Lista znaczków

Bardo to jedna z najstarszych miejscowości Dolnego Śląska. Ze względu na swoje strategiczne położenie już w X wieku założono tutaj gród, który nazwano Bardo, co znaczy – wzgórze, warownia, straż, warta. Bardo to miasteczko chętnie odwiedzane przez turystów i pielgrzymów, z bogatym rysem historycznym i tradycją religijną.  Niewątpliwie największym skarbem miasta jest cudowna figurka Matki Bożej Bardzkiej, z początku XI wieku. To dzięki tej figurce rozwijał się i nadal trwa ruch pielgrzymkowy. Więc nic dziwnego, że w herbie miasta jest umieszczona ta figurka. A hasłem miasta są słowa: Bardo – Miasto Cudów. Słowa te nawiązują do licznych wydarzeń, które miały miejsce w przeszłości: uzdrowienia, wysłuchane modlitwy oraz objawienie Matki Bożej na Górze Kalwarii. Bardo oprócz cudownej figurki umieszczonej w bazylice, obfituje w inne niezwykle ciekawe miejsca. Każde z nich ma swoją historię, którą warto poznać, pomodlić się, nabrać również sił duchowych.

Brama Młyńska to jedno z czterech średniowiecznych wejść do miasta. Stanowi swoisty symbol Stargardu, jako najbardziej rozpoznawalna budowla. Zbudowana została prawdopodobnie w XV w., a jej nazwa pochodzi od funkcjonującego w jej pobliżu młyna, zbudowanego na pobliskim Kanale Portowym. Wpisana została do Krajowego Rejestru Zabytków, a dodatkowo wraz z innymi stargardzkimi budowlami została uznana za pomnik historii. Obecnie brama jest siedzibą Stargardzkiego Bractwa Rycerskiego „GRYF” i niedawno przeszła kapitalny remont.

Budynek powstał w 1830 roku przy ulicy Fryderykowskiej (dziś ulicy Chrobrego), po wielkim pożarze Gniezna, po którym wytyczono nowy plan przestrzenny miasta. Nowy ratusz w stylu klasycystycznym zaprojektował przybyły z Bydgoszczy pruski architekt Schildner. Gnieźnieński magistrat dwukrotnie przebudowywano – pod koniec XIX w. i pierwszej połowie wieku XX. Był siedzibą władz pruskich do wybuchu Powstania Wielkopolskiego. W 1918 r. pod ratuszem zebrali się powstańcy i stąd ruszyli w stronę koszar wojskowych, aby je zająć i ustanowić tym samym polską władzę w mieście. Budynek został wpisany do rejestru zabytków w 2000 r. Odrestaurowany w 2018 r., obecnie mieści się w nim kilka podmiotów: filia Miejskiego Ośrodka Kultury – Stary Ratusz, Biuro Rady Miasta, Urząd Stanu Cywilnego, Dom Powstańca Wielkopolskiego oraz Centrum Informacji Turystycznej.

Bychawa, małe miasteczko w powiecie lubelskim na Lubelszczyźnie. Pod względem administracyjnym jest siedzibą gminy (12,5 tys. mieszkańców), pod względem geograficznym leży w centralnej części Wyżyny Lubelskiej zwanej Wyniosłością Giełczewską. Usytuowane w dolinach dwóch rzek – Gałęzówki i Kosarzewki. Bychawa jako miasto posiada prawie pięćsetletnią historię. Od 1537 roku miasto prywatne, którego budowniczym i pierwszym właścicielem był Mikołaj Pilecki, kasztelan bełski, dworzanin i krewny króla Zygmunta Starego. Herb Bychawy „Jastrzębiec” (podkowa i krzyż) pochodzi od Myszkowskich, drugich właścicieli miasta. Po założeniu miasta duży odsetek samych bychawskich mieszczan zajmował się rolnictwem oraz hodowlą. Rzemiosło stało na niskim poziomie, handel zaś do II wojny pozostawał głównie w rękach ludności żydowskiej. Rolniczy charakter gminy Bychawa utrzymuje się do dzisiaj. Spośród obiektów związanych z dawnym rzemiosłem i infrastrukturą rolniczą zachowały się nieliczne: kuźnia, XIX-wieczna piekarnia (obecnie sklep przemysłowy), śluza dawnego młyna dworskiego, modernistyczny budynek rzeźni. Rozmaite urządzenia i przedmioty używane w przedwojennej podbychawskiej wsi zostały zgromadzone w niewielkim lokalnym muzeum. W obecny wygląd miasta duży wpływ miał jego intensywny rozwój na początku XX w. gdy powstały liczne instytucje i organizacje społeczne: szpital, bank, dom kultury, polski sklep, spółdzielnia, straż pożarna, szkoła. Z tamtego okresu pochodzą m.in. kamieniczki przy głównej ulicy miasta, w tym budynek „Jedności” z zegarem i secesyjny budynek banku.

Bystrzyca Kłodzka – miasto królewskie, dzieło średniowiecznej urbanistyki. Na przełomie XIII/XIV w. na szerokiej, piaskowcowej terasie między dwiema rzekami założono miasto, które mimo wojen, pożarów, klęsk zachowało pierwotny układ z całym niemal systemem fortyfikacji. W pasie fortyfikacji średniowiecznych wybudowano dwie główne bramy wzmocnione basztami. Do Wrocławia i Kłodzka prowadziła droga przez Bramę Kłodzką, a Brama Wodna (zwana wcześniej Dolną) prowadziła na południe w kierunku Czech. Była także obronną siedzibą Wójtostwa. BRAMA WODNA z pocz. XIV w. kamienna, wzmocniona ze względów strategicznych, nadbudowana wieżą z krenelażem i ostrosłupowym hełmem ceglanym z 1508 r. Przelot bramy zamykała od zewnątrz żelazna, spuszczana na łańcuchach krata. W pomieszczeniach wieży pobierano opłatę za wjazd do miasta. Na przełomie 2012 i 2013 r. przeszła gruntowny remont i adaptację na cele kultury i turystyki.

Czeladź – miasto i gmina w południowo-zachodniej Polsce, w województwie śląskim, w powiecie będzińskim, położona w Zagłębiu Dąbrowskim, nad rzeką Brynicą, w centrum Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Jest najstarszym miastem powiatu będzińskiego oraz całego Zagłębia Dąbrowskiego, prawa miejskie otrzymało w XIII w.

Dobrodzień to kilkutysięczne miasto w województwie opolskim. Jego historia sięga epoki brązu o czym świadczą najstarsze znaleziska, których pochodzenie szacowane jest na lata 1450-1000 p.n.e. Pierwsze wzmianki o Dobrodzieniu pochodzą z 1267 r. Ówczesne miasto położone było przy śląsko-małopolskim szlaku handlowym. Przez lata Dobrodzień zmieniał swoją przynależność. Należał do Piastów, Hohenzollernów, Habsburgów, był własnością królów saskich, częścią państwa niemieckiego, a w końcu znalazł się w granicach Polski. To tutaj przenikały się różne kultury, a położenie i specyficzne warunki historyczno-geograficzne sprawiły, że w mieście w sposób szczególny rozwinęło się rzemiosło – głównie stolarstwo. To ono stało się synonimem miasta i motorem napędzającym gospodarkę. Dobrodzieńskie tradycje stolarskie mają blisko 200 lat. Dziś działa tu ponad 100 zakładów branży stolarskiej, głównie meblowej, a historyczne tradycje przenoszone są z pokolenia na pokolenie.

Zespół drewnianych domków "Dwunastu Apostołów" w Chełmsku Śląskim powstał w 1707 roku. Zbudowano je w konstrukcji ryglowej, parterowe domy (każdy z podcieniami i drewnianym szczytem), a następnie sprzedano tkaczom sprowadzonym z Czech. Domy pełniły funkcję warsztatów tkackich oraz mieszkalne. Ich usytuowanie nie jest przypadkowe bowiem do wyrobu płótna niezbędne są odpowiednie warunki. Przepływający wartki strumień na zapleczu domów umożliwiał moczenie surowego płótna, a strome zbocze nachylone ku południowi pozwalało na jego suszenie oraz bielenie. Każdy z domów zbudowany jest na rzucie prostokąta. Mimo niewielkich rozmiarów były to niezmiernie funkcjonalne izby. Wnętrze składało się z sieni, kuchni, małego pomieszczenia gospodarczego oraz izby o powierzchni ok. 40 m2, w której żyli i pracowali tkacze. Tutaj też stały dwa krosna oraz inny sprzęt niezbędny do wyrobu płótna. Funkcję magazynu surowców oraz gotowego materiału pełnił strych. Zgodnie z nazwą początkowo domów było 12 jednakże jeden z nich, stojący w pewnej odległości od pozostałych, o nazwie Judasz, spłonął. Do dnia dzisiejszego domy są w użyciu, a dla turystów dostępne są do zwiedzania trzy izby.

EC1 Łódź Miasto Kultury to wyjątkowa w skali kraju instytucja, łącząca w sobie różnorodne dziedziny wiedzy oraz przestrzenie zabytkowej elektrowni. Historia obiektu sięga roku 1907, kiedy to wybudowano pierwszą część kompleksu, obecnie nazywaną EC1 Wschód. Pierwotnie nazywana Elektrownią Łódzką, później przekształcona w elektrociepłownię służyła łodzianom aż do końca XX wieku. Obecnie oferta EC1 składa się z największego w Polsce Centrum Nauki i Techniki, które wykorzystuje oryginalne wnętrza i wyposażenie elektrowni oraz zapewnia zwiedzającym dużą dawkę wiedzy z zakresu fizyki czy chemii, Ulicy Żywiołów, edukującej najmłodszych w aspektach sił rządzących otaczającym nas światem czy Narodowego Centrum Kultury Filmowej prezentującego fascynującą historię polskiej kinematografii. EC1 organizuje również szereg wydarzeń kulturalnych i rozrywkowych oraz jest częścią największych eventów odbywających się w mieście.

Stare Miasto w Elblągu to fragment miasta znajdujący się w jego południowej części. Samo miasto założone zostało w 1237 roku i tego samego roku uzyskało prawa miejskie. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem, jego ulice usytuowano prostopadle do rzeki, a przecinająca je w poprzek ulica wyznaczała plac, przy którym znajdował się rynek miasta. Obecnie centralną część rynku zajmuje kościół św. Mikołaja natomiast u wylotu ulicy ograniczającej niegdyś rynek znajduje się inna ciekawa budowla, mianowicie Brama Targowa. Brama ta powstała w 1319 roku, kiedy to wybudowano jej dolną część. W latach  1420-1430 budowlę podwyższono do obecnej wysokości czyli 26 m. Od początku istnienia brama funkcjonowała jako element miejskiego systemu fortyfikacji. Od 1639 roku ozdabiał ją zegar ufundowany przez kupca Isaaka Spieringa. Zegar ten na przestrzeni lat kilkakrotnie naprawiano i wymieniano. Nowy zegar zamówiony w Berlinie w 1857 roku funkcjonował do 1945 roku. W czasie II wojny światowej brama mocno ucierpiała. Jej odbudowę zakończono w 1949 roku. Nowy zegar powrócił na bramę w 2000 roku, a sześć lat później cały obiekt przeszedł gruntowny remont. Dziś Brama Targowa jest jednym z najbardziej charakterystycznych i rozpoznawalnych zabytków Elbląga. Wiąże się z nią legenda o piekarczyku, który w czasie najazdu Krzyżaków uratował miasto przy użyciu swojej łopaty do wyjmowania chleba. Mimo upływu lat legenda jest wciąż żywa zarówno wśród mieszkańców jak i przyjezdnych, a ślady łopaty można osobiście odnaleźć na murach Bramy Targowej.

Pierwsze ślady osadnictwa na obszarze gminy Komorniki datowane są na ok. IX-VII tysiąclecie p.n.e.,. W samych Komornikach odkryto ślady obecności człowieka z tzw. kultury pomorskiej. Pierwsze wzmianki o Komornikach pochodzą z bulli papieża Innocentego II z roku 1136. Na bazie istniejącego już osadnictwa lokowano wieś Komorniki (1286-1297). W czasie zaborów ludność Ziemi Komornickiej zaciekle broniła się przed kolonizacją pruską. Komorniki pozostały ostoją polskości, a w latach 80. XIX w. protestowano przeciwko rugowaniu języka polskiego ze szkoły. Obecna Gmina Komorniki powstała w1973 r. Na terenie gminy znajduje się wiele ciekawych obiektów, do których należą m.in: zespół dworsko-folwarczny w Szreniawie (siedziba Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego), wieża widokowa z Mauzoleum Bierbaumów, a także parki dworskie w Szreniawie, Komornikach i Głuchowie. Do bardzo ciekawych obiektów z przyrodniczego, krajobrazowego, a także historycznego punktu widzenia należy uroczysko Kątnik. Niewątpliwym atutem Gminy Komorniki jest także położenie w otulinie Wielkopolskiego Parku Narodowego, oraz liczne szlaki turystyczne przebiegające przez teren gminy. Ciekawostką może być fakt, że okolice Komornik były miejscem odwiedzin Cesarza Napoleona, który w roku 1806 wizytował te tereny i na zaproszenie hrabiego Ksawerego Działyńskiego odwiedził pałac w Konarzewie.

Gmina Lubycza Królewska położona jest w południowo-wschodniej części województwa lubelskiego, w powiecie tomaszowskim, Pierwotna nazwa Lubyczy Królewskiej to Lubica, Lubicza, jest pochodzenia rumuńskiego i oznacza osadę wolną, rozłożoną na znacznej przestrzeni. Miejscowość leżąc na starym ruskim szlaku handlowym stała się wsią królewską i wówczas otrzymała obecną nazwę. Prawa miejskie Lubycza Królewska otrzymała w 1759 roku i utrzymała je przez prawie 200 lat. Przed II wojną światową gminę w większości zamieszkiwali greko katolicy. Z tego okresu pozostały niezwykle cenne zabytki sakralne. W czasie II wojny światowej miejscowość została niemal doszczętnie zniszczona i tuż po wojnie, w latach 50. XX wieku odbudowała się kilka kilometrów dalej. Prawa miejskie Lubycza Królewska odzyskała 1 stycznia 2016 roku.

Osada Rakoniewice została  założona w 1252 roku. Prawa miejskie uzyskane zostały w 1662 roku. Od tej pory miasto stało się ośrodkiem  rzemieślniczo – handlowym w głównie rolniczej okolicy. W roku 1707 podczas najazdu Szwedów, miasto zostało spalone. To tutaj swoją pierwszą praktykę lekarską prowadził w latach 1869-1872 Robert Koch, odkrywca prątków gruźlicy. Gmina Rakoniewice jest też związana z osobą Michała Drzymały, który na skutek sporu z władzami pruskimi w sprawie pozwolenia na budowę domu, na znak protestu zamieszkał w wozie cyrkowym. Wóz ten stał się symbolem walki o polskość i symbolem chłopskiego oporu wobec zaborcy. Drzymała codziennie przesuwał wóz na niewielką odległość, udowadniając władzom pruskim, że wóz nie podlega przepisom prawa budowlanego, ponieważ jest pojazdem ruchomym. Ciekawostką jest fakt, że tak naprawdę wozy były dwa. Pierwszy cyrkowy zakupił sam Drzymała, natomiast drugi lepszej jakości, zakupiony został w 1908 roku z datków społecznych. W czasach współczesnych replika wozu posadowiona była na płycie rakoniewickiego rynku, a obecnie stoi w pobliskim Muzeum Pożarnictwa. 

Termy Uniejów - pełen atrakcji zespół całorocznych basenów termalnych z niepowtarzalną atmosferą i mnóstwem atrakcji, jakich nie można znaleźć nigdzie indziej. Baseny ze zjeżdżalniami i innymi atrakcjami - sportowy, termalny solankowy i dziecięcy - usytuowane są u stóp średniowiecznego zamku. Oprócz basenów można tu znaleźć piękne sauny. Część kompleksu stanowi Rycerski Kasztel, gdzie organizowane są turnieje rycerskie, średniowieczne jarmarki oraz interaktywne lekcje historii. Można tu również zażyć termalnej kąpieli solankowej w średniowiecznych baliach.

21 września 2018 r. podczas sesji głuchołaskiej Rady Miejskiej nadano Głuchołazom honorowy tytuł Miasta Orderu Uśmiechu. Akt nadania przekazał Kanclerz Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu - Marek Michalak, a dokument miał następujące brzmienie: Wszem wobec i Każdemu z osobna wiadomym się czyni, że Prześwietny Gród Głuchołazy zyskał miano: Miasto Orderu Uśmiechu. Stało się to podczas Jubileuszu 50-lecia najsłoneczniejszego z odznaczeń, w roku ustanowionym przez Sejm Rokiem Ireny Sendlerowej - Kawalera Orderu Uśmiechu, w dniu 16 czerwca Roku Pańskiego 2018 w Rabce - Zdroju - Mieście Dzieci Świata z woli Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu, która nadała Miastu Głuchołazy w imieniu Dzieci Świata ten zaszczytny tytuł w podzięce za obecne zasługi i przyszłe działania zacnych Mieszkańców na rzecz najmłodszych.

Hel to miasto położone na cyplu Mierzei Helskiej, znane jako ośrodek turystyczny oraz ośrodek rybołówstwa. Niemal ze wszystkich stron miasto otoczone jest rzez wody Morza Bałtyckiego, a tylko od północno-zachodniej strony wąskim fragmentem lądu połączone jest z Jastarnią i dalej Władysławowem. Znaczenie nazwy Hel nie zostało do końca wyjaśnione, ale jednym z nich jest tłumaczenie jakoby nazwa ta oznaczała „wydmę, pustkowie, cypel”. Pierwsze wzmianki o Helu pochodzą z 1198 r. W XIII w. ówczesna wieś stała się jednym z najważniejszych centrów handlowych regionu. Prawa miejskie otrzymał już przed 1266 rokiem. Na przestrzeni lat Hel intensywnie się rozwijał, ale ostatecznie ustąpił pobliskiemu Gdańskowi. Prawa miejskie stracił w roku 1872. W 1893 r., kiedy we wsi został zbudowany port rybacki powstrzymano upadek Helu. Stał się on wtedy schronieniem dla statków rybackich, ale także popularnym celem wycieczek dla mieszkańców Gdańska i Sopotu, a później także miejscowością uzdrowiskową. Prawa miejskie odzyskał po 1945 roku.

Jeruzal – miejscowość w woj. mazowieckim, w gminie Mrozy. To właśnie tutaj, w Jeruzalu, kręcono popularny polski serial pt. Ranczo w reżyserii Wojciecha Adamczyka. Jeruzal czyli filmowe Wilkowyje stały się jednym z atrakcji dla zwiedzających te okolice. Najsłynniejszym miejscem czy – można by powiedzieć – obiektem miejscowości jest…ławeczka. Miejsce spotkań miejscowej czwórki bohaterów serialu. Kolejnymi serialowymi obiektami są, kościół wraz z dzwonnicą, budynek plebani, apteka, przystanek autobusowy czy stary dom Więcławskich, serialowych właścicieli wspomnianego sklepu przy ławeczce z szyldem „U Krysi”. Większość obiektów biorących udział w serialu znajdowała się w Jeruzalu, jednak jest wiele, które w filmie były częścią miejscowości, ale w rzeczywistości znajdowały się w kilkudziesięciu pobliskich miejscowościach, do których to również warto się wybrać.

Stawy Milickie wpisane są na listę Living Lakes – międzynarodową sieć jezior i innych zbiorników wodnych, które charakteryzują się wyjątkowymi walorami przyrodniczymi. Obecnie na liście Living Lakes znajdują się 24 jeziora, m.in. Bajkał, Morze Martwe, Pantanal i Balaton. Tradycje hodowli karpia milickiego są bardzo długie, sięgają bowiem czasów średniowiecza. Hodowla karpia trwa nieprzerwanie od 700 lat, nie zakłóciła jej żadna wojna, żaden kryzys gospodarczy ani zmiana przynależności administracyjnej tych ziem. Karpie milickie spożywane były na stołach niemieckich władców i stanowią do dziś tradycyjną polską potrawę wigilijną. Stawy Milickie - królestwo karpia to największy w Europie ośrodek hodowli karpia, również największy w Polsce rezerwat przyrodniczy i jeden z cenniejszych ośrodków ornitologicznych w Europie. Od 1996 roku część Parku Krajobrazowego Dolina Baryczy, została objęta ochroną w ramach konwencji ramsarskiej.

Sztandarowy zabytek miasta, duma, wizytówka i chluba Ząbkowic Śląskich, druga krzywa wieża w Europie, zaraz po włoskiej Pizie. Jest to najwyższa krzywa wieża w Polsce (34 m), a jej odchylenie od pionu wynosi 2,14 metra. Obecnie pełni ona funkcję punktu widokowego. Wieża została zbudowana jako miejska dzwonnica. Nie wiadomo dlaczego uległa przechyleniu. Powszechnie uważa się, że przyczyną mogły być wstrząsy tektoniczne, które odnotowano 15 września 1590 roku. Nie wyklucza się również, że przyczyną pochylenia było rozmoknięcie gruntu, które spowodowało osiadanie fundamentu. Pokonując 139 stopni można zobaczyć Ząbkowice Śląskie i okolice ze szczytu korony – panorama jest niezapomniana! Przy okazji ważnych wydarzeń w mieście udostępniania jest do zwiedzania także w nocy – z lampionami. W sezonie turystycznym czynna jest codziennie od godz. 09.00 do 18.00. Bilet ulgowy w cenie 3,00 zł, bilet normalny: 6,00 zł.

Emilia Sczaniecka urodziła się  20 maja 1804 r. w Brodach w zamożnej rodzinie szlacheckiej. Pobierała nauki  najpierw na pensji w Poznaniu, a później w Dreźnie. Po powrocie z Drezna związała  się z tajnymi organizacjami spiskowymi na terenie kraju. Po wybuchu powstania listopadowego w 1830 r.  wspólnie z Klaudyną Potocką, utworzyła pułk jazdy poznańskiej. Udała się też do Warszawy, gdzie w tamtejszych lazaretach  opatrywała rannych i chorych na cholerę żołnierzy. Za udział w powstaniu władze pruskie obłożyły jej majątek sekwestrem i wytoczyły proces, skazujący ją na konfiskatę mienia. Mając rozległe stosunki na emigracji była pośredniczką między emigrantami, a krajem, gdzie rozpowszechniała znane książki i pisma, wspomagała instytucje, zakłady i stowarzyszenia naukowe  powstające na terenie Księstwa Poznańskiego. Przyczyniła się do założenia bazaru w Poznaniu oraz Towarzystwa  Pomocy Naukowej dla ubogiej młodzieży rycerskiej. Po roku 1863 r. zawiązała  patriotyczne Stowarzyszenie Kobiet, które miało na celu udzielenie pomocy emigrantom polskim. Brała czynny  udział w urządzaniu  lazaretów,  w których z poświęceniem opiekowała się rannymi. Była założycielką i członkiem dyrekcji Towarzystwa Naukowej Pomocy dla ubogich dziewcząt  Poznańskich i w Prusach Wschodnich. W Pakosławiu, gdzie zmarła w 1896 roku, wybudowała i finansowała szkołę dla dzieci wiejskich. Do ostatniej chwili życia otaczała opieką rodziny, po poległych uczestnikach powstań  narodowo – wyzwoleńczych 1830, 1848 i 1864 roku. 

Zasoby wód termalnych bijących w Lądku Zdroju wykorzystywane są w leczeniu już od XIII w. Tak długa historia kuracji uzdrowiskowej upoważnia Lądek Zdrój do określenia miasta jako najstarszego uzdrowiska w Polsce. Liczne lądeckie źródła, potrafią ukoić zmęczone ciało, a także dostarczyć organizmowi energii i sił witalnych. Ponadto Lądek kusi swym malowniczym położeniem. Miasteczko otoczone jest bogatymi i urokliwymi kompleksami leśnymi, okolone łagodnymi wzgórzami oraz rozległymi łąkami. Tak korzystne ukształtowanie terenu oraz wdzięczny charakter miasta sprzyjają wypoczynkowi i zapraszają do odwiedzin.

Borne Sulinowo to miasto położone w województwie zachodniopomorskim nad jeziorem Pile. Leży w odległości około 20 km od Szczecinka i Czaplinka.  Przez lata było to miasto zamknięte, nieobecne na mapach oraz w spisach. Znane tylko miejscowej ludności, oficjalnie nienależące do terytorium Polski, było miastem widmem. Rządzili tu kolejno hitlerowcy i Sowieci. Było niemieckim garnizonem, obozem jenieckim, a następnie ściśle tajną radziecką bazą Północnej Grupy Wojsk. Dopiero w kwietniu 1993 r. miasto zostało przekazane polskim władzom cywilnym. Od tamtego momentu rozpoczął się nowy rozdział w historii Bornego Sulinowa. W dniu dzisiejszym Borne Sulinowo kusi turystów przyrodą, historią i związanymi z nią zagadkami. Jest wymarzonym miejscem dla ludzi poszukujących ciszy i spokoju, grzybiarzy, pasjonatów kolarstwa i żeglarstwa.

Dukla to miejsce, gdzie historia i przyroda tworzą wyjątkową harmonię. Położona na południu województwa podkarpackiego, w sercu Beskidu Niskiego, na rzeką Jasiołką, zachwyca malowniczymi krajobrazami, bogactwem dziedzictwa kulturowego i nieskazitelną przyrodą. Dukla to przygraniczne miasteczko, malowniczo położone u podnóża Góry Cergowej. Ta niewielka, założona w średniowieczu miejscowość, która aż do czasów II wojny światowej stanowiła własność prywatną, jest pełna osobliwości. Jest znana z historycznych zabytków, takich jak barokowy zespół pałacowo-parkowy, kościół św. Marii Magdaleny – perła rokoko, czy sanktuarium św. Jana z Dukli, będące celem licznych pielgrzymek. Gmina Dukla to również ważny punkt na mapie turystyki przyrodniczej. Znajdują się tu obszary o cennych w skali międzynarodowej wartościach przyrodniczych – obszar gminy obejmują wszystkie formy ochrony przyrody znane w Polsce. W okolicy rozciągają się liczne szlaki turystyczne, które prowadzą przez pasma górskie, dzikie lasy i ukryte w dolinach cerkwie, będące świadectwem wielokulturowości regionu.

Gorlice jest to miasto na prawach gminy, położone w województwie małopolskim. Powstało prawdopodobnie w XIV wieku, początkowo osadzone na prawie polskim, a od 1417 roku na prawie niemieckim. Gorlice leżą na północnej granicy Beskidu Niskiego, którego zachodnią część powszechnie nazywa się Beskidem Gorlickim. Najwyższy szczyt Gorlic stanowi góra o nazwie Musiałówka. Przez miasto prowadzą trzy szlaki turystyczne (żółty, zielony i niebieski) oraz szlak edukacyjny - cmentarniany. Z wieży gorlickiego ratusza codziennie w południe odgrywany jest hejnał "Beskidzkie Echo". Gorlice są jednym z głównych punktów na trasie Karpacko - Galicyjskiego Szlaku Naftowego, powstałego dla upamiętnienia faktu, że ten region stał się kolebką światowego przemysłu naftowego. Jest tu także Muzeum Gorlickiego Kopalnictwa Naftowego - kopalnia "Magdalenka" oraz Muzeum Regionalne PTTK im. Ignacego Łukasiewicza.

Przeszło tysiąc lat temu w miejscu, gdzie obecnie znajduje się miasto Buk rosła prastara puszcza. Mieszko I wraz ze swoją świtą wyruszył na polowanie. Tego dnia sprzyjało im szczęście. Potężny żubr ukazał się ich oczom. Zwierzę usłyszawszy tętent końskich kopyt rzuciło się do ucieczki, jednak strzały zwinnych łuczników dosięgły celu. Pod wielkim bukiem książę zadał zwierzęciu ostatni cios. Upojony zwycięstwem Mieszko I zasnął pod starym bukiem po czym wyzionął ducha. W miejscu gdzie zasnął Mieszko I wyrósł piastowski gród, a puszcza z biegiem lat ustąpiła miejsca polom uprawnym. To właśnie wokół tego legendarnego drzewa zbudowano pierwszą osadę, a znane z legendy drzewo bukowe obok klucza św. Piotra do dziś widnieje w herbie miasta.