Lista znaczków

Woliński Park Narodowy został utworzony w 1960 roku i obejmuje ochroną część największej polskiej wyspy – Wolin. W parku chroni się najpiękniejszy odcinek polskiego wybrzeża klifowego, dobrze zachowane lasy bukowe, unikalną deltę Świny wraz z licznymi wyspami oraz przybrzeżny pas wód Bałtyku. Fauna i flora Wolińskiego Parku Narodowego jest bardzo zróżnicowana i obejmuje blisko 230 gatunków ptaków, ponad 1300 gatunków roślin naczyniowych oraz wiele rzadkich i nowych dla nauki gatunków owadów. Park spełnia ważną rolę w ochronie siedlisk ptaków wodno-błotnych, które tutaj znajdują spokój oraz bazę pokarmową. Obszar delty Świny został zaliczony do ostoi ptaków o znaczeniu europejskim. Symbolem parku jest żyjący na jego terenie bielik zwyczajny, którego żywe okazy można także spotkać w wolierach przy Muzeum Przyrodniczym oraz Zagrodzie Pokazowej Żubrów.

Największy i najwyższy wodospad w Masywie Śnieżnika, drugi co do wysokości w Sudetach. Powstał na linii uskoku tektonicznego, skąd rzeka Wilczka spada z 22 m do kotła i dalej płynie wąskim wąwozem zwanym kanionem amerykańskim, którego pionowe skały osiągają nawet 25 m. Wokół wodospadu rośnie piękny, stary las mieszany i wznoszą się malownicze skałki. Wodospad wraz z najbliższym otoczeniem objęte są od 1958 roku ochroną i tworzą rezerwat przyrody „Wodospad Wilczki”. Teren rezerwatu przystosowany jest do zwiedzania. Nad wodospadem znajduje się mostek, a wokół niego wyznaczono ścieżki oraz schodki prowadzące do tarasów widokowych, tak by można było oglądać wodospad i wąwóz z każdej strony.

Wodospad Szklarki jest drugim co do wysokości wodospadem w polskiej części Karkonoszy. Ma 13,3 m wysokości i znajduje się na wysokości 520 m n.p.m. w miejscowości Piechowice, tuż przy granicy ze Szklarską Porębą i kilkadziesiąt metrów od drogi ze Szklarskiej Poręby do Jeleniej Góry. Wody Szklarki spadają charakterystyczną zwężającą się ku dołowi i skręcającą spiralnie kaskadą. Pierwsze wzmianki o Wodospadzie Szklarki pochodzą już ze średniowiecza. Przez stulecia wodospad był uwieczniany w opisach, rycinach i obrazach, bowiem uważano to miejsce za szczególnie romantyczne i piękne. Dziś jest najczęściej odwiedzanym wodospadem w Karkonoszach udostępnionym do zwiedzania także osobom niepełnosprawnym. Wodospad znajduje się na terenie Karkonoskiego Parku Narodowego w związku z czym za wstęp na teren parku pobierana jest opłata.

We wschodniej części Beskidu Żywieckiego w zawojskich lasach, na  północno-zachodnich stokach Pasma Policy, znajduje się Wodospad na Mosornym Potoku. Jest to naturalny wodospad sięgający 8 metrów wysokości, przez co należy do najwyższych wodospadów w Beskidach. Ma on postać pionowego progu zbudowanego z warstw fliszu karpackiego, składającego się z różnych utworów geologicznych. Wodospad z uwagi na swoje walory geologiczne i przyrodnicze został wpisany do  Centralnego Rejestru Geostanowisk Polski, w którym gromadzone są informacje o najcenniejszych obiektach przyrody nieożywionej. Do wodospadu można zejść stromym zejściem zabezpieczonym balustradami, a u jego podstawy, jak głoszą miejscowe legendy, ma się znajdować tajemnicze wejście do miejsca, w którym dawniej swoje skarby przechowywali babiogórscy zbójnicy. Uważajcie jednak, bowiem wg innej legendy wejścia tego strzegą utopcy.

Bogactwo rzeki Drawy i jezior Drawieńskiego Parku Narodowego, skupione w jednym miejscu, na wyjątkowej ekspozycji, której znaczną część stanowią akwaria - obejrzycie w Głusku, w Punkcie Informacji Turystycznej Drawieńskiego Parku Narodowego. Przywita Was Wydra – przewodniczka po Wodnym Świecie DPN. Ślady jej łap wyznaczają kierunek zwiedzania wystawy. Turysta, uruchomiając nieco wyobraźnię, powinien poczuć się tak, jakby znalazł się pod wodą i był  częścią tego fascynującego świata, w którym pływają, np.: brzana, okoń, certa, pstrąg, różanka, koza, piekielnica, kiełb. Natomiast przekrój przez Jezioro Czarne pokaże na jakiej głębokości toczy się życie ryb i roślin, a gdzie królują już tylko bakterie beztlenowe. W bystrym nurcie Drawy, nad powierzchnią wody faluje włosienicznik. Rośnie też wiele gatunków ramienic, a ponad korytem rzeki wznosi się piaszczysta skarpa, w której gnieździ się zimorodek.

Winnica Niemczańska powstała w 2017 roku. Te stosunkowo młode nasadzenia w 2018 roku wydały pierwsze niewielkie plony, a z rocznika tego powstało pierwsze niemczańskie wino. Winnica Niemczańska położona jest na stoku jednego ze Wzgórz Strzelińsko-Niemczańskich, nad brzegiem rzeki Ślęzy. Ze szczytu południowego stoku, rozpościera się zapierający dech w piersiach widok na pola, lasy, rzekę i ceglany budynek starej gorzelni. Łączna powierzchnia nasadzeń w winnicy to blisko 4 ha. Nasadzono tu zarówno klasyczne szczepy jak Chardonnay, Riesling, Pinot Noir, Pinot Gris, Palava, Solaris czy Cabernet Blanc, zaś w sąsiedztwie budynku winiarni historyczne szczepy winorośli śląskich: Gutedel i Auxerrois.  Winnica Niemczańska to obowiązkowy punkt na "Dolnośląskim szlaku piwa i wina" i miejsce gdzie tworzy się wino z pasją.

W odległości 9 km od Kętrzyna, w miejscowości Gierłoż, znajdują się ruiny Byłej Wojennej Kwatery Głównej Adolfa Hitlera “Wilczy Szaniec”. Wzniesiono ją pod pozorem budowy zakładów chemicznych "Askania" w latach 1940-44 w celu realizacji operacji „Barbarossa”, czyli ataku Niemiec na Związek Radziecki. Jest to największa i najbardziej rozpoznawalna kwatera Wodza III Rzeszy, będąca wspaniałą atrakcją turystyczną, która pomimo upływu czasu, wciąż cieszy się ogromnym zainteresowaniem turystów z Polski i z całego świata. Na terenie kompleksu znajduje się „Dom Wycieczkowy”, restauracja serwująca dania kuchni polskiej, bar, punkty z pamiątkami, pole kamperowe jak również pole namiotowe. 

Kosz gigant jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych współczesnych symboli miasta. Kształtem przypomina łódź z herbu Nowego Tomyśla zaś materiał, z którego jest wykonany nawiązuje do tutejszych tradycji upraw wikliny i rzemiosła plecionkarskiego. Pierwszy kosz zbudowano w 2000 roku, chcąc w ten sposób uczcić przełom tysiącleci. Kosz był wspólnym dziełem 50 - ciu plecionkarzy. Prace nad nim trwały nieprzerwanie przez 55 godzin. Do jego budowy wykorzystano 8 ton wikliny. Imponujące rozmiary: długość – 17,29 m, szerokość – 9,46 m, wysokość – 7,71 m dały mu miejsce w Księdze Rekordów Guinnessa. Wnętrze kosza zostało obsadzone różnego rodzaju gatunkami drzew i krzewów, tworząc w ten sposób swoistą formę kwietnika. Z czasem na skutek oddziaływania warunków atmosferycznych, które wpłynęły na niszczenie wikliny, koniecznym stało się wybudowanie nowego kosza. W sierpniu 2006 roku ten sam zespół plecionkarzy wyplótł nowy, jeszcze większy obiekt. Obecny kosz gigant ma długość – 19,80 m, szerokość – 9,53 m i wysokość – 8,98 m. Do jego budowy zużyto 12 ton wikliny i 11 ton konstrukcji stalowej.

Wigierski Park Narodowy jest jednym z 23 parków narodowych w Polsce, został utworzony w celu ochrony jednego z najcenniejszych pod względem przyrodniczym i krajobrazowym zakątków naszego kraju. Jego powierzchnia wynosi około 150 km² i obejmuje zespół 42 jezior oraz kompleks lasów północnej części Puszczy Augustowskiej. Wigierski Park Narodowy, podobnie jak wszystkie parki narodowe w Polsce, powołano w celu ochrony rodzimej przyrody i walorów kulturowych. Do zadań parku należy również prowadzenie i koordynowanie badań naukowych i monitoringu środowiska przyrodniczego, prowadzenie działalności edukacyjnej oraz przygotowanie i terenu i udostępnianie dla turystyki. Zapraszamy serdecznie do parku oraz poznania jego walorów przyrodniczych i kulturowych. Jest to obszar niezwykle atrakcyjny zwłaszcza dla tych, których zachwyca piękno natury. Dobrze zagospodarowane szlaki lądowe i wodne umożliwią wszystkim odwiedzającym park bliższe zapoznanie się z jego przyrodą o każdej porze roku.

Historia wieży zegarowej znajdującej się na Rynku we Lwówku sięga początku XX wieku. Ówczesna Rada Miejska i Magistrat planowały udostępnienie w przestrzeni miejskiej zegara dla społeczeństwa. Najpierw pojawił się pomysł drewnianej nadbudowy z tarczą zegara na budynku Magistratu. Z uwagi na ograniczoną widoczność przeważył jednak pomysł budowy wieży zegarowej na płycie Rynku. Budowla ta została oddana do użytku w 1909 roku. Wykonawcą była firma budowlana Augusta Brauera ze Lwówka (znanego wówczas jako Neustadt bei Pinne [niem. Nowe Miasto koło Pniew]). W swej pierwotnej formie przetrwała do czasów II wojny światowej. W 1940 roku władze hitlerowskie postanowiły zburzyć wieżę. Było to niejako odwetem na ludności polskiej za usunięcie na początku lat 20. XX wieku pomnika pruskiego poległych podczas wojen z Austrią (1866) i Francją (1870/71). Na szczęście udało się uchronić przed zniszczeniem mechanizm i tarczę zegara, które przeleżały czas wojny na strychu lwóweckiego Magistratu. Po wojnie w 1947 roku odbudowano wieżę zegarową, jednak o zwiększonych rozmiarach niż oryginał z 1909 roku. Do nowo powstałej wieży zainstalowano oryginalny mechanizm.  W początkowym okresie istnienia wieży opiekę nad nią sprawowali kolejno Adam Minski i Richard Mierwald, a w okresie międzywojennym powstaniec wielkopolski 1918/19 - Roman Leopold. Po jego śmierci w 1961 roku funkcję zegarmistrza miejskiego przejął Rajmund Kaczmarek, który pełni ją do dnia dzisiejszego.

Murowany zamek powstał w pierwszej połowie XIV wieku i najprawdopodobniej już w 1337 roku był ukończony, na co wskazuje utworzenie w tym czasie krzyżackiej komturii w Brodnicy. Zamek zbudowany został na planie kwadratu o bokach długości 45 metrów. Cztery skrzydła zamku otaczały wewnętrzny dziedziniec. W narożach zamku znajdowały się, wysunięte poza linię murów, wieżyczki. Zamek posiadał także wysoką na 50 metrów wieżę, a cały obiekt otoczony był fosą, przez którą od strony przedzamcza można było dotrzeć jedynie mostem zwodzonym. W 1415 roku fortyfikację przystosowano do walk z użyciem broni palnej. Po bitwie pod Grunwaldem zamek przeszedł w ręce wojsk polskich, jednak już wkrótce powrócił pod władanie zakonu, który władzę na zamku sprawował do 1454 roku. Na początku XVII wieku okoliczne ziemie i zamek przeszły w ręce Anny Wazówny – siostry Zygmunta III Wazy. Po pierwszym rozbiorze Polski Brodnica znalazła się pod panowaniem pruskim. Nakazano wówczas rozbiórkę zamku, z którego ostała się jedynie wieża oraz fundamenty i piwnice. Podziemia odkopano w 1940 roku, a 13 lat później rozpoczęto pierwsze prace konserwatorskie. Od 1986 roku zamek jest własnością Muzeum Regionalnego w Brodnicy. Do zwiedzania udostępniono piwnice, w których mieszczą się wystawy stałe i czasowe, natomiast na wieży udostępniono punkt widokowy.

Pozostałość po XIII - wiecznym zamku jest najstarszym zabytkiem Prudnika jak i najstarszą zachowaną wieżą zamku prywatnego w Polsce. Decyzję o budowie zamku podjął w 1255 r. Marszałek Królestwa Czeskiego Wok z Rosenberga (czes. Rožmberk), nadworny dyplomata króla Przemysła Otakara II. W przeszłości ta cylindryczna budowla w czasie zagrożenia pełniła funkcję miejsca ostatecznej obronny, a grube ściany i wejście do wnętrza na wysokości 12,5 m czyniły z niej twierdzę nie do zdobycia. Po pożarze, który strawił zamek 1806 roku, jedynym widocznym śladem warowni jest ocalała z żywiołu wieża. Obecnie pełni rolę punktu widokowego, z którego można podziwiać panoramę miasta oraz Gór Opawskich.

Wieża widokowa w Łobżenicy jest dawną miejską wieżą ciśnień zaprojektowaną i wybudowaną w 1910 roku przez firmę Carl Francke z Bremy. Ówczesna wieża miała niecałe 36 metrów wysokości i w swojej głowicy, na wysokości 21 m mieściła zbiornik wodny o pojemności 100 m3, wykonany ze stali kowalnej. Średnica wewnętrzna cokołu wieży to 5,78 m, natomiast średnica głowicy to 7,6 m. Wieża ciśnień służyła mieszkańcom Łobżenicy do 1974 roku, kiedy wybudowano nową hydrofornię i zaprzestano użytkowania wieży. Od tego czasu popadała w ruinę. W 2010 roku podjęto decyzję o rewitalizacji wieży, którą odrestaurowano w 2011 roku. Od tego czasu budowla pełni funkcję wieży widokowej. Aby jednak dostać się do punktu widokowego, trzeba pokonać 122 stopnie. Trud wspinaczki wynagradzają widoki, jakie można podziwiać z wieży. Wartym zaznaczenia jest fakt, że po rewitalizacji oryginalna iglica znalazła się wewnątrz wieży, a na jej szczycie zamontowano kopię wykonaną na wzór oryginału, z dopisanym rokiem rewitalizacji.

Wieża widokowa znajduje się na terenie leśnym nieopodal miejscowości Siekowo i Śniaty, blisko 8 km na północny wschód od Przemętu. Konstrukcja znajduje się na wzgórzu, na wysokości 101 m n.p.m. co w połączeniu z wysokością wieży, która wznosi się 30 metrów ponad teren gruntu, daje zapierający dech w piersiach widok na okolice. Na szczyt wieży prowadzi 147 stopni, a konstrukcja jest uznawana, za najwyższy drewniany punkt widokowy. Miejsce, w którym dzisiaj znajduje się wieża należało niegdyś do hrabiego Czarneckiego, który posiadał tutaj winnicę. Do dziś dzień miejsce to nazywane jest „Winnicą”, a w przewodnikach oraz na mapach często wieża oznaczona jest jako „wieża widokowa na Winnicy”. Z platformy widokowej usytuowanej na wieży rozciągają się malownicze widoki na tereny rolnicze i leśne, ale także na pobliskie wsie i miasteczka. W gronie miejscowości widzianych z wieży można wymienić choćby Pobliski Przemęt czy Śmigiel, ale także Wolsztyn, Rakoniewice oraz położone znacznie dalej obiekty w Środzie Wielkopolskiej, Polkowicach, Zielonej Górze. W pogodne dni z wieży można dostrzec położone blisko 150 km dalej pasmo Karkonoszy z wyróżniającą się Śnieżką, Szrenicą czy budynkiem stacji TV w okolicach Śnieżnych Kotłów.

Na północno zachodnim stoku góry Iwa, która wznosi się na wysokość 406 m n.p.m w południowej części Pruchnika, a właściwie na terenie przysiółka Korzenie, znajduje się drewniana wieża widokowa. Jest to konstrukcja o wysokości 18 metrów wsparta na ośmiu słupach. Na wysokości prawie 13 metrów znajduje się obszerny taras widokowy, z którego rozciągają się wspaniałe widoki nie tylko na Pruchnik, ale i na Pogórze Dynowskie i Rzeszowskie oraz zabudowania Jarosławia. Wieża widokowa w Pruchniku udostępniona została turystom 14 października 2014 roku i stanowi część lokalnych atrakcji turystycznych. W jej sąsiedztwie zlokalizowana jest ścieżka dydaktyczna  „Wąwóz Lelos”, a także niezwykle rzadki zabytek jakim jest słup tatarski. Wieża na zboczu góry Iwa jest chętnie odwiedzana przez turystów, ale i mieszkańców Pruchnika, którzy szukają tu odrobiny ciszy i pięknych widoków.

Wieża widokowa w Mirsku powstała w latach 1887 - 1890 pod kierunkiem mistrza budowlanego O. Jaekela z Mirska . Pierwotnie była to wieża ciśnień mieszcząca na szczycie zbiornik wodny i zapewniała odpowiednie ciśnienie w sieci wodociągowej. Swoje funkcje pełniła do lat 70. XX wieku. Jest to budowla o wysokości 37,5 m, posadowiona na rzucie ośmioboku. Do wysokości parteru zbudowana jest z kamienia bazaltowego, dalej z cegły. W części środkowej wieża ma kształt cylindryczny. Hełm wieży na planie ośmiobocznym, nakryty jest dachówką. Na szczycie budowli  obecnie mieści się punkt widokowy, z którego przez 8 okien i lunety można obserwować 360-stopniową panoramę Pogórza Izerskiego i Gór Izerskich oraz okolicznych miejscowości. Do celów turystycznych wieża przystosowana została na początku XXI w. i udostępniona w 2013 roku. 

Kaszczor to niewielka wieś w województwie wielkopolskim w gminie Przemęt. Jednym z jej zabytków jest dawny kościół ewangelicki wzniesiony w latach 1906 – 1907 w stylu modernistycznym. Murowany kościół został wybudowany na planie prostokąta i posiada dwuspadowy dach. Od południa przylega do niego niewielka wieża zwieńczona hełmem. Niewiele jest informacji nt. tego obiektu, ale pewne jest to, że kościół służył swoim celom do 1945 roku, kiedy to został zamknięty. W 1964 roku urządzono w nim magazyn co doprowadziło do dalszej dewastacji obiektu. Z wieży kościelnej usunięto dzwon i zegar, a aby zwiększyć powierzchnię magazynową usunięto ołtarz oraz wybudowano wewnętrzną kondygnację.  W roku 2004 obiekt uznano za zabytek i dzięki temu w latach 2010-2011 był możliwy jego remont i adaptacja do celów kulturalnych. Dziś na wieży kościoła znajduje się punkt widokowy, z którego można podziwiać zarówno samą miejscowość jak i nieodległe okolice. 

Punkt widokowy czynny jest w sezonie turystycznym w niedziele od godziny 15 do 17 lub w pozostałe dni po wcześniejszym kontakcie telefonicznym (tel: 605-601-695). 

Wieża widokowa na Wieżycy (395 m n.p.m.) znajduje się na Pogórzu Bolkowskim na zachód od miejscowości Dobromierz. Decyzja o budowie wieży w tym miejscu zapadła 4 czerwca 1845 roku, dokładnie w setną rocznicę bitwy pod Dobromierzem, w której Fryderyk II Wielki, król pruski rozgromił wojska austriacko-saksońskie pod dowództwem księcia Karola Lotaryńskiego. Budowla była jednocześnie pomnikiem upamiętniającym to wydarzenie i wieżą widokową, a środki na jej wzniesienie pozyskano m.in. staraniem ówczesnego burmistrza Dobromierza. W 1847 roku król pruski Fryderyk Wilhelm IV dodał brakujące 230 talarów i tym samym dokończono budowę obiektu. W latach 1877-1879 nastąpiła przebudowa wieży. Powstała wówczas nowa dwupiętrowa bryła wieży w stylu neogotyckim, z holem, którego zadaszenie na wysokości pierwszego piętra stanowiło równocześnie taras widokowy. Miejsce to stało się popularnym celem wycieczkowym dlatego w kolejnych latach wybudowano tu również restaurację z salą balową, a także ławki i tereny rekreacyjne. Po wojnie większość obiektów zburzono, a wieża przeszła w ręce prywatnego właściciela, który po jej wyremontowaniu obecnie udostępnia ją dla ruchu turystycznego.

Poniżej szczytu Starego Gronia usytuowana jest drewniana wieża widokowa wznosząca się na wysokość 12 metrów. Z jej szczytu można podziwiać wyjątkowe krajobrazy. Widzimy stąd m.in. Dolinę Hołcyny i Brennicy, pasmo Błotnego, Skrzyczne, Orłową, Równicę, pasmo Stożka i Czantorii oraz szczyty Beskidu Śląsko-Morawskiego z dominującą Łysą Górą. Wieża ma dwa tarasy widokowe i czterospadowy dach, a tuż obok budowli oprócz tablic informacyjnych, na polanie Starego Gronia znajduje się także bacówka pasterska. Jej wnętrze dostępne jest dla każdego turysty, a dodatkowo oddaje charakter dawnych bacówek z paleniskiem w środku. Do wieży prowadzą następujące szlaki turystyczne: z Brennej Centrum: zielony szlak (1,50 h), z Brennej Ośrodka Zdrowia: czarny szlak (2 h), z Brennej Leśnicy: żółty, zielony, czarny szlak (1,20 h), z Brennej Leśnicy: zielony, czarny szlak: (1,10 h).

Wieżę widokową na szczycie Śnieżnika w Sudetach Wschodnich wzniesiono w miejscu starej wieży kamiennej, która istniała tam od 1899 roku, a którą wysadzono w powietrze w 1973 r. Nowa konstrukcja została wykonana głównie ze stali i szkła. Jej dolna część zbudowana została z kamienia pochodzącego ze starej wieży, który przeleżał na szczycie 50 lat. Stalowa konstrukcja wieży obudowana została szkłem, które nie przepuszcza podmuchów wiatru, tak uciążliwych na Śnieżniku, szczególnie w porze zimowej. Do budowy wieży użyto blisko 100 ton stali, a same prace budowlane trwały 10 miesięcy. Wieża wznosi się na wysokość 34 metrów. Z jej szczytu podziwiać można widoki na całą Kotlinę Kłodzką, Góry Bystrzyckie i Góry Złote. Widać stąd Hrubý Jeseník z dominującym Pradziadem, a także wiele innych, czasem znacznie oddalonych punktów jak Jezioro Otmuchowskie czy kominy Elektrociepłowni Opole. Wieża powstała w ramach projektu Kladsko-Orlicko-Śnieżnik realizowanego przez Stowarzyszenie Gmin Ziemi Kłodzkiej, gminę Stronie Śląskie oraz miasto Králíky. Do użytku budowlę oddano 26 września 2022 r.

W południowo-wschodniej części Gór Bardzkich, na szczycie wznoszącej się 757 metrów nad poziom morza Kłodzkiej Góry, w 2020 roku otwarto, nową więżę widokową. Stalowa konstrukcja wieży oparta została na betonowych wspornikach. Wieża wznosi się na wysokość 34,5 m, a na jej szczyt prowadzi spiralna klatka schodowa, przecięta kilkoma galeriami widokowymi. Szczytowy pomost widokowy znajduje się na wysokości 30 metrów i rozpościera się z niego niesamowity widok na panoramę masywu Śnieżnika, Góry Orlickie, Góry Sowie i Bardzkie. W pogodne dni z wieży zobaczymy zabudowania Wrocławia, a także majaczące w oddali Karkonosze. Do wieży widokowej na Kłodzkiej górze dojść można z trzech stron. Niebieski szlak prowadzi z barda, przez Przełęcz Łaszczową, ale także z Przełęczy Kłodzkiej. Szlakiem żółtym dotrzemy do wieży, idąc od Kłodzka. Wieża na Kłodzkiej Górze znajduje się na „szlaku grzbietowym” łączącym najatrakcyjniejsze punkty widokowe Sudetów.

Góry Bystrzyckie to 40 kilometrowe pasmo Sudetów Środkowych rozciągające się od Obniżenia Dusznickiego i doliny Bystrzycy Dusznickiej na północy do Przełęczy Międzyleskiej na południu. Położone są na granicy z niezwykłymi Górami Stołowymi, Górami Orlickimi i od wschodu z masywem Śnieżnika. Góry te podzielone są na część północną i południową, które oddziela Przełęcz Spalona.  Ich najwyższym szczytem jest Jagodna – 977 m n.p.m., na której w 2019 roku stanęła 21 metrowa wieża widokowa z tarasem widokowym. Wieża wybudowana została w ramach projektu „Czesko-Polski Szlak Grzbietowy”, który był realizowany przez 18 partnerów z Polski i Czech – w tym gminę Bystrzyca Kłodzka. Wieża położona jest w odległości około 5 km od schroniska PTTK w Spalonej i jest to idealny cel wycieczek zarówno pieszych jak i rowerowych. Dochodzimy do niej szlakiem niebieskim lub dojeżdżamy rowerem trasą singletrack. Z wieży roztacza się malowniczy widok na okoliczne pasma górskie, m.in. masyw Śnieżnika i Góry Orlickie oraz na Bystrzycę Kłodzką. Na tarasie zainstalowana jest luneta widokowa.

Żródło: „Góry bez Granic Góry Bystrzyckie, Góry Orlickie i Masyw Śnieżnika” – przewodnik turystyczny

Na szczycie Trójgarbu położonego w północnej części Gór Wałbrzyskich, znajduje się wieża widokowa, której oficjalnego otwarcia dokonano 29 grudnia 2018 roku. Stalowa budowla z drewnianymi wstawkami w postaci podestów i stopni, powstała przy współudziale trzech gmin Czarny Bór, Stare Bogaczowice i Szczawno – Zdrój oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego, a wybudowano ją kosztem 1,79 mln zł. Wieża na szczycie Trójgarbu ma wysokość 27,5 m i podstawę w kształcie trójkąta. Na jej szczycie posadowionych jest pięć tarasów widokowych w kształcie trójkątów symbolizujących trzy gminy, dzięki którym powstała wieża. Tarasy te znajdują się na wysokości od 17 do 23 metrów ponad poziomem gruntu i zajmują trzy ostatnie kondygnacje wieży. Z jej szczytu przy sprzyjających warunkach atmosferycznych dostrzeżemy nie tylko wzniesienia tej części Gór Wałbrzyskich, ale także Góry Kamienne, Ślężę, zabudowania Wrocławia, Rudawy Janowickie i Góry Kaczawskie oraz widoczną w oddali Śnieżkę.

Drewniana wieża widokowa na szczycie Dzikowca w Boguszowie-Gorcach została wybudowana w 2013 roku, a jej oficjalnego otwarcia dokonano już w kwietniu 2014 roku. Budowla powstała na planie kwadratu o bokach 8x8 m. Konstrukcja wieży wykonana została z impregnowanego drewna modrzewiowego. Wieża wznosi się na wysokość 20 metrów ponad gruntem. Do budowy wieży użyto około 50 kubików drewna. Cała konstrukcja posadowiona jest na betonowych fundamentach, a dla bezpieczeństwa turystów zastosowano również elementy metalowe wzmacniające i usztywniające całą budowlę. Swym wyglądem wieża na Dzikowcu przypomina ambonę myśliwską. Z jej górnego tarasu osłoniętego dachem rozciąga się piękna panorama nie tylko na pobliską górę Chełmiec, ale także na masyw Ślęży, Szczeliniec Wielki, a przy dobrej pogodzie również na Śnieżkę. W pobliżu wieży zlokalizowana jest górna stacja wyciągu krzesełkowego, liczne trasy biegowe i rowerowe.

Wieża widokowa została zbudowana na szczycie Czerniawskiej Kopy, w tym samym miejscu, w którym niegdyś przez wiele lat stała jej poprzedniczka, znana dotąd tylko z fotografii. Budowla wykonana została z wytrzymałego drewna modrzewiowego. Jej wysokość to 15 m. Wieża posiada dwa tarasy widokowe i równocześnie jest w stanie pomieścić około 20 osób. Obok wieży zbudowane zostały miejsce do wypoczynku i stojaki na rowery, co ma znaczenie z uwagi na bliskie sąsiedztwo ścieżek rowerowych Singletrack. Wieża na Czerniawskiej Kopie została oddana do użytku w listopadzie 2019 r. w ramach projektu „Przygoda w górach” realizowanego przez Nadleśnictwo Świeradów z Programu Współpracy INTERREG Polska-Saksonia 2014-2020 – Wspólne dziedzictwo naturalne i kulturowe.  Z wieży na Czerniawskiej Kopie możemy obserwować jednocześnie trzy kraje, a ponadto szczyty Gór Izerskich, Karkonoszy czy panoramę Pogórza Izerskiego.