Lista znaczków

Lubomierz to miasto w południowo – zachodniej części Polski położone na Pogórzu Izerskim. Jest jednym z najmniejszych i najstarszych miast województwa dolnośląskiego. Prawa miejskie nadane przez księcia Bolka I Surowego posiada od roku 1291. Początki istnienia Lubomierza wiążą się z jego usytuowaniem na szlaku handlowym łączącym Pragę ze Zgorzelcem. Później zlokalizowano tutaj klasztor sióstr benedyktynek, których własnością miasto było w latach 1278 – 1810. W 1426 roku miasto zostało zniszczone podczas najazdu Husytów. W 1885 roku otwarto linię kolejową łączącą miasto z Lwówkiem Śląskim i Gryfowem Śląskim. Miasto nie ucierpiało podczas działań wojennych, w związku z czym zachowało swój pierwotny charakter i średniowieczny układ. Po wojnie Lubomierz włączono do Polski. Liczne zabytki Lubomierza zlokalizowane są głównie w centrum miasta w okolicy Placu Wolności stanowiącego lubomierski rynek. Poza budynkami mieszczan na uwagę zasługuje ratusz z wmurowanym weń pręgierzem, a także zabudowania zespołu klasztoru sióstr benedyktynek. Dziś miasto znane jest głównie z organizowanego tutaj Festiwalu Filmów Komediowych oraz ze scen w filmie „Sami swoi”.

Międzylesie – stare sudeckie miasteczko, przez które w I i II wieku n.e. wiódł słynny szlak bursztynowy, położone w południowym krańcu Rowu Górnej Nysy, pomiędzy Masywem Śnieżnika od wschodu a Górami Bystrzyckimi od zachodu. W 1315 r. miasto przeszło we władanie rodziny Globosów, którzy przyczynili się do jego rozkwitu, budując potężny zamek z masywną Czarną Wieżą. Okres wojen husyckich doprowadził do poważnych zniszczeń, jednak mimo licznych kataklizmów Międzylesie ciągle się odbudowywało. W XIX w. miasto wzbogaciło się o szpital, szkołę, połączenie kolejowe. Istniała tu główna komora celna hrabstwa kłodzkiego, trak, 7 wytwórni tabaki, fabryka betonów, dachówek i firan.

Herb Radkowa - przedstawia w polu błękitnym srebrny mur miejski z trzema wieżami zwieńczonymi czerwonymi dachami. W murze otwór bramny z podniesioną złotą kratą. Herb został ustanowiony 30 czerwca 2011 r. Do 2011 r. herb przedstawiał w polu błękitnym mur miejski barwy czerwonej z blankami. Mur posiadał bramę z opuszczoną w połowie kratą barwy czarnej. Nad murem umieszczone były trzy wieże barwy czerwonej, z blankami, posiadające dachy barwy czerwonej w kształcie trójkąta zakończone gałkami barwy błękitnej. Wieże boczne posiadały jeden otwór strzelniczy, wieża środkowa - trzy. Wizerunek herbowy pochodzi z szesnastego stulecia./wikipedia/

Herb Świdnicy tworzy tarcza w postaci czteropolowej, podzielona na krzyż. W polach czarnych znajdują się złote korony – symbol najwyższej władzy i zaszczytów, zwycięstwa i odwagi.  W drugim polu srebrnym znajduje się czerwony gryf – symbol cech rycerskich, takich jak dzielność, czujność i siła.  W trzecim srebrnym polu widnieje czarny dzik – symbol siły, odwagi i szlachetności. Herb został nadany miastu w 1452 roku przez czeskiego króla Władysława Pogrobowca. Był to pierwszy przywilej herbowy w dziejach miasta. Herb czteropolowy używano do 1966 roku, kiedy to Miejska Rada Narodowa w Świdnicy zmieniła go i nadała miastu nowy herb przedstawiający czerwonego gryfa na białym polu. W roku 1999 r. Rada Miejska Świdnicy powróciła do herbu czteropolowego.

Miejska Trasa Turystyczna Złoty Stok to ekscytująca podróż w czasie do miejsc, które tworzyły historię Złotego Stoku i regionu. Złoty Stok jest miastem z bardzo bogatą historią górniczo - hutniczą. Wokół terenów bogatych w złoto szybko zaczęła tworzyć się osada. Zwiedzając Miejską Trasę Turystyczną turysta poznaje historię urokliwego górniczego miasteczka, którego układ architektoniczny jest niezmienny od XVI wieku. Można zobaczyć budynek dawnej mennicy książęcej i przepiękne zabytki natury sakralnej. Turysta może doznać chwili zadumy na jednym z najstarszych cmentarzy w Polsce, na którym znajduje się monumentalny grobowiec - Mauzoleum rodziny Guttler. Zabytkowe kamienice i kręte uliczki skrywają niejedną tajemnicę. A wszystko to można zwiedzić z przewodnikiem ekologicznym automobilem, repliką Forda Buicka z początku XX wieku. Retro City Tour zaprasza do Złotego Stoku.

Bardo przez wieki położone było przy głównym szlaku komunikacyjnym, łączącym stolicę Dolnego Śląska z Czeską Pragą i Wiedniem. Przez most na Nysie Kłodzkiej przeprawiali się podróżujący tędy kupcy, wojowie, królowie, pielgrzymi i liczni podróżnicy. Pierwszy most na Nysie Kłodzkiej w Bardzie zbudowany został z drewna jeszcze w średniowieczu i taki stał przez kilka wieków. Budowę kamiennego mostu ukończono w 1589 r. Ostateczny swój wygląd w stylu gotyckim otrzymał po przebudowie w 1909 r. W czasie działań wojennych most uległ zniszczeniu, wysadzony przez wycofujące się wojska niemieckie. W ten sposób z mostu zniknęły dwie figury: jedna przedstawiająca św. Jana Nepomucena, druga Chrystusa Ukrzyżowanego. Most odbudowano w 1950 r. jednakże bez figur. Ciekawostką jest, iż w 1997 r. most oparł się wielkiej powodzi, gdy fala kulminacyjna mierzyła 11 m, a rzeka przelewała się górą mostu, zrywając niektóre z kamiennych płyt. 25 maja 2019 r. na kamienny most w Bardzie powróciła figura św. Jana Nepomucena. Fundatorami figury są: Związek Mostowców Rzeczypospolitej Polskiej Oddział Dolnośląski oraz Burmistrz Miasta i Gminy Bardo, Krzysztof Żegański. 

Most św. Jana jest jednym z najbardziej charakterystycznych zabytków Kłodzka. Łączy starówkę z częścią miasta zwaną  Wyspą Piasek. Jest uważany za miniaturę mostu Karola w Pradze, ale jest od niego starszy. Jego budowę rozpoczęto w latach 20 XIII wieku i prawdopodobnie zakończono w roku 1390. Most ma charakter budowli gotyckiej, a jego największą ozdobą są barokowe figury wotywne fundowane od 1655 roku przez mieszkańców Kłodzka i miejscową szlachtę. Wśród posągów zdobiących most znaleźć można: Pietę, Świętych Wacława, Jana Nepomucena i Franciszka Ksawerego, a także grupy figur obrazujące Chrystusa na krzyżu oraz Trójcę Przenajświętszą i ukoronowanie Najświętszej Marii Panny. Na placu pod mostem Św. Jana znajduje się przystań gondolowa. Dwudziestominutowe rejsy po kanale pozwalają zobaczyć Kłodzko z nieco innej strony i są niewątpliwą atrakcją miasta.

Siedzibą Muzeum Bitwy Legnickiej jest dawny kościół pw. Św. Trójcy i NMP. Jest to najstarsza świątynia Legnickiego Pola, powstała najprawdopodobniej w ostatniej ćwierci XIV w. Od średniowiecza obiekt ten jest związany z tradycją bitwy legnickiej, stoczonej 9 kwietnia 1241 r. pomiędzy rycerstwem polskim i siłami mongolskimi. Uważano, że do starcia, zakończonego klęską chrześcijan, doszło w okolicach dzisiejszej wsi Legnickie Pole. Powtarzana przez pokolenia legenda głosi, że świątynię wzniesiono w miejscu, gdzie odnalezione zostało ciało poległego wodza sił chrześcijańskich, księcia Henryka Pobożnego. Przez wieki kościół, poza swoją funkcją sakralną, był miejscem pamięci o wydarzeniach z 1241 r. Opuszczony po 1945 r., w wyniku prac remontowych, został przekształcony w placówkę muzealną, otwartą w 1961 r. Bitwę i jej znaczenie przywołuje stała wystawa historyczna.

Muzeum Bombki w Miliczu mieści się w Kreatywnym Obiekcie Multifunkcyjnym, który powstał w miejscu dawnej fabryki bombek. Fabryka w tym miejscu istniała od 1951 roku i w czasach swojej świetności była jedną z największych tego typu manufaktur w Polsce. Rocznie produkowano tutaj około miliona sztuk bombek, z czego aż 90% trafiało na eksport. Milickie bombki zdobiły choinki nie tylko w Europie, ale także w USA, Kanadzie, Australii i Nowej Zelandii. W 2008 roku zakład ogłosił upadłość. Pięć lat później w miejscu tym utworzono stałą ekspozycję ponad 6 tysięcy wzorów ozdób choinkowych, które ocalały z fabrycznej wzorcowni. Dzięki temu dziś można tutaj poznawać lokalne dziedzictwo i podziwiać te miniaturowe dzieła sztuki. Miejsce to rozbudza wyobraźnię, a charakter ekspozycji pozwala poczuć magię świąt przez cały rok. 

Muzeum Ceramiki w Bolesławcu powstało początkowo jako Muzeum Miejskie. Od samego początku istnienia zbiory muzealne eksponowane były w budynku przy ul. Mickiewicza, połączonym z XV-wieczną basztą miejską, która działała do czasu II wojny światowej. Początkowo muzeum nie dysponowało własnymi zbiorami i bazowało głównie na eksponatach wypożyczonych z ówczesnego Muzeum Śląskiego we Wrocławiu. Z biegiem lat jednak placówka wzbogaciła się o własne nabytki pochodzące z przekazów muzeów dolnośląskich: Chojnowa, Kamiennej Góry, Wałbrzycha, Ziębic oraz z zakupów antykwarycznych i darów. Od 1991 roku rozdzielono część zbiorów i obecnie w budynku mieści się Dział Ceramiki prezentujący i eksponujący bolesławiecką ceramikę do 1945 roku, ukazując m.in. techniki jej wytwarzania. Ekspozycja bolesławieckiej ceramiki po 1945 roku prezentuje natomiast ceramikę produkowaną przez Zakłady Ceramiczne „Bolesławiec” oraz Spółdzielnię „Ceramika Artystyczna”. Autorami prezentowanych wyrobów było wielu wybitnych projektantów.

Muzeum Miejskie w Bolesławcu zostało założone w 1908 roku, a dla zwiedzających zostało otwarte w maju 1911 roku. Siedzibą muzeum był budynek przy obecnej ul. Mickiewicza, połączony z XV-wieczną basztą miejską. W muzeum prezentowane były zbiory archeologiczne, etnograficzne, rzemiosła artystycznego, kolekcja ceramiki z Bolesławca i okolic, obrazy, dokumenty historyczne a także księgozbiór. Po zakończeniu wojny całość zbiorów zaginęła. Muzeum zostało ponownie otwarte w 1953 roku, a opiekę nad zbiorami w tym czasie sprawowało wówczas Muzeum Śląskie we Wrocławiu. Zawilgocenie budynku było jednak ostatecznie powodem ponownego zamknięcia muzeum, które po remoncie ponownie otwarto w 1967 roku i od tego czasu nosi nazwę Muzeum Ceramiki. Od roku 1991 placówka działa w budynku przy ul. Kutuzowa 14, w którym wcześniej działało - administrowane przez Rosjan - Muzeum Kutuzowa. Obecnie muzeum gromadzi i prezentuje zbiory archeologiczne, historyczne, ikonograficzne. Osobna wystawa poświęcona jest bolesławieckim aptekom. Obecnie mieści się tu Dział Historii Miasta.

Muzeum Dawnego Kupiectwa w Świdnicy, od 1967 roku mieści się w zabudowaniach dawnego ratusza na świdnickim rynku. Muzeum posiada cenne zbiory związane nie tylko z dziejami kupiectwa, ale także dotyczące metrologii czy historii regionu. Zwiedzając muzeum zobaczymy pomieszczenia zaaranżowane na aptekę z przełomu XIX i XX wieku, karczmę, której dawny klimat tworzą różnego rodzaju kufle i butelki oraz ulokowany naprzeciwko niej dawny sklep kolonialny czy wyposażenie dawnej stacji paliw. Przechodząc dalej możemy podziwiać bogatą kolekcję wag, odważników i kas sklepowych. W jednej z sal urządzono ekspozycję piwowarską, która zapoznaje nas z etapami warzenia piwa, z którego w dawnych czasach słynęła Świdnica. Natomiast w gotyckiej Sali Rajców znajdują się cenne malowidła z XVI w. przedstawiające Sąd nad Jawnogrzesznicą, Sąd Ostateczny i Ukrzyżowanie Chrystusa. Zobaczyć tu można również makietę XVII- wiecznej Świdnicy oraz wiele interesujących eksponatów, związanych z przeszłością miasta. Do Sali Rajców przylega niewielkie mauzoleum Piastów świdnickich z kopiami rzeźbionych płyt tumbowych z przedstawieniami Bolka I oraz jego wnuka – Bolka II. Przed wejściem do muzeum koniecznie trzeba przysiąść na ławeczce z Marią Kunic, pierwszą na świecie kobietą-astronom. 

Muzeum w Ziębicach istnieje od 1931 r. i aż do lat 70-tych XX w. było typowym muzeum regionalnym gromadzącym pamiątki z Ziębic i okolic. W latach siedemdziesiątych ziębickie muzeum przyjęło nazwę i specjalizację Muzeum Sprzętu Gospodarstwa Domowego, ale starało się łączyć funkcję muzeum specjalistycznego i regionalnego. Od 2023 r. zgodnie z charakterem swoich zbiorów i ekspozycji stałej, zmieniło nazwę na Muzeum Domu Śląskiego. Swoje bogate i różnorodne zbiory muzeum prezentuje na 10 stałych ekspozycjach. Można u nas obejrzeć zarówno dawne sprzęty mieszczańskiego gospodarstwa domowego jak i zbiory rzemiosła artystycznego oraz sztuki śląskiej, a także pamiątki z dziejów Ziębic i Ziemi Ziębickiej. Na ekspozycji zaaranżowano dawne pomieszczenia domowe jak m.in. kuchnia, salonik mieszczański biedermeier, gabinet barokowy czy salon mieszczański z przełomu XIX i XX w. poświęcony artystom Marcie i Josephowi Langerom. Siedzibą muzeum jest zabytkowy budynek ratusza miejskiego. Obecny budynek ratusza pochodzi z 1890 r. i jest już trzecim z kolei, wszystkie ulokowane były w tym samym miejscu.

Muzeum Filumenistyczne w Bystrzycy Kłodzkiej jest jedynym muzeum w Polsce, w którym gromadzone są eksponaty dotyczące ognia. Nazwa muzeum związana jest z dziedziną nauki, jaką jest filumenistyka. Wyraz ten oznacza kolekcjonowanie etykiet i opakowań zapałczanych oraz przedmiotów związanych z metodami niecenia ognia, przede wszystkim takimi jak suche patyki, krzesiwa metalowe i skałkowe, różnego rodzaju zapałki oraz zapalniczki. Muzeum mieści się w dwóch budynkach wzniesionych w latach 1821-1823 w stylu klasycystycznym. Mieściły się w nich kościół ewangelicki i przykościelna szkoła ewangelicka. Niestety zaraz po powstaniu oba  budynki zniszczył pożar, a ich odbudowa trwała do 1825 r. Po II wojnie światowej budynek kościoła był nieużytkowany aż do lat 60., kiedy to postanowiono przeznaczyć go na siedzibę nowopowstającego muzeum. Otwarcie Muzeum Filumenistycznego nastąpiło 19 lipca 1964 r. z inicjatywy mieszkańców Bystrzycy Kłodzkiej, przedstawicieli fabryki zapałek oraz Towarzystwa Miłośników Bystrzycy Kłodzkiej. W Muzeum w stałej sprzedaży znajdują się ekskluzywne zapałki pamiątkowe w wyjątkowych opakowaniach. Muzeum Filumenistyczne od lat współpracuje z polskimi filumenistami, a także z polskimi producentami zapałek.

Muzeum Historii i Militariów w Jeleniej Górze znajduje się przy dawnej jednostce wojskowej. Początki ekspozycji sięgają połowy lat 70. ubiegłego stulecia, kiedy w Cieplicach Śląskich powstała Wojskowa Izba Pamięci koła ZBOWiD. Zgromadzono tam łącznie 19 eksponatów, które do dnia dzisiejszego stanowią trzon ekspozycji. W sierpniu 1979 roku powołano do życia Muzeum Walki i Pracy, będące oddziałem Muzeum Okręgowego w Jeleniej Górze, w obrębie którego prezentowano zabytki techniki wojskowej. Od 1985 roku eksponaty znajdują się w obecnej lokalizacji, a opiekę nad nimi sprawuje wojsko. Dopiero w roku 2001 powstaje Skansen Uzbrojenia Wojska Polskiego, który przejmuje opiekę nad ekspozycją i rozbudowuje ją. Od dnia 1 lutego 2013 Skansen Uzbrojenia Wojska Polskiego przemianowany został na Muzeum Historii i Militariów. W muzeum prezentowana jest broń ciężka używana po 1945 roku, a także sprzęt radiolokacyjny. Na uwagę zasługuje fakt, iż urządzenia można oglądać nie tylko z zewnątrz ale także można zapoznać się ze szczegółami wyposażenia wewnętrznego.

Muzeum Kargula i Pawlaka w Lubomierzu to placówka poświęcona kultowej trylogii Sylwestra Chęcińskiego „Sami Swoi” „Nie ma mocnych” i „Kochaj albo rzuć”. Znajduje się na skraju lubomierskiego rynku, w jednym z najstarszych w mieście budynków tzw.  Domu Płócienników. W muzeum zgromadzone są liczne pamiątki związane z komedią, przede wszystkim rekwizyty używane podczas kręcenia filmu. Wśród nich znajdują się m.in. fragment płota dzielącego posesje zwaśnionych sąsiadów, karabin z „wylatającym zamkiem” czy granat ze świątecznego ubrania. Zbiory wzbogacają plakaty i zdjęcia, a także umowa z dublerem Władysława Hańczy i kopia filmu „Sami swoi” odtwarzana podczas prapremiery w 1967 roku. Muzeum powstało w 1995 r. z inicjatywy mieszkańców miasta i przy wsparciu ówczesnego burmistrza. Zalążkiem do powstania tej placówki muzealnej była gazeta „Sami swoi” wydana od 1992 roku, której redaktorzy  zaczęli gromadzić pamiątki związane z filmową przeszłością miasta. Rozwinięciem ekspozycji muzealnej jest tzw. „zaułek filmowy” mieszczący się przed muzeum, a poświęcony innym produkcjom filmowym realizowanym w Lubomierzu. 

Początki muzealnictwa jeleniogórskiego ściśle związane są z drugą połową XIX wieku. W 1880 roku w Jeleniej Górze powstało „Towarzystwo Karkonoskie”, którego działalność polegała m.in. na gromadzeniu oraz ochronie przedmiotów historycznych i artystycznych o tematyce regionalnej. W oparciu o tą działalność w 1888 roku utworzono placówkę muzealną, natomiast w latach 1912 – 1914 wzniesiono nowy gmach muzeum. W roku 1975 placówka zmienia nazwę na Muzeum Okręgowe w Jeleniej Górze, a kilka lat później przejmuje kolejne obiekty tworząc w nich oddziały zamiejscowe m.in. w Bolkowie i Szklarskiej Porębie. W roku 2001 placówka zmienia nazwę na Muzeum Karkonoskie w Jeleniej Górze. Muzeum gromadzi, konserwuje, przechowuje i upowszechnia zgromadzone zbiory archeologiczne, etnograficzne i artystyczne. Posiada największą w Polsce kolekcję szkła artystycznego, malarstwa karkonoskiego, kolekcję wyrobów z cyny oraz jedną z większych w Polsce kolekcja XVIII i XIX w. obrazów na szkle. Prowadzi własne badania naukowe i działalność wydawniczą. Od początku 1999 roku jest Samorządową Instytucją Kultury Województwa Dolnośląskiego.

Muzeum Przemysłu i Kolejnictwa rozpoczęło swą działalność, w miejsce zlikwidowanego skansenu lokomotyw parowych, w 2004 roku. Muzeum zajmuje się dokumentowaniem historii kolei na terenie Śląska i Polski. Obszar zainteresowań obejmuje również dziedzictwo przemysłowe regionu. W skład zbiorów Muzeum wchodzi m.in. normalnotorowy tabor kolejowy wyprodukowany w latach 1890- 1970. Wystawę tworzy 40 lokomotyw parowych produkcji polskiej, niemieckiej, amerykańskiej i angielskiej oraz przeszło 100 innych pojazdów kolejowych ( lokomotyw spalinowych i elektrycznych, wagonów osobowych i towarowych, a także kolejowych pojazdów specjalistycznych). Muzeum gromadzi również zbiory ikonograficzne i przedmioty użytkowe związane z historią kolei. Unikatowa, zarządzana kolejowymi urządzeniami nastawczymi, makieta kolejowa H0 pozwala odwiedzającym na zapoznanie się ze specyfiką zarządzania i bezpieczeństwa ruchu kolejowego. Dział poświęcony historii transportu tworzy wystawa zabytkowych motocykli związanych z historią motocyklizmu na Śląsku. W hali parowozowni znajduje się zbiór zabytkowych maszyn i urządzeń przemysłowych z zakładów i wytwórni z terenów Śląska.

Muzeum Motoryzacji i Techniki znajduje się w kompleksie Zamek Topacz w miejscowości Ślęza nieopodal Wrocławia. Placówka prowadzona jest przez  Towarzystwo Automobilowe Topacz. W muzealnej ekspozycji, na 600 metrach kwadratowych powierzchni, wystawionych jest ponad 200 pojazdów (głównie samochodów i motocykli). W zbiorach znajdują się zarówno polskie jak i zagraniczne pojazdy produkowane w latach 1945-1989 w krajach demokracji ludowej, ale też samochody przedwojenne i powojenne znanych marek zachodnioeuropejskich. Warszawa, Syrena, Nysa, Buick B25, Fiat 508, Rolls Royce Phantom II, Mikrus,  Maserati czy Alfa Romeo to tylko niektóre z prezentowanych pojazdów. Kolekcję urozmaicają motocykle takie jak Sokół, Junak, WSK, Perkun czy Harley-Davidson. Muzeum oferuje również możliwość wypożyczania zabytkowych pojazdów, a od wielu lat jest organizatorem Zlotu Motoclassic.

Placówka muzealna Samorządu Województwa Dolnośląskiego w miejscowości Duszniki-Zdrój, utworzona w 1968 r. w starym XVII-wiecznym młynie papierniczym nad Bystrzycą Dusznicką. Młyn papierniczy w Dusznikach to zabytek techniki. Elementami charakterystycznymi dla papierni są dach kryty gontem, zakończony od zachodu barokowym szczytem wolutowym oraz oryginalny pawilon wejściowy w kształcie wieży, a we wnętrzach budynku – polichromia z XVII-XIX stulecia. Obiekt posiada dużą wartość historyczną w skali Polski i jest jednocześnie ciekawą atrakcją turystyczną. 20 września 2011 młyn papierniczy w Dusznikach-Zdroju decyzją Prezydenta RP uzyskał status pomnika historii.

Muzeum Porcelany w Wałbrzychu mieści się w klasycystycznym pałacu z 1803 roku należącym przed wojną do rodziny Albertich - wałbrzyskich kupców, przemysłowców i mecenasów sztuki. Obiekt położony jest w ścisłym śródmieściu Wałbrzycha. Główną atrakcją Muzeum jest kolekcja historycznej porcelany pochodzącej zarówno z terenu Śląska, w tym fabryk wałbrzyskich, jak również z licznych, znaczących wytwórni polskich i europejskich. Aranżacja sal wystawowych pozwala z jednej strony zdobyć podstawową wiedzę na temat ceramiki, a szczególnie porcelany - jej produkcji i historii, z drugiej - wejść w klimat minionych stuleci i znaleźć się w otoczeniu dawnych, pięknych przedmiotów, mebli i obrazów. W muzeum obejrzeć można również kolekcję współczesnego malarstwa polskiego, w której znajdują się dzieła artystów, takich jak Jerzy Duda-Gracz, Zdzisław Beksiński, Franciszek Starowieyski czy Jerzy Nowosielski.

Dolnośląska wieś, ogromna lipa, ziołowy ogród i wielki, stary, bo trzystoletni drewniany spichlerz, i ogromna kolekcja: bryczek, sań karet i powozów, akcesoriów podróżnych, pocztówek, kufrów i... Wszystko to składa się na Muzeum Powozów Galowice. Pod Wrocławiem, 15 km od centrum miasta, w kierunku południowym, czyli w kierunku na Kłodzko i Kudowę Zdrój, nieopodal autostrady mieści się muzeum, które przenosi widza do czasów, kiedy o bruk stukały końskie kopyta i trzeszczały drewniane koła wozów. Kolekcja jest bogata, to: ponad pięćdziesiąt pojazdów zaprzęgowych, różnych, zarówno wyjazdowych, jak i użytkowych oraz mnóstwo sprzętów podróżnych, od siodeł począwszy, poprzez ogrzewacze do karet, a na składanych biureczkach skończywszy.

Muzeum Przyrodnicze w Jeleniej Górze - Zbiory Muzeum obejmują ponad 6.600 okazów ptaków, jaj ptasich, ssaków i ich skórek, rogów, motyli, muszli, przekroi drzew, gipsowych modeli grzybów, minerałów oraz min (owadów minujących). Ptaki zaprezentowano według środowisk, w jakich żyją. Eksponowane są ptaki: środowiska wiejskiego i miejskiego, pól i stepów uprawnych, wód śródlądowych oraz lasów i gór. Ptaki egzotyczne zestawiono według krain zoogeograficznych, w których występują, kolejno prezentując ptaki krainy orientalnej (Azja Południowa i Wschodnia), australijskiej, etiopskiej (Afryka), neotropikalnej (Ameryka Południowa), nearktycznej (Ameryka Północna.) oraz palearktycznej (Europa oraz Azja Środkowa i Północna). Oddzielnie przedstawiono ptaki mórz ze szczególnym uwzględnieniem gatunków żyjących w rejonie Arktyki i Antarktyki oraz bażanty i pustynniki. Prócz wystaw stałych poświęconych ptakom i motylom, organizowane są tu wystawy czasowe o tematyce przyrodniczej.

Muzeum Sentymentów to jedyna okazja w regionie, aby przenieść się kilka dekad w przeszłość i ponownie poczuć powiew minionych czasów PRL-u. Nazwa jest nieprzypadkowa bo, pomimo że nawiązuje klimatem do lat PRL-u, to nie ma tego skrótu w nazwie. Kowarska atrakcja turystyczna wystartowała w czerwcu 2018 roku na terenie dawnej Fabryki Dywanów. Inicjatorem tej wyjątkowej wystawy jest Andrzej Olszewski, który od wielu lat zbiera różnego rodzaju przedmioty, które w jednej chwili potrafią otworzyć dawno zamknięte szufladki w naszej pamięci. Sentymentalną wystawę wzbogacają m.in. oryginalna trybuna, z której Edward Gierek przemawiał do załogi Fabryki Dywanów „KOWARY” podczas wizytacji zakładu w 1978 roku, a także oryginalne jej laboratorium, w którym powstaje izba pamięci tej kultowej dla regionu, nieistniejącej już fabryki. Udało się też zgromadzić prawdopodobnie największą w Polsce kolekcję kowarskich makatek dywanowych — niegdyś bardzo popularnego elementu wystroju polskich mieszkań. W 2019 r. do zwiedzania udostępniono Pokój Prezesa i sekretariat, w których to okazjonalnie można się spotkać z sekretarką Dorotą Przybyłą i Panem Prezesem! Znajduje się tu także gabinet lekarski wielu specjalizacji, a także „Pokój tylko dla dorosłych”. W planach są kolejne ekspozycje.

Muzeum Zabawek w Kudowie-Zdroju to niesamowity świat, pełen wspomnień, tajemnic i niezwykłych historii. Pośród ponad 5000 eksponatów, które pochodzą z różnych zakątków świata, każdy, bez względu na wiek, odnajdzie dla siebie coś intrygującego. Każda zabawka to swoiste dzieło sztuki, które przybliża nam codzienność, modę i zwyczaje z życia naszych przodków. Wizyta w Muzeum Zabawek każdego turystę przeniesie do krainy dziecięcej beztroski, pięknych lalek, dostojnych żołnierzy, szybkich samochodów czy kolorowych klocków. Odnajdziemy tu dobrze znanych towarzyszy dziecięcych zabaw, a także odkryjemy piękno XIX wiecznych zabawek. Przekonamy się ponadto, ile niezwykłych historii kryją w sobie, z pozoru zwykłe zabawki oraz jak ważną rolę odgrywają one w dziejach ludzkości.