Lista znaczków

Zabytkowy budynek dawnej siedziby rawickiego Bractwa Kurkowego – strzeleckiej organizacji społecznej utworzonej już w 1642 r., stanął w 1903 roku w miejscu wcześniejszych zabudowań o tym przeznaczeniu. Okazała, zachowana do dziś dawna bracka kwatera, zbudowana została według projektu Carla Klimma zgodnie z założeniami eklektyzmu. Gmach z cegły klinkierowej zdobi data jego wybudowania umieszczona na fasadzie nad wejściem głównym, wyżej zaś na frontonie - płaskorzeźba z godłem Rawicza. Członkowie braci strzeleckiej, prócz przestrzeni do doskonalenia umiejętności strzeleckich i rozgrywania turniejów, potrzebowali miejsca, gdzie toczyć mogli życie towarzyskie i rozrywkowe stowarzyszenia – stąd rozbudowa siedziby. Początkowo rola Bractwa związana była z samoobroną mieszczan, a także z kultywowaniem postaw obywatelskich.  Gdy nikło widmo niebezpieczeństwa związanego z najazdami obcych wojsk, Bractwo Kurkowe przeobraziło się w organizację o charakterze sportowym. W 2022  r. przypada 380-lecie istnienia organizacji.

Muzeum Początków Państwa Polskiego w Gnieźnie powstało w 1973 r. Jest to jedyne w kraju muzeum poświęcone najdawniejszym dziejom naszej państwowości oraz dziejom Gniezna – największego stołecznego grodu pierwszych polskich władców. Co roku odwiedza je kilkadziesiąt tysięcy osób. Muzeum prezentuje wystawy poświęcone początkom państwa polskiego. Najnowszej, otwartej w 2012 r., towarzyszą filmy w technologii 3D. Na wystawie, składającej się z ponad 500 eksponatów, zobaczyć można m.in. rekonstrukcję drewnianego wału grodu w Gnieźnie z pocz. XI w., detale architektoniczne z XI-wiecznej katedry gnieźnieńskiej, zabytki archeologiczne dotyczące wierzeń i życia codziennego w czasach pierwszych Piastów. Oprócz tej wystawy, muzeum prezentuje inne stałe ekspozycje: Gniezno w dawnych wiekach, Piastów malowane dzieje, Broń w dawnych wiekach oraz czasowe wystawy poświęcone różnej tematyce.

Szreniawa to stacja położona na linii kolejowej pomiędzy Luboniem a Stęszewem. Znajduje się tutaj niewielki posterunek ruchu, dwa tory główne oraz dwa tory boczne, będące przedłużeniem toru głównego dodatkowego. Pomiędzy torami głównymi znajduje się dwukrawędziowy peron wyspowy. W zachodniej części stacji, na przedłużeniu toru nr 3a znajduje się rampa ładunkowa, która jednak pozostaje nieużywana. Również od strony zachodniej znajduje się budynek dworca, w którym mieści się nastawnia dysponująca, posiadająca urządzenia mechaniczne scentralizowane. Obecny układ torowy stacja zawdzięcza przebudowie na początku XXI w. Z uwagi na zabytkowy charakter linii, pozostawiono istniejące urządzenia sterowania ruchem kolejowym, wymieniono jedynie tarcze ostrzegawcze na świetlne oraz dobudowano tarcze ostrzegawcze przelotowe. Z nastawni obsługiwano też mechaniczne rogatki na przejeździe kolejowym, położonym od strony Stęszewa.

Wieża widokowa w Łobżenicy jest dawną miejską wieżą ciśnień zaprojektowaną i wybudowaną w 1910 roku przez firmę Carl Francke z Bremy. Ówczesna wieża miała niecałe 36 metrów wysokości i w swojej głowicy, na wysokości 21 m mieściła zbiornik wodny o pojemności 100 m3, wykonany ze stali kowalnej. Średnica wewnętrzna cokołu wieży to 5,78 m, natomiast średnica głowicy to 7,6 m. Wieża ciśnień służyła mieszkańcom Łobżenicy do 1974 roku, kiedy wybudowano nową hydrofornię i zaprzestano użytkowania wieży. Od tego czasu popadała w ruinę. W 2010 roku podjęto decyzję o rewitalizacji wieży, którą odrestaurowano w 2011 roku. Od tego czasu budowla pełni funkcję wieży widokowej. Aby jednak dostać się do punktu widokowego, trzeba pokonać 122 stopnie. Trud wspinaczki wynagradzają widoki, jakie można podziwiać z wieży. Wartym zaznaczenia jest fakt, że po rewitalizacji oryginalna iglica znalazła się wewnątrz wieży, a na jej szczycie zamontowano kopię wykonaną na wzór oryginału, z dopisanym rokiem rewitalizacji.

Wieś Skrzynki została założona na prawie niemieckim przed 1357 r. Przez stulecia majątek w Skrzynkach wielokrotnie zmieniał właścicieli, aż w latach 70. XIX w. stał się własnością Gustava Bertholda Ifflanda, który wkrótce rozpoczął budowę eklektycznego dworu. Rodzina Ifflandów gospodarowała w Skrzynkach do 1945 r., po czym wyjechała do Niemiec. Po wojnie wojska Armii Czerwonej zrabowały pozostały majtek. Dwór przeszedł w ręce Skarbu Państwa i przez lata użytkowania stopniowo popadał w ruinę. Po przebudowie w 1985 r. funkcjonował w nim ośrodek szkoleniowo-wypoczynkowy  Rejonu Dróg Publicznych w Puszczykowie. W 2015 r. właścicielem dworu i parku w Skrzynkach został powiat poznański. Dwór poddano  remontowi, powiększając jego powierzchnię. W budynku znalazło się miejsce na 3 sale konferencyjne, restaurację, bar, saunę, pokoje noclegowe oraz galerię fotografii i Salę Pamięci i Tradycji, w której eksponowane są zbiory kolekcjonerów, a także pamiątki  przekazane przez rodzinę Iffland. 10 czerwca 2020 r. powołano Instytut Skrzynki – Instytut Dokumentacji, Rozwoju i Promocji Dziedzictwa Kulturowego i Kulinarnego Powiatu Poznańskiego. Dwór Skrzynki stał się siedzibą tej samorządowej instytucji kultury.

Przez  sam środek Rogoźna przebiega 17. południk długości geograficznej wschodniej. Południk oddalony jest 1168 km od Greenwich, oprócz Rogoźna na 17 południku leżą również Słupsk, Poznań i Wrocław. 17. południk przebiega przez 18 państw: Norwegię, Szwecję, Polskę, Czechy, Słowację, Austrię, Węgry, Chorwację, Bośnię i Hercegowinę, Włochy, Libię, Czad, Republikę Środkowoafrykańską, Kongo, Demokratyczną Republikę Konga, Angolę, Namibię, oraz Republikę Południowej Afryki. We wrześniu odbywa się coroczny "Dolnośląski Festiwal Podróżników 17 Południk". Jest to okazja do spotkania w gronie miłośników dalekich stron i różnych kultur, osób podróżujących i tych dopiero planujących swoje wielkie, podróżnicze przygody. A wszystko to w wyjątkowej atmosferze oraz niepowtarzalnym otoczeniu Gór Stołowych, w maleńkiej i niezwykle urokliwej miejscowości Pasterka, położonej tuż przy granicy z Republiką Czeską. We Wrocławiu 17. południk nazywany jest „szczęśliwym południkiem” i przecina m.in. Most Milenijny. W Gminie Rogoźno planowane jest wydarzenie związane z 17. południkiem, które wpisze się w coroczny kalendarz i będzie dodatkową atrakcją związaną z ciekawym położeniem miasta. 

Powstałe w 1983 roku Muzeum Regionalne w Rogoźnie mieści się w zabytkowym, klasycystycznym budynku Ratusza Nowomiejskiego z lat 1826-1828 (rozbudowanego w latach 1911 – 1913). Z pierwotnego wyposażenia zachowały się drzwi do kasy miejskiej z 1914 r. oraz kilkanaście krzeseł z dawnej sali sesyjnej z końca XIX w. Dnia 3 maja 1991 r. Muzeum otrzymało imię Wojciechy Dutkiewicz. Część ekspozycyjna Muzeum liczy ponad 350 m 2, na którą składają się trzy wystawy stałe: historyczna, etnograficzna i przyrodnicza oraz sale wystaw czasowych, w których prezentowanych jest od 4 do 7 wystaw rocznie. Do czerwca 2017 r. zorganizowano 247 wystaw czasowych. Zbiory liczą ponad 8000 eksponatów i są stale powiększane poprzez dary, zakupy i pracę własną przyrodników. Muzeum prowadzi bogatą działalność edukacyjną w formie lekcji muzealnych, wykładów i konkursów. Do tradycji weszły też imprezy plenerowe organizowane przez Muzeum od ponad 20 lat takie jak: Ognisko pod dębem Przemysł II w Marlewie (w pierwszą sobotę po 8 lutego) i Jarmark na św. Wita (w połowie czerwca). Od 2006 roku Muzeum uczestniczy w Europejskiej Nocy Muzeów.

Ekspozycja poświęcona porcelanie chodzieskiej znajduje się w dwóch salach Miejskiej Biblioteki Publicznej. W pierwszej eksponowane są wyroby z pierwszej ceramicznej fabryki fajansu z połowy XIX w., głównie majolikowe naczynia użytkowe, zdobione motywami kwiatowymi, bądź „cebulowym”, oraz fajans z końca XIX w. z fabryki annaburskiej. Kolejną grupę stanowią wyroby fabryki fajansu z czasów międzywojennych. Są to serwisy kuchenne, pojemniki na przyprawy, bombonierki, patery, zestawy toaletowe i rzadkie kompozycje figuralne. Chodzieskie wyroby z porcelany i porcelitu z XX w. to najnowsza sala w muzeum. Prezentowane są w niej eksponaty pochodzące z trzech chodzieskich fabryk. Wyeksponowano tu serwisy porcelanowe z czasów międzywojnia oraz te bardziej znane z lat 70 XX w. jak „Iwonę”, „Reginę”, czy „Berniego”. Sporą część zbiorów stanowią wyroby produkowane okazjonalnie jak wazony czy patery o charakterze propagandowym. Osobną gablotę stanowi porcelana techniczna i elektrotechniczna produkowana na początku XX w. w zakładzie nr 1, która kilkukrotnie uchroniła fabrykę przed upadkiem. Na ścianach sali i roletach okiennych zapoznać się można z fotografiami obrazującymi proces produkcji, kartami projektów, czy wykazami chodzieskich sygnatur z różnych okresów działalności. W pozostałej części muzeum eksponujemy pamiątki historyczne związane z miastem i okolicami, w tym przede wszystkim związane ze zwycięskim Powstaniem Wielkopolskim. 

Przeszło tysiąc lat temu w miejscu, gdzie obecnie znajduje się miasto Buk rosła prastara puszcza. Mieszko I wraz ze swoją świtą wyruszył na polowanie. Tego dnia sprzyjało im szczęście. Potężny żubr ukazał się ich oczom. Zwierzę usłyszawszy tętent końskich kopyt rzuciło się do ucieczki, jednak strzały zwinnych łuczników dosięgły celu. Pod wielkim bukiem książę zadał zwierzęciu ostatni cios. Upojony zwycięstwem Mieszko I zasnął pod starym bukiem po czym wyzionął ducha. W miejscu gdzie zasnął Mieszko I wyrósł piastowski gród, a puszcza z biegiem lat ustąpiła miejsca polom uprawnym. To właśnie wokół tego legendarnego drzewa zbudowano pierwszą osadę, a znane z legendy drzewo bukowe obok klucza św. Piotra do dziś widnieje w herbie miasta. 

Wzgórze Gontyniec to najwyższe wzniesienie Wysoczyzny Chodzieskiej i najwyższy punkt Pojezierza Wielkopolskiego wznoszący się na wysokość 191,5 m n.p.m. Według przekazów ludowych, nazwa wywodzi się z czasów przedchrześcijańskich od słowa gontyna – czyli od słowiańskiej budowali sakralnej. Gontyniec góruje nad Doliną Noteci, odległą od wzniesienia o 7 km. Na wzgórzu, czerwony, pieszy szlak PTTK krzyżuje się z żółtym. Wokół Gontyńca miłośnicy aktywnego wypoczynku korzystać mogą z ekstremalnych ścieżek rowerowych oraz biegowych. Gontyniec to także punkt spacerowy okolicznych mieszkańców, którzy szukają tu wytchnienia i kontaktu z naturą. Na szczycie wzniesienia znajduje się ponadto 34. metrowa, stalowa wieża obserwacyjna monitorująca stan okolicznych lasów, a także zadaszona wiata chroniąca turystów podczas mniej sprzyjającej aury.

W styczniu 1929 roku z inicjatywy Wacława Sawickiego i inż. Władysława Zalewskiego oraz Józefa Braniewicza, powstała w Opalenicy pierwsza w Polsce Fabryka Motocykli, której produkt otrzymał symboliczną nazwę „LECH”. Starano się aby jak największa liczba podzespołów powstawała na miejscu w zakładowych warsztatach i odlewni. Dwucylindrowy, trzybiegowy motocykl zaprezentowany został już w 1929 roku na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu, na której uhonorowano go srebrnym medalem. Rok później na Międzynarodowej Wystawie Komunikacji i Turystyki (KOMTUR) motocykl otrzymał list pochwalny. Motocykl „LECH” doskonale radził sobie w krajowych rajdach, między innymi na regularność jazdy: Poznań – Gniezno – Bydgoszcz – Grudziądz –Leszno - Poznań oraz jazdy non stop: Poznań – Bydgoszcz – Poznań, zajmując w tych imprezach wysokie lokaty. Na „LECHach” jeździli: Ildefons Czerniak z Poznańskiej UNII i Tadeusz Frankowski z warszawskiej LEGII. Próba pozyskania kapitału poprzez przekształcenie fabryki w spółkę akcyjną nie pomogły przetrwać kryzysu ekonomicznego i w 1932 r., Pierwsza Polska Fabryka stała się jego ofiarą zaprzestając produkcji.

Synagoga w Buku znajduje się przy ul. Mury 6, jest jedną z nielicznych pamiątek po społeczności żydowskiej w Buku. Budynek wraz z istniejącą do dziś szkołą talmudyczną powstał w latach 1900-1905. Architektonicznie synagoga reprezentuje styl neoromański. Jest to budynek z cegły, dwukondygnacyjny, kryty dachówką. Na wysokości parteru elewacja zdobiona boniami. Mimo iż nic nie przetrwało z oryginalnego wyposażenia, to doskonale zachował się natomiast piękny wystrój zewnętrzny synagogi, w tym oryginalna fasada z trzema wejściami, w środku dla mężczyzn, a dwoma bocznymi dla kobiet. Na frontowej ścianie zachowało się miejsce na tablice dziecięciu przykazań. Detalami wskazującymi na pierwotne przeznaczenie obiektu są także gwiazdy Dawida zdobiące balustradę babińca. Od 2 listopada 2009 synagoga jest ponownie własnością Gminy Buk. 

Krotoszyński ratusz jest jednym z najbardziej interesujących zabytków tego miasta. Usytuowany jest w samym centrum rynku. To trójkondygnacyjny budynek na planie prostokąta, kryty dwuspadowym dachem. Do głównej bryły ratusza przylegają różnego rodzaju dobudówki, w postaci wież i kramów we wschodniej i zachodniej części. Od frontu elewację ratusza zdobi trójkątny ryzalit. Od południa do budynku przylegają dwie wieże. Wyższa z nich ośmioboczna zakończone jest hełmem z dwoma latarniami. Na wieży znajduje się taras widokowy poniżej którego osadzony jest zegar z 1897 r. Ratusz wybudowany został w 1689 roku. W 1774 roku spłonął podczas pożaru miasta, a trzy lata później został odbudowany. Pod koniec XIX wieku został przebudowany, a jego bryłę podwyższono o jedną kondygnację. Jeszcze po II wojnie światowej ratusz kilkakrotnie przebudowywano. Wówczas to otaczające budowlę kramy przekształcono w lokale handlowe. W 2014 roku odnowiono dach i elewację ratusza. 

Muzeum Zabytków Kultury Technicznej w Gnieźnie to obiekt, jakich w Polsce niewiele. To tutaj zetkniesz się z przedmiotami, które mają swoją historię oraz duszę. Można w nim zobaczyć zarówno stare przedmioty codziennego użytku, jak również legendarne zabytki motoryzacji. Prezentowane eksponaty odnowione są ze szczególną dbałością o zachowanie oryginalności i przywróceniem 100% sprawności. W ofercie oprócz tradycyjnego zwiedzania z przewodnikiem przewidziano dodatkowe atrakcje w formie tematycznych warsztatów, w których uczestnik ma szansę poznać zasadę działania i budowę maszyn i urządzeń. Mocną stroną muzeum jest jego lokalizacja na terenie zabytkowych budynków koszar 12 Regimentu Dragonów. Dogodny dojazd oraz darmowy parking są dodatkowym atutem muzeum, które naprawdę warto odwiedzić. Czynne w soboty i niedziele w godzinach 11-17, a także w tygodniu po uprzednim uzgodnieniu terminu.

Muzeum Pracownia-Literacka Arkadego Fiedlera powstało za życia pisarza-podróżnika Arkadego Fiedlera, w 1974 roku. Stworzenie muzeum było odpowiedzią na prośbę czytelników, którzy licznie przyjeżdżali do domu pisarza, żeby się z nim spotkać i zobaczyć pamiątki przywiezione z dalekich podróży. W 1973 roku podjęto prace przystosowujące dom Fiedlerów do udostępnienia pomieszczeń zwiedzającym. Obecnie goście mogą zwiedzać nie tylko dom pisarza podróżnika, w którym zgromadzone są autentyczne pamiątki z różnych zakątków świata, ale również Tajemniczy Świat Indian, Piramidę, Galerię fotograficzną oraz Ogród Kultur i Tolerancji, w którym znajdują się figury, w większości w skali 1:1, m.in. z Wyspy Wielkanocnej, obu Ameryk, Azji, Afryki i innych zakątków świata. Można wejść na pokład statku Krzysztofa Kolumba „Santa Marii”, repliki w skali 1:1, a także zobaczyć angielski samolot „Hawker Hurricane MK I”, który w rękach polskich lotników był bardzo skuteczną bronią w Bitwie o Anglię w 1940 roku. Do końca 2000 roku placówkę odwiedziło ponad milion gości z Polski i zagranicy.

Kościół p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Opatówku jest jedną z najbardziej charakterystycznych budowli Opatówka. W 1370 roku z fundacji arcybiskupa Jarosława Bogorii Skotnickiego wybudowano murowany kościół w stylu gotyckim. Świątynia ta była budowlą jednonawową i otrzymała wezwanie św. Doroty. W XIX wieku dobra opatóweckie przejął gen. Józef Zajączek, który od 1817 roku prowadził przebudowę kościoła, który otoczony został kolumnadą, a nad wejściem wybudowano wieżę. Kolejna przebudowa świątyni rozpoczęła się w 1905 roku. Konsekracja kościoła nastąpiła 26 czerwca 1912 roku i od tej chwili świątynia nosi obecne wezwanie. Zachowany do dzisiaj kościół w stylu neogotyckim posiada dwie wieże od strony wschodniej i jedną znajdującą się nad prezbiterium od strony zachodniej.  Zachodnia wieża jest pozostałością poprzedniego kościoła, a nawiązaniem do poprzedniej budowli są także półkolumny otaczające zewnętrzne mury. W trójnawowej świątyni w prezbiterium na uwagę zasługuje drewniany ołtarz, w którym znajduje się rzeźba Najświętszego Serca Pana Jezusa. Powyżej umieszczona jest figura Matki Boskiej, natomiast po obu stronach figury Jezusa znajdują się postacie patronów Polski: św. Stanisława z mieczem oraz św. Wojciecha z tekstem Bogurodzicy i pastorałem. Ozdobą kościoła są również liczne witraże, polichromia w prezbiterium, a także ambona z płaskorzeźbami czterech ewangelistów.

Mieści się w centrum Starego Rynku w ratuszu - dawnej siedzibie władz miejskich. Pierwotnie był to jednopiętrowy budynek wzniesiony najpóźniej na przełomie XIII i XIV w. W połowie XVI w. włoski architekt Jan Baptysta Quadro przebudował ratusz i nadał mu reprezentacyjny charakter (architektowi tak spodobało się w Poznaniu, że postanowił tu zamieszkać. Ożenił się z Polką, Barbarą Sztametówną). Budynek uzyskał jednolitą renesansową bryłę zewnętrzną i nowy układ wnętrz z okazałą Wielką Sienią (Salą Renesansową). Ekspozycja, rozmieszczona w salach parteru, I i II piętra, opowiada o historii miasta i dziejach ratusza od czasów lokacji (1253 r.) do lat 50. XX w. Stojąc przed ratuszem, warto zwrócić uwagę na wizerunki królów polskich z dynastii Jagiellonów i Piastów, widoczne w pasie attyki i w arkadach bocznych loggii, oraz na znajdujący się w środkowej wieżyczce zegar ze słynnymi koziołkami (symbolem Poznania), trykającymi się codziennie o godz. 12.

Skansen w Pobiedziskach należy do najstarszych parków miniatur w Polsce. Uroczyste otwarcie nastąpiło w maju 1998 roku i uświęciło obchody 950-lecia Pobiedzisk. Budowa pierwszych miniatur rozpoczęła się jednak już znacznie wcześniej bo w roku 1991. Park położony jest przy historycznym Szlaku Piastowskim w połowie drogi między Poznaniem, a Gnieznem, 1,5 km od Pobiedzisk. Podstawową funkcją skansenu jest ukazanie struktury przestrzennej Szlaku Piastowskiego w jego dzisiejszym i częściowo historycznym kształcie. Makiety przedstawiają: ratusze, pałace, kościoły, grody itp. i są wierną kopia oryginałów z zachowaniem wszelkich detali. Wszystkie budowle wykonane są w skali 1:20. Teren skansenu to nie tylko miejsce dla pasjonatów historii, to również miejsce wspaniałego wypoczynku wśród otaczającej przyrody.

Zamek w Szamotułach zbudowano w północnej części miasta przez ród Nałęczów Szamotulskich. W 1513 roku Katarzyna Szamotulska wniosła budowlę jako ślubne wiano Andrzejowi Górce, który pięć lat później wybudował wysoką ceglaną basztę, strzegącą wjazdu na teren warowni. Zamek następnie przeszedł w ręce wojewody poznańskiego Łukasza Górki, a w kolejnych latach był siedzibą wielu innych znamienitych rodów wielkopolskich. W XVIII i XIX wieku dwuskrzydłowy gmach przekształcono zmieniając jego pierwotnie obronny charakter. W roku 1837 budowlę przejął pruski następca tronu Fryderyk Wilhelm. W 1869 rozpoczęto generalny remont zamku, połączony z częściową jego rekonstrukcją. Obecnie obiekty zamkowie mieszczą Muzeum - Zamek Górków w Szamotułach, którego początki sięgają 1957 roku. W głównym budynku muzeum, dawnym zamku, prezentowane są wnętrza siedziby magnackiej, wysokiej klasy meble, przedmioty dekoracyjne, tkaniny, porcelana chińska i in.. W dwóch salach eksponowana jest jedna z największych w Polsce kolekcji ikon. W oficynie mieści się wystawa etnograficzna obejmująca dawne warsztaty: kowalski, stolarski i tkacki, a także izbę mieszkalną. W baszcie eksponowane są m.in.: komnata Halszki z Ostroga oraz wystawa dotycząca historii miasta i najbliższej okolicy.

Brama Poznania jest pierwszym w Polsce centrum interpretacji dziedzictwa. Odnaleźć tu można narrację o dziejach wyspy katedralnej, grodzie z X wieku, pierwszej siedzibie dynastii Piastów, ale także, a może przede wszystkim zmaganiu człowieka z losem, siłami natury i dążeniu do lepszego życia. Brama Poznania jest częścią Ostrowa Tumskiego, miejsca, w którym kształtowała się polska państwowość. Właśnie stąd chrześcijaństwo zaczęło promieniować na ziemie polskie. W katedrze na Ostrowie Tumskim spoczywają pierwsi władcy Polski. Przez wieki rozwijały się tu poznańskie tradycje akademickie i mecenat sztuki. Ostrów Tumski wyróżnia się także niezwykle atrakcyjnym położeniem. To wyspa usytuowana między nurtami Warty i Cybiny, którą cechuje bogactwo przyrodnicze ekosystemu nadrzecznego. Idea i misja Bramy Poznania znajduje swe źródło w rozważaniach Freemana Tildena i jego teorii interpretacji przeszłości w oparciu o dawne obiekty i nowe technologie.

Historia Wyrzyskiej Kolejki Powiatowej rozpoczyna się w 1894 roku kiedy to z inicjatywy lokalnych właścicieli ziemskich i przy poparciu władz powiatu wyrzyskiego rozpoczyna się budowa infrastruktury kolejowej. Historyczną datą dla kolejki jest natomiast dzień 5.02.1895 roku, kiedy to uruchomiono pierwsze przewozy towarowe z Białośliwia przez Kocik Młyn, Pobórkę do Łobżenicy. Zapotrzebowanie na usługi przewozowe były bardzo duże. W 1911 roku przewóz osób wyniósł 113 tys. osób, a wielkość przewozu towarów oszacowano na ok. 190 tys. ton. W kolejnych latach wyrzyska kolejka przechodziła przeróżne metamorfozy, okresy stagnacji i rozkwitu. Okresem świetności kolejki były lata 40. i 50. XX wieku, jednak już dekadę później kolejka zaczęła zamierać by ostatecznie 1 stycznia 1994 roku zaniechać całkowicie przewozów. Dzięki pasjonatom i miłośnikom kolei, dzięki wysiłkowi wielu ludzi dziś wyrzyska kolejka znów budzi się do życia. W 2000 roku powstało Towarzystwo Wyrzyskiej Kolejki Powiatowej, którego celem jest uratowanie i zagospodarowanie istniejącego majątku przy współudziale władz powiatu. W 2002 roku przywrócono sezonowe i okazjonalne jazdy pociągów turystycznych. W 2008 roku zaplecze kolejki wąskotorowej w Białośliwiu wpisano do rejestru zabytków, a od kilku lat rękoma wolontariuszy prowadzona jest odbudowa istniejących szlaków i taboru. Coroczne zjazdy miłośników kolei wąskotorowych gromadzą coraz większe rzesze turystów w związku z czym wzrasta też ruch turystyczny na odbudowanych trasach. W roku 2015 kolej wąskotorowa w Białośliwiu obchodzi swe 120 urodziny.

UWAGA! Archiwalna wersja tego znaczka nie jest już dostępna w sprzedaży.

Ostrów Lednicki jest wyspą położoną na jeziorze Lednica. To tutaj mieściła się jedna z największych rezydencji pierwszych Piastów, przez co miejsce to jest jednym z najważniejszych w historii Polski. Atrakcją wyspy są pozostałości rezydencji pałacowej zbudowanej w 2 poł. X wieku przez Mieszka I, w której podejmowany był zapewne cesarz Otton III przez Bolesława Chrobrego w czasie pielgrzymki do grobu św.Wojciecha w Gnieźnie w 1000 roku. Ostrów Lednicki to najbardziej prawdopodobne miejsce chrztu pierwszych władców Polski z doskonale zachowanymi X-wiecznymi ruinami palatium z kaplicą księcia Mieszka I. W kaplicy znajdują się dwa baseny chrzcielne z X w. Pod wodą widoczne są natomiast pozostałości dwóch drewnianych mostów z X w., które niegdyś łączyły wyspę z traktami do Poznania i Gniezna. Ponadto znajdują się tutaj widoczne wały grodowe, a na podgrodziu rekonstrukcja drewnianej zagrody.

Muzeum Sztuk Użytkowych w Zamku Królewskim w Poznaniu, dawniej Muzeum Rzemiosł Artystycznych udostępniono publiczności 23 lutego 1965 roku. Jako oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu miało siedzibę w części dawnej zabudowy Wzgórza Przemysła, zwanej budynkiem Raczyńskiego, odbudowanej po zniszczeniach wojennych. Muzeum powstało w oparciu o zbiory rzemiosła artystycznego, których historia kolekcjonowania w Poznaniu sięga połowy XIX stulecia. Gromadzone były w ramach działających w naszym mieście instytucji polskich i niemieckich. Od tamtego czasu zbiory są systematycznie rozbudowywane. W latach 2011 – 2016 trwała budowa Zamku Przemysła oraz remont budynku Raczyńskiego. W obu połączonych ze sobą przestrzeniach, na powierzchni ok. 4.000 m2, utworzono nowoczesne muzeum ze studyjnymi magazynami i nową ekspozycją. 26 czerwca 2016 roku, w 721 rocznicę koronacji Przemysła na króla Polski udostępniono publiczności Salę Przemysła i dwa tarasy widokowe na zamkowej wieży. Sala Przemysła poświęcona  jest księciu Wielopolski Przemysłowi II, który w 1295 roku został wyniesiony do godności króla Polski. W aranżacji sali zaakcentowano cztery wątki tematyczne związane z Przemysłem i zamkiem: postać Przemysła II, Orzeł Biały jako znak heraldyczny rozpoczynający historię herbu państwowego, historia zamku poznańskiego od XIII w. do 1945 r., powojenne koncepcje restytucji dawnego zamku królewskiego.

UWAGA! Archiwalna wersja tego znaczka nie jest już dostępna w sprzedaży.

Izba Pamięci Szczypiorna mieści się w niewielkim budynku o powierzchni 130 m2. Budynek powstał w latach 1905-1907. Mieściły się w nim łaźnie, a później także „Klub środowiskowy w Szczypiornie” z biblioteką i salą TV oraz w końcowym okresie piwiarnia. W 2013 roku w budynku stworzono Muzeum Historii Szczypiorna, które działało do 2019 roku. W czerwcu 2021 roku muzeum przekształcono w Izbę Pamięci Szczypiorna będącą filią Miejskiej Biblioteki Publicznej w Kaliszu. W odmienionym wnętrzu izby centralną część ekspozycji stanowi makieta obozu jenieckiego w Szczypiornie, od której promieniście rozchodzą się ścieżki historii. Podążając ich śladem, mamy szansę na podróż w czasie przez najważniejsze wydarzenia związane ze Szczypiornem - miejscem, w którym rodziła się niepodległość i narodził szczypiorniak.

Emilia Sczaniecka urodziła się  20 maja 1804 r. w Brodach w zamożnej rodzinie szlacheckiej. Pobierała nauki  najpierw na pensji w Poznaniu, a później w Dreźnie. Po powrocie z Drezna związała  się z tajnymi organizacjami spiskowymi na terenie kraju. Po wybuchu powstania listopadowego w 1830 r.  wspólnie z Klaudyną Potocką, utworzyła pułk jazdy poznańskiej. Udała się też do Warszawy, gdzie w tamtejszych lazaretach  opatrywała rannych i chorych na cholerę żołnierzy. Za udział w powstaniu władze pruskie obłożyły jej majątek sekwestrem i wytoczyły proces, skazujący ją na konfiskatę mienia. Mając rozległe stosunki na emigracji była pośredniczką między emigrantami, a krajem, gdzie rozpowszechniała znane książki i pisma, wspomagała instytucje, zakłady i stowarzyszenia naukowe  powstające na terenie Księstwa Poznańskiego. Przyczyniła się do założenia bazaru w Poznaniu oraz Towarzystwa  Pomocy Naukowej dla ubogiej młodzieży rycerskiej. Po roku 1863 r. zawiązała  patriotyczne Stowarzyszenie Kobiet, które miało na celu udzielenie pomocy emigrantom polskim. Brała czynny  udział w urządzaniu  lazaretów,  w których z poświęceniem opiekowała się rannymi. Była założycielką i członkiem dyrekcji Towarzystwa Naukowej Pomocy dla ubogich dziewcząt  Poznańskich i w Prusach Wschodnich. W Pakosławiu, gdzie zmarła w 1896 roku, wybudowała i finansowała szkołę dla dzieci wiejskich. Do ostatniej chwili życia otaczała opieką rodziny, po poległych uczestnikach powstań  narodowo – wyzwoleńczych 1830, 1848 i 1864 roku.