Lista znaczków

Jest to budowla w kształcie rotundy, otoczona osiemnastowma kolumnami korynckimi. Pięknie jest położona na terenie zespołu pałacowo-parkowego Pałacu Czartoryskich w Puławach. Wybudowana została na przełomie XVIII i XIX wieku na stromej skarpie wiślanej przez Piotra Aignera. W Świątyni Sybilli księżna Izabela Czartoryska gromadziła pamiątki rodzinne oraz pamiątki po wielkich Polakach (np. w dolnej kondygnacji po księciu Józefie Poniatowskim). Nad wejściem jest napis: ”Przeszłość-Przyszłości”. Głównych schodów strzegą kamienne lwy podarowane przez cara Rosji Aleksandra I. Od 1830 roku obiekt był zamknięty, a zbiory trafiły do Krakowa, stając się zalążkiem Muzeum Książąt Czartoryskim. W Świątyni Sybilli muzeum zostało reaktywowane dopiero w 1938 roku i jest dostępne do dziś. Zwiedzenie Świątyni powinno być punktem obowiązkowym spaceru po puławskim parku. Będąc na wycieczce w Puławach, można dołączyć do swoich zbiorów także Znaczek nr 542 - Dom Gotycki (również na terenie zespołu pałacowo-parkowego) oraz Znaczek nr 543 - Muzeum Oświatowe w Puławach.

Na Muzeum Skamieniałych Drzew składają się trzy tzw. izby tematyczne. Największą, najważniejszą stanowi izba drzew skamieniałych. Zbiór tego radzaju jest największy w Polsce, a nawet w Europie. Znajdują się tutaj zadziwiające swoją wielkością i pięknem fragmenty drzew skamieniałych. Muzeum dysponuje około 500 eksponatami o różnych kształtach (od małych odłamków do 500 kilogramowych skał) i barwach. Drugą izbą jest izba myśliwska, w której znajdują się trofea myśliwskie (różnorodne poroża, skóry z dzika i duża z wilka). W trzeciej izbie znajduje się stary sprzęt gospodarstwa domowego. Eksponatami są tu m. in.: cepy, kołowrotki, gliniane garnki, lampy naftowe, niecki, stół stolarski, żelazka na duszę itp.

Osoby chcące zwiedzić muzeum, przed przybyciem proszone są o kontakt telefoniczny z Informacją Turystyczną przy Gminnej Bibliotece Publicznej w Lubyczy Królewskiej, której pracownik dysponuje możliwością udostępnienia obiektu.

Muzeum Henryka Sienkiewicza w Woli Okrzejskiej, utworzone zostało 2.X.1966 roku, w oficynie dworskiej, w której dnia 5 maja 1846 roku urodził się przyszły Noblista. XIX-wieczne założenie dworskie składało się niegdyś z dwóch równolegle ustawionych do siebie budynków o podobnej bryle architektonicznej i rozmiarach. Otoczone było pięknym parkiem krajobrazowym w stylu angielskim, z którego drzewostan możemy podziwiać do dnia dzisiejszego. Muzeum biograficzne Henryka Sienkiewicza otwarto w ramach obchodów 120. rocznicy urodzin pisarza. Posiada bogaty zbiór fotografii rodzinnych, osobistych pamiątek po pisarzu, jak również unikalny księgozbiór zawierający pierwsze wydania dzieł Henryka Sienkiewicza. Ponadto muzeum kolekcjonuje wydania krajowe i obcojęzyczne twórczości pisarza z całego świata. Imponujący jest zbiór rekwizytów z ekranizacji filmowych dzieł Noblisty, numizmatycznych jak również kolekcja XIX-wiecznych mebli. Wystawa stała muzeum prezentowana na przestrzeni 6 sal wystawowych, ukazuje tradycje rodzinne i związki pisarza z Lubelszczyzną, twórczość pisarza, liczne dzieła malarskie, rysunki, grafiki, rzeźby ludowe. W pobliżu Muzeum znajduje się też kilka miejsc bezpośrednio związanych z Sienkiewiczem, a są to: kopiec ku czci pisarza w Okrzei, kościół ufundowany przez prababkę pisarza czy też grób matki Henryka Sienkiewicza na cmentarzu w Okrzei. Muzeum jest organizatorem licznych imprez kulturalnych, sesji naukowych, zlotów harcerskich, konkursów.

Pierwotny pałac w Kozłówce został wzniesiony między 1735, a 1742 rokiem. Jego architektem był prawdopodobnie Józef Fontana. W 1799 roku, właściciel pałacu - Franciszek Bieliński sprzedał Kozłówkę Aleksandrowi Zamoyskiemu - XI ordynatowi na Zamościu. W latach 1897–1914, zespół pałacowy został przebudowany i rozbudowany przez Zamoyskich. W 1944 roku ordynacja kozłowiecka wraz z zespołem pałacowo-parkowym została przejęta przez państwo na mocy dekretu o reformie rolnej. Już w tym samym roku zostało tu utworzone pierwsze muzeum jako Muzeum Narodowe w Kozłówce. Po krótkiej, ale burzliwej historii, w 1977 roku przywrócono pałacowi funkcję muzealną, a dopiero w 2009 roku podpisano ugodę z rodziną Zamoyskich. Obecnie pałac jest wspaniałym przykładem muzeum wnętrz z epoki, malarstwa, ceramiki i innych eksponatów wspomagających wystrój dawnej siedziby znakomitego rodu. Dodatkowo zwiedzić można kaplicę zbudowaną w latach 1903–1909, powozownię oraz Galerię Sztuki Socrealizmu.

Roztoczański Park Narodowy powołany został  Rozporządzeniem Rady Ministrów 10 maja 1974 r. jako trzynasty park narodowy w Polsce i obecnie na powierzchni 8481,76 ha chroni najcenniejsze przyrodniczo obszary Roztocza Środkowego. Park wraz z otuliną położony jest w województwie lubelskim na terenie powiatów zamojskiego i biłgorajskiego. Jego powierzchnię w 95,5% stanowią lasy, które w przeważającej części są zbiorowiskami naturalnymi z dominującą żyzną buczyną karpacką. Ochroną ścisłą objęto tutaj 1029,22 ha najlepiej zachowanych ekosystemów leśnych co stanowi ponad 12% powierzchni Parku. Ekosystemy nieleśne stanowią jedynie niecałe 250 ha, wzbogacając jego różnorodność przyrodniczą i krajobrazową. Flora i fauna Parku charakteryzują się niezwykłym bogactwem. Spotkamy tu wiele gatunków rzadkich i chronionych. Do niewątpliwych ciekawostek Parku zaliczyć można prowadzoną od 1982 roku rezerwatową hodowlę konika polskiego - potomka dzikich koni leśnych tarpanów (zwierzę herbowe Parku) oraz powstałą w 1996 roku hodowlę stajenną we Floriance. 

Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego w Romanowie – Romanów, miejscowość znana głównie z muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego. Mimo że pisarz urodził się w Warszawie, to tu spędził wiele lat dzieciństwa. Romanów leży koło miejscowości Wisznice między miastami Białą Podlaską a Włodawą.Losy niszczejącego przez lata zabytku odmieniła uchwała Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie z dnia 23 grudnia 1958 roku, powołująca Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego w Romanowie. Odbudowując dwór po pożarze w 1858 r. Kraszewscy powiększyli go przez dodanie piętra. Dawny ganek zastąpiono portykiem czterema kolumnami toskańskimi wspierającymi balkon z kamienną balustradą. Na frontowym szczycie umieszczono kartusz z herbem Kraszewskich – Jastrzębcem. Dwór palił się jeszcze dwukrotne w 1914 i 1943 r. Po ostatniej wojnie odrestaurowano go w latach 1959-62 i z inicjatywy nieżyjącego już włodawskiego nauczyciela Wacława Czecha zorganizowano w nim muzeum biograficzne Józefa Ignacego Kraszewskiego. Dwór odbudowano w kształcie, jaki nadał mu Kajetan i 28 lipca 1962 roku, w sto pięćdziesiątą rocznicę urodzin autora Starej baśni muzeum otwarto.

Jest to niewielki budynek w stylu neogotyckim wchodzący w skład zespołu pałacowo-parkowego przy Pałacu Czartoryskich w Puławach. Został wybudowany w latach 1801-1809 według projektu Piotra Aignera na fundamentach zburzonego barokowego pawilonu ogrodowego. Domek jest najbardziej charakterystyczną budowlą z przełomu klasycyzmu i romantyzmu. W jego budowie wykorzystano elementy budowli z Włoch i Hiszpanii lub zabranych z historycznych miejsc i zabytków w Polsce, zgromadzone przez księżnę Izabelę Czartoryską. Postawiony został z myślą o rozszerzeniu zbiorów narodowych gromadzonych w położonej obok Świątyni Sybilli oraz dla kolekcji sztuki światowej. Powierzchnię ekspozycyjną stanowiły, prócz wnętrz, także ściany zewnętrzne z wmurowanymi historycznymi elementami kamiennymi. Ze względu na burzliwe losy kolekcji Domu Greckiego, jego obecny wygląd i ekspozycja różnią się od tego z czasów świetności. Współcześnie obok budynku znajduje się kamienne źródełko oraz kopia posągu Tankreda i Kloryndy. Spacerując po przypałacowym parku, można zdobyć do swoich zbiorów także Znaczek nr 316 - Świątynia Sybilli, a w pobliżu Znaczek nr 543 - Muzeum Oświatowe w Puławach.

Muzeum Oświatowe w Puławach jest placówką upowszechniania oświaty i kultury, powołaną do gromadzenia, konserwacji, przechowywania i udostępniania społeczeństwu zasobów archiwalnych i muzealnych oraz organizowania działalności oświatowej i popularyzacji muzealnictwa. Zadaniem placówki jest zabezpieczenie przed rozproszeniem lub utratą dokumentów pracy instytucji oświatowo-wychowawczych oraz utrwalonych w zapisach myśli i doświadczeń minionych pokoleń nauczycieli. W związku z powyższym muzeum gromadzi archiwalia i muzealia związane z oświatą i szkolnictwem oraz pracą i egzystencją nauczycieli. Należą do nich różnorodne środki dydaktyczne, prace artystyczne, prace techniczne, sprzęt szkolny, wyposażenie i prace ucznia, podręczniki, czasopisma, fotografie i dokumenty. Muzeum Oświatowe mieści się w zabytkowym budynku, wpisanym w 1984 r. do rejestru zabytków.Budynek ten służył szkolnictwu do 1969 r., następnie pełnił rolę magazynu Wydziału Oświaty. Po przeprowadzeniu prac remontowo-adaptacyjnych ulokowano w nim Muzeum Oświatowe (27 luty 1987). Odbudowany budynek ma dwie izby z przedzielającym je przelotowym korytarzem. W pomieszczeniach tych organizowane są wystawy stałe i okresowe.

Organizatorem Muzeum Sił Powietrznych jest Ministerstwo Obrony Narodowej. Placówka upowszechnia wartości historyczne związane z dziejami oręża polskiego, głównie z historią i tradycją sił powietrznych, popularyzuje wiedzę o polskiej historii wojskowości oraz promuje Siły Zbrojne RP. Tradycje lotnicze Dęblina odzwierciedla wystawa „Historia polskiego lotnictwa wojskowego” uzupełniona licznymi dokumentami i archiwaliami oraz umundurowaniem lotniczym typowym dla danego okresu.  Prezentuje m.in. osobiste rzeczy po tragicznie zmarłym mjr. pil. Eugeniuszu Horbaczewskim – dcy 315 Dywizjonu Dęblińskiego, oraz odznaki lotnicze od czasów zaborów po współczesność. Najważniejszym eksponatem jest sztandar – relikwia Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie z okresu II wojny światowej. Ciekawostką jest zrekonstruowany domek pilota z czasu Bitwy o Anglię  archiwalia, umundurowanie i pamiątki nawiązujące do symboliki słynnego Dywizjonu 303 i innych eskadr kościuszkowskich. Wystawa plenerowa to ponad 80 statków powietrznych, przeciwlotnicze zestawy rakietowe, artyleria przeciwlotnicza oraz sprzęt zabezpieczenia i ubezpieczenia lotów. Wśród eksponatów znajdują się polskie konstrukcje, takie jak: TS-8 Bies, TS-9 Junak-3, TS-11 Iskra, czy I-22 Iryda, cała rodzina produkowanych w Polsce licencyjnych myśliwców Lim i śmigłowców Mi-2. W hangarze prezentowana jest wystawa silników lotniczych – od tłokowych po olbrzymie silniki odrzutowe do samolotów typu MiG-21, czy Suchoj – Su 7.

„Polesia czar, to dzikie knieje moczary…” Piękne przedwojenne tango, bardzo dosadnie oddaje urok terenów Polesia. Kto chce poznać uroki tej wspaniałej krainy, powinien przybyć właśnie do Poleskiego Parku Narodowego. Tutejsze ścieżki edukacyjne prowadzą przez najbardziej atrakcyjne fragmenty parku, ukazując bogactwo i piękno tutejszej przyrody. Turystów poszukujących miejsca z dala od miejskiego zgiełku, pełnego spokoju i dzikiej przyrody, zapraszamy już dziś! Na terenie Parku wyznaczono pięć pieszych ścieżek dydaktycznych, jedną ścieżkę rowerową i dwie trasy dla najmłodszych. Zapraszamy serdecznie na spotkania z żółwiem błotnym, żurawiem i łosiem!

Ogród Botaniczny UMCS utworzono w 1965 r. Kolekcje obejmują ok. 7000 taksonów roślin i służą dydaktyce, edukacji i badaniom naukowym. To miejsce wypoczynku i rekreacji mieszkańców miasta i turystów. Ogród zajmuje obszar 21,25 ha w płn.-zach. części miasta, w dolinie Czechówki, na tarasowym stoku poprzecinanym wąwozami, z łagodnie pofałdowanym wzniesieniem. Znajdował się tu folwark, należący w drugiej połowie XVIII w. do Jana Nepomucena Kościuszki, stryja Tadeusza. W XIX w. działało tu uzdrowisko z wodami leczniczymi. Pozostałością pod dawnych czasach jest zrekonstruowany Dworek Kościuszków. Czasy folwarku i uzdrowiska pamiętają najstarsze drzewa tworzące malowniczą aleję lipową oraz dwie lipy - pomniki przyrody. Ogród podzielony jest na kilkanaście działów i kolekcji. Szczególnie cenne są rodzime gatunki roślin chronionych, rzadkich i zagrożonych. Lubianym miejscem jest Alpinarium z roślinami gór świata, strumieniem i widokiem na panoramę miasta. Ciekawostką jest Kolekcja Roślin Biblijnych, z symboliką i roślinami pojawiającymi się w Piśmie Świętym. Kolekcje roślin z obszarów tropikalnych i subtropikalnych zgromadzone są natomiast w ogrodowych szklarniach.

Pierwsze zapiski o dworku pochodzą z 1720 r. W drugiej połowie XVIII w. należał do Jana Nepomucena Kościuszki, stryja Tadeusza. Istnieją wzmianki o dwóch wizytach Tadeusza u stryja. W latach 70., według niektórych podań, posadził drzewa, tworzące aleję lipową w dzisiejszym Ogrodzie Botanicznym. Podczas wizyty w latach 90. był już generałem, specjalistą od fortyfikacji. Z tego okresu zachowały się pozostałości po umocnieniu obronnym tzw. szańcu - reducie Kościuszki. Dworek był w posiadaniu różnych właścicieli. W latach dwudziestych XIX w., kiedy znaleziono w pobliżu źródła wód bogatych w żelazo, wszedł w skład zabudowań uzdrowiska, które funkcjonowało z różnym powodzeniem ponad 100 lat. Konkurencja Nałęczowa, wojny, rozparcelowanie majątku spowodowały, że miejsce zostało zaniedbane, a budynek popadał w ruinę. W latach 50. XX w. ziemie wykupił UMCS, z przeznaczeniem na Ogród Botaniczny. Obecny budynek wzniesiony na zachowanych piwnicach, jest rekonstrukcją z lat 1969 - 1972. Dzisiejsze wnętrza wypełniają zabytkowe meble oraz pamiątki związane z Marią Curie-Skłodowską, Tadeuszem Kościuszko i historią Lublina. Zabytkowy Dworek ma charakter reprezentacyjny. Odbywają się tu wydarzenia organizowane przez uczelnię, wystawy czasowe, wykłady, spotkania naukowe, kulturalne, muzyczne i inne. 

Muzeum Kowalstwa w Wojciechowie znajduje się w zabytkowej wieży powstałej na początku XVI wieku. Muzeum zlokalizowane jest na najwyższej kondygnacji budowli, a powstało w 1993 roku. Trzon muzealnych zbiorów tworzy kolekcja ponad 900 eksponatów z kraju i zagranicy. Oprócz  bogatej kolekcji przedmiotów ozdobnych jak krzyże, świeczniki czy lampy, znajdują się tutaj również przedmioty codziennego użytku:  motyki, kosy, sierpy, topory. W muzeum zobaczyć można  w pełni wyposażoną starą kuźnię z paleniskiem, kowadłem, poruszanym ręcznie miechem kowalskim i wszystkimi narzędziami wykorzystywanymi przez kowali. Osobny dział stanowią przedmioty artystyczne wykonane przez  kowali polskich, węgierskich i białoruskich w ramach  Ogólnopolskich Spotkań Kowali i  Targów Sztuki Kowalskiej, które odbywają się w Wojciechowie. Możliwość podziwiania eksponatów sztuki kowalskiej ukazujących zmienność i zróżnicowanie form regionalnych poszczególnych wyrobów, wzbogacają lekcje muzealne, podczas których można uczestniczyć w ostrzeniu siekiery czy grać marsza kowalskiego na kowadle.  

Muzeum Regionalne w Łukowie – mieszczące się w zabytkowym Konwikcie Szaniawskich, jest głównym źródłem wiedzy o regionie łukowskim, jego historii, kulturze oraz sztuce ludowej. Placówka gromadzi dokumenty i materiały historyczne, dotyczące przeszłości Łukowa i okolic oraz fotografie zabytków architektury i przyrody Ziemi Łukowskiej, w tym już niemal nieistniejącej architektury drewnianej wsi. W jego zbiorach znajdują się też ważne dokumenty z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Posiada stałą ekspozycję paleontologiczną, prezentującą amonity z tutejszych unikalnych na skalę europejską jurajskich kier lodowcowych.  Ponadto w swych zbiorach posiada ok. 5000 negatywów i przeźroczy. Są to zdjęcia zabytków już prawie nieistniejącej drewnianej architektury wsi jak też innych zabytków znajdujących się na terenie Łukowa i okolic.

Muzeum Czynu Bojowego Kleeberczyków w Woli Gułowskiej to multimedialne muzeum poświęcone ostatniej bitwie wojny obronnej 1939 r., stoczonej w dniach 2-6 października 1939 r. przez Samodzielną Grupę Operacyjną „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga, która na tych terenach stawiła opór niemieckiej 13 Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej, której z odsieczą przyszła 29 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej. Pomimo sukcesów militarnych bitwa zakończyła się kapitulacją wojsk polskich. Pamiątki po bitwie, przez wiele lat znajdowane w okolicznych lasach lub na polach, ale nierzadko otrzymane przez mieszkańców bezpośrednio od żołnierzy, trafiały najpierw do izby pamięci w Szkole Podstawowej im. gen. Franciszka Kleeberga w Woli Gułowskiej. W 1989 r. zostały przekazane do nowo utworzonego Muzeum Czynu Bojowego Kleeberczyków.

Przedstawiono tutaj PRL-owską rzeczywistość bez wyśmiewania, wychwalania i nostalgii, tylko taką, jaka była. Podczas blisko godzinnego zwiedzania poznasz mnóstwo kultowych rzeczy, postaci i zjawisk z czasów PRL. Muzeum zwiedza się z audio przewodnikiem, do którego głosu użyczył Tomasz Knapik - słynny lektor filmowy, radiowy i telewizyjny. Zbiory zaprezentowano w 8 gabinetach (sklep, pokój z lat 70, kuchnia, łazienka, gabinet I sekretarza, posterunek MO, pokój z lat 80 i sala filmowa) oraz na 14 wystawach tematycznych. Hitem jest nowa wystawa poświęcona katastrofie w Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej. Prezentowany zakres zbiorów muzeum to pamiątki z lat 1944–1989. Zbiory zebrano głównie z terenów Roztocza i Zamojszczyzny, ale także zostały przekazane przez „Zasłużonych Zaopatrzeniowców” z całej Polski. Muzeum urządzono w starym domu, na którym znajduje się mural nawiązujący do bajek z okresu PRL. Kolorowe dzieło wywołuje mnóstwo radości na twarzach turystów! Zabierzemy Cię, Obywatelu, w podróż do dawnych lat – czasów kolejek, kartek na towary, propagandy i cenzury oraz prywatek, winylów i świetnej muzyki.

Muzeum Nożyczek znajdujące się w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Tarnogrodzie, w budynku dawnej synagogi powstało w 2012 r. Pomysłodawcą projektu była Joanna Puchacz, ówczesna dyrektor MBP, zainspirowana historią nożyc, które trzyma gryf z tarnogrodzkiego herbu miasta. W muzeum zgromadzono egzemplarze nożyczek z całego świata, m.in. z Japonii, Chin, Indii, Wielkiej Brytanii, Holandii, Danii, Francji, Portugalii czy Niemiec, przekazywane przez okolicznych mieszkańców, prywatnych darczyńców z kraju i zagranicy, przywożone z zagranicznych wycieczek, odziedziczone po przodkach, znajdowane na strychach, naznaczone historią, kupowane na targach staroci. W kolekcji można zobaczyć nożyczki chirurgiczne, kosmetyczne, fryzjerskie, krawieckie, precyzyjne nożyczki do wycinania dziurek, do obcinania guzików, do cięcia jedwabiu, nożyce wielofunkcyjne, przecinaki, nożyczki z kilkoma ostrzami oraz wiele innych eksponatów, często o zaskakującym zastosowaniu.