Lista znaczków

Muzeum Regionalne w Dobrodzieniu zostało otwarte 5 maja 2017 roku. Placówka powstała na skutek przekształcenia działającej tu wcześniej Izby Regionalnej, którą w 2004 roku założyło Międzygminne Towarzystwo Regionalne Dobrodzień-Zębowice. Obecnie muzeum jest jednostką organizacyjną  Dobrodzieńskiego Ośrodka Kultury i Sportu. Gromadzi eksponaty świadczące o historii regionu. Są to głównie wszelkiego rodzaju dokumenty pisane oraz fotografie, mapy, ale także przedmioty codziennego użytku, w tym jak przystało na miasto stolarzy eksponaty związane z obróbką drewna. Jedno z pomieszczeń zaaranżowane zostało na dawny warsztat stolarski prezentujący dawne narzędzia oraz zabytkowe dyplomy mistrzowskie. Ponadto placówka posiada w swojej kolekcji sprzęt kuchenny wraz z naczyniami, oraz stroje śląskie i elementy lokalnego zdobnictwa, wśród których wyraźnie wyróżnia się haft dobrodzieński przedstawiający motyw kwiatu granatu otoczony stylizowanymi liśćmi.

Dobrodzień to kilkutysięczne miasto w województwie opolskim. Jego historia sięga epoki brązu o czym świadczą najstarsze znaleziska, których pochodzenie szacowane jest na lata 1450-1000 p.n.e. Pierwsze wzmianki o Dobrodzieniu pochodzą z 1267 r. Ówczesne miasto położone było przy śląsko-małopolskim szlaku handlowym. Przez lata Dobrodzień zmieniał swoją przynależność. Należał do Piastów, Hohenzollernów, Habsburgów, był własnością królów saskich, częścią państwa niemieckiego, a w końcu znalazł się w granicach Polski. To tutaj przenikały się różne kultury, a położenie i specyficzne warunki historyczno-geograficzne sprawiły, że w mieście w sposób szczególny rozwinęło się rzemiosło – głównie stolarstwo. To ono stało się synonimem miasta i motorem napędzającym gospodarkę. Dobrodzieńskie tradycje stolarskie mają blisko 200 lat. Dziś działa tu ponad 100 zakładów branży stolarskiej, głównie meblowej, a historyczne tradycje przenoszone są z pokolenia na pokolenie.

Wieża widokowa w Mirsku powstała w latach 1887 - 1890 pod kierunkiem mistrza budowlanego O. Jaekela z Mirska . Pierwotnie była to wieża ciśnień mieszcząca na szczycie zbiornik wodny i zapewniała odpowiednie ciśnienie w sieci wodociągowej. Swoje funkcje pełniła do lat 70. XX wieku. Jest to budowla o wysokości 37,5 m, posadowiona na rzucie ośmioboku. Do wysokości parteru zbudowana jest z kamienia bazaltowego, dalej z cegły. W części środkowej wieża ma kształt cylindryczny. Hełm wieży na planie ośmiobocznym, nakryty jest dachówką. Na szczycie budowli  obecnie mieści się punkt widokowy, z którego przez 8 okien i lunety można obserwować 360-stopniową panoramę Pogórza Izerskiego i Gór Izerskich oraz okolicznych miejscowości. Do celów turystycznych wieża przystosowana została na początku XXI w. i udostępniona w 2013 roku. 

Geopark – Kopalnia św. Jana w Krobicy, to nieczynne już kopalnie, w których od XVI wieku wydobywano rudę cyny, a później także kobaltu. Kopalnia składa się z dwóch sztolni. Jedna z nich – sztolnia św. Jana powstała w XVI wieku, natomiast druga – św. Leopolda pod koniec wieku XVIII. Największe wydobycie przypadło na przełom XVI oraz XVII wieku. Próby eksploatacji miejscowych złóż czyniono do początku XIX wieku, a później także w czasie II wojny światowej i tuż po niej. Od 2013 roku działa w tym miejscu podziemna trasa turystyczna, która wyrobiskami sztolni Św. Leopold prowadzi do położonej 10 m wyżej sztolni Św. Jan, gdzie można obejrzeć zachowane pozostałości wyrobisk eksploatacyjnych rudy cyny. Charakter całej trasy oddaje realia dawnych kopalń. Jest to jedna z najstarszych udostępnionych do zwiedzania kopalni w Polsce. Geopark w Krobicy to także 13 różnych stanowisk połączonych fragmentami naziemnej trasy turystycznej o łącznej długości 8 kilometrów.

Neoromańska kaplica cmentarna znajduje się na największej nekropolii w Polsce, trzeciej w Europie. Architektura cmentarza nawiązuje do nekropolii Ohlsdorfer Friedhof w Hamburgu. Kaplica została wybudowana w latach 1900-1902. Architektem tej niezwykłej budowli był Wilhelm Meyer-Schwartau. W czasie II wojny światowej kaplica uległa zniszczeniu, dzisiejszy jej wygląd zawdzięczamy rekonstrukcji z lat 1981-1994. Otoczona jest licznym wartościowym drzewostanem, który stał się częścią ścieżki botanicznej zaczynającej się i kończącej przy neoromańskiej bramie głównej cmentarza. Usytuowana jest na wzniesieniu stając się centralnym punktem cmentarza i jego najbardziej rozpoznawalnym elementem. Cmentarz zajmuje powierzchnię ok. 170 ha, od początku na jego terenie pochowano ponad 300 tysięcy osób. Nekropolia została wpisana na wojewódzką listę zabytków w czerwcu 1986 roku.

Zabytkowe Żurawie Portowe w Szczecinie to trzy zabytkowe dźwigi, które pracowały w szczecińskim porcie od lat 30. XX wieku, aż do początku XXI wieku. Są to typowe żurawie portowe. Zbudowała je prawdopodobnie niemiecka firma Krupp, albo wykonane zostały ze stali pochodzącej z jej hut, ponieważ na wielu elementach konstrukcji widnieje znak właśnie tej firmy. Przez cały okres międzywojenny były używane w szczecińskim porcie. Powstały z myślą o przeładunku drobnicy i takie materiały przeładowywały do końca swojej pracy. Żurawie te, przez mieszkańców Szczecina nazywane „Dźwigozaury”, stoją na Łasztowni – wyspie leżącej w centrum miasta. Są dobrze widoczne m.in. z reprezentacyjnych Wałów Chrobrego.  W czasie renowacji przywrócono żurawiom dawne malowanie oraz je podświetlono.

Filharmonia im. Mieczysława Karłowicza powołana została 15 grudnia 1953 roku w miejsce rozwiązanej Orkiestry RTM działającej od roku 1948. Siedzibą jej było lewe skrzydło Urzędu Miasta w Szczecinie. W 1958 r. w dziesięciolecie swego istnienia otrzymała imię Mieczysława Karłowicza. Była to pierwsza na ziemiach zachodnich, a dziewiąta w Polsce Państwowa Filharmonia. Z biegiem czasu dotychczasowa siedziba filharmonii okazała się zbyt mała. Dlatego też w 2007 r. został ogłoszony konkurs na projekt nowego budynku instytucji, który miał powstać w miejscu rozebranego w 1962 roku w wyniku zniszczeń wojennych Domu Koncertowego u zbiegu ulic Małopolskiej i Matejki. Spośród 44 propozycji została wybrana praca autorstwa Estudio Barozzi Veiga (Fabricio Barozzi, Alberto Veiga). Zwycięski projekt zakładał przedstawienie budynku Filharmonii w kształcie lodowej bryły mającej przypominać wierzchołek góry lodowej. Budowa trwała prawie trzy lata i zakończyła się wiosną 2014 roku. Uroczyste otwarcie nowej siedziby odbyło się wraz z rozpoczęciem sezonu artystycznego 2014/2015.

Dawne ludowe opowieści, przekazywane z pokolenia na pokolenie wśród mieszkańców Brennej i Górek, pełne są magicznych postaci, wśród których wyróżnić można strzygi, czarownice, zmory i utopce. Brenna szczególnie upodobała sobie utopca, wybrała go na promującą gminę maskotkę. Te zielone stworki mieszkają w rzekach, stawach i potokach. Trzeba na nie szczególnie uważać, bo mącąc ich spokój, można sobie zaszkodzić, a utopce potrafią być bardzo mściwe. Jednak Utopiec - Gazda Brennica został oswojony, bierze udział we wszystkich skierowanych do dzieci wydarzeniach. W Parku Turystyki znajduje się drewniana rzeźba Utopca. Z myślą o najmłodszych powstał także Bajkowy Szlak Utopca. Podążając tym szlakiem można poznać niesamowite przygody Utopca - Gazdy Brennicy, legendarnej postaci, która zamieszkuje potoki, stawy i rzeki. Na końcu szlaku znajduje się Chata Grabowa z „Ogrodem Bajek”, w którym znaleźć można wyrzeźbione stworki z legend i baśni.

Czy nietoperze wplątują się we włosy? Czy "latające myszy" mogą być groźne? Wiele osób na samą myśl o tych stworzeniach dostaje drgawek. Jednak jak to zwykle bywa strach ma wielkie oczy i nie ma się czego bać, wręcz przeciwnie te "straszydła" są przyjazne, niegroźne i bardzo pożyteczne, o czym można się przekonać w jedynym z nielicznych w Polsce obserwatorium nietoperzy. Te latające ssaki zadomowiły się na strychu szkoły w Brennej na dobre. Tutaj każdy zainteresowany może z bliska przyjrzeć się życiu tych niezwykłych latających ssaków. Poddasze budynku szkoły zamieszkują dwa gatunki nietoperzy podlegające w Polsce ochronie ścisłej. Są to podkowiec mały oraz nocek duży.  Obserwatorium czynne jest w okresie bytowania nietoperzy na strychu szkoły - od maja do końca września.

Opactwo Pocysterskie w Lubiążu to kompleks zabudowań dawnego klasztoru Cystersów lokowanego w tym miejscu na początku XII wieku. W czasie największego rozwoju mieściło się tu największe opactwo cysterskie na świecie. W skład licznych zabudowań tworzących ten kompleks wchodziły m.in. barokowy budynek klasztorny, trójnawowy kościół z XIII wieku, pw. Najświętszej Marii Panny, Pałac Opatów, kościół Świętego Jakuba będący najstarszym obiektem tego kompleksu, budynek dawnego browaru i piekarni, budynek bramny pełniący wcześniej funkcje obronne, a także wozownia czy budynek kancelarii klasztornej. W klasztorze wśród bogatego wystroju znajdowały się m.in. płótna i malowidła znanych wielkich malarzy Michaela Willmanna, Mateusza Steinla oraz liczne rzeźby i elementy wyposażenia, instrumenty muzyczne czy monety. Okres świetności klasztoru zakończył się w 1740 roku, a w 1810 roku zakon Cystersów przestał istnieć. Pozostałe zabudowania poklasztorne stopniowo niszczały ogołacane z pozostałych dzieł sztuki. Dopiero w II poł. XX w. rozpoczęto prace mające na celu odbudowanie dawnych zabudowań. Dziś część odrestaurowanych  obiektów udostępniono do zwiedzania, ale prace konserwatorskie trwają nadal.

Ratusz w Wołowie jest następcą ratusza, który powstał w drugiej połowie XV w. Ratusz został przebudowany w latach 1689 i 1767. W 1819 roku dobudowano do niego główny odwach mieszczący wartownię.  Kolejny raz rozbudowano ratusz na początku XX wieku. W 1945 roku budowla uległa całkowitemu spaleniu. Budynek jednak zrekonstruowano w latach 1958-1962 i do czasów obecnych pełni on funkcje administracyjne. Główne wejście do ratusza ozdobione jest barokowym portalem z kartuszem. Do wejścia prowadzą dwubiegowe schody na szczycie których znajduje się figura św. Jana Nepomucena z 1723 roku. W części piwnicznej oraz na parterze budynku zachowały się sklepienia krzyżowo-żebrowe. Południową elewację ratusza zdobią herby książęce Piastów legnicko-brzesko-wołowskich z końca XVII w. Południowo-zachodnia część ratusza to dawny budynek wagi miejskiej. Do budynku tego i głównej bryły ratusza przylega wieża ratuszowa, dołem o przekroju kwadratowym, wyżej ośmioboczna. Wieża nakryta jest blaszanym, cebulastym hełmem zwieńczonym latarnią. Ratusz w Wołowie jest siedzibą Urzędu Miejskiego.

Stobiecko Miejskie (dawna wieś) jest dziś jedną z dzielnic Radomska. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1266 r. Według jednej legendy kiedyś osiedlili się tu jeńcy tatarscy (sto biesów), według innej mieszkańców Stobiecka nazywano Tatarami z powodu powszechnej na tych terenach uprawy gryki zwanej też tatarką. Jednym z dowodów tatarskości wsi miała być jej specyficzna zabudowa: kryte strzechą domy ustawione szczytem do drogi, do których przylegały, stojące prostopadle, zabudowania gospodarcze. Zwarty układ oraz brak okien od strony drogi nadawał zagrodzie charakter obronny. Podobno nawet w czasie silnego deszczu można było przejść pod ich słomianymi okapami suchą nogą. Ostatnia drewniana zagroda z tatarskich zabudowań w Radomsku, wzniesiona przez cieślę Adama Gałwę, w 1875 roku i przebudowana po II wojnie światowej, to jedyny tego typu zabytek w centralnej Polsce. Dziś jest częścią Muzeum Regionalnego w Radomsku. Obiekt czynny w okresie letnim z okazji wystaw, koncertów, warsztatów, itp.

UWAGA! Zwiedzanie możliwe po uprzednim umówieniu - tel. (044) 685 00 76

Muzeum Regionalne im. Stanisława Sankowskiego powstało w 1970 roku. Jego siedziba mieści się w pochodzącym z 1859 roku eklektycznym budynku ratusza, przebudowanym w okresie międzywojennym według projektu radomszczańskiego architekta Włodzimierza Muchy. Prezentowane są tutaj stałe ekspozycje: archeologiczna – „Pradzieje ziemi radomszczańskiej”, historyczne: „Z dziejów miasta Radomska” i „Powojenne Radomsko 1945–89. Opowieść o PRL”, etnograficzna – „Życie wsi radomszczańskiej na przełomie XIX i XX w. oraz „Zbiory sztuki w radomszczańskim muzeum, gabinet Stanisława Sankowskiego” (założyciela i patrona Muzeum), a także wystawy czasowe. Na dziedzińcu Muzeum znajduje się dawny areszt miejski, w którym obecnie eksponowana jest kolejna stała wystawa historyczna – „W okupowanym Radomsku”. Od 2003 roku działa Galeria Muzeum, która organizuje wystawy sztuki współczesnej oraz promuje miejscowych artystów.

Idea budowy działdowskiego zamku sięga roku 1306. Wtedy właśnie, Zakon Krzyżacki – po ujarzmieniu pruskiego plemienia sasińskiego – począł budować drewnianą strażnicę graniczną, oddzielającą tereny Mazowsza, od rodzącego się państwa krzyżackiego. Strażnica stopniowo przeobrażała się w zamek, zbudowany na kwadracie o boku 46 m, osadnictwo postępowało, intensyfikował się rozwój gospodarczy i ekonomiczny, słowem: zaczynało rodzić się Działdowo. To właśnie wiek XIV okazał się przełomowym dla miasta, wówczas to: 14 sierpnia 1344 r., wielki mistrz krzyżacki Ludolf König, podpisał akt lokacyjny. Jedno z gotyckich skrzydeł zamku, przetrwało do dziś. Obecnie mieści się w nim wystawa stała: „Działdowo – miasto i ludzie dawnego pogranicza”. Chronologicznie uporządkowana ekspozycja, obejmuje dzieje Działdowszczyzny od pradziejów aż do połowy XX wieku.

Malowniczy, działdowski budynek ratuszowy, swą historią sięga XIV wieku. Współcześnie, mieści on w sobie jedną z dwóch wystaw Muzeum Pogranicza w Działdowie, nazwaną: Interaktywną wystawą państwa Zakonu Krzyżackiego. Ekspozycja niemalże w całości poświęcona jest historii Zakonu Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, powstałym w 1190 w Akce. Muzeum składa się z dwóch pięter, pierwsze zawiera w sobie pięć pomieszczeń, które – usytuowane w sposób chronologiczny – sukcesywnie odkrywają przed zwiedzającymi ekspansję Zakonu. Od jego początków w Jerozolimie, pobytu na Węgrzech, po kolonizację ziem pruskich, aż do stopniowego jego upadku. Po dużej dawce historycznej wiedzy, należy udać się na poddasze. Znajdują się tu stanowiska do zajęć praktycznych: poszukiwanie „skarbów” w basenie z piłkami, interaktywne zdjęcia z epoki średniowiecza czy komiksy na ekranach dotykowych.

Kościół parafialny pw. św. Mateusza w Opalenicy znajdujący się przy ul. Farnej został fundowany przez Jana Opalińskiego i wzniesiony ok.  1518 roku.  Stanowi on przykład gotyckiej architektury sakralnej. Na uwagę zasługuje barokowe wnętrze kościoła m.in.: sklepienie prezbiterium i ołtarz główny. W wykonanym przez włoskich mistrzów ołtarzu znajduje się obraz św. Mateusza namalowany w 1749 r. przez Wacława Graffa. W 2001 roku została dobudowana przy kościele wolnostojąca dzwonnica, o wysokości ok. 18 m., nawiązująca stylem do świątyni i zwieńczona na szczycie krzyżem.  Rok później umieszczono w dzwonnicy 3 dzwony jubileuszowe: dzwon patrona parafii św. Mateusza, dzwon św. Maksymiliana Kolbe oraz dzwon św. Antoniego z Padwy. Każdy z nich jest opatrzony herbem miasta Opalenica, a równo o 12.00 można usłyszeć wygrywany hejnał miejski. 

Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa powstało w 1983 roku, działa na terenie Łazienek Królewskich w tzw. Koszarach Kantonistów, zbudowanych w latach 1826–1828, oraz w pochodzących z lat 1825–1826 Stajniach Kubickiego. Od 1 stycznia 2018 roku jest odziałem Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie. Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa zajmuje się popularyzacją wiedzy związanej z narodową tradycją łowiectwa i jeździectwa, hodowlą koni na ziemiach polskich, a także tematyką przyrodniczą. W zbiorach muzeum znajduje się ponad 10 tysięcy eksponatów, w tym wiele dzieł sztuki takich jak obrazy, grafiki, rzeźby oraz publikacje czy fotografie związane z tematyką muzeum. Sporą kolekcję tworzą zbiory przyrodnicze, gdzie zobaczyć można zwierzęta leśne, ptaki oraz trofea egzotyczne umieszczone na wystawach stałych.

Muzeum Stanisława Staszica w Pile powstało w 1951 r. w domu  Stasziców usytuowanym na przedmieściu miasta nazywanym „Zamościem”. Rodzice Staszica mieli swój folwark, na który składał się dom mieszkalny oraz zabudowania gospodarcze: stodoła, obora i owczarnia. Wszystko to było własnością Stasziców do końca wieku XVIII., a następnie przeszło w ręce innych pilskich rodzin. Dom mieszkalny zniszczony częściowo w czasie walk o Piłę, został odbudowany w latach 1947-1948 i przeznaczony na cele muzealne jako  miejsce pamiątek po Stanisławie Staszicu – najznakomitszym z pilan. Muzeum  jest instytucją kultury, która gromadzi, opracowuje i przechowuje dobra kultury związane bezpośrednio lub tylko pośrednio z osobą Staszica i staszicowską tradycją, prowadzi badania naukowe, działalność wystawienniczą i edukacyjną. Przy Muzeum Stanisława Staszica w Pile od 2003 roku istnieje „Galeria MS”. Galeria prezentuje współczesną fotografię, malarstwo, rysunek, grafikę i obiekty przestrzenne.

Kościół pw. św. Michała Archanioła – usytuowany przy płn.- wsch. narożniku rynku, w zasadniczej części zbudowany został w 2 poł. XV w. jako halowa budowla trzynawowa z pięciobocznym prezbiterium. Po pożarze miasta w 1541 r. farę powiększono, dobudowując czwartą nawę od północy i rząd kaplic z emporą od południa. Nawy nakryte zostały efektownym sklepieniem sieciowym, kaplice zaś gwiaździstym oraz kryształowym. W wyniku neogotyckiej przebudowy w latach 1855-1856 do kościoła dostawiono kruchtę oraz wykonano efektowny szczyt wieżowy w elewacji frontowej. We wnętrzu z późnogotyckiego wyposażenia zachował się poliptyk świętej Anny oraz rzeźbiarska grupa Ukrzyżowania. Wysokiej klasy rokokowa figura Najświętszej Panny Marii znajduje się w ołtarzu bocznym. Na uwagę zasługują także barokowe obrazy - stacje Drogi Krzyżowej.

Wieś Oporów w powiecie kutnowskim, wzmiankowana już od XIV w., była siedzibą rodową znamienitych wojewodów łęczyckich: Mikołaja i Piotra z Oporowa oraz Władysława Oporowskiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego. To oni w 1 poł. XV stulecia wznieśli małą późnogotycką rezydencję obronną, usytuowaną na wyspie otoczonej fosą. Zamek w doskonałym stanie przetrwał do dzisiaj i jest jednym z niewielu tego typu zabytków zachowanych w Polsce. Zabudowa skupiona wokół czworobocznego dziedzińca składa się z domu mieszkalnego, wieży, baszty z kaplicą, połączonych murem obronnym. Remonty wykonane w XVII, XVIII i XIX w. spowodowały tylko niewielkie zmiany nie zacierając średniowiecznego charakteru zamku obronnego. Zamek w Oporowie otoczony zabytkowym parkiem jest uznawany za jeden z najpiękniejszych zamków gotyckich w Polsce. Od 1949 roku mieści się w nim muzeum wnętrz stylowych. Za swoją działalność na polu ochrony dóbr kultury Muzeum – Zamek w Oporowie otrzymało srebrny medal dla Zasłużonych Kulturze Gloria Artis i III nagrodę w prestiżowym konkursie „Sybilla 2001”. Placówka wpisana jest do Państwowego Rejestru Muzeów. 

Park Etnograficzny Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej tworzą urokliwe wsie z przełomu XIX i XX w. Prezentują one kulturę Lasowiaków i Rzeszowiaków zamieszkujących tereny północnej części obecnego województwa podkarpackiego. Wędrując po skansenie, można zobaczyć świat, którego już nie ma, poznać frapujące historie, zrozumieć chłopską duszę. Na niemal 30 hektarach wyeksponowano blisko 100 obiektów architektury drewnianej. Do najstarszych należą m.in.: dwór z Brzezin z 1753 r., spichlerz dworski z Bidzin z 1784 r., chałupa z Markowej z 1804 r. oraz kościół z Mielca-Rzochowa z 1843 r. Wszystkie budynki przedstawione zostały w środowisku podobnym do tego, które im kiedyś towarzyszyło. Znajdują się w naturalnym pejzażu przydomowych ogródków, sadów i pasiek, pól uprawnych, łąk i pastwisk, stawów, otoczone nadrzeczną zielenią i lasem.

Bardo to jedna z najstarszych miejscowości Dolnego Śląska. Ze względu na swoje strategiczne położenie już w X wieku założono tutaj gród, który nazwano Bardo, co znaczy – wzgórze, warownia, straż, warta. Bardo to miasteczko chętnie odwiedzane przez turystów i pielgrzymów, z bogatym rysem historycznym i tradycją religijną.  Niewątpliwie największym skarbem miasta jest cudowna figurka Matki Bożej Bardzkiej, z początku XI wieku. To dzięki tej figurce rozwijał się i nadal trwa ruch pielgrzymkowy. Więc nic dziwnego, że w herbie miasta jest umieszczona ta figurka. A hasłem miasta są słowa: Bardo – Miasto Cudów. Słowa te nawiązują do licznych wydarzeń, które miały miejsce w przeszłości: uzdrowienia, wysłuchane modlitwy oraz objawienie Matki Bożej na Górze Kalwarii. Bardo oprócz cudownej figurki umieszczonej w bazylice, obfituje w inne niezwykle ciekawe miejsca. Każde z nich ma swoją historię, którą warto poznać, pomodlić się, nabrać również sił duchowych.

Muzeum Dobranocek to jedyna tego typu placówka w Polsce, posiadająca unikatowe zbiory związane z historią polskiej i zagranicznej animacji dla dzieci, począwszy od najstarszych wieczorynek emitowanych w I Programie Telewizji Polskiej. Muzeum powstało dzięki pomysłowi i pasji Wojciecha Jamy – na bazie przekazanych przez niego w darze eksponatów. Otwarcie muzeum miało miejsce 22 marca 2009 roku. Liczne zbiory muzealne tworzą m.in. bezcenne eksponaty z realizacji filmów animowanych: oryginalne lalki filmowe, projekty, scenariusze, folie animacyjne. Są także różnorodne przedmioty z życia codziennego ozdobione wizerunkami bajkowych postaci m.in.: wydawnictwa, zabawki, figurki, ceramika, walory filatelistyczne, numizmaty, i wiele innych. W muzeum spotkać można Jacka i Agatkę, Gąskę Balbinkę, Reksia, Bolka i Lolka, Misia Uszatka, Colargola, Małego Pingwina Pik-Poka, Plastusia, Kota Filemona, Smerfy, oraz wiele innych postaci.

Bazylika św. Jakuba powstała w drugiej połowie XIII wieku na miejscu wcześniejszego, drewnianego kościoła z 1187 r. Jest jednym z cenniejszych i piękniejszych zabytków Szczecina. Można do niego dojść Mostem Długim, znajduje się na Starym Mieście, niedaleko zamku. Konsekracja katedry odbyła się 31 maja 1982 roku z rąk bp szczecińsko-kamieńskiego Kazimierza Majdańskiego. 23 maja 1983 roku papież Jan Paweł II podniósł ją do rangi bazyliki mniejszej., a następnie nadał jej tytuł Bazyliki Archikatedralnej. Przez wieki Bazylika była rozbudowywana i odnawiana po licznych zniszczeniach. Katedra znajduje się na Europejskim Szlaku Gotyku Ceglanego. Po zamontowaniu nowej iglicy wieża kościoła (łącznie z iglicą) ma 110,175 metrów. Na wysokości 53 metrów znajduje się punkt widokowy. Wewnątrz bazyliki znajdują się zabytkowe i współczesne dzieła sztuki sakralnej.

Szlak Pamięci Cichociemnych „Załusków – Wszeliwy – Brzozów Stary” leży w Gminie Iłów, w powiecie sochaczewskim, w województwie mazowieckim. Upamiętnia operację Cichociemnych „Jacket”. Cichociemni wylądowali pomyłkowo bardzo blisko granicy między III Rzeszą a Generalną Gubernią, która biegła przez Wszeliwy i Brzozów Stary, stąd napotkali opór niemieckich celników. Na Szlaku Pamięci Cichociemnych w Brzozowie Starym znajduje się szczególne miejsce historyczne, gdyż tutaj 28 grudnia 1941 r. zginęli z rąk Niemców pierwsi dwaj Cichociemni. To tragiczne wydarzenie upamiętnia obelisk znajdujący się w miejscu ich walki i śmierci na Skwerze im. Żołnierzy AK Cichociemnych. Na miejscowym cmentarzu przy kwaterze Żołnierzy Września 1939 r. znajduje się ich grób. Warto zajrzeć do kościoła z połowy XIX wieku,  gdzie znajduje się pamiątkowa tablica poświęcona śmierci dwóch Cichociemnych. Przez Szlak Pamięci Cichociemnych prowadzą 4 tablice informacyjne znajdujące się we Wszeliwach (przy Lewiatanie), w Brzozowie  Starym (przy obelisku, na cmentarzu parafialnym i przy szkole).