Lista znaczków

Lubomierz to miasto w południowo – zachodniej części Polski położone na Pogórzu Izerskim. Jest jednym z najmniejszych i najstarszych miast województwa dolnośląskiego. Prawa miejskie nadane przez księcia Bolka I Surowego posiada od roku 1291. Początki istnienia Lubomierza wiążą się z jego usytuowaniem na szlaku handlowym łączącym Pragę ze Zgorzelcem. Później zlokalizowano tutaj klasztor sióstr benedyktynek, których własnością miasto było w latach 1278 – 1810. W 1426 roku miasto zostało zniszczone podczas najazdu Husytów. W 1885 roku otwarto linię kolejową łączącą miasto z Lwówkiem Śląskim i Gryfowem Śląskim. Miasto nie ucierpiało podczas działań wojennych, w związku z czym zachowało swój pierwotny charakter i średniowieczny układ. Po wojnie Lubomierz włączono do Polski. Liczne zabytki Lubomierza zlokalizowane są głównie w centrum miasta w okolicy Placu Wolności stanowiącego lubomierski rynek. Poza budynkami mieszczan na uwagę zasługuje ratusz z wmurowanym weń pręgierzem, a także zabudowania zespołu klasztoru sióstr benedyktynek. Dziś miasto znane jest głównie z organizowanego tutaj Festiwalu Filmów Komediowych oraz ze scen w filmie „Sami swoi”.

Łęknica to najmniejsza gmina miejska woj. lubuskiego, liczy 2600 mieszkańców. Położona jest na wysokości 155 m n.p.m. nad graniczną Nysą Łużycką, na terenie historycznych Łużyc. Miejscowość utworzona została po II wojnie światowej  z prawobrzeżnego Bad Muskau (łuż. Mużaków) oraz dawnej wsi Lugknitz.  W 1956 r. stała się osiedlem, a w 1969 r. uzyskała prawa miejskie.  Miasto było  ośrodkiem  przemysłowego przetwarzania miejscowych surowców: węgla brunatnego, glin i iłów ceramicznych oraz piasków szklarskich. Po przemianach społeczno-ustrojowych cały przemysł w Łęknicy upadł. Na terenach przy moście granicznym powstał największy na zachodniej granicy Polski bazar tzw. Manhattan. Miasto powoli zmieniało swój charakter na handlowo-usługowo-turystyczny.  Łęknica stanowi  ważny euroregionalny węzeł ścieżek rowerowych, leży na początku drogi krajowej nr 12 oraz posiada pięć mostów granicznych na Nysie Łużyckiej. Jako miejscowość o znaczących nie tylko w Polsce walorach turystycznych, Łęknica „odkryta” została dopiero po 1990 roku. W tym czasie udokumentowano istnienie Parku Mużakowskiego również po wschodniej stronie Nysy Łużyckiej oraz osobliwości geologiczno-górnicze na tzw. Łuku Mużakowa. Park Mużakowski został wpisany w 2004 r. na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a atrakcje geologiczno-górnicze uzyskały status Światowego Geoparku UNESCO Łuk Mużakowa. To właśnie tymi walorami  i różnorodnymi krajobrazami Łęknica zachwyca i przyciąga liczne rzesze turystów.

Pierwsze wzmianki o istniejącym samorządzie w Otmuchowie pochodzą z 1511 roku. Sam ratusz wybudowany z fundacji biskupa Jakuba Salzy w 1538 roku, o czym informuje tablica z herbem umieszczona nad głównym wejściem. Renesansowy ratusz posiada okazałą wieżę dostawioną z fundacji biskupa Jana Sitscha w 1604 roku. Na budynku ratusza znajduje się okazała dekoracja sgraffitowa jedna z okazalszych na Opolszczyźnie. Została ona odkryta spod warstwy tynków w latach trzydziestych XX wieku. Na budynku ratusza znajduje się jeszcze jedna osobliwość, a mianowicie tarcze zegarów słonecznych, na których widnieje data 1575. Zegary posiadają dwa bliźniacze medaliony z przedstawieniem niemowlęcia leżącego na czaszce z klepsydrą. Zegary zwieńczone są herbem biskupa Marcina Gerstmanna. Zarówno wnętrza jak i sama wieża nie są udostępniane zwiedzającym.

Głubczycki rynek ma unikatowy w Europie kształt ćwierci koła. Prawa miejskie otrzymali głubczyczanie przed 1253r. Ratusz wzniesiono przed 1383 r. nad  sukiennicami (1298-1332).  Zachowane profile gotyckich portali sukiennic potwierdzają czas ich wzniesienia. Budynki miały wymiary około 23,5 x 6 m, a całość założenia mierzyła około 23,5 x 16,9 m. Wymiary kramów były różne. Materiałem budowlanym był połamany piaskowiec układany na zaprawie wapiennej. Do każdej z 12 komór wchodziło się przez kamienny portal. Istniejąca pomiędzy 2 rzędami sukiennic uliczka miała 5m szerokości. Na jej krańcach zainstalowano bramy, które zamykano o zmierzchu. W XIV w. uliczkę wybrukowano i wykonano pośrodku rynsztok. W 1570r. po pożarze wyremontowano ratusz. W 1603r. kolejny pożar zniszczył ratusz, który w 1606r. ponownie  wyremontowano i prawdopodobnie podwyższono o trzecią kondygnację. W latach 1862-1864 siedzibę władz miasta rozbudowano według projektu Carla Lűdecke. W latach 1931-36 ratusz ponownie przebudowano wg projektu Paula Klehra. W czasie działań wojennych w marcu 1945r. ratusz spłonął, a po wojnie ulegał stopniowej dewastacji. W latach 2006 – 2008 odbudowano ratusz z budżetu gminy i środków UE. W sąsiedztwie ratusza stoi  kolumna Niepokalanego Poczęcia NMP autorstwa Antona Jörga z 1738 r.  Powyżej figury dawniej stał miejski pręgierz. 

W 1837 r. w miejscu dawnych zewnętrznych obwarowań miasta i rozlewisku rzeki Psina (Cyna) miejscowy lekarz Joseph Laufer zorganizował wschodni fragment dzisiejszego parku, który na początku XX w. przedłużono w kierunku na zachód. Parkowi nadano kształt promenady. W latach 1911-1912 z fundacji właściciela  browaru Eduarda Beyera wzniesiono fontannę "ZOO", którą wykonała miejscowa fabryka sztucznego kamienia. Kolejną fontannę - zwaną Studnią Filozofa z Lasu, poświęconą poecie gwarowemu Johannesowi Reinelt (pseudonim "Philo vom Walde") wykonano w latach 1922-1923 z inicjatywy i przy dużym wsparciu finansowym jego przyjaciela. W latach 1935-1936 miejscowy mistrz budowlany Paul Klehr założył duży Łabędzi staw z kamiennymi altanami i różanymi rabatami. W parku wzniesiono domek strzelców i kompleks sportowy kort tenisowy.

Gmina Lubycza Królewska położona jest w południowo-wschodniej części województwa lubelskiego, w powiecie tomaszowskim, Pierwotna nazwa Lubyczy Królewskiej to Lubica, Lubicza, jest pochodzenia rumuńskiego i oznacza osadę wolną, rozłożoną na znacznej przestrzeni. Miejscowość leżąc na starym ruskim szlaku handlowym stała się wsią królewską i wówczas otrzymała obecną nazwę. Prawa miejskie Lubycza Królewska otrzymała w 1759 roku i utrzymała je przez prawie 200 lat. Przed II wojną światową gminę w większości zamieszkiwali greko katolicy. Z tego okresu pozostały niezwykle cenne zabytki sakralne. W czasie II wojny światowej miejscowość została niemal doszczętnie zniszczona i tuż po wojnie, w latach 50. XX wieku odbudowała się kilka kilometrów dalej. Prawa miejskie Lubycza Królewska odzyskała 1 stycznia 2016 roku.

Tuż obok kamienia 700-letniej Iławy piętrzy się przy ulicy Niepodległości budynek Ratusza Miejskiego. W 1706 r. spłonął właściwy ratusz, który znajdował się w centralnej części dzisiejszego Starego Miasta i nigdy nie został odbudowany w miejscu swojej pierwotnej lokalizacji. Współczesny budynek ratusza powstał w okresie od 1910-1912 r. już poza obszarem starówki, ale przy głównej ulicy miasta – Kaiserstrasse (ulica Cesarska). Jest najbardziej reprezentacyjnym budynkiem miasta i przez wiele lat nazywany był perłą Oberlandu. Przed budynkiem znajduje się dziedziniec, sięgający współcześnie samej ulicy. W każdą wakacyjną środę, tuż po odegraniu hejnału o godzinie 12:00, organizowane są wycieczki z przewodnikiem miejskim, który oprowadza po Ratuszu prezentując jego historię. Spacer kończy się w najwyższym punkcie zabytku, czyli Ratuszowej Wieży, skąd można podziwiać panoramę miasta.

Ratusz w Sandomierzu to gotycki budynek z połowy XIV w. uważany za jeden z najpiękniejszych tego typu obiektów w Polsce. Główną bryłę Ratusza wzniesiono na planie kwadratu z ośmioboczną wieżą. W XVI w. budynek rozbudowano w formę wydłużonego prostokąta, a całość zwieńczono renesansową attyką, którą uznaje się za jedną z najpiękniejszych attyk ratuszowych w Polsce. Do północno-wschodniego narożnika budynku przylega masywna przypora mieszcząca wewnątrz dawną latrynę. Dawniej w podziemiach ratusza mieściła się siedziba kata. Obecnie w Ratuszu mieści się Urząd Stanu Cywilnego, a w podziemiach klub „Lapidarium pod Ratuszem”. W piwnicach Ratusza znajduje się także wyjście z Podziemnej Trasy Turystycznej.

Bychawa, małe miasteczko w powiecie lubelskim na Lubelszczyźnie. Pod względem administracyjnym jest siedzibą gminy (12,5 tys. mieszkańców), pod względem geograficznym leży w centralnej części Wyżyny Lubelskiej zwanej Wyniosłością Giełczewską. Usytuowane w dolinach dwóch rzek – Gałęzówki i Kosarzewki. Bychawa jako miasto posiada prawie pięćsetletnią historię. Od 1537 roku miasto prywatne, którego budowniczym i pierwszym właścicielem był Mikołaj Pilecki, kasztelan bełski, dworzanin i krewny króla Zygmunta Starego. Herb Bychawy „Jastrzębiec” (podkowa i krzyż) pochodzi od Myszkowskich, drugich właścicieli miasta. Po założeniu miasta duży odsetek samych bychawskich mieszczan zajmował się rolnictwem oraz hodowlą. Rzemiosło stało na niskim poziomie, handel zaś do II wojny pozostawał głównie w rękach ludności żydowskiej. Rolniczy charakter gminy Bychawa utrzymuje się do dzisiaj. Spośród obiektów związanych z dawnym rzemiosłem i infrastrukturą rolniczą zachowały się nieliczne: kuźnia, XIX-wieczna piekarnia (obecnie sklep przemysłowy), śluza dawnego młyna dworskiego, modernistyczny budynek rzeźni. Rozmaite urządzenia i przedmioty używane w przedwojennej podbychawskiej wsi zostały zgromadzone w niewielkim lokalnym muzeum. W obecny wygląd miasta duży wpływ miał jego intensywny rozwój na początku XX w. gdy powstały liczne instytucje i organizacje społeczne: szpital, bank, dom kultury, polski sklep, spółdzielnia, straż pożarna, szkoła. Z tamtego okresu pochodzą m.in. kamieniczki przy głównej ulicy miasta, w tym budynek „Jedności” z zegarem i secesyjny budynek banku.

Mury obronne zostały zbudowane w latach 1272-1290. Wzniesione zostały z nieobrobionego kamienia polnego na zaprawie wapiennej na wysokość 8-9 m, ich długość wynosiła pierwotnie 1700 m, jednak do dnia dzisiejszego zachowało się 1640 m. Wraz z murami przetrwała Brama Młyńska, Baszta Więzienna oraz 37 baszt łupinowych. Brama Młyńska, nazywana też Drezdenecką lub Wschodnią, została wybudowana na początku XIV wieku. Wzniesiona została na wylocie historycznej ul. Młyńskiej i strzegła traktu biegnącego po grobli między dwoma jeziorami miejskimi. Została założona na planie czworobocznym, jest budowlą czterokondygnacyjną, prostopadłościenną, nakrytą dachem dwuspadowym. W 2012 roku z inicjatywy Urzędu Miejskiego zamontowano w Bramie Młyńskiej zrekonstruowaną bronę, wykonaną według historycznych opisów oraz przekazów ikonograficznych.

Szczecinek – to miasto powiatowe położone w województwie zachodniopomorskim we wschodniej części Pojezierza Drawskiego. Atrakcją turystyczną Szczecinka jest jego położenie pomiędzy dwoma jeziorami: Trzesieckim (wzdłuż, którego rozciąga się zabytkowy park miejski) i Wielimie. Na przełomie XIX i XX wieku miasto stało się znanym i popularnym ośrodkiem turystycznym. Duża w tym zasługa dobrych połączeń kolejowych, dzięki którym Szczecinek stał się ważnym węzłem komunikacyjnym na Pomorzu. Ze Szczecinka kolej prowadzi w pięciu kierunkach: Kołobrzeg, Poznań, Szczecin, Słupsk i Chojnice. Tak duży węzeł kolejowy wymagał odpowiedniej infrastruktury – dworzec kolejowy, nastawnie, lokomotywownia, trzy wieże ciśnień, szkoła kolejowa i przede wszystkim ludzie – kolejarze. Nic dziwnego, że Szczecinek stał się miastem kolejarzy. Służbę kolejarzy upamiętnia parowóz wąskotorowy Px48 ustawiony przed lokomotywownią oraz pomnik św. Katarzyny Aleksandryjskiej – patronki kolejarzy stojący obok ronda św. Katarzyny. Pomnik tworzy figura św. Katarzyny postawiona na zestawie kołowym parowozu Ty43. Przy pomniku ustawiony jest ruchomy semafor kształtowy podający sygnał „wolna droga” zapraszający w ten sposób wszystkich turystów. Blisko pomnika św. Katarzyny przy ul. Klasztornej 23 w domu parafialnym można zwiedzić (po wcześniejszym zgłoszeniu nr tel. 695 323 268) salę, w której zgromadzone są różne pamiątki i eksponaty kolejowe. Salą opiekuje się Katolickie Stowarzyszenie Kolejarzy Polskich.

Trójkąt Trzech Cesarzy - miejsce gdzie w latach 1846-1915 zbiegały się granice trzech europejskich mocarstw: Prus (później Niemiec), Austrii (później Austro-Węgier) i Rosji. Granicę tworzyły trzy rzeki Czarna Przemsza, Biała Przemsza i Przemsza. Miejsce, w którym stykały się granice Trzech Cesarstw miało również charakter turystyczny, można było popłynąć statkiem po Przemszy, były gry i zawody, teatr i restauracje oraz wiele ścieżek i promenada. Była również 22 m wieża widokowa -Wieża Bismarcka z 1907 r., usytuowana na zboczu wzniesienia - Słupecka Górka. Wieżę zburzono w latach 30 tych XX w, a kamienne bloki rozebranej wieży wykorzystano jako materiał budowlany między innymi do schodów w kościele p.w. Matki Boskiej Bolesnej w Brzęczkowicach oraz przy budowie katedry p.w. Chrystusa Króla w Katowicach. 9 listopada 2007, z okazji zbliżającego się Święta Niepodległości, został odsłonięty Obelisk Pamięci. Właściwa nazwa powinna brzmieć Kąt Trzech Krajów, jednak w XIX wieku, tę nazwę niefortunnie przetłumaczono z nazwy niemieckiej jako „Trójkąt”. Nazwa ta przyjęła się i do dziś funkcjonuje w takiej formie.

Lublin to największe polskie miasto i ośrodek akademicki na wschód od Wisły. Od 1474 roku jest stolicą województwa lubelskiego. Jest to zarazem jedno z najstarszych polskich miast, lokowane na prawie magdeburskim w 1317 r. Ponad 700-letnia historia miasta wpisana w architekturę i upowszechniana poprzez liczne ekspozycje muzealne przyciąga wielu turystów i badaczy. Stare Miasto, jako jedno z nielicznych w Polsce, posiada w ponad 70% oryginalną, kryjącą ślady gotyku, renesansu, baroku i klasycyzmu zabudowę. Na spragnionych wrażeń turystów czekają tutaj na każdym kroku unikalne miejsca i atrakcje. W Lublinie zawsze coś się dzieje, a wydarzenia  takie jak Noc Kultury i Carnaval Sztukmistrzów to wyjątkowa wizytówka miasta, podkreślająca nietuzinkowość tego miejsca. Odbywające się tu liczne jarmarki i kiermasze są doskonałą okazją do zapoznania się ze sztuką ludową oraz posmakowania regionalnych przysmaków. To wszystko sprawia, że Lublin po prostu trzeba odwiedzić i poznać.

Ratusz w Bolkowie to klasycystyczny budynek wzniesiony najprawdopodobniej w końcu XIV wieku i odbudowany w 1670 roku po pożarze, który zniszczył pierwotny ratusz blisko 40 lat wcześniej. Ratusz rozbudowano w 1828 roku nadając mu obecną klasycystyczną formę zaprojektowaną przez Christiana Gotlieba Hedemanna z Kamiennej Góry, a rok później na wieży ratuszowej zainstalowano nowy zegar. Ratusz wzniesiony został na planie czworoboku. Posiada wejście od frontu i wieżę w tylnej części. Podstawa wieży jest czworokątna, natomiast nad tarasem widokowym posiada przekrój ośmioboczny. Wieża zwieńczona jest hełmem z latarnią, nad którą znajduje się iglica z kulą i chorągiewką. Pozostała część ratusza nakryta jest dachem mansardowym z kilkoma lukarnami. Wejście od ratusza zdobi dwukolumnowy portyk podtrzymujący balkon. Od 1956 roku bolkowski ratusz figuruje w rejestrze zabytków, a obecnie jest siedzibą władz miejskich.

Jeleniogórski ratusz to barokowo – klasycystyczna budowla powstała w 1749 roku. Wcześniej w miejscu tym znajdował się czternastowieczny ratusz miejski, który jednak po kilku pożarach i zawaleniu się wieży został rozebrany w 1739 roku. W roku 1750 na wieży uruchomiony został zegar, a w pomieszczeniach piwnicznych urządzono gospodę, która przynosiła dodatkowe dochody. Budynek ratusza wzniesiono na planie prostokąta. Bryła posiada trzy kondygnacje nakryte mansardowym dachem z niewielkimi lukarnami. Środek budynku zajmuje czworoboczna wieża z galeryjkami. Jej szczyt wieńczy hełm z latarnią. Od strony południowej, nad wejściem do ratusza znajduje się łacińska inskrypcja głosząca: „miasto założył Bolesław Krzywousty w 1108 roku”. Także z tej strony budynku, w miejscu średniowiecznej studni zlokalizowana jest kamienna figura Neptuna z dwoma delfinami. Wnętrze ratusza zdobią płaskorzeźby wykonane przez uczniów i nauczycieli dawnej Szkoły Snycerskiej. Na balustradzie schodów znajdują się ważne sceny z życia Ducha Gór, a w Sali Sesyjnej sceny z historii Jeleniej Góry.

UWAGA ! - Punkt sprzedaży do 1 kwietnia czynny tylko w sb. i niedz. od 10:30 do 15:00 Po 1 kwietnia czynny codziennie.

Ratusz w Boguszowie – Gorcach to budowla mieszcząca się w najstarszej dzielnicy miasta we wschodniej części placu Odrodzenia. Budowę ratusza rozpoczęto w 1723 roku, w miejscu dawnej gorzelni, a za jej ukończenie przyjmuje się rok 1737 kiedy to skończono budowę przylegającej do budynku czworobocznej wieży. Wiadomo, że prace przy budowie ratusza prowadził mistrz murarski Kohler ze Świdnicy. W 1763 roku wieża ratuszowa uległa uszkodzeniu i odbudowano ją dopiero w 1789 roku osadzając na niej tarczę zegarową. W związku z kolejnym uszkodzeniem w 1818 roku, wieża ponownie została odremontowana, a w 1885 roku zainstalowano na niej nowy zegar. Na początku XX wieku ratusz przeszedł przebudowę, w wyniku której otrzymał obecny kształt, choć mniejsze lub większe prace remontowe prowadzono w budynku jeszcze dwukrotnie w latach 30. i 70. XX wieku. Obecny ratusz posadowiony jest na planie czworoboku i jest budynkiem trzykondygnacyjnym. Przylega do niego od zachodu wieża wsparta na arkadowych kolumnach. Wieżę wieńczy hełm z latarnią zakończoną iglicą. Ciekawostką może być fakt, że leżąc na wysokości 592 metrów n.p.m. budynek ten jest najwyżej położonym w Polsce zabytkowym ratuszem miejskim. 

Uzdrowisko Wapienne znajduje się w południowo-wschodniej części województwa małopolskiego, na obrzeżach Magurskiego Parku Narodowego. Status uzdrowiska otrzymało w 1986 roku i jest to najmniejszy z kurortów uzdrowiskowych w Polsce. Mimo to miejsce i właściwości lecznicze miejscowych wód są znane już od XVII wieku. Jako miejscowość uzdrowiskowa Wapienne zaczęło się rozwijać w XIX wieku. W 1848 roku tutejszy zakład zdrojowy posiadał trzy wille i łazienki z 50. wannami. Wyposażenie to uległo jednak zniszczeniu w pożarach, które pod koniec XIX wieku nawiedziły zakład. Po odbudowie kolejnych zniszczeń dokonał wybuch I wojny światowej. Uzdrowisko zostało odbudowane w latach 1920 -1924 i wiadomo, że w tym czasie leczniczych kąpieli zażywało tutaj blisko 100 osób dziennie. Kolejne zniszczenia spowodowała II wojna światowa, ale ponownie ośrodek odbudowano, a w roku 1955 uzdrowisko zostało przejęte i przeznaczono na ośrodek kolonijno-wypoczynkowy. W 1958 roku odbudowano budynek łazienek, a kilka lat później także dawny pensjonat, pawilony oraz uruchomiono zakład leczniczy. Dziś w uzdrowisku leczy się choroby narządów ruchu, reumatyczne, układu krążenia i skóry, a do leczenia wykorzystuje wody mineralne siarkowe oraz wysokiej jakości borowinę.

Obecny ratusz zastąpił drewnianą budowlę magistratu pochodzącą z XVII wieku, która znajdowała się w centralnej części opalenickiego rynku. Drewniany budynek został rozebrany w 1884 roku. Powstały na nowo w 1897 ratusz jest budynkiem w stylu eklektycznym, według projektu grodziskiego budowniczego W. Dolsciusa. W części centralnej ratusza znajduje się portyk wsparty na czterech filarach, które podtrzymują reprezentacyjny taras. Swoim stylem budowla  nawiązuje do tradycji renesansu. Została ona zwieńczona charakterystyczną, ozdobną wieżyczką nawiązującą do poprzedniego budynku ratusza z XVII wieku.  W roku 1909 przeprowadzono remont nowego ratusza i zainstalowano w nim pompę napędzaną silnikiem benzynowym do tłoczenia wody. Dziś budynek ratusza to siedziba Urzędu Miejskiego w Opalenicy.

Dokładna data budowy ratusza w Sulechowie nie jest znana. Przypuszcza się, że budynek powstał na początku XIV wieku. Pierwszy ratusz był małym drewnianym budynkiem, dopiero po tym jak spłonął w pożarze miasta w 1557 roku, na jego miejscu wybudowano murowany renesansowy, dwukondygnacyjny gmach zaopatrzony w dwie wieże. Mniejsza z dzwonem, za pomocą którego wzywano posiedzenia rady miasta, czy ogłaszano alarmy, natomiast druga, wyższa o przekroju ośmioboku. Po raz drugi ratusz spłonął w roku 1633, w czasie trwania wojny trzydziestoletniej. Z powodu braku funduszy, długi czas budynek nie był odbudowywany i stan jego pogarszał się z każdym rokiem. W 1670 roku na dużej wieży zamontowano wahadłowy zegar, zaś na wierzchołku zawieszono sygnalizacyjny dzwon. Gruntownej przebudowy ratusz doczekał się w II połowie XIX wieku. Zlikwidowano wówczas dwuspadowy dach, dobudowując trzecią kondygnację i zlikwidowano liczne przybudówki. W czasie II wojny światowej budynek uległ uszkodzeniu, jednak już w 1945 roku został uporządkowany i zaczął działać w nim Urząd Miejski. Na przełomie lat 60 -70 ubiegłego wieku, przy kolejnym remoncie, wzmocniono wieżę ratuszową, na której zamontowano nowy hełm, a w kilku miejscach odsłonięto fragmenty gotyckich murów. W 2009 roku ratusz zyskał nową elewację i podświetlenie budynku, a w roku 2013 został zrewitalizowany w ramach projektu współfinansowanego przez Unię Europejską. Do chwili obecnej budynek jest siedzibą Urzędu Miejskiego.

Ratusz w Brodnicy został wybudowany w końcu XIV wieku. Jego pozostałości znajdują się w północnej pierzei trójkątnego rynku i są obudowane zabudową o charakterze mieszkalno – usługowym. Na pozostałe fragmenty dawnego ratusza składa się ośmioboczna wieża nakryta ośmiopołaciowym dachem namiotowym, krytym dachówką. Wieża posiada na najwyższej kondygnacji tarczę zegarową. We wnętrzu ratuszowej wieży zawieszone są dwa dzwony. Jeden pochodzi  z 1553, a drugi z 1554 roku i na pewno starszy z nich, a prawdopodobnie oba ufundował starosta brodnicki Rafał Działyński herbu Ogończyk. Poniżej wieży znajdują się widoczne fragmenty gotyckiego szczytu podzielonego lizenami i ozdobionego blendami. W latach 1598-1646 budynek ratusza służył m.in. jako siedziba zboru ewangelickiego. W 1631 roku podczas pożaru miasta budynek uległ częściowemu spaleniu. Podobno był później nieznacznie wyremontowany i pełnił funkcje mieszkalne. Pewnym natomiast jest, że w połowie XIX wieku został ostatecznie rozebrany, a jedyne co zachowało się ze starego ratusza to widoczne do dzisiaj wieża i część szczytu. 

Stare Miasto w Elblągu to fragment miasta znajdujący się w jego południowej części. Samo miasto założone zostało w 1237 roku i tego samego roku uzyskało prawa miejskie. Zgodnie z panującym wówczas zwyczajem, jego ulice usytuowano prostopadle do rzeki, a przecinająca je w poprzek ulica wyznaczała plac, przy którym znajdował się rynek miasta. Obecnie centralną część rynku zajmuje kościół św. Mikołaja natomiast u wylotu ulicy ograniczającej niegdyś rynek znajduje się inna ciekawa budowla, mianowicie Brama Targowa. Brama ta powstała w 1319 roku, kiedy to wybudowano jej dolną część. W latach  1420-1430 budowlę podwyższono do obecnej wysokości czyli 26 m. Od początku istnienia brama funkcjonowała jako element miejskiego systemu fortyfikacji. Od 1639 roku ozdabiał ją zegar ufundowany przez kupca Isaaka Spieringa. Zegar ten na przestrzeni lat kilkakrotnie naprawiano i wymieniano. Nowy zegar zamówiony w Berlinie w 1857 roku funkcjonował do 1945 roku. W czasie II wojny światowej brama mocno ucierpiała. Jej odbudowę zakończono w 1949 roku. Nowy zegar powrócił na bramę w 2000 roku, a sześć lat później cały obiekt przeszedł gruntowny remont. Dziś Brama Targowa jest jednym z najbardziej charakterystycznych i rozpoznawalnych zabytków Elbląga. Wiąże się z nią legenda o piekarczyku, który w czasie najazdu Krzyżaków uratował miasto przy użyciu swojej łopaty do wyjmowania chleba. Mimo upływu lat legenda jest wciąż żywa zarówno wśród mieszkańców jak i przyjezdnych, a ślady łopaty można osobiście odnaleźć na murach Bramy Targowej.

Tczewska starówka obejmuje swym zasięgiem rynek wraz z przyległymi ulicami, dwa kościoły: Farny pw. Podwyższenia Krzyża Świętego oraz pw. Św. Stanisława Kostki z pozostałością zabudowań podominikańskich, oraz zachowanymi fragmentami murów obronnych pochodzącymi z XIV wieku.  Do najstarszych ulic w grodzie Sambora zaliczamy ul. A. Mickiewicza. W średniowieczu trakt ten prowadził do najważniejszej bramy  miejskiej prowadzącej do Gdańska. O randze tej ulicy świadczą relikty, nie zachowanych niestety już dziś przedproży. Dziś wizytówką tej ulicy są zabytkowe kamieniczki. Ich średniowieczny charakter zachował się po dzień dzisiejszy w piwnicach. Kamienica znajdująca się obecnie pod numerem 8 została zakupiona w 1667 roku prze protoplastę tczewskiego odłamu rodu Forsterów - Adama Simona Ferstera, który cieszył się dużym szacunkiem wśród mieszkańców oraz piastował urząd burmistrza. Zabytkowy charakter ma także odrestaurowana niedawno kamienica o numerze 9. Dziś mieści się w niej nowoczesna drukarnia. Dla turysty zwiedzającego miasto zapewne ciekawe będą zaznaczone w poziomie ulic specjalnymi mosiężnymi znakami piesze szlaki turystyczne: forteczny, spacerowy i widokowy z zaznaczonym mostem zwodzonym i bramą wjazdową. Również na rynku w układzie poziomym zaznaczono zarys nieistniejącego ratusza, który spłonął w maju 1916 roku i  nie został nigdy odbudowany.

Hel to miasto położone na cyplu Mierzei Helskiej, znane jako ośrodek turystyczny oraz ośrodek rybołówstwa. Niemal ze wszystkich stron miasto otoczone jest rzez wody Morza Bałtyckiego, a tylko od północno-zachodniej strony wąskim fragmentem lądu połączone jest z Jastarnią i dalej Władysławowem. Znaczenie nazwy Hel nie zostało do końca wyjaśnione, ale jednym z nich jest tłumaczenie jakoby nazwa ta oznaczała „wydmę, pustkowie, cypel”. Pierwsze wzmianki o Helu pochodzą z 1198 r. W XIII w. ówczesna wieś stała się jednym z najważniejszych centrów handlowych regionu. Prawa miejskie otrzymał już przed 1266 rokiem. Na przestrzeni lat Hel intensywnie się rozwijał, ale ostatecznie ustąpił pobliskiemu Gdańskowi. Prawa miejskie stracił w roku 1872. W 1893 r., kiedy we wsi został zbudowany port rybacki powstrzymano upadek Helu. Stał się on wtedy schronieniem dla statków rybackich, ale także popularnym celem wycieczek dla mieszkańców Gdańska i Sopotu, a później także miejscowością uzdrowiskową. Prawa miejskie odzyskał po 1945 roku.

Radzyń Chełmiński to urokliwe miasteczko w którym w 1971 roku nakręcono miniserial pt. „Pan Samochodzik i templariusze". Była to produkcja oparta na motywach powieści Zbigniewa Nienackiego pod takim samym tytułem. Książkowa wówczas wioska Miłkokuk, z ruinami krzyżackiego zamku to właśnie Radzyń Chełmiński, który na dwa miesiące przekształcił się w plan zdjęciowy. To właśnie tutaj oraz w okolicznych miejscowościach nakręcono większość serialowych scen, w których udział jako statyści bardzo często brali udział sami mieszkańcy miasteczka. W rolę tytułowego Pana Samochodzika wcielił się Stanisław Mikulski, a w role innych postaci wcieliły się m.in. takie gwiazdy jak Ewa Szykulska, Danuta Szaflarska czy Alina Janowska. Zamek w Radzyniu Chełmińskim wybrano jako plan do kręcenia serialu nieprzypadkowo, gdyż ruiny były bardzo efektowne, ale też położone na uboczu i rzadko odwiedzane przez turystów. Do dziś dnia w zamkowych piwnicach można zobaczyć wyryty na potrzeby serialu znak templariuszy, a mieszkańcy miasta z sentymentem wspominają wydarzenie jakim było kręcenie serialu.

Termy Uniejów - pełen atrakcji zespół całorocznych basenów termalnych z niepowtarzalną atmosferą i mnóstwem atrakcji, jakich nie można znaleźć nigdzie indziej. Baseny ze zjeżdżalniami i innymi atrakcjami - sportowy, termalny solankowy i dziecięcy - usytuowane są u stóp średniowiecznego zamku. Oprócz basenów można tu znaleźć piękne sauny. Część kompleksu stanowi Rycerski Kasztel, gdzie organizowane są turnieje rycerskie, średniowieczne jarmarki oraz interaktywne lekcje historii. Można tu również zażyć termalnej kąpieli solankowej w średniowiecznych baliach.