Lista znaczków

Park im. H. Siemiradzkiego położony jest na wzgórzach otaczających stare miasto w centrum Gorzowa Wielkopolskiego. Park powstawał etapami w latach 1869-1908 z inicjatywy Towarzystwa Upiększania Miasta. Do Parku Siemiradzkiego od północy przylega Park Zacisze połączony wąskim terenem zieleni. To właśnie tutaj na szczycie Kozaczej Góry znajduje się ażurowy pawilon widokowy wybudowany w 1909 roku. W południowej części parku znajduje się natomiast amfiteatr, a niedaleko niego dawna atrakcja turystyczna i jeden z najpopularniejszych punktów w mieście czyli „schody donikąd”, które pierwotnie miały prowadzić do budynku palmiarni. Tej jednak nigdy nie wybudowano stąd schody prowadziły właśnie donikąd. Powyżej schodów znajdował się kiedyś inny pawilon widokowy, po którym dzisiaj pozostała jedynie platforma widokowa. Bogate ukształtowanie terenu parku z różnicą wzniesień dochodzącą do 40 metrów, piękna szata roślinna oraz liczne malownicze doliny i wąwozy sprawiają, że park ten jest jednym z najpiękniejszych fragmentów zieleni w Gorzowie Wielkopolskim.

Fontanna Pauckscha w Gorzowie Wielkopolskim ufundowana została w 1896 roku przez gorzowskiego przedsiębiorcę Hermanna Pauckscha. Zaprojektowana i wykonana przez Cuna von Uechtritz-Steinkircha fontanna już rok później stanęła w centrum miasta, tuż za katedrą, a w uroczystości otwarcia dnia 20 czerwca udział brał sam Hermann Paucksch. Trzon fontanny stanowił kamienny słup z postacią kobiety niosącej na ramionach koromysło z wiadrami. Postać ta symbolizuje pracowitość gorzowian i życiodajność Warty. Siedzące u stóp kobiety dzieci to symbole przemysłu, rybołówstwa i żeglugi czyli ówczesnych podstaw gospodarki. W pierwotnej formie fontanna przetrwała do 1941 roku kiedy została rozebrana i w 1942 roku przez samych Niemców przetopiona na cele wojenne. Dopiero w połowie lat 90. postanowiono zrekonstruować fontannę. Nową rzeźbę przygotowała Zofia Bilińska, a uroczystego otwarcia dokonano 2 lipca 1997 roku w rocznicę 740-lecia miasta. Po ponownym demontażu elementów fontanny i  remoncie w 2010 roku, raz jeszcze uruchomiono ją w czerwcu 2011 roku i od tego czasu jest to jeden z ważniejszych symboli miasta.

Początki siedziby książęcej w tej części miasta sięgają końca XIII wieku, kiedy to przy przeprawie przez Bóbr zamek piastowski wzniósł książę żagański Przemko. Pierwszym inicjatorem budowy nowej, magnackiej siedziby w Żaganiu, był Albrecht von Wallenstein, który rozpoczął prace nad wznoszeniem rezydencji w 1628 roku. Barokowy Pałac w Żaganiu składa się z trzech kondygnacji. Wjazd do pałacu poprzedzają dwa murowane mosty, które wiodą nad suchą fosą. Wejścia do pałacu umieszczone są w kamiennych portalach. Otwory okienne zwieńczone są maszkaronami, nazywanymi grymasami diabła. Jest ich 197 i każdy jest inny. Wzorem do wykonania tych maszkaronów były szkice Leonarda da Vinci. Czas największego rozkwitu tego obiektu przypada na okres panowania najmłodszej córki Birona, Doroty de Talleyrand-Perigord. Pałac nad Bobrem stał się wtedy jedną z kulturalnych stolic środkowej Europy. Gościły tu największe sławy ówczesnego świata kultury – Balzac, Dumas, Verdi oraz Liszt. Do dnia dzisiejszego niewiele zostało z bogatego wyposażenia pałacu, część wywieziona została do Francji, część wywieziona na wschód a część została zniszczona. Dziś w jednym z największych i najlepiej zachowanych pałaców barokowych Polski znajdują lokum placówki władz samorządowych, m.in. Żagański Pałac Kultury. Pałacowe wnętrza można zwiedzać z przewodnikiem codziennie w godz. 12.00-18.00.

W skład zespołu poaugustiańskiego w Żaganiu wchodzą: - gotycki kościół Wniebowzięcia NMP, jedna z najcenniejszych świątyń Dolnego Śląska, o której pisano w dokumentach już pod koniec XIII w. W drugiej połowie XIV w. zakonnicy wznieśli trzynawową bazylikę a w wiekach następnych nową wieżę, wielki zachodni szczyt oraz podwyższono nawę główną. W świątyni znajduje się gotycki sarkofag księcia głogowsko-żagańskiego - Henryka IV. Ciekawostką jest fakt zainstalowania na wieży kościoła w 1778 roku pierwszego w Europie piorunochronu - dawny klasztor Augustianów, w którym nad kaplicą św. Anny, znajduje się biblioteka klasztorna, do której wchodzi się przez ozdobne kute drzwi. Bogaty księgozbiór liczy około 2000 starodruków oraz ksiąg o tematyce religijnej. W pomieszczeniach bibliotecznych zachowały się też globusy z 1640 roku. W II połowie XVIII wieku funkcjonował tu punkt obserwacyjny najstarszej w świecie sieci meteorologicznej „Societas Meteorologica Palatina”. - dawny budynek dawnego konwiktu wybudowany w latach 1740-1758 na miejscu klasztornych budynków gospodarczych i szkoły nowicjatu. Konwikt posiada cenny rokokowy portal, a także barokowe malowidła z motywami astronomicznymi i portretem słynnego żagańskiego astronoma Jana Keplera. - dawny późnogotycki spichlerz klasztorny , który zamyka plac klasztorny, pochodzący z końca XV w. Cały zespół poaugustiański Rozporządzeniem Prezydenta RP z dnia 28.02.2011r. uznany jest jako Pomnik Historii.

Wieża widokowa jest jedyną pozostałością po dawnym ewangelickim kościele łaski z 1710 r. Posiada pięć kondygnacji. Na szczycie umieszczono żeliwną ażurową iglicę, odlaną w hucie w Iławie. Na parterze wieży urządzone zostało mauzoleum książęce, skąd prowadzi wejście do krypty. Na ścianach widnieją kamienne płyty epitafijne pochowanych w niej członków książęcej rodziny Bironów. W zwieńczeniach płyt umieszczono ich rodowe herby. W 2004 r. wieża ponownie zastała przywrócona do użytku jako widokowa i jest udostępniana zwiedzającym w sezonie od maja do października. Bilety wstępu: normalny 4 zł, ulgowy 2 zł.

Pierwsze wzmianki o świątyni pochodzą z końca XIII wieku, kiedy to kaplicę przeznaczoną dla trędowatych przejęli augustianie, którzy przybyli do miasta w roku 1284. Według pradawnych przekazów po wylewie Bobru w 1332 roku, gdy na brzegu rzeki został znaleziony drewniany krzyż, księżna Matylda, małżonka Henryka IV zwanego Wiernym, na miejscu kaplicy ufundowała świątynię pod wezwaniem Krzyża Świętego. Krzyż wyrzucony przez rzekę umieszczono w świątyni na ścianie od strony wschodniej, tam gdzie prezbiterium. Na początku XIX wieku kościół zostaje przekształcony na magazyn zbożowy dla wojsk napoleońskich. Obecną formę świątynia zawdzięcza żagańskiej księżnej Dorocie de Talleyrand-Périgord, która w 1849 roku zleciła przebudowę kościoła. Wnętrze kościoła posiada bardzo bogate wyposażenie rzeźbiarsko - stolarskie oraz kowalskie. W kościele mieszczą się również sarkofagi rodziny książęcej: Katarzyny Wilhelminy, Doroty de Talleyrand-Périgord i jej syna Ludwika Napoleona.

Sala Tradycji jest integralną częścią Centrum Tradycji Polskich Wojsk Pancernych w Żaganiu. Otwarta została 16 września 2011 roku. Usytuowana jest na terenie obok 34 Brygady Kawalerii Pancernej, przy Skwerze Czołgisty, gdzie znajduje się wystawa plenerowa sprzętu pancernego. Znajdują się tam m.in. egzemplarze czołgów T-34, T-55, T-72 i niszczyciel czołgów M-36 „Jackson” w barwach 1 Polskiej Dywizji Pancernej, a także pomniki generała Stanisława Maczka i czołgisty 1 Drezdeńskiego Korpusu Pancernego. Ekspozycja plenerowa prezentuje dodatkowo systemy uzbrojenia charakterystyczne dla różnych etapów rozwoju 11 Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej. Sala Tradycji dysponuje liczącą ponad 800 m2 powierzchnią wystawienniczą. Jest placówką narracyjną, dysponującą zapleczem multimedialnym, umożliwiającą prezentowanie barwnych tradycji 1 Polskich Dywizji Pancernej, 1 Drezdeńskiego Korpusu Pancernego i 11 Lubuskiej Dywizji Kawalerii Pancernej na tle rozwoju polskiej broni pancernej. W zasobach Sali Tradycji znajdują się sztandary oddziałów i stowarzyszeń, historyczne mundury, pieczęcie, dokumenty bojowe z lat II wojny światowej związane z działaniami Korpusu Pancernego WP w Bitwie Budziszyńskiej (kwiecień 1945) i 1 Polskiej Dywizji Pancernej w bitwie pod Falaise i Chambois w Normandii (sierpień 1944) . Ofertę Sali wzbogacają wystawy czasowe oraz stałe. Centrum Tradycji Polskich Wojsk Pancernych w Żaganiu zwiedzać można codziennie w godz. 8-15, a w weekendy po wcześniejszym uzgodnieniu telefonicznym pod nr tel. 684-758-512

Muzeum Obozów Jenieckich powstało w 1971 roku na terenie dawnego Stalagu VIIIC. Muzeum to miejsce pamięci, gdzie zgromadzone są liczne eksponaty związane z żagańskimi stalagami. Znajduje się tu ekspozycja stała poświęcona żagańskim obozom oraz makieta sektora północnego Stalagu Luft 3. Na terenie placówki można zobaczyć także zrekonstruowaną wieżę wartowniczą, model tunelu ucieczkowego „Harry” oraz replikę baraku jenieckiego nr 104. W okresie II wojny światowej na terenie Żagania istniały dwa obozy jenieckie: Stalag VIIIC wybudowano w 1939 roku i był on jednym z większych obozów jenieckich na terenie ówczesnych Niemiec. Przetrzymywano w nim szeregowców i podoficerów wojsk lądowych. Jedną z pierwszych grup jeńców, którzy trafili do obozu byli polscy żołnierze, uczestnicy wojny obronnej z września 1939 roku. Łącznie w obozie tym przebywało 49 tysięcy jeńców z czego większość stanowili Francuzi. Stalag Luft 3 powstał wiosną 1942 roku. Był przeznaczony dla oficerów-lotników alianckich. W okresie swojego istnienia był systematycznie rozbudowywany. W 1945 r. w Stalagu Luft 3 przebywało ponad 10 tys. lotników alianckich w tym około 100 Polaków. Z obozem tym związana była jedna z największych ucieczek w czasie II wojny światowej. Akcja polegała na równoległym kopaniu 3 tuneli, które nazwano imionami „Tom”, „Dick” i „Harry”. W przygotowaniu operacji uczestniczyło ponad 600 jeńców. Tylko trójce z nich udało się dotrzeć do domów. Pozostałych 73 schwytano z czego 50 na osobisty rozkaz Hitlera rozstrzelano.

Lubuskie Muzeum Wojskowe jest położone w miejscowości Drzonów, około 15 km na zachód od centrum Zielonej Góry, drogą w kierunku Krosna Odrzańskiego. Jest jednym z największych muzeów historyczno-wojskowych w Polsce, udostępniając swoje eksponaty zwiedzającym na terenie ponad 4,5 ha oraz w gmachu Muzeum i pawilonie ekspozycyjnym o powierzchni 600 m2. Budynek Muzeum to dawniejszy pałac rodziny ziemiańskiej Von Schmettow, który ulegał degradacji w okresie powojennym zaś odzyskał swój blask dzięki adaptacji w latach 1978-1985 na potrzeby powstającego muzeum. Zbiory historycznie mają swoją rozpiętość czasową od średniowiecza po teraźniejszość, ze szczególnym naciskiem na okres powojenny. W przestrzeni parkowej wśród wielu pomników przyrody, swoje miejsce znalazło ponad 150 obiektów, na które składają się czołgi, działa samobieżne, transportery opancerzone, armaty, wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych, samoloty i śmigłowce. W pawilonie znajdujemy m.in. uzbrojenie lufowe tak lądowe jak i lotnicze, uzbrojenie rakietowe, bomby, amunicję armatnią zaś w budynku broń palną od dawnej po współczesną oraz cały przekrój mundurów i wiele detali uzbrojenia i wyposażenia żołnierza. Do unikatowych obiektów można zaliczyć dwa działa samobieżne SU-152, jedyny istniejący egzemplarz samolotu TS-11 ”Iskra” 200BR, balistyczny pocisk rakietowy R-14 „Scud” ze szkolną głowicą jądrową 9N33 o mocy 100kT czy system przeciwlotniczy 2K11M1 „Krug” wraz z kompletem dwóch rakiet i przekrojem pocisku eksponowanym w pawilonie. Za unikatowy w skali polskiego muzealnictwa można uznać także skansen fortyfikacyjny.

Chcąc zwiedzić najstarszy kościół na ziemi żarskiej, należy przyjechać do Biedrzychowic Dolnych. Po przejściu przez wolno stojącą wieżę bramową – dzwonnicę z XV wieku należy wejść na plac kościelny, który jest otoczony murem z 1882 r. Pośrodku placu stoi kościół zbudowany pierwotnie na planie prostokąta z dobudowaną w późniejszych wiekach kruchtą i przedsionkiem. W kościele zauważymy bardzo wyraźne elementy stylu romańskiego, a mianowicie: półkolistą absydę, wąskie okna, ceramiczne rozety widoczne z przedsionka. Kościół zbudowany z kamienia polnego z fragmentami wypełnień przyokiennych cegłą ceramiczną. Fundatorem kościoła był książę Henryk Brodaty. Najtragiczniejszy los dla kościoła przypadł na XX wiek kiedy po uszkodzeniach z czasów II wojny światowej, nie będąc przez wiele lat użytkowanym popadł w ruinę. Odbudowany w latach 1976 – 78 przez mieszkańców wsi, obecnie służy wiernym wyznania rzymskokatolickiego i jest wizytówką naszej miejscowości.

Ośrodek Edukacji Przyrodniczo-Leśnej w Jeziorach Wysokich jest ciekawym miejscem zarówno edukacyjnym, jak i turystycznym, prowadzonym przez leśników i finansowanym przez Nadleśnictwo Lubsko. Posiada ciekawą, interesującą zarówno do zwiedzania jak i korzystania, infrastrukturę: drewnianą leśniczówkę z 1926 roku w której znajduje się pięć sal wystawowych z ekspozycją przyrodniczą, w formie eksponatów, gablot, efektów dźwiękowych itp., które zwiedza się w asyście przewodnika. Ponadto do dyspozycji jest także sala konferencyjna wyposażona w sprzęt multimedialny, internet, biblioteczkę przyrodniczo leśną, filmotekę i liczne pomoce dydaktyczne. Na zewnątrz uwagę przyciąga ogród dendrologiczny (ok. 2 ha), którego głównym założeniem jest zgromadzenie możliwie największej liczby różnych gatunków sosen (obecnie rośnie 27 gatunków). Rosną tu także ciekawe gatunki drzew i krzewów z różnych stron świata innych rodzajów. Leśne ścieżki dydaktyczne i bardzo ciekawie położone ścieżki spacerowe „Na Wąwozach”, są zorganizowane w formie pętli, czyli zaczynają i kończą się przy budynkach ośrodka. Charakteryzują się one różną długością i stopniem trudności. Kolejną atrakcją jest aleja potomków najsłynniejszych dębów Polski i Europy, w której już dzisiaj rosną potomkowie: „Chrobrego”, „Napoleona”, „Bartka”, Dębu Mużakowskiego, „Lecha”, „Alte Eiche” z landu Hessen z Miejscowości Gießen (najstarszy w landzie Hessen – 1000 letni dąb). Pozostałą część infrastruktury wypełnia drewniana wiata z paleniskiem oraz murowana, 41 metrowa wieża z tarasem widokowym.

Muzeum Ziemi Wschowskiej utworzono w 1968 r. i umiejscowiono je w zabytkowych kamieniczkach przy Placu Zamkowym. Barokowe kamienice, o dekoracyjnych partiach szczytowych, z detalami sztukatorskimi i pięknymi fasadami utrzymane są w konwencji reprezentacyjnych domów mieszczańskich. Wyraźnie wyróżniają się na tle okolicznej zabudowy i uznawane są za jeden z najciekawszych zespołów zabytkowych kamieniczek na terenie historycznej Wielkopolski. Wschowskie kamienice ozdabiane były łacińskimi sentencjami, a jedna z inskrypcji przetrwała do dziś. Do wiodących kolekcji MZW należą zabytki związane z kulturą protestancką, zaprezentowane na stałej wystawie „Soli Deo Gloria” w kamieniczkach. Na znaczku znajduje się pielgrzymia muszla, ponieważ przez Wschowę biegnie Wielkopolska Droga św. Jakuba. Odcinek ten prowadzi z Gniezna, przez Poznań, do Głogowa, gdzie łączy się ze szlakiem dolnośląskim.

W 2013 r. na potrzeby Muzeum Ziemi Wschowskiej i Biblioteki Publicznej Miasta i Gminy przeznaczono odrestaurowany budynek dawnej rezydencji jezuickiej. W 1727 r. jezuitom sprowadzonym do Wschowy przekazany został obiekt i teren dawnej mennicy. Zakonnicy wznieśli w tym miejscu, na niewielkiej parceli przy murze miejskim, okazały, piętrowy budynek o łukowatym kształcie, z fasadą zdobioną pilastrami i popiersiami jezuickich świętych, ustawionymi na kamiennych cokołach. Jezuicka misja we Wschowie z czasem została podniesiona do rangi rezydencji, a szkoła cieszyła się duża estymą. Dziś w salach ekspozycyjnych MZW prezentowane są stałe wystawy poświęcone dziejom ziemi wschowskiej. Na znaczku znajduje się pielgrzymia muszla, ponieważ przez Wschowę biegnie Wielkopolska Droga św. Jakuba. Odcinek ten prowadzi z Gniezna, przez Poznań, do Głogowa, gdzie łączy się ze szlakiem dolnośląskim.

Łęknica to najmniejsza gmina miejska woj. lubuskiego, liczy 2600 mieszkańców. Położona jest na wysokości 155 m n.p.m. nad graniczną Nysą Łużycką, na terenie historycznych Łużyc. Miejscowość utworzona została po II wojnie światowej  z prawobrzeżnego Bad Muskau (łuż. Mużaków) oraz dawnej wsi Lugknitz.  W 1956 r. stała się osiedlem, a w 1969 r. uzyskała prawa miejskie.  Miasto było  ośrodkiem  przemysłowego przetwarzania miejscowych surowców: węgla brunatnego, glin i iłów ceramicznych oraz piasków szklarskich. Po przemianach społeczno-ustrojowych cały przemysł w Łęknicy upadł. Na terenach przy moście granicznym powstał największy na zachodniej granicy Polski bazar tzw. Manhattan. Miasto powoli zmieniało swój charakter na handlowo-usługowo-turystyczny.  Łęknica stanowi  ważny euroregionalny węzeł ścieżek rowerowych, leży na początku drogi krajowej nr 12 oraz posiada pięć mostów granicznych na Nysie Łużyckiej. Jako miejscowość o znaczących nie tylko w Polsce walorach turystycznych, Łęknica „odkryta” została dopiero po 1990 roku. W tym czasie udokumentowano istnienie Parku Mużakowskiego również po wschodniej stronie Nysy Łużyckiej oraz osobliwości geologiczno-górnicze na tzw. Łuku Mużakowa. Park Mużakowski został wpisany w 2004 r. na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, a atrakcje geologiczno-górnicze uzyskały status Światowego Geoparku UNESCO Łuk Mużakowa. To właśnie tymi walorami  i różnorodnymi krajobrazami Łęknica zachwyca i przyciąga liczne rzesze turystów.

Wyjątkowym zabytkiem na mapie Wschowy jest Lapidarium Rzeźby Nagrobnej. To przykład harmonii kultury i natury, doskonałe miejsce na spacery pośród drzew i zabytkowych pomników upamiętniających znamienitych wschowian i przekazujących zamknięte w symbolicznej ikonografii odwieczne prawdy wiary. Staromiejski Cmentarz Ewangelicki we Wschowie powstał w 1609 r. z inicjatywy sławnego, wschowskiego pastora Valeriusa Herbergera (1562 – 1627), jako typ nowożytnego cmentarza o założeniu „campo santo“ z najstarszą metryką w Polsce. Od 1982 roku opiekunem Lapidarium Rzeźby Nagrobnej jest Muzeum Ziemi Wschowskiej. Na znaczku znajduje się pielgrzymia muszla, ponieważ przez Wschowę biegnie Wielkopolska Droga św. Jakuba. Odcinek ten prowadzi z Gniezna, przez Poznań, do Głogowa, gdzie łączy się ze szlakiem dolnośląskim.

UWAGA !!! - Lapidarium czynne od kwietnia do listopada w godz: wt. 9-16, śr, 10-18, czw., pt., 9-16, sob. 13-17, niedz., 11-18

Babimojski rynek jest uroczym placem z zachowaną małomiasteczkową zabudową. Jej główny element stanowi ratusz usytuowany w ciągu kamieniczek jednej z pierzei rynku. Ratusz powstał w 1850 r. i otrzymał klasycystyczną formę. Jest jedną z zabytkowych budowli w Babimoście. Ratusz od chwili powstania pełnił rolę budynku administracyjnego i do chwili obecnej jest siedzibą władz samorządowych Gminy Babimost. Zniszczony został 29 stycznia 1945 r. przez Armię Radziecką, i odbudowany dopiero w latach 1961-1963. Z tamtych czasów pozostał przepiękny i wiele mówiący napis-"ZIEMIA BABIMOJSKA OD WIEKÓW POLSKA". Elewację frontową wieńczy trójkątny szczyt, nad którym wznosi się wieża (odbudowana w 2004 r.) z dachem hełmowym, na którym znajdują się trzy zegary. Hymn Babimostu jest odgrywany z wieży ratusza  codziennie w południe.

Gminny Skansen Maszyn i Urządzeń Rolniczych w Podmoklach Małych, działa przy Zespole Edukacyjnym im. Franciszka Sarnowskiego. Prace nad powstaniem skansenu trwały 3 lata, natomiast jego otwarcie miało miejsce w czerwcu 2007 roku. Skansen powstał przy udziale środków z Funduszu Mikroprojektów Inicjatywy Wspólnotowej Interreg IIIA Euroregionu Sprewa- Nysa- Bóbr. W latach 2009-2010 miała miejsce rozbudowa skansenu. W zbiorach skansenu znajduje się ok. 200 dawnych maszyn i urządzeń rolniczych, w tym dużo z okresu międzywojennego. Wśród zbiorów można zobaczyć m.in. zrekonstruowany, XIX-wieczny piec chlebowy oraz wiatrak typu „koźlak” z 1850 r., który został przeniesiony z Potrzebowa (woj. wielkopolskie) przez entuzjastów skupionych w Stowarzyszeniu Rozwoju i Ochrony Dziedzictwa Kulturowego Regionu „Przyjaźni Podmoklom”. Integralną częścią skansenu jest Izba Pamięci, znajdująca się w budynku szkoły, która jest bogato wyposażona w archiwalne dokumenty mówiące o historii mieszkańców Podmokli Małych i Podmokli Wielkich. W roku 2019 nastąpiła kolejna rozbudowa skansenu o dodatkowe wiaty dla urządzeń i maszyn. Skansen znajduje się na Lubuskim Szlaku Wina i Miodu.

Leśny Kompleks Promocyjny „Bory Lubuskie” powstał w1994 roku, kiedy to cały teren Nadleśnictwa Lubsko objęto eksperymentalnym projektem po nazwą: Leśny Kompleks Promocyjny „Bory Lubuskie” (LKP „Bory Lubuskie”) jego zadaniem jest testowanie nowych pomysłów gospodarczych i funkcjonalnych. Obecnie w Polsce w Lasach Państwowych, takich obszarów jest 25. Niezaprzeczalnym symbolem LKP „Bory Lubuskie jest wybudowana w 1999 roku, pierwsza w Polsce murowana wieża, która jednocześnie pełni funkcję widokową i przeciwpożarową. Z tarasu widokowego wieży można podziwiać krajobraz w promieniu około 50 km, a może i więcej, zarówno po stronie Polskiej jak i Niemieckiej. Wieża widokowa, górująca nad lasami w Jeziorach Wysokich, dostępna jest dla turystów od środy do niedzieli.

Statek pasażerski Laguna pływa w rejonie malowniczej Doliny Środkowej Odry. Środkowe Nadodrze stanowią bogate przyrodniczo tereny Natura 2000, co pozwala turystom, korzystającym z rejsów podziwiać i poznać  niespopularyzowane  dotąd walory tego obszaru. Port macierzysty Laguny leży na 430 km Odry i jest nim położona w południowej części woj. lubuskiego Nowa Sól – miasto, którego  historia i rozwój nierozerwalnie związane są z rzeką Odrą. Na trasie odrzańskiego wycieczkowca znajdują się jeszcze inne miejsca o bogatym dziedzictwie historycznym i kulturowym jak port w Głogowie  i Cigacicach. Statek Laguna może pomieścić ponad 90 pasażerów. Jednostka posiada 2 pokłady: górny - otwarty, słoneczny oraz dolny - zadaszony, z panoramicznymi oknami. Na statku znajduje się mały bar pokładowy wraz z punktem sprzedaży pamiątek oraz zaplecze sanitarne. Jednostka jest dostosowana do potrzeb osób z niepełnosprawnościami oraz do transportu rowerów.

UWAGA! Znaczek dostępny w sezonie turystycznym, który rozpoczyna się 1 kwietnia i trwa do 30 października.

Kościół farny w Gubinie to jeden z charakterystycznych obiektów w mieście. Początki kościoła sięgają 1324 roku, kiedy to po raz pierwszy wzmianki o świątyni pojawiają się w źródłach pisanych. Wiadomo, że pierwotny kościół wybudowano jako trzynawową bazylikę w stylu romańskim. Niestety na skutek trzęsienia ziemi jakie w XIV wieku nawiedziło te okolice, świątynia uległa znacznemu zniszczeniu i ostatecznie została rozebrana. Odbudowa kościoła w tym miejscu trwała bardzo długo i ostatecznie budowla została ukończona w 1844 roku. W czasie II wojny światowej kościół ponownie uległ uszkodzeniu, ale mimo licznych prób i wysiłków przez wiele lat nie udało się go odbudować. Od lat 70. XX wieku budowla znajduje się w stanie trwałej ruiny. I choć obecnie mówi się o szansie na zabezpieczenie obiektu to z pewnością jeszcze wiele lat minie, zanim dawny kościół farny zyska dawny wygląd lub nowe przeznaczenie. Niewątpliwie jednak ruiny kościoła są swego rodzaju magnesem, który przyciąga turystów i góruje nad miastem swą potęgą i tajemniczością.

Ścieżka Geoturystyczna - Dawna Kopalnia Babina położona jest w obszarze dawnej podziemnej i odkrywkowej kopalni węgla brunatnego oraz iłów ceramicznych. Wydobycie na skalę przemysłową prowadzone była tutaj w latach 1920-1973. Ścieżka Geoturystyczna Znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie Łęknicy, w południowej części Geoparku Łuk Mużakowa. Ścieżka ma długość około 5 km i przebiega przez fragment obszaru należącego do przedwojennej kopalni Babina oraz powojennej kopalni Przyjaźń Narodów – Szyb Babina. Trasa ścieżki prowadzi przez miejsca, gdzie znajdowały się szyby kopalni podziemnej, następnie odgałęzia się w stronę źródła kwaśnych wód żelazistych, przechodzi przez zapadliska kopalni podziemnej, dalej przebiega przez rejon wydobywania iłów ceramicznych oraz przecina bardzo ładnie wykształconą morenę polodowcową. Ścieżka Geoturystyczna - Dawna Kopalnia Babina jest obszarem unikatowym w skali całego kraju. Obszar pokopalniany znajduje się obecnie pod ochroną i jest miejscem wielu obserwacji badawczych.

Park Mużakowski to park krajobrazowy z 1. połowy XIX wieku. Założył go na obszarze ponad 700 ha - książę Hermann von Pückler - Muskau, ekscentryczny arystokrata niemiecki, uznany literat, teoretyk i praktyk ogrodnictwa krajobrazowego. Park położony jest w naturalnej, malowniczej dolinie Nysy Łużyckiej, po obu stronach granicy Polski i Niemiec na odcinku przełomu rzeki przez formacje geologiczne moreny czołowej zwanej Łukiem Mużakowa. Park ten tworzy doskonale przemyślaną kompozycję - galerię obrazów utkaną z naturalnych elementów i zastanych wartości terenu - jego ukształtowania, starych dębów, naturalnych jeziorek i cieków wodnych. W 2004 roku w dowód uznania wartości historycznych i artystycznego charakteru parku uznano go za Pomnik Historii i wpisano na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO

Geopark Łuk Mużakowa (niem. Geopark Muskauer Faltenbogen), o powierzchni ponad 170 km2, położony jest w południowo-zachodniej Polsce, w powiecie żarskim oraz w Niemczech na pograniczu Brandenburgii i Saksonii. Obejmuje on w swoich granicach, ciąg wzgórz morenowych przedzielony graniczną doliną Nysy Łużyckiej o bardzo dobrze zachowanym kształcie otwartej ku północy podkowy, od czego pochodzi jego nazwa - Międzynarodowy Geopark Łuk Mużakowa. Łuk Mużakowa został ukształtowany w efekcie działalności lądolodu skandynawskiego, dlatego posiada on unikalną formę morfologiczną i budowę wewnętrzną, ze specyficznym ułożeniem pokładów węgla brunatnego. Ich płytkie położenie sprzyjało rozwojowi górnictwa, które trwało tu od połowy XIX do drugiej połowie XX wieku. Najbardziej widoczną pozostałością przemysłu wydobywczego są liczne zbiorniki, o niespotykanych rdzawo-żółtych i szmaragdowych barwach, składające się na niespotykany nigdzie w Polsce fascynujący krajobraz polodowcowy i pogórniczy. W polskiej części, Geopark Łuk Mużakowa objęty jest ochroną prawną w formie parku krajobrazowego, o nazwie „Park Krajobrazowy Łuk Mużakowa”.

Muzeum w Międzyrzeczu to jedno z najbardziej urokliwych miejsc w województwie lubuskim. Na terenie blisko 6 hektarowego parku, który rozlokowany jest w widłach dwóch rzek Obry i Paklicy zwiedzający mogą podziwiać ruiny zamku królewskiego z czasów Kazimierza Wielkiego. Jest to jedyny królewski zamek piastowski na terenie województwa lubuskiego. Obiekt świetnie nadaje się do imprez plenerowych oraz wydarzeń okolicznościowych. W sąsiedztwie zamku znajduje się muzeum w którym obejrzeć można największą w Polsce kolekcję portretów trumiennych z XVII i XVIII w.

Stadion w Gorzowie Wielkopolskim powstał na terenie byłego wysypiska śmieci. Prace przy budowie prowadzone były w ramach czynu społecznego, a otwarcie stadionu nastąpiło w lipcu 1951 roku.  Pierwszymi zawodami przeprowadzonymi na obiekcie był turniej o „Stalowy But”. Początkowo tor miał długość 395 m. W latach 1957-1964 wybudowano m.in. garaż klubowy z wieloma urządzeniami, bandę w stylu angielskim i ogrodzenie oraz skrócono tor do 352 m. Kolejne prace modernizacyjne prowadzono cyklicznie od 1981 do 2011 roku. Ostatecznie pojemność stadionu wyniosła ok. 15 tys. miejsc. Od roku 1997 gorzowski stadion nosi imię Edwarda Jancarza, ikony gorzowskiego żużla, który w rozgrywkach rangi mistrzostw świata zdobywał medale we wszystkich kategoriach. Mnogość zdobytych medali i tytułów jest tak duża, że nie sposób ich tu wszystkich wymienić. Przez całą karierę związany był z macierzystym klubem - Stal Gorzów, który jest jednym z najbardziej utytułowanych żużlowych klubów w Polsce.