Lista znaczków

I Rajd Toporczyków Tęczyńskich w dniu 13 czerwca 2010r. Trasa Rajdu: MORAWICA – ZAMEK TĘCZYN. Tęczyńscy, średniowieczny polski ród możnowładczy herbu Topór. Być może wywodził się od palatyna Sieciecha, a ich domniemani przodkowie ("poronieni książęta" według Wincentego Kadłubka) mieli być właścicielami Tyńca, który skonfiskował im Kazimierz I Odnowiciel. Za panowania ostatnich Piastów oraz Jagiellonów Tęczyńscy byli najpotężniejszą rodziną w Małopolsce, wielu z nich pełniło ważne funkcje kasztelanów krakowskich i wojewodów krakowskich, posiadali ogromny majątek. Członkowie rodu działali aktywnie najpierw na rzecz zjednoczenia kraju po okresie rozbicia dzielnicowego, potem na rzecz unii z Litwą. Siedzibą rodu był zamek Tenczyn - jego budowę rozpoczął na początku XIV w. Nawój z Morawicy, a kontynuowali jego potomkowie. Od zamku tego członkowie rodu przyjęli nazwisko po przeniesieniu się tam z zamku w Morawicy.

UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany

Wyróżnienie znaczkiem turystycznym czterech obiektów na terenie Miasta i Gminy Gąbin niedaleko Płocka, zainspirowało członków klubu rowerowego MUKS Tandem Gąbin do organizacji I Rajdu Rowerowego Śladem Znaczka Turystycznego. Organizatorzy postawili sobie trzy główne cele:

1) promocja walorów krajoznawczych Gąbina i okolic pośród kolekcjonerów znaczków turystycznych przybyłych z różnych, czasem odległych zakątków Polski,

2) promocja idei znaczka turystycznego pośród rowerzystów i osób aktywnych fizycznie zamieszkałych w pobliżu miejsca odbywania rajdu,

3) integracja uczestników rajdu połączona z poznawaniem historii znaczkowych miejsc.

Motyw zawarty na Okolicznościowym Znaczku Turystycznym stanowi wprost nawiązanie do emblematu klubowego MUKS Tandem Gąbin.

Gołuchowskie Centrum Kultury „ZAMEK” w Gołuchowie – samorządowa instytucja kultury, zostało utworzone na mocy Uchwały  Rady Gminy Gołuchów z dnia 28.02.2012r. Wówczas w  statucie zapisano: „Celem działania Centrum jest prowadzenie wielokierunkowej działalności kulturalnej i oświatowej, rozwijającej potrzeby mieszkańców oraz upowszechnianie i promocja kultury, a także realizacja zadań z zakresu rekreacji i turystyki.” Misja Gołuchowskiego Centrum Kultury „ZAMEK” w Gołuchowie brzmi: „Bogactwo kulturalne, historyczne i przyrodnicze regionu jest dla nas inspiracją do innowacyjnych działań, rozwijających kompetencje i wrażliwość odbiorcy indywidualnego i zbiorowego. Tworzymy przestrzenie do twórczego rozwoju. Organizujemy wydarzenia, podczas których urealnia się lokalna wspólnota i materializują się więzi społeczne.” Zachęcamy do poznania kulturalnego, historycznego i przyrodniczego dziedzictwa regionu i zapraszamy do Gołuchowa.

Znaczki okolicznościowe promujące akcję „Góry Otwarte Dla Wszystkich” organizowaną przez Karkonoski Sejmik Osób Niepełnosprawnych - partnera Uniwersytetu Liderów. Do wykonania projektów zaproszono kilkoro absolwentów z trzech edycji Uniwersytetu Liderów. Autorzy prac (projekt i zdjęcie umieszczone na przywieszce) to: Amelia Wieczorek i Karol Pawlak, Dawid Mazurek i Aleksandra Ziętara, Oliwia Kapysz i Kinga Rybiałek. Projekt „Góry Otwarte Dla Wszystkich” to próba przełamania barier i ograniczeń oraz ciekawy sposób na wyciągnięcie ludzi z domów. To także próba pokazania gór osobom starszym lub z niepełnosprawnościami. Projekt realizowany jest także przez zwiększenie dostępności górskich tras turystycznych dla niepełnosprawnych, szkolenia wolontariuszy i przewodników.

Znaczki okolicznościowe promujące akcję „Góry Otwarte Dla Wszystkich” organizowaną przez Karkonoski Sejmik Osób Niepełnosprawnych - partnera Uniwersytetu Liderów. Do wykonania projektów zaproszono kilkoro absolwentów z trzech edycji Uniwersytetu Liderów. Autorzy prac (projekt i zdjęcie umieszczone na przywieszce) to: Amelia Wieczorek i Karol Pawlak, Dawid Mazurek i Aleksandra Ziętara, Oliwia Kapysz i Kinga Rybiałek. Projekt „Góry Otwarte Dla Wszystkich” to próba przełamania barier i ograniczeń oraz ciekawy sposób na wyciągnięcie ludzi z domów. To także próba pokazania gór osobom starszym lub z niepełnosprawnościami. Projekt realizowany jest także przez zwiększenie dostępności górskich tras turystycznych dla niepełnosprawnych, szkolenia wolontariuszy i przewodników.

Znaczki okolicznościowe promujące akcję „Góry Otwarte Dla Wszystkich” organizowaną przez Karkonoski Sejmik Osób Niepełnosprawnych - partnera Uniwersytetu Liderów. Do wykonania projektów zaproszono kilkoro absolwentów z trzech edycji Uniwersytetu Liderów. Autorzy prac (projekt i zdjęcie umieszczone na przywieszce) to: Amelia Wieczorek i Karol Pawlak, Dawid Mazurek i Aleksandra Ziętara, Oliwia Kapysz i Kinga Rybiałek. Projekt „Góry Otwarte Dla Wszystkich” to próba przełamania barier i ograniczeń oraz ciekawy sposób na wyciągnięcie ludzi z domów. To także próba pokazania gór osobom starszym lub z niepełnosprawnościami. Projekt realizowany jest także przez zwiększenie dostępności górskich tras turystycznych dla niepełnosprawnych, szkolenia wolontariuszy i przewodników.

W czerwcu 2024 roku z Kapsztadu w RPA wyruszył samotny wędrowiec – Daniel Korzeniewski. Jego celem jest piesze przebycie najdłuższego pieszego szlaku na Ziemi (pierwotnie z Kapsztadu w RPA do Magadanu w  Rosji, natomiast ze względu na obecną sytuację do Singapuru w Malezji), liczącego prawie 24 tys. km. Jest to podróż życia Daniela, który mierząc się z przeciwnościami losu, własnymi słabościami i innymi nieprzewidzianymi okolicznościami, postanowił jako pierwszy człowiek na świecie pokonać tę trasę.  W czasie trwającej trzy lata wędrówki Daniel odwiedzi 18 krajów i niezliczone ilości miejscowości. Daniel regularnie publikuje materiały dokumentujące swoją wędrówkę. Oprócz postów w serwisie Facebook pojawiają się filmy na kanale YouTube, a marsz Daniela można śledzić na bieżąco za pomocą stale aktualizowanej mapy. Niestety każde przedsięwzięcie wymaga nakładów finansowych. Na początek wystarczyły zgromadzone oszczędności, ale potrzeby są ogromne, więc potrzebne jest wsparcie tej inicjatywy. I temu właśnie ma służyć niniejszy Znaczek Dobroczynny. Zachęcamy do zapoznania się z tą inicjatywą, poznania Daniela i jego planów, i jeśli tylko czujecie potrzebę pomocy, do wsparcia tego przedsięwzięcia i zakupu niniejszego znaczka.

UWAGA ! Dobroczynny Znaczek Turystyczny można zamówić po spełnieniu określonych procedur o czym napisaliśmy w artykule na stronie >> Warunkiem niezbędnym do wysyłki znaczka jest przesłanie do centrali potwierdzenia wykonania przelewu na rzecz Daniela. 

Decyzję o budowie ogrodu podjęto w marcu 2003 roku, a w listopadzie zatwierdzono stosowną uchwałę umożliwiającą rozpoczęcie pierwszych prac. Także w listopadzie posadowiono w tym miejscu pierwsze dwa głazy – upamiętniający lokację Komornik oraz głaz ku czci Powstańców Wielkopolskich. Pierwsze pamiątkowe drzewo – dąb upamiętniający XXV-lecie Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Komornickiej posadzony został w maju 2004 roku. Ogród Pamięci w Komornikach tworzą wspomniane wcześniej głazy, a także stele poświęcone Ofiarom Golgoty Wschodu oraz weteranom walk o niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej.  Znajdują się tu także pamiątkowe drzewa głównie dęby, ale również brzoza. Pośrodku ogrodu wznosi się pamiątkowy krzyż jubileuszowy upamiętniający ofiary Katynia oraz Powstania Styczniowego. Dopełnieniem całości jest tablica informacyjna zawierająca podstawowe dane z historii Komornik oraz Ogrodu Pamięci. Wszystko to, jak napisano na tablicy, wykonano, aby przekazać wiedzę o historii Komornik przyszłym pokoleniom.

W marcu 2021 roku solidaryzując się z narodem ukraińskim, wydaliśmy Znaczek Charytatywny „Niech żyje Ukraina”. Dochód z jego sprzedaży w całości przekazaliśmy na pomoc dla naszych sąsiadów, a cała akcja cieszyła się dużym zainteresowaniem. W tym roku także chcemy w ten sposób wspomagać Ukrainę, w związku z tym powstał drugi znaczek i również dochód z jego sprzedaży przekażemy w całości na konto zbiórki POMOC DLA UKRAINY, prowadzonej przez Caritas Polska. Podobnie jak w roku ubiegłym koszt tego znaczka to minimum 20 zł, jeżeli ktoś ma potrzebę kupić go za większą kwotę, nie stawiamy przeszkód. Znaczek ten można zamówić w naszej centrali przy uzupełnianiu kolekcji lub osobno, ale wtedy musimy naliczyć opłatę za przesyłkę. Motywem tego Charytatywnego Znaczka Turystycznego jest posąg Archanioła Michała, patrona miasta, stojący na Lackiej Bramie w centralnej części kijowskiego Placu Niepodległości.

UWAGA ! Charytatywny Znaczek Turystyczny można zamówić wyłącznie wysyłając e-mail na adres info@znaczki-turystyczne.pl. Prosimy nie wpłacać z góry pieniędzy na nasze konto firmowe, tylko oczekiwać na wiadomość zwrotną z fakturą, w której podamy wszelkie niezbędne dane. Składając zamówienie podajemy dane osoby zamawiającej wraz z adresem oraz deklarujemy kwotę jaką chcemy wpłacić. Po otrzymaniu faktury wpłacamy dokładnie taką kwotę jak na fakturze.

Podczas zamawiania koniecznie trzeba zaznaczyć, że chodzi o znaczek "No. 40122 Charytatywny Znaczek Turystyczny – Niech Żyje Ukraina 2023".

Idea Znaczków Turystycznych nigdy nie wkraczała, i nigdy nie będzie, na teren polityki. Polityka jest nam wręcz obca. Ale nie są nam obce losy ludzi, którzy umierają, ich cierpienie, ból i osamotnienie... Solidaryzujemy się z cierpiącym narodem Ukrainy i jest nam po prostu smutno z powodu tego, co się stało. Dzisiaj, oprócz zapewnień solidarności, Ukraina potrzebuje konkretnej pomocy. Dlatego chcemy ją wyrazić, podobnie jak nasi czescy koledzy, poprzez wydanie specjalnego Znaczka Charytatywnego „Niech żyje Ukraina”. Jego koszt to minimum 20 zł, jeżeli ktoś ma potrzebę kupić go za większą kwotę, nie stawiamy przeszkód. Znaczek ten można zamówić w naszej centrali przy uzupełnianiu kolekcji lub osobno, ale wtedy musimy naliczyć opłatę za przesyłkę. Dochód ze sprzedaży Charytatywnego Znaczka Turystycznego przekażemy w całości na konto zbiórki POMOC DLA UKRAINY, prowadzonej przez Caritas Polska. Wypis z takiej zbiorowej wpłaty będziemy co jakiś czas upubliczniać. Motywem Charytatywnego Znaczka Turystycznego jest posąg bogini z Placu Niepodległości w Kijowie, symbolizujący niezależność Ukrainy i upamiętniający uzyskanie niepodległości.

UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany

Bystrzyca Kłodzka to od 700 lat jeden z najpiękniejszych zakątków Ziemi Kłodzkiej. Obszar gminy rozciąga się między Górami Bystrzyckimi, a Masywem Śnieżnika, co czyni ją bardzo atrakcyjną turystycznie. Zróżnicowane ukształtowanie daje turystom wachlarz możliwości, od wytyczonych szlaków pieszych, rowerowych, nordic walking, biegowych i zjazdowych po wspinaczkę górską. Gmina obejmuje 38 miejscowości z czego dwie, Międzygórze i Długopole Zdrój, o znaczących walorach uzdrowiskowych. Znajdują się tu m.in. rezerwat Wodospadu Wilczki, Śnieżnicki Park Krajobrazowy, uzdrowisko i liczne źródła wód mineralnych oraz wiele innych osobliwości turystycznych i przyrodniczych. Sercem gminy jest Bystrzyca Kłodzka, Miasto Królewskie bogate w historię, kulturę i zabytki, do których prowadzi wytyczona Miejska Trasa Turystyczna. Tarasowa zabudowa miasta otoczona murami obronnymi, stanowi niepowtarzalną panoramę miasta, na długo zapadającą w pamięć turystów odwiedzających to niezwykle malownicze miejsce.

UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany

Niepodległość dotarła do Bielska z opóźnieniem w stosunku do reszty kraju, gdyż kilkusettysięczne niemieckie wojska okupacyjne wycofywały się z Ukrainy koleją przez Bielsk do Prus Wschodnich, zgodnie z umową zawartą między nowo powstałym Państwem Polskim, a Niemcami, umożliwiającą pokojowe ich odejście, zamiast grożącego zbrojnego marszu na Warszawę. Ostatni żołnierze niemieccy opuścili Bielsk rano, 16 lutego 1919 r. i zaraz potem doszło do przemarszu pododdziału wojsk polskich ulicami miasta. Towarzystwo Ochrony Dziedzictwa Ziemi Bielskiej dzięki wsparciu finansowemu Samorządu Województwa Podlaskiego zrealizowało projekt murala upamiętniającego moment wkroczenia do Bielska (nazwę Bielsk Podlaski wprowadzono dopiero 22 X 1919r.) szwadronu rotmistrza Ludwika Wielowiejskiego z 10 Pułku Ułanów Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Działo się to w niedzielę, 16 lutego 1919 r., o godz. 8.00 rano. Był to symboliczny znak ponownego połączenia tych ziem z macierzą. Wykonawcą muralu jest pan Piotr Topczyłko.

Publiczna Biblioteka Miejska w Bielsku Podlaskim została założona w roku 1928, dziesięć lat po odzyskaniu przez Polskę niepodległości. Organizatorką i długoletnią kierowniczką placówki była Raisa Miłkowska (Parfjanowicz). Biblioteka liczyła 5229 książek i była ważnym ośrodkiem kultury i oświaty oraz symbolem odrodzonego państwa, ponieważ zapewniała czytelnikom dostęp do polskich książek po wielu latach zaborów. W czasie II wojny światowej jej księgozbiór był wielokrotnie niszczony przez okupantów. Po wyzwoleniu, w roku 1944, została reaktywowana, a od 1975 roku nosi nazwę Miejska Biblioteka Publiczna w Bielsku Podlaskim. Obecnie biblioteka posiada księgozbiór liczący ponad 80 tys. woluminów, czytelnię czasopism, czytelnię internetową oraz multimedia. W ostatnich latach, głównie dzięki projektom Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego biblioteka została zmodernizowana, wyremontowana i wyposażona w nowoczesny sprzęt. Jest otwarta na potrzeby osób niepełnosprawnych, seniorów i najmłodszych czytelników, oferując oprócz księgozbioru liczne i różnorodne imprezy kulturalno-oświatowe. Obecna MBP, jako sukcesorka Publicznej Biblioteki Miejskiej w Bielsku Podlaskim obchodzi w bieżącym (2018) roku jubileusz dziewięćdziesięciolecia istnienia.

Miasto Gogolin jest położone na krawędzi Wyżyny Śląskiej w miejscu, gdzie wapienne wzgórza wznoszą się nad doliną Odry. Istnieje kilka hipotez na temat pochodzenia nazwy Gogolin. Niekiedy nazwę miasta wyprowadza się od nazwy osobowej Gogoła. Spotkać też można pogląd, że pochodzi ona od żyjących niegdyś na okolicznych stawach kaczek zwanych gągołami lub od tak nazwanych niedojrzałych owoców. Tradycja lokalna wywodzi nazwę Gogolina od krzewów głogu. Pisana historia Gogolina rozpoczyna się w 1223 r., kiedy to po raz pierwszy wymieniono go pod nazwą "Gogolino" w dokumencie biskupa wrocławskiego Wawrzyńca. W 1967 r. Gogolin uzyskał prawa miejskie, a od 1987 r. posiada własny herb: piec wapienniczy, kłosy zboża oraz pomnik Karolinki i Karliczka na czerwonym tle oraz flagę. Niewielka wioska z czasem stała się prężnie rozwijającym się miastem, a to za sprawą dokonań ludzi tu żyjących i pracujących w myśl reguły św. Benedykta – „Ora et Labora”. Dlatego w roku Jubileuszowym, na pamiątkę i w hołdzie osobom, które przez osiem stuleci budowały dobrą przyszłość Gogolina, na Placu Benedyktyńskim na wapiennym głazie postawiona została tablica pamiątkowa z  jubileuszowym przesłaniem dla kolejnych pokoleń.

Znaczek okolicznościowy wydany z okazji 800-lecia Piotrkowa Trybunalskiego przypadającego w 2017 roku. Nieznana jest dokładna data otrzymania przez Piotrków praw miejskich. Pierwsze wzmianki o Petrecoue odnajdujemy w dokumentach Leszka Białego z 1217 roku. Za panowania Kazimierza Wielkiego rozpoczęto budowę murów miejskich, którą zakończono na początku XV wieku. W 1374 roku Piotrków został siedzibą powiatu sądowego, następnie starostwa grodowego i ostatecznie także siedzibą powiatu. W XV wieku miasto stało się miejscem zjazdów i narad o znaczeniu ogólnopaństwowym, a później także sejmów walnych. W 1493 roku podczas sejmu, który obradował w Piotrkowie, została ustalona struktura Sejmu Polskiego z podziałem na trzy izby, która funkcjonuje po dzień dzisiejszy.

Znaczek okolicznościowy wydany z okazji przypadającej w 2024 roku 80. Rocznicy Powstania Warszawskiego. Znaczek ten ma za zadanie przede wszystkim zachować pamięć o tym wydarzeniu i bohaterskich działaniach jego uczestników, ale pośrednio także edukować, szczególnie młodsze pokolenie. Powstanie Warszawskie wybuchło o godzinie 17:00, 1 sierpnia 1944 r. Było największą bitwą stoczoną przez organizację podziemną z wojskami okupacyjnymi podczas II wojny światowej. Zorganizowane przez Armię Krajową wymierzone było militarnie przeciw Niemcom, a politycznie przeciw ZSRR. Miało na celu wyzwolenie stolicy spod niemieckiej okupacji jeszcze przed wkroczeniem do niej Armii Czerwonej. Powstanie planowane na kilka dni ostatecznie upadło po 63. dniach walk. Słabo uzbrojone oddziały powstańcze prowadziły samotną walkę z przeważającymi siłami niemieckimi. W rezultacie w trakcie dwumiesięcznych walk straty wojsk polskich wyniosły ok. 16 tys. zabitych oraz zaginionych, ok. 20 tys. rannych i 15 tys. wziętych do niewoli. Wśród ludności cywilnej zamieszkującej stolicę straty były jeszcze większe i szacowane są na 150-200 tys. osób, które zginęły na skutek m.in. nalotów i ostrzału artyleryjskiego, masakr urządzanych przez okupanta, jak i ciężkich warunków bytowych oraz systematycznego wyburzania miasta przez Niemców.

Na znaczku przedstawiono moment wybuchu pocisku, który 28 sierpnia 1944 roku uderzył w najnowocześniejszy i najwyższy w ówczesnej Warszawie wieżowiec, będący siedzibą Towarzystwa Ubezpieczeniowego Prudential. Kadr ten symbolizuje zniszczenia powstałe w Warszawie podczas Powstania Warszawskiego.

Grupa Ładosia, zwana także grupą berneńską w latach 1942-43 zajmowała się wyrabianiem paszportów z krajów latynoamerykańskich, przekazywanych żydom europejskim dla uratowania ich przed zagładą w czasie II wojny światowej. Tworzyli ją między innymi polscy dyplomaci: ambasador RP w Bernie Aleksander Ładoś, jego zastępca Stefan Ryniewicz, konsul Konstanty Rokicki i Juliusz Kuehl, poseł na Sejm II RP Abraham Silberschein oraz przedstawiciel organizacji żydowskich Chaim Eiss. Wydano ok. 8-10 tysięcy paszportów, ratując tym życie tysiącom osób, w kręgu uratowanych pochodzenia żydowskiego znajdowali się przedwojenni obywatele polscy, niemieccy i holenderscy. Wśród tych pierwszych wielu pochodziło z Zagłębia Dąbrowskiego: Sosnowca, Dąbrowy Górniczej i Będzina. Ostatnie badanie pozwoliło ustalić, że ok. 800 osób pochodziło właśnie z Będzina. W 80. rocznicę powstania grupy Ładosia, 24 marca 2021 r. w Będzinie przy ul. T. Kościuszki została odsłonięta pamiątkowa tablica.

Jako Sveidlervilla – wieś została wymieniona w dokumencie Jana III Droźica z 25 XI 1269 r. Miejscowość powstała z pewnością wcześniej - przy najstarszej drodze w tej części Europy – Szlaku Bursztynowym. Świadczy o tym chociażby neolityczny kamienny toporek, który w 1989 r.  młoda kobieta znalazła na skraju kartofliska. W 1366 r. wieś była jedną z pierwszych parafii na Ziemi Kłodzkiej. Dokument Jerzego z Podiebradu z 1477 r. wymienia wieś jako Stevnic Horny i Stevnic Nizny. W 1652 r. Papież Innocenty X ufundował parafii medal i ustanowił na 14 lipca odpust. W 1668 r. przyłączono do Parafii Szalejów Dolny.      Historia tego miejsca, to nie tylko czas rozkwitu, to także czas nawałnic; husyci, wojny, powodzie, zarazy, zmiany nazwy. Ostatnimi właścicielami Oberschwedeldorf była rodzina Buttner. Po 1945 roku wieś Szalejewo, stała się Szalejowem. Od pierwszego zapisu mija właśnie 750 lat.

UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany

W 2021 r. Oddział Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Stargardzie obchodzi jubileusz 75. lat swojej działalności. Założony został w dniu 15 czerwca 1946 roku, jako pierwszy Oddział Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego na Pomorzu Zachodnim. W pionierskim, powojennym okresie, do miasta i na teren powiatu stargardzkiego przybywali osadnicy, zarówno z głębi kraju, jak i powracający z wojennej tułaczki. Ze względu na zaszłości historyczne, dla większości z nich były to tereny nieznane tak pod względem historycznym, jak i geograficznym. Wśród przybyłych znaleźli się jednak tacy, którzy poza wypełnianiem obowiązków zawodowych, pragnęli poznać również dzieje miasta i regionu. Jednym z pierwszych, któremu tematyka ta leżała na sercu, był Eugeniusz Górecki. To właśnie z jego inicjatywy w czerwcu 1946 r. 64 osoby podpisały deklarację wstąpienia do organizacji turystycznej, a on sam został wybrany Prezesem nowo powstałego oddziału. Od tej daty (z wyjątkiem stanu wojennego) stargardzki oddział działa nieprzerwanie. W okresie swojego największego rozwoju w oddziale istniało 28 kół zrzeszających ponad 1300 osób, roczna liczba organizowanych imprez dochodziła do 100, a kilka z nich weszło do ogólnopolskiego kalendarza. Obecnie Oddział PTTK w Stargardzie liczy ponad sześćdziesięciu członków, a Prezesem od wielu lat jest Andrzej Kaczyński.

Historia kłodzkiego oddziału PTTK rozpoczyna się  w 1947 r., kiedy to za sprawą 22 działaczy  powołano Oddział Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Zalegalizowano go 23.05.1947 r. i otrzymał wówczas nazwę: PTT Oddział „Ziemi Kłodzkiej”, obejmując swym zasięgiem działania 3 powiaty tj. Kłodzki z Nową Rudą, Bystrzycki i Ząbkowicki. W 1947 r. powołano podkomisję Komisji Nomenklatury Sudetów, dla obszaru Ziemi Kłodzkiej, która ustaliła nazwy pasm i szczytów górskich oraz zapór wodnych na terenie ziemi kłodzkiej. W tym samym roku na wniosek M. Orłowicza wytyczono Główny Szlak Turystyczny w Sudetach z Paczkowa do Świeradowa, którego przebieg nie wiele się różni od obecnego, a z okazji 100-lecia turystyki w Polsce, w 1973 r. nadano mu im. Mieczysława Orłowicza. Po połączeniu się PTT i PTK, w 1950 r., w jedną organizację o nazwie Polskie Towarzystwo Turystyczno Krajoznawcze, już 18.03.1951 r. został powołany we Wrocławiu Zarząd Okręgu PTTK. Oddział rozpoczął działalność mając 327 członków oraz 570 km szlaków turystycznych, które powierzono mu w zarządzanie. W 1958 r. Koło Terenowe w Lądku i Nowej Rudzie przekształciły się w samodzielne Oddziały PTTK. Kolejne lata to ciągły rozwój Oddziału. Do 1985 r. przy Oddziale działały 44 koła zrzeszające 2153 członków PTTK.  Od 1989 r. następuje spadek członków PTTK i działających kół.  W roku jubileuszowym 2022 Oddział PTTK Ziemi Kłodzkiej liczy 6 Kół terenowych, 2 Kluby Przewodnickie oraz 2 Szkolne Koła i Kluby Turystyczne zrzeszające 350-ciu członków. Oddział posiada pod  opieką ok. 300 km szlaków pieszych górskich, a za zasługi został wyróżniony  „Złotą Honorową Odznaką PTTK”i medalem „Za Zasługi dla Miasta Kłodzka”.

Pierwsze ślady osadnictwa na ziemiach komornickich datowane są na ok. IX-VII tysiąclecie p.n.e. Wtedy to też tereny te zostały zasiedlane przez ludność mezolityczną zajmującą się głównie łowiectwem, zbieractwem i rybołówstwem. Pierwsze pisemne wzmianki o Komornikach pochodzą z bulli papieża Innocentego II z roku 1136, natomiast lokacja Komornik nastąpiła między rokiem 1286, a 1297. Komornickie ziemie do XIX wieku należały do biskupów poznańskich, w związku z czym były to głównie osady służebne. Rozwój własności prywatnej pojawił się dopiero podczas zaborów. Miejscem pamięci związanym z historią Komornik jest otwarty w 2003 roku Ogród Pamięci, na terenie którego znajduje się zespół steli, drzew pomnikowych i głazów upamiętniających ważne wydarzenia i osoby. Jednym z takich świadków jest głaz poświęcony lokacji Komornik, a w związku z przypadającą w tym roku 720 rocznicą tego wydarzenia, powstał znaczek okolicznościowy z wizerunkiem tego obiektu.

Z okazji jubileuszu 70-lecia Pałacu Kultury i Nauki przypadającego na 2025 rok powstał wyjątkowy Znaczek Turystyczny (Okolicznościowy), będący częścią międzynarodowego programu kolekcjonerskiego. Symbolizuje on siedem dekad historii jednego z najbardziej rozpoznawalnych budynków Warszawy i Polski, podkreślając jego architektoniczne piękno oraz kulturowe znaczenie. Znaczek przedstawia charakterystyczną sylwetkę Pałacu oddanego do użytku 22 lipca 1955 roku. To doskonała pamiątka dla miłośników historii, turystów i kolekcjonerów.

Anna świdnicka urodziła się w 1339 roku. Była jedynym dzieckiem Henryka świdnickiego oraz Katarzyny, a ponadto księżniczką świdnicką z dynastii Piastów, królową czeską, królową i cesarzową rzymską. Po śmierci ojca, Anna wychowywała się na dworze królewskim w Budzie. W myśl porozumienia zawartego między Bolkiem II świdnickim, stryjem i opiekunem Anny, i królem czeskim Karolem, Anna miała zostać żoną niespełna rocznego wówczas Wacława, pierworodnego syna Karola z jego drugiego małżeństwa. Niestety w ciągu dwóch lat zmarł zarówno następca tronu, jak i jego matka, i plany króla pokrzyżowały się. Chcąc wejść w posiadanie księstwa świdnicko-jaworskiego, Karol sam postanowił ożenić się z Anną. Ślub 14-letniej Anny ze starszym o 23 lata Karolem odbył się 27 maja 1353 roku w Budzie. 28 lipca 1353 roku w katedrze św. Wita w Pradze Anna została koronowana na królową czeską, a 9 lutego 1354 roku w Akwizgranie miała miejsce jej koronacja na królową rzymską. W niedzielę wielkanocną, 5 kwietnia 1355 roku w bazylice św. Piotra w Rzymie, szesnastoletnia Anna świdnicka przybrała tytuł cesarzowej rzymskiej. W 1358 roku w Pradze przyszło na świat pierwsze dziecko Karola i Anny, córka Elżbieta, która żyła 16 lat. 26 lutego 1361 roku w Norymberdze urodził się długo wyczekiwany następca tronu Wacław, późniejszy król Czech. Anna zmarła półtora roku później, 11 lipca 1362 roku, podczas narodzin drugiego syna. Miała wówczas 23 lata. Pochowana została w podziemiach praskiej katedry św. Wita.

UWAGA ! Znaczek niedostępny w sprzedaży korespondencyjnej - nakład wyczerpany

W 2023 roku Będzin świętuje 665 rocznicę lokacji miasta. To doniosłe wydarzenie miało miejsce 5 sierpnia 1358 roku. Lokacja na prawie magdeburskim (niemieckim) nastąpiła z woli króla Kazimierza Wielkiego i dawała miastu i jego mieszkańcom liczne przywileje. Wpłynęły one na rozwój osady targowej, która istniała nad Czarną Przemszą już w I poł. XIV w. Pierwszym wójtem Będzina został wymieniony w akcie lokacyjnym Hinko Ethiopus. Budowa zamku (przed rokiem 1349) strzegącego zachodniej granicy Królestwa Polskiego uczyniła z Będzina ważny punkt na średniowiecznej mapie fortyfikacji Małopolski Zachodniej. Rozwijające się u podnóża królewskiej warowni miasto zostało otoczone murami obronnymi, wzniesiono także wiodące do niego kamienne bramy. Za sprawą decyzji jednego z najwybitniejszych polskich władców Będzin stał się ważnym ośrodkiem gospodarczym i administracyjnym, miejscem, gdzie szczególnego znaczenia nabierają słowa: zastał Polskę drewnianą, zostawił murowaną.

5 sierpnia 2018 roku przypada 660. rocznica nadania Będzinowi praw miejskich przez króla Kazimierza Wielkiego. Władca ten w 1358 roku podniósł do rangi miasta na prawie magdeburskim (niemieckim) dotychczasową osadę targową. Będzin wcześniej, prawdopodobnie od lat czterdziestych XIV wieku, był miastem lokowanym na prawie polskim, gdyż najstarsza wzmianka o nim jako mieście pochodzi z 1349 roku. Natomiast lokowanie Będzina na wzór niemieckiego Magdeburga, jak w przypadku wielu środkowoeuropejskich ośrodków, wiązało się ze wzrostem przywilejów posiadanych przez miasto. Ponadto nadanie w 1358 roku Będzinowi praw miejskich związane było z budową w tym miejscu kamiennej warowni, która miała strzec polskiej granicy z państwem czeskim, a przebiegała przez linię Czarnej Przemszy. Przywilej lokacyjny zawierał nawet słowa mówiące, iż miasto lokowane jest „pod zamkiem naszym”. Również w tamtym czasie rozpoczęto tu budowę murów okalających miasto oraz prowadzących do niego bram. Pierwszym wzmiankowanym w źródłach historycznych wójtem miasta był Hinko Ethiopus. Dzięki uzyskaniu lokacji na prawie magdeburskim oraz dzięki późniejszym przywilejom Będzin mógł się rozwinąć jako prężny ośrodek gospodarczy i administracyjny w ówczesnej Rzeczypospolitej.