Lista znaczków

Cerkiew św. Michała Archanioła w Brunarach to dawna greckokatolicka cerkiew. W 2013 roku cerkiew wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO wraz z piętnastoma innymi drewnianymi cerkwiami w Polsce i na Ukrainie. Pierwsza cerkiew w Brunarach powstała na początku XVII wieku, kiedy to we wsi powstała parafia unicka. Nowa świątynia powstała w 1653 roku. Współczesna cerkiew zbudowana została w XVIII wieku, a już po kilkudziesięciu latach, w roku 1831 została przebudowana i powiększona. Dawne prezbiterium połączono z nawą, dostawiając nowe, trójbocznie zamknięte, zaś całość pokryto nowym dachem. Cerkiew w Brunarach jest cerkwią łemkowską, trójdzielną. Nad przedsionkiem wznosi się wieża z hełmem zwieńczonym kutym krzyżem. Podobne hełmy znajdują się ponad nawą i prezbiterium. We wnętrzu świątyni zachowała się polichromia, pokrywająca całość stropu i wewnętrznych ścian obiektu. Oprócz tego w cerkwi znajduje się ołtarz główny z XVII w. oraz dwa ołtarze boczne z wieku XVIII z ikonami Matki Bożej oraz Przemienienia Pańskiego. Po Akcji „Wisła” cerkiew została przejęta przez Kościół łaciński, a obecnie mieści się w niej rzymskokatolicki kościół parafialny Wniebowzięcia NMP.

We wschodniej części Beskidu Żywieckiego w zawojskich lasach, na  północno-zachodnich stokach Pasma Policy, znajduje się Wodospad na Mosornym Potoku. Jest to naturalny wodospad sięgający 8 metrów wysokości, przez co należy do najwyższych wodospadów w Beskidach. Ma on postać pionowego progu zbudowanego z warstw fliszu karpackiego, składającego się z różnych utworów geologicznych. Wodospad z uwagi na swoje walory geologiczne i przyrodnicze został wpisany do  Centralnego Rejestru Geostanowisk Polski, w którym gromadzone są informacje o najcenniejszych obiektach przyrody nieożywionej. Do wodospadu można zejść stromym zejściem zabezpieczonym balustradami, a u jego podstawy, jak głoszą miejscowe legendy, ma się znajdować tajemnicze wejście do miejsca, w którym dawniej swoje skarby przechowywali babiogórscy zbójnicy. Uważajcie jednak, bowiem wg innej legendy wejścia tego strzegą utopcy.

Muzeum Przyrodnicze TPN - rozpoczęło działalność 25 października 1984 roku w 30. rocznicę utworzenia Tatrzańskiego Parku Narodowego. W tworzeniu tej pierwszej wystawy brali udział między innymi: Witold Henryk Paryski - twórca Wielkiej Encyklopedii Tatrzańskiej i prof. Mieczysław Klimaszewski - długoletni przewodniczący rady naukowej TPN a więc postacie, które na trwałe wpisały się w historię ochrony przyrody w Tatrach. Od tamtych czasów minęło już 30 lat. Wystawa prezentująca tatrzańską przyrodę stała się archaiczna. Ekspozycja dydaktyczna Tatrzańskiego Parku Narodowego została zlikwidowana wiosną 2004 r. W lipcu 2005 r. rozpoczął działalność Ośrodek Dokumentacji Tatrzańskiej im. Zofii i Witolda Henryka Paryskich, mający za zadanie opracowywanie, katalogowanie i udostępnianie materiałów pozostawionych przez słynną parę badaczy Tatr. Obecnie ośrodek realizuje działalność edukacyjną poprzez wystawy czasowe o tematyce związanej z Tatrami i ochroną przyrody, projekcje filmów przyrodniczych, sprzedaż wydawnictw oraz organizacje zajęć dydaktycznych, konkursów i prelekcji. Ośrodek dydaktyczny funkcjonuje jako część działu naukowo - dydaktycznego TPN, którego zadaniem oprócz nadzorowania działalności edukacyjnej ośrodka jest zarządzanie badaniami naukowymi w TPN.

Muzeum Jana Pawła II w Starym Sączu mieści się w Ołtarzu Papieskim, który jako jedyny w Polsce pozostał na miejscu swojego powstania. To dzięki dużemu zainteresowaniu ze strony pielgrzymów i turystów zadecydowano o pozostawieniu Ołtarza oraz stworzeniu muzeum. Autorem Ołtarza jest Andrzej Remi, a sam obiekt nawiązuje do góralskiej architektury pasterskiej. Pomieszczenie, gdzie w czasie uroczystości kanonizacyjnych bł. Kingi w czerwcu 1999 roku znajdowała się zakrystia dla kardynałów i biskupów zostało przeznaczone na Muzeum ku czci Papieża - Polaka. Możemy zobaczyć tam między innymi: medale pamiątkowe, przedmioty należące do św. Jana Pawła II, pamiątki z wizyt apostolskich czy pierwsza Piusa Ojca Świętego. Przy Ołtarzu powstał również w 2010 roku Rekolekcyjny Dom Pielgrzyma "Opoka".

Hala Barankowa to położona na stokach Jałowca w Zawoi Górnej polana od wieków związana z tradycyjną gospodarką pasterską. To obecnie jedyna czynna hala pasterska w Zawoi i jedna z najstarszych w rejonie Babiej Góry. Miejsce to jest przez to zabytkiem archeologicznym babiogórskiej kultury. W okresie od kwietnia do września nadal praktykuje się tu sezonowy wypas owiec. Na polanie znajduje się szałas pasterski, w którym w tradycyjny sposób przyrządza się przetwory z owczego mleka jak żentyca, bunc oraz oscypek. Na Hali Barankowej można spotkać bacę, który oprócz tego, że tu pracuje to chętnie opowie o pasterskich tradycjach oraz przytoczy niejedną miejscową legendę. Z miejsca tego roztacza się przepiękny widok na sporą część Babiej Góry, ale także na inne okoliczne wzniesienia otaczające Zawoję.

Pomni swojej historii i walorów turystycznych miasta, myśleniczanie już w 1929 r. założyli pierwsze Muzeum, związane od początku z działalnością PTK, a później PTTK. Od roku 1979 muzeum mieściło się w zabytkowym budynku tzw. ,,Domu Greckiego”. Jak w 1918 r. odzyskanie przez Polskę niepodległości rozwinęło potrzeby i chęć tworzenia, tak w 100-lecie tego wydarzenia zrodził się pomysł powstania nowego Muzeum. Władze miasta powołały do życia placówkę o nazwie Muzeum Niepodległości w Myślenicach i podjęły decyzję o budowie nowego gmachu, którego otwarcie nastąpiło 10.11.2018 r. Wybudowana w niecały rok nowoczesna siedziba przyciąga wzrok, a jej wnętrze kryje opowieść o przeszłości. Na trzech piętrach ukazane zostało w szerokim kontekście pojęcie niepodległości. Ekspozycja da odpowiedź na pytania: skąd wzięła się nasza tożsamość, jaka jest nasza przeszłość, dlaczego traciliśmy niepodległość i wreszcie co daje wolność? A główną rolę grają tu ludzie, którzy swoimi historiami wypełniali dzieje miasta. Zwiedzający zobaczy ekspozycję etnograficzną, pozna historię miasta, wejdzie do okopów pierwszej wojny światowej, by w końcu przez podziemie niepodległościowe dotrzeć do współczesności. Wizytówką muzeum jest XIX wieczny zegar pozyskany z ratusza miejskiego - symbolizuje czas odliczany do otwarcia placówki ale, także przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, której nie ma bez wolności.

Rezerwat położony jest w skalistym wąwozie na obszarze Małych Pienin, na wysokości 600 – 800 m n.p.m. Został założony w 1963 roku na powierzchni 33,7 ha. Rezerwat charakteryzuje się bogatą rzeźbą i malowniczym krajobrazem. Ściany wąwozu są bardzo strome, a ich wysokość dochodzi do 120 m. Utworzenie rezerwatu miało na celu ochronę i zachowanie ze względów naukowych wąwozu skalnego, odznaczającego się pięknem krajobrazu i licznymi osobliwościami przyrody żywej i nieożywionej (skały wapienne i turnie, kamieniste koryto potoku z kaskadami). Chronione są tu niezwykle interesujące murawowe i naskalne zbiorowiska górskie i kserotermiczne, a także półnaturalne drzewostany bukowo-jodłowe. W rezerwacie rośnie blisko 300 gatunków roślin naczyniowych, ale o jego bogactwie świadczy także ogromna ilość grzybów oraz ponad 200 spotykanych tu gatunków porostów. W rezerwacie znajduje się ścieżka turystyczna i edukacyjna długości 2,5 km, przekraczająca kilkakrotnie potok Kamionka.

Muzeum Niepołomickie jest samorządową instytucją kultury. Placówka została utworzona w 2001 roku, w oparciu o archiwum twórczości mistrza fotografii przyrodniczej, filmowca i podróżnika Włodzimierza Puchalskiego. Muzeum mieści się w przepięknym zamku królewskim w Niepołomicach. Zamek jest fundacją króla Kazimierza Wielkiego, wzniesioną w pierwszej połowie XIV wieku. Sale ekspozycyjne zajmują I piętro zamku. Niegdysiejsza rezydencja Piastów i Jagiellonów, pieczołowicie odrestaurowana, stwarza wyjątkową okazję do spotkań z historią, przyrodą i sztuką. Odwiedzających muzeum zapraszamy na spacer po zamku, aby poznać bogatą historię, legendy i fakty związane z pobytami polskich królów, ale także historię Niepołomic, miejscowe bogactwo przyrodnicze, dzieła sztuki oraz zabytki antyczne.

Muzeum Zabawek w Krynicy – Zdroju to miejsce, w którym na chwilę każdy ma szansę wrócić do beztroskich lat dzieciństwa. To tutaj można pokazać dzieciom jak i czym się kiedyś bawiono, a jeśli jeszcze ktoś zastanawia się jak wyglądały zabawki naszych pradziadków lub po prostu szuka miejsca, w którym można spędzić niezapomniane popołudnie, to jest to idealne miejsce. W tym niezwykłym muzeum każdy, bez względu na wiek odnajdzie dla siebie coś intrygującego. Tutejsza dwupoziomowa ekspozycja to ponad 6000 eksponatów, na którą składają się między innymi: lalki, misie, samochody, żołnierzyki, militaria chłopięce, klocki LEGO, teatrzyki, mebelki, postacie z bajek, mini klasa szkolna z lat 60-tych i wiele, wiele więcej. Tu można poznać historię z innej perspektywy i przenieść się do miniaturowego świata, z którego już nie będzie  chciało się wyjść.

Park Miniatur Świat Marzeń to niezwykłe miejsce, położone w województwie małopolskim w połowie drogi pomiędzy Andrychowem a Wadowicami, na powierzchni 75 tys. m2 . Park został otwarty w maju 2007r.Podczas międzykontynetalnej podróży przez Australię, Grecję, Włochy, Polskę, Chiny, Francję, Meksyk można podziwiać miniaturowe budowle charakterystyczne dla każdego z tych państw. W ciągu zaledwie jednego dnia można stanąć pod Wieżą Eiffla, na Placu św. Piotra, przy posągach Moai, pod Bramą Brandenburską, przy gondoli cumującej w kanale wodnym otaczającym Plac św. Marka* czy koło Muru Chińskiego. Większość miniatur, których w Parku Miniatur Świat Marzeń jest ponad 50, wykonanych zostało w skali 1:25. Plac i Bazylika św. Piotra jest wykonana w skali 1:15, a kompleks wenecki* - Plac św. Marka, Bazylika św. Marka, Dzwonnica św. Marka - w skali 1:10. Duży lunapark znajdujący się w Parku Miniatur Świat Marzeń ma atrakcyjną ofertę skierowaną zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Podczas długiej podróży dookoła świata można odpocząć na ławeczkach w urokliwych zakątkach parku, ciesząc się widokiem pięknego ogrodu i kolorowych kwiatów.

Obecna świątynia została zbudowana na ruinach XIV-wiecznego, gotyckiego kościoła oo. dominikanów pw. Świętego Krzyża. Pierwotny obiekt ulegał pożarom, a po kasacji zakonów  w 1782 r., opustoszała świątynia niszczała. W 1898 r. obiekt przejęli Salezjanie z Turynu, sprowadzeni do Oświęcimia przez Andrzeja Knycza - ówczesnego proboszcza kościoła parafialnego. Salezjanie rozpoczęli odbudowę kościoła i budowę zakładu wychowawczego. W ołtarzu znajduje się kopia turyńskiego obrazu Wspomożycielki z 1907 r., namalowana przez oświęcimianina, Jana Szczęsnego Stankiewicza. Ostatni zachowany obiekt z zespołu klasztornego dominikanów w Oświęcimiu to dawny kapitularz z XIV w., a od 1594 r. kaplica pw. św. Jacka Odrowąża.

UWAGA! Aby dostać się do Biura Centrum Informacji Turystycznej należy pobrać bezpłatną "Kartę dostępu do usług" w okienku kasowym naprzeciwko głównego wejścia do muzeum i wraz z dokumentem tożsamości okazać podczas kontroli.

Skawiński Dworzec swoją historię rozpoczyna w roku 1884. Skawina znajdowała się wówczas na terenie Galicji. Panujący cesarz Austro-Węgier Franciszek Józef I postanowił, że na terenie miasta powstanie Galicyjska Kolej Transwersalna, która stała się jedną z inwestycji upamiętniających 500-lecie rządów Habsburgów. Dworzec Kolejowy w Skawinie od XIX wieku stanowi ważny punkt na mapie miasta. Wraz z upływem lat budynek niszczał i utracił swoją podstawową funkcję. W 2017 roku  rozpoczęła się modernizacja skawińskiego Dworca w ramach projektu „Dworzec "Biblioteka Skawina" - przywrócenie budynkowi dworca kolejowego w Skawinie walorów zabytku z przeznaczeniem obiektu na cele publiczne”. Od 1 lipca 2020 roku w budynku Dworca PKP mieści się siedziba Miejskiej Biblioteki Publicznej w Skawinie.

Muzeum Kampanii Wrześniowej i Twierdzy Modlin zostało utworzone w budynku dawnych koszar oficerskich, na terenie Modlina-Twierdzy. W 2017 roku obiekt przeszedł gruntowny remont, dzięki czemu ekspozycja zyskała jeszcze lepszy, ciekawszy wymiar. Muzeum rozpoczyna swą historyczną opowieść od Kampanii Wrześniowej ’39 r. II Wojny Światowej, obrony Twierdzy „Modlin” – jednej z największych europejskich budynków fortyfikacyjnych. Punktem kulminacyjnym jest replika prochowni pełniącej rolę bunkra, gdzie można na własnej skórze odczuć namiastkę grozy nalotu niemieckich bombowców. Opowieść sięga także czasów napoleońskich i roli Twierdzy „Modlin” w czasach carskiej Rosji i rozbiorów Rzeczypospolitej Polskiej.

Budowę spichlerza zbożowego w Modlinie rozpoczęto jeszcze w czasach Królestwa Polskiego w 1832 roku, a ukończono w 1844 roku. Ta monumentalna budowla o wymierach 165m/22m powstała na podstawie projektu Jana Jakuba Gaya. Od strony Narwi budynek posiadał trzy otwarte portale, przy czym portal środkowy, największy, wyposażony był w urządzenia dźwigowe, ze schodami dochodzącymi do samego lustra wody. Od strony lądu znajdował się jeden portal umieszczony w środkowej cześci. Spichlerz był budowlą czterokondygnacyjną z zewnątrz, jednak w środku posiadał sześć kondygnacji. Grubość murów spichlerza dochodziła do 2 m. Rolą tej budowli było magazynowanie żywności. Początkowo był to magazyn zboża, jednak później, aż do roku 1939 gromadzono w nim prowiant dla intendentury wojskowej i magazynu wojennego. Obiekt ten użytkowany był do września 1939 roku. Zbombardowany pod koniec września został w znacznym stopniu zniszczony. Tuż po wojnie rozebrano zachodnie skrzydło budowli, która do dzisiaj od czasów wojny stoi w niezmienionym stanie.

Budynek ten powstał na początku XX w., w latach 1905-1906, jako kasyno dla oficerów rosyjskich stacjonujących w twierdzy Nowogieorgiewsk. Ten ciekawy obiekt architektoniczny o charakterze pałacowym, wybudowano na planie litery „T”. Fasada nosi cechy architektury gotyckiej. Z kolei eklektyczne wnętrza zachwycają sztukatorską ornamentyką. Był to budynek bardzo nowoczesny jak na początek XX wieku. Posiadał, jako pierwszy w Modlinie, oświetlenie elektryczne oraz centralne ogrzewanie na parę wodną. Ponadto w kasynie działała klimatyzacja nawiewająca czyste i świeże powietrze oraz wywiewająca powietrze zużyte. Obecnie kasyno pełni rolę Wojskowego Domu Kultury z wciąż urzekającą swoim wyglądem dawną salą restauracyjną oraz salą balową.

Nie była kobietą, lecz... białą niedzwiedzicą, którą w 1919 roku na targu w rosyjskim Archangielsku, zakupił jeden z przebywających tam polskich żołnierzy. Niedźwiedzica miała być prezentem dla pewnej kobiety, o której względy żołnierz konkurował w włoskim kapitanem. Niestety sytuacja wymknęła się spod kontroli i niedźwiedzica Baśka zadarła z psem dowódcy wszystkich wojsk Ententy na Murmanie, przez co trafiła do Baonu Wojska Polskiego (zwanego Baonem Murmańskim). Wytresowana przez kaprala Smorgońskiego, który był jej opiekunem, stała się jednym z żołnierzy. Została nauczona elementów musztry, w tym salutowania i naśladowania kroku marszowego.  Poprzez Gdańsk trafiła do Twierdzy Modlin, gdzie mieszkała i zażywała kąpieli w wodach rzek. Miała nawet okazję poznać osobiście Józefa Piłsudskiego, któremu salutowała podczas wojskowej defilady na warszawskim placu Saskim w 1919 r. Baśka zginęła tragicznie z rąk miejscowych chłopów, którzy po tym jak zerwała się z łańcucha podczas kąpieli i uciekła, zadźgali ją widłami i oskórowali. Dziś pomnik niedźwiedzicy stoi tuż obok Muzeum Kampanii Wrześniowej i Twierdzy Modlin. 

Kaplica w Wielgolesie znajduje się w pobliżu Sanktuarium matki Bożej Łaskawej. Wybudowano ją w miejscu, w którym w XIX wieku idącym do pracy chłopom na pniu drzewa objawiła się Matka Boża. Na pamiątkę tego wydarzenia na drzewie powieszono obraz Matki Bożej. Tu też jakiś czas później chłopi przenieśli swego zarządcę, kiedy ów doznał paraliżu. Wtedy to spod korzenia starej jabłoni wybiło źródełko, a jego woda, którą obmyto ciało chorego, spowodowała uzdrowienie. Odtąd miejsce to stało się nawiedzane przez wiernych. W 1931 roku rozpoczęto budowę kaplicy, a ukończono ją w 1934 roku. Budowla wzniesiona wg projektu Michała Sławińskiego cechuje się skromnością. W jej wnętrzu znajduje się jedynie ołtarz, obraz maryjny oraz ludowe freski przedstawiające wydarzenia związane z tym miejscem. W kaplicy znalazł się także pień drzewa, na którym ukazała się postać Maryi. Tuż obok kapliczki znajduje się studnia, której wodzie przypisywane są uleczające właściwości.

Latowicz jest jedną z najstarszych osad w południowo-wschodniej części Mazowsza. Pierwsze wzmianki o Latowiczu pochodzą z wieku XIII. W 1420 roku Latowicz otrzymał prawa miejskie na prawie magdeburskim potwierdzone następnie przez księcia mazowieckiego Janusza I w 1423 roku. Herb Latowicza przedstawia Baranka Bożego z chorągiewką, symbolu Jana Chrzciciela na niebieskim tle. Pierwszy dokument, na którym zachowała się wyciśnięta pieczęć z herbem pochodzi z 1536 roku. Pochodzenie herbu nie jest do końca jasne ale wśród hipotez wymienia się m. in. fakt, iż patronem pierwszego kościoła po erygowaniu parafii był Jan Chrzciciel. Gmina Latowicz posiada idealne warunki do wypoczynku i rekreacji, a sprzyjają temu  walory przyrodnicze - rozległe tereny zieleni i naturalnych krajobrazów. Odpowiednie położenie i warunki glebowe sprzyjają uprawie czosnku latowickiego, który został wpisany na listę produktów tradycyjnych w kategorii „Warzywa i owoce”. Latowicz co roku odwiedza wielu sympatyków  serialu „Ranczo”, którzy odnajdują tu serialowy „Urząd Gminy Wilkowyje” oraz „Dom Wójta” i „Knajpa u Japycza”.

Położony wśród lasów i pól Wielgolas zasłynął w XIX w. za sprawą cudów jakie miały tu miejsce za pośrednictwem Matki Bożej. Na początku XX w. Nastąpił rozwój kultu matki Bożej i do Wielgolasu zaczęły przybywać liczne grupy pielgrzymów w efekcie czego w latach 1931-1934 w miejscu cudownego objawienia wybudowano kaplicę. W latach  1957-1961 wzniesiono w pobliżu kościół parafialny według projektu architekta Zygmunta Konarzewskiego. Świątynia o wymiarach 32 na 19 metrów posiada charakterystyczną, strzelistą wieżę o wysokości 29 m. Konsekracja świątyni odbyła się 1 lipca 1961 roku, wydarzeniu temu przewodniczył ks. kard. Stefan Wyszyński, który nadał świątyni tytuł Matki Bożej Łaskawej.  W 1966 r. Miejsce to było jednym z trzech sanktuariów maryjnych na terenie obecnej Diecezji Warszawsko-Praskiej. W roku 2000 Bp Kazimierz Romaniuk ustanowił sanktuarium Kościołem Millenijnym.

Ośrodek kościelny w Latowiczu istnieje od XI wieku, a pierwsza wzmianka o tutejszej parafii pojawiła się w źródłach w 1427 r. Na przestrzeni wieków w Latowiczu istniało kilka kościołów, a obecny, wybudowany w stylu neogotyckim powstał w latach 1899-1911 według projektu architekta Józefa Piusa Dziekońskiego. Budynek posadowiony został na planie krzyża łacińskiego na kamiennej podmurówce. Bryła kościoła murowana z cegieł posiada od frontu trzy wieże. We wnętrzu znajdują się trzy nawy i półkoliście zamknięte prezbiterium. W kościele zachowały się elementy wystroju poprzednich kościołów drewnianych jak: fragmenty snycerki barokowej z XVII i XVIII w., obrazy Adoracji Trójcy Św. z XVIII w. oraz cudu św. Walentego z około połowy XIX w., a także ambona z XVIII w., murowana chrzcielnica z 1647 r. oraz liczne mienie ruchome. W kościele znajduje się ponadto ołtarz główny z 1922 r. i zabytkowy obraz Matki Bożej Łaskawej – Latowickiej.

Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie to jedyne muzeum uczonej na świecie. Powstało w 1967 r. przy Polskim Towarzystwie Chemicznym i mieści się w XVIII-wiecznej, klasycystycznej kamienicy przy ul. Freta 16 na Starym Mieście. Ma charakter biograficzny; proponuje stałą wystawę, zmienianą co pewien czas. Muzeum prezentuje zdjęcia, listy, dokumenty, rzeczy osobiste uczonej i małe laboratorium. Ekspozycja ukazuje Jej działalność w Polsce i we Francji, zaangażowanie w organizację nauki, Instytutów Radowych w Paryżu i Warszawie, kontakty z Polską. Pracownicy muzeum opowiadają o Marii Skłodowskiej-Curie nie tylko jako o uczonej, ale także o wspaniałej, wyprzedzającej swą epokę kobiecie. Wystawa nie wyczerpuje w pełni wiedzy o uczonej, lecz zgodnie z zamierzeniem jej twórców ma inspirować do własnych poszukiwań. Muzeum organizuje warsztaty i pokazy chemiczne, lekcje muzealne i wykłady. Prezentuje filmy biograficzne i chemiczne. W muzealnym sklepiku można kupić m.in. książki, pocztówki, znaczki, koszulki, filmy etc.

Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny znajduje się na wzgórzu zwanym Loret i stanowi wraz z przyległym klasztorem benedyktynek największy zespół architektoniczny. Pierwszy, drewniany kościół wzniesiono tutaj z fundacji braci Prokopa i Feliksa Sieprskich, po epidemii w 1483 r., w miejscu objawienia się Najświętszej Marii  Panny. W 1513 roku powstaje murowana świątynia w stylu gotyckim. Nowy kościół wybudowany na planie prostokąta posiada nieco węższe i przesunięte w stosunku do osi prezbiterium. Świątynia zbudowana została z cegły na kamiennym fundamencie. Od zachodu znajduje się portal wejściowy ponad którym znajduje się duże ostrołukowe okno. Szczyt podzielony jest kątowymi filarkami przechodzącymi w sterczyny. Przestrzenie między filarkami wypełniają otynkowane blendy. W świątyni znajduje się bogato zdobiony ołtarz główny oraz boczny. W ołtarzu głównym znajduje się średniowieczna figura Matki Boskiej Sierpeckiej pochodząca z ok. 1340 r. i wykonana z drewna topoli. Wyposażenie kościoła zostało zrabowane przez oddział szwedzki w 1655 r., a następnie zniszczone przez pożar z 1794 r. Obecny wystrój świątyni pochodzi z XIX w.

Ratusz wzniesiono w 1841 r. przy Starym Rynku. Jest to piętrowa murowana z cegły budowla w stylu klasycystycznym. Wzniesiony został na planie prostokąta, na kolebkowo sklepionych piwnicach. Ma pięcioosiową fasadę o kondygnacji rozdzielonych gzymsem kordonowym. Pośrodku, ponad wejściem znajduje się balkon z żeliwną balustradą. Dach jest dwuspadowy z czworoboczną wieżyczką zegarową, zwieńczoną ażurową latarnią na dzwon. Po oddaniu do użytku obiektu w 1841 r., umieszczono w nim siedzibę urzędu municypalnego i mieszkanie burmistrza. Na parterze umieszczone były: areszty cywilny i wojskowy, odwach i biura miejskie ze skarbcem. Piętro w całości zajęte było przez burmistrza z rodziną. Po wybuchu II wojny światowej mieścił się w nim Magistrat, gabinet Burmistrza oraz posterunek Policji Państwowej. Ratusz był siedzibą władz miejskich przez 137 lat. W 1978 roku władze miasta zbudowały nową siedzibę z przeznaczeniem na Urząd Miejski. Współcześnie w ratuszu mieści się Muzeum Wsi Mazowieckiej.

Wielka Wojna dotarła na tereny Iłowa w październiku 1914 r., a najkrwawsze walki toczyły się w nocy z 4 na 5 grudnia 1914 r. Tyraliery niemieckich żołnierzy próbowały zdobyć Iłów niespodziewanie ostrzelani przez Rosjan z broni maszynowej. Wielokrotne próby ataku niemieckich wojsk zakończyły się fiaskiem. Narastał chaos. Rosjanie okrążyli Iłów. Niemcom kończyła się amunicja, toczyła się walka na śmierć i życie. 8 grudnia Niemcy ponownie przystąpili do ataku. 14 grudnia Rosjanie opuścili Iłów. Była to jedyna wojna, podczas której nieprzyjaciół grzebano we wspólnych mogiłach i nikt ze zwycięzców nie deptał krzyży, ani nie równał nagrobków z ziemią. Iłowski cmentarz wojenny powstał w 1917 roku. Spoczęło na nim 141 żołnierzy niemieckich oraz 13 żołnierzy rosyjskich. Na wysokości wsi Obory znajduje się kolejna nekropolia z walk grudniowych 1914 roku. Spoczęło w niej 164 żołnierzy niemieckich. Na zachód od drogi Wszeliwy-Załusków znajduje się cmentarz kryjący szczątki 503 żołnierzy armii rosyjskiej i 510 żołnierzy armii niemieckiej. Znaczek turystyczny upamiętnia wszystkie ofiary poległe na ziemi iłowskiej - żołnierzy i ofiary cywilne.

Pałac wybudowano w latach 1952–1955 jako „dar narodu radzieckiego dla narodu polskiego” według projektu radzieckiego architekta Lwa Rudniewa. Początkowo budynek posiadał jasną fasadę, która jednak z czasem zszarzała. Wykonana została ze spieków ceramicznych w kolorze piaskowca, natomiast inne detale i płaskorzeźby wykonano z wapienia, piaskowca i granitu. Obecnie w PKiN oprócz siedzib różnych firm i instytucji mieści się sala konferencyjno-widowiskowa na 3000 osób (Sala Kongresowa), Muzeum Techniki, Muzeum Ewolucji PAN oraz Pałac Młodzieży wraz z basenem. We wnętrzach PKiN organizowane są różnego typu wystawy i targi. Przed głównym wejściem (od strony ul. Marszałkowskiej) znajdują się dwie rzeźby: Adama Mickiewicza dłuta Stanisława Horno-Popławskiego oraz Mikołaja Kopernika autorstwa Ludwiki Nitschowej. Pałac jest najwyższym budynkiem w Polsce. Razem ze wspornikiem antenowym, będącym integralną częścią iglicy, ma wysokość 237 metrów. Na 42 kondygnacji pałacu w 2000 roku odsłonięty został Zegar Milenijny, który jest trzecim co do wielkości zegarem w Europie, a jego tarcze mają po 6 metrów średnicy.