Lista znaczków

Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego w Romanowie – Romanów, miejscowość znana głównie z muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego. Mimo że pisarz urodził się w Warszawie, to tu spędził wiele lat dzieciństwa. Romanów leży koło miejscowości Wisznice między miastami Białą Podlaską a Włodawą.Losy niszczejącego przez lata zabytku odmieniła uchwała Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie z dnia 23 grudnia 1958 roku, powołująca Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego w Romanowie. Odbudowując dwór po pożarze w 1858 r. Kraszewscy powiększyli go przez dodanie piętra. Dawny ganek zastąpiono portykiem czterema kolumnami toskańskimi wspierającymi balkon z kamienną balustradą. Na frontowym szczycie umieszczono kartusz z herbem Kraszewskich – Jastrzębcem. Dwór palił się jeszcze dwukrotne w 1914 i 1943 r. Po ostatniej wojnie odrestaurowano go w latach 1959-62 i z inicjatywy nieżyjącego już włodawskiego nauczyciela Wacława Czecha zorganizowano w nim muzeum biograficzne Józefa Ignacego Kraszewskiego. Dwór odbudowano w kształcie, jaki nadał mu Kajetan i 28 lipca 1962 roku, w sto pięćdziesiątą rocznicę urodzin autora Starej baśni muzeum otwarto.

Zostało założone przez Gminę Miejską Kraków w 1998 roku. Ekspozycje Muzeum prezentowane są w budynkach najstarszej krakowskiej zajezdni tramwaju konnego i elektrycznego przy ul. św Wawrzyńca. W salach i halach zgromadzono obiekty ilustrujące rozwój komunikacji miejskiej, elektrowni, gazownictwa, gospodarki komunalnej oraz zabytki z zakresu historii techniki. Szczególną wartość historyczną posiadają tramwaje, autobusy i pojazdy techniczne obsługujące niegdyś sieć komunikacji miejskiej w Krakowie. Główny nacisk Muzeum kładzie na pozyskiwanie przedmiotów ilustrujących rozwój polskiego przemysłu oraz rodzimych firm i zakładów przemysłowych. Posiada również bogatą kolekcję motocykli i samochodów krajowej produkcji. Jako jedyne muzeum w Krakowie, prowadzi lekcje o tematyce technicznej.

Założycielem był Zdzisław Szulc (1945 r.). Jest to jedno z nielicznych w Europie, jedyne takiego typu Muzeum w Polsce. Perłą kolekcji są instrumenty lutnicze (XVI-XX w.) - w tym skrzypce Marcina Groblicza oraz Dankwarta, jak również instrumenty włoskich mistrzów (Amati, Testore, Guadagnini, Maggini). W Saloniku Chopina eksponowane są pamiątki związane z pobytem w Wielkopolsce, w tym fortepian, na którym koncertował w Antoninie.

Rodzinny dom Zofii Nałkowskiej został zbudowany w 1895 r. przez ojca pisarki – Wacława Nałkowskiego – geografa i pedagoga, publicystę społecznego i literackiego. Drewniany domek zlokalizowany jest na niewielkim piaszczystym wzgórzu, na granicy między Wołominem a Kobyłką. Od ruchliwej, asfaltowej szosy warszawskiej oddzielony jest łąką, od której pochodzi nazwa posiadłości oraz książka Zofii Nałkowskiej z 1925 r. - Dom nad łąkami. Górki były też miejscem ciężkiej pracy naukowej, która w przyszłości miała ogromne znaczenie dla rozwoju międzywojennej geografii polskiej. Tu Wacław Nałkowski pisał książki poświęcone zreformowaniu nauczania geografii w szkolnictwie polskim - m.in. „Zarys metodyki geografii” i „Zarys geografii powszechnej (rozumowej)”. Nie zdołał dokończyć innego ważnego dzieła – „Wielkiego atlasu geograficznego” – który opracował wspólnie z Andrzejem Świętochowskim. Na Górkach powstały takie utwory Zofii Nałkowskiej jak ”Romans Teresy Hennert”, „Granica”, dramat „Dom kobiet”. Dom rodzinny stał się tłem i tematem wielu utworów, ale wszedł do literatury i jest znany dzięki powieści „Dom nad łąkami”. Muzeum im. Zofii i Wacława Nałkowskich w Wołominie zostało otwarte 29 października 1992 roku. /wikipedia/

Muzeum im. Przypkowskich w Jędrzejowie powstało w 1962 r. w wyniku przekazania Państwu przez rodzinę Przypkowskich zbiorów gromadzonych od kilku pokoleń. Jedna z największych na świecie kolekcji zegarów słonecznych oraz przyrządów astronomicznych stanowi atrakcję nie tylko dla miłośników astronomii. Zawiera niemal wszystkie typy zegarów słonecznych używanych od XVI w. po czasy współczesne. Oprócz nich prezentowane są instrumenty gnomoniczne, klepsydry, zegary ogniowe i mechaniczne. Feliks Przypkowski, lekarz z wykształcenia, z zamiłowania astronom, kolekcjonował zegary słoneczne i sam je konstruował. W rozwijaniu tej nietypowej pasji pomagał mu syn Tadeusz, pierwszy dyrektor muzeum. Zwiedzający mogą dziś obejrzeć dawne mieszkanie rodziny z początku XX w. - gabinet lekarski Feliksa, salon, bibliotekę, jadalnię, sypialnię i kuchnię. W drugiej kamienicy wnętrza są stylizowane na pałacowe apartamenty. Tutaj eksponowane są zabytkowe meble i rzemiosło artystyczne z XVI-XIX w., a także zespół rokokowych kurdybanów z połowy XVIII w. Zbiory uzupełnia biblioteka starodruków oraz kolekcja grafiki i ekslibrisu, licząca obecnie około 25 tys. znaków książkowych i grafik od XVI do XX w.

Muzeum im. Orła Białego w Skarżysku-Kamiennej jest jedyną w regionie placówką, która zgromadziła znaczną ilość dokumentów i materiałów historycznych dotyczących okresu II wojny światowej, a także historii miasta i regionu. Jest drugą, po Muzeum Wojska Polskiego, jednostką z największą kolekcją militariów w Polsce posiadającą wiele unikatowych eksponatów. Położone nad zalewem Rejów, obejmuje prawie 2 ha ekspozycji plenerowej, na której wystawiony jest głównie sprzęt wojskowy - około 150 eksponatów: samoloty bojowe, czołgi, działa szturmowe, transportery opancerzone, wyrzutnie rakiet i pełnomorski kuter torpedowy. W zbiorach, posiada również unikalne egzemplarze broni palnej, która była na wyposażeniu Wojska Polskiego, Armii Radzieckiej i Werhmachtu w okresie II wojny światowej. Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje polski karabin przeciwpancerny Ur, który w 1939 roku mógł zniszczyć lub uszkodzić praktycznie każdy niemiecki pojazd pancerny oraz produkowany w warunkach konspiracyjnych, w Suchedniowie, wzorowany na brytyjskim modelu, pistolet maszynowy Sten. Muzeum gromadzi głównie militaria, ale ważną częścią jego zbiorów jest dział poświęcony Staropolskiemu Okręgowi Przemysłowemu, który rozwijał się nad przepływającą nieopodal rzeką Kamienną. Zachowane do dzisiaj pozostałości „wielkiego pieca” huty Rejów z XVIII/XIX w. stały się jedną z wielu atrakcji turystycznych, które oferuje placówka muzealnicza.

Pod koniec XIX wieku powołano w Grudziądzu Towarzystwo Starożytności. Wkrótce po tym, 15 czerwca 1884 roku, otwarto w Grudziądzu Miejskie Muzeum Starożytności. Początkiem wielotematycznej ekspozycji muzealnej było kilka prywatnych kolekcji zawierających zabytki z zakresu archeologii, historii, etnografii, sztuki, rzemiosła artystycznego i numizmatyki. Nowo powstałe muzeum przez wiele lat nie miało swojej stałej siedziby. Od 1956 roku Muzeum eksponuje swe kolekcje w zabudowaniach dawnego klasztoru benedyktynek oraz w zabytkowych spichrzach, a od początku lat dziewięćdziesiątych również w Pałacu Opatek. W rocznicę 120-lecia powstania Muzeum nadano instytucji imię ks. dr. Władysława Łęgi, natomiast w roku 2015 do obiektów Muzeum dołączono Górę Zamkową i Wieżę Klimek. Różnorodność propozycji muzeum umożliwia rozwój zainteresowań historycznych i artystycznych; przybliża kulturę materialną i duchową minionych wieków; daje okazję do zapoznania się z aktualnymi tendencjami w sztuce.

Muzeum im. Jana Dzierżona w Kluczborku rozpoczęło swą działalność w 1959 r. Siedzibą jest budynek, który został wzniesiony na fundamentach zamku stojącego przy murach miejskich. Przylegająca do budynku dawna wieża zamkowa została przebudowana w 1907 r. na wieżę ciśnień. Muzeum gromadzi, konserwuje, opracowuje i udostępnia dobra kultury z terenu Ziemi Kluczborskiej i płn. Opolszczyzny w zakresie archeologii, historii i etnografii ze szczególnym uwzględnieniem pszczelarstwa. Wystawa stała „Pszczelarstwo dawne i nowe”, prezentuje dzieje hodowli pszczół od czasów najdawniejszych do współczesności, z zaznaczeniem roli ks. Jana Dzierżona. Muzeum prowadzi działalność oświatową opierając się na zbiorach własnych, jak i prezentując wystawy czasowe o różnorodnej tematyce, wypożyczane z innych muzeów. Wizytówką muzeum są wystawy plenerowe: Ule figuralne – w pawilonie przed budynkiem oraz Ule – na skwerze muzealnym. 

Muzeum im. Jacka Malczewskiego mieści się w Zespole Popijarskim w Radomiu.  Placówka jest w posiadaniu czwartej w kraju kolekcji dzieł patrona – Jacka Malczewskiego, oraz wielu osobistych pamiątek po malarzu i jego rodzinie. Ponad 50 obrazów jest prezentowanych na wystawie stałej zatytułowanej Jacek Malczewski 1854 – 1929. Wystawy stałe to: Galeria Malarstwa Polskiego XIX i XX wieku, Kultury pozaeuropejskie w zbiorach Muzeum im. Jacka Malczewskiego , Skarby i tajemnice Piotrówki  - wystawa prezentująca znaleziska archeologiczne regionu radomskiego, Kolekcja rodziny Pinno, na której można zobaczyć kulturę materialną przełomu XIX i XX w., Leszek Kołakowski (1927–2009)  - ekspozycja pokazująca m.in. rzeczy osobiste filozofa a także wiele wystaw przyrodniczych: Ochrona przyrody na Ziemi Radomskiej; Środowiska przyrodnicze Ziemi Radomskiej; Gabinet XIX-wiecznego Przyrodnika; Geologia i paleontologia Ziemi Radomskiej; Polskie Parki Narodowe. Muzeum organizuje także cieszące się dużym uznaniem wystawy czasowe o różnorodnej tematyce: historyczne, literackie, etnograficzne, sztuki, archeologiczne i inne. 

Mieści się w klasycystycznym pałacu z końca XVIII wieku, dziele architekta Stanisława Zawadzkiego. Wizyta w pałacu jest żywą podróżą po miejscach związanych z poetą Adamem Mickiewiczem i niezwykłym doświadczeniem przedmiotów kojarzonych z jego osobą. W parku okalającym budynek Muzeum znaleźć można zakątki prawdziwie romantyczne, choćby ziołowy "Ogródek Zosi" (opisany w "Panu Tadeuszu"). Obok miejsca, w którym rósł "dąb Mickiewicza" jest jeden z niewielu w naszym kraju "pomników drzewa" - ława z utrwaloną sentencją wypowiedzianą w tym miejscu przez poetę.

Muzeum i Ośrodek Kultury Białoruskiej w Hajnówce to organizacja pozarządowa, zajmująca się zachowywaniem dziedzictwa kulturowego białoruskiej mniejszości narodowej w Polsce, oraz kreowaniem współczesnej kultury i sztuki Białorusinów. Muzeum to obiekt zbudowany staraniem białoruskiej społeczności Podlasia i całej Polski, państwa Białoruś jak również dzięki pomocy diaspor białoruskich z całego świata od Włoch i Anglii po Stany Zjednoczone, Kanadę, Australię czy Izrael. Dziś służy nie tylko Białorusinom, pokazuje skrawek białoruskiego świata. Muzeum to 3 stałe, etnograficzne ekspozycje związane z kulturą materialną Białorusinów. Na wystawach ukazanych jest kilkaset eksponatów z przełomu XIX i XX w. Muzeum to również wystawy czasowe związane z malarstwem, rzeźbą, fotografią, historią, oscylujące wokół białoruskiej kultury i sztuki.

Muzeum Hutnictwa Doliny Małej Panwi mieści się w bezpośrednim sąsiedztwie żelaznego mostu wiszącego na rzece Małej Panwi, w budynku dawnej dyrekcji Huty Małapanew. Ekspozycja stała muzeum prezentuje dzieje hutnictwa w dolinie Małej Panwi od średniowiecza do czasów nowożytnych. Zgromadzono na niej zachowane eksponaty, obrazujące dorobek licznych na tym terenie w XVIII i XIX wieku zakładów hutniczych - przede wszystkim tradycje Pruskiej Królewskiej Huty Malapane. Muzeum prezentuje między innymi doświadczenia w zakresie produkcji maszyn parowych i żelaznych mostów z końca XVIII i początku XIX wieku oraz pozwala poznać obraz hutnictwa doliny Małej Panwi w tym okresie. W muzeum zgromadzono m.in. zabytkowe wyroby, bogatą kolekcję żeliwa artystycznego, ikonografię i dokumenty kartograficzne dotyczące historii hut. Miejsce to ma za zadanie budowanie świadomości lokalnej społeczności przez krzewienie wiedzy na temat zabytków oraz historii Ozimka i Śląska. 

UWAGA! Muzeum czynne w weekendy. Istnieje jednak możliwość zwiedzania w tygodniu jedynie dla grup, po wcześniejszym kontakcie telefonicznym i umówieniu się.

Walcownia Cynku w Katowicach - Szopienicach to zabytek będący jednym z pomników historii wpisany w industrialne dziedzictwo regionu. Walcownię Cynku wybudowano w 1904 roku w pobliżu Huty Bernhardi oraz linii kolejowej Szopienice-Siemianowice.  Hala główna walcowni miała 91 metrów długości i 20 metrów szerokości, a pomieszczenie maszynowni 70 metrów długości przy 6 metrach szerokości. W latach 1915-1917 dobudowano nową halę, wydłużając obiekt o kolejne 91 metrów. W hali głównej walcowni zlokalizowane są urządzenia  zapewniające prawidłowy ciąg technologiczny produkcji blach, a są to: piece do topienia. Piec grzewczy do płyt, karuzela odlewnicza z formami, walcarki wstępne, nożyce do cięcia blach. Część z tych urządzeń napędzano czterema maszynami parowymi. Obecnie budynek dawnej walcowni wraz z maszynami objęty jest ochroną konserwatorską. Po niespełna 110 latach pracy w roku 2002 ostatecznie zakończono tu produkcję, a obiekt wpisany w industrialne dziedzictwo regionu pozostał świadkiem minionej epoki i funkcjonujących wówczas technologii.

Siedzibą Muzeum Historii Włocławka otwartego w 1972 r. są trzy zabytkowe kamienice położone w centrum dawnego miasta średniowiecznego. Dwie z nich, usytuowane przy Starym Rynku 14 i 15, wzniesione zostały około połowy XVIII w. i stanowią nieliczny, zachowany we Włocławku, przykład barokowych kamienic mieszczańskich. Trzecia kamienica, znajdująca się przy ul. Szpichlernej 19, pochodzi z XIX w. Placówka stanowi część Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej, które w latach 1909-1975 działało jako Muzeum Kujawskie. Wnętrza kamienic zostały zaaranżowane do wystawy stałej zatytułowanej „Dzieje Włocławka i regionu od pradziejów do PRL”. Na poszczególnych salach wystawowych za pośrednictwem różnorodnych zabytków opowiedziana została historia miasta i jego najbliższej okolicy, czyli Kujaw wschodnich i ziemi dobrzyńskiej.

Założone w 1981, otwarte w 1991, dokumentuje historię kalisko-mazowieckiego okręgu przemysłowego. Muzeum mieści się w zabytkowej fabryce Adolfa Fiedlera wzniesionej w latach 1824–1826, jedynym zachowanym w Europie budowlanym kompleksie przemysłowym z I poł. XIX wieku. W zbiorach muzeum znajduje się m.in. największa kolekcja polskich fortepianów i pianin oraz kolekcja zabytkowych paramentów, w tym ornat i stuła papieża Jana Pawła II z 1997.W muzeum znajduje się 12 tysięcy eksponatów dotyczących rozwoju europejskiego przemysłu: maszyny parowe, krosna, maszyny drukarskie, przędzalnicze, szwalnicze, hafciarskie, koronkarskie, formy do odlewania wyrobów ceramicznych, przyrządy laboratoryjne czy maszyny biurowe i urządzenia gospodarstwa domowego.

We wschodniej pierzei przemyskiego Rynku wznosi się zabytkowa XVI. wieczna kamienica, zwana od nazwiska właścicieli „Kamienicą Brzykowską”. Od 2005 roku mieści się w niej Muzeum Historii Miasta Przemyśla, oddział MNZP. Lata świetności Kamienicy w Rynku przypadają na przełom XV i XVII wieku i związane są z rodziną przemyskich mieszczan Brzyków. Na początku XX wieku losy Kamienicy związane są z rodziną Bystrzyckich. Tadeusz Bystrzycki przeprowadził remont Kamienicy i wybudował nowy dom przy sąsiadującej z Rynkiem 9 posesji Serbańska 7. Obie kamienice były ze sobą połączone. Po wojnie Kamienica z powodu przedwojennych obciążeń podatkowych przeszła na rzecz skarbu państwa, wyposażenie rozgrabiono, a Bystrzyccy, którzy wrócili ze zsyłki w Kazachstanie, wyjechali z Przemyśla.W 1997 r. obie kamienice Rynek 9 i Serbańska stały się własnością Muzeum.

Mieści się w centrum Starego Rynku w ratuszu - dawnej siedzibie władz miejskich. Pierwotnie był to jednopiętrowy budynek wzniesiony najpóźniej na przełomie XIII i XIV w. W połowie XVI w. włoski architekt Jan Baptysta Quadro przebudował ratusz i nadał mu reprezentacyjny charakter (architektowi tak spodobało się w Poznaniu, że postanowił tu zamieszkać. Ożenił się z Polką, Barbarą Sztametówną). Budynek uzyskał jednolitą renesansową bryłę zewnętrzną i nowy układ wnętrz z okazałą Wielką Sienią (Salą Renesansową). Ekspozycja, rozmieszczona w salach parteru, I i II piętra, opowiada o historii miasta i dziejach ratusza od czasów lokacji (1253 r.) do lat 50. XX w. Stojąc przed ratuszem, warto zwrócić uwagę na wizerunki królów polskich z dynastii Jagiellonów i Piastów, widoczne w pasie attyki i w arkadach bocznych loggii, oraz na znajdujący się w środkowej wieżyczce zegar ze słynnymi koziołkami (symbolem Poznania), trykającymi się codziennie o godz. 12.

Muzeum Historii Medycyny i Farmacji Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku funkcjonuje od 2011 r. Placówka posiada przeszło 10000 eksponatów, pochodzących z XVIII-XXI wieku. Muzeum kontynuuje medyczne tradycje Pałacu, począwszy od nowożytnego Instytutu Akuszerii, poprzez XIX-wieczny szpitalik Instytutu Panien Szlacheckich, niemiecki szpital polowy z okresu I wojny światowej po powołaną w 1950 roku Akademię Lekarską. Tematyka wystawiennicza obejmuje zarówno dzieje medycyny i farmacji, jak i historię Pałacu Branickich oraz Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku. W miejscu nowożytnych apartamentów medyków Branickich prezentowane są kolekcje chirurgiczne, stomatologiczne, anatomiczne, rentgenowskie, okulistyczne oraz farmaceutyczne. Muzeum jest swoistym skarbcem dziedzictwa kulturowego i naukowego. Pełni rolę bazy naukowo-dydaktycznej z zakresu historii medycyny i farmacji dla studentów, absolwentów uczelni oraz indywidualnych badaczy.

Ze względu na interaktywność ekspozycji, muzeum to jednostka unikatowa na skalę światową. Stale uzupełniany zbiór liczy aktualnie około 3000 eksponatów, pochodzących z okresu od końca lat 70-tych do przełomu XX/XXI wieku. Zbiory gromadzone są w działach: komputery, nośniki pamięci, urządzenia sieciowe, oprogramowanie oraz prasa i dokumentacja drukowana. Wśród wielu prezentowanych obiektów, warto wymienić np. komputer ODRA 1305, czy radziecki ZX Spectrum o nazwie Radug. Dużą część zbiorów tworzą produkty polskie: MERITUM, ComPan, Bosman, Impol, Meraster czy linia sprzętowa ELWRO. Siedziba Muzeum mieści się w Centrum Kultury Katowice im. Krystyny Bochenek przy Placu Sejmu Śląskiego 2

Muzeum Historii i Militariów w Jeleniej Górze znajduje się przy dawnej jednostce wojskowej. Początki ekspozycji sięgają połowy lat 70. ubiegłego stulecia, kiedy w Cieplicach Śląskich powstała Wojskowa Izba Pamięci koła ZBOWiD. Zgromadzono tam łącznie 19 eksponatów, które do dnia dzisiejszego stanowią trzon ekspozycji. W sierpniu 1979 roku powołano do życia Muzeum Walki i Pracy, będące oddziałem Muzeum Okręgowego w Jeleniej Górze, w obrębie którego prezentowano zabytki techniki wojskowej. Od 1985 roku eksponaty znajdują się w obecnej lokalizacji, a opiekę nad nimi sprawuje wojsko. Dopiero w roku 2001 powstaje Skansen Uzbrojenia Wojska Polskiego, który przejmuje opiekę nad ekspozycją i rozbudowuje ją. Od dnia 1 lutego 2013 Skansen Uzbrojenia Wojska Polskiego przemianowany został na Muzeum Historii i Militariów. W muzeum prezentowana jest broń ciężka używana po 1945 roku, a także sprzęt radiolokacyjny. Na uwagę zasługuje fakt, iż urządzenia można oglądać nie tylko z zewnątrz ale także można zapoznać się ze szczegółami wyposażenia wewnętrznego.

Muzeum Henryka Sienkiewicza w Woli Okrzejskiej, utworzone zostało 2.X.1966 roku, w oficynie dworskiej, w której dnia 5 maja 1846 roku urodził się przyszły Noblista. XIX-wieczne założenie dworskie składało się niegdyś z dwóch równolegle ustawionych do siebie budynków o podobnej bryle architektonicznej i rozmiarach. Otoczone było pięknym parkiem krajobrazowym w stylu angielskim, z którego drzewostan możemy podziwiać do dnia dzisiejszego. Muzeum biograficzne Henryka Sienkiewicza otwarto w ramach obchodów 120. rocznicy urodzin pisarza. Posiada bogaty zbiór fotografii rodzinnych, osobistych pamiątek po pisarzu, jak również unikalny księgozbiór zawierający pierwsze wydania dzieł Henryka Sienkiewicza. Ponadto muzeum kolekcjonuje wydania krajowe i obcojęzyczne twórczości pisarza z całego świata. Imponujący jest zbiór rekwizytów z ekranizacji filmowych dzieł Noblisty, numizmatycznych jak również kolekcja XIX-wiecznych mebli. Wystawa stała muzeum prezentowana na przestrzeni 6 sal wystawowych, ukazuje tradycje rodzinne i związki pisarza z Lubelszczyzną, twórczość pisarza, liczne dzieła malarskie, rysunki, grafiki, rzeźby ludowe. W pobliżu Muzeum znajduje się też kilka miejsc bezpośrednio związanych z Sienkiewiczem, a są to: kopiec ku czci pisarza w Okrzei, kościół ufundowany przez prababkę pisarza czy też grób matki Henryka Sienkiewicza na cmentarzu w Okrzei. Muzeum jest organizatorem licznych imprez kulturalnych, sesji naukowych, zlotów harcerskich, konkursów.

Muzeum Helu wchodzące w skład Helskiego Kompleksu Muzealnego to stosunkowo młoda placówka muzealna. Wcześniej, bo od maja 2015 roku działało w tym miejscu Muzeum Przyrodniczo – Etnograficzne będące oddziałem Muzeum Obrony Wybrzeża. Siedzibą muzeum został obiekt B-1, „Anton”, wybudowany przez Niemców w 1941 roku jako stanowisko armaty 406 mm w kompleksie Schleswig – Holstein. Po wojnie miejsce to użytkowane było przez wojsko, a następnie przez kilka lat obiekt niszczał, by w końcu zostać przekazanym stowarzyszeniu „Przyjaciele Helu". Tak powstał pomysł na Muzeum Przyrodniczo - Etnograficzne. W nowo wyremontowanych salach zorganizowano osiem wystaw etnograficznych, pokazujących Hel sprzed 150 laty oraz trzy wystawy przyrodnicze. Sale wystawowe oraz gabloty zapełniły się eksponatami wcześniej zgromadzonymi oraz wypożyczonymi od kolekcjonerów. W maju 2016 roku dotychczasową placówkę muzealną przekształcono w Muzeum Helu ukazujące historię miasta, z działem przyrodniczym poświęconym przyrodzie Półwyspu Helskiego i Zatoki Puckiej. Ekspozycje uzupełniają kopie historycznych dokumentów, wyszukiwane w archiwach państwowych. W wyremontowanych pomieszczeniach tworzone są także nowe wystawy poświęcone Kaszubskim twórcom ludowym.

Otwarte zostało 24 czerwca 1978 r. Składa się ono z dwóch części. Ekspozycja zabytków archeologicznych znajduje się w budynku przy starej przeprawie przez Wartę, przez którą wiódł szlak handlowy prowadzący z Poznania do Szczecina i dalej do Wolina. Obecnie w miejscu tym znajduje się przeprawa promowa. Natomiast po drugiej stronie Warty znajduje się grodzisko-rezerwat archeologiczny. Gród santocki leżący w naturalnie obronnym miejscu jakim były widły rzek Warty i Noteci odegrał ważną rolę w organizacji państwa polskiego przez pierwszych Piastów. Pierwsze prace wykopaliskowe przeprowadzone w latach 1932-1934 związane były z regulacją Warty. Znaczna część zabytków archeologicznych z tego okresu zaginęła. Ponownie badania na grodzisku przeprowadzone zostały w latach 1958-1965. Zgromadzono tu min. naczynia gliniane, relikty produkcji tkackiej czy też metalurgicznej. W trakcie badań znaleziono kości zwierząt domowych i dzikich, które prezentowane są na wystawie.

Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy (PIG-PIB) to jedna z najstarszych placówek tego typu w Polsce. Utworzony został 7 maja 1919r., stając się największą w naszym kraju instytucją zajmującą się badaniami budowy geologicznej Polski. Wraz z rozpoczęciem działalności, do życia powołane zostało Muzeum Geologiczne. Od samego początku miało gromadzić i przechowywać jak najbardziej kompletny zbiór okazów kopalnych ukazujących budowę geologiczną Polski. Budynek Muzeum, zaprojektowany przez Mariana Lalewicza, oddany został do użytku w roku 1930. Pod koniec lat 30-ych XX wieku w Muzeum uruchomiono nowe pracownie oraz wystawy. Rozwój wstrzymał wybuch II Wojny Światowej kiedy to liczne okazy uległy znacznym zniszczeniom. Po zakończeniu wojny przystąpiono do odbudowy placówki, a dzięki intensywnym badaniom geologicznym Muzeum zyskało wiele nowych okazów. Obecnie oglądać tu można bogatą kolekcję skał, minerałów i skamieniałości obrazujących geologię Polski oraz historię życia na Ziemi.

Muzeum Gazownictwa w Paczkowie zostało utworzone w budynku byłej gazowni w listopadzie 1991 roku. Jest to jedyny w Polsce obiekt, w którym w całości zachowały się urządzenia do produkcji gazu. Muzeum może się poszczycić posiadaniem ponad 3 tysięcy eksponatów, wśród których znajdują się zarówno  gazowe urządzenia gospodarstwa domowego (lampy gazowe, kuchenki, lokówki, żelazka) jak i urządzenia przemysłowe. Placówka posiada największą w Europie kolekcję gazomierzy domowych, a ciekawostką jest fakt, że większość eksponatów zgromadzona w muzeum jest sprawna technicznie. Paczkowska gazownia powstała w latach 1898 – 1901, dostarczając początkowo gaz głównie do oświetlenia ulic miejskich czy napędu pomp wodociągowych. Z czasem infrastruktura rozwinęła się do tego stopnia, że w latach 30. XX wieku z gazu korzystało 700 odbiorców domowych. W czasie wojny gazownia niewiele ucierpiała, natomiast tuż po niej przeszła liczne modernizacje. W latach 70. przeprowadzono liczne modernizacje sieci gazowych i połączono lokalne spółki gazowe co ostatecznie doprowadziło do zaprzestania produkcji gazu w Paczkowie. W 1977 roku w gazowni ugaszono symbolicznie ostatni wózek koksu, który wraz z zawartością do dnia dzisiejszego jest jednym z eksponatów w muzeum.