Lista znaczków

Muzeum Kowalstwa w Wojciechowie znajduje się w zabytkowej wieży powstałej na początku XVI wieku. Muzeum zlokalizowane jest na najwyższej kondygnacji budowli, a powstało w 1993 roku. Trzon muzealnych zbiorów tworzy kolekcja ponad 900 eksponatów z kraju i zagranicy. Oprócz  bogatej kolekcji przedmiotów ozdobnych jak krzyże, świeczniki czy lampy, znajdują się tutaj również przedmioty codziennego użytku:  motyki, kosy, sierpy, topory. W muzeum zobaczyć można  w pełni wyposażoną starą kuźnię z paleniskiem, kowadłem, poruszanym ręcznie miechem kowalskim i wszystkimi narzędziami wykorzystywanymi przez kowali. Osobny dział stanowią przedmioty artystyczne wykonane przez  kowali polskich, węgierskich i białoruskich w ramach  Ogólnopolskich Spotkań Kowali i  Targów Sztuki Kowalskiej, które odbywają się w Wojciechowie. Możliwość podziwiania eksponatów sztuki kowalskiej ukazujących zmienność i zróżnicowanie form regionalnych poszczególnych wyrobów, wzbogacają lekcje muzealne, podczas których można uczestniczyć w ostrzeniu siekiery czy grać marsza kowalskiego na kowadle.  

Muzeum Regionalne w Łukowie – mieszczące się w zabytkowym Konwikcie Szaniawskich, jest głównym źródłem wiedzy o regionie łukowskim, jego historii, kulturze oraz sztuce ludowej. Placówka gromadzi dokumenty i materiały historyczne, dotyczące przeszłości Łukowa i okolic oraz fotografie zabytków architektury i przyrody Ziemi Łukowskiej, w tym już niemal nieistniejącej architektury drewnianej wsi. W jego zbiorach znajdują się też ważne dokumenty z okresu międzywojennego oraz II wojny światowej. Posiada stałą ekspozycję paleontologiczną, prezentującą amonity z tutejszych unikalnych na skalę europejską jurajskich kier lodowcowych.  Ponadto w swych zbiorach posiada ok. 5000 negatywów i przeźroczy. Są to zdjęcia zabytków już prawie nieistniejącej drewnianej architektury wsi jak też innych zabytków znajdujących się na terenie Łukowa i okolic.

Organizatorem Muzeum Sił Powietrznych jest Ministerstwo Obrony Narodowej. Placówka upowszechnia wartości historyczne związane z dziejami oręża polskiego, głównie z historią i tradycją sił powietrznych, popularyzuje wiedzę o polskiej historii wojskowości oraz promuje Siły Zbrojne RP. Tradycje lotnicze Dęblina odzwierciedla wystawa „Historia polskiego lotnictwa wojskowego” uzupełniona licznymi dokumentami i archiwaliami oraz umundurowaniem lotniczym typowym dla danego okresu.  Prezentuje m.in. osobiste rzeczy po tragicznie zmarłym mjr. pil. Eugeniuszu Horbaczewskim – dcy 315 Dywizjonu Dęblińskiego, oraz odznaki lotnicze od czasów zaborów po współczesność. Najważniejszym eksponatem jest sztandar – relikwia Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie z okresu II wojny światowej. Ciekawostką jest zrekonstruowany domek pilota z czasu Bitwy o Anglię  archiwalia, umundurowanie i pamiątki nawiązujące do symboliki słynnego Dywizjonu 303 i innych eskadr kościuszkowskich. Wystawa plenerowa to ponad 80 statków powietrznych, przeciwlotnicze zestawy rakietowe, artyleria przeciwlotnicza oraz sprzęt zabezpieczenia i ubezpieczenia lotów. Wśród eksponatów znajdują się polskie konstrukcje, takie jak: TS-8 Bies, TS-9 Junak-3, TS-11 Iskra, czy I-22 Iryda, cała rodzina produkowanych w Polsce licencyjnych myśliwców Lim i śmigłowców Mi-2. W hangarze prezentowana jest wystawa silników lotniczych – od tłokowych po olbrzymie silniki odrzutowe do samolotów typu MiG-21, czy Suchoj – Su 7.

Jest to niewielki budynek w stylu neogotyckim wchodzący w skład zespołu pałacowo-parkowego przy Pałacu Czartoryskich w Puławach. Został wybudowany w latach 1801-1809 według projektu Piotra Aignera na fundamentach zburzonego barokowego pawilonu ogrodowego. Domek jest najbardziej charakterystyczną budowlą z przełomu klasycyzmu i romantyzmu. W jego budowie wykorzystano elementy budowli z Włoch i Hiszpanii lub zabranych z historycznych miejsc i zabytków w Polsce, zgromadzone przez księżnę Izabelę Czartoryską. Postawiony został z myślą o rozszerzeniu zbiorów narodowych gromadzonych w położonej obok Świątyni Sybilli oraz dla kolekcji sztuki światowej. Powierzchnię ekspozycyjną stanowiły, prócz wnętrz, także ściany zewnętrzne z wmurowanymi historycznymi elementami kamiennymi. Ze względu na burzliwe losy kolekcji Domu Greckiego, jego obecny wygląd i ekspozycja różnią się od tego z czasów świetności. Współcześnie obok budynku znajduje się kamienne źródełko oraz kopia posągu Tankreda i Kloryndy. Spacerując po przypałacowym parku, można zdobyć do swoich zbiorów także Znaczek nr 316 - Świątynia Sybilli, a w pobliżu Znaczek nr 543 - Muzeum Oświatowe w Puławach.

Muzeum Oświatowe w Puławach jest placówką upowszechniania oświaty i kultury, powołaną do gromadzenia, konserwacji, przechowywania i udostępniania społeczeństwu zasobów archiwalnych i muzealnych oraz organizowania działalności oświatowej i popularyzacji muzealnictwa. Zadaniem placówki jest zabezpieczenie przed rozproszeniem lub utratą dokumentów pracy instytucji oświatowo-wychowawczych oraz utrwalonych w zapisach myśli i doświadczeń minionych pokoleń nauczycieli. W związku z powyższym muzeum gromadzi archiwalia i muzealia związane z oświatą i szkolnictwem oraz pracą i egzystencją nauczycieli. Należą do nich różnorodne środki dydaktyczne, prace artystyczne, prace techniczne, sprzęt szkolny, wyposażenie i prace ucznia, podręczniki, czasopisma, fotografie i dokumenty. Muzeum Oświatowe mieści się w zabytkowym budynku, wpisanym w 1984 r. do rejestru zabytków.Budynek ten służył szkolnictwu do 1969 r., następnie pełnił rolę magazynu Wydziału Oświaty. Po przeprowadzeniu prac remontowo-adaptacyjnych ulokowano w nim Muzeum Oświatowe (27 luty 1987). Odbudowany budynek ma dwie izby z przedzielającym je przelotowym korytarzem. W pomieszczeniach tych organizowane są wystawy stałe i okresowe.

Muzeum Czynu Bojowego Kleeberczyków w Woli Gułowskiej to multimedialne muzeum poświęcone ostatniej bitwie wojny obronnej 1939 r., stoczonej w dniach 2-6 października 1939 r. przez Samodzielną Grupę Operacyjną „Polesie” gen. Franciszka Kleeberga, która na tych terenach stawiła opór niemieckiej 13 Dywizji Piechoty Zmotoryzowanej, której z odsieczą przyszła 29 Dywizja Piechoty Zmotoryzowanej. Pomimo sukcesów militarnych bitwa zakończyła się kapitulacją wojsk polskich. Pamiątki po bitwie, przez wiele lat znajdowane w okolicznych lasach lub na polach, ale nierzadko otrzymane przez mieszkańców bezpośrednio od żołnierzy, trafiały najpierw do izby pamięci w Szkole Podstawowej im. gen. Franciszka Kleeberga w Woli Gułowskiej. W 1989 r. zostały przekazane do nowo utworzonego Muzeum Czynu Bojowego Kleeberczyków.

Kościół pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Okrzei ufundowany został przez prababkę Henryka Sienkiewicza - Teresę z Lelewelów Cieciszowską w latach 1790-1793. Kamień węgielny poświęcił oraz konsekracji świątyni dokonał Kazimierz Kasper Cieciszowski, biskup kijowski. Po ukończeniu budowy na wieży kościoła Jan Chryzostom Cieciszowski złożył dokumenty opisujące budowę kościoła na tle wydarzeń historycznych "Późna Potomności", dopisane następnie przez ojca chrzestnego Henryka Sienkiewicza - Adama Cieciszowskiego. W 1843 roku w rodzinnej świątyni ślub wzięli rodzice przyszłego Noblisty - Stefania z Cieciszowskich oraz Józef Sienkiewicz. Dnia 7 maja 1846 roku, dwa dni po urodzeniu, w świątyni ochrzczony został Henryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz, wybitny pisarz i publicysta, laureat nagrody Nobla. W kryptach kościoła spoczywają pradziadowie, dziadowie i wujostwo Henryka Sienkiewicza. W świątyni na szczególną uwagę zasługują obrazy Franciszka Smuglewicza, Józefa Buchbindera, zabytkowy ołtarz i chrzcielnica, epitafia poświęcone dziadom pisarza oraz tablica upamiętniająca chrzest Henryka Sienkiewicza. W plafonach na sklepieniu kościoła namalowano sceny z powieści "Potop" i "Quo vadis" według autorstwa Jana Molgi. 

W północnej części Parku Krajobrazowego „Łuk Mużakowa”, pomiędzy miejscowościami Trzebiel i Kamienica, leży pomnik przyrody nieożywionej „Diabelski Kamień” - granitowy głaz narzutowy o obwodzie 1350 cm przy wysokości 225 cm oraz wadze 25 ton. Obiekt znany jest również pod nazwą „Głaz Krabata”. Aby trafić do głazu, należy  w miejscowości Trzebiel , przed cmentarzem skręcić w lewo w asfaltową, a potem brukowaną drogę w kierunku miejscowości  Kamienica nad Nysą Łużycką, po której biegnie znakowany na niebiesko szlak turystyczny. Po ok. 300 m. od ostatnich zabudowań, po lewej stronie, na łące pod laskiem, kilka metrów od potoku Lanka, leży oznaczony tablicami olbrzymi głaz. Z nim też związana jest ciekawa legenda o diable, który chciał się zemścić na rodzinie młynarza, za to że przegnała go z młyna i nie pozwoliła ożenić się z ich córką. Gdy już chciał zrzucić ten ogromny głaz na młyn, usłyszał dzwony dobywające się z pobliskiego kościoła. Nie mogąc znieść tego dźwięku zatkał sobie uszy i głaz w ten sposób upadł w pobliżu rzeki zamiast na  młyn. Na kamieniu znajdują się widoczne zagłębienia i jak mówią miejscowi są to ślady pazurów diabła. Możliwe, że w epoce  przedchrześcijańskiej, kamień stanowił miejsce kultu okolicznych plemion.

Ośrodek Muzealno-Edukacyjny Parku Narodowego „Ujście Warty” zlokalizowany jest w Słońsku, przy drodze nr 22. Pełni on funkcję centrum edukacji, w którym przyrodnicze ciekawostki o Parku przeplatają się z historią Błot Warciańskich. Nowoczesna, multimedialna wystawa odkryje przed zwiedzającymi tajemnice ptasiego życia oraz niedostępne na co dzień miejsca w Parku. Interaktywne gry, niesamowite projekcje i kolorowe animacje przypadną do gustu zarówno starszym, jak i młodszym. Dla pasjonata ptaków ciekawym doświadczeniem będzie zmierzenie się z liczeniem gęsi w jednej z muzealnych aplikacji. Okazuje się, że przy ograniczonym czasie nie jest to wcale takie proste… Obowiązkowym punktem zwiedzania jest rejs łodzią po obszarach ochrony ścisłej Parku Narodowego „Ujście Warty”. Z pewnością dużo emocji wzbudzi wirtualny lot balonem oraz obserwacja krajowych gatunków ryb w okazałym akwarium. Ośrodek Muzealno-Edukacyjny jest dobrym miejscem na rozpoczęcie wędrówki po Parku. Aplikacje na wystawie pomogą zaplanować wycieczkę oraz odkryją interesujące miejsca w najbliższej okolicy.

Województwo Lubuskie słynie z pięknych krajobrazów jezior i lasów, wśród których rozrastają się plantacje winorośli. Lubuskie winnice to miejsca z duszą, powstałe z pasji i zamiłowania do tradycji. Nasz region ma wiele smaków i barw. Przede wszystkim kusi Lubuskim Szlakiem Wina i Miodu, a okazją do jego przetarcia są Weekendy Otwartych Winnic. Główny przystanek na szlaku stanowi Lubuskie Centrum Winiarstwa na winnicy samorządowej w Zaborze, który powstał z inicjatywy Marszałek Elżbiety Anny Polak. Obiekt prezentuje dziedzictwo regionu lubuskiego w zakresie tradycji winiarskich i bogatą ofertę dla miłośników boskiego trunku. Pomysł na stworzenie Lubuskiego Centrum Winiarstwa zrodził się w dobie promowania znakomitych wyrobów regionalnych i rozwoju enoturystyki. W kompleksie znajduje się część produkcyjna i rekreacyjna. W pierwszej zobaczymy, jak powstaje wino, dowiemy się, jak wygląda prawdziwa leżakownia. Znajdują się tu także pomieszczenia dla winiarzy na spotkania, szkolenia i prezentacje. W części rekreacyjnej znajdują się sale wystawiennicze oraz estrada. Lubuskie Centrum Winiarstwa jest miejscem, w którym turyści będą mogli zatrzymać się i skosztować wina oraz zapoznać się z bogatą historią regionu.

Park Narodowy „Ujście Warty” stanowi obszar wodno-błotny, będący jedną z największych ostoi ptaków w Polsce i Europie. Położony jest w zachodniej części Polski, przy granicy z Niemcami. Park został utworzony w 2001 r., jest najmłodszym parkiem narodowym. Nadwarciańskie rozlewiska są cenne przyrodniczo nie tylko w Polsce, ale również w skali międzynarodowej. Obszar Parku został objęty Konwencją Ramsar tj. konwencją o obszarach wodno-błotnych mających znaczenie międzynarodowe jako środowisko życiowe ptactwa wodnego. Park został również włączony do Europejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000 pod nazwą PLC 080001 „Ujście Warty”. Głównym celem ochrony Parku są ptaki oraz ich siedliska. Dotychczas odnotowano tutaj ponad 270 gatunków ptaków, w tym około 170 gatunków lęgowych. Park Narodowy „Ujście Warty” to prawdziwe „Ptasie Królestwo”, dostępne również dla turystów. Przed odwiedzeniem Parku zalecane jest zapoznanie się z treścią zarządzenia Dyrektora Parku w sprawie udostępnienia PN „UW” dla turystyki, które znajduje się na oficjalnej stronie Parku.

Dwór Kolesin to dawny kompleks dworsko-parkowo-folwarczny, który ma rodowód barokowy. Pierwsze wzmianki o dobrach w Kolesinie pochodzą z 1582 roku. Przez wieki, aż do zakończenia II wojny światowej, tutejsze ziemie należały do państwa niemieckiego, a sam Kolesin nosił nazwę Goltzen. Pierwszym udokumentowanym właścicielem była rodzina von Kalckreuth. Następnie w 1725 roku majątkiem zarządzał ród von Stosch, a od 1870 roku rodzina Fuchs. Natomiast w 1929 stał się własnością Ignatzego Savrazina. Po II wojnie światowej stał się częścią majątku Skarbu Państwa. Do 1998 roku, kiedy stał się własnością prywatną, funkcjonował tutaj PGR. Dwór w Kolesinie powstał pod koniec XVIII wieku prawdopodobnie na miejscu starszej zabudowy. Na przestrzeni lat był wielokrotnie remontowany. Budynek jest murowany, osadzony na planie prostokąta, parterowy z użytecznym poddaszem, w części podpiwniczonym, z dachem mansardowym z wolim okiem w połaci. W starych zabudowaniach folwarcznych, obecnie odrestaurowanych, znajduje się hotel wraz z restauracją. Malowniczy krajobraz Dworu Kolesin to także prastary park i zatopione w zieleni Jezioro Wojnowskie. Pomiędzy drzewami, których wiek sięga 250 lat, płyną urokliwe strumienie. Wśród drzewostanu dominują lipy. Dwór Kolesin to miejsce, w którym piękno tradycji łączy się z nowoczesną wygodą. To wyjątkowy punkt na mapie Ziemi Lubuskiej, który intryguje poszukiwaczy śladów przeszłości i zachwyca miłośników przyrody!

Początki istnienia Sanktuarium Miłosierdzia Bożego sięgają 1987 roku, kiedy to polecono wybudować kaplicę lub kościół na osiedlu Łużyckim w Świebodzinie. W 1994 roku wmurowano kamień węgielny pod tę budowę, a cztery lata później 20 grudnia 1998 r., kościół został poświęcony. Rok później powstała w tym miejscu parafia p.w. Miłosierdzia Bożego, natomiast w 2008 roku konsekrowano sanktuarium. Jego inicjatorem podobnie jak budowy Figury Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, był ks. prałat Sylwester Zawadzki, a kult Miłosierdzia Bożego związany jest ściśle z objawieniem jakie miała św. siostra Faustyna i z ustanowionym przez Ojca Świętego Jana Pawła II Świętem Miłosierdzia Bożego. Sanktuarium zwraca uwagę swoją nowoczesną, ale delikatną formą. Dwie ażurowe wieże dodają konstrukcji lekkości, natomiast wnętrze świątyni rozświetlają okrągłe i półokrągłe otwory okienne. W ołtarzu głównym znajduje się obraz przedstawiający Jezusa Miłosiernego. W kościele znajdują się ponadto relikwie św. Jana Pawła II i bł. ks. Michała Sopoćki oraz umieszczone w dębowym ołtarzu relikwie św. s. Faustyny.

26 listopada 2000 roku miasto i gmina Świebodzin zostały zawierzone opiece Chrystusa Króla. Był to początek idei budowy figury Chrystusa Króla, której pomysłodawcą był ksiądz prałat Sylwester Zawadzki, proboszcz parafii Miłosierdzia Bożego w Świebodzinie. W 2005 roku zakupiono działkę i zaraz potem rozpoczęła się budowa, którą zakończono w 2010 roku. Poświęcenie figury i uroczysta msza święta miały miejsce 21 listopada 2010 r. czyli dokładnie w dniu  Uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata. Figura stoi na niewielkim wzniesieniu, zaraz przy wjeździe do Świebodzina i jest widoczna z dużej odległości. Jej wysokość to 36 metrów dzięki czemu jest wyższa od słynnej figury Chrystusa z Rio de Janeiro. Do tego dochodzi jeszcze 12 metrów wysokości kopca. Rozpiętość ramion Chrystusa to 26 metrów. Cały posąg waży 440 ton.

Kolejowy most graniczny na Nysie Łużyckiej w Łęknicy, wybudowany został w 1907 roku i jest dziś jedynym, a zarazem najciekawszym miejscem, które przypomina o czasach działania kolei na Łuku Mużakowa. Most ma 186,4 m. długości  i składa się z ośmiu łukowych sześciopolowych przęseł kratownicowych o długości 22 m. oraz jednego przęsła skróconego o dł. 10,4 m. Konstrukcja wsparta jest na dwóch żelbetowych przyczółkach i ośmiu podporach, z których przy normalnym stanie Nysy Łużyckiej dwie na stałe zanurzone są w wodzie.  Sprawą unikatową był  fakt jazdy po łuku, skierowanym na południowy – zachód, ponieważ most połączył trakty  dochodzące do rzeki  z różnych kierunków, tworzących wzajemnie kąt prosty.  Most, w wyniku działań wojennych w 1945 r. uległ zniszczeniu. Odremontowany został w 1954 r. lecz regularnego ruchu nie przywrócono. Po likwidacji linii kolejowej Łęknica – Raduszec Stary rozebrano torowisko, a na nasypie kolejowym w ramach transgranicznego projektu „Przygoda z Nysą” w 2014 r. zrewitalizowano most kolejowy w Łęknicy i dostosowano do pieszo-rowerowego ruchu tworząc ścieżkę rowerową o dł. 37 km z Bad Muskau przez Łęknicę, Trzebiel, Tuplice do Brodów.  Dzięki temu  Łęknica i Bad Muskau stały się euro regionalnym węzłem ścieżek rowerowych Lubuskiego z Saksonią i Brandenburgią.

Czym różni się litofon od ksylofonu lub nurek Kartezjusza od dysku Bemhama? Jeśli nurtują was takie zagadnienia, to odpowiedzi na nie znajdziecie w Centrum Matematyczno – Informatyczno – Przyrodniczym Odran czyli w skrócie w Parku Fizyki w Nowej Soli. Park ten ma sześć stref poświęconych różnym działom fizyki i obfituje w urządzenia do własnoręcznego przeprowadzenia doświadczeń. Jest ich tam prawie pięćdziesiąt więc nie ma szans na nudę, a dobra zabawa jest gwarantowana. Wszystko pod chmurką w miłym otoczeniu zieleni, tuż przy sąsiadującym Parku Krasnala, Parku Linowym oraz kompleksie do uprawiania sportów wyczynowych. Uczniowie, mogą tu wraz z nauczycielem, w ciekawy sposób odkrywać naukowe reguły i zjawiska fizyczno-matematyczne. To również świetne miejsce dla rodzin z dziećmi. Pozwala aktywnie rozwijać twórcze myślenie oraz zdolności poznawcze. Z uwagi na swoje położenie na otwartym terenie, park jest dostępny sezonowo.

Baszta Więzienna, nazywana też Basztą Czarownic lub Basztą Prochową, znajduje się po północnej stronie średniowiecznego miasta. Budowla wzniesiona została pod koniec XIII w. jako baszta łupinowa, a następnie przebudowana i nadbudowana. Obiekt założony jest na planie czworobocznym, zbliżonym do kwadratu. Baszta w dolnej partii posiada formę prostopadłościenną, przechodząc powyżej za pomocą narożnych tromp – w formę spłaszczonego walca. W zwieńczeniu znajduje się wąska platforma widokowa oraz stożkowy, ceramiczny hełm z chorągiewką pogodową z datą roczną „1729”, odnoszącą się do jednego z remontów budowli. Wnętrze baszty podzielone zostało na trzy kondygnacje skomunikowane pierwotnie drabinami lub stromymi, drewnianymi schodami. W obrębie każdej z nich znajduje się po jednym pomieszczeniu doświetlonym wąskimi oknami. W XVII wieku w baszcie mieściło się więzienie, zlokalizowane w przyziemiu budowli, a następnie magazyn prochu.

Stadion w Słubicach to obecnie jeden z najstarszych stadionów w Europie Środkowej. Jego budowę prowadzono w latach 1914-1927. Oficjalne otwarcie nastąpiło 27 maja 1927 roku. Obiekt nazwano Wschodniomarchijskim. Koronę stadionu zajmują arkady, charakteryzujące się uproszczoną formą, przypominającą rzymski amfiteatr. Obecnie obiektem zarządza SOSiR w Słubicach, a goście odwiedzający ten ośrodek mają do dyspozycji 58 pokoi hotelowych, salę konferencyjną, restaurację, kawiarnię i bar. Spośród obiektów sportowo-rekreacyjnych wyróżnić należy stadion lekkoatletyczny z nowoczesną 6-torową bieżnią i boiskiem piłkarskim, pole golfowe, plac do gry w mini-golfa, kort tenisowy, boisko piłkarskie z oświetleniem i sztuczną nawierzchnią, boisko do siatkówki plażowej, strzelnicę, ścieżkę spacerowo-biegową i tor saneczkowy, hale gimnastyczne, basen pływacki otwarty, saunę, siłownię oraz centrum odnowy biologicznej.

Zamek Joannitów został zbudowany na przesmyku dwóch jezior Trześniowskiego i Łagowskiego na wzgórzu otoczonym zabytkowym parkiem z wieloma pomnikami przyrody. Obecnie budynek składa się z bryły budowli wybudowanej w XVII w., czterech dwukondygnacyjnych skrzydeł które tworzą renesansowy dziedziniec. Nad zamkiem góruje wieża warowna, która jest widoczna z odległości kilku kilometrów. Budowę zamku rozpoczął Zakon Joannitów w 1350 roku.  Na początku XVI w. na rozkaz ówczesnego komandora Liboriusa von Schapelowa wybudowano 24 metrową wieżę. U podnóża warowni powstała służebna osada rzemieślnicza, zabezpieczona murami obronnymi z dwoma bramami. Podczas wojen, oraz najazdu Szwedów zamek znacząco nie ucierpiał. W 1810 roku zamek stał się własnością Prus, a potem własnością prywatną. Obecnie w zamku mieści się hotel i restauracja.

Muzeum Miejskie w Nowej Soli pierwszą po wojnie wystawę udostępniło zwiedzającym 3 maja 1947 roku. W 1948 roku Muzeum otrzymało budynek na obecnej ulicy Muzealnej, pozostający jego siedzibą do chwili obecnej. Gmach główny zbudowany został w 1883 roku przez właściciela nowosolskiej fabryki nici Aleksandra Gruschwitza. Powierzchnia wystawiennicza, to obecnie dwa budynki na wystawy stałe i na lokalizację wystaw czasowych. Dział historyczny zajmuje się historią dawną i współczesną, numizmatyką i militariami. Zabytki te prezentowane są na wystawie „Nowa Sól - powstanie-lokacja-rozwój”. W zbiorach działu artystycznego znajdują się zabytki z zakresu malarstwa, grafiki, rysunku, rzeźby i rzemiosła artystycznego gromadzonych pod kątem kultury mieszczańskiej XIX i XX w., które dostępne są na wystawie „Wnętrza mieszczańskie”. Eksponaty zaprezentowane na wystawie przyrodniczej to między innymi osobliwości przyrodnicze, kolekcja skał, minerałów i skamieniałości oraz preparaty roślin, owadów, ptaków i ssaków Polski ze szczególnym uwzględnieniem fauny i flory nadodrzańskiej. 

Park im. H. Siemiradzkiego położony jest na wzgórzach otaczających stare miasto w centrum Gorzowa Wielkopolskiego. Park powstawał etapami w latach 1869-1908 z inicjatywy Towarzystwa Upiększania Miasta. Do Parku Siemiradzkiego od północy przylega Park Zacisze połączony wąskim terenem zieleni. To właśnie tutaj na szczycie Kozaczej Góry znajduje się ażurowy pawilon widokowy wybudowany w 1909 roku. W południowej części parku znajduje się natomiast amfiteatr, a niedaleko niego dawna atrakcja turystyczna i jeden z najpopularniejszych punktów w mieście czyli „schody donikąd”, które pierwotnie miały prowadzić do budynku palmiarni. Tej jednak nigdy nie wybudowano stąd schody prowadziły właśnie donikąd. Powyżej schodów znajdował się kiedyś inny pawilon widokowy, po którym dzisiaj pozostała jedynie platforma widokowa. Bogate ukształtowanie terenu parku z różnicą wzniesień dochodzącą do 40 metrów, piękna szata roślinna oraz liczne malownicze doliny i wąwozy sprawiają, że park ten jest jednym z najpiękniejszych fragmentów zieleni w Gorzowie Wielkopolskim.

Fontanna Pauckscha w Gorzowie Wielkopolskim ufundowana została w 1896 roku przez gorzowskiego przedsiębiorcę Hermanna Pauckscha. Zaprojektowana i wykonana przez Cuna von Uechtritz-Steinkircha fontanna już rok później stanęła w centrum miasta, tuż za katedrą, a w uroczystości otwarcia dnia 20 czerwca udział brał sam Hermann Paucksch. Trzon fontanny stanowił kamienny słup z postacią kobiety niosącej na ramionach koromysło z wiadrami. Postać ta symbolizuje pracowitość gorzowian i życiodajność Warty. Siedzące u stóp kobiety dzieci to symbole przemysłu, rybołówstwa i żeglugi czyli ówczesnych podstaw gospodarki. W pierwotnej formie fontanna przetrwała do 1941 roku kiedy została rozebrana i w 1942 roku przez samych Niemców przetopiona na cele wojenne. Dopiero w połowie lat 90. postanowiono zrekonstruować fontannę. Nową rzeźbę przygotowała Zofia Bilińska, a uroczystego otwarcia dokonano 2 lipca 1997 roku w rocznicę 740-lecia miasta. Po ponownym demontażu elementów fontanny i  remoncie w 2010 roku, raz jeszcze uruchomiono ją w czerwcu 2011 roku i od tego czasu jest to jeden z ważniejszych symboli miasta.

Początki siedziby książęcej w tej części miasta sięgają końca XIII wieku, kiedy to przy przeprawie przez Bóbr zamek piastowski wzniósł książę żagański Przemko. Pierwszym inicjatorem budowy nowej, magnackiej siedziby w Żaganiu, był Albrecht von Wallenstein, który rozpoczął prace nad wznoszeniem rezydencji w 1628 roku. Barokowy Pałac w Żaganiu składa się z trzech kondygnacji. Wjazd do pałacu poprzedzają dwa murowane mosty, które wiodą nad suchą fosą. Wejścia do pałacu umieszczone są w kamiennych portalach. Otwory okienne zwieńczone są maszkaronami, nazywanymi grymasami diabła. Jest ich 197 i każdy jest inny. Wzorem do wykonania tych maszkaronów były szkice Leonarda da Vinci. Czas największego rozkwitu tego obiektu przypada na okres panowania najmłodszej córki Birona, Doroty de Talleyrand-Perigord. Pałac nad Bobrem stał się wtedy jedną z kulturalnych stolic środkowej Europy. Gościły tu największe sławy ówczesnego świata kultury – Balzac, Dumas, Verdi oraz Liszt. Do dnia dzisiejszego niewiele zostało z bogatego wyposażenia pałacu, część wywieziona została do Francji, część wywieziona na wschód a część została zniszczona. Dziś w jednym z największych i najlepiej zachowanych pałaców barokowych Polski znajdują lokum placówki władz samorządowych, m.in. Żagański Pałac Kultury. Pałacowe wnętrza można zwiedzać z przewodnikiem codziennie w godz. 12.00-18.00.

W skład zespołu poaugustiańskiego w Żaganiu wchodzą: - gotycki kościół Wniebowzięcia NMP, jedna z najcenniejszych świątyń Dolnego Śląska, o której pisano w dokumentach już pod koniec XIII w. W drugiej połowie XIV w. zakonnicy wznieśli trzynawową bazylikę a w wiekach następnych nową wieżę, wielki zachodni szczyt oraz podwyższono nawę główną. W świątyni znajduje się gotycki sarkofag księcia głogowsko-żagańskiego - Henryka IV. Ciekawostką jest fakt zainstalowania na wieży kościoła w 1778 roku pierwszego w Europie piorunochronu - dawny klasztor Augustianów, w którym nad kaplicą św. Anny, znajduje się biblioteka klasztorna, do której wchodzi się przez ozdobne kute drzwi. Bogaty księgozbiór liczy około 2000 starodruków oraz ksiąg o tematyce religijnej. W pomieszczeniach bibliotecznych zachowały się też globusy z 1640 roku. W II połowie XVIII wieku funkcjonował tu punkt obserwacyjny najstarszej w świecie sieci meteorologicznej „Societas Meteorologica Palatina”. - dawny budynek dawnego konwiktu wybudowany w latach 1740-1758 na miejscu klasztornych budynków gospodarczych i szkoły nowicjatu. Konwikt posiada cenny rokokowy portal, a także barokowe malowidła z motywami astronomicznymi i portretem słynnego żagańskiego astronoma Jana Keplera. - dawny późnogotycki spichlerz klasztorny , który zamyka plac klasztorny, pochodzący z końca XV w. Cały zespół poaugustiański Rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 28.02.2011r. uznany jest jako Pomnik Historii.

Wieża widokowa jest jedyną pozostałością po dawnym ewangelickim kościele łaski z 1710 r. Posiada pięć kondygnacji. Na szczycie umieszczono żeliwną ażurową iglicę, odlaną w hucie w Iławie. Na parterze wieży urządzone zostało mauzoleum książęce, skąd prowadzi wejście do krypty. Na ścianach widnieją kamienne płyty epitafijne pochowanych w niej członków książęcej rodziny Bironów. W zwieńczeniach płyt umieszczono ich rodowe herby. W 2004 r. wieża ponownie zastała przywrócona do użytku jako widokowa i jest udostępniana zwiedzającym w sezonie od maja do października. Bilety wstępu: normalny 4 zł, ulgowy 2 zł.