Lista znaczków

Ogród Bajek w Międzygórzu położony jest na wysokości 780 m n.p.m. Założony został tuż po I wojnie światowej przez pracownika leśnego Izydora Kriestena, który z dużą wyobraźnią tworzył bajkowe postacie z korzeni drzew, szyszek, kory i umieszczał je koło swego domu. Oprócz samych bajkowych postaci Kriesten urządził tam ogród z wieloma gatunkami drzew i krzewów ozdobnych. Po II wojnie światowej ogród uległ częściowemu zniszczeniu i dewastacji. Opiekę nad nim na przestrzeni kilku dziesięcioleci sprawowały osoby prywatne a później także harcerze z Poznania, którzy ogród odbudowali i umieścili w nim nowe eksponaty. Po 1981 roku ogród na skutek zaprzestania nad nim opieki ponownie uległ dewastacji i zniszczeniu. Dopiero działacze Oddziału PTTK w Międzygórzu, którzy w 1985 roku przejęli obiekt dokonali jego odbudowy. Uroczyste otwarcie ogrodu po odbudowie nastąpiło 14 września 1986 roku. Obecnie ogród jest popularnym celem spacerów zarówno dla dzieci jak i towarzyszących im dorosłych.

Schronisko im. Zbigniewa Fastnachta – jest położone we Wschodnich Sudetach w masywie Śnieżnika na wysokości 1218 m n.p.m Schronisko na Śnieżniku jest jednym z najstarszych schronisk w Polsce. Okolice schroniska są najlepszym punktem widokowym w całych Sudetach. Przy sprzyjającej pogodzie w promieniu 100 kilometrów można dostrzec Śnieżkę, wieże Wrocławia, Ołomuńca itp. W 1950 r. budynek stał się własnością PTTK. Schronisko dysponowało wtedy 63 miejscami. W latach osiemdziesiątych schronisko gruntownie zmodernizowano i wyremontowano dzięki uporowi Zbigniewa Fastnachta. Był on dzierżawcą schroniska od 1982 roku, zapisał się w historii tego regionu jako prawdziwy miłośnik gór i przyjaciel ludzi. Zmarł 16 maja 2001 r. W uznaniu jego zasług schronisku nadano jego imię.

Pierwotny zamek w Międzylesiu powstał w XIV wieku w miejscu dawnego grodziska. Był siedzibą rycerskiego rodu Glaubitzów i został zniszczony w czasie wojen husyckich. W latach 1580-1590 na miejscu zamku wzniesiono renesansowy dwór. Do dwóch istniejących skrzydeł dobudowano następne dwa - południowe i wschodnie. Pod koniec XVII wieku dwór został powiększony o nową część barokową. Budowlę powiększono o nowe dwa skrzydła i mur, zamykający nowo powstały dziedziniec. W XIX wieku obiekt odrestaurowano. W 1945 roku zamek został opuszczony tuż przed nadciągającą Armią Czerwoną, a pozostawione przez byłych właścicieli wyposażenie zostało rozgrabione. W późniejszych latach wnętrza zamku adaptowano na cele kolonijno-wczasowe. W roku 1972 w wyniku pożaru miasta spłonęła część renesansowa zamku. Na początku bieżącego stulecia nowy właściciel zamku przeprowadził remont skrzydła barokowego, które zaadaptował na restaurację i pokoje hotelowe.

Międzylesie – stare sudeckie miasteczko, przez które w I i II wieku n.e. wiódł słynny szlak bursztynowy, położone w południowym krańcu Rowu Górnej Nysy, pomiędzy Masywem Śnieżnika od wschodu a Górami Bystrzyckimi od zachodu. W 1315 r. miasto przeszło we władanie rodziny Globosów, którzy przyczynili się do jego rozkwitu, budując potężny zamek z masywną Czarną Wieżą. Okres wojen husyckich doprowadził do poważnych zniszczeń, jednak mimo licznych kataklizmów Międzylesie ciągle się odbudowywało. W XIX w. miasto wzbogaciło się o szpital, szkołę, połączenie kolejowe. Istniała tu główna komora celna hrabstwa kłodzkiego, trak, 7 wytwórni tabaki, fabryka betonów, dachówek i firan.

Świdnica znana jest nie tylko z imponujących zabytków, ciekawych wydarzeń, ale także z mieszkańców, o których głośno w świecie. To właśnie tutaj swój rodzinny dom miał słynny as myśliwski I wojny światowej Manfred von Richthofen zwany „Czerwonym Baronem” od czerwonego koloru samolotów, na których latał. Był najskuteczniejszym pilotem myśliwskim I wojny światowej odnosząc 80 zwycięstw powietrznych. Najbardziej charakterystyczną maszyną, którą pilotował był trójpłatowy Fokker Dr. I. Jednak 21 kwietnia 1918 r. sam został zestrzelony nad przełęczą Morlancourt niedaleko Sommy we Francji. W uznaniu dla Richthofena jako lotnika, został on pochowany w Bertangles pod Amiens następnego dnia po śmierci z pełnymi honorami wojskowymi przez 3. dywizjon australijskich sił powietrznych. W Świdnicy ten as myślistwa zamieszkał w 1901 roku z rodziną, która przeniosła się tu z Wrocławia. Mieszkali przy dzisiejszej ul. Sikorskiego 19, gdzie nadal stoi ich okazała willa. Budynek z charakterystyczną wieżyczką został wybudowany w II połowie XIX wieku. W latach 1933 – 45 w willi istniało muzeum poświęcone Richthofenowi gdzie można było podziwiać m.in.: ordery, części samolotów alianckich, broń oraz trofea myśliwskie. Po zakończeniu wojny eksponaty zaginęły w niewyjaśnionych okolicznościach. Obecnie willa służy jako dom mieszkalny, a w ogrodzie znajduje się tablica pamiątkowa poświęcona pilotowi oraz kamień upamiętniający jego śmierć, ufundowany przez mieszkańców Świdnicy w 1918 roku. 

Siedzibą Muzeum Bitwy Legnickiej jest dawny kościół pw. Św. Trójcy i NMP. Jest to najstarsza świątynia Legnickiego Pola, powstała najprawdopodobniej w ostatniej ćwierci XIV w. Od średniowiecza obiekt ten jest związany z tradycją bitwy legnickiej, stoczonej 9 kwietnia 1241 r. pomiędzy rycerstwem polskim i siłami mongolskimi. Uważano, że do starcia, zakończonego klęską chrześcijan, doszło w okolicach dzisiejszej wsi Legnickie Pole. Powtarzana przez pokolenia legenda głosi, że świątynię wzniesiono w miejscu, gdzie odnalezione zostało ciało poległego wodza sił chrześcijańskich, księcia Henryka Pobożnego. Przez wieki kościół, poza swoją funkcją sakralną, był miejscem pamięci o wydarzeniach z 1241 r. Opuszczony po 1945 r., w wyniku prac remontowych, został przekształcony w placówkę muzealną, otwartą w 1961 r. Bitwę i jej znaczenie przywołuje stała wystawa historyczna.

Akademia Rycerska, prestiżowa uczelnia dla szlachty, została założona przez cesarza Józefa I Habsburga w 1708 r. Monumentalny, barokowy gmach, będący siedzibą szkoły powstawał etapami w latach 1709 - 1738. Instytucja kształciła młodzież szlachecką obydwu konfesji: katolickiej i protestanckiej. Po podboju Śląska przez Prusy w 1741 r., Akademia Rycerska zaczęła tracić swój elitarny charakter. Stopniowo stawała się szkołą średnią, od XIX w. znaną jako Gymnasium Johanneum. Wówczas wstęp w mury instytucji uzyskała młodzież mieszczańska. W 1944 r. szkołę zamknięto. W latach 1945-1978 gmach zajmowały stacjonujące w Legnicy wojska radzieckie. Obecnie mieszczą się w nim miejskie urzędy i instytucje kulturalne oraz oświatowe. W części należącej do Muzeum Miedzi znajduje się wystawa stała dotycząca historii gmachu i instytucji Akademii Rycerskiej. Z kolei w przestrzeni dawnych sali lekcyjnych prezentowane są ekspozycje czasowe.

Ogród zoologiczny we Wrocławiu – znajdujący się przy ul. Wróblewskiego 1–5 we Wrocławiu, założony w 1865. Jest najstarszym na obecnych ziemiach polskich i największym (pod względem liczby wystawianych zwierząt) ogrodem zoologicznym w Polsce. Powierzchnia ogrodu to 30 hektarów. W 2005 we wrocławskim ogrodzie przebywało blisko 7100 zwierząt kręgowych z 565 gatunków. W 2010 we wrocławskim ogrodzie przebywało blisko 4150 zwierząt kręgowych. Łączna liczba gatunków (wraz z bezkręgowcami) wynosiła 876. Misją wrocławskiego ZOO jest zachowanie różnorodności biologicznej w trosce o pełnowartościowy rozwój przyszłych pokoleń.

Herb Świdnicy tworzy tarcza w postaci czteropolowej, podzielona na krzyż. W polach czarnych znajdują się złote korony – symbol najwyższej władzy i zaszczytów, zwycięstwa i odwagi.  W drugim polu srebrnym znajduje się czerwony gryf – symbol cech rycerskich, takich jak dzielność, czujność i siła.  W trzecim srebrnym polu widnieje czarny dzik – symbol siły, odwagi i szlachetności. Herb został nadany miastu w 1452 roku przez czeskiego króla Władysława Pogrobowca. Był to pierwszy przywilej herbowy w dziejach miasta. Herb czteropolowy używano do 1966 roku, kiedy to Miejska Rada Narodowa w Świdnicy zmieniła go i nadała miastu nowy herb przedstawiający czerwonego gryfa na białym polu. W roku 1999 r. Rada Miejska Świdnicy powróciła do herbu czteropolowego.

Późnogotycki zamek położony w pobliżu wsi Grodziec, w gminie Zagrodno, powiecie złotoryjskim, województwie dolnośląskim, na szczycie wzniesienia o tej samej nazwie. Pierwsze wzmianki o średniowiecznym zamku pochodzą z X wieku. Był to gród obronny Bobrzan. Do XIII wieku należał do Piastów, a potem do rodu Bożywojów. Rozbudowany przez następnego właściciela - księcia legnickiego Fryderyka I stał się dość potężną warownią murowaną na wzór zamku legnickiego. Zamek podupadł w czasach wojny trzydziestoletniej. Odbudowany dopiero w XIX wieku, gdy stał się własnością bogatej berlińskiej rodziny von Dircksen. Zamek spłonął w 1945 roku. Dziś częściowo odrestaurowany i udostępniony do zwiedzania jest własnością gminy Zagrodno.

Schronisko Na Hali Szrenickiej położone jest na wysokości ok. 1200 m n.p.m. na środku Hali Szrenickiej w Sudetach Zachodnich, w paśmie Karkonoszy na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego. Pierwotnie w miejscu, w którym dzisiaj stoi schronisko w 1786 roku postawiono budę pasterską, którą nazwano "Nowa Buda Śląska", przekształconą później w gospodę, a następnie w schronisko. W 1869 roku wybudowano do schroniska drogę, która znacznie ożywiła ruch turystyczny w tej części Karkonoszy. Przed II wojną światową schronisko zyskało standard wysokiej klasy hotelu. Po wojnie w hotelu mieściła się strażnica WOP. Później budynek przeszedł w ręce Polskiego Towarzystwa Turystycznego, a od 1950 r. funkcjonuje jako schronisko w strukturach PTTK. Obiekt na przestrzeni dziesięcioleci był wielokrotnie przebudowywany. Po pożarze z 1975 roku odbudowano schronisko jednak z pewnymi zmianami i w takim kształcie funkcjonuje do dnia dzisiejszego. W schronisku mieści się stacja Karkonoskiej Grupy GOPR.

Muzeum Ceramiki w Bolesławcu powstało początkowo jako Muzeum Miejskie. Od samego początku istnienia zbiory muzealne eksponowane były w budynku przy ul. Mickiewicza, połączonym z XV-wieczną basztą miejską, która działała do czasu II wojny światowej. Początkowo muzeum nie dysponowało własnymi zbiorami i bazowało głównie na eksponatach wypożyczonych z ówczesnego Muzeum Śląskiego we Wrocławiu. Z biegiem lat jednak placówka wzbogaciła się o własne nabytki pochodzące z przekazów muzeów dolnośląskich: Chojnowa, Kamiennej Góry, Wałbrzycha, Ziębic oraz z zakupów antykwarycznych i darów. Od 1991 roku rozdzielono część zbiorów i obecnie w budynku mieści się Dział Ceramiki prezentujący i eksponujący bolesławiecką ceramikę do 1945 roku, ukazując m.in. techniki jej wytwarzania. Ekspozycja bolesławieckiej ceramiki po 1945 roku prezentuje natomiast ceramikę produkowaną przez Zakłady Ceramiczne „Bolesławiec” oraz Spółdzielnię „Ceramika Artystyczna”. Autorami prezentowanych wyrobów było wielu wybitnych projektantów.

UWAGA: Muzeum nieczynne z powodu przekształceń i zmiany siedziby. Znaczki turystyczne dostępne w innych punktach sprzedaży. 

Średniowieczna wieża dzierżoniowskiego ratusza zbudowana jest na planie kwadratu. Na początku XVII w. dzięki cechowi tkackiemu uzyskała piękną balustradę z herbem miasta i godłem Habsburgów. W posadzkę wmurowana jest zagadkowa płyta astrologiczna o nieznanym datowaniu. Na wieży od południowej strony znajduje się kopia zaginionej w latach 80. postaci z bębenkiem, upamiętniająca legendarnego dobosza ratującego miasto z opresji podczas oblężenia przez wojska szwedzkie. Wchodząc na wieżę ratuszową podziwiać można galerię przedwojennych fotografii miasta, obejrzeć mechanizm zabytkowego zegara z 1882 r. W dolnej części wieży znajduje się warsztat, który jest rekonstrukcją XIV-wiecznej Mennicy Miejskiej. Można w nim samodzielnie wybić kopię halerza z 1352 roku z inicjałami MCR (Moneta Civitas Rychbach) na awersie i dolnośląskim orłem na rewersie. Cennik biletów na wieżę: bilet normalny – 2 zł, bilet ulgowy – 1 zł.

Muzeum Miejskie w Bolesławcu zostało założone w 1908 roku, a dla zwiedzających zostało otwarte w maju 1911 roku. Siedzibą muzeum był budynek przy obecnej ul. Mickiewicza, połączony z XV-wieczną basztą miejską. W muzeum prezentowane były zbiory archeologiczne, etnograficzne, rzemiosła artystycznego, kolekcja ceramiki z Bolesławca i okolic, obrazy, dokumenty historyczne a także księgozbiór. Po zakończeniu wojny całość zbiorów zaginęła. Muzeum zostało ponownie otwarte w 1953 roku, a opiekę nad zbiorami w tym czasie sprawowało wówczas Muzeum Śląskie we Wrocławiu. Zawilgocenie budynku było jednak ostatecznie powodem ponownego zamknięcia muzeum, które po remoncie ponownie otwarto w 1967 roku i od tego czasu nosi nazwę Muzeum Ceramiki. Od roku 1991 placówka działa w budynku przy ul. Kutuzowa 14, w którym wcześniej działało - administrowane przez Rosjan - Muzeum Kutuzowa. Obecnie muzeum gromadzi i prezentuje zbiory archeologiczne, historyczne, ikonograficzne. Osobna wystawa poświęcona jest bolesławieckim aptekom. Obecnie mieści się tu Dział Historii Miasta.

UWAGA: Muzeum nieczynne z powodu przekształceń i zmiany siedziby. Znaczki turystyczne dostępne w innych punktach sprzedaży. 

Piernikarnia Śląska w Niemczy to „żywe muzeum” tradycji regionu oraz manufaktura historycznych pierników. Tradycje piernikarskie są jednymi z najstarszych elementów kultury Śląska, a ich korzenie sięgają czasów pogańskich. Zwyczaj wypiekania pierników ma swe potwierdzenie źródłowe już w 1293 r. w Świdnicy, stanowiąc najstarszą wzmiankę o piernikarzach w Europie Środkowej. Od średniowiecza, aż po początki XX w. na terenie całego historycznego Śląska piernikarze wyrabiali niezwykłe przysmaki jakimi są pierniki. Tradycja ta była obecna w niemal każdym mieście regionu. Największy rozkwit piernikarstwa na Śląsku przypada na XVII i XVIII w., a jego głównymi ośrodkami były Wrocław, Nysa i Świdnica. Szczególnie piękne są misternie rzeźbione formy piernikarskie z tego czasu. W Piernikarni w Niemczy można poznać tajniki tego współcześnie zapomnianego rzemiosła. Przygotowana ekspozycja przybliża historię, bogatą symbolikę oraz znaczenie pierników w kulturze regionalnej. Dzięki pracowni piernikarskiej można obejrzeć zwyczajowe, drewniane formy, dotknąć tradycyjnych składników, a także poczuć ich niezrównany zapach.

Figura św. Jana Nepomucena w Chełmsku Śląskim znajduje się w południowej części rynku. Powstała pod koniec drugiego dziesięciolecia XVIII wieku, prawdopodobnie w roku 1717, w tym samym czasie co studnia posadowiona za figurą. Ustawienie figury stało się miejscem pielgrzymowania okolicznej ludności rozpropagowanym za rządów krzeszowskiego opata Innocentego Fritscha. Kamienną postać Jana Nepomucena z Chełmska Śląskiego stworzył śląski rzeźbiarz Georg Leohnard Weber. Święty stoi na kłębowisku chmurek, a za jego prawym ramieniem znajduje się anioł wskazujący krucyfiks do adoracji. Figura ma 173 cm wysokości, natomiast cały dwukondygnacyjny pomnik ma prawie 3,5 metra wysokości. Na dolnym kartuszu poniżej figury widnieje data 1855, wskazująca rok renowacji rzeźby. Ciekawostką może być fakt, że niemal bliźniacza rzeźba tego samego autora znajduje się w Lewinie Kłodzkim.

Ratusz w Bolesławcu to zabytkowy budynek mieszczący się na bolesławieckim rynku, barokowy z gotyckimi elementami wieży i wnętrz, wzniesiony w roku 1535. Rynek w Bolesławcu otoczony barokowymi w większości kamienicami o bogatym wystroju. Najstarsza, północna część budowli, powstała pod koniec XV w., wzniesiona przez grupę murarzy i kamieniarzy z pogranicza saksońsko-łużyckiego. W latach 1525-1535, kiedy prace budowlane przy ratuszu prowadził zgorzelecki architekt Wendel Roskopf, powstała Sala Ślubów z dekoracyjnym sklepieniem cyrklowym, wzorowanym na królewskiej sali Władysławowskiej na Hradczanach w Pradze. W latach 1776-81 cały budynek przebudowano w stylu barokowym. Pod koniec XIX w., po wyburzeniu otaczających ratusz kramów i straganów, w południową i wschodnią elewację wmurowano renesansowe portale, przeniesione z rynkowych kamienic.

Muzeum Motoryzacji Topacz znajduje się w kompleksie Zamek Topacz w miejscowości Ślęza nieopodal Wrocławia. Placówka prowadzona jest przez  Towarzystwo Automobilowe Topacz. W muzealnej ekspozycji, na 600 metrach kwadratowych powierzchni, wystawionych jest ponad 200 pojazdów (głównie samochodów i motocykli). W zbiorach znajdują się zarówno polskie jak i zagraniczne pojazdy produkowane w latach 1945-1989 w krajach demokracji ludowej, ale też samochody przedwojenne i powojenne znanych marek zachodnioeuropejskich. Warszawa, Syrena, Nysa, Buick B25, Fiat 508, Rolls Royce Phantom II, Mikrus,  Maserati czy Alfa Romeo to tylko niektóre z prezentowanych pojazdów. Kolekcję urozmaicają motocykle takie jak Sokół, Junak, WSK, Perkun czy Harley-Davidson. Muzeum oferuje również możliwość wypożyczania zabytkowych pojazdów, a od wielu lat jest organizatorem Zlotu Motoclassic.

Bolesławiecka Bazylika Mniejsza - barokowy ołtarz główny został wykonany w latach 1723-25 przez Jerzego Leonarda Webera. Gotycka budowla wzniesiona została w latach 1482-92 przez grupę murarzy i kamieniarzy z pogranicza saksońsko-łużyckiego. Spalona przez wojska szwedzkie w roku 1642, została pieczołowicie odbudowana: na zewnątrz zachowała formę gotycką, natomiast wnętrze otrzymało bogaty wystrój barokowy.  Górna część wieży kościoła została przebudowana w stylu neogotyckim w latach 1842-43. Do najcenniejszych zabytków świątyni należą: ołtarz główny autorstwa Jerzego Leonarda Webera (1723-1725), obraz „Ukrzyżowanie” słynnego malarza okresu baroku - Jerzego Wilhelma Neunhertza (1736 r.) oraz szereg epitafiów z XVI i XVII .

Wiadukt kolejowy - wybudowany nad rzeką Bóbr w latach 1844-1846. Budowę kamiennego mostu w latach 1844-46 nadzorował Engelhardt Gansel, bolesławiecki budowniczy. Przy wznoszeniu tej kolosalnej budowli o wymiarach ok. 490 m długości, 26 m wysokości, 8 m szerokości zatrudniono 600 robotników, a koszty wyniosły 400 000 talarów. W lipcu 1846 r. odbyła się pierwsza próbna jazda, a we wrześniu tego samego roku specjalnym pociągiem przyjechała z Berlina królewska para i w towarzystwie architekta podziwiała efekt jego pracy. Wzniesienie wiaduktu przyniosło budowniczemu podziw i uznanie oraz odznaczenie przez rząd pruski, w 1847 r., orderem Czerwonego Orła. W roku 2009, po zakończeniu prac modernizacyjnych i rozszerzeniu iluminacji obiektu, stał się on jedną z najciekawszych atrakcji turystycznych miasta.

Wieża Bracka w Lubaniu, wznosi się na 45 metrów i jest jedyną pozostałą budowlą bramną w mieście. Wzniesiona została w 1318 w. W jej wnętrzu mieściło się więzienie miejskie, skład broni oraz wartownia. Swoją nazwę zawdzięcza faktowi, że pełniła funkcję obronną nie tylko miasta, ale i pobliskiego klasztoru braci franciszkanów. Ośmiokondygnacyjna wieża została zbudowana z okolicznego kamienia bazaltowego na planie koła. Zazwyczaj to wokół wieży koncentrowały się rozstrzygające walki o Lubań. Po raz pierwszy walki o Wieżę Bracką miały miejsce w roku 1431 w trakcie wojen husyckich, następnie w czasie wojny trzydziestoletniej. Wyglądając na północ z okna budowli dostrzec można cztery wieże, są to: Ratusz (XVI w.), Wieża Kramarska (XIII w.), Wieża Trynitarska (XIII w.) i Kościół pw. Trójcy Świętej (XIX w.). Na południowy zachód rozpościera się widok Kamiennej Góry (274 m. n.p.m.) Tuż obok wieży znajduje się dostępny do zwiedzania schron przeciwlotniczny z wystawą eksponatów z okresu II wojny światowej. Natomiast na ulicy Brackiej uwagę zwracają wmurowane w bruk tablice. To powstająca Aleja Historycznych Gwiazd poświęcona pamięci znanych osób, które odwiedziły Lubań.

Ratusz w Prusicach został wzniesiony na przełomie XIV i XV wieku. Pierwsze wzmiankowanie o budowli pochodzi z 1512 roku. Po pożarze, który miał miejsce w 1529 r. ratusz dobudowano w latach 1529-1553 w stylu renesansowym, a w 1742 r. - dobudowano od północy zbór ewangelicki. W latach 1932-1938 podczas remontu dokonano rozbiórki zboru i wzniesienia nowego budynku z podcieniami na parterze. Południowo-wschodni narożnik budynku zajmuje wieża, czworoboczna dołem, wyżej ośmioboczna z galeryjką zwieńczona hełmem z latarnią. Na wieży zachował się zegar z 1897 r. oraz dzwony zegarowe z 1535 i 1604 r. W wieży zachowały się stare, dębowe schody z 1563 roku. Na wieżę, która mierzy 39 metrów wysokości trzeba wejść po 145 schodach. Na szczycie znajduje się punkt widokowy, z którego rozciąga się widok na piękną panoramę Prusic i okolic.

Kościół w Złotowie wzniesiony został w 1754 r. jako kościół ewangelicki, restaurowany w latach 1935-1937. Do roku 1945 użytkowany jako kościół ewangelicki. Świątynia ta posiada drewnianą konstrukcję zrębową opartą na rzucie prostokąta, na kamiennej podmurówce, jednonawową, z niewyodrębnionym prezbiterium. We wnętrzu zachowały się dwupiętrowe empory. Rokokowy ołtarz główny pochodzi z 1. poł. XVIII w., a wykonany został z polichromowanego drewna. Z tego samego okresu pochodzi także barokowa ambona, a prospekt organowy datuje się na rok 1773. W ołtarzu znajdują się rzeźby św. Jana Chrzciciela, Mojżesza, a w zwieńczeniu – Chrystusa Zmartwychwstałego. Od zachodu do kościoła przylega wieża, od północy zakrystia, zaś od południa – kaplica i kruchta.

Mauzoleum Güttlerów powstało między 1874, a 1879 rokiem. Jego fundatorką była urodzona w dzisiejszym Javorniku  - Pauline Güttler, która wyszła za mąż za Wilhelma  Güttlera – właściciela fabryk prochu w Mąkolnie.  Güttlerowie byli właścicielami złotostockiej kopalni rudy arsenu i fabryk. Posiadali także kopalnię w miejscowości Raci Udoli. Po śmierci Wilhelma Güttlera jego żona zainicjowała budowę grobowca. Mauzoleum składało się z 2 części – nadziemnej kaplicy i podziemnej krypty na trumny. Do wnętrza kaplicy prowadziły dębowe drzwi z kratą, nad którą umieszczono witraż. We wnętrzu znajdował się marmurowy ołtarz. Po jego obu stronach znajdowały się palmy. Wnętrze to zamknięte było kopułą zwieńczoną latarnią, wpuszczającą do środka jasnoniebieskie światło. Poniżej kaplicy znajdowała się krypta, w której w cynowych sarkofagach spoczęło ośmiu członków rodziny Güttlerów. Po drugiej wojnie światowej mauzoleum ograbiono i zniszczono. Rozbito sarkofagi, rozkradziono wszystko co się dało, a zwłoki Güttlerów zbezczeszczono. Grobowiec w fatalnym stanie dotrwał do 2017 roku, kiedy to dzięki dofinansowaniu z Funduszu Mikroprojektów Euroregionu Glacensis został odnowiony i uratowany przed kompletnym zniszczeniem.

Muzeum Filumenistyczne w Bystrzycy Kłodzkiej jest jedynym muzeum w Polsce, w którym gromadzone są eksponaty dotyczące ognia. Nazwa muzeum związana jest z dziedziną nauki, jaką jest filumenistyka. Wyraz ten oznacza kolekcjonowanie etykiet i opakowań zapałczanych oraz przedmiotów związanych z metodami niecenia ognia, przede wszystkim takimi jak suche patyki, krzesiwa metalowe i skałkowe, różnego rodzaju zapałki oraz zapalniczki. Muzeum mieści się w dwóch budynkach wzniesionych w latach 1821-1823 w stylu klasycystycznym. Mieściły się w nich kościół ewangelicki i przykościelna szkoła ewangelicka. Niestety zaraz po powstaniu oba  budynki zniszczył pożar, a ich odbudowa trwała do 1825 r. Po II wojnie światowej budynek kościoła był nieużytkowany aż do lat 60., kiedy to postanowiono przeznaczyć go na siedzibę nowopowstającego muzeum. Otwarcie Muzeum Filumenistycznego nastąpiło 19 lipca 1964 r. z inicjatywy mieszkańców Bystrzycy Kłodzkiej, przedstawicieli fabryki zapałek oraz Towarzystwa Miłośników Bystrzycy Kłodzkiej. W Muzeum w stałej sprzedaży znajdują się ekskluzywne zapałki pamiątkowe w wyjątkowych opakowaniach. Muzeum Filumenistyczne od lat współpracuje z polskimi filumenistami, a także z polskimi producentami zapałek.