Lista znaczków

Świątynia Matyldy to imponująca budowla wsparta na ośmiu doryckich kolumnach, pokryta kopułą zwieńczoną złotą gwiazdą. Projekt tej budowli przypisuje się wrocławskiemu architektowi C.J.Leyserowi. Z pewnością wybudował ją mistrz budowlany Schubert, pod kierunkiem pułkownika Bockelburga w 1826 roku – o czym świadczył tekst wyryty u podstawy jednej z kolumn. Ta urokliwa budowla została ufundowana przez Eugena von Württemberga na cześć założyciela Pokoju Księcia Carla Christiana Erdmanna. Podczas poświęcenia świątyni Książę Eugen, ówczesny spadkobierca Pokoju, chcąc upamiętnić śmierć swojej przedwcześnie zmarłej żony Matyldy von Waldeck und Pyrmondt, ofiarował tą budowlę również jej pamięci. Świątynia Matyldy położona jest na wzgórzu otoczonym wodą, na skrzyżowaniu szlaków wodnych łączących książęce stawy, była miejscem licznie odwiedzanym przez kuracjuszy. Ze względu na swoje bajkowe położenie, w niedostępnym i ujmującym przyrodniczo miejscu, zachowała się w bardzo dobrym stanie.

Salon Wodny częściej znany pod nazwą „Ruina”. To pozostałość po barokowej Herbaciarni wybudowanej  w latach 1776-1777 jako zwieńczenie XVIII-wiecznego Ogrodu Francuskiego. Budowla została usytuowana na głównej osi założenia koncepcyjnego. Otoczona fosą, masywna, cylindryczna konstrukcja zachwycała wyjątkową formą. Dopełnieniem były podłużne, pionowe okna  i dwuskrzydłowe drzwi, które zapraszały do środka. Uroku dodawały bogato zdobione fontanny w kształcie muszli, złoconych delfinów i kolorowych kaczek. Do Salonu Wodnego prowadził  drewniany mostek. Otoczenie tej osobliwej budowli fosą dało efekt lustrzanego odbicia w tafli wody. Pomysłodawcą tego obiektu był G.L.Schirmeister – nadworny architekt Württembergów, twórca założenia urbanistycznego Pokoju. Niestety niespełna 20 lat po wybudowaniu doszło do katastrofy budowlanej, w wyniku której salon wodny częściowo się zawalił. Usunięto wtedy mostek a budowli już nigdy nie odbudowano.

Pomnik Śpiącego Lwa to najlepiej zachowany pomnik na terenie całego założenia parkowego. Mieści się w Małym Parku Angielskim - najmłodszej części założonej w XIX w.. Żeliwny odlew Śpiącego Lwa z 1863 r. to symbol nie tylko Pokoju, ale przede wszystkim pokoju, który nastał w Europie po wojnach napoleońskich. Rzeźbę ufundował  Eugen Erdmann na cześć swego ojca -  Eugena von Württemberga. Pomnik został wykonany przez mistrza Theodora Kalide – „rzeźbiarza brązu i żelaza”. Pod posągiem lwa na przedniej płycie widniał napis: „Bohaterowi spod Kulm”. Po przeciwnej stronie płytę zdobiły nazwy blisko 90 pól bitewnych, w których książę Eugen brał czynny udział. Śpiący Lew, nieprzerwanie od ponad 150 lat leży w tym samym miejscu i strzeże Pokoju, a swoją majestatycznością podkreśla niepowtarzalność otaczającej przyrody.

Około 1811 r. w Borach Niemodlińskich, w miejscowości Tułowice, właściciel dóbr niemodlińsko-tułowickich - Johann Nepomucen Carl Prashma, uruchomił pierwszy fajans ceramiczny. Manufaktura przeszła w 1842 r. w ręce Ernsta von Frankenberga, który zainicjował produkcję czarnego fajansu delikatnego. W 1858 r. fabryka rozpoczęła pierwszy wypał porcelany. W 1889 r. tułowicką fabrykę nabył  Erhard Schlegelmilch i od tego czasu rozpoczął się jej intensywny rozwój. Przy fabryce powstały osiedla pracownicze, dla kadry zarządzającej i dla malarzy porcelany. W czasie II wojny światowej fabryka produkowała porcelanę na potrzeby wojska. W 1947 r. rozpoczęto produkcję cięższego, trwalszego i tańszego porcelitu co trwało aż do likwidacji zakładu w 2001 r. Obecnie w odrestaurowanych wnętrzach fabryki znajduje się Muzeum Porcelany Śląskiej. We wnętrzach znalazły schronienie wyroby z 14 śląskich manufaktur. Często są to jedyne ślady po tych dawnych fabrykach.

W  środkowej części województwa opolskiego, jedynie 15 km od Opola i 7 km od Ozimka, w kompleksie lasów Stobrawsko-Turawskich znajdują się cztery akweny wodne: jezioro Duże (Turawskie), Średnie, Małe i Srebrne! Wokól jezior można znaleźć  idealne warunki do wypoczynku na łonie przyrody, a sprzyja temu dobrze rozwinięta baza noclegowa i gastronomiczna. Wszystko to sprawia, że jest to jeden z najbardziej atrakcyjnych turystycznie regionów na Opolszczyźnie. Duża powierzchnia akwenów zapewnia doskonałe warunki do uprawiania żeglarstwa i innych sportów wodnych. Osłonięte lasami od wiatru piaszczyste plaże i słoneczne zatoki zapewniają warunki przyjemnego wypoczynku. To właśnie tutaj odbywają się różnego rodzaju regaty, w których biorą udział żeglarze z całego kraju. Ale nie tylko ta dyscyplina sportowa jest uprawiana na Jeziorze Dużym. Odbywają się tutaj również zawody wędkarskie „Sandacz Turawy”, w których uczestniczą wędkarze z całej Polski.

Muzeum Hutnictwa Doliny Małej Panwi mieści się w bezpośrednim sąsiedztwie żelaznego mostu wiszącego na rzece Małej Panwi, w budynku dawnej dyrekcji Huty Małapanew. Ekspozycja stała muzeum prezentuje dzieje hutnictwa w dolinie Małej Panwi od średniowiecza do czasów nowożytnych. Zgromadzono na niej zachowane eksponaty, obrazujące dorobek licznych na tym terenie w XVIII i XIX wieku zakładów hutniczych - przede wszystkim tradycje Pruskiej Królewskiej Huty Malapane. Muzeum prezentuje między innymi doświadczenia w zakresie produkcji maszyn parowych i żelaznych mostów z końca XVIII i początku XIX wieku oraz pozwala poznać obraz hutnictwa doliny Małej Panwi w tym okresie. W muzeum zgromadzono m.in. zabytkowe wyroby, bogatą kolekcję żeliwa artystycznego, ikonografię i dokumenty kartograficzne dotyczące historii hut. Miejsce to ma za zadanie budowanie świadomości lokalnej społeczności przez krzewienie wiedzy na temat zabytków oraz historii Ozimka i Śląska. 

UWAGA! Muzeum czynne w weekendy. Istnieje jednak możliwość zwiedzania w tygodniu jedynie dla grup, po wcześniejszym kontakcie telefonicznym i umówieniu się.

Sanktuarium św. Rity w Głębinowie koło Nysy jest drugim sanktuarium tej świętej w Polsce. Znajduje się na północnym brzegu Jeziora Nyskiego. Kult św. Rity trwa w Głębinowie od jesieni 2014 roku. Z miesiąca na miesiąc na nabożeństwach ku czci św. Rity zaczęło gromadzić się coraz więcej wiernych. Parafia rozpoczęła więc starania o otrzymanie relikwii, które przybyły do Głębinowa 22 maja 2015 r. Był to fragment tuniki, w której święta została złożona do grobu. Od tego momentu kult św. Rity przybrał na sile. W kolejnych miesiącach i latach do Głębinowa przybywało coraz więcej pielgrzymów, którymi byli zarówno wierni z Polski, jak i zza granicy. Atrybuty św. Rity ściśle związane są z jej życiem i cudami jakich doznała. Są to krzyż, cierń, pszczoły, róże oraz figi. 23 maja 2021 r. w 640. rocznicę narodzin św. Rity, neogotycki kościół głębinowski stał się sanktuarium patronki spraw trudnych i beznadziejnych. 

Przylegające do Nysy od zachodu Jezioro Nyskie to sztuczny zbiornik retencyjny utworzony na Nysie Kłodzkiej w 1971 r. Jezioro powstało poprzez zalanie znacznego obszaru gminy Nysa. Zbiornik ma za zadanie zabezpieczać przed powodzią tereny położone poniżej niego, ale dostarcza także wodę dla żeglugi oraz na potrzeby gospodarki komunalnej Wrocławia. Wody jeziora wykorzystywane są ponadto do celów energetycznych. We wschodniej części jeziora znajduje się zapora betonowo-ziemna o długości 5 km i wysokości 14 m. Tutaj też zlokalizowana jest elektrownia wodna. Powierzchnia jeziora nyskiego to 2075 hektarów. Głębokość zbiornika dochodzi do 15 m., a całkowita objętość wody, którą można zgromadzić w jego wnętrzu, to 122 miliony m³. W zachodniej części jeziora znajduje się kilkanaście różnej wielkości wysp powstałych podczas wydobycia żwiru. Na brzegach jeziora zlokalizowane są liczne plaże, ośrodki wypoczynkowe oraz przystanie jachtowe. Z północnego brzegu  rozciąga się przepiękny widok na Sudety Wschodnie.

Zabytkowy budynek Wagi Miejskiej w Nysie znajduje się w południowo-zachodniej części, zniszczonego podczas II wojny światowej bloku śródrynkowego. Niegdyś w sąsiedztwie znajdowały się kramy, ławy oraz budki handlowe, a także instytucje służące obsłudze handlu. Obecny budynek, wzniesiony został w latach 1602-1604 i ufundowany przez biskupa Jana Sitscha. Był siedzibą zarządu administracyjnego księstwa biskupiego, mieścił ponadto urząd wagi miejskiej, w nim także przechowywano wzorce miar. Budynek ten został wybudowany z cegły, otynkowany i posadowiony na planie prostokąta. Całość przykrywa dwuspadowy dach. Pierwotnie elewacje budynku zdobiły liczne rzeźby oraz bogate malowidła. Do dziś zachowały się niestety jedynie niewielkie fragmenty polichromii oraz figura Iustitii. Figury zdobiące późnorenesansowy szczyt zostały zrekonstruowane na początku XXI w. Dom Wagi Miejskiej to najwspanialsze dzieło świeckiej architektury mieszczańskiej i jedyny zachowany obiekt tego rodzaju w regionie.

Piece wapiennicze w centrum Gogolina, wybudowane zostały w 1874 r. i stanowią symbol przemysłu wapienniczego, który zadecydował o przekształceniu Gogolina w jedno z najważniejszych centrów produkcji wapna na Górnym Śląsku. Piece zostały wymurowane z łamanego kamienia wapiennego, spiętego stalowymi obejmami. Wewnątrz wyłożono je cegłą żaroodporną. W przyziemiu każdego z pieców zlokalizowane są trzy otwory wydobywcze zamknięte pełnym łukiem. W piecu o kształcie stożka między otworami wydobywczymi zlokalizowano płytkie wnęki zamknięte pełnym łukiem. Pomiędzy ulicami Strzelecką, Kościelną i Kolejową, przez ponad 120 lat funkcjonowały zakłady przemysłu wapienniczego z siedmioma piecami szybowymi, sześcioma piecami kręgowymi, młynownią wapna nawozowego, oddziałem produkcji wapna hydratyzowanego, warsztatami, bocznicą kolejową, własną elektrownią i budynkiem administracyjnym. W 2003 roku rozebrano piece Bunke – Pacht. Zachowano trzy piece szybowe zbudowane przez Wilhelma Dombrovsky’go, nazywane „Piecami Dombrovsky’ego”. Obecnie piece stanowią cenny zespół zabytkowy, co podnosi walory turystyczne miasta. 

Śląska pieśń ludowa „Poszła Karolinka do Gogolina” przypadła do serca wielu osobom i stała się nieodłączną własnością ludu. Zyskała niezwykły rozgłos i doczekała się upamiętnienia w postaci pomnika. Twórcą koncepcji budowy pomnika był Szymon Koszyk – opolski działacz plebiscytowy i wybitny znawca folkloru opolskiego. Zwycięzcą konkursu na wykonanie projektu pomnika bohaterów pieśni „Poszła Karolinka”, został opolski artysta plastyk Tadeusz Wencel. Zaproponowany pomnik w sposób realistyczny przedstawia Karolinkę - młodą dziewczynę w kucykach, spieszącą żwawym krokiem, za którą podąża wesoły Karliczek z flaszeczką wina. Uroczystość odsłonięcia pomnika odbyła się 28 maja 1967 roku. Od 1987 roku motyw pomnika Karolinki i Karliczka jest wykorzystywany w herbie Gogolina, znajduje się również w logotypach jednostek organizacyjnych Gminy oraz wszelkich akcjach promocyjnych.

Mała Panew to prawy dopływ Odry o długości 129 km. Rzeka przepływa przez dwa województwa: śląskie i opolskie zmieniając swój kierunek z południowego na północno-zachodni. Do Odry wpada w północnej części Opola. Dno rzeki charakteryzuje piaszczyste podłoże, a fakt, że połowę zlewni Małej Panwi zajmują lasy, czyni ją niezwykle atrakcyjną rzeką często nazywaną „Opolską Amazonką”. Ponad sto meandrów, piaszczyste łachy po obu brzegach, starorzecza, gęsto porośnięte, wysokie brzegi, liczne zakola oraz naturalne przeszkody w postaci konarów drzew i kamieni, a także przepiękne krajobrazy sprawiają, że jest to prawdziwy raj dla miłośników kajaków. Mała Panew ma pewne cechy rzeki górskiej, co jest prawdziwym ewenementem na terenach takich jak Równina Opolska. Jest rzeką o różnych stopniach trudności, gdzie swoje miejsce znajdą zarówno początkujący kajakarze, jak i ci bardziej wymagający.

Zabytkowy most w Ozimku na rzece Mała Panew został wybudowany w 1827 r. Jak podają źródła, jest to najstarszy w kontynentalnej Europie żelazny most wiszący. Projektantem tej konstrukcji był Karl Schottelius, królewski inspektor hutniczy, a wykonawcą Huta Małapanew z Ozimka. Do budowy mostu zużyto prawie 60 ton żeliwnych odlewów i 14 ton stali. Most ucierpiał podczas powodzi w 1830 roku, jednak został wówczas naprawiony i wzmocniony. Jako przeprawa ogólnego ruchu most służył do 1938 roku. W 1945 r. ponownie ucierpiał i od tego czasu był używany jako most dla pieszych na terenie huty Małapanew. W 2009 r. konstrukcję poddano gruntownej renowacji. Odnowiony most zyskał dodatkowe liny stalowe oraz oświetlenie. Do użytku został oddany w 2010 roku, a już siedem lat później prezydent Andrzej Duda wpisał ten zabytek na listę pomników historii. Dziś to jedna z bardziej znanych atrakcji turystycznych Ozimka.

Linia kolejowa Hanušovice – Głuchołazy – Krnov, jak większość linii powstawała etapami. Najpierw w 1875 r. z Krnova do Głuchołaz, natomiast w 1888 r. z Hanušovic do Głuchołaz. Głuchołazy są stacją, która łączy te dwa odcinki w jedną linię. Jest to linia tranzytowa przebiegająca przez teren Polski. Uwarunkowania terytorialne nie pozwoliły, by linia ta w całości przebiegała przez Czechy. I na tym również polega urok tej linii. W Głuchołazach można wsiąść do czeskiego pociągu i podróżować w stronę Krnova, Opawy, Ostrawy, czy nawet Czeskiego Cieszyna oraz w drugą stronę Jesenika, Hanušovic, Ołomuńca, Brna czy Pragi. To są obecne połączenia w większości z przesiadkami. A jeszcze przed 1945 z Głuchołaz tą linią bezpośrednio można było podróżować do Wiednia, Brna, Pragi, a nawet do Berlina przez Kłodzko. Jednak największym atutem tej linii jest jej malownicze położenie, piękne górskie tereny i widoki z okna pociągu jak np. strome wzniesienia, którymi pociąg pnie się w górę. Do tego trzeba dodać uzdrowiskowe i turystyczne miejscowości położone wzdłuż linii, z których prowadzą liczne szlaki turystyczne, a w zimie trasy narciarskie.

Góra św. Anny, o wysokości 407 m n.p.m., jest największym wzniesieniem Masywu Chełmskiego na Wyżynie Śląskiej. Przed milionami lat była czynnym wulkanem, który ukształtował teren i wzbogacił go geologicznie. Dziś na szczycie góry wznosi się Sanktuarium św. Anny Samotrzeciej. Na ołtarzu głównym kościoła utrzymanego w stylu barokowym postawiono figurkę św. Anny, czczonej od wieków jako patronkę rodzin, matek, babć i wdów. Malowidła na suficie nawiązują do życia św. Anny. Określenie „Samotrzecia” interpretuje się jako „We troje razem”, albowiem wykonana z drewna lipowego figura przedstawia trzy postacie: św. Annę trzymającą na lewej ręce swoją córkę Maryję oraz na prawej swojego wnuka Pana Jezusa. „Sama jest trzecia”, jakby na drugim planie. Opiekę nad Sanktuarium sprawują franciszkanie wrocławskiej prowincji św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych. Oprócz kościoła do kompleksu sakralnego należy również klasztor, Rajski Plac otoczony krużgankami, Grota Lurdzka, zespół kaplic kalwaryjskich, muzeum misyjne oraz Dom Pielgrzyma.

Jednym z obiektów związanych z krajobrazem Góry św. Anny jest Pomnik Czynu Powstańczego. Wzniesiono go w 1955 r. według projektu Xawerego Dunikowskiego, krakowskiego rzeźbiarza, malarza i pedagoga. Wybudowany został on w miejscu, w którym przed II wojną światową stało mauzoleum nazistowskie. Historia niemieckiego mauzoleum kończy się w 1945 roku, kiedy to został wysadzony w powietrze. Na jego miejscu wybudowano obecny obiekt nawiązujący do III Powstania Śląskiego. Pomnik Czynu Powstańczego składa się z czterech potężnych filarów zwieńczonych granitowymi belami. Przedstawia on otwarty dom śląski z symbolicznym ogniskiem domowym – zniczem. Na zniczu znajdują się polskie odznaczenia bojowe: Śląski Krzyż Powstańczy i Order Krzyża Grunwaldu. Na granitowym podeście,  stoją cztery dwumetrowe rzeźby figuralne przedstawiające śląskie społeczeństwo: kobietę z dzieckiem, hutnika, górnika i rolnika. Pod architrawem pomnik ozdobiony jest elementami fauny i flory oraz symbolami pracy. Zewnętrzne ściany pylonów pokryte są płaskorzeźbami i ołowiowymi rytami, które przedstawiają w skrócie historię Śląska i walkę jego ludu.

Kościół neogotycki został zbudowany w latach 1859-1863 Projekt świątyni wykonał dobrze zapowiadający się śląski architekt, pochodzący z Oławy, Alexis Langer. Świątynię budowano 4 lata. Organy do nowej świątyni, na zamówienie, wykonał rychtalski organmistrz Jan Spiegel w 1862 roku. W tym samym roku poświęcono 4 kościelne dzwony – największy nosił imię Gotfryd a pozostałe to: Maria, Józef i Franciszek-Serafin. Na zewnątrz budowli, Langer zaprojektował rozmieszczenie sześciu tarcz z trzech jej stron (po dwie - od zachodu, południa i północy). Duża wieża świątyni, do podstawy krzyża, mierzy 53,7 metra, co decyduje o tym, że kościół jest najwyższą, murowaną budowlą w powiecie namysłowskim. Najcenniejszym obiektem wnętrza kościoła jest rzeźba św. Anny Samotrzeć, wykonana pod koniec XV wieku. Neogotycka świątynia, jak na wiejski kościół, jest dziełem unikatowym. Zachwyca swą strzelistością i harmonią architektoniczną.

Szlak Złotych Górników prowadzi po miejscach związanych z eksploatacją złota w okolicach Głuchołaz. Jego atrakcyjność została wyróżniona tytułem Najlepszego Produktu Turystycznego Opolszczyzny w 2009 r. oraz nominacją w 2016 r.  do tytułu 7 cudów Polski miesięcznika National Geographic jako jednego z najatrakcyjniejszych turystycznie miejsc w kraju. Wartości historyczne szlaku podkreślają dodatkowo niezwykłe walory krajobrazowe i przyrodnicze. Wędrówkę najlepiej zacząć w centrum dawnej dzielnicy uzdrowiskowej, przy fontannie Amorek – gdzie niegdyś, w XVI w. zobaczyć można było stojące jeden za drugim żurawie szybów górniczych. W kolejnych wiekach postępująca rozbudowa miasta zatarła część charakterystycznych budowli górniczych. Pozostały jednak na trasie szlaku, w masywie Przedniej Kopy, liczne relikty górnictwa złota w postaci szybów, hałd płonnego nadkładu i przepłukanego urobku, pozostałości płuczek i sztolni górniczych. Trasa szlaku prowadzi przez szczyt Przedniej Kopy (495 m n.p.m.) gdzie postawiono budynek schroniska z kamienną wieżą widokową. Niedaleko, na Wiszących skałach zbudowano kaplicę św. Anny, jeden z najbardziej malowniczo posadowionych obiektów w Górach Opawskich.

21 września 2018 r. podczas sesji głuchołaskiej Rady Miejskiej nadano Głuchołazom honorowy tytuł Miasta Orderu Uśmiechu. Akt nadania przekazał Kanclerz Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu - Marek Michalak, a dokument miał następujące brzmienie: Wszem wobec i Każdemu z osobna wiadomym się czyni, że Prześwietny Gród Głuchołazy zyskał miano: Miasto Orderu Uśmiechu. Stało się to podczas Jubileuszu 50-lecia najsłoneczniejszego z odznaczeń, w roku ustanowionym przez Sejm Rokiem Ireny Sendlerowej - Kawalera Orderu Uśmiechu, w dniu 16 czerwca Roku Pańskiego 2018 w Rabce - Zdroju - Mieście Dzieci Świata z woli Międzynarodowej Kapituły Orderu Uśmiechu, która nadała Miastu Głuchołazy w imieniu Dzieci Świata ten zaszczytny tytuł w podzięce za obecne zasługi i przyszłe działania zacnych Mieszkańców na rzecz najmłodszych.

Drewniany kościół odpustowy pw. św. Rocha w Dobrzeniu Wielkim to jeden z najcenniejszych obiektów sakralnych Opolszczyzny. Filialna świątynia z XVII/XVIII wieku, wraz z wnętrzem, figuruje w rejestrze zabytków województwa opolskiego oraz współtworzy Szlak Drewnianej Architektury Sakralnej. Kościół jest orientowany, zbudowany w całości z drewna w konstrukcji zrębowej, otoczony sobotami wspartymi na omieczowanych słupach. Nad nawą góruje niewielka wieżyczka na sygnaturkę, zwieńczona baniastym, podwójnym hełmem, nad głównym wejściem znajduje się ganek umożliwiający dojście do chóru. Bogate wyposażenie kościoła jest przeważnie barokowe, m.in. ołtarz główny z retabulum w kształcie rzeźbionej ramy, w której umieszczono obraz z wizerunkiem św. Rocha i manierystyczne ołtarze boczne. Cennym elementem wyposażenia jest ambona z początku XVII wieku, zdobiona rzeźbami ewangelistów i baldachimem. Z okresu baroku pochodzą również dwa XVIII-wieczne obrazy św. Barbary i św. Katarzyny. Kościół gruntowanie odnowiono w 1752 roku, a kolejne potwierdzone remonty miały miejsce w latach: 1928, 1958, 1997-98 i 2006.

Piękna studnia powstała w 1686 roku, z fundacji burmistrza Nysy – Caspra Naasa, a jej wykonaniem zajął się nadzorca biskupiej mennicy i arsenału Wilhelm Helleweg. Studnia ma głębokość 7 metrów, a jej kamienna cembrowina została wykonana z marmuru sławniowickiego. Krata Pięknej Studni, jest arcydziełem barokowej sztuki kowalskiej, ozdobionej ornamentyką roślinną i zwierzęcą, a wieńczy ją dwugłowy orzeł habsburski. Studnia została ozdobiona tą wspaniałą kratą, aby uniemożliwić zatrucie wody w studni, co kilkakrotnie się zdarzało w historii wojen Nysy. Dodatkowo dzień i noc studni pilnowało dwóch strażników. Jak ważne było to ujęcie wody może świadczyć choćby fakt, że aby bardziej zabezpieczyć wodę w tej studni zamontowano w niej pierwszą na Śląsku pompę wodną. Dziś ze stojącej w pobliżu rynku studni już nikt nie czerpie wody. Piękna za dnia i cudownie oświetlona w nocy stanowi wyjątkową atrakcję turystyczną miasta.

Drewniany kościół św. Walentego w Dobrodzieniu został wybudowany w 1630 roku, w miejscu, w którym wcześniej istniał inny kościół zniszczony podczas wojny trzydziestoletniej. Współczesny kościół o konstrukcji zrębowej wzniesiony został na podmurówce. Posiada czołową wieżę usytuowaną nad prostokątnym przedsionkiem. Wieża nakryta jest daszkiem namiotowym i zwieńczona cebulastym hełmem z latarnią. Zarówno dach jak i elewacja kościoła kryte są gontem. Jest to świątynia jednonawowa z trójbocznie zamkniętym prezbiterium, do którego przylega zakrystia. Barokowe wyposażenie tworzy m.in. polichromowany i złocony ołtarz główny  pw. św. Walentego, ufundowany w 1644 roku przez  Adama Wilhelma Dobrodzieńskiego. Na uwagę zasługuje także pochodząca z I poł. XIX w. szafa organowa oraz krucyfiks ołtarzowy. Kościół św. Walentego jako jeden z nielicznych zabytków cudem ocalał z wielkiego pożaru miasta w 1846 roku. 

Muzeum Regionalne w Dobrodzieniu zostało otwarte 5 maja 2017 roku. Placówka powstała na skutek przekształcenia działającej tu wcześniej Izby Regionalnej, którą w 2004 roku założyło Międzygminne Towarzystwo Regionalne Dobrodzień-Zębowice. Obecnie muzeum jest jednostką organizacyjną  Dobrodzieńskiego Ośrodka Kultury i Sportu. Gromadzi eksponaty świadczące o historii regionu. Są to głównie wszelkiego rodzaju dokumenty pisane oraz fotografie, mapy, ale także przedmioty codziennego użytku, w tym jak przystało na miasto stolarzy eksponaty związane z obróbką drewna. Jedno z pomieszczeń zaaranżowane zostało na dawny warsztat stolarski prezentujący dawne narzędzia oraz zabytkowe dyplomy mistrzowskie. Ponadto placówka posiada w swojej kolekcji sprzęt kuchenny wraz z naczyniami, oraz stroje śląskie i elementy lokalnego zdobnictwa, wśród których wyraźnie wyróżnia się haft dobrodzieński przedstawiający motyw kwiatu granatu otoczony stylizowanymi liśćmi.

Dobrodzień to kilkutysięczne miasto w województwie opolskim. Jego historia sięga epoki brązu o czym świadczą najstarsze znaleziska, których pochodzenie szacowane jest na lata 1450-1000 p.n.e. Pierwsze wzmianki o Dobrodzieniu pochodzą z 1267 r. Ówczesne miasto położone było przy śląsko-małopolskim szlaku handlowym. Przez lata Dobrodzień zmieniał swoją przynależność. Należał do Piastów, Hohenzollernów, Habsburgów, był własnością królów saskich, częścią państwa niemieckiego, a w końcu znalazł się w granicach Polski. To tutaj przenikały się różne kultury, a położenie i specyficzne warunki historyczno-geograficzne sprawiły, że w mieście w sposób szczególny rozwinęło się rzemiosło – głównie stolarstwo. To ono stało się synonimem miasta i motorem napędzającym gospodarkę. Dobrodzieńskie tradycje stolarskie mają blisko 200 lat. Dziś działa tu ponad 100 zakładów branży stolarskiej, głównie meblowej, a historyczne tradycje przenoszone są z pokolenia na pokolenie.

Dzieje Ziemi Kozielskiej od prahistorii do dnia dzisiejszego na swojej wystawie prezentuje Muzeum Ziemi Kozielskiej w Kędzierzynie-Koźlu w organizacji. Na ekspozycji zobaczymy odkryte podczas prac wykopaliskowych narzędzia jakich używali mieszkańcy naszego regionu w epokach kamiennej, brązu i żelaza. W zbiorach znajdują się przedmioty średniowieczne, XVII-wieczne srebrne monety pochodzące ze słynnego „Skarbu z Koźla”, relikty kultury żydowskiej, protestanckiej i katolickiej ludności miasta i powiatu. Miłośnicy fortyfikacji znajdą informacje i zabytki związane z Twierdzą Koźle. Osobną grupę eksponatów stanowią zabytki etnograficzne stanowiące ilustrację metod jakimi pracowali stanowiący przed laty większość mieszkańców Ziemi Kozielskiej rolnicy. Ekspozycja jest wyposażona w elementy multimedialne, które dodatkowo uatrakcyjniają zwiedzanie.