Lista znaczków

Galeria Druha Bolka w Miliczu to miejsce poświęcone pamięci Polskiego Lodołamacza - Bolesława Zajiczka, który pomimo swojej niepełnosprawności żył aktywnie i dawał przykład wzorowej postawy sportowej i społecznej. Przez ponad 50 lat prowadził milicką drużynę harcerską, był silnikiem napędzającym miejscową społeczność i liderem młodzieży – człowiekiem bez barier. Życie Druha Bolka było nieustającą drogą, dlatego wystrój wnętrza nawiązuje do metafory drogi, którą przemierzył. Poprowadzone na ścianach, podświetlane linie wiodą od eksponatów z wczesnej, powojennej młodości, po kolejne laury i osiągnięcia oraz uznanie przekraczające kolejno granice miasta, województwa, kraju, a wreszcie kontynentu. Historię wypełnia kolekcja pucharów, medali, fotografii oraz wyjątkowy sprzęt sportowy, którego używał Druh Bolek. Całość uzupełnia natomiast materiał filmowy przybliżający postać Bolesława Zajiczka. 

Muzeum Powstańców Wielkopolskich im. Gen. Józefa Dowbora Muśnickiego w Lusowie gromadzi dokumenty, mapy, zdjęcia, sztandary, mundury, militaria, modele i inne pamiątki dotyczące Powstania Wielkopolskiego, Powstańców oraz żołnierzy Wojsk Wielkopolskich. Szczególny zbiór stanowią eksponaty związane z osobą gen. Józefa Dowbora Muśnickiego, który mieszkał w Lusowie w latach 1919-1937. Muzeum kultywuje także pamięć córek Generała: Janiny Lewandowskiej (z domu Dowbor Muśnickiej), jedynej kobiety zamordowanej w Katyniu oraz Agnieszki Dowbor Muśnickiej, zamordowanej przez Niemców w Palmirach. Na pobliskim cmentarzu znajduje się grób, w którym pochowano gen. Józefa Dowbora Muśnickiego, jego żonę oraz czaszkę Janiny. W innej części wsi znajduje się zabytkowy kościół i pałac, w którym mieszkał Generał i jego rodzina.

Muzeum im. Jana Dzierżona w Kluczborku rozpoczęło swą działalność w 1959 r. Siedzibą jest budynek, który został wzniesiony na fundamentach zamku stojącego przy murach miejskich. Przylegająca do budynku dawna wieża zamkowa została przebudowana w 1907 r. na wieżę ciśnień. Muzeum gromadzi, konserwuje, opracowuje i udostępnia dobra kultury z terenu Ziemi Kluczborskiej i płn. Opolszczyzny w zakresie archeologii, historii i etnografii ze szczególnym uwzględnieniem pszczelarstwa. Wystawa stała „Pszczelarstwo dawne i nowe”, prezentuje dzieje hodowli pszczół od czasów najdawniejszych do współczesności, z zaznaczeniem roli ks. Jana Dzierżona. Muzeum prowadzi działalność oświatową opierając się na zbiorach własnych, jak i prezentując wystawy czasowe o różnorodnej tematyce, wypożyczane z innych muzeów. Wizytówką muzeum są wystawy plenerowe: Ule figuralne – w pawilonie przed budynkiem oraz Ule – na skwerze muzealnym. 

Park Krajobrazowy „Mierzeja Wiślana” powołano w 1985 roku. Obszar ten objęto ochroną prawną w celu zachowania unikatowych w skali kraju walorów przyrodniczych, kulturowych, historycznych i krajobrazowych. Swym zasięgiem park obejmuje wschodni fragment Mierzei Wiślanej od Sztutowa do granicy z Rosją, z ciągami wydm porośniętych nadmorskim borem sosnowym. W zagłębieniach oprócz torfowisk występują płaty brzeziny bagiennej. Powierzchnia Parku wynosi 4 410 ha, a powierzchnia jego otuliny to prawie 23 tys. ha. Na terenie parku znajdują się dwa rezerwaty: leśny „Buki Mierzei Wiślanej” oraz ornitologiczny „Kąty Rybackie”. Na obszarze otuliny parku z kolei, w jej zachodniej części znajduje się ornitologiczny rezerwat „Mewia Łacha” obejmujący swym zasięgiem ujście największej polskiej rzeki – Wisły, a chroniący m.in. stanowiska lęgowe rybitw czubatych i wiele innych rzadkich okazów fauny i flory nadmorskiej.

Muzeum Silników Stacjonarnych i Techniki Rolniczej w Konieczkowej jest pierwszą w Polsce placówką poświęconą zabytkowym silnikom stacjonarnym czyli takim, które przez lata stanowiły główne źródło napędu w rolnictwie, rzemieślnictwie i przemyśle. Jest to także największa udostępniana kolekcja takich maszyn w kraju. Wśród przeszło dziewięćdziesięciu różnych konstrukcji można znaleźć eksponaty o wadze od kilkunastu kilogramów do kilku ton. Najstarsze silniki pochodzą jeszcze z końca XIX wieku. Ekspozycja muzeum obejmuje produkty wielu znanych w świecie marek, w tym również kilku unikatowych polskich firm takich jak K.O.S, Perkun czy L.Zieleniewski. Oprócz silników stacjonarnych w zbiorach muzeum są również zabytkowe maszyny rolnicze, literatura, stare reklamy i akcesoria. Lokalizacja wystawy to oryginalny obiekt po byłym kółku rolniczym w Konieczkowej.

Dom Podcieniowy w Pyzdrach jest częścią Muzeum Ziemi Pyzdrskiej, które główną siedzibę ma nieopodal, w byłym klasztorze. Obiekt ten jest najstarszą budowlą miasta i usytuowany jest na pyzdrskim rynku. Wybudowany został w 1768 roku z drewna. Ma szczególną konstrukcję, nazywaną sumikowo – łątkową. Swoją nazwę zawdzięcza widocznym z daleka podcieniom, które wsparte są na czterech drewnianych słupach. W domu podcieniowym, organizowane są czasowe wystawy, spotkania czy wykłady. Na taką kulturalną działalność poświęcony jest parter budynku, natomiast w jego piwnicach znajduje się stała wystawa dotycząca przede wszystkim władców piastowskich, którzy mieli wpływ na rozwój tego miasta. Byli to przede wszystkim Przemysł II, Władysław Łokietek i Kazimierze Wielki. 

Gminny Skansen Maszyn i Urządzeń Rolniczych w Podmoklach Małych, działa przy Zespole Edukacyjnym im. Franciszka Sarnowskiego. Prace nad powstaniem skansenu trwały 3 lata, natomiast jego otwarcie miało miejsce w czerwcu 2007 roku. Skansen powstał przy udziale środków z Funduszu Mikroprojektów Inicjatywy Wspólnotowej Interreg IIIA Euroregionu Sprewa- Nysa- Bóbr. W latach 2009-2010 miała miejsce rozbudowa skansenu. W zbiorach skansenu znajduje się ok. 200 dawnych maszyn i urządzeń rolniczych, w tym dużo z okresu międzywojennego. Wśród zbiorów można zobaczyć m.in. zrekonstruowany, XIX-wieczny piec chlebowy oraz wiatrak typu „koźlak” z 1850 r., który został przeniesiony z Potrzebowa (woj. wielkopolskie) przez entuzjastów skupionych w Stowarzyszeniu Rozwoju i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Regionu „Przyjaźni Podmoklom”. Integralną częścią skansenu jest Izba Pamięci, znajdująca się w budynku szkoły, która jest bogato wyposażona w archiwalne dokumenty mówiące o historii mieszkańców Podmokli Małych i Podmokli Wielkich. W roku 2019 nastąpiła kolejna rozbudowa skansenu o dodatkowe wiaty dla urządzeń i maszyn. Skansen znajduje się na Lubuskim Szlaku Wina i Miodu.

Wizytówką Muzeum Ziemi Średzkiej jest jego siedziba, mieszcząca się w późnobarokowym dworze szlacheckim z trzeciej ćwierci XVIII wieku. Dwór w Koszutach zbudowany został z zachowaniem podstawowych cech ustalonych w XVIII wieku. Jest to budynek parterowy, symetryczny, z werandą, narożnymi alkierzami i stromym, mansardowym dachem, krytym gontem, położony w zrekonstruowanym parku krajobrazowym z pierwszej połowy XIX wieku. Ekspozycja stała muzeum pt. „Mała siedziba ziemiańska w Wielkopolsce” prezentowana jest w siedmiu salach, urządzonych w duchu dawnego, polskiego dworu z końca XIX i początku XX wieku. Zgromadzone tu zestawy mebli oraz uzupełniające wystrój malarstwo, tkaniny i przykłady rzemiosła artystycznego - ustawione tak, by swobodnie poruszać się po wnętrzach - pozwalają odtworzyć wygląd i atmosferę szlacheckiego dworu, a pozostawione „mimochodem” drobne sprzęty dają wrażenie stałej obecności jego dawnych mieszkańców.

Dzieje Ziemi Kozielskiej od prahistorii do dnia dzisiejszego na swojej wystawie prezentuje Muzeum Ziemi Kozielskiej w Kędzierzynie-Koźlu w organizacji. Na ekspozycji zobaczymy odkryte podczas prac wykopaliskowych narzędzia jakich używali mieszkańcy naszego regionu w epokach kamiennej, brązu i żelaza. W zbiorach znajdują się przedmioty średniowieczne, XVII-wieczne srebrne monety pochodzące ze słynnego „Skarbu z Koźla”, relikty kultury żydowskiej, protestanckiej i katolickiej ludności miasta i powiatu. Miłośnicy fortyfikacji znajdą informacje i zabytki związane z Twierdzą Koźle. Osobną grupę eksponatów stanowią zabytki etnograficzne stanowiące ilustrację metod jakimi pracowali stanowiący przed laty większość mieszkańców Ziemi Kozielskiej rolnicy. Ekspozycja jest wyposażona w elementy multimedialne, które dodatkowo uatrakcyjniają zwiedzanie.

Inicjatorem i pierwszym kierownikiem placówki muzealnej był znany regionalista Wojciech Sypniewski. Muzeum rozpoczęło działalność w 1975 r. Tematem wiodącym zbiorów są eksponaty ilustrujące historię i kulturę materialną miasta oraz bogatą przeszłość ziemi słupeckiej. Muzealny zbiór tworzą m.in. kartki pocztowe związane ze Słupcą, historyczną granicą rosyjsko-pruską powstałą po 1815 oraz zlokalizowanym przez Niemców obozem dla jeńców z I wojny światowej. O zespole osadniczym z okresu kultury łużyckiej tzw.”małym Biskupinie” opowiada stała wystawa archeologiczna. Bogaty zbiór eksponatów etnograficznych i rzemiosła, pokazujący realia życia małego miasteczka i dawnej wsi wielkopolskiej można obejrzeć na wystawie „Nie-codzienność”. Usłyszymy tu brzmienie pianina znakomitego, choć zapomnianego kompozytora Apolinarego Szeluty, który przybył do Słupcy w latach 30 XX w., obejrzymy uratowane macewy ze zniszczonego przez okupanta niemieckiego cmentarza żydowskiego, a także film dokumentalny o historii przyjaźni dwóch mieszkanek Słupcy - Danki Rozentalówny i Grażyny Harmacińskiej w czasach II wojny światowej. Muzeum organizuje wiele wydarzeń cyklicznych, które ubarwiają i wzbogacają życie kulturalne i artystyczne miasta i powiatu.

W toruńskim muzeum Domu PRL-u, otworzonym 1 maja 2019r. – można obejrzeć dokumenty, meble, sprzęty, ubrania oraz różne przedmioty użytku codziennego, z których korzystano w latach 60’-80 XX wieku. Muzeum składa się z sześciu pomieszczeń urządzonych podobnie do wielu mieszkań w tamtym okresie. Łazienka, kuchnia, salon i dwa pokoje kryją w sobie mnóstwo skarbów sprzed lat, takich jak balie, maszyny do pisania, mydła, aparaty telefoniczne, odzież, telewizory, meblościanki, prasę, gramofon, pocztówki, radia, naczynia i wiele innych. Młodzi turyści mają okazję przenieść się do epoki dorastania ich rodziców i dziadków, a obcowanie z jakże innymi sprzętami często jest dla nich wielkim zaskoczeniem i przygodą. Wielu z nich można dotknąć lub z nich skorzystać, np. posłuchać płyt na starym gramofonie, spróbować swoich sił w pisaniu na maszynie czy pobawić się starą centralką telefoniczną. Wizyta w muzeum jest niewątpliwie podróżą w czasie i świetną zabawą dla starszych jak i młodszych.

Muzeum Kaszubskie im. Franciszka Tredera w Kartuzach jest niezwykle atrakcyjnym miejscem, które oczarowuje swoją bogatą historią oraz prezentacją dziedzictwa kulturowego Kaszub. Początki muzeum sięgają lat ’20 XX w., w tym czasie Franciszek Treder za namową Aleksandra Majkowskiego zajął się kolekcjonowaniem artefaktów z terenu Kaszub.  Przerwaną przez wydarzenia II wojny światowej tradycje muzealnictwa przywrócono w 1945 r. Zbiory Muzeum prezentowane są w ośmiu wystawowych salach budynku głównego (rybołówstwo, rolnictwo, gospodarstwo domowe, ceramika kaszubska, haft kaszubski, posag panny młodej, izba kaszubska, sala historyczna). Muzeum posiada unikatową kolekcję obrazów malowanych na szkle i lustrze oraz kolekcję XVIII i XIX wiecznych czepców kaszubskich (złotogłowia). Poza udostępnianiem ekspozycji stałej, Muzeum Kaszubskie jest koordynatorem wielu cennych inicjatyw. Każdego roku w lipcu, na terenie muzeum, odbywa się  Festiwal Nalewki Kaszubskiej.

Skansen Maszyn Parowych w Tarnowskich Górach to obowiązkowy punkt każdej wycieczki do Zabytkowej Kopalni Srebra.  To jedna z największych w Polsce kolekcji zabytkowych maszyn parowych i lokomotyw. Najstarszą z nich wyprodukowano w 1883 roku. Na obszarze o powierzchni około 1 hektara, znajdują się takie eksponaty jak: walec drogowy, dźwig kolejowy, lokomobila, liczne parowozy, agregat prądotwórczy, pompy parowe oraz maszyny wyciągowe.  Lokalizacja skansenu nawiązuje do historii tarnogórskiego górnictwa. Oprócz maszyn napędzanych siłą pary, na terenie skansenu znajdują się również inne ciekawe eksponaty,  jak np. koło wodne, które ma aż 4 metry średnicy i jest wierną rekonstrukcją koła wodnego z XVII wieku. W skansenie znajdują się również kamienie graniczne pól górniczych z XIX wieku, które wyznaczały kiedyś granice rejonów wydobywczych.

Muzeum Dobranocek to jedyna tego typu placówka w Polsce, posiadająca unikatowe zbiory związane z historią polskiej i zagranicznej animacji dla dzieci, począwszy od najstarszych wieczorynek emitowanych w I Programie Telewizji Polskiej. Muzeum powstało dzięki pomysłowi i pasji Wojciecha Jamy – na bazie przekazanych przez niego w darze eksponatów. Otwarcie muzeum miało miejsce 22 marca 2009 roku. Liczne zbiory muzealne tworzą m.in. bezcenne eksponaty z realizacji filmów animowanych: oryginalne lalki filmowe, projekty, scenariusze, folie animacyjne. Są także różnorodne przedmioty z życia codziennego ozdobione wizerunkami bajkowych postaci m.in.: wydawnictwa, zabawki, figurki, ceramika, walory filatelistyczne, numizmaty, i wiele innych. W muzeum spotkać można Jacka i Agatkę, Gąskę Balbinkę, Reksia, Bolka i Lolka, Misia Uszatka, Colargola, Małego Pingwina Pik-Poka, Plastusia, Kota Filemona, Smerfy, oraz wiele innych postaci.

Park Etnograficzny Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej tworzą urokliwe wsie z przełomu XIX i XX w. Prezentują one kulturę Lasowiaków i Rzeszowiaków zamieszkujących tereny północnej części obecnego województwa podkarpackiego. Wędrując po skansenie, można zobaczyć świat, którego już nie ma, poznać frapujące historie, zrozumieć chłopską duszę. Na niemal 30 hektarach wyeksponowano blisko 100 obiektów architektury drewnianej. Do najstarszych należą m.in.: dwór z Brzezin z 1753 r., spichlerz dworski z Bidzin z 1784 r., chałupa z Markowej z 1804 r. oraz kościół z Mielca-Rzochowa z 1843 r. Wszystkie budynki przedstawione zostały w środowisku podobnym do tego, które im kiedyś towarzyszyło. Znajdują się w naturalnym pejzażu przydomowych ogródków, sadów i pasiek, pól uprawnych, łąk i pastwisk, stawów, otoczone nadrzeczną zielenią i lasem.

Wieś Oporów w powiecie kutnowskim, wzmiankowana już od XIV w., była siedzibą rodową znamienitych wojewodów łęczyckich: Mikołaja i Piotra z Oporowa oraz Władysława Oporowskiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego. To oni w 1 poł. XV stulecia wznieśli małą późnogotycką rezydencję obronną, usytuowaną na wyspie otoczonej fosą. Zamek w doskonałym stanie przetrwał do dzisiaj i jest jednym z niewielu tego typu zabytków zachowanych w Polsce. Zabudowa skupiona wokół czworobocznego dziedzińca składa się z domu mieszkalnego, wieży, baszty z kaplicą, połączonych murem obronnym. Remonty wykonane w XVII, XVIII i XIX w. spowodowały tylko niewielkie zmiany nie zacierając średniowiecznego charakteru zamku obronnego. Zamek w Oporowie otoczony zabytkowym parkiem jest uznawany za jeden z najpiękniejszych zamków gotyckich w Polsce. Od 1949 roku mieści się w nim muzeum wnętrz stylowych. Za swoją działalność na polu ochrony dóbr kultury Muzeum – Zamek w Oporowie otrzymało srebrny medal dla Zasłużonych Kulturze Gloria Artis i III nagrodę w prestiżowym konkursie „Sybilla 2001”. Placówka wpisana jest do Państwowego Rejestru Muzeów. 

Muzeum Stanisława Staszica w Pile powstało w 1951 r. w domu  Stasziców usytuowanym na przedmieściu miasta nazywanym „Zamościem”. Rodzice Staszica mieli swój folwark, na który składał się dom mieszkalny oraz zabudowania gospodarcze: stodoła, obora i owczarnia. Wszystko to było własnością Stasziców do końca wieku XVIII., a następnie przeszło w ręce innych pilskich rodzin. Dom mieszkalny zniszczony częściowo w czasie walk o Piłę, został odbudowany w latach 1947-1948 i przeznaczony na cele muzealne jako  miejsce pamiątek po Stanisławie Staszicu – najznakomitszym z pilan. Muzeum  jest instytucją kultury, która gromadzi, opracowuje i przechowuje dobra kultury związane bezpośrednio lub tylko pośrednio z osobą Staszica i staszicowską tradycją, prowadzi badania naukowe, działalność wystawienniczą i edukacyjną. Przy Muzeum Stanisława Staszica w Pile od 2003 roku istnieje „Galeria MS”. Galeria prezentuje współczesną fotografię, malarstwo, rysunek, grafikę i obiekty przestrzenne.

Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa powstało w 1983 roku, działa na terenie Łazienek Królewskich w tzw. Koszarach Kantonistów, zbudowanych w latach 1826–1828, oraz w pochodzących z lat 1825–1826 Stajniach Kubickiego. Od 1 stycznia 2018 roku jest odziałem Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie. Muzeum Łowiectwa i Jeździectwa zajmuje się popularyzacją wiedzy związanej z narodową tradycją łowiectwa i jeździectwa, hodowlą koni na ziemiach polskich, a także tematyką przyrodniczą. W zbiorach muzeum znajduje się ponad 10 tysięcy eksponatów, w tym wiele dzieł sztuki takich jak obrazy, grafiki, rzeźby oraz publikacje czy fotografie związane z tematyką muzeum. Sporą kolekcję tworzą zbiory przyrodnicze, gdzie zobaczyć można zwierzęta leśne, ptaki oraz trofea egzotyczne umieszczone na wystawach stałych.

Muzeum Regionalne im. Stanisława Sankowskiego powstało w 1970 roku. Jego siedziba mieści się w pochodzącym z 1859 roku eklektycznym budynku ratusza, przebudowanym w okresie międzywojennym według projektu radomszczańskiego architekta Włodzimierza Muchy. Prezentowane są tutaj stałe ekspozycje: archeologiczna – „Pradzieje ziemi radomszczańskiej”, historyczne: „Z dziejów miasta Radomska” i „Powojenne Radomsko 1945–89. Opowieść o PRL”, etnograficzna – „Życie wsi radomszczańskiej na przełomie XIX i XX w. oraz „Zbiory sztuki w radomszczańskim muzeum, gabinet Stanisława Sankowskiego” (założyciela i patrona Muzeum), a także wystawy czasowe. Na dziedzińcu Muzeum znajduje się dawny areszt miejski, w którym obecnie eksponowana jest kolejna stała wystawa historyczna – „W okupowanym Radomsku”. Od 2003 roku działa Galeria Muzeum, która organizuje wystawy sztuki współczesnej oraz promuje miejscowych artystów.

Stobiecko Miejskie (dawna wieś) jest dziś jedną z dzielnic Radomska. Najstarsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1266 r. Według jednej legendy kiedyś osiedlili się tu jeńcy tatarscy (sto biesów), według innej mieszkańców Stobiecka nazywano Tatarami z powodu powszechnej na tych terenach uprawy gryki zwanej też tatarką. Jednym z dowodów tatarskości wsi miała być jej specyficzna zabudowa: kryte strzechą domy ustawione szczytem do drogi, do których przylegały, stojące prostopadle, zabudowania gospodarcze. Zwarty układ oraz brak okien od strony drogi nadawał zagrodzie charakter obronny. Podobno nawet w czasie silnego deszczu można było przejść pod ich słomianymi okapami suchą nogą. Ostatnia drewniana zagroda z tatarskich zabudowań w Radomsku, wzniesiona przez cieślę Adama Gałwę, w 1875 roku i przebudowana po II wojnie światowej, to jedyny tego typu zabytek w centralnej Polsce. Dziś jest częścią Muzeum Regionalnego w Radomsku. Obiekt czynny w okresie letnim z okazji wystaw, koncertów, warsztatów, itp.

UWAGA! Zwiedzanie możliwe po uprzednim umówieniu - tel. (044) 685 00 76

Muzeum Regionalne w Dobrodzieniu zostało otwarte 5 maja 2017 roku. Placówka powstała na skutek przekształcenia działającej tu wcześniej Izby Regionalnej, którą w 2004 roku założyło Międzygminne Towarzystwo Regionalne Dobrodzień-Zębowice. Obecnie muzeum jest jednostką organizacyjną  Dobrodzieńskiego Ośrodka Kultury i Sportu. Gromadzi eksponaty świadczące o historii regionu. Są to głównie wszelkiego rodzaju dokumenty pisane oraz fotografie, mapy, ale także przedmioty codziennego użytku, w tym jak przystało na miasto stolarzy eksponaty związane z obróbką drewna. Jedno z pomieszczeń zaaranżowane zostało na dawny warsztat stolarski prezentujący dawne narzędzia oraz zabytkowe dyplomy mistrzowskie. Ponadto placówka posiada w swojej kolekcji sprzęt kuchenny wraz z naczyniami, oraz stroje śląskie i elementy lokalnego zdobnictwa, wśród których wyraźnie wyróżnia się haft dobrodzieński przedstawiający motyw kwiatu granatu otoczony stylizowanymi liśćmi.

Muzeum Ziemi Wronieckiej jest jednostką organizacyjną Wronieckiego Ośrodka Kultury. Muzeum Ziemi Wronieckiej działa od 1993 r. Założone zostało z inicjatywy Towarzystwa Miłośników Ziemi Wronieckiej. Siedzibą muzeum jest spichlerz z poł. XIX w. znajdujący się w centrum miasta,nieopodal Rynku. Zbiory muzeum tworzą obiekty związane z historią ziemi wronieckiej, w większości podarowane przez społeczeństwo. W budynku znajdują się dwie wystawy stałe. Pierwsza przedstawia dzieje miasta pt. „Historia Wronek” natomiast druga -  etnograficzna, prezentuje przedmioty codziennego użytku, narzędzia rolnicze i wyposażenie warsztatów rzemieślniczych. W piwnicy budynku znajduje się Sala Wystaw Czasowych, w której prócz wystaw, organizowane są prelekcje, spotkania i zajęcia dla dzieci oraz dorosłych. Muzeum Ziemi Wronieckiej prowadzi tematyczne lekcje muzealne oraz oferuje pomoc w zakresie informacji genealogicznych.

Muzeum Ziemi Sokólskiej znajduje się w centrum miasta Sokółka, w zabytkowym budynku, powstałym w XVIII wieku, w czasach rządów na tych ziemiach nadwornego podskarbiego litewskiego Antoniego Tyzenhauza. Do dyspozycji zwiedzających są trzy stałe ekspozycje tematyczne: historyczna, etnograficzna i tatarska oraz sala wystaw czasowych. Dział historyczny przybliża historię miasta oraz prezentuje pamiątki ofiarowane przez Sokółczan. Na szczególną uwagę zasługuje sztandar Związku Strzeleckiego i jego niezwykła historia. Dział tatarski upamiętnia Tatarów, zamieszkujących te tereny od 1679 roku, kiedy to król Jan III Sobieski przyznał im wsie znajdujące się niedaleko Sokółki. Wystawa prezentuje pamiątki związane z religią, kulturą i historią tatarów polskich. W dziale etnograficznym prezentowane są przedmioty z zakresu podstawowych zajęć ludności wiejskiej; rolnictwa, hodowli oraz różnych rzemiosł. Na szczególną uwagę zasługuje kolekcja wełnianych dywanów dwuosnowowych wykonanych na warsztatach tkackich oraz krajki - wąskie pasy barwnie tkane w geometryczne wzory. Dział posiada także zbiór mebli ludowych i innych przedmiotów stanowiących wyposażenie wnętrza mieszkalnego.

Park Narodowy Gór Stołowych powstał 16 września 1993r. na obszarze 6340,16 ha. Park utworzono w Sudetach Środkowych, na terenie jedynych w Polsce gór płytowych o charakterystycznej warstwowej budowie geologicznej. W wyniku wietrzenia i erozji w charakterystycznym systemie spękań piaskowców ciosowych powstało tutaj wiele form skalnych o fantastycznych kształtach. Symbolem Parku Narodowego Gór Stołowych jest „Wielbłąd” –  jedna z form skalnych znajdujących się na Szczelińcu Wielkim. Największym zainteresowaniem osób odwiedzających Park cieszą się zgrupowania skalnych ścian, wież, grzybów i form przypominających kształtem zwierzęta oraz postaci ludzkie. Formy takie napotkać można między innymi na Szczelińcu Wielkim (919 m. n.p.m.), najwyższym szczycie Gór Stołowych, a także w Błędnych Skałach i na Skalnych Grzybach.

Ekocentrum jest ośrodkiem edukacyjno-wystawienniczym Parku Narodowego Gór Stołowych, gdzie można lepiej poznać walory przyrodnicze i kulturowe Gór Stołowych. W Ekocentrum prezentowana jest nowoczesna, multimedialna i interaktywna ekspozycja, która zainteresuje zarówno młodszych jak i starszych. Wśród atrakcji czekających na odwiedzających są między innymi: leśna winda którą zwiedza się piętra lasu, geologiczny tunel czasu, który zabierze zwiedzających w odległą przeszłość, a także leśne gadu-gadu, gdzie można usłyszeć o czym rozmawiają zwierzęta. Jedną z form nauczania w ośrodku dydaktycznym są warsztaty edukacyjne adresowane do dzieci i młodzieży. Park Narodowy Gór Stołowych organizuje także wystawy i plenery fotograficzne oraz dba o wydawnictwa - broszury i foldery związane z przyrodą Parku i jej ochroną. Park zatrudnia także pracowników naukowych, którzy prowadzą prace badawcze związane z przyrodą Gór Stołowych i jej ochroną.