim zakończeniem Gór Świętokrzyskich. Ich wiek obliczany jest na 500 mln lat. Obok Sudetów uznawane są za najstarsze góry w Polsce. Obecnie przypominają większe pagórki wznoszące się ok. 40-60 m nad lustrem Wisły. Ich wysokość bezwzględna wynosi ok. 200 m n.p.m. Obszar gór objęty jest ścisłą ochroną. W 1979 roku utworzono tu Rezerwat przyrody "Góry Pieprzowe" o powierzchni 17,83 ha. Przez góry przechodzi czerwony szlak turystyczny z Gołoszyc do Piotrowic. "Pieprzówki" są doskonałym punktem widokowym na Starorzecze Wisły i sandomierską starówkę. Na ich zboczach z kolei możemy obserwować pozbawione roślinności kruche wychodnie skał kambryjskich.

Schronisko położone jest na wysokości 1362 m n.p.m. w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy, na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego, na szczycie Szrenicy, przy głównym karkonoskim szlaku turystycznym. Stanowi idealną bazę wypadową  i turystyczną zarówno po polskiej jak i czeskiej stronie. Przez wiele lat schronisko na Szrenicy przeżywało swoje wzloty i upadki. W 1992 roku budynek kupili prywatni właściciele, którzy przeprowadzili w nim konieczne remonty. W grudniu tego samego roku schronisko ponownie otwarto dla turystów i od tego czasu funkcjonuje do dnia dzisiejszego. Schronisko dysponuje 90-cioma miejscami noclegowymi przez co zaliczane jest do największych wysokogórskich schronisk w Karkonoszach. Schronisko czynne jest przez cały rok.

Magurka Wilkowicka – czwarty co do wysokości szczyt Beskidu Małego, pod względem administracyjnym znajdujący się na pograniczu Wilkowic i Międzybrodzie Bialskiego. Na szczycie nadajnik radiowo-telewizyjny, duża polana wraz ze sceną oraz schronisko górskie PTTK założone przez Beskidenverein w 1903 r. Schronisko dwukrotnie spłonęło i dwukrotnie je odbudowano. Dzisiejszy budynek schroniska stoi w innym miejscu niż poprzednie. Po II wojnie światowej przejęło je PTT, a następnie PTTK – ostatni większy remont odbył się w latach 1972–1974. Wielką zaletą jest bardzo gęsta sieć szlaków turystycznych. Z polany podszczytowej roztacza się piękny widok na Beskid Śląski, Mały oraz Żywiecki.

Położony jest na południowy-wschód od Szczawnicy w malowniczym zakątku Pienin na wysokości 850 m npm na północnych Stokach Durbaszki w grzbiecie Małych Pienin. Budynek ośrodka powstał w latach 1949-1952. Początkowo miał być bacówką do wypasu owiec, jednak plany te spełzły na niczym i ostatecznie przez ponad 20 lat budynek niszczał. Dopiero w roku 1973 bacówką zainteresował się Wydział Oświaty Miasta Krakowa, który przejął budynek by stworzyć w nim bazę turystyczną dla młodzieży. Modernizacja budynku trwała wiele lat i trwa do dnia dzisiejszego. Budynek przebudowano, wyposażono w jadalnię i sanitariaty i ostatecznie w 1986 roku doprowadzono do niego prąd. Ośrodek posiada 86 miejsc noclegowych w pokojach 3,5 i 6 osobowych.

Ośrodek położony jest na zachodnim krańcu Bukowiny Tatrzańskiej. Do dyspozycji turystów jest 12 koni. W ciągu roku w ośrodku organizowane są rajdy, kuligi, obozy konne dla młodzieży, oraz zajęcia z jazdy konnej zarówno dla amatorów jak i jeźdźców zaawansowanych. Górski Ośrodek Jeździecki dysponuje ponadto 30 miejscami w  pokojach 2, 3 i 4 osobowych, wyposażonych w łazienki.

Schronisko malowniczo położone w Beskidzie Żywieckim na Hali "Słowianka" (856 m n.p.m.) W otoczeniu lasy świerkowo - bukowo - jodłowe z runem leśnym bogatym w wiele gatunków grzybów jadalnych, jeżyn, jagód i malin. Słowianka to wprost wymarzone miejsce dla ludzi w każdym wieku. Ciekawy, górski krajobraz, urozmaicony bujną roślinnością, czynią tę najbardziej dziewiczą okolicę doskonałym miejscem wypoczynku. Słowianka leży na splocie wytyczonych górskich tras rowerowych. Jest to miejsce widokowe z niepowtarzalną panoramą na Romankę, Halę Pawlusią i Rysiankę. Do dyspozycji gości w schronisku znajdują się 24 miejsca noclegowe w 3,4,6-cio osobowych pokojach, w pełni wyposażona kuchnia z nieograniczonym dostępem, łazienki z gorącą wodą, pełen węzeł sanitarny, obszerna świetlica z TV, w pełni wyposażony sklep ogólnospożywczy. Ponadto na miejscu można zakosztować jazdy konnej jako alternatywnej formy spędzenia wolnego czasu. Mottem właścicieli schroniska jest natomiast: „Kuchni nie prowadzimy, ale z głodu tu jeszcze nikt nie umarł”.

Schronisko PTTK na Maciejowej znajduje się w Gorcach, a położone jest na polanie Przysłop, na grzbiecie odchodzącym od Turbacza do Rabki. Schronisko znajduje się około 1 km na południowy wschód od szczytu Maciejowej, od której wzięło swoją nazwę. Schronisko wybudowane zostało w roku 1977 i stanowi bazę dla uprawiania górskiej turystyki pieszej, rowerowej i narciarskiej. Ponadto w schronisku prowadzone są imprezy okolicznościowe, spotkania literackie oraz obozy. Budynek schroniska posiada 25 miejsc noclegowych. Jego usytuowanie sprzyja podziwianiu pięknych widoków na Babią Górę oraz Tatry. Nieopodal Maciejowej przebiega także granica Gorczańskiego Parku Narodowego.

Termy Uniejów - pełen atrakcji zespół całorocznych basenów termalnych z niepowtarzalną atmosferą i mnóstwem atrakcji, jakich nie można znaleźć nigdzie indziej. Baseny ze zjeżdżalniami i innymi atrakcjami - sportowy, termalny solankowy i dziecięcy - usytuowane są u stóp średniowiecznego zamku. Oprócz basenów można tu znaleźć piękne sauny. Część kompleksu stanowi Rycerski Kasztel, gdzie organizowane są turnieje rycerskie, średniowieczne jarmarki oraz interaktywne lekcje historii. Można tu również zażyć termalnej kąpieli solankowej w średniowiecznych baliach.

Góra Zamkowa była przed wiekami elementem siły dawnych włodarzy Drohiczyna, którymi na przemian byli książęta ruscy, litewscy i mazowieccy. Właśnie dlatego gród był przez wieki przedmiotem politycznych rozgrywek i dynastycznych sporów. Na wałach drohiczyńskiej twierdzy rozpoczynały się wzloty i upadki świetności książąt i władców.  Dzisiaj Góra Zamkowa to punkt widokowy na niezwykle malowniczą dolinę rzeki Bug. Po dawnym drohickim zamku, który wznosił się na tym miejscu przed wiekami, nie pozostał żaden ślad. Prace archeologiczne prowadzone w 2012 r. pozwoliły odkryć zarys jego kamiennych fundamentów. Na szczycie góry znajduje się obelisk wzniesiony w X rocznicę odzyskania niepodległości przez  Polskę. Góra Zamkowa była również plenerem w wielu znanych polskich filmach. Andrzej Wajda kręcił tutaj m.in. "Kronikę wypadków miłosnych" oraz "Panny z Wilka".

Góra Mniszek położona jest w południowo- zachodniej Polsce, w Sudetach Środkowych, w Górach Wałbrzyskich. Stanowi część masywu Chełmca i znajduje się pomiędzy dwiema dzielnicami Boguszowa – Gorców. Wzniesienie posiada dwa charakterystyczne wierzchołki – wyższy wznoszący się na wysokość 711 m n.p.m. i niższy sięgający 704 m n.p.m. Współczesna nazwa góry „Mniszek” pochodzi od niemieckiego Hoch-Berg nawiązującego do nazwiska pierwszych właścicieli tych terenów czyli rodziny  Hochbergów. Niegdyś na niższym ze szczytów znajdowało się schronisko, które od nazwiska właściciela Roberta Ungera nosiło nazwę Ungerbaude. Na szczycie znajdowała się także 20 metrowa wieża widokowa, z której rozciągały się przepiękne widoki na okolicę, ale i odległe masywy górskie. Niestety pożar wywołany uderzeniem pioruna zniszczył schronisko i wieżę i już w 1920 roku obiekty wyburzono. Zbocza góry pokrywają liczne szczeliny tworzące jaskinie o charakterze krasowym, a najgłębsza ze szczelin sięga 36 metrów głębokości. Góra Mniszek kryje w sobie ponadto wiele tajemnic zarówno geologicznych jak i tych związanych z II wojną światową. Dziś miejsce to stanowi oazę dla uprawiania turystyki pieszej i rowerowej, a w nieczynnym kamieniołomie znajduje się ścianka wspinaczkowa.

Góra Krzyżowa to charakterystyczny akcent w panoramie Strzegomia. Uznawana za najwyższy szczyt Wzgórz Strzegomskich – 358m. n.p.m. Zbudowana jest z bazaltów - powstała w wyniku aktywności wulkanicznej, która miała miejsce blisko 20 milionów lat temu. Ze względu na wspaniałe widoki roztaczające się ze szczytu od dawna była popularnym kierunkiem spacerów. Widok ze szczytu obejmuje ogromny obszar Niziny Śląskiej, Masywu Ślęży, a także Góry Sowie, Wałbrzyskie, Kamienne oraz Kaczawskie, a za nimi Karkonosze ze Śnieżką. Od dawna na wierzchołku Góry Krzyżowej stał drewniany krzyż, który pojawia się na zachowanych XVII-wiecznych rycinach z widokiem Strzegomia. Drewniany krzyż w wyniku burzy został zniszczony, a nowy, tym razem żelazny i ustawiony na granitowym cokole, stanął na początku XIX w. z inicjatywy Strzegomianina Gebhardta. Został on poświęcony 4.06.1845r. dokładnie w 100 rocznicę bitwy pod Strzegomiem. Na szczyt góry prowadzą zróżnicowane szlaki, począwszy od drogi krzyżowej, poprzez ścieżkę edukacyjną, na szlaku turystycznym kończąc.

Wzgórze Gontyniec to najwyższe wzniesienie Wysoczyzny Chodzieskiej i najwyższy punkt Pojezierza Wielkopolskiego wznoszący się na wysokość 191,5 m n.p.m. Według przekazów ludowych, nazwa wywodzi się z czasów przedchrześcijańskich od słowa gontyna – czyli od słowiańskiej budowali sakralnej. Gontyniec góruje nad Doliną Noteci, odległą od wzniesienia o 7 km. Na wzgórzu, czerwony, pieszy szlak PTTK krzyżuje się z żółtym. Wokół Gontyńca miłośnicy aktywnego wypoczynku korzystać mogą z ekstremalnych ścieżek rowerowych oraz biegowych. Gontyniec to także punkt spacerowy okolicznych mieszkańców, którzy szukają tu wytchnienia i kontaktu z naturą. Na szczycie wzniesienia znajduje się ponadto 34. metrowa, stalowa wieża obserwacyjna monitorująca stan okolicznych lasów, a także zadaszona wiata chroniąca turystów podczas mniej sprzyjającej aury.

Gmina Stegna położona jest w północno - zachodniej części powiatu nowodworskiego w województwie pomorskim. Należy do jednych z najpiękniejszych i najbardziej interesujących gmin Mierzei Wiślanej, otoczona wodami Wisły, Szkarpawy i Morza Bałtyckiego. Dzięki atrakcyjnemu położeniu, wyjątkowemu mikroklimatowi i wspaniałym krajobrazom na terenie Gminy Stegna znajdują się liczne ośrodki wypoczynkowe przyciągające rzesze turystów. Największym atutem gminy są piaszczyste plaże bogate w bursztyn i pasmo wydm porośniętych borami sosnowymi.  Gmina bogata w liczne rzeki i kanały stanowi raj dla wędkarzy, a ponadto jest interesującym miejscem dla wielbicieli wszelkiego rodzaju turystyki. Atrakcyjność gminy podnoszą liczne zabytki architektoniczne i przemysłowe, które związane są z bogatą historią tych terenów. Poszukiwacze ciszy i spokoju również znajdą tu swoje miejsce. Wszelkie wrażenia spotęguje obcowanie z przyrodą, która obfituje tutaj w ciekawe okazy fauny i flory, dzięki czemu Gmina Stegna włączona została do otuliny  Parku Krajobrazowego „Mierzeja Wiślana”.

Osada Rakoniewice została  założona w 1252 roku. Prawa miejskie uzyskane zostały w 1662 roku. Od tej pory miasto stało się ośrodkiem  rzemieślniczo – handlowym w głównie rolniczej okolicy. W roku 1707 podczas najazdu Szwedów, miasto zostało spalone. To tutaj swoją pierwszą praktykę lekarską prowadził w latach 1869-1872 Robert Koch, odkrywca prątków gruźlicy. Gmina Rakoniewice jest też związana z osobą Michała Drzymały, który na skutek sporu z władzami pruskimi w sprawie pozwolenia na budowę domu, na znak protestu zamieszkał w wozie cyrkowym. Wóz ten stał się symbolem walki o polskość i symbolem chłopskiego oporu wobec zaborcy. Drzymała codziennie przesuwał wóz na niewielką odległość, udowadniając władzom pruskim, że wóz nie podlega przepisom prawa budowlanego, ponieważ jest pojazdem ruchomym. Ciekawostką jest fakt, że tak naprawdę wozy były dwa. Pierwszy cyrkowy zakupił sam Drzymała, natomiast drugi lepszej jakości, zakupiony został w 1908 roku z datków społecznych. W czasach współczesnych replika wozu posadowiona była na płycie rakoniewickiego rynku, a obecnie stoi w pobliskim Muzeum Pożarnictwa. 

Gmina Lubycza Królewska położona jest w południowo-wschodniej części województwa lubelskiego, w powiecie tomaszowskim, Pierwotna nazwa Lubyczy Królewskiej to Lubica, Lubicza, jest pochodzenia rumuńskiego i oznacza osadę wolną, rozłożoną na znacznej przestrzeni. Miejscowość leżąc na starym ruskim szlaku handlowym stała się wsią królewską i wówczas otrzymała obecną nazwę. Prawa miejskie Lubycza Królewska otrzymała w 1759 roku i utrzymała je przez prawie 200 lat. Przed II wojną światową gminę w większości zamieszkiwali greko katolicy. Z tego okresu pozostały niezwykle cenne zabytki sakralne. W czasie II wojny światowej miejscowość została niemal doszczętnie zniszczona i tuż po wojnie, w latach 50. XX wieku odbudowała się kilka kilometrów dalej. Prawa miejskie Lubycza Królewska odzyskała 1 stycznia 2016 roku.

Pierwsze ślady osadnictwa na obszarze gminy Komorniki datowane są na ok. IX-VII tysiąclecie p.n.e.,. W samych Komornikach odkryto ślady obecności człowieka z tzw. kultury pomorskiej. Pierwsze wzmianki o Komornikach pochodzą z bulli papieża Innocentego II z roku 1136. Na bazie istniejącego już osadnictwa lokowano wieś Komorniki (1286-1297). W czasie zaborów ludność Ziemi Komornickiej zaciekle broniła się przed kolonizacją pruską. Komorniki pozostały ostoją polskości, a w latach 80. XIX w. protestowano przeciwko rugowaniu języka polskiego ze szkoły. Obecna Gmina Komorniki powstała w1973 r. Na terenie gminy znajduje się wiele ciekawych obiektów, do których należą m.in: zespół dworsko-folwarczny w Szreniawie (siedziba Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego), wieża widokowa z Mauzoleum Bierbaumów, a także parki dworskie w Szreniawie, Komornikach i Głuchowie. Do bardzo ciekawych obiektów z przyrodniczego, krajobrazowego, a także historycznego punktu widzenia należy uroczysko Kątnik. Niewątpliwym atutem Gminy Komorniki jest także położenie w otulinie Wielkopolskiego Parku Narodowego, oraz liczne szlaki turystyczne przebiegające przez teren gminy. Ciekawostką może być fakt, że okolice Komornik były miejscem odwiedzin Cesarza Napoleona, który w roku 1806 wizytował te tereny i na zaproszenie hrabiego Ksawerego Działyńskiego odwiedził pałac w Konarzewie.

Wielka Wojna dotarła na tereny Iłowa w październiku 1914 r., a najkrwawsze walki toczyły się w nocy z 4 na 5 grudnia 1914 r. Tyraliery niemieckich żołnierzy próbowały zdobyć Iłów niespodziewanie ostrzelani przez Rosjan z broni maszynowej. Wielokrotne próby ataku niemieckich wojsk zakończyły się fiaskiem. Narastał chaos. Rosjanie okrążyli Iłów. Niemcom kończyła się amunicja, toczyła się walka na śmierć i życie. 8 grudnia Niemcy ponownie przystąpili do ataku. 14 grudnia Rosjanie opuścili Iłów. Była to jedyna wojna, podczas której nieprzyjaciół grzebano we wspólnych mogiłach i nikt ze zwycięzców nie deptał krzyży, ani nie równał nagrobków z ziemią. Iłowski cmentarz wojenny powstał w 1917 roku. Spoczęło na nim 141 żołnierzy niemieckich oraz 13 żołnierzy rosyjskich. Na wysokości wsi Obory znajduje się kolejna nekropolia z walk grudniowych 1914 roku. Spoczęło w niej 164 żołnierzy niemieckich. Na zachód od drogi Wszeliwy-Załusków znajduje się cmentarz kryjący szczątki 503 żołnierzy armii rosyjskiej i 510 żołnierzy armii niemieckiej. Znaczek turystyczny upamiętnia wszystkie ofiary poległe na ziemi iłowskiej - żołnierzy i ofiary cywilne.

Giewont to masyw w Tatrach Zachodnich, wys. 1894 m n.p.m., położony jest między Doliną Bystrej, Doliną Kondratową, Doliną Małej Łąki i Doliną Strążyską. Złożony jest z trzech części: Wielkiego Giewontu (1894 m), Małego Giewontu (1728 m) i Długiego Giewontu (1867 m). Wielki Giewont jest oddzielony od Długiego Giewontu głębokim wcięciem zwanym Szczerbą. Wierzchołek Wielkiego Giewontu, zwany po prostu Giewontem jest jednym z najczęściej odwiedzanych miejsc w Tatrach. Stanowi także cel pielgrzymek do stalowego krzyża na szczycie, postawionego w 1901 r. z inicjatywy zakopiańskiego proboszcza Kazimierza Kaszelewskiego, wzniesionego na wzór włoskich miejscowości, gdzie w roku jubileuszowym - 1900, stawiano krzyże na szczytach gór. Składa się z 400 żelaznych elementów o łącznej masie ok. 1900 kilogramów. Wykonany został przez krakowską fabrykę Józefa Góreckiego. 6 września 2007 krzyż został wpisany do rejestru zabytków województwa małopolskiego. Na szczyt Giewontu prowadzą trzy szlaki: niebieski z Kuźnic, czerwony z Doliny Strążyskiej, żółty z Gronika przez Dolinę Małej Łąki.

Geopark Łuk Mużakowa (niem. Geopark Muskauer Faltenbogen), o powierzchni ponad 170 km2, położony jest w południowo-zachodniej Polsce, w powiecie żarskim oraz w Niemczech na pograniczu Brandenburgii i Saksonii. Obejmuje on w swoich granicach, ciąg wzgórz morenowych przedzielony graniczną doliną Nysy Łużyckiej o bardzo dobrze zachowanym kształcie otwartej ku północy podkowy, od czego pochodzi jego nazwa - Międzynarodowy Geopark Łuk Mużakowa. Łuk Mużakowa został ukształtowany w efekcie działalności lądolodu skandynawskiego, dlatego posiada on unikalną formę morfologiczną i budowę wewnętrzną, ze specyficznym ułożeniem pokładów węgla brunatnego. Ich płytkie położenie sprzyjało rozwojowi górnictwa, które trwało tu od połowy XIX do drugiej połowie XX wieku. Najbardziej widoczną pozostałością przemysłu wydobywczego są liczne zbiorniki, o niespotykanych rdzawo-żółtych i szmaragdowych barwach, składające się na niespotykany nigdzie w Polsce fascynujący krajobraz polodowcowy i pogórniczy. W polskiej części, Geopark Łuk Mużakowa objęty jest ochroną prawną w formie parku krajobrazowego, o nazwie „Park Krajobrazowy Łuk Mużakowa”.

Geopark – Kopalnia św. Jana w Krobicy, to nieczynne już kopalnie, w których od XVI wieku wydobywano rudę cyny, a później także kobaltu. Kopalnia składa się z dwóch sztolni. Jedna z nich – sztolnia św. Jana powstała w XVI wieku, natomiast druga – św. Leopolda pod koniec wieku XVIII. Największe wydobycie przypadło na przełom XVI oraz XVII wieku. Próby eksploatacji miejscowych złóż czyniono do początku XIX wieku, a później także w czasie II wojny światowej i tuż po niej. Od 2013 roku działa w tym miejscu podziemna trasa turystyczna, która wyrobiskami sztolni Św. Leopold prowadzi do położonej 10 m wyżej sztolni Św. Jan, gdzie można obejrzeć zachowane pozostałości wyrobisk eksploatacyjnych rudy cyny. Charakter całej trasy oddaje realia dawnych kopalń. Jest to jedna z najstarszych udostępnionych do zwiedzania kopalni w Polsce. Geopark w Krobicy to także 13 różnych stanowisk połączonych fragmentami naziemnej trasy turystycznej o łącznej długości 8 kilometrów.

Jak głosi legenda, w 1775 r. kartograf i astronom królewski Szymon Antoni Sobiekrajski wyznaczył w Suchowoli Geograficzny Środek Europy. Punkt ten wskazały mu krzyżujące się linie, łączące najbardziej odległe miejsca kontynentu europejskiego. Środek Europy w Suchowoli symbolizuje ogromny głaz narzutowy z pamiątkową tablicą, ustawiony w Parku Miejskim w latach 90-tych XX w. Na tablicy, wpisany w różę wiatrów, widnieje herb miasteczka (Łuk Papieski, a poniżej koń rasy sokólskiej). Łuk Papieski w herbie symbolicznie nawiązuje do ołtarza polowego, przy którym Jan Paweł II odprawiał Mszę Świętą podczas pielgrzymki do Ojczyzny w 1991 r.  Natomiast koń w herbie to ukłon w stronę  historii Suchowoli, gdzie od XVII w., podczas czwartkowych targów, kwitł handel końmi. Geograficzny Środek Europy w Suchowoli jest jednym z kilku jakie wyznaczono korzystając z różnych metod. Pozostałe punkty to: Biernaty na Litwie, Kremnickie Banie na Słowacji, a także góra Tyllenberg/Dylen na granicy czesko-niemieckiej.

Modernizm to styl w architekturze europejskiej lat 20 i 30 XX w., kiedy powstawała Gdynia. Cechowała go szlachetna prostota, funkcjonalizm, nowoczesne rozwiązania konstrukcyjne. Styl ten zrodził architekturę piękną i zarazem przyjazną człowiekowi, stwarzającą nieznany wcześniej komfort mieszkania i pracy. W budynkach modernistycznych przywiązywano dużą wagę do nowoczesnej konstrukcji (żelbet i stal) oraz do funkcjonalnych i wygodnych rozwiązań pomieszczeń. Budynek przy ul. 10 Lutego 24 to obiekt biurowo-mieszkalny zaprojektowany przez Romana Piotrowskiego dla Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych, zaś zrealizowany w latach 1935-36, już jako budynek Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Od momentu powstania budynek stanowi symbol awangardowej, modernistycznej architektury Gdyni. Dla wielu Gdynian budynek kojarzy się z siedzibą Polskich Linii Oceanicznych, a także słynną, jeszcze przedwojenną kawiarnią Cafe Bałtyk. Obecnie mieści się tutaj Urząd Miasta Gdyni, Miejska Informacja Turystyczna oraz Gdyńskie Centrum Wspierania Przedsiębiorczości.

Neogotycki budynek obecnej Galerii Sztuki Współczesnej „Elektrownia” został wybudowany w latach 1902-1908 według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego (1844-1927). Jest to obiekt o rozczłonowanym rzucie- prostokątnym z dużym ryzalitem w elewacji wschodniej i współczesną przybudówką w południowo-wschodnim narożniku. Całość kryta oddzielnymi dwuspadowymi dachami. Bryła budynku jest 1-kondygnacyjna, Ponad nią wznosi się 2-kondygnacyjna wieża z neogotyckim zwieńczeniem. Elewację zdobią stylizowane neogotyckie detale architektoniczne. Okna duże zamknięte łukiem pełnym, wielodziałowe, z promienistym ułożeniem szczeblin w części łuku. We wnętrzu zachowane oryginalne maszyny i urządzenia byłej elektrowni: generator "Wanda" z 1903r., kompresor, przetwornice, pulpit sterowniczy z zegarami, suwnicę. Od 2010 roku obiekt znajduje się na Szlaku Zabytków Techniki Województwa Śląskiego. Po rewitalizacji został dostosowany dla osób niepełnosprawnych. Obecnie w jego nietuzinkowych wnętrzach realizowana jest bogata oferta kulturalna.

Galeria samochodów bajkowych, filmowych i wyścigowych powstała z pasji do motoryzacji. W Polsce jest sporo muzeów motoryzacyjnych, ale z pewnością do rzadkości należą muzea, które eksponują samochody, które są lub były jednymi z głównych bohaterów w wielu znanych nam wszystkim filmach. Zobaczymy tu auta z lat 1928 – 2018, które mają łączną moc ponad sześciu tysięcy koni mechanicznych.  Z pewnością zarówno dzieci, jak i dorośli znajdą tutaj eksponaty, które ich zafascynują, tym bardziej, że każdy z prezentowanych tu samochodów jest w pełni sprawny i gotowy do jazdy. „Samochodowe postaci” z filmów „Auta”, „Batman”, „Jurasic Park”, „Mistrz kierownicy ucieka”, czy latający Ford Anglia z „Harrego Pottera i Komnaty tajemnic”, to niektóre z eksponatów, które mogą zachwycić zwiedzających. Można też w muzeum zrobić to, co normalnie jest zabronione  – wziąć kredkę do rąk i pomalować jeden z samochodów we własne wzory.