Lista znaczków

Muzeum Obrony Przeciwlotniczej w Koszalinie jest oddziałem Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie. Prezentuje uzbrojenie i sprzęt będący na wyposażeniu dawnych wojsk obrony przeciwlotniczej. Filia kontynuuje tradycje placówki muzealnej, utworzonej w 1976 roku przy Centrum Szkolenia Sił Powietrznych w Koszalinie. W 2018 roku muzeum otrzymało imię płk. Stanisława Paszkiewicza – pierwszego komendanta Oficerskiej Szkoły Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie. Ekspozycję stałą pn. „Historia polskiej broni przeciwlotniczej” uzupełniają przedmioty odnalezione na terenie dawnego obozu jenieckiego Stalag Luft IV Gross Tychow, zaaranżowane w formie dioramy. Główna ekspozycja to pamiątki związane z Ligą Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, eksponaty ukazujące rozwój polskiej broni przeciwlotniczej oraz zmieniającą się na przestrzeni lat taktykę jej użycia. W muzeum znajduje się wiele eksponatów broni palnej, a także archiwalia dotyczące działalności wojsk OPL. Zwiedzający znajdą tu również pamiątki po koszalińskich jednostkach wojskowych. Sprzęt artyleryjski, rakietowy i radiolokacyjny prezentowany jest na ekspozycji plenerowej, m.in. 23 mm armata przeciwlotnicza ZU-23-2 na samochodzie Star 266, stacja radiolokacyjna pomiaru wysokości PRW-9 „Zofia”, PZR S-125M Newa, przeciwlotniczy zestaw rakietowy „Dźwina”, rakieta 3m8m3 Pzr 2k-11 „Krug”. Kolekcję uzupełniają statki powietrzne: samolot TS-11 Iskra w malowaniu morskim oraz udostępniony do zwiedzania rządowy samolot Jak-40.

Muzeum Obrony Wybrzeża w Helu powstało z inicjatywy Sekcji Militarnej Stowarzyszenia „Przyjaciele Helu”  przy wsparciu Burmistrza Helu. Przystąpiono do uprzątnięcia terenu i poszczególnych obiektów i 1 maja 2006 roku muzeum otwarto dla zwiedzających. Pierwszą ekspozycją była sala poświęcona pamięci bohaterskiego obrońcy Helu, dowódcy baterii cyplowej, a po wojnie tragicznej ofierze bestialstwa wojskowej bezpieki - komandorowi Zbigniewowi Przybyszewskiemu. Obecnie MOW dysponuje sześcioma obiektami dawnej baterii 406 mm Schleswig-Holstein eksponując w nich kilkanaście wystaw stałych i czasowych. 1 stycznia 2017 r. decyzją Zarządu Stowarzyszenia "Przyjaciele Helu" na bazie Muzeum Obrony Wybrzeża utworzono Helski Kompleks Muzealny w którego skład wchodzą: Muzeum Helu, Pracownia Konserwatorska, Muzeum Obrony Wybrzeża, Muzeum Kolei Helskich oraz stanowisko baterii H. Laskowskiego.

Muzeum Okręgowe w Pile działa od 15 sierpnia 1975 roku. Jego pierwszą siedzibą było niewielkie Muzeum biograficzne Stanisława Staszica. W 1997 r. Muzeum przeniesiono do odrestaurowanego i zmodernizowanego obiektu z II połowy XIX wieku przy ul. Browarnej. W 1998 r. Muzeum zostało wpisane do Państwowego Rejestru Muzeów. Zgodnie ze swoim statutem gromadzi obiekty z zakresu archeologii, etnografii, historii i sztuki, głównie pochodzące z północnej Wielkopolski w tym Krajny. Muzeum prowadzi działalność wystawienniczą, edukacyjną oraz  organizuje warsztaty tematyczne. W zbiorach Muzeum Okręgowego w Pile zobaczyć można m.in. pamiątki i dokumenty obrazujące historię Piły, wyroby cechowego rzemiosła, pamiątki polskich i niemieckich rodów szlacheckich z płn. Wielkopolski, miejscowe judaika, obiekty polskiej i europejskiej sztuki użytkowej, a także eramikę grobową kultury łużyckiej i pomorskiej, narzędzia z kości i poroża z okresu neolitu i wczesnej epoki brązu oraz 21 grup zakonserwowanego drewna z ok. 2500 r. p.n.e. Oddziałem Muzeum Okręgowego w Pile jest Muzeum Kultury Ludowej w Osieku nad Notecią. 

Muzeum Okręgowe w Lesznie jest instytucją kultury województwa wielkopolskiego. Należy do najstarszych instytucji muzealnych na terenie Wielkopolski. Główna siedziba Muzeum znajduje się w dwóch zabytkowych kamieniczkach z XVIII/XIX w. przy pl. J. Metziga 17. Prezentowane są tu: wystawa stała dotycząca historii Leszna, kolekcja portretów trumiennych, dworskich, szlacheckich i mieszczańskich oraz miejscowych królów kurkowych, malarstwo polskie o tematyce wiejskiej XIX/XX w, ekspozycja dotycząca kultury ludowej regionu oraz pamiątki po przedwojennych, miejscowych jednostkach wojskowych.

Gmach główny, w którym mieści się siedziba Muzeum Okręgowego w Nowym Sączu to zabytkowy budynek dawnego Banku Austro-Węgierskiego, postawiony w 1912 roku według projektu architekta krakowskiego Teodora Hoffmanna, twórcy wielu domów mieszkalnych i budynków użyteczności publicznej. Jego dziełem są m.in. gmach Narodowego Banku Polskiego oraz Gimnazjum ss. Urszulanek w Krakowie. Po gruntownym remoncie i modernizacji w 2017 roku podkreślono reprezentacyjny charakter klatki schodowej i głównej sali na najwyższej kondygnacji. Reprezentacyjna sala przeznaczona na wystawy zmienne, spotkania i koncerty rozdziela narracyjną stałą wystawę historyczną o dziejach Nowego Sącza w latach 1867-1945 (czasy autonomii galicyjskiej, wojen i okresu międzywojennego) od stałej ekspozycji ukazującej pracownię z obrazami znanego nowosądeckiego malarza Bolesława Barbackiego. 

Pierwszy zamek murowany na miejscu wczesnośredniowiecznego grodu wybudował prawdopodobnie Kazimierz Wielki. Za panowania Zygmunta Starego rozpoczęto jego wielką rozbudowę, która za czasów Zygmunta Augusta doprowadziła do powstania renesansowego zamku. W okresie wojny polsko - szwedzkiej, zamek sandomierski spotkała katastrofa. Wybuch amunicji w piwnicach spowodował zniszczenie skrzydeł wschodniego, południowego, a może i północnego. Najmniej ucierpiało skrzydło zachodnie i tylko ono zostało później odbudowane. Na zlecenie króla Jana III Sobieskiego zamek został przebudowany w budynek typu pałacowego. W późniejszych wiekach, aż do 1959 roku mieściło się w nim więzienie. Po wieloletniej konserwacji i przebudowie wnętrz, zamek stał się siedzibą Muzeum Okręgowego. W obecnej postaci jest to budowla czterokondygnacyjna na planie prostokąta, z dwiema narożnymi wieżami, nakryta wysokim dachem czterospadowym. Będąc w okolicach Sandomierza, kontunując lekcję historii i sztuki, można zdobyć także inny Znaczek Turystyczny - Nr 541 Zaspół Zamkowo-Parkowy w Baranowie Sandomierskim.

Muzeum Okręgowe w Sieradzu powstało w 1937 r. Pierwsze eksponaty zostały zgromadzone dzięki darom m.in. Kazimierza Walewskiego z Tubądzina, starosty sieradzkiego Kazimierza Łazarskiego, ks. Walerego Pogorzelskiego i innych. Siedzibą Muzeum Okręgowego jest najstarsza murowana kamienica w Sieradzu, która powstała w końcu XVI w. lub na początku XVII w. Muzeum posiada działy: archeologii, historii, sztuki etnografii oraz własną bibliotekę naukową,  Muzealne zbiory liczą ponad 45000 zabytków i prezentują dzieje osadnictwa regionu sieradzkiego od pradziejów po średniowiecze, bogate zbiory sztuki i rzemiosła artystycznego, zbiory farmaceutyczne, numizmaty, zbiory portretu sarmackiego i trumiennego, a także wojskowy sprzęt  łączności, którym posługiwali się żołnierze Wojska Polskiego na przestrzeni minionych lat. Obok wystaw stałych organizowane są w muzeum wystawy czasowe, które pokazują zbiory eksponowane na wystawach stałych, ale także zbiory i kolekcje innych placówek i osób prywatnych. Dzięki wystawom czasowym stali bywalcy Muzeum znajdą tu zawsze możliwość poszerzenia swojej wiedzy i zapoznania się z eksponatami z różnych dziedzin i stron Polski, a także świata, dotąd nie prezentowanymi w Sieradzu.

Muzeum Okręgowe Ziemi Kaliskiej w Kaliszu to jedno z najstarszych muzeów regionalnych w Polsce. Założono je w 1906 roku jako Muzeum Archeologiczne w Kaliszu. W tym samym czasie powstał pomysł utworzenia drugiego muzeum przeznaczonego na cele edukacyjne, a przy miejscowym oddziale Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego powstało Muzeum Krajoznawcze. Po kilku latach placówki te połączono i w kwietniu 1914 całość udostępniono zwiedzającym pod nazwą Muzeum Ziemi Kaliskiej. II wojna światowa spowodowała koniec działalności muzeum i niemal całkowitą utratę zbiorów. Po wojnie powrócono do odbudowywania kolekcji, a pierwszą powojenną ekspozycję udostępniono w 1948 roku. Muzeum gromadzi m.in. eksponaty archeologiczne, etnograficzne i historyczne. Wśród nich na uwagę zasługuje zdeponowany w 1958 roku skarb ze Słuszkowa zawierający najliczniejszy zbiór  denarów krzyżowych na świecie oraz najliczniejszy skarb monet w Polsce. W obecnej lokalizacji muzeum znajduje się od 1953 roku.

Muzeum Pamięci Mieszkańców Ziemi Oświęcimskiej powstało w zabytkowym budynku, tzw. Lagerhausie, zlokalizowanym około 200 metrów od Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu. Placówka została otwarta 1 maja 2022 roku. Myślą przewodnią wystawy muzealnej jest ukierunkowanie na losy człowieka w zderzeniu z ważnymi wydarzeniami historycznymi oraz krótkie przedstawienie dziejów ziemi oświęcimskiej. Kluczowa część ekspozycji dotyczy okresu II wojny światowej i prezentuje bohaterskie działania mieszkańców tej ziemi, którzy z narażeniem życia własnego i niejednokrotnie swoich bliskich, udzielali wszelkiej pomocy więźniom obozu Auschwitz. Ekspozycja ma charakter multimedialny, z wiodącą rolą relacji świadków. Filmy wzbogacone są historycznym komentarzem narratora, zdjęciami i archiwalnymi dokumentami. Całość narracji uzupełniają artefakty umieszczone w nowoczesnych gablotach. Zlokalizowana przed budynkiem muzealnym ścieżka edukacyjna pn. „Ścieżka Superbohaterów”, składa się m.in. z rzeźb postaci dziecięcych. To wyjątkowe miejsce spotkania z historią, adresowane dla młodszych odbiorców.

Placówka muzealna Samorządu Województwa Dolnośląskiego w miejscowości Duszniki-Zdrój, utworzona w 1968 r. w starym XVII-wiecznym młynie papierniczym nad Bystrzycą Dusznicką. Młyn papierniczy w Dusznikach to zabytek techniki. Elementami charakterystycznymi dla papierni są dach kryty gontem, zakończony od zachodu barokowym szczytem wolutowym oraz oryginalny pawilon wejściowy w kształcie wieży, a we wnętrzach budynku – polichromia z XVII-XIX stulecia. Obiekt posiada dużą wartość historyczną w skali Polski i jest jednocześnie ciekawą atrakcją turystyczną. 20 września 2011 młyn papierniczy w Dusznikach-Zdroju decyzją Prezydenta RP uzyskał status pomnika historii.

Muzeum Pienińskie im. Józefa Szalaya mieści się w budynku dawnej strażnicy granicznej w Szlachtowej koło Szczawnicy. Ekspozycja prowadzi zwiedzających szlakiem przeszłości regionu pienińskiego. Poznajemy tych, którzy tu od wieków mieszkali, zanim powstało uzdrowisko w Szczawnicy. Dowiadujemy się, czym była dla nich rzeka Dunajec i górskie połoniny. Usłyszymy dlaczego musieli opuścić swoje domy i ziemie. Zaczynamy spacer galerią Dunajca – rzeką, która łączy pienińskie miejscowości: Czorsztyn, Sromowce, Szczawnicę i Krościenko, wpisując się w ich historię.. Wkraczamy w XIII wiek, w czasy wznoszenia w Pieninach zamków obronnych i zakładania osad przez św. Kingę, kontynuujemy podróż w czasie, zaglądając do świątyń różnych wyznań i do tutejszych domów. Poznajemy mieszkańców wsi pienińskich, których łączyła wspólna gospodarka pasterska, podobne budownictwo, strój ludowy. Dowiadujemy się o ich charakterystycznych zajęciach – flisactwie u Górali i druciarstwie u Rusinów. Dalsza trasa wiedzie przez kurort w Szczawnicy i prowadzi nas aż do czasów współczesnych. Kończymy wędrówkę nad brzegiem Dunajca, na dawnej Drodze Pienińskiej – ulubionym miejscu spacerów gości szczawnickich.

Muzeum Piśmiennictwa i Drukarstwa w Grębocinie to prawdziwa perełka w świecie druku i papieru, położone zaledwie 8 km od Torunia przepiękne prywatne muzeum zachęca do odwiedzenia nie tylko turystów z Polski, ale całego świata. To tu znajduje się największa w Polsce kolekcja żeliwnych i drewnianych pras drukarskich o osobliwie brzmiących nazwach: Albion, Columbia, Imperial. Dla fascynatów papieru czeka czerpalnia odkrywająca historię produkcji papieru i jego tajemnic, a średniowieczne skryptorium wprowadzi w arkana kaligrafii i rękopiśmiennych ksiąg. Wszystko to kryje się pod dachem gotyckiego kościółka wpisanego do rejestru zabytków. Muzeum, które jest otwarte dla zwiedzających przez cały rok zaprasza na interaktywne warsztaty piśmienniczo-drukarskie, które dziś stanowią esencję nowoczesnego i przyjaznego muzeum. Dla tych, którzy chcą własnoręcznie wyprodukować papier lub spróbować pisma gęsim piórem - muzeum otwiera swoje zasoby. Historyczny obiekt, wspaniałe zbiory i przepiękne parkowe otoczenie czyni z Muzeum obiekt warty obejrzenia. Po prostu jedyne takie muzeum!

Muzeum Początków Państwa Polskiego w Gnieźnie powstało w 1973 r. Jest to jedyne w kraju muzeum poświęcone najdawniejszym dziejom naszej państwowości oraz dziejom Gniezna – największego stołecznego grodu pierwszych polskich władców. Co roku odwiedza je kilkadziesiąt tysięcy osób. Muzeum prezentuje wystawy poświęcone początkom państwa polskiego. Najnowszej, otwartej w 2012 r., towarzyszą filmy w technologii 3D. Na wystawie, składającej się z ponad 500 eksponatów, zobaczyć można m.in. rekonstrukcję drewnianego wału grodu w Gnieźnie z pocz. XI w., detale architektoniczne z XI-wiecznej katedry gnieźnieńskiej, zabytki archeologiczne dotyczące wierzeń i życia codziennego w czasach pierwszych Piastów. Oprócz tej wystawy, muzeum prezentuje inne stałe ekspozycje: Gniezno w dawnych wiekach, Piastów malowane dzieje, Broń w dawnych wiekach oraz czasowe wystawy poświęcone różnej tematyce.

Muzeum Pogranicza Śląsko - Łużyckiego w Żarach jest samorządową instytucją kultury, której organizatorem jest miasto Żary. Muzeum powstało w połowie 2013 roku, a jego celem jest pokazywanie bogactwa kulturowego pogranicza, historycznych Łużyc i zachodnich rejonów Śląska. Muzeum prezentuje przemysł miasta i rejonu ze szczególnym uwzględnieniem porcelany, która stanowiła czołówkę europejskich wyrobów. Bogaty dorobek i tradycje przemysłu szklarskiego, ceramicznego, budowlanego i włókienniczego oraz kopalń węgla brunatnego stanowią ważny element ekspozycji Muzeum. Na szczególną uwagę zasługuje ekspozycja związana z żarskim garnizonem po 1945 roku, którego jednostki wojskowe po likwidacji w 2001 roku przekazały swoje zbiory w depozyt miastu jako darowiznę przyszłemu muzeum.Siedziba Muzeum znajduje się w zbudowanej w XV wieku gotyckiej plebanii. W XVI wieku obiekt rozbudowano, dobudowując w stylu renesansowym drugi budynek. Połączone ze sobą stanowią integralny element zespołu zabudowy kościelnej najstarszej części miasta. W obiekcie są najstarsze i najokazalsze świeckie komnaty w Żarach z zachowanymi oryginalnymi zdobieniami, a ogromna piwnica ze sklepieniem łukowym nie znajduje analogii w całej okolicy.

Muzeum Pomorza Środkowego w Słupsku obejmuje odrestaurowany po II wojnie światowej Zamek Książąt Pomorskich, a także Młyn Zamkowy, fragmenty gotyckich obwarowań miejskich i malownicze nadrzeczne spichlerze. Może poszczycić się ogromnymi zbiorami średniowiecznej rzeźby drewnianej oraz umeblowaniem i dokumentami pochodzącymi z terenów dawnego Księstwa Pomorskiego. Unikatową kolekcję stanowią pamiątki pogrzebowe po ostatnich książętach z rodu Gryfitów: szaty, biżuteria i niemal idealnie zachowane cynowe sarkofagi. Zabytki kultury ludowej Pomorza, związane zarówno z ludnością autochtoniczną, jak i przesiedloną po wojnie, prezentowane są w Młynie Zamkowym – jednym z najstarszych w Polsce obiektów przemysłowych. W sąsiedztwie zamku położony jest gotycki kościół i renesansowy ogród księżnej Erdmuty. W Spichlerzu Richtera funkcjonuje popularna herbaciarnia, gdzie eksponowane są dawne pocztówki, fotografie i plakaty filmowe. Największą dumą Muzeum jest spuścizna po Stanisławie Ignacym Witkiewiczu, niepokornym artyście znanym jako Witkacy. W Słupsku znajduje się największa na świecie – i stale rosnąca – kolekcja jego prac. Trzon zbiorów stanowią pastelowe portrety przyjaciół i klientów firmy portretowej „S. I. Witkiewicz”, prezentowane na jedynej w swoim rodzaju stałej wystawie.

Około 1811 r. w Borach Niemodlińskich, w miejscowości Tułowice, właściciel dóbr niemodlińsko-tułowickich - Johann Nepomucen Carl Prashma, uruchomił pierwszy fajans ceramiczny. Manufaktura przeszła w 1842 r. w ręce Ernsta von Frankenberga, który zainicjował produkcję czarnego fajansu delikatnego. W 1858 r. fabryka rozpoczęła pierwszy wypał porcelany. W 1889 r. tułowicką fabrykę nabył  Erhard Schlegelmilch i od tego czasu rozpoczął się jej intensywny rozwój. Przy fabryce powstały osiedla pracownicze, dla kadry zarządzającej i dla malarzy porcelany. W czasie II wojny światowej fabryka produkowała porcelanę na potrzeby wojska. W 1947 r. rozpoczęto produkcję cięższego, trwalszego i tańszego porcelitu co trwało aż do likwidacji zakładu w 2001 r. Obecnie w odrestaurowanych wnętrzach fabryki znajduje się Muzeum Porcelany Śląskiej. We wnętrzach znalazły schronienie wyroby z 14 śląskich manufaktur. Często są to jedyne ślady po tych dawnych fabrykach.

Muzeum Porcelany w Wałbrzychu mieści się w klasycystycznym pałacu z 1803 roku należącym przed wojną do rodziny Albertich - wałbrzyskich kupców, przemysłowców i mecenasów sztuki. Obiekt położony jest w ścisłym śródmieściu Wałbrzycha. Główną atrakcją Muzeum jest kolekcja historycznej porcelany pochodzącej zarówno z terenu Śląska, w tym fabryk wałbrzyskich, jak również z licznych, znaczących wytwórni polskich i europejskich. Aranżacja sal wystawowych pozwala z jednej strony zdobyć podstawową wiedzę na temat ceramiki, a szczególnie porcelany - jej produkcji i historii, z drugiej - wejść w klimat minionych stuleci i znaleźć się w otoczeniu dawnych, pięknych przedmiotów, mebli i obrazów. W muzeum obejrzeć można również kolekcję współczesnego malarstwa polskiego, w której znajdują się dzieła artystów, takich jak Jerzy Duda-Gracz, Zdzisław Beksiński, Franciszek Starowieyski czy Jerzy Nowosielski.

Muzeum Powiatowe w Nysie mieści się w gmachu dawnego Pałacu Biskupów Wrocławskich, wybudowanego w latach 1660-1729, w stylu barokowym. W ciągu kolejnych ponad dwustu lat pałac zmieniał właścicieli i zarządców, pełniąc różnorodne funkcje. W 1945 roku spłonął. W latach 1962-1984 pałac odremontowano i przeznaczono na siedzibę nyskiego muzeum. Instytucja muzealna w Nysie funkcjonowała już od roku 1897, stopniowo powiększając zasoby zabytków. W 1945 r. część zbiorów uległa zniszczeniu, a część udało się zabezpieczyć. Już w maju 1945 r. polskie władze w Nysie rozpoczęły starania o odnalezienie muzealiów oraz pozyskanie nowych, reaktywując działalność muzealną. W 1986 roku oficjalnie otwarto podwoje Pałacu Biskupiego z bogatą ekspozycją prezentującą m.in. wyposażenie pałacowych, dworskich i mieszczańskich wnętrz, galerię malarstwa zachodnioeuropejskiego, a także historię Nysy oraz zabytki archeologiczne.

Dolnośląska wieś, ogromna lipa, ziołowy ogród i wielki, stary, bo trzystoletni drewniany spichlerz, i ogromna kolekcja: bryczek, sań karet i powozów, akcesoriów podróżnych, pocztówek, kufrów i... Wszystko to składa się na Muzeum Powozów Galowice. Pod Wrocławiem, 15 km od centrum miasta, w kierunku południowym, czyli w kierunku na Kłodzko i Kudowę Zdrój, nieopodal autostrady mieści się muzeum, które przenosi widza do czasów, kiedy o bruk stukały końskie kopyta i trzeszczały drewniane koła wozów. Kolekcja jest bogata, to: ponad pięćdziesiąt pojazdów zaprzęgowych, różnych, zarówno wyjazdowych, jak i użytkowych oraz mnóstwo sprzętów podróżnych, od siodeł począwszy, poprzez ogrzewacze do karet, a na składanych biureczkach skończywszy.

Muzeum Powstań Śląskich znajduje się w zabytkowym budynku przy ul. Polaka 1. Obiekt został wybudowany na podstawie projektu Emila i Georga Zillmannów w 1907 r. na potrzeby zarządu obszaru dworskiego Księcia Donnersmarcka. W latach 1916 – 1939 mieścił się w nim Urząd Gminy Świętochłowice, w okresie II wojny światowej niemiecka Schutzpolizei, w latach 1945 – 1989 komenda milicji, a od 1989 roku – policja. W noc sylwestrową 1999/2000 roku budynek spłonął. Wiosną 2013 roku rozpoczęła się rewitalizacja obiektu, przywracając mu pierwotny wygląd i przystosowując pomieszczenia do funkcji wystawienniczej. Oficjalne otwarcie nastąpiło 17 października 2014 roku. W zakresie działania Muzeum Powstań Śląskich znajduje się ochrona wszelkich dóbr dziedzictwa materialnego i niematerialnego, dotyczących dziejów Powstań Śląskich, a także dziejów miasta Świętochłowice. Placówka prezentuje zarówno oryginalne eksponaty, jak i repliki i reprodukcje, pozwalające na bezpośredni kontakt z przedmiotami. Za pomocą elementów multimedialnych zwiedzający w pełni zostaje przeniesiony w realia życia na Górnym Śląsku początku XX wieku. Najmłodsi zwiedzający znajdą dla siebie elementy multimedialne pozwalające pogłębić wiedzę historyczną poprzez intelektualną zabawę.

Muzeum Powstańców Wielkopolskich im. Gen. Józefa Dowbora Muśnickiego w Lusowie gromadzi dokumenty, mapy, zdjęcia, sztandary, mundury, militaria, modele i inne pamiątki dotyczące Powstania Wielkopolskiego, Powstańców oraz żołnierzy Wojsk Wielkopolskich. Szczególny zbiór stanowią eksponaty związane z osobą gen. Józefa Dowbora Muśnickiego, który mieszkał w Lusowie w latach 1919-1937. Muzeum kultywuje także pamięć córek Generała: Janiny Lewandowskiej (z domu Dowbor Muśnickiej), jedynej kobiety zamordowanej w Katyniu oraz Agnieszki Dowbor Muśnickiej, zamordowanej przez Niemców w Palmirach. Na pobliskim cmentarzu znajduje się grób, w którym pochowano gen. Józefa Dowbora Muśnickiego, jego żonę oraz czaszkę Janiny. W innej części wsi znajduje się zabytkowy kościół i pałac, w którym mieszkał Generał i jego rodzina.

Muzeum Pożarnictwa w Kotuniu – Oddział Muzeum Regionalnego w Siedlcach to jedyne muzeum techniczne w regionie. Mieści się w remizie Ochotniczej Straży Pożarnej. Powstało w 1982 r., a w następnym roku zostało przekształcone w Oddział Muzeum Okręgowego w Siedlcach, obecnie Regionalnego. W zasobach posiada ponad 1000 eksponatów. Zbiory muzeum to niejednokrotnie wyjątkowe okazy zabytkowego sprzętu pożarniczego m.in.: motopompy, wozy strażackie, sprzęt gaśniczy, umundurowanie strażackie. Muzeum posiada również bogate zbiory fotografii, sztandarów, odznaczeń i medali.  Głównym obszarem zainteresowania muzeum jest kultura i technika polskiego pożarnictwa od XIX w. do czasów współczesnych.

Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego im. Ignacego Łukasiewicza w Bóbrce, to wyjątkowe miejsce. Mieści się ono na terenie czynnej kopalni ropy naftowej, którą założył sam Ignacy Łukasiewicz w 1854 roku, wraz z Tytusem Trzecieskim i Karolem Klobassa-Zrenckim. Zobaczymy tu min. XIX wieczne kopanki,  których widać „czarne złoto”, czyli naturalną ropę naftową. Unikatowe XX-wieczne urządzenia związane z przemysłem naftowym, rafineryjnym i gazowniczym, czy oryginalne szyby naftowe „Janina i „Franek”  Natomiast we wnętrzach budynków, dzięki ekspozycjom multimedialnym, można przenieść się w czasy, w których na kopalni pracował jeszcze wynalazca lampy naftowej czyli sam patron muzeum. Eksponatów, wystaw, historycznych budynków jest tu bez liku, ponieważ obiekt ten zajmuje powierzchnię aż 20 hektarów. A wszystko to znajduje się w pięknym otoczeniu lasu bobrzeckiego.

Jest to niewielki, ale po ostatniej przebudowie - nowoczesny obiekt, którego ekspozycja zadowoli małych i dużych przyrodników. W ramach remontu i modernizacji wykonano przestrzenne dioramy, zainstalowano wiele stanowisk interaktywnych oraz punktów z wykorzystaniem multimediów. Dzięki tym nowatorskim elementom, można posłuchać śpiewu rodzimych gatunków ptaków, posłuchać odgłosów innych zwierząt żyjących w okolicznych lasach, czy dowiedzieć się co bzyczy i szmera na łące. Uruchomiono także nowoczesną salę konferencyjno-edukacyjną, której wyposażenie umożliwia prowadzenie bogatej w formę edukacji przyrodniczej. Wśród dostępnych materiałów filmowych wiele dotyczy historii i współczesnego łowiectwa. Będąc na wycieczce w okolicy Ciężkowic, prócz wspaniałych wycieczek po Pogórzu Ciężkowicko-Rożnowskim, można wstąpić do niewielkiego muzeum etnograficznego Grociarnia w Jastrzębiej (trzeba się wcześniej umówić) i zdobyć Znaczek Nr 531.

Muzeum Przyrodnicze w Jeleniej Górze - Zbiory Muzeum obejmują ponad 6.600 okazów ptaków, jaj ptasich, ssaków i ich skórek, rogów, motyli, muszli, przekroi drzew, gipsowych modeli grzybów, minerałów oraz min (owadów minujących). Ptaki zaprezentowano według środowisk, w jakich żyją. Eksponowane są ptaki: środowiska wiejskiego i miejskiego, pól i stepów uprawnych, wód śródlądowych oraz lasów i gór. Ptaki egzotyczne zestawiono według krain zoogeograficznych, w których występują, kolejno prezentując ptaki krainy orientalnej (Azja Południowa i Wschodnia), australijskiej, etiopskiej (Afryka), neotropikalnej (Ameryka Południowa), nearktycznej (Ameryka Północna.) oraz palearktycznej (Europa oraz Azja Środkowa i Północna). Oddzielnie przedstawiono ptaki mórz ze szczególnym uwzględnieniem gatunków żyjących w rejonie Arktyki i Antarktyki oraz bażanty i pustynniki. Prócz wystaw stałych poświęconych ptakom i motylom, organizowane są tu wystawy czasowe o tematyce przyrodniczej.