Lista znaczków

Baszta Pachołków Miejskich w Lubsku, zwana również wieżą Bramy Żarskiej lub Basztą Katowską jest pozostałością po średniowiecznych obwarowaniach otaczających miasto. Mury zostały wymienione w dokumentach już w 1283 roku. Baszta jest zbudowana pod koniec XIV wieku z cegły w stylu gotyckim, założona na planie koła, siedmiokondygnacyjna. W 1834 roku do wieży przeniesiono z ratusza więzienie. Prawdopodobnie w tym okresie powstała nazwa Wieża Pachołków. W okresie międzywojennym do Bramy dostawiono duży budynek mieszkalny. Spod Baszty łatwo dojść deptakiem na plac Wolności, na którym stoją dwie cenne budowle: kościół parafialny Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny oraz renesansowy ratusz a w przeciwnym kierunku można trafić do hotelu i restauracji „Duet” położonego nad rzeczką Lubszą.

Pierwotny ratusz w Zielonej Górze był budynkiem drewnianym. W drugiej połowie XV wieku stał się piętrowym budynkiem murowanym z cegły i kamienia. Nękany licznymi pożarami był wielokrotnie przebudowywany, w wyniku czego m,in podwyższono do 54 m wieżę, osadzono na niej hełm z kulą i zamontowano zegar. Ściany ratusza ostatecznie pokryto też tynkiem. w 1801 roku budynek przeszedł generalną renowację i wtedy też nadano mu klasycystyczny charakter. W centralnym miejscu fasady umieszczono herb miasta z symboliczną kiścią winogron oraz sztuką sukna. W latach dwudziestych XX wieku ratusz otoczono ozdobnymi plantami. Podczas ostatniego remontu elewacji ratusza przeprowadzonego w 1989 roku, odsłonięto na ścianie frontowej zachowany ceglany otwór okienny. Zielonogórski ratusz w swojej historii pełnił rozmaite funkcje. Przechowywano w nim m.in. akta i dokumenty miejskie, służył gminie ewangelickiej jako miejsce spotkań, Mieściła się w nim także sala bankietowa, izba historyczna, a także restauracja. W nieco odleglejszych czasach w przyziemiu wieży mieścił się loch więzienny, a w piwnicy ratusza urzędował kat. W piwnicach ratusza funkcjonowała także winiarnia.

W skład zespołu poaugustiańskiego w Żaganiu wchodzą: - gotycki kościół Wniebowzięcia NMP, jedna z najcenniejszych świątyń Dolnego Śląska, o której pisano w dokumentach już pod koniec XIII w. W drugiej połowie XIV w. zakonnicy wznieśli trzynawową bazylikę a w wiekach następnych nową wieżę, wielki zachodni szczyt oraz podwyższono nawę główną. W świątyni znajduje się gotycki sarkofag księcia głogowsko-żagańskiego - Henryka IV. Ciekawostką jest fakt zainstalowania na wieży kościoła w 1778 roku pierwszego w Europie piorunochronu - dawny klasztor Augustianów, w którym nad kaplicą św. Anny, znajduje się biblioteka klasztorna, do której wchodzi się przez ozdobne kute drzwi. Bogaty księgozbiór liczy około 2000 starodruków oraz ksiąg o tematyce religijnej. W pomieszczeniach bibliotecznych zachowały się też globusy z 1640 roku. W II połowie XVIII wieku funkcjonował tu punkt obserwacyjny najstarszej w świecie sieci meteorologicznej „Societas Meteorologica Palatina”. - dawny budynek dawnego konwiktu wybudowany w latach 1740-1758 na miejscu klasztornych budynków gospodarczych i szkoły nowicjatu. Konwikt posiada cenny rokokowy portal, a także barokowe malowidła z motywami astronomicznymi i portretem słynnego żagańskiego astronoma Jana Keplera. - dawny późnogotycki spichlerz klasztorny , który zamyka plac klasztorny, pochodzący z końca XV w. Cały zespół poaugustiański Rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 28.02.2011r. uznany jest jako Pomnik Historii.

Wieża widokowa jest jedyną pozostałością po dawnym ewangelickim kościele łaski z 1710 r. Posiada pięć kondygnacji. Na szczycie umieszczono żeliwną ażurową iglicę, odlaną w hucie w Iławie. Na parterze wieży urządzone zostało mauzoleum książęce, skąd prowadzi wejście do krypty. Na ścianach widnieją kamienne płyty epitafijne pochowanych w niej członków książęcej rodziny Bironów. W zwieńczeniach płyt umieszczono ich rodowe herby. W 2004 r. wieża ponownie zastała przywrócona do użytku jako widokowa i jest udostępniana zwiedzającym w sezonie od maja do października. Bilety wstępu: normalny 4 zł, ulgowy 2 zł.

Sława leży w województwie lubuskim na Pojezierzu Sławskim. Sercem tego obszaru jest jedno z największych jezior zlokalizowanych w zachodniej Polsce – Jezioro Sławskie (854 ha). Szczególne walory przyrodnicze Pojezierza Sławskiego stanowią o bardzo dużych wartościach turystyczno-krajobrazowych gminy. Jezioro ze względu na swoją powierzchnię, zróżnicowaną linię brzegową, wielokilometrowe rozbiegi fal i wiatru, stwarza doskonałe warunki do żeglowania. Plaża miejska z molo i nowym wyciągiem do nart wodnych – wakeparkiem, zlokalizowane są na terenie Sławskiego Centrum Kultury i Wypoczynku. To tutaj najchętniej przybywają wczasowicze oraz wypoczywają mieszkańcy gminy. Oprócz SCKiW swoją siedzibę mają tu inne ośrodki wczasowe i kluby żeglarskie zaopatrzone w niezbędny  sprzęt pływający. Cień w letnie upały oraz zieleń i czyste powietrze zapewnia Park Miejski, który niedawno został podany rewaloryzacji. Jeszcze więcej miejsca do opalania znajdziemy na drugiej już plaży miejskiej, a sporą dawkę adrenaliny dostarcza Park Linowy na terenie SCKiW. Zielonym pasażem stała się także jedna z głównych ulic w mieście – ulica Odrodzonego Wojska Polskiego, której przebudowa niedawno się zakończyła. To tylko niektóre z atrakcji jakie czekają w tym wyjątkowym mieście i równie wyjątkowych, urokliwych okolicach.

Łęknica to najmniejsza gmina miejska woj. lubuskiego, liczy 2600 mieszkańców. Położona jest na wysokości 155 m n.p.m. nad graniczną Nysą Łużycką, na terenie historycznych Łużyc. Miejscowość utworzona została po II wojnie światowej  z prawobrzeżnego Bad Muskau (łuż. Mużaków) oraz dawnej wsi Lugknitz.  W 1956 r. stała się osiedlem, a w 1969 r. uzyskała prawa miejskie.  Miasto było  ośrodkiem  przemysłowego przetwarzania miejscowych surowców: węgla brunatnego, glin i iłów ceramicznych oraz piasków szklarskich. Po przemianach społeczno-ustrojowych cały przemysł w Łęknicy upadł. Na terenach przy moście granicznym powstał największy na zachodniej granicy Polski bazar tzw. Manhattan. Miasto powoli zmieniało swój charakter na handlowo-usługowo-turystyczny.  Łęknica stanowi  ważny euroregionalny węzeł ścieżek rowerowych, leży na początku drogi krajowej nr 12 oraz posiada pięć mostów granicznych na Nysie Łużyckiej. Jako miejscowość o znaczących nie tylko w Polsce walorach turystycznych, Łęknica „odkryta” została dopiero po 1990 roku. W tym czasie udokumentowano istnienie Parku Mużakowskiego również po wschodniej stronie Nysy Łużyckiej oraz osobliwości geologiczno-górnicze na tzw. Łuku Mużakowa. Park Mużakowski został wpisany w 2004 r. na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a atrakcje geologiczno-górnicze uzyskały status Światowego Geoparku UNESCO Łuk Mużakowa. To właśnie tymi walorami  i różnorodnymi krajobrazami Łęknica zachwyca i przyciąga liczne rzesze turystów.

Mury obronne zostały zbudowane w latach 1272-1290. Wzniesione zostały z nieobrobionego kamienia polnego na zaprawie wapiennej na wysokość 8-9 m, ich długość wynosiła pierwotnie 1700 m, jednak do dnia dzisiejszego zachowało się 1640 m. Wraz z murami przetrwała Brama Młyńska, Baszta Więzienna oraz 37 baszt łupinowych. Brama Młyńska, nazywana też Drezdenecką lub Wschodnią, została wybudowana na początku XIV wieku. Wzniesiona została na wylocie historycznej ul. Młyńskiej i strzegła traktu biegnącego po grobli między dwoma jeziorami miejskimi. Została założona na planie czworobocznym, jest budowlą czterokondygnacyjną, prostopadłościenną, nakrytą dachem dwuspadowym. W 2012 roku z inicjatywy Urzędu Miejskiego zamontowano w Bramie Młyńskiej zrekonstruowaną bronę, wykonaną według historycznych opisów oraz przekazów ikonograficznych.

Dokładna data budowy ratusza w Sulechowie nie jest znana. Przypuszcza się, że budynek powstał na początku XIV wieku. Pierwszy ratusz był małym drewnianym budynkiem, dopiero po tym jak spłonął w pożarze miasta w 1557 roku, na jego miejscu wybudowano murowany renesansowy, dwukondygnacyjny gmach zaopatrzony w dwie wieże. Mniejsza z dzwonem, za pomocą którego wzywano posiedzenia rady miasta, czy ogłaszano alarmy, natomiast druga, wyższa o przekroju ośmioboku. Po raz drugi ratusz spłonął w roku 1633, w czasie trwania wojny trzydziestoletniej. Z powodu braku funduszy, długi czas budynek nie był odbudowywany i stan jego pogarszał się z każdym rokiem. W 1670 roku na dużej wieży zamontowano wahadłowy zegar, zaś na wierzchołku zawieszono sygnalizacyjny dzwon. Gruntownej przebudowy ratusz doczekał się w II połowie XIX wieku. Zlikwidowano wówczas dwuspadowy dach, dobudowując trzecią kondygnację i zlikwidowano liczne przybudówki. W czasie II wojny światowej budynek uległ uszkodzeniu, jednak już w 1945 roku został uporządkowany i zaczął działać w nim Urząd Miejski. Na przełomie lat 60 -70 ubiegłego wieku, przy kolejnym remoncie, wzmocniono wieżę ratuszową, na której zamontowano nowy hełm, a w kilku miejscach odsłonięto fragmenty gotyckich murów. W 2009 roku ratusz zyskał nową elewację i podświetlenie budynku, a w roku 2013 został zrewitalizowany w ramach projektu współfinansowanego przez Unię Europejską. Do chwili obecnej budynek jest siedzibą Urzędu Miejskiego.

Budynek ratusza w Kargowej to obiekt zabytkowy z pierwszej połowy XVIII wieku usytuowany w centralnym punkcie rynku miasta, w granicach zabytkowego zespołu urbanistyczno-krajobrazowego. Na mocy decyzji z 30 maja 1965 roku został wpisany do rejestru zabytków. W wyniku pożaru w 1885 roku uległ zniszczeniu. Swój obecny kształt zawdzięcza odbudowie, w obecnej formie charakterystyczny typ eklektycznej architektury połowy XIX w. o cechach klasycyzmu i neogotyku. Ratusz zbudowany jest na oryginalnym późnorenesansowym założeniu z XVII w.  Na frontowej ścianie została wmurowana tablica upamiętniająca wydarzenie, dzięki któremu Kargowa przeszła do historii jako jedyne miasto zachodniej Rzeczypospolitej, w którym stawiono zbrojny opór wkraczającym w  1793 roku wojskom pruskim. Obecnie w ratuszu mieści się  siedziba władz samorządowych.

Babimojski rynek jest uroczym placem z zachowaną małomiasteczkową zabudową. Jej główny element stanowi ratusz usytuowany w ciągu kamieniczek jednej z pierzei rynku. Ratusz powstał w 1850 r. i otrzymał klasycystyczną formę. Jest jedną z zabytkowych budowli w Babimoście. Ratusz od chwili powstania pełnił rolę budynku administracyjnego i do chwili obecnej jest siedzibą władz samorządowych Gminy Babimost. Zniszczony został 29 stycznia 1945 r. przez Armię Radziecką, i odbudowany dopiero w latach 1961-1963. Z tamtych czasów pozostał przepiękny i wiele mówiący napis-"ZIEMIA BABIMOJSKA OD WIEKÓW POLSKA". Elewację frontową wieńczy trójkątny szczyt, nad którym wznosi się wieża (odbudowana w 2004 r.) z dachem hełmowym, na którym znajdują się trzy zegary. Hymn Babimostu jest odgrywany z wieży ratusza  codziennie w południe.