Lista znaczków

Unia Europejska ustanowiła rok 2021 „Europejskim Rokiem Kolei”, aby w ten sposób promować kolej jako bezpieczny i zrównoważony środek transportu. Jest to jeden z elementów wdrażanej w Unii Europejskiej polityki Europejskiego Zielonego Ładu. Państwa Unii Europejskiej widzą w kolei wielką przyszłość, jako nowoczesny i ekologiczny środek transportu. Również Polska wpisuje się ten program, remontując liczne linie kolejowe oraz przez produkcję nowoczesnego taboru. Na okolicznościowym znaczku turystycznym, który został wydany z tej okazji widnieje nowoczesny spalinowy zespół trakcyjny typu 223M produkowany przez PESA Bydgoszcz,  zwany bardzo często Pesa Link, czy po prostu linkiem, a na polskich kolejach oznaczony jako autobus szynowy SA139. Jest on eksploatowany w Polsce (Polregio, Koleje Dolnośląskie i Koleje Wielkopolskie), również w Czechach (České dráhy) oraz w Niemczech (Niederbarnimer Eisenbahn i Deutsche Bahn).

Radni Miasta Kalisza uchwalili Rok 2023 Rokiem Braci Kościelniaków: Tadeusza, Mieczysława i Władysława. Inicjatywa ta zrodziła się w związku z przypadającą w bieżącym roku 30. rocznicą śmierci Mieczysława Kościelniaka, a także w uznaniu dokonań twórczych utalentowanych plastycznie braci: Tadeusza Kościelniaka (ur. 11.07.1910 w Kaliszu, zm. 14.01.1996 w Kaliszu), Mieczysława Kościelniaka (ur. 29.01.1912, zm. 5.03.1993 w Słupsku) oraz Władysława Kościelniaka (ur. 21.09.1916, zm. 13.11.2015 w Kaliszu). To 3 artyści plastycy, którzy przysłużyli się Kaliszowi i znani są nie tylko w kraju, ale też za granicą. Byli wszechstronnie utalentowanymi artystami plastykami, historykami, a także popularyzatorami wiedzy historycznej, dotyczącej nie tylko Kalisza. Szczególnie ostatni z braci poświęcił całe swoje życie dokumentowaniu, opisywaniu i promocji Kalisza oraz regionu, a także innych zakątków świata, po którym chętnie podróżował.

W 1741 r. po zajęciu Śląska przez protestanckie Prusy, nastał w Zatoniu pastor Gottlieb Linke. Doprowadził on do wydania zgody na postawienie świątyni. Budowa rozpoczęła się i zakończyła w roku 1765. Ośmioboczny budynek miał konstrukcję szkieletową. Skromne salowe wnętrze obiegały z trzech stron empory. Po 20 latach świątynię zaczęto wyposaża w elementy świadczące o zamożności mieszkańców i właścicieli wsi. W 1795 roku Melchior von Schweinitz ufundował chrzcielnicę. Dwa lata później rozpoczął budowę późnobarokowego ołtarza, a w 1799r. powstały najstarsze na Ziemi Lubuskiej dwumanuałowe organy wykonane przez Gottloba Meinerta. Z końca XVIII wieku pochodzą również dwa późnobarokowe świeczniki korpusowe. W roku 1875 dobudowano wieżę, na której zainstalowano zegar zamówiony ze znanej manufaktury Weissa. Stopniowo wymieniano konstrukcję szkieletową poszczególnych ścian na ceglane.

Muzeum w Praszce obchodzi 40-lecie swojej działalności. Inicjatywa powstania Muzeum pojawiła się już w 1975 r. za sprawą wybitnego polskiego archeologa, profesora Konrada Jażdżewskiego, który z Praszką związany był rodzinnie. Poprzez matkę Cecylię z Łuckich Jażdżewską spokrewniony był ze starym, praszkowskim rodem  Łuckich. Uroczystego otwarcia Muzeum dokonano 8 maja 1980 r. Pierwszym dyrektorem nowej instytucji został dr Henryk Łoś, wcześniej kierownik Działu Etnograficznego Muzeum Częstochowskiego. Muzeum w Praszce jest Samorządową Instytucją Kultury Gminy Praszka. Prezentowane  obecnie jest siedem wystaw stałych oraz wystawy czasowe. Muzeum w Praszce mieści się w zabytkowej kamienicy z przełomu XIX i XX w., usytuowanej przy Placu Grunwaldzkim – centralnym placu miasta. Budynek należał do rodziny Łuckich, pierwotnie mieściła się w nim apteka prowadzona przez Wacława i Aldonę Łuckich. Historię praszkowskiej apteki  pokazujemy na stałej wystawie pt. „W dawnej aptece”. 

9 kwietnia 2016 roku, po Regionalnym Spotkaniu Kolekcjonerów w Poznaniu, zrodziła się myśl o klubie skupiającym ludzi o podobnej pasji. Takich osób, jak się okazało, na wspomnianym spotkaniu było kilku. Tematem został zainteresowany także dyrektor GOK w Komornikach, pan Antoni Pawlik, a efektem współpracy był pierwszy znaczek turystyczny - „Gmina Komorniki — Zawsze w dobrym kierunku”, którego promocja miała miejsce podczas Eko Majówki na komornickim stadionie. Od tego wszystko się zaczęło… Spotkanie założycielskie odbyło się 29.09.2016 r., od tej pory członkowie spotykali się regularnie w Sali „PIWNICA” w Komornikach. W kolejnych latach działacze klubowi, przy wsparciu Gminy Komorniki, doprowadzili do powstania kolejnych znaczków turystycznych i okolicznościowych, gdzie jeden z nich -  „Ceglany most łukowy w Wirach” uzyskał tytuł „Najładniejszego Znaczka Turystycznego 2017 roku”. Liczebność członków Klubu z roku na rok wzrastała. Klub przybrał charakterystyczną barwę w postaci żółtych koszulek, a jego przedstawiciele licznie promowali gminę i lokalne atrakcje turystyczne, pojawiając się na zlotach regionalnych, ogólnopolskich, a także międzynarodowych (w Czechach, Słowacji i na Węgrzech). Klubową tradycją stał się udział w targach turystycznych, kolejnych urodzinach oraz okolicznościowych spotkaniach „wigilijno-opłatkowych”. I tak minęło pierwszych 5 lat działalności Klubu. Jak będzie w kolejnym pięcioleciu, czas pokaże, ale mamy nadzieję, że okres ten będzie równie barwny i bogaty.

Muzeum Ziemi Rawickiej powstało w 1973 r., uroczysta inauguracja jego działalności nastąpiła 13 grudnia 1973 r. Decyzję o utworzeniu muzeum podjęto w 1971 r., lecz jego uruchomienie nastąpiło po kilku latach, m.in. z powodu konieczności adaptacji pomieszczeń w zabytkowym Ratuszu. Przez 50 lat zbiory poszerzały się i obecnie w muzeum znajdują się następujące pomieszczenia ekspozycyjne: Sala Etnograficzna, Sala Dawnych Rzemiosł, Sala Bracka im. Romana Rybackiego, Sala Kadecka, Sala Portretowa, Historyczny Gabinet Burmistrza, Sala im. Stanisława Kukli, galeria wystaw czasowych. Do sal, umieszczonych na parterze budynku, prowadzi ozdobna kuta brama z motywami herbowymi miast powiatu rawickiego. Wyjątkowy projekt stworzony przez rawickiego artystę Zbigniewa Łukowiaka został zrealizowany przez Warsztaty Zasadniczej Szkoły Zawodowej pod przewodnictwem Cyryla Hamielca – ówczesnego kierownika warsztatów. Do dnia dzisiejszego brama budzi podziw, stała się symbolem i znakiem rozpoznawczym placówki. Z okazji 50-lecia rozpoczęcia działalności przez muzeum 13 grudnia 2023 r. w rawickim Ratuszu odbędzie się uroczystość jubileuszowa, podczas której zostanie zaprezentowana wystawa poświęcona historii muzeum, wystawa czasowa litografii Marca Chagalla, a także kolekcja muzealiów będących nawiązaniem do początków działalności MZR.

Największym skarbem Barda jest wielowiekowa figurka Matki Bożej wystawiona na głównym ołtarzu w Bazylice w Bardzie. Czas powstania figurki historycy ustalają na XII - XIII wiek. Figurka Matki Bożej Bardzkiej jest najstarszym drewnianym zabytkiem rzeźby romańskiej na Dolnym Śląsku. Wykonana z drewna lipowego mierzy 43,3 cm wysokości. Matka Boża, siedząca na tronie z oparciem i poręczami, przybrana jest w suknię zapiętą pod szyją i płaszcz, a na głowie ma koronę o trójlistnych zębach. Dzieciątko Boże siedzi na kolanach Matki również frontalnie. Charakterystyczny jest lekki uśmiech obydwu postaci, a zwłaszcza Matki Bożej, przez co niektórzy nazywają ją "Madonną uśmiechniętą". Dzieje figury Matki Bożej były równie burzliwe co dzieje Barda. Musiała ona nieraz "szukać" schronienia w innych miejscowościach i pozostawać w nich nieraz przez kilkanaście nawet lat (wojny husyckie, reformacja, wojna trzydziestoletnia, pożar miasta i kościoła). Ważnym wydarzeniem była uroczysta koronacja Figury, która odbyła się 3 lipca 1966 roku. Koronacja nadaje specjalnej rangi tak danemu sanktuarium, jak i obrazowi czy figurze. Pierwsze starania o koronację podjęto już w 1947 roku. Akcji koronacji dokonał ks. arcybiskup Bolesław Kominek. Kustoszami sanktuarium i figurki Matki Bożej Bardzkiej jest Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela czyli redemptoryści.

W dniu 11 listopada 1965 r. w Oddziale Wrocławskim PTTK zarejestrowane zostało Koło PTTK przy DOKP Wrocław i otrzymało Nr 11. W 1993r. Koło przyjęło nazwę „Ślężanie”. Działalność Koła to projekty takie jak: turystyczne powitanie nowego roku, majówka u Ślężan, spływy kajakowe, rajdy rowerowe, „zimowe wędrówki”, wyjazdy na narty biegowe, poznawanie Parków Narodowych oraz obiektów z Kanonu Krajoznawczego Polski, wakacje w górach 10- dniowe sierpniowe wyjazdy w kolejne pasma gór. Koło upowszechnia także zdobywanie odznak turystyki kwalifikowanej, odznak regionalnych, oraz krajoznawczych. Dzisiaj „Ślężanie” znani są w środowisku ze swojej aktywności i ogromnej pasji odkrywania świata i ludzi. Kalendarz koła przedstawia imponujący zestaw imprez, w którym każdy może znaleźć coś dla siebie. Koło „Ślężanie” należy do największych i najaktywniejszych kół turystycznych we Wrocławiu.

Towarzystwo Miłośników Ziemi Tczewskiej powstało w 1970 r. jako organizacja społeczno-kulturalna. Skupia osoby, które przeznaczają swój czas, wiedzę i umiejętności dla dobra tczewskiej społeczności. W ciągu 50 lat działalności TMZT podejmowało wiele wartościowych inicjatyw ważnych dla utrwalenia i upowszechnienia wiedzy o regionie, szczególnie cennych dla pogłębiania tożsamości lokalnej. Poza dokumentowaniem dziejów miasta i regionu Towarzystwo organizowało m.in. spotkania z twórcami, konkursy plastyczne, literackie, wiedzy o regionie czy  spotkania autorskie. Imprezy skupiały pokolenia Kociewiaków, łącząc tradycję ze współczesnymi oczekiwaniami młodych wykonawców i twórców. Za działalność na rzecz miasta i regionu TMZT było nagradzane licznymi tytułami i wyróżnieniami władz lokalnych i państwowych. Jego założyciel - Roman Landowski to pisarz, publicysta i regionalista. To także członek  Związku Literatów Polskich i założyciel Filmowego Klubu Dyskusyjnego „Sugestia” w Tczewie. Rodowity Pomorzanin, urodzony w Świeciu nad Wisłą, w latach 1950-2001 mieszkał w Tczewie. Większość swej pracy zawodowej poświęcił książce – był księgarzem, bibliotekarzem, redaktorem, wydawcą. Pracował też jako animator kultury, reżyser teatrów amatorskich. Za całokształt swojej działalności został licznie nagrodzony, odznaczony i wyróżniony. Pozostawił po sobie bogatą twórczość nie tylko z dziejów Tczewa, Kociewia i Pomorza. Ławeczka z jego wizerunkiem na tczewskiej starówce jest dodatkową atrakcją dla licznych turystów.

Dymarki Świętokrzyskie to zjawisko, pod postacią którego kryje się organizowana już po raz 50-ty impreza o tej samej nazwie. Historia „Dymarek Świętokrzyskich” ściśle związana jest z dziejami antycznymi i starożytnym hutnictwem w rejonie Gór Świętokrzyskich. Dziś "Dymarki Świętokrzyskie" to, trwający od 1967 roku, spektakl łączący wiedzę historyczną, z elementami folkloru. Jego głównym punktem jest wytop żelaza w pradawnych ziemnych piecach zwanych dymarkami, metodą jaką przed dwoma tysiącami lat, stosowali miejscowi hutnicy.

W 2019 roku Zamek Królewski w Piotrkowie Trybunalskim obchodzi 500-lecie oddania go do użytku. Rezydencja królewska Zygmunta Starego wzniesiona została przez architekta Benedykta – autora prac kamieniarskich na Wawelu oraz w Sandomierzu. Piotrkowską wieżę zbudowano na sztucznym nasypie, otoczonym fosą, do którego wchodziło się przez mostek wiodący do głównych drzwi. Trzykondygnacyjną bryłę budynku zbudowano na planie zbliżonym do kwadratu. Parter budynku był przeznaczony dla dworzan, na pierwszym piętrze znajdowały się zaś prywatne komnaty królewskie. Drugie piętro pełniło funkcję komnat reprezentacyjnych – odbywały się tu spotkania z senatorami oraz innymi dostojnikami. Dach budynku pierwotnie był dwuspadowy, a jego obecny kształt jest wynikiem późniejszych zmian. Piotrkowski zamek był oficjalną rezydencją monarszą do końca panowania Zygmunta Augusta. 500-letni zabytek był świadkiem wielu znaczących wydarzeń w historii Polski: w nim odbywały się obrady izby senackiej za czasów ostatnich Jagiellonów oraz posiedzenia Trybunału Koronnego w końcu XVI wieku. W sierpniu 1918 roku budynek przekazano Polskiemu Towarzystwu Krajoznawczemu, a cztery lata później otwarto w nim Muzeum Krajoznawcze Ziemi Piotrkowskiej. Główne obchody 500-lecia ukończenia prac budowlanych na Zamku Królewskim Zygmunta I Starego w Piotrkowie Trybunalskim zaplanowano na 21 września 2019 roku.

Znaczek wydany z okazji 54 Ogólnopolskiego Zlotu Turystów na Wielkiej Sowie. Impreza, na której dostępny był znaczek odbyła się 27/28 września 2014 roku. Organizatorami imprezy byli PTTK Oddział Ziemi Wałbrzyskiej, Komisja Turystyki Górskiej przy PTTKo/Ziemi Wałbrzyskiej, Wałbrzyski Klub Przodowników Turystyki Górskiej PTTK.

Rok 2015 jest dla Pałacu Kultury i Nauki rokiem obchodów jego 60-lecia. Za datę urodzin pałacu przyjmuje się 22 lipca 1955 roku, pomimo iż tak jak z wieloma rzeczami dotyczącymi pałacu, tj. jego historią, czy obowiązującą nazwą, nie jest to do końca jednoznaczne. Aby zaakcentować tegoroczny jubileusz tego ważnego w przestrzeni miejskiej obiektu Zarząd Pałacu Kultury i Nauki chciałby wykorzystać okazję okrągłych urodzin PKiN do przybliżenia mieszkańcom Warszawy oraz turystom sylwetki i dziejów tego budynku. Między innymi z tego też powodu powstał Znaczek Okolicznościowy upamiętniający 60-lecie PKiN.

Rok 2023 jest dla Łodzi rokiem szczególnym. 600 lat temu, dokładnie 14 lipca 1423 roku, król Polski Władysław Jagiełło nadał osadzie Łodzia prawa miejskie, rozpoczynając tym samym niezwykłą historię jednego z najbardziej wyjątkowych miast w naszym kraju. Mieszkańcy miasteczka, położonego w sercu puszczy, nad rzeką Ostrogą (później nazwaną Łódką) na trakcie biegnącym ze Zgierza do Piotrkowa Trybunalskiego, przez kolejne dziesiątki lat nie zmienili jednak swojego trybu życia. Czas tu płynął niespiesznie, bez doniosłych wydarzeń. Sytuacja zmieniła się blisko 400 lat po podpisaniu przez Jagiełłę wspomnianego dokumentu. Rajmund Rembieliński i Stanisław Staszic, wierzący w przewodnią rolę przemysłu, wypchnęli senną Łódź na głębokie wody i rozpoczęli nową epokę w dziejach miasteczka – epokę wielkich ceglanych gmachów fabrycznych, wielkich fortun i spektakularnych interesów.

62. Ogólnopolski Szkoleniowy Zlot Przodowników Turystyki Kolarskiej PTTK w Kołobrzegu odbędzie się w dniach od 12 do 18 czerwca 2022 roku. Głównym organizatorem jest Oddział Wojskowy PTTK w Kołobrzegu z 60-cio letnią tradycją, który w tym roku będzie obchodził swój jubileusz. Komitet Honorowy nad zlotem sprawuje Prezes Zarządu Głównego PTTK - Jerzy Kapłon, Przewodniczący Komisji Turystyki Kolarskiej ZG PTTK - Marek Koba. Impreza realizowana jest przy współpracy z Urzędem Marszałkowskim Województwa Zachodniopomorskiego, Urzędem Miasta Kołobrzeg oraz zaprzyjaźnionymi gminami powiatu kołobrzeskiego. Celem zlotu jest m.in. popularyzacja turystyki rowerowej jako formy czynnego wypoczynku,  integracja środowiska turystów kolarzy, promowanie atrakcyjnych turystycznie miejsc Pomorza Zachodniego oraz wymiana doświadczeń turystów i kadry PTTK z całej Polski. Dla uczestników przygotowano mnóstwo atrakcji w tym liczne konkursy z nagrodami. Podczas zlotu uczestnicy będą pokonywać na rowerze kilkanaście nadmorskich tras rowerowych.

Książę świdnicki Bolko II Mały z dynastii Piastów, urodzony pomiędzy 1309 a 1312 rokiem, był synem księcia świdnickiego Bernarda i Kunegundy, córki Władysława Łokietka. Ze względu na swój niski wzrost uzyskał przydomek Mały. Władzę w księstwie świdnickim objął w 1326 r., a po przyłączeniu w kolejnych latach księstwa jaworskiego - Sobótki, Kluczborka, Łużyc, Siewierza, stał się najpotężniejszym księciem śląskim. Nie uznawał zwierzchnictwa czeskiego i bronił niezależności księstwa wykorzystując znajomości i tworząc sojusze z władcami Polski, Węgier i cesarzem Ludwikiem Wittelsbachem. Zmarł 28 lipca 1368 r. i został pochowany w klasztorze w Krzeszowie. Księstwo świdnicko-jaworskie dostało się w ręce Agnieszki Habsburskiej i dopiero po jej śmierci zostało połączone z Koroną Czeską jako wiano bratanicy Bolka II, księżniczki Anny. Zamek książęcy istniał w Świdnicy najprawdopodobniej już w XIII wieku i był wzniesiony na najwyższym miejscu w mieście. Spłonął w 1313 r. podczas pożaru, który strawił całe miasto, ale został odbudowany przez księcia Bernarda i stał się jednym z elementów systemu obronnego miasta. Dwieście lat później zamek spłonął ponownie i raz jeszcze został odbudowany. W 1676 r. zamek przekazano zakonowi kapucynów, którzy po jego wyburzeniu wznieśli na tym miejscu budynek klasztorny i kościół. Od 1986 roku gospodarzem tych obiektów jest Zbór Zielonoświątkowy w Świdnicy, a najcenniejszym zabytkiem i jedynym śladem po dawnym zamku jest renesansowy portal z 1537 roku.

5 sierpnia 2018 roku przypada 660. rocznica nadania Będzinowi praw miejskich przez króla Kazimierza Wielkiego. Władca ten w 1358 roku podniósł do rangi miasta na prawie magdeburskim (niemieckim) dotychczasową osadę targową. Będzin wcześniej, prawdopodobnie od lat czterdziestych XIV wieku, był miastem lokowanym na prawie polskim, gdyż najstarsza wzmianka o nim jako mieście pochodzi z 1349 roku. Natomiast lokowanie Będzina na wzór niemieckiego Magdeburga, jak w przypadku wielu środkowoeuropejskich ośrodków, wiązało się ze wzrostem przywilejów posiadanych przez miasto. Ponadto nadanie w 1358 roku Będzinowi praw miejskich związane było z budową w tym miejscu kamiennej warowni, która miała strzec polskiej granicy z państwem czeskim, a przebiegała przez linię Czarnej Przemszy. Przywilej lokacyjny zawierał nawet słowa mówiące, iż miasto lokowane jest „pod zamkiem naszym”. Również w tamtym czasie rozpoczęto tu budowę murów okalających miasto oraz prowadzących do niego bram. Pierwszym wzmiankowanym w źródłach historycznych wójtem miasta był Hinko Ethiopus. Dzięki uzyskaniu lokacji na prawie magdeburskim oraz dzięki późniejszym przywilejom Będzin mógł się rozwinąć jako prężny ośrodek gospodarczy i administracyjny w ówczesnej Rzeczypospolitej.

W 2023 roku Będzin świętuje 665 rocznicę lokacji miasta. To doniosłe wydarzenie miało miejsce 5 sierpnia 1358 roku. Lokacja na prawie magdeburskim (niemieckim) nastąpiła z woli króla Kazimierza Wielkiego i dawała miastu i jego mieszkańcom liczne przywileje. Wpłynęły one na rozwój osady targowej, która istniała nad Czarną Przemszą już w I poł. XIV w. Pierwszym wójtem Będzina został wymieniony w akcie lokacyjnym Hinko Ethiopus. Budowa zamku (przed rokiem 1349) strzegącego zachodniej granicy Królestwa Polskiego uczyniła z Będzina ważny punkt na średniowiecznej mapie fortyfikacji Małopolski Zachodniej. Rozwijające się u podnóża królewskiej warowni miasto zostało otoczone murami obronnymi, wzniesiono także wiodące do niego kamienne bramy. Za sprawą decyzji jednego z najwybitniejszych polskich władców Będzin stał się ważnym ośrodkiem gospodarczym i administracyjnym, miejscem, gdzie szczególnego znaczenia nabierają słowa: zastał Polskę drewnianą, zostawił murowaną.

Anna świdnicka urodziła się w 1339 roku. Była jedynym dzieckiem Henryka świdnickiego oraz Katarzyny, a ponadto księżniczką świdnicką z dynastii Piastów, królową czeską, królową i cesarzową rzymską. Po śmierci ojca, Anna wychowywała się na dworze królewskim w Budzie. W myśl porozumienia zawartego między Bolkiem II świdnickim, stryjem i opiekunem Anny, i królem czeskim Karolem, Anna miała zostać żoną niespełna rocznego wówczas Wacława, pierworodnego syna Karola z jego drugiego małżeństwa. Niestety w ciągu dwóch lat zmarł zarówno następca tronu, jak i jego matka, i plany króla pokrzyżowały się. Chcąc wejść w posiadanie księstwa świdnicko-jaworskiego, Karol sam postanowił ożenić się z Anną. Ślub 14-letniej Anny ze starszym o 23 lata Karolem odbył się 27 maja 1353 roku w Budzie. 28 lipca 1353 roku w katedrze św. Wita w Pradze Anna została koronowana na królową czeską, a 9 lutego 1354 roku w Akwizgranie miała miejsce jej koronacja na królową rzymską. W niedzielę wielkanocną, 5 kwietnia 1355 roku w bazylice św. Piotra w Rzymie, szesnastoletnia Anna świdnicka przybrała tytuł cesarzowej rzymskiej. W 1358 roku w Pradze przyszło na świat pierwsze dziecko Karola i Anny, córka Elżbieta, która żyła 16 lat. 26 lutego 1361 roku w Norymberdze urodził się długo wyczekiwany następca tronu Wacław, późniejszy król Czech. Anna zmarła półtora roku później, 11 lipca 1362 roku, podczas narodzin drugiego syna. Miała wówczas 23 lata. Pochowana została w podziemiach praskiej katedry św. Wita.

Pierwsze ślady osadnictwa na ziemiach komornickich datowane są na ok. IX-VII tysiąclecie p.n.e. Wtedy to też tereny te zostały zasiedlane przez ludność mezolityczną zajmującą się głównie łowiectwem, zbieractwem i rybołówstwem. Pierwsze pisemne wzmianki o Komornikach pochodzą z bulli papieża Innocentego II z roku 1136, natomiast lokacja Komornik nastąpiła między rokiem 1286, a 1297. Komornickie ziemie do XIX wieku należały do biskupów poznańskich, w związku z czym były to głównie osady służebne. Rozwój własności prywatnej pojawił się dopiero podczas zaborów. Miejscem pamięci związanym z historią Komornik jest otwarty w 2003 roku Ogród Pamięci, na terenie którego znajduje się zespół steli, drzew pomnikowych i głazów upamiętniających ważne wydarzenia i osoby. Jednym z takich świadków jest głaz poświęcony lokacji Komornik, a w związku z przypadającą w tym roku 720 rocznicą tego wydarzenia, powstał znaczek okolicznościowy z wizerunkiem tego obiektu.

Historia kłodzkiego oddziału PTTK rozpoczyna się  w 1947 r., kiedy to za sprawą 22 działaczy  powołano Oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Zalegalizowano go 23.05.1947 r. i otrzymał wówczas nazwę: PTT Oddział „Ziemi Kłodzkiej”, obejmując swym zasięgiem działania 3 powiaty tj. Kłodzki z Nową Rudą, Bystrzycki i Ząbkowicki. W 1947 r. powołano podkomisję Komisji Nomenklatury Sudetów, dla obszaru Ziemi Kłodzkiej, która ustaliła nazwy pasm i szczytów górskich oraz zapór wodnych na terenie ziemi kłodzkiej. W tym samym roku na wniosek M. Orłowicza wytyczono Główny Szlak Turystyczny w Sudetach z Paczkowa do Świeradowa, którego przebieg nie wiele się różni od obecnego, a z okazji 100-lecia turystyki w Polsce, w 1973 r. nadano mu im. Mieczysława Orłowicza. Po połączeniu się PTT i PTK, w 1950 r., w jedną organizację o nazwie Polskie Towarzystwo Turystyczno Krajoznawcze, już 18.03.1951 r. został powołany we Wrocławiu Zarząd Okręgu PTTK. Oddział rozpoczął działalność mając 327 członków oraz 570 km szlaków turystycznych, które powierzono mu w zarządzanie. W 1958 r. Koło Terenowe w Lądku i Nowej Rudzie przekształciły się w samodzielne Oddziały PTTK. Kolejne lata to ciągły rozwój Oddziału. Do 1985 r. przy Oddziale działały 44 koła zrzeszające 2153 członków PTTK.  Od 1989 r. następuje spadek członków PTTK i działających kół.  W roku jubileuszowym 2022 Oddział PTTK Ziemi Kłodzkiej liczy 6 Kół terenowych, 2 Kluby Przewodnickie oraz 2 Szkolne Koła i Kluby Turystyczne zrzeszające 350-ciu członków. Oddział posiada pod  opieką ok. 300 km szlaków pieszych górskich, a za zasługi został wyróżniony  „Złotą Honorową Odznaką PTTK”i medalem „Za Zasługi dla Miasta Kłodzka”.

W 2021 r. Oddział Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Stargardzie obchodzi jubileusz 75. lat swojej działalności. Założony został w dniu 15 czerwca 1946 roku, jako pierwszy Oddział Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego na Pomorzu Zachodnim. W pionierskim, powojennym okresie, do miasta i na teren powiatu stargardzkiego przybywali osadnicy, zarówno z głębi kraju, jak i powracający z wojennej tułaczki. Ze względu na zaszłości historyczne, dla większości z nich były to tereny nieznane tak pod względem historycznym, jak i geograficznym. Wśród przybyłych znaleźli się jednak tacy, którzy poza wypełnianiem obowiązków zawodowych, pragnęli poznać również dzieje miasta i regionu. Jednym z pierwszych, któremu tematyka ta leżała na sercu, był Eugeniusz Górecki. To właśnie z jego inicjatywy w czerwcu 1946 r. 64 osoby podpisały deklarację wstąpienia do organizacji turystycznej, a on sam został wybrany Prezesem nowo powstałego oddziału. Od tej daty (z wyjątkiem stanu wojennego) stargardzki oddział działa nieprzerwanie. W okresie swojego największego rozwoju w oddziale istniało 28 kół zrzeszających ponad 1300 osób, roczna liczba organizowanych imprez dochodziła do 100, a kilka z nich weszło do ogólnopolskiego kalendarza. Obecnie Oddział PTTK w Stargardzie liczy ponad sześćdziesięciu członków, a Prezesem od wielu lat jest Andrzej Kaczyński.

Jako Sveidlervilla – wieś została wymieniona w dokumencie Jana III Droźica z 25 XI 1269 r. Miejscowość powstała z pewnością wcześniej - przy najstarszej drodze w tej części Europy – Szlaku Bursztynowym. Świadczy o tym chociażby neolityczny kamienny toporek, który w 1989 r.  młoda kobieta znalazła na skraju kartofliska. W 1366 r. wieś była jedną z pierwszych parafii na Ziemi Kłodzkiej. Dokument Jerzego z Podiebradu z 1477 r. wymienia wieś jako Stevnic Horny i Stevnic Nizny. W 1652 r. Papież Innocenty X ufundował parafii medal i ustanowił na 14 lipca odpust. W 1668 r. przyłączono do Parafii Szalejów Dolny.      Historia tego miejsca, to nie tylko czas rozkwitu, to także czas nawałnic; husyci, wojny, powodzie, zarazy, zmiany nazwy. Ostatnimi właścicielami Oberschwedeldorf była rodzina Buttner. Po 1945 roku wieś Szalejewo, stała się Szalejowem. Od pierwszego zapisu mija właśnie 750 lat.

Grupa Ładosia, zwana także grupą berneńską w latach 1942-43 zajmowała się wyrabianiem paszportów z krajów latynoamerykańskich, przekazywanych żydom europejskim dla uratowania ich przed zagładą w czasie II wojny światowej. Tworzyli ją między innymi polscy dyplomaci: ambasador RP w Bernie Aleksander Ładoś, jego zastępca Stefan Ryniewicz, konsul Konstanty Rokicki i Juliusz Kuehl, poseł na Sejm II RP Abraham Silberschein oraz przedstawiciel organizacji żydowskich Chaim Eiss. Wydano ok. 8-10 tysięcy paszportów, ratując tym życie tysiącom osób, w kręgu uratowanych pochodzenia żydowskiego znajdowali się przedwojenni obywatele polscy, niemieccy i holenderscy. Wśród tych pierwszych wielu pochodziło z Zagłębia Dąbrowskiego: Sosnowca, Dąbrowy Górniczej i Będzina. Ostatnie badanie pozwoliło ustalić, że ok. 800 osób pochodziło właśnie z Będzina. W 80. rocznicę powstania grupy Ładosia, 24 marca 2021 r. w Będzinie przy ul. T. Kościuszki została odsłonięta pamiątkowa tablica.

Znaczek okolicznościowy wydany z okazji 800-lecia Piotrkowa Trybunalskiego przypadającego w 2017 roku. Nieznana jest dokładna data otrzymania przez Piotrków praw miejskich. Pierwsze wzmianki o Petrecoue odnajdujemy w dokumentach Leszka Białego z 1217 roku. Za panowania Kazimierza Wielkiego rozpoczęto budowę murów miejskich, którą zakończono na początku XV wieku. W 1374 roku Piotrków został siedzibą powiatu sądowego, następnie starostwa grodowego i ostatecznie także siedzibą powiatu. W XV wieku miasto stało się miejscem zjazdów i narad o znaczeniu ogólnopaństwowym, a później także sejmów walnych. W 1493 roku podczas sejmu, który obradował w Piotrkowie, została ustalona struktura Sejmu Polskiego z podziałem na trzy izby, która funkcjonuje po dzień dzisiejszy.