Lista znaczków

Mała Panew to prawy dopływ Odry o długości 129 km. Rzeka przepływa przez dwa województwa: śląskie i opolskie zmieniając swój kierunek z południowego na północno-zachodni. Do Odry wpada w północnej części Opola. Dno rzeki charakteryzuje piaszczyste podłoże, a fakt, że połowę zlewni Małej Panwi zajmują lasy, czyni ją niezwykle atrakcyjną rzeką często nazywaną „Opolską Amazonką”. Ponad sto meandrów, piaszczyste łachy po obu brzegach, starorzecza, gęsto porośnięte, wysokie brzegi, liczne zakola oraz naturalne przeszkody w postaci konarów drzew i kamieni, a także przepiękne krajobrazy sprawiają, że jest to prawdziwy raj dla miłośników kajaków. Mała Panew ma pewne cechy rzeki górskiej, co jest prawdziwym ewenementem na terenach takich jak Równina Opolska. Jest rzeką o różnych stopniach trudności, gdzie swoje miejsce znajdą zarówno początkujący kajakarze, jak i ci bardziej wymagający.

Śląska pieśń ludowa „Poszła Karolinka do Gogolina” przypadła do serca wielu osobom i stała się nieodłączną własnością ludu. Zyskała niezwykły rozgłos i doczekała się upamiętnienia w postaci pomnika. Twórcą koncepcji budowy pomnika był Szymon Koszyk – opolski działacz plebiscytowy i wybitny znawca folkloru opolskiego. Zwycięzcą konkursu na wykonanie projektu pomnika bohaterów pieśni „Poszła Karolinka”, został opolski artysta plastyk Tadeusz Wencel. Zaproponowany pomnik w sposób realistyczny przedstawia Karolinkę - młodą dziewczynę w kucykach, spieszącą żwawym krokiem, za którą podąża wesoły Karliczek z flaszeczką wina. Uroczystość odsłonięcia pomnika odbyła się 28 maja 1967 roku. Od 1987 roku motyw pomnika Karolinki i Karliczka jest wykorzystywany w herbie Gogolina, znajduje się również w logotypach jednostek organizacyjnych Gminy oraz wszelkich akcjach promocyjnych.

Piece wapiennicze w centrum Gogolina, wybudowane zostały w 1874 r. i stanowią symbol przemysłu wapienniczego, który zadecydował o przekształceniu Gogolina w jedno z najważniejszych centrów produkcji wapna na Górnym Śląsku. Piece zostały wymurowane z łamanego kamienia wapiennego, spiętego stalowymi obejmami. Wewnątrz wyłożono je cegłą żaroodporną. W przyziemiu każdego z pieców zlokalizowane są trzy otwory wydobywcze zamknięte pełnym łukiem. W piecu o kształcie stożka między otworami wydobywczymi zlokalizowano płytkie wnęki zamknięte pełnym łukiem. Pomiędzy ulicami Strzelecką, Kościelną i Kolejową, przez ponad 120 lat funkcjonowały zakłady przemysłu wapienniczego z siedmioma piecami szybowymi, sześcioma piecami kręgowymi, młynownią wapna nawozowego, oddziałem produkcji wapna hydratyzowanego, warsztatami, bocznicą kolejową, własną elektrownią i budynkiem administracyjnym. W 2003 roku rozebrano piece Bunke – Pacht. Zachowano trzy piece szybowe zbudowane przez Wilhelma Dombrovsky’go, nazywane „Piecami Dombrovsky’ego”. Obecnie piece stanowią cenny zespół zabytkowy, co podnosi walory turystyczne miasta. 

Zabytkowy budynek Wagi Miejskiej w Nysie znajduje się w południowo-zachodniej części, zniszczonego podczas II wojny światowej bloku śródrynkowego. Niegdyś w sąsiedztwie znajdowały się kramy, ławy oraz budki handlowe, a także instytucje służące obsłudze handlu. Obecny budynek, wzniesiony został w latach 1602-1604 i ufundowany przez biskupa Jana Sitscha. Był siedzibą zarządu administracyjnego księstwa biskupiego, mieścił ponadto urząd wagi miejskiej, w nim także przechowywano wzorce miar. Budynek ten został wybudowany z cegły, otynkowany i posadowiony na planie prostokąta. Całość przykrywa dwuspadowy dach. Pierwotnie elewacje budynku zdobiły liczne rzeźby oraz bogate malowidła. Do dziś zachowały się niestety jedynie niewielkie fragmenty polichromii oraz figura Iustitii. Figury zdobiące późnorenesansowy szczyt zostały zrekonstruowane na początku XXI w. Dom Wagi Miejskiej to najwspanialsze dzieło świeckiej architektury mieszczańskiej i jedyny zachowany obiekt tego rodzaju w regionie.

Przylegające do Nysy od zachodu Jezioro Nyskie to sztuczny zbiornik retencyjny utworzony na Nysie Kłodzkiej w 1971 r. Jezioro powstało poprzez zalanie znacznego obszaru gminy Nysa. Zbiornik ma za zadanie zabezpieczać przed powodzią tereny położone poniżej niego, ale dostarcza także wodę dla żeglugi oraz na potrzeby gospodarki komunalnej Wrocławia. Wody jeziora wykorzystywane są ponadto do celów energetycznych. We wschodniej części jeziora znajduje się zapora betonowo-ziemna o długości 5 km i wysokości 14 m. Tutaj też zlokalizowana jest elektrownia wodna. Powierzchnia jeziora nyskiego to 2075 hektarów. Głębokość zbiornika dochodzi do 15 m., a całkowita objętość wody, którą można zgromadzić w jego wnętrzu, to 122 miliony m³. W zachodniej części jeziora znajduje się kilkanaście różnej wielkości wysp powstałych podczas wydobycia żwiru. Na brzegach jeziora zlokalizowane są liczne plaże, ośrodki wypoczynkowe oraz przystanie jachtowe. Z północnego brzegu  rozciąga się przepiękny widok na Sudety Wschodnie.

Sanktuarium św. Rity w Głębinowie koło Nysy jest drugim sanktuarium tej świętej w Polsce. Znajduje się na północnym brzegu Jeziora Nyskiego. Kult św. Rity trwa w Głębinowie od jesieni 2014 roku. Z miesiąca na miesiąc na nabożeństwach ku czci św. Rity zaczęło gromadzić się coraz więcej wiernych. Parafia rozpoczęła więc starania o otrzymanie relikwii, które przybyły do Głębinowa 22 maja 2015 r. Był to fragment tuniki, w której święta została złożona do grobu. Od tego momentu kult św. Rity przybrał na sile. W kolejnych miesiącach i latach do Głębinowa przybywało coraz więcej pielgrzymów, którymi byli zarówno wierni z Polski, jak i zza granicy. Atrybuty św. Rity ściśle związane są z jej życiem i cudami jakich doznała. Są to krzyż, cierń, pszczoły, róże oraz figi. 23 maja 2021 r. w 640. rocznicę narodzin św. Rity, neogotycki kościół głębinowski stał się sanktuarium patronki spraw trudnych i beznadziejnych. 

Muzeum Hutnictwa Doliny Małej Panwi mieści się w bezpośrednim sąsiedztwie żelaznego mostu wiszącego na rzece Małej Panwi, w budynku dawnej dyrekcji Huty Małapanew. Ekspozycja stała muzeum prezentuje dzieje hutnictwa w dolinie Małej Panwi od średniowiecza do czasów nowożytnych. Zgromadzono na niej zachowane eksponaty, obrazujące dorobek licznych na tym terenie w XVIII i XIX wieku zakładów hutniczych - przede wszystkim tradycje Pruskiej Królewskiej Huty Malapane. Muzeum prezentuje między innymi doświadczenia w zakresie produkcji maszyn parowych i żelaznych mostów z końca XVIII i początku XIX wieku oraz pozwala poznać obraz hutnictwa doliny Małej Panwi w tym okresie. W muzeum zgromadzono m.in. zabytkowe wyroby, bogatą kolekcję żeliwa artystycznego, ikonografię i dokumenty kartograficzne dotyczące historii hut. Miejsce to ma za zadanie budowanie świadomości lokalnej społeczności przez krzewienie wiedzy na temat zabytków oraz historii Ozimka i Śląska. 

UWAGA! Muzeum czynne w weekendy. Istnieje jednak możliwość zwiedzania w tygodniu jedynie dla grup, po wcześniejszym kontakcie telefonicznym i umówieniu się.

W  środkowej części województwa opolskiego, jedynie 15 km od Opola i 7 km od Ozimka, w kompleksie lasów Stobrawsko-Turawskich znajdują się cztery akweny wodne: jezioro Duże (Turawskie), Średnie, Małe i Srebrne! Wokól jezior można znaleźć  idealne warunki do wypoczynku na łonie przyrody, a sprzyja temu dobrze rozwinięta baza noclegowa i gastronomiczna. Wszystko to sprawia, że jest to jeden z najbardziej atrakcyjnych turystycznie regionów na Opolszczyźnie. Duża powierzchnia akwenów zapewnia doskonałe warunki do uprawiania żeglarstwa i innych sportów wodnych. Osłonięte lasami od wiatru piaszczyste plaże i słoneczne zatoki zapewniają warunki przyjemnego wypoczynku. To właśnie tutaj odbywają się różnego rodzaju regaty, w których biorą udział żeglarze z całego kraju. Ale nie tylko ta dyscyplina sportowa jest uprawiana na Jeziorze Dużym. Odbywają się tutaj również zawody wędkarskie „Sandacz Turawy”, w których uczestniczą wędkarze z całej Polski.

Około 1811 r. w Borach Niemodlińskich, w miejscowości Tułowice, właściciel dóbr niemodlińsko-tułowickich - Johann Nepomucen Carl Prashma, uruchomił pierwszy fajans ceramiczny. Manufaktura przeszła w 1842 r. w ręce Ernsta von Frankenberga, który zainicjował produkcję czarnego fajansu delikatnego. W 1858 r. fabryka rozpoczęła pierwszy wypał porcelany. W 1889 r. tułowicką fabrykę nabył  Erhard Schlegelmilch i od tego czasu rozpoczął się jej intensywny rozwój. Przy fabryce powstały osiedla pracownicze, dla kadry zarządzającej i dla malarzy porcelany. W czasie II wojny światowej fabryka produkowała porcelanę na potrzeby wojska. W 1947 r. rozpoczęto produkcję cięższego, trwalszego i tańszego porcelitu co trwało aż do likwidacji zakładu w 2001 r. Obecnie w odrestaurowanych wnętrzach fabryki znajduje się Muzeum Porcelany Śląskiej. We wnętrzach znalazły schronienie wyroby z 14 śląskich manufaktur. Często są to jedyne ślady po tych dawnych fabrykach.

Pomnik Śpiącego Lwa to najlepiej zachowany pomnik na terenie całego założenia parkowego. Mieści się w Małym Parku Angielskim - najmłodszej części założonej w XIX w.. Żeliwny odlew Śpiącego Lwa z 1863 r. to symbol nie tylko Pokoju, ale przede wszystkim pokoju, który nastał w Europie po wojnach napoleońskich. Rzeźbę ufundował  Eugen Erdmann na cześć swego ojca -  Eugena von Württemberga. Pomnik został wykonany przez mistrza Theodora Kalide – „rzeźbiarza brązu i żelaza”. Pod posągiem lwa na przedniej płycie widniał napis: „Bohaterowi spod Kulm”. Po przeciwnej stronie płytę zdobiły nazwy blisko 90 pól bitewnych, w których książę Eugen brał czynny udział. Śpiący Lew, nieprzerwanie od ponad 150 lat leży w tym samym miejscu i strzeże Pokoju, a swoją majestatycznością podkreśla niepowtarzalność otaczającej przyrody.

Salon Wodny częściej znany pod nazwą „Ruina”. To pozostałość po barokowej Herbaciarni wybudowanej  w latach 1776-1777 jako zwieńczenie XVIII-wiecznego Ogrodu Francuskiego. Budowla została usytuowana na głównej osi założenia koncepcyjnego. Otoczona fosą, masywna, cylindryczna konstrukcja zachwycała wyjątkową formą. Dopełnieniem były podłużne, pionowe okna  i dwuskrzydłowe drzwi, które zapraszały do środka. Uroku dodawały bogato zdobione fontanny w kształcie muszli, złoconych delfinów i kolorowych kaczek. Do Salonu Wodnego prowadził  drewniany mostek. Otoczenie tej osobliwej budowli fosą dało efekt lustrzanego odbicia w tafli wody. Pomysłodawcą tego obiektu był G.L.Schirmeister – nadworny architekt Württembergów, twórca założenia urbanistycznego Pokoju. Niestety niespełna 20 lat po wybudowaniu doszło do katastrofy budowlanej, w wyniku której salon wodny częściowo się zawalił. Usunięto wtedy mostek a budowli już nigdy nie odbudowano.

Świątynia Matyldy to imponująca budowla wsparta na ośmiu doryckich kolumnach, pokryta kopułą zwieńczoną złotą gwiazdą. Projekt tej budowli przypisuje się wrocławskiemu architektowi C.J.Leyserowi. Z pewnością wybudował ją mistrz budowlany Schubert, pod kierunkiem pułkownika Bockelburga w 1826 roku – o czym świadczył tekst wyryty u podstawy jednej z kolumn. Ta urokliwa budowla została ufundowana przez Eugena von Württemberga na cześć założyciela Pokoju Księcia Carla Christiana Erdmanna. Podczas poświęcenia świątyni Książę Eugen, ówczesny spadkobierca Pokoju, chcąc upamiętnić śmierć swojej przedwcześnie zmarłej żony Matyldy von Waldeck und Pyrmondt, ofiarował tą budowlę również jej pamięci. Świątynia Matyldy położona jest na wzgórzu otoczonym wodą, na skrzyżowaniu szlaków wodnych łączących książęce stawy, była miejscem licznie odwiedzanym przez kuracjuszy. Ze względu na swoje bajkowe położenie, w niedostępnym i ujmującym przyrodniczo miejscu, zachowała się w bardzo dobrym stanie.