Lista znaczków

Palenica Białczańska – polana w Tatrach Wysokich położona w Dolinie Białki na wysokości ok. 980-990 m n.p.m. Stanowi punkt końcowy dla ruchu zmotoryzowanego w kierunku Morskiego Oka. Jest tu także końcowy przystanek PKS oraz postój góralskich dorożek. Dawniej na polanie znajdowały się szopy pasterskie górali z Białki Tatrzańskiej. W 1951 r. wybudowano murowany budynek, później kolejne. W 1962 r. na polanie zbudowano duży parking samochodowy. Parkować tu może do 850 samochodów, często jednak nie wszyscy chętni mieszczą się, muszą więc zostawiać auta wzdłuż drogi lub nawet po stronie słowackiej. Parking jest płatny poza godzinami nocnymi. Na Palenicy Białczańskiej mieści się także placówka Straży Granicznej i jedno z wejść do Tatrzańskiego Parku Narodowego. Jest to najbardziej uczęszczane wejście do parku. Szosą z Palenicy do Morskiego Oka mogą jeździć jedynie odpowiednie służby, od 1998 r. zakaz wjazdu dotyczy też rowerów.Rysy 2503 m n.p.m.) – szczyt położony na granicy polsko-słowackiej, w Tatrach Wysokich. Ma trzy wierzchołki, z których najwyższy jest środkowy, w całości na terytorium Słowacji (2503 m), zaś północny stanowi najwyżej położony punkt Polski (2499 m).

Historia tramwaju konnego kursującego  na rasie Mrozy – Rudka w latach 1902-1967 związana jest z budową szpitala w Rudce, który powstał w związku z rozszerzającą się w 1898 r. epidemią gruźlicy. Wybitny lekarz bakteriolog doktor Teodor Dunin zaapelował wówczas o utworzenie specjalistycznego szpitala, w którym chorzy mogliby dochodzić do zdrowia. W 1902 r. ruszyła budowa szpitala, który znajdował się kilka kilometrów od stacji kolejowej, na której wyładowywano przywożone pociągiem z Warszawy materiały budowlane. Aby ułatwić ich transport do Rudki, położono tory pod kolejkę. Pierwsi pacjenci pojawili się w Rudce 29 listopada 1908 r. Tego dnia po raz pierwszy, zamiast materiałów budowlanych, tramwaj konny przewiózł ludzi. Kolejka kursowała sześć razy dziennie przez 59 lat, a po raz ostatni odjechała w 1967 r. Na początku XXI wieku postanowiono odbudować tramwaj konny. Uzyskano dotację, odtworzono szlak, położono podkłady, wykonano replikę wagonu i zamontowano szyny na trasie liczącej niecałe 2 km. 28 października 2011 r.  tramwaj konny powrócił do Mrozów.

UWAGA! Znaczek dostępny w sprzedaży poprzez system rezerwacyjny tramwaju >> link >> oraz oddzielnie z odbiorem w siedzibie GOSiR w Mrozach >> link >> w dni robocze od 8:00 do 16:00 lub po wcześniejszym umówieniu telefonicznym do godz. 21:30 oraz w soboty od 10:00 do 14:00 jak również w tramwaju w dniu kursowania.

Tramwaje na Wawrzyńca to tytuł stałej wystawy zabytkowych tramwajów, które prezentowane są w jednej z hal Muzeum Inżynierii Miejskiej w Krakowie. W hali tramwajowej, która została wybudowana w latach 1912-1913 znajdują się cztery tory tramwajowe na, których w sumie może pomieścić się 12 wagonów tramwajowych. Są to tramwaje elektryczne o rozstawie szyn 1435 mm (tzw. rozstaw normalnotorowy lub kolejowy). Muzeum współpracuje z Miejskim Przedsiębiorstwem Komunikacyjnym w Krakowie, które odnawia zabytkowe tramwaje i jest właścicielem części pojazdów z kolekcji. Najstarszym eksponatem, który jeździł w Krakowie jest Sanok SN1 o numerze taborowym 37. Tramwaje tego typu zasilały tabor krakowskiego przewoźnika do końca lat 60. XX wieku. Na wystawie znajdują się również inne wagony, które pochodzą z późniejszych okresów historycznych XX wieku. Dzięki współpracy z MPK w Krakowie mogą być prezentowane odnowione wagony, które pochodzą choćby z Gdańska czy Wrocławia. Wystawa ta nawiązuje do czasów rozwoju taboru tramwajów „normalnotorowych”, a zwiedzający zobaczyć tu mogą tramwaje z rodzimej fabryki z Chorzowa, ale również z Sanoka, czy tramwaje produkcji Norymberskiej, którymi są MAN GT6 oraz T4 z doczepą B4. Turyści, odwiedzając tę wystawę, przekonają się, jak wyglądała ewolucja w taborze krakowskiej komunikacji miejskiej. 

Szlak Pstrąga Tęczowego to trasa rowerowa znajdująca się w gminie Łęczyce, leżącej w Powiecie Wejherowskim. Liczne wzniesienia wśród lasów i pól oraz lokalizacja trasy z dala od ruchu drogowego sprawiają że jest to miejsce idealne na odpoczynek na świeżym powietrzu. Drogi, po których wiedzie szlak to głównie szerokie i ubite gruntowe dukty leśne. Na całej trasie znajduje się także kilkanaście wiat przystankowych umożliwiających wypoczynek. W sąsiedztwie wiat zlokalizowane są także stojaki rowerowe, a całość dopełnia fachowe oznakowanie trasy w postaci tabliczek kierunkowych i map. Nazwa szlaku pochodzi od licznych w tym regionie hodowli pstrąga tęczowego. Przy okazji więc, szczególnie na odcinku wiodącym w pobliżu przełomu rzeki Łeby, warto skosztować świeżo przyrządzonego pstrąga. Wszelkich miłośników turystyki rowerowej ale i nie tylko, z pewnością zainteresują piękne krajobrazy jak i często spotykane zabytki architektury. Szlak liczy 32 kilometry długości.

Trójstyk granic Polski, Litwy i Rosji (Obwód Kaliningradzki) znajduje się w małej miejscowości Bolcie w gminie Wiżajny, czyli na obszarze polskiego bieguna zimna. Nosi nazwę Wisztyniec. Jednocześnie jest to granica pomiędzy województwem podlaskim, a warmińsko-mazurskim, to także punkt styku Unii Europejskiej z Rosją. Punkt zbiegu trzech granic państwowych jest oznaczony granitowym obeliskiem z godłami trzech państw i napisami w narodowych językach oraz czerwonymi liniami na podstawie słupa.  Jest jednym z najlepiej dostępnych trójstyków. Doprowadza do niego, po dawnym pasie granicznym między Polską, a Litwą, asfaltowa ścieżka pieszo – rowerowa. W jego otoczeniu jest bogata infrastruktura turystyczna, parkingi dla aut i rowerów, oryginalna trójkątna wiata pokryta w tradycyjny dla regionu sposób – osikowym wiórem. Trójstyk znajduje się w pobliżu węzła szlaków turystycznych i dwóch szlaków fortyfikacyjnych.

Trójstyk granic Polski, Słowacji i Czech znajduje się w miejscowości Jaworzynka w przysiółku Trzycatek w Beskidzie Śląskim. Miejsce zbiegu granic znajduje się w głębokim na 8 metrów i szerokim na 34 metry jarze, dnem którego płynie strumień o nazwie Wawrzaczowy Potok. Ze względu na trudno dostępne położenie miejsca styku granic na dnie potoku tylko zaznaczono ten punkt, natomiast w odległości kilkunastu metrów od niego, na terytorium każdego z krajów umieszczono granitowe obeliski z nazwą i herbem kraju. Same obeliski mają po 215 cm wysokości, a każdy z nich waży ok. 800 kg. Wyznaczają one wierzchołki trójkąta równoramiennego, na planie którego posadowiony jest okrąg wyznaczający w swoim środku punkt styku granic. Trójstyk w Jaworzynce powstał w 1993 roku po rozpadzie Czechosłowacji. Dwa lata później pojawiły się w tym miejscu pierwsze dwa granitowe obeliski, a następnie dołączył do nich także ten po słowackiej stronie trójstyku. Lokalną ciekawostkę stanowi także przepływający dnem wąwozu strumień, który w zależności od państwa na terenie którego przepływa nosi nazwę Wawrzaczowy Potok (PL), Kubankowski Potok (CZ) lub Potok Gorylów  (SK).

Trójstyk granic Polski, Ukrainy i Słowacji znajduje się na zboczu Krzemieńca, w jego najdalej na zachód wysuniętej szczytowej części. Punkt zbiegu granic znajduje się na wysokości 1208 m. n.p.m. i jest oznaczony granitowym, trójramiennym obeliskiem z godłami Polski, Słowacji i Ukrainy oraz z napisami w trzech językach. Tutaj znajduje się najbardziej wysunięty na wschód punkt Słowacji. Ponadto oprócz granic państw, trójstyk łączy także trzy chronione terytoria: Bieszczadzki Park Narodowy, słowacki Park Narodowy „Połoniny” i ukraiński Użański Park Narodowy, tworząc Międzynarodowy Rezerwat Biosfery „Karpaty Wschodnie”. To jednak nie koniec symbolicznego znaczenia miejsca, ponieważ poza wyżej wymienionymi, miejsce to stanowi także wschodnią granicę Unii Europejskiej oraz NATO. Wszystko to sprawia, że miejsce to corocznie jest bardzo chętnie odwiedzane przez liczne grono turystów.

Trzy Kopce Wiślańskie (810 m n.p.m.) dawniej znane jako Malinka – szczyt w paśmie Równicy w Beskidzie Śląskim. Nazwa góry pochodzi od jej położenia na styku granic administracyjnych trzech miejscowości czyli Ustronia, Brennej i Wisły. Niegdyś by oznaczyć w terenie przebieg granic administracyjnych zaznaczano granice bądź to zakosami na korze drzew, bądź właśnie kopcami układanymi z kamieni. Przymiotnik "Wiślańskie" dodano w celu odróżnienia góry od innych Trzech Kopców znajdujących się w niedalekiej okolicy. Ze szczytu Trzech Kopców Wiślańskich rozpościera się widok m.in. na Skrzyczne (1257 m n.p.m.) , Kotarz (974 m n.p.m.) , Grabową (905 m n.p.m.), Orłową (813 m n.p.m.), Równicę (884 m n.p.m.) czy Czantorię (995 m n.p.m.). Na północnym zboczu góry znajduje się prywatne schronisko górskie „Telesforówka” oferujące miejsca noclegowe i bufet.

Turbacz – 1310 m n.p.m., najwyższy szczyt Gorców. Nazwa szczytu pochodzi prawdopodobnie z gwary, od nazwy instrumentu pasterskiego trumbity (trombity). Zbudowany jest z fliszu karpackiego. Sam szczyt Turbacza leży blisko Gorczańskiego Parku Narodowego, ale nie jest położony w jego granicach. O Turbaczu często pisał piewca Gorców Władysław Orkan, którego imieniem nazwano wybudowane w latach 1953-1958 schronisko znajdujące się pod szczytem w kierunku wschodnim na wysokości 1283 m n.p.m. Turbacz położony jest prawie idealnie pośrodku Gorców. Szczyt Turbacza jest całkowicie porośnięty lasem i pozbawiony jakichkolwiek widoków. Znajduje się na nim betonowy słup triangulacyjny oraz krzyż z datami 1945 – 1985 i metalową tabliczką z wizerunkiem Jezusa Miłosiernego na tle gorczańskiej przyrody. Przez sam szczyt biegnie szlak czerwony (Główny Szlak Beskidzki) z Rabki-Zdroju. Wszystkie pozostałe doprowadzą nas jedynie do schroniska.

Turystyczna Kopalnia Węgla w Nowej Rudzie to miejsce, na które składają się dwa obiekty. Jednym z nich jest muzeum gdzie w 4 salach wystawowych zgromadzono eksponaty ze wszystkich dziedzin górnictwa podziemnego, (modele maszyn i sprzęt zabezpieczający, ładunki strzałowe, aparaty ucieczkowe, także unikalne na skalę światową, piece i wieże szybowe). W podziemnej części kopalni zlokalizowanej na byłym polu górniczym Piast dawnej kopalni Nowa Ruda można zobaczyć dawne maszyny górnicze i wagoniki podziemnej kolejki, służące niegdyś do przewożenia ludzi i transportu węgla. Dziś mogą z niej skorzystać zwiedzający kopalnię turyści. Szczególną atrakcją są skamieniałe pnie drzew sprzed ponad 250 mln lat. Można je zobaczyć zarówno przed wejściem do sztolni, ale także w naturalnej pozycji w dwóch miejscach na ścianach podziemnych chodników. Dziś podziwiać można tu m.in. skamieniałą araukarię stanowiącą ewenement na skalę światową. Atrakcją jest także duch – skarbnik, strzegący tajemnic kopalni i straszący przybyłych turystów.

W 1960 roku została oficjalnie uznana za zabytek i udostępniona turystom. Część fortyfikacji udostępnionej do zwiedzania to zaledwie 10% obiektu. W towarzystwie przewodnika ubranego w historyczny mundur turyści mają szansę zdobyć ostateczny punkt obrony twierdzy czyli donjon. Z bastionów górujących nad Kłodzkiem podziwiać można panoramę miasta oraz gór otaczających Ziemię Kłodzką. Przewodnicy oprowadzający po Twierdzy odkryją przed Państwem jej sekrety i w ciekawy sposób opowiedzą o burzliwej historii tej fortyfikacji.

Jest unikatowym obiektem w skali dziedzictwa kulturowego Europy i jedną z najważniejszych atrakcji Dolnego Śląska. W chwili powstania (1763-1785) należała do najnowocześniejszych tego typu fortyfikacji w Europie. Największy podziw budził i nadal budzi potężny Donjon, jeden z najciekawszych obiektόw fortyfikacji epoki nowożytnej. W jego wnętrzu mieściło się 3,756 żołnierzy, olbrzymie zapasy amunicji, opału i żywności. Rozległość tego systemu i jego lokalizacja pozwala zaliczyć twierdzę do największych gόrskich założeń obronnych Europy.

Fort IV to jeden z głównych fortów zewnętrznego pierścienia Twierdzy Toruń. Zbudowany w latach 1878-1884 otrzymał imię pruskiego generała Johana Davida Yorcka, po przejęciu Fortu przez wojsko polskie w roku 1926 otrzymał imię polskiego hetmana koronnego – Stanisława Żółkiewskiego. Fort IV jest bardzo dobrze zachowanym fortem artyleryjskim, w którym każdy może zobaczyć jak wygląda fosa sucha, przejść podziemną poterną, wejść do Prochowni, kaponiery, Wartowni, do stanowiska obserwacyjnego piechoty typu WT 90, a także do remiz działowych. Jest to miejsce, które turyści mogą zwiedzać indywidualnie lub w grupach, z przewodnikiem, w dzień lub w nocy, w blasku pochodni i z ciekawymi atrakcjami. Fort IV posiada własną bazę noclegową (140 miejsc) i gastronomiczną w postaci Fortecznej Restauracji. W salach i na dziedzińcach odbywają się konferencje, imprezy rodzinne i firmowe, a cały rok wypełniają cykliczne imprezy: Półkolonie, Saloniki Artystyczne, Bale Karnawałowe, Pikniki Majówkowe i wiele innych.

Jezioro Paprocańskie to sztuczny zbiornik położony w południowo-zachodniej części Tychów. Powstał dla potrzeb Huty Paprockiej w 1796 roku. Zamknięcie huty w 1878 roku, budowa Nowych Tychów, a szczególnie usytuowanie nad zbiornikiem ośrodka wypoczynkowego, spowodowały zmianę jego przeznaczenia. Dziś Jezioro Paprocańskie, dzięki licznym zabiegom rekultywacyjnym, pełni funkcje rekreacyjne oraz retencyjne stanowiąc osłonę przeciwpowodziową dla południowo-wschodnich dzielnic miasta. Powierzchnia jeziora wynosi 132 ha, średnia głębokość waha się w granicach od 150 do 190 cm. Długość Jeziora Paprocańskiego to ok. 2 km, natomiast szerokość w najszerszym miejscu wynosi ok. 0,5 km. Obecnie jezioro jest rajem dla wędkarzy. Brzegi jeziora otoczone są przez lasy dawnej Puszczy Pszczyńskiej oraz tereny bagienne z licznym ptactwem wodnym i ciekawymi roślinami. Przy północno-wschodnim brzegu jeziora powstał Ośrodek Wypoczynkowy MOSiR Paprocany z dobrze rozwiniętym zapleczem. Warty zobaczenia jest też  zabytkowy, XIX-wieczny zameczek myśliwski Promnice, usytuowany nad południowym brzegiem Jeziora Paprocany. 

Nazwa została wymyślona przez Towarzystwo Przyjaciół Słońska „Unitis Viribus”. Inicjatywa ta ma na celu m.in. promocję nadwarciańskich rozlewisk oraz zrzeszanie wszystkich przyjeżdżających tu ptakolubów. W stolicy Rzeczpospolitej Ptasiej, w Słońsku, można otrzymać paszport, a tym samym stać się pełnoprawnym Obywatelem ptasiej republiki. Turyści mogą uzyskiwać potwierdzenie pobytu w Rzeczpospolitej Ptasiej otrzymując w paszporcie pieczątkę z wizerunkiem ptaka roku oraz mogą kupić Znaczek Turystyczny. Ujście Warty to mało znana, a niewątpliwie godna bliższego poznania część Polski. Jest to kraina ptaków i wody. Kilka tysięcy hektarów mokradeł, ważnych w skali europejskiej.

Muzeum Kart do Gry „Ulica Brydżowa” znajduje się w budynku dawnej szkoły w pobliżu gdyńskiego portu. Placówka  zachwyca bogactwem zbiorów, ale też odkrywa zaczarowany świat, który może zaskoczyć różnorodnością form, kolorów i przepięknych grafik. Centrum muzeum zajmuje stylizowana uliczka, prowadząca do kilku sal tematycznych, takich jak Warsztat Kartownika, Komnata Stańczyka czy Pokój Piotrusia. Prezentowane w Gdyni talie kart do gry to kolekcjonerski skarb, który warto odkryć. Zobaczyć można też rzadkie karciane akcesoria, takie jak jeden z kilku zachowanych na świecie przyrządów do rozdawania kart, a także pocztówki, obrazy, etykiety, znaczki pocztowe i przedmioty codziennego użytku – wszystkie połączone tematem kart do gry. Prześledzić można również, jak wątki karciane przenikały do literatury czy sztuki teatralnej, operowej i filmowej. Na ekspozycji znajduje się również eksponat, od którego pochodzi nazwa muzeum, a jest nim pochodząca z lat 50. ubiegłego wieku tabliczka z autentycznej Ulicy Brydżowej w Łodzi.

Jedna z najbardziej znanych ulic w kraju i jednocześnie najdłuższy polski deptak. W kamienicach i pałacach przy Piotrkowskiej mieszczą się sklepy, restauracje, kawiarnie, ogródki, puby i kluby muzyczne. Piotrkowska tętni życiem przez cały rok a odbywające się przy niej jarmarki i festiwale dodają jej niepowtarzalnego uroku. Spacerując po Piotrkowskiej warto również zajrzeć na jej odremontowane podwórza, w tym podwórze mieszczące OFF Piotrkowską - jeden z nowych cudów Polski. Warto także zadrzeć głowę do góry. Fasady budynków przy Piotrkowskiej aż uginają się od ciekawych eklektycznych detali architektonicznych - kariatyd, płaskorzeźb, wykuszy... A najpiękniejszą z łódzkich kamienic jest ta mieszcząca się pod numerem 86, kamienica pod Gutenbergiem. Na fasadzie kamienicy znajdziemy nie tylko posąg wynalazcy druku, ale również cztery metalowe smoki.

Umowne źródła Sanu to miejsce, w którym oznaczono pobliskie źródła tej rzeki. Na niewielkiej polanie położonej na terenie Bieszczadzkiego Parku Narodowego, 9 km na południowy wschód od nieistniejącej już miejscowości Bukowiec, znajduje się kamienny obelisk wraz z krzyżem oraz towarzyszącymi im słupami granicznymi – polskim i ukraińskim. Tak naprawdę miejsce oznaczone w ten sposób to jeden z lewych dopływów Sanu. Samo źródełko wybija 10 metrów poniżej obelisku, a prawdziwe źródło Sanu znajduje się po stronie ukraińskiej na wschodnich stokach Piniaszkowego. Właśnie z tego względu, że źródła rzeki znajdują się po stronie ukraińskiej i że jest to strefa przygraniczna, obelisk stanął właśnie w tym miejscu. Na nim też zaznaczono długość rzeki (444 km) oraz wysokość  950m n.p.m, która prawdopodobnie oznacza wysokość rzeczywistego źródła. Samo miejsce umownych źródeł Sanu znajduje się na wysokości ok. 843m n.p.m., a najprościej tu dotrzeć wędrując ścieżką  historyczno – przyrodniczą doliny Górnego Sanu, która rozpoczyna się we wspomnianym wcześniej Bukowcu.

Fontanna "Jaś i Małgosia" jest nierozerwalnie związana z wizerunkiem Ciechocinka i tutejszego uzdrowiska. Częścią fontanny jest gipsowa figurka chłopca i dziewczynki chroniących się pod parasolem. Fontanna umiejscowiona jest w centralnej, obsadzonej lipami krymskimi alei Parku Zdrojowego, wiodącej w kierunku zabytkowej warzelni soli. Pierwotnie była ona ozdobą placu przed Teatrem Letnim, następnie w 1927 roku przeniesiona została do Parku Zdrojowego, gdzie stała się jego prawdziwą atrakcją. Obecnie figurki Jasia i Małgosi oraz parasol są kolorowe, jednak jeszcze przed wojną tych kolorów były pozbawione. Fontanna ta jest chętnie wykorzystywana jako tło do pamiątkowych zdjęć, szczególnie w okresie wegetacyjnym, kiedy wkoło rozkwitają rośliny bujnie obrastające pobliskie klomby. Z uwagi na tę niepowtarzalną i bajkową wręcz scenerię miejsce to jest jednym z najchętniej odwiedzanych w Ciechocinku.

Długopole-Zdrój to niewielkie, położone z dala od miejskiego zgiełku, urocze sudeckie uzdrowisko. Miejscowość położona jest w zacisznej i malowniczej dolinie o zalesionych zboczach u stóp Gór Bystrzyckich nad Nysą Kłodzką. Panujący tu łagodny klimat śródgórski, wiele słonecznych dni, zmienność ciśnienia cząstkowego tlenu i czystość górskiego powietrza wpływają korzystnie na czynność układu krążenia, układu oddechowego i czynność krwiotwórczą. Przebywający tu Goście, w ciszy spokojnej doliny i w miłej, rodzinnej atmosferze odzyskują zdrowie i siły, a także chętnie wracają do Długopola, i często – jak mówią - we wdzięcznej pamięci zachowują to niezwykłe miejsce. Warto spróbować...

Uzdrowisko Wapienne znajduje się w południowo-wschodniej części województwa małopolskiego, na obrzeżach Magurskiego Parku Narodowego. Status uzdrowiska otrzymało w 1986 roku i jest to najmniejszy z kurortów uzdrowiskowych w Polsce. Mimo to miejsce i właściwości lecznicze miejscowych wód są znane już od XVII wieku. Jako miejscowość uzdrowiskowa Wapienne zaczęło się rozwijać w XIX wieku. W 1848 roku tutejszy zakład zdrojowy posiadał trzy wille i łazienki z 50. wannami. Wyposażenie to uległo jednak zniszczeniu w pożarach, które pod koniec XIX wieku nawiedziły zakład. Po odbudowie kolejnych zniszczeń dokonał wybuch I wojny światowej. Uzdrowisko zostało odbudowane w latach 1920 -1924 i wiadomo, że w tym czasie leczniczych kąpieli zażywało tutaj blisko 100 osób dziennie. Kolejne zniszczenia spowodowała II wojna światowa, ale ponownie ośrodek odbudowano, a w roku 1955 uzdrowisko zostało przejęte i przeznaczono na ośrodek kolonijno-wypoczynkowy. W 1958 roku odbudowano budynek łazienek, a kilka lat później także dawny pensjonat, pawilony oraz uruchomiono zakład leczniczy. Dziś w uzdrowisku leczy się choroby narządów ruchu, reumatyczne, układu krążenia i skóry, a do leczenia wykorzystuje wody mineralne siarkowe oraz wysokiej jakości borowinę.

Jedlina-Zdrój to miejscowość uzdrowiskowa położona w dolinie pomiędzy zalesionymi wzgórzami pasma Gór Wałbrzyskich i Sowich. Ze względu na górski klimat Jedlina-Zdrój posiada doskonałe warunki do prowadzenia terenoterapii - metody rehabilitacji polegającej na połączeniu ćwiczeń fizycznych z oddechowymi stosowanej w terenie. Do dyspozycji kuracjuszy jest więc sześciokilometrowy Szlak Uzdrowiskowy, na trasie którego znajdują się polany oddechowe, platformy widokowe i obiekty sportowe. Dodatkowo od 25 kwietnia 2015 roku po raz pierwszy w Jedlinie-Zdroju odbędą się „Uzdrowiskowe Wędrówki”. Zaprezentowane zostaną nowe trasy do wędrówek pieszych: trasa Gór Wałbrzyskich (ok. 14 km), trasa przyrodniczo-historyczna (ok. 9 km) oraz trasa uzdrowiskowa (ok. 2 km). Motywem przewodnim wszystkich tras jest górująca nad Jedliną-Zdrojem góra Borowa będąca najwyższym szczytem Gór Czarnych i całych Gór Wałbrzyskich (854 m n.p.m.). Szczyt Borowej zaliczany jest do Korony Sudetów i Korony Sudetów Polskich.

Waligóra – 936 m n.p.m. najwyższy szczyt Gór Kamiennych. Leży w paśmie Gór Suchych. Góra zbudowana jest z permskich porfirów kwarcowych .Już w XIX wieku Waligóra była częstym celem wycieczek, a to za sprawą dobrego punktu widokowego. Obecnie pomimo braku widoczności z powodu zalesienia szczytu, nadal jest celem wycieczek. Po roku 1945 na szczycie istniała drewniana wieża triangulacyjno-widokowa, jednak popadła w ruinę i została rozebrana. Obecnie na szczycie stoi jedynie kamienny słupek z nazwą i wysokością szczytu. Waligóra góruje nad Przełęczą Trzech Dolin, opadając do niej bardzo stromym północnym stokiem. Leży na terenie Parku Krajobrazowego Sudetów Wałbrzyskich, który został utworzony w 1998 r. Na początku XX w. na wschodnim zboczu stał domek myśliwski zwany "Zameczkiem". Dziś nie ma po nim śladu. Na stokach Waligóry znajdują się źródła dwóch rzek: Sokołowiec i Złota Woda. Przez szczyt prowadzi szlak żółty od Przełęczy Trzech Dolin do Sokołowska przez ruiny zamku Radosno.

Wąwóz Świętej Królowej Jadwigi to największy wąwóz lessowy znajdujący się w Sandomierzu. Położony jest w południowo-zachodniej części Sandomierza, między kościołem świętego Jakuba, a kościołem świętego Pawła. Rozciąga się pomiędzy ulicami Staromiejską, a Królowej Jadwigi. Ma zaledwie ok. 500 m długości, ale jego głębokość dochodzi do 10 metrów. Zbocza wąwozu porastają drzewa liściaste: wiązy, lipy, klony, robinie akacjowe. Krzewy reprezentuje m.in. czarny bez. Korzenie drzew w znacznej części są odsłonięte i tworzą niezapomniany i bardzo oryginalny widok. Wąwóz powstał w wyniku erozji wodnej i został wyżłobiony przez wodę w skale lessowej. Dla turystów dostępny jest przez cały rok, jednakże po deszczu trzeba liczyć się z utrudnieniami w przejściu ze względu na wszechobecne błoto. Spacer wąwozem trwa około 15 min.

Wały Chrobrego w Szczecinie to taras widokowy usytuowany na skarpie wzdłuż Odry, o długości około 500 metrów, z widokiem na rzekę i pobliski port. Wały zostały zaprojektowane i wzniesione w latach 1902–1921 według koncepcji Wilhelma Meyera-Schwartau z inicjatywy nadburmistrza Hermanna Hakena. W latach 1906-1912, w północnej części tarasu, zbudowano kompleks architektoniczny mieszczący obecnie Urząd Wojewódzki województwa zachodniopomorskiego. Południowa część Wałów zajęta jest przez kompleks  zabytkowych budynków Akademii Morskiej, budynek Teatru Współczesnego i Oddział Morski Muzeum Narodowego. W połowie długości promenady znajduje się nieco niższy półokrągły taras ograniczony murem oporowym, wzdłuż którego obustronnie ku brzegom Odry prowadzą łukowato wygięte szerokie schody. Po obu stronach tarasu znajdują się dwa pawilony widokowe z dachami wspartymi na kolumnach jońskich, a środkową część tarasu zajmuje kamienna rzeźba człowieka walczącego z centaurem.  U podnóża tarasu znajduje się fontanna, przed którą zbudowano dwie wieże oświetleniowe stylizowane na latarnie morskie. Wały Chrobrego są prawdziwą chlubą i wizytówką miasta, miejscem spacerowym, w którym historia splata się z gwarem codzienności i nowoczesnością.